Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013
Σάββατο 8 Ιουνίου 2013
Ο εφιάλτης της Μανωλάδας
Καταρχήν είναι σημαντικό όπως ειπώθηκε να καταβληθεί προσπάθεια ώστε να διασφαλιστούν τα βασικά. Ανθρώπινες συνθήκες διαμονής, τακτική καταβολή των ούτως ή άλλως χαμηλών μεροκάματων που παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι και συχνοί έλεγχοι από την Πολιτεία ώστε να εμπεδωθεί ένα κλίμα ασφάλειας. Έτσι, που και οι αγρότες να μην τολμούν να υπερβάλλουν και οι αλλοδαποί εργάτες γης να μην ζουν σαν αγρίμια με ό,τι τούτο συνεπάγεται. Να αντιληφθούν ότι ζουν σε μια ευνομούμενη Πολιτεία όπου έχουν δικαιώματα και δεν χρειάζεται να καταφύγουν στην αυτοδικία για να υπερασπιστούν εαυτόν. Να μην εξωθούνται σε συμπεριφορές που τροφοδοτούν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία των τοπικών κοινωνιών.
Ο αντίλογος σε τούτη τη μετριοπαθή προσέγγιση, που δεν έχει στόχο τη δραματική αλλαγή των δεδομένων, αλλά μια στοιχειώδη διαχείριση του προβλήματος, είναι εύκολος και συχνά αφοριστικός. Οι φίλα προσκείμενοι στη φασιστική Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της θα σπεύσουν να απαιτήσουν την άμεση απομάκρυνση όλων των αλλοδαπών προκειμένου να πάρουν τις δουλειές Έλληνες, που όμως δεν πρόκειται να δεχθούν να δουλεύουν με τέτοιες συνθήκες. Την ίδια ώρα, κάποιοι από αυτούς, θα υψώνουν τη φωνή τους στα καφενεία, ενώ αλλοδαποί θα δουλεύουν σαν είλωτες στα χωράφια τους. Άλλοι πάλι, θα απαιτήσουν τα πάντα: Αξιοπρεπέστατους μισθούς και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, που όμως και οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να παρέχουν εάν βρίσκονταν στη θέση των αγροτών.
Μα στο μεταξύ, υπάρχει και η πραγματικότητα: οι μετανάστες γης που ζουν και εργάζονται στην περιοχή του Παγγαίου και ο εφιάλτης των επεισοδίων της Μανωλάδας.
Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013
Εμείς οι επιζώντες
Εμείς ξέρουμε καλά τι εστί άρμα μεταφοράς προσωπικού Μ 113. Είναι κάτι λαμαρινένια κουτιά, που κατασκευάστηκαν 40-45 χρόνια πριν και ακόμα χρησιμοποιούνται ευρέως από εφέδρους με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγεται. Εμείς, που δεχθήκαμε πιέσεις για να αναλάβουμε τον χειρισμό τέτοιων αρμάτων αντιλαμβανόμαστε απόλυτα αυτό που είπε ο πατέρας του νεκρού: «Μου είπε μπαμπά δεν θέλω να οδηγήσω, αλλά με πιέζουνε». Όλους μας πιέζανε. Να χρεωθούμε τα άρματα. Να τα συντηρήσουμε. Να τα οδηγήσουμε. Το κάναμε με την τρέλα της νιότης. Αλλά δεν είμασταν εντελώς ανυποψίαστοι. Εξ ου και οι κώδικές μας, όπως εκείνος ο τραγικά προφητικός «Μάνα Τρέχα Πέθανα», αντί του ορθού «Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού».
Η άλλη εξίσου επιτυχημένη απόδοση των αρχικών ΜΤΠ ήταν Μονάδα Ταχείας Πήξεως. Όντως πήζαμε. Μαύριζε το μάτι μας να πάρουμε άδεια, μαύριζε το μάτι μας από τις πολλές ασκήσεις, αλλά και από την απειλή των ποινών για να διασφαλίζεται η σωστή συντήρηση των αρμάτων. Αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έφταιγαν οι αξιωματικοί. Προσπαθούσαν με τα ελάχιστα μέσα που διέθεταν να καλύψουν τα νώτα τους. Πίεζαν αφόρητα τους οδηγούς των αρμάτων ώστε να αποφύγουν ατυχήματα σαν κι αυτό που έκοψε το νήμα της ζωής του Στάθη. Άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος. Κι άλλοι οδηγοί έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά, όπως και άλλοι επιβαίνοντες σε τούτα τα λαμαρινένια κουτιά μεταφοράς ψυχών.
Εμείς οι επιζώντες δεν περιμένουμε τίποτα από το πόρισμα. Δυο απαντήσεις μοναχά: Ως πότε αυτά τα παλιά άρματα θα μεταφέρουν ψυχές με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγεται και ως πότε θα χρεώνονται σε εφέδρους αντί σε επαγγελματίες.
Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013
Στο όνομα ενός Audi 8
Πάνω σε ετούτη την εδραία αντίληψη στηρίχθηκε ο απατεώνας, που αλώνισε την περιοχή και –ειρήσθω εν παρόδω- παραμένει ασύλληπτος. Ισχυριζόταν ότι έχασε το κλειδί του αυτοκινήτου ή ότι το κλείδωσε στο πορτ-μπαγκάζ και ζητούσε δανεικά από αγνώστους ιδιοκτήτες περιπτέρων, πρακτορείων του ΟΠΑΠ ή άλλων καταστημάτων. Κι αυτοί του έδιναν. Ο πρώτος που τον αναγνώρισε κατά την έρευνα των αστυνομικών αρχών ήταν ένας πράκτορας του ΟΠΑΠ από τη Χρυσούπολη από τον οποίο άρπαξε 700 ευρώ. Κατά το διάστημα μεταξύ Απριλίου-Οκτωβρίου του 2012 άρπαξε από τρεις ιδιοκτήτες περιπτέρων ακόμα 785 ευρώ, ενώ η έρευνα συνεχίζεται. Η ευκολία με την οποία τα θύματα έδιναν χρήματα σε έναν άνθρωπο που δεν γνώριζαν δεν οφείλεται ούτε στο φιλότιμο, ούτε σε εύκολες αναφορές στην ψυχοσύνθεση του νεοέλληνος. Το φιλότιμο δεν κοστολογείται και δεν βγαίνει στα παζάρια.
Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα που εξάγεται είναι η ευκολία με την οποία ο νεοέλληνας βάζει το χέρι στην τσέπη και ξοδεύει τα τελευταία 20 χρόνια. Η αρετή της εγκράτειας των παλιότερων γενεών θεωρήθηκε κουσούρι. Το ζητούμενο στην Ελλάδα της κονόμας, της ρεμούλας και της αρπαχτής δεν ήταν η σωστή διαχείριση των χρημάτων που διέθετε κανείς, αλλά ο κύκλος του. Οι γνωριμίες του. Οι άκρες που είχε σε καίριες θέσεις. Αν έκανε τις κατάλληλες γνωριμίες κονομούσε ή προσδοκούσε κάποια στιγμή να οικονομήσει ή να εξυπηρετηθεί ποικιλοτρόπως. Ακόμα και ο ισχυρισμός του απατεώνα ότι κλειδώθηκε έξω από ένα θηριώδες Audi 8 αρκούσε για να ανοίξουν καρδιές και πορτοφόλια. Κι ας μην το είχαν καν δει, αφού κυκλοφορούσε με ταξί.
Τρίτη 4 Ιουνίου 2013
Φάρος αντιρατσισμού και αξιοπρέπειας
Τούτο δεν σημαίνει ότι το έγκλημα δεν έγινε. Έγινε και ο δολοφόνος πρέπει να τιμωρηθεί. Θα τιμωρηθεί. Αλλά είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν είναι συνέπεια ενός χρωμοσώματος που φέρουν οι Πακιστανοί και δεν μπορεί να βαραίνει ούτε τους ομοεθνείς του δολοφόνου, ούτε τους άλλους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Είναι μια εγκληματική πράξη ενός ανθρώπου, που θα κριθεί στη δικαιοσύνη με τους κανόνες του ελληνικού δικαίου. Γράφουν στην επιστολή οι συγγενείς των δολοφονηθέντων: «Απαιτούμε ο θάνατος των δύο συγγενών, να μη χρησιμοποιηθεί για πολιτικές σκοπιμότητες απ’ όποιον προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να τροφοδοτήσει ρατσιστικό μίσος». Με την ίδια λογική που τα εγκλήματα του βιαστή Στυλιανού Γεωργιάδη, γνωστού και ως «Δράκου με το κράνος», που γεννήθηκε το 1973 στη Νέα Ιωνία Αττικής και κατοικεί στα Πετράλωνα δεν ευθύνονται σε κάποια γενετική προδιάθεση όλων των Ελλήνων ή όσων Ελλήνων γεννήθηκαν το 1973 στη Νέα Ιωνία Αττικής, δεν μπορεί το άγριο έγκλημα του 23χρονου Πακιστανού να αντιμετωπίζεται ως έγκλημα των Πακιστανών που μένουν και εργάζονται στην Ελλάδα.
Ο «Δράκος με το κράνος» κατηγορείται σύμφωνα με την Αστυνομία ότι μόνο τα τελευταία 5 χρόνια είχε ασελγήσει σε βάρος 21 ανήλικων κοριτσιών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ο 23χρονος Πακιστανός είναι υπεύθυνος για τη δολοφονία του ζευγαριού. Οι ευθύνες τους βαραίνουν προσωπικά. Ούτε οι υπόλοιποι Έλληνες διαθέτουν κάποιο γονίδιο που οδηγεί σε ασέλγεια σε βάρος ανήλικων κοριτσιών, ούτε οι υπόλοιποι Πακιστανοί είναι εν δυνάμει δολοφόνοι και πρέπει πάραυτα να λογοδοτήσουν για τις πράξεις του συμπατριώτη τους. Η δε κηδεία του δολοφονημένου ζευγαριού δεν θα γίνει σώου για τα τηλεοπτικά όρνια. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, που οι συγγενείς των δύο δολοφονημένων δεν εκχωρούν.
Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013
Το 12% και η ανοησία
Δικαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι η επιδότηση του κόστους εργασίας δεν είναι μέτρο αναπτυξιακού χαρακτήρα. Πράγματι. Αλλά σε τούτη τη συγκυρία χρειάζονται και οι ασπιρίνες, που μάλιστα μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που περνάμε. Η απάντηση στο δίλημμα αν πρέπει να επιδοτείται η εργασία ή η ανεργία –διότι περί αυτού πρόκειται- είναι αυτονόητη. Η εργασία πρέπει να επιδοτείται. Όχι άνευ όρων. Όχι δίχως έλεγχο. Αλλά με θέσπιση εντατικών ελέγχων ώστε να μην διανοείται ο εργοδότης να προβεί σε απολύσεις. Με τα ίδια –αυτονόητα- μέτρα και σταθμά εντός της ίδιας περιφέρειας. Επιχειρήματα του τύπου δεν υπάρχουν κονδύλια περίσσια και γι’ αυτό δεν δίνονται δεν στέκει.
Εάν αυτό ήταν το πρόβλημα, τότε η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να κάνει το στοιχειώδες. Να αναζητήσει άλλες πηγές κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά ταμεία, που είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, και στο μεταξύ να διανείμει τα υπάρχοντα εντός της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ισομερώς. Με τα ίδια μέτρα και σταθμά σε όλη την Περιφέρεια. Σε τούτη την περίπτωση θα μπορούσε για παράδειγμα αυτή η επιδότηση να μην ανέρχεται στο 12%, αλλά στο 9 ή στο 8%. Ο διαχωρισμός μεταξύ των νομών Καβάλας-Δράμας και των νομών της Θράκης δεν είναι μόνο πέρα για πέρα απαράδεκτος και διχαστικός. Υπονομεύει σαφώς την ανάπτυξη περιφερειακής συνείδησης και καταδεικνύει μια πάγια –ενδεχομένως δε την πιο σοβαρή- παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης: Την ανοησία.
Παρασκευή 31 Μαΐου 2013
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα σκουπίδια
Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε φιλολογικός σύλλογος, ούτε σωματείο φίλων της φιλοσοφίας, οφείλει τη Δευτέρα να πείσει ότι είναι σε θέση να εφαρμόσει όσα επαγγέλλεται. Που πάει να πει ότι είναι σε θέση να πείσει, να εξηγήσει, αλλά και να πάει κόντρα αν χρειαστεί με μια κοινή γνώμη εθισμένη στις αρνήσεις. Όταν δηλαδή στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου, που είναι δεδομένο ότι σήμερα δεν υπάρχει, αλλά που μπορεί αύριο κάλλιστα να προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει η ώρα της εφαρμογής. Δεν θα είναι απλό. Σε αυτή την περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένος να έρθει κόντρα σε συντηρητικές αντιλήψεις της κοινωνίας που σήμερα όχι μόνο ανέχεται, αλλά κανακεύει συστηματικά.
Εν τέλει αυτό που ζητά ο πολίτης να ακούσει και τη Δευτέρα, αλλά και γενικότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι οι δηλώσεις προθέσεων. Οι πολίτες ζητούν μια συνολική πρόταση εφαρμοσμένης πολιτικής ικανή να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Οι αναλύσεις του αδιεξόδου που σήμερα βιώνουμε είναι αναμφίβολα χρήσιμες. Αλλά δεν συνιστούν πολιτική πρόταση. Αυτός είναι ο λόγος της στασιμότητας των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών και όχι ο Πρετεντέρης.
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013
Ξέρεις από βέσπα;
Κοινός τόπος των πλέον ζωηρών εικόνων, του Βέγγου με το «ξέρεις από βέσπα» και του Αλεξανδράκη έξω φρενών και μουτζουρωμένου με το αναθεματισμένο μηχανάκι είναι η εμφαντική απουσία ίχνους εξιδανίκευσης. Στη μια περίπτωση ο Βέγγος όντας άσχετος ρωτούσε και ξαναρωτούσε επειδή δεν ήξερε πού ήταν το φρένο, ενώ στην άλλη ο Αλεξανδράκης προδόθηκε από τα καπρίτσια ενός δικύκλου, που αρνούνταν να πάρει μπρος. Πουθενά δεν υπάρχει ηρωισμός, μαγκιά και τσαμπουκάς. Πουθενά θρίαμβος.
Ίσως τελικά αυτή είναι και η αιτία της επιλογής. Το ατελές του πράγματος. Τα καπρίτσια της Ιταλίδας μου, που πέρυσι το καλοκαίρι μού ‘ψησε το ψάρι στα χείλη με τα ηλεκτρολογικά της, αλλά που σπανίως με έχει αφήσει στον δρόμο. Σα να λέμε τρελαμένο θηλυκό, που δεν σε αφήνει στιγμή σε ησυχία, σε τυραννά, σε φτάνει στα όρια, αλλά δεν σε εγκαταλείπει. Είναι πάντα εκεί. Πάντα έτοιμη για μια μικρή ή μεγαλύτερη τσάρκα. Για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή για μια σύντομη βουτιά στις παραλίες πέριξ της Καβάλας. Ναι. Ξέρω από βέσπα.
Ρευστό σκηνικό
Ο Σιμιτσής θα κατέλθει προτάσσοντας την εμπειρία των δυο θητειών υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες που γνώρισε η αυτοδιοίκηση τα τελευταία 30 χρόνια. Οι αντίπαλοί του θα τον κατηγορήσουν για μετριότητα και αναποτελεσματικότητα, αλλά αυτός θα επικαλεστεί τις δραστικές περικοπές σε όλους τους τομείς. Θα προτάξει την ολοκλήρωση του Σχεδίου Πόλης Περιγιαλίου και τη χρηστή διοίκηση εν αντιθέσει με τις διώξεις εναντίον των διοικούντων τη Νομαρχία. Στα υπέρ του προσμετρώνται οι δύο στις δύο νίκες το 2006 και το 2010 και το γεγονός ότι κατεβαίνει ως εν ενεργεία δήμαρχος. Στα μείον, η δεδομένη φθορά μετά από δυο θητείες.
Ο Βέρρος έχει αντικειμενικά πιο δύσκολη αποστολή. Κατεβαίνει με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον δεν είναι ένα κόμμα μεταξύ 3-5%, αλλά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τον περασμένο Ιούνιο έλαβε το 26,89% και έχει αντικειμενικά στόχο τη νίκη. Το ενδεχόμενο να μην περάσει στον δεύτερο γύρο θα θεωρηθεί δικαίως καταστροφή, ενώ και η ήττα στον δεύτερο γύρο θα έχει πολύ πικρή γεύση. Το πρόβλημα για τον Βέρρο είναι η δυσαρμονία μεταξύ του εκλογικού ποσοστού και της οργανωμένης βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, οι τριβές μεταξύ συνιστωσών και η κάμψη που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.
Στο μεταξύ, η κατάσταση φαντάζει και είναι ακόμα πιο ρευστή δεδομένου ότι δεν είναι γνωστό ποιος θα υποδειχθεί ως υποψήφιος από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας. Το ενδεχόμενο της καθόδου του Γιώργου Καλαντζή μάλλον απομακρύνεται μετά την ανάδειξή του ως αντιπροέδρου της Βουλής, ο βουλευτής Ντίνος Κλειτσιώτης είναι έτοιμος να «ενδώσει» στις πιέσεις, ενώ οι Κώστας Αντωνιάδης και Θόδωρος Μαρκόπουλος θεωρούν πως είναι σε θέση να αποταθούν και εκτός κομματικής βάσης με αρκετές πιθανότητες. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Τρίτη 28 Μαΐου 2013
Αυτοδιοικητική τομή
Η τομή αυτή δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα υπάρξουν αδιέξοδα, μπορεί και παραλυτικές ισορροπίες, ενώ είναι βέβαιο ότι οι δήμαρχοι άλλοτε θα επιχειρούν με κάθε τρόπο τον προσεταιρισμό των συμβούλων για να είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι και άλλοτε θα καταγγέλλουν την εν λόγω διάταξη ότι τους καθιστά λιγότερο αποτελεσματικούς κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αφού κάποιες σημαντικές αποφάσεις θα καθυστερούν ή θα ακυρώνονται από τα Δημοτικά Συμβούλια.
Συν τω χρόνω όμως θα επέλθει μια νέα ισορροπία. Όταν οι ρόλοι ενός εκάστου εμπεδωθούν, ο δήμαρχος θα γίνει αυτό που έπρεπε να είναι μέχρι σήμερα: Το εκτελεστικό όργανο του Δημοτικού Συμβουλίου, που δεν θα το ελέγχει εξ ορισμού. Άρα θα εξαλειφθεί μια βασική αιτία που ο δημαρχιακός θώκος έφτασε να δημιουργεί Φρανκεστάιν της αυτοδιοίκησης. Θα ήταν ευχής έργον αυτή η τομή να συνοδευόταν με ανακατανομή των πόρων μεταξύ κεντρικής διοίκησης και δήμων και περιφερειών ώστε οι νέες αυτοδιοικητικές αρχές, να δικαιολογούν περισσότερο τον τίτλο τους. Να μην εξαρτώνται από τις διαθέσεις του εκάστοτε υπουργού Εσωτερικών και να είναι σε θέση να κάνουν το κουμάντο τους με τους δικούς τους πόρους.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η τομή στην αλλαγή της ισορροπίας μεταξύ δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων δεν είναι μικρή υπόθεση.
Κυριακή 26 Μαΐου 2013
Η ώρα της πληρωμής
Αλλά το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και στην προκειμένη περίπτωση βούλιαξε στον βούρκο και στην έκταση που είναι δεσμευμένη με δουλεία διόδου του αγωγού της Καβάλα Oil. Όταν το έργο έφτασε στην τελική ευθεία και αφού στο μεταξύ είχαν πεταχτεί τα χρήματα της ιδίας συμμετοχής και των κοινοτικών κονδυλίων, που σε τούτη τη χώρα αντιμετωπίζονταν από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ σαν μάννα εξ ουρανού για τη διάθεση του οποίου οι διοικούντες δεν αισθάνονταν την ανάγκη να δώσουν λογαριασμό, άρχισαν οι γεωτρήσεις, οι περενομετρήσεις και οι συσκέψεις επί συσκέψεων με στόχο την εξεύρεση τρόπων εγκατάστασης βιοτεχνικών μονάδων σε έναν χώρο που δημιουργήθηκε γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Με άλλα λόγια κλήθηκαν οι επιστήμονες να δώσουν λύσεις σε ένα πρόβλημα, που θα έπρεπε και θα μπορούσε να μη δημιουργηθεί.
Τεχνικά στον 21ο αιώνα τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα είναι εφικτά. Υπάρχουν τρόποι και για την εξυγίανση του εδάφους και την υπέρβαση των προβλημάτων, που όμως κοστίζουν. Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης δεν αναστέλλουν μόνο τα σχέδια μεταφοράς επαγγελματιών στο ΒΙΟΠΑ. Ενδέχεται να τα ακυρώσουν λόγω του κόστους εγκατάστασης.
Ευλόγως, το ενδιαφέρον της υπόθεσης επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Θόδωρου Καλλιοντζή, που στο μεταξύ διώκεται και για την υπόθεση με τις «μαϊμού» συναυλίες, εκδηλώσεις και εκτυπώσεις επί των ημερών του. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να καταδικαστεί η νοοτροπία των αιρετών, που λόγω έπαρσης και αλαζονείας πετούσαν το δημόσιο χρήμα σαν κομφετί. Δεν έγινε μόνο στην περίπτωση του ΒΙΟΠΑ.
Πέμπτη 23 Μαΐου 2013
Παλατάκι με ανοιχτό μυαλό
Όπως σημείωσε σε συνέντευξή του στην «Ε» ο Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θράκης και μέλος της οργανωτικής επιτροπής της ημερίδας Νικόλαος Λιανός η συντήρηση του συγκροτήματος δεν συνεπάγεται σώνει και καλά ένα κόστος απαγορευτικό, που μόνο ένας επιχειρηματικός κολοσσός θα μπορούσε να διαθέσει. Ο κ. Λιανός θεωρεί την ανακατασκευή του μνημείου και αντιεπιστημονική και ανέφικτη και προτείνει να γίνουν πολύ συγκεκριμένες κινήσεις εκ των ενόντων για την ανάδειξη του χώρου, κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει η ομάδα των κατοίκων που κινητοποιείται για την ανάδειξη του μνημείου. Είναι εφικτό για παράδειγμα να γίνει μια αποψίλωση από τα πευκάκια, που φυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρες και τα θεμέλια. Είναι επίσης εφικτό να μπουν επιγραφές, που να ενημερώνουν τον επισκέπτη για την αλυσίδα παραγωγής.
Όσον αφορά τα σενάρια περί την τουριστική αξιοποίηση του Παλατιού, δηλαδή των γραφείων διοίκησης του συγκροτήματος, ο κ. Λιανός απορρίπτει κατηγορηματικά την αξιοποίησή του χωριστά, υπό την έννοια ότι είναι το κερασάκι στην τούρτα του συγκροτήματος των μεταλλείων και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, χωρίς όμως να αποκλείει τίποτα. Όπως δηλαδή μπορεί να συμπεράνει κανείς διαβάζοντας τη συνέντευξή του, δεν απορρίπτει μια πρόταση για τη δημιουργία ενός ξενοδοχειακού συγκροτήματος εφόσον πληρείται ο όρος της συνολικής ανάδειξης του χώρου και όχι του Παλατιού μεμονωμένα.
Κοντολογίς, δεν χρειάζονται μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις. Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη του μνημείου και ο σεβασμός του χώρου. Η απάντηση δεν είναι ούτε η μετατροπή του Παλατιού σε καζίνο, ούτε η εμμονή σε σχέδια αυτοδιαχείρισης. Ανοιχτό μυαλό χρειάζεται.
Τετάρτη 22 Μαΐου 2013
Φίμωση
Είναι αναμφιβόλως σημαντικό που τελικά οι διοργανωτές του συνεδρίου δεν κάμφθηκαν από τους «αγανακτισμένους», που έσπευσαν να προσυπογράψουν το αίτημα, σημειώνοντας μάλιστα προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα πάρει δραχμή για να μιλήσει στο συνέδριο. Όχι, δεν είναι κάποιο σπουδαίο επίτευγμα. Αλλά στις μέρες μας κάθε μικρή νίκη κατά του σκοταδισμού στο όνομα της προόδου ή του φασισμού έχει τη σημασία της. Εν προκειμένω, το πρόβλημα δεν ήταν τι θα πει ο Παπανδρέου, παρά την άποψη των διοργανωτών που σημειώνουν στην ανακοίνωσή τους ότι η εμπειρία του είναι πολύτιμη γιατί διαθέτει «τη σπάνια γνώση ανθρώπου που έζησε από τα μέσα μια κρίσιμη στιγμή για την ήπειρο».
Αυτό που έχει σημασία είναι να το πει. Να μιλήσει. Να κάνει κοινό κτήμα την εμπειρία του και με όσους πιστεύουν ότι απλά υπήρξε άτυχος γιατί βρέθηκε στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης και με όσους πιστεύουν ότι τα έκανε σκατά. Μα, θα αντιτείνουν πολλοί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας, ο Παπανδρέου έπαιξε το παιχνίδι των διεθνών νταβατζήδων συνειδητά και χαντάκωσε τη χώρα. Αν έτσι είναι δεν έχουν παρά να στηρίξουν τις κατηγορίες τους και να θέσουν το θέμα στους αρμόδιους θεσμούς για την απονομή δικαιοσύνης.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι να πιστεύει κανείς για τον Παπανδρέου και το πολιτικό σύστημα οιαδήποτε προσπάθεια φίμωσης συνιστά επικίνδυνο ολίσθημα.
Τρίτη 21 Μαΐου 2013
Χωρίς τσίπα
Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί που σήμερα συγκροτούν τη διοίκηση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου δεν γνωρίζουν ότι στην Καβάλα τον Απρίλη του 1876 πραγματοποιήθηκε η πρώτη απεργία σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη συμμετοχή 3.000 καπνεργατών χριστιανών, μουσουλμάνων και Εβραίων. Ούτε είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σημασία της αιματοβαμμένης απεργίας του 1924 για την αποτροπή της εξαγωγής ανεπεξέργαστων καπνών. Αλλά ακόμα και αν τα γνωρίζουν σε επίπεδο πληροφορίας δεν είναι σε θέση να αποτιμήσουν τη σημασία των γεγονότων. Διότι αν γνώριζαν δεν θα έμεναν ούτε στιγμή στις καρεκλίτσες τους όταν βρίσκονται εκτός Εργατικού Κέντρου τα σωματεία της Καβάλα Oil και της ELFE. Όταν ξέρουν καλά ότι μένουν εκτός όχι από κάποιο καπρίτσιο, αλλά γιατί εξωθήθηκαν στην έξοδο από τους προκατόχους τους.
Έτσι εξηγείται ο προπηλακισμός του μέλους της διοίκησης συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Αναγνώστη Καραμπατζάκη, την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τόλμησε να ασχοληθεί με τις εκλογές παρωδία ενός σωματείου σφραγίδα, όπως ο ίδιος κατήγγειλε. Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το συγκεκριμένο σωματείο. Δεν ήταν η συγκεκριμένη διαδικασία. Ο Καραμπατζάκης έθιξε την πάγια τακτική, που εφαρμόστηκε ευρέως τα τελευταία χρόνια με στόχο τον απόλυτο έλεγχο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου από μια παρέα «συνδικαλιστών». Έθιξε στον πυρήνα της τη λογική που κατάντησε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο ένα κέλυφος αδειανό, που άλλο ρόλο δεν παίζει από το να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στο κέντρο της Καβάλας. Όχι γι αυτό που είναι. Αλλά γι αυτό που κάποτε υπήρξε.
Δευτέρα 20 Μαΐου 2013
Περισσότερο φως
Ποιος είπε ότι η ομορφιά βρίσκεται στο φεγγαρόφωτο και όχι στο τεχνητό φως; Αν δείτε τις φωτογραφίες θα αντιληφθείτε ότι τα φωτιστικά που τοποθετήθηκαν δείχνουν το μνημείο αλλιώς κάτω από τον νυχτερινό ουρανό. Για τους επόμενους έξι μήνες οι φωτογραφίες για τα οικογενειακά άλμπουμ θα έχουν και τις διαστάσεις του Λευκού Πύργου. Όπως αλλιώς έδειξε η οδός Ερνέστου Εμπράρ στα Άνω Λαδάδικα, με την παρέμβαση «το Φωτιστικό σου Αλλιώς». Τότε, τον Ιούνιο του 2010, οι Beforelight συνέλεξαν παλιά φωτιστικά που δεν χρησιμοποιούνται πια και φώτισαν έναν αδιάφορο δρόμο που φέρει το όνομα του σπουδαίου πολεοδόμου που άλλαξε την όψη της Θεσσαλονίκης, μετά την πυρκαγιά του 1917. Η επιτυχία εκείνης της φωτιστικής εγκατάστασης ήταν μεγάλη και οι beforelight την επανέλαβαν τον περασμένο χειμώνα στην οδό Πιτάκη του Ψυρρή στην Αθήνα.
Στην καταχνιά που ζούμε χρειαζόμαστε φως. Φως ατόφιο, αυθεντικό, από ομάδες νέων ανθρώπων, που δεν αρκούνται σε διαπιστώσεις και καταγγελίες, αλλά προτιμούν τη δράση. Προτιμούν να βάζουν στοιχήματα μικρά που μπορεί να μην αλλάζουν δραστικά τη μιζέρια που μας περιζώνει, αλλά που ρίχνουν φως στη σκοτεινιά. Έτσι, που δρομάκι το δρομάκι, μνημείο το μνημείο, σκαλοπάτι το σκαλοπάτι αυτή η υπέροχη χώρα να φωτιστεί κατά πώς της αξίζει. Όπως αξίζει και στην ομορφιά του τοπίου και στην ομορφιά των ανθρώπων που δεν έπαψαν να την κατοικούν. Λίγο φως μόνο χρειάζεται για να αναδειχθεί.
Παροιμιώδης ανικανότητα
Από το 1999 μέχρι σήμερα το πρόγραμμα της διαχείρισης απορριμμάτων στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης –καθώς και στις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας- σχεδιάζεται. Γίνονται συσκέψεις, εκπονούνται μελέτες, κατατίθενται προτάσεις, απόψεις και διαφωνίες, αλλά στο μεταξύ 14 χρόνια μετά ουδέν έχει συμβεί. Το πρόγραμμα παραμένει μπερδεμένο στον λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας και πια δεν έχει σημασία αν θα θανατωθεί από τον Μινώταυρο. Ο χρόνος τελειώνει, οι κάδοι για τα ανακυκλώσιμα υλικά σαπίζουν σε κάποιο οικόπεδο κάπου στην Κομοτηνή και από 1η Ιουλίου οι «κακοί Ευρωπαίοι» ετοιμάζουν πρόστιμα για αθέτηση των συμφωνηθέντων.
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε ένα συγκεκριμένο στάδιο του προγράμματος, αλλά στην παροιμιώδη ανικανότητα της αυτοδιοίκησης και τη γραφειοκρατική ακαμψία του δημόσιου τομέα όπου έχουν εμπλακεί τα πάντα: Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, Σταθμοί Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και το σύμφωνα με τις εξαγγελίες υπερσύγχρονο εργοστάσιο στο οποίο θα κατέληγε η μάζα των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί. Ίσως όμως το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι αυτό που συμβαίνει με τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, που είναι αυτό ακριβώς που μαρτυρά η ονομασία τους. Χώροι για τη διαλογή των ανακυκλώσιμων υλικών. Δηλαδή χώροι όπου διαχωρίζονται τα χαρτιά, τα αλουμίνια, τα πλαστικά και τα σίδερα προκειμένου να οδηγηθούν στην ανακύκλωση. Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργία και η λειτουργία τους θα έπρεπε να είναι μια διαδικασία σχετικά απλή, αφού ούτε την περιβαλλοντική επιβάρυνση των Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων συνεπάγονται, ούτε -πολύ περισσότερο- μπορούν να προβληθούν ενστάσεις για τη μια ή την άλλη επιλογή, όπως συμβαίνει με το εργοστάσιο αποδόμησης της μάζας των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί.
Η εμπλοκή οφείλεται στην πολεοδομία. Στη Δράμα, στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή έχτισαν ΚΔΑΥ θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να εκδοθεί οικοδομική άδεια και τώρα δεν μπορούν να πάρουν άδεια λειτουργίας. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα κτίρια εκ των υστέρων μέσω του νόμου 4014 διότι θα υπάρχει πρόβλημα από την χρηματοδότρια ΕΕ. Επί της ουσίας το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι δεν παίζεται με ξεκάθαρους όρους. Το δημόσιο φάσκει και αντιφάσκει παγιδεύοντας τους επενδυτές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοπαγιδεύτηκε.
Σάββατο 18 Μαΐου 2013
Σκάνδαλο διαρκείας
Ανεξάρτητα αν ο κ. Τσαλουχίδης με την ιδιότητα του αντινομάρχη τότε έχει ή δεν έχει ευθύνες, «η συνήθης αυτοδιοικητική διαδικασία» στην οποία αναφέρεται είναι μια υπόθεση της τάξης των 220.000 ευρώ (500.000 με τις προσαυξήσεις) για συναυλίες που ουδέποτε έγιναν, έντυπο υλικό που ουδέποτε τυπώθηκε και ενημερωτικές ημερίδες που δεν πραγματοποιήθηκαν, σύμφωνα με το πόρισμα του οικονομικού ελεγκτή της Διεύθυνσης Οικονομικής Επιθεώρησης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Επαμεινώντα Αδαμακόπουλου. Δηλαδή κόπηκαν τιμολόγια συνολικού ύψους 220.000 ευρώ, που ουδείς γνωρίζει σε ποιανού τσέπες κατέληξαν. Διότι, παρά την πικρία του κ. Τσαλουχίδη πως καταλήγει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για το πάθος του για τον νομό και την πόλη δια της ενασχόλησής του με τα κοινά, είναι μάλλον απίθανο αυτά τα 220.000 ευρώ να έχουν διατεθεί για αγαθοεργίες. Δεν είναι αυτή η οδός, που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι ότι ο πρώην νομάρχης Θόδωρος Καλλιοντζής και οι τότε συνεργάτες του κατηγορούνται για μια «συνήθη αυτοδιοικητική διαδικασία», αλλά η συγκυρία που ζητά κρεματόρια για την τιμωρία των ενόχων, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία. Ο κίνδυνος που πράγματι αντιμετωπίζει ο κ. Τσαλουχίδης και οι συγκατηγορούμενοί του είναι να τιμωρηθούν υπέρ του δέοντος αυστηρά και κάποιοι από αυτούς άδικα. Ίδωμεν.
Πέμπτη 16 Μαΐου 2013
Στροφή στη λογική
Οι ακραίοι του χώρου στους οποίους αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ ήθελαν από την αρχή αίμα στην αρένα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Τίποτα λιγότερο. Κατάφεραν να ωθήσουν τους εκπαιδευτικούς σε μια σαφώς εσφαλμένη απόφαση, που ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τον ρόλο και το λειτούργημά τους. Με την ίδια τους την υπόσταση. Διότι δεν είναι δυνατόν ο εκπαιδευτικός που ζει καθημερινά την αγωνία των μαθητών του να εκβιάζει καταστάσεις με όπλο την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν είναι δυνατόν αυτός που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο κλάδο τι συνεπάγεται αυτή η προετοιμασία να ακυρώνει εαυτόν στρεφόμενος εναντίον των μαθητών του. Οι όποιες ενστάσεις για την εκπαίδευση δεν λύνονται λίγο πριν την έναρξη των εξετάσεων.
Τώρα είναι η σειρά του έτερου πόλου να πράξει το ίδιο. Ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος οφείλει να άρει το -ούτως ή άλλως- αντισυνταγματικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, από τη στιγμή που ανακλήθηκε η απεργιακή κινητοποίηση. Καιρός να πάψει ετούτη η διελκυστίνδα του παραλόγου. Όπως πικράθηκαν οι ακραίοι του χώρου των εκπαιδευτικών, που επιζητούσαν προσαγωγές, απολύσεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ενώπιον των μαθητών που θα έδιναν εξετάσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ας πικραθούν και όσοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο έχουν μια τάση να ντύνουν στο χακί όποιον απεργεί.
Τρίτη 14 Μαΐου 2013
"Μαύρα" γιαούρτια
Στον απόηχο της επεισοδιακής εκδήλωσης στο Τυμπάκι έσπευσαν κάποιοι να εξάγουν και πολιτικά συμπεράσματα, επισημαίνοντας ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν απλώς την αντίθεσή τους στο έργο κατασκευής ενός μεγάλου λιμανιού στο Τυμπάκι, χωρίς να έχουν αντιπρόταση. Σφάλμα. Όταν η συζήτηση εκτροχιάζεται με επιχειρήματα του τύπου «από πού είστε κύριοι, εδώ είναι Τυμπάκι και μεις κάνουμε κουμάντο», κυρίως δε όταν τα «επιχειρήματα» του είδους συνοδεύονται από ρίψη γιαουρτιών, οι πολιτικές αναλύσεις περιττεύουν. Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καλώς ή κακώς θεωρούν ότι το λιμάνι δεν πρέπει να γίνει στο Τυμπάκι, αλλά το γεγονός ότι προπηλακίστηκαν. Ότι κυριάρχησαν «επιχειρήματα» του τύπου «σου αφαιρώ τον λόγο».
Καιρός να καταλάβουν άπαντες ότι ο διάλογος είναι σύμφυτος με τη δημοκρατία και κάθε πλήγμα εναντίον του, αυξάνει τις πληγές της. Διότι αυτό είναι το πρόβλημα. Η δημοκρατία μας νοσεί, ματώνει, ακυρώνεται ενίοτε, αλλά ουδεμία σχέση έχει με χούντα, όπως κατά κόρον λέγεται με περίσσια ανευθυνότητα. Δεν είναι λίγο ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από την Κρήτη αποφάσισαν να ενημερώσουν τους κατοίκους της περιοχής για την αντίθεσή τους στην κατασκευή του λιμανιού. Ούτε πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι οι κάτοικοι έσπευσαν να ακούσουν, να αντιπροτάξουν τα δικά τους επιχειρήματα και εν τέλει να πουν τη δική τους γνώμη, χωρίς να λογαριάσουν κανέναν.
Αλλά οι προπηλακισμοί και τα γιαούρτια αποτελούν μαύρα στίγματα που δεν κλείνουν τις χαίνουσες πληγές. Τις ανοίγουν απειλώντας θανάσιμα τη δημοκρατία.
Σημάδια φασισμού
Αυτός που «ήταν αλλιώς» είναι ένας 15χρονος Αφγανός, που έπεσε προ ημερών θύμα ρατσιστικής βίας στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του παιδιού, μια ομάδα ανδρών ντυμένοι με μαύρα ρούχα, του επιτέθηκαν, τον χτύπησαν και τον χαράκωσαν στο πρόσωπο με σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Το ζητούμενο για τις συμμορίες των μαυροφόρων δεν είναι πια απλά απλώς η κακοποίηση των αλλοδαπών. Πλέον τους χαρακώνουν για να αφήσουν σημάδια στο σώμα και την ψυχή τους, αλλά και μηνύματα στους συμπατριώτες τους. Από μικρή ηλικία. Από τα 15.
Το δεύτερο εξίσου σαφές μήνυμα στον κακοποιημένο 15χρονο στάλθηκε από τους γιατρούς του νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε, αφού θεώρησαν σκόπιμο να μην καταγράψουν καν το περιστατικό. Δεν θορυβήθηκαν που είδαν έναν 15χρονο έφηβο σημαδεμένο στο πρόσωπο. Δεν σκέφτηκαν στιγμή ότι μπορεί αυτό το παιδί να χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πέρασε στιγμή από το μυαλό τους ότι στη θέση του θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό τους παιδί. Γιατί άραγε; Λόγω του χρώματος του δέρματος;
«Πώς είναι δυνατόν σε ένα νοσοκομείο να πάει παιδί τραυματισμένο και να το αφήνουν να φύγει; Κανένας δεν ενδιαφέρεται τι γίνεται με αυτά τα παιδιά;» αναρωτιέται ο κ. Κανάκης. Στο μεταξύ το παιδί δέχθηκε τις περιποιήσεις των Γιατρών του Κόσμου, που φρόντισαν να του εξασφαλίσουν στέγη σε κάποιους ξενώνες και να επισπεύσουν τη διαδικασία για να βρεθεί ξανά με την υπόλοιπη οικογένειά του στην Ελβετία. Ο 15χρονος ήταν αυτός που έμεινε τελευταίος είτε ως εγγύηση για την αποπληρωμή όλων των χρημάτων του ταξιδιού, είτε γιατί απλά δεν έφτασαν τα ναύλα για όλους λόγω αυξήσεων της ύστατης στιγμής.
Έμεινε πίσω και τον σημάδεψαν δυο φορές. Την πρώτη μια συμμορία μαυροφόρων ρατσιστών. Τη δεύτερη οι γιατροί ενός νοσοκομείου.
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
Πτυχιούχοι άνεργοι και πουτάνες στη βιτρίνα
Όπως ακριβώς οι πουτάνες στις κόκκινες βιτρίνες του Άμστερνταμ. Διαλέγεις κορμί αναλόγως προσόντων με βάση την τρέχουσα τιμή στο χρηματιστήριο των σωμάτων. Εάν θες πουτάνα επικεντρώνεις στο πρόσωπο, το ανάστημα, τα στήθια ή τα οπίσθια με βάση τον τιμοκατάλογο. Είναι ζήτημα γούστου και επιλογής. Εάν θες εργαζόμενο στέκεσαι και παρατηρείς τον τρόπο που κινείται, ενώ παράλληλα διαβάζεις το βιογραφικό του. Έχει πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες, δυο μεταπτυχιακά, ένα διδακτορικό και γνωρίζει τρεις γλώσσες. Εάν κάνει για τη δουλειά μπορείς να τον δοκιμάσεις. Ο άνθρωπος αυτός που στέκεται στη βιτρίνα αποφασισμένος να πουλήσει το κορμί του και τις γνώσεις του για μια δουλειά έχει ήδη υποβαθμιστεί στην κατηγορία των προϊόντων. Κάτι μεταξύ απορρυπαντικού και ρούχου ή σφαχτού, αλλά η αξία του στην αγορά εργασίας είναι διαρκώς καθοδική. Όχι, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη χρεωκοπημένη Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Στην ισχυρή οικονομικά και νοικοκυρεμένη Δανία, το 41% των πολιτών με πτυχία και μεταπτυχιακό, εξακολουθούν να ψάχνουν για δουλειά ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή τους. Εκεί το πρόβλημα μάλλον δεν οφείλεται σε χρεωκοπημένες πολιτικές ηγεσίες, αλλά στο αδιέξοδο του μοντέλου του χάρτινου καπιταλισμού και της πλήρους ανισορροπίας μεταξύ των τομέων παραγωγής και υπηρεσιών, που προώθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, που τώρα ζητάει τα ρέστα. Εδώ το πρόβλημα είναι άλλης τάξεως και συνοψίζεται στη μέγιστη ατάκα του επιφανούς πολιτικού ανδρός Νίκου Σηφουνάκη, που μάλιστα διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού: «Σου διόρισα τη γυναίκα, ρε γελοίε» πέταξε αγανακτισμένος στα μούτρα του πολιτευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Σ. Γαληνού, που αφού παραδέχθηκε πως «καλά έκανες», πέρασε στην αντεπίθεση.
Παρασκευή 10 Μαΐου 2013
Επίδειξη ηλιθιότητας
Αλλά πλέον η σελίδα έχει γυρίσει. Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, αλλά έχει γίνει κατανοητό ότι το δημόσιο, με την ευρεία του έννοια, συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών επιχειρήσεων, πρέπει να λειτουργήσει σωστά. Στο πλαίσιο αυτού του νέου μοντέλου λειτουργίας τα δύο δημοτικά κάμπινγκ της Θάσου σε Πρίνο και Παναγία δεν έχουν το δικαίωμα να προσλάβουν –όπως όλες οι άλλες τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού- εργαζόμενους για τους τέσσερις μήνες λειτουργίας τους. Λόγω παράβλεψης, αστοχιών, ηλιθιότητας, βλακείας ή στο πλαίσιο μιας πολιτικής αντίληψης που αντί της εξυγίανσης παραλύει κάθε τι δημόσιο ή δημοτικό, οι διοικούντες τα δύο κάμπινγκ είναι υποχρεωμένοι να υπογράψουν δίμηνες συμβάσεις με τους εργαζόμενους για μια περίοδο λειτουργίας τεσσάρων μηνών. Δηλαδή, οι 25 εργαζόμενοι για το κάμπινγκ της Παναγίας και οι 11 για το κάμπινγκ του Πρίνου θα προσληφθούν προκειμένου να εργαστούν από την 1η Ιουνίου μέχρι τις 31 Ιουλίου και την 1η Αυγούστου θα απολυθούν, προκειμένου να αντικατασταθούν από άλλους 25 συν 11 εργαζόμενους, που θα παραλάβουν τη σκυτάλη μέχρι τις 31 Σεπτεμβρίου.
Δυο επιλογές απομένουν στους διοικούντες τα κάμπινγκ. Η μία να ακολουθήσουν κατά γράμμα τη νομοθεσία, να απολύσουν όλους τους εργαζόμενους στην αρχή του Αυγούστου, με συνέπεια να τους πάρουν κατά πάσα πιθανότητα στο κυνήγι οι πελάτες γιατί στο μεταξύ θα έχει γίνει ο κακός χαμός. Η δεύτερη να μπουν στη διαδικασία να αναζητήσουν παραθυράκια για την παράταση των συμβάσεων, αναπαράγοντας μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου.
Πέμπτη 9 Μαΐου 2013
Ελεημοσύνη και ΑΟΚ
Άλλωστε, τέτοιες κινήσεις πραγματικής αλληλεγγύης γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς από φιλάθλους της ομάδας, με απόλυτη διακριτικότητα. Είναι γεγονός ότι οι παίκτες του ΑΟΚ μένουν σε σπίτια οι ιδιοκτήτες των οποίων δεν εισπράττουν ενοίκιο και συχνά τρώνε δωρεάν σε μαγαζιά.
Με μια άλλη ανάγνωση, η σαφώς προσβλητική και απαράδεκτη κίνηση του δημάρχου αναδεικνύει σε όλες της τις διαστάσεις τη γύμνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια πόλη όπως η Καβάλα να μην είναι σε θέση να συντηρήσει μια ομάδα με την ιστορία του ΑΟΚ στις μεγάλες κατηγορίες μετά τη φυγή του Μάκη Ψωμιάδη. Η αναζήτηση ευθυνών στη νοοτροπία των κατοίκων της Καβάλας είναι εξ ορισμού εσφαλμένη και αποπροσανατολιστική.
Πολιτικό είναι το πρόβλημα κατά βάση. Αφ’ ενός εάν η ελληνική οικονομία δεν ήταν υδροκέφαλη, θα υπήρχαν σε όλη τη χώρα επιχειρηματίες που θα είχαν την ισχύ να αναλάβουν ομάδες όπως ο ΑΟΚ, αφ’ ετέρου και αυτοί που υπάρχουν θα ήταν πολύ πιο πιθανό να εμπλακούν με τον χώρο εάν το ποδόσφαιρο ήταν αναπτυγμένο σε υγιείς βάσεις. Αλλά αυτή η οικονομία και αυτό το «επαγγελματικό ποδόσφαιρο» είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα παραγόντων τύπου Ψωμιάδη.
Τετάρτη 8 Μαΐου 2013
Δημουλά στην αρένα
Από την άλλη πλευρά, το σχόλιο της κ. Δαμιανίδη καυτηρίασε δηκτικά, όσο και εύστοχα την απαράδεκτη αναφορά της κ. Δημουλά στα παγκάκια που είναι διαρκώς κατειλημμένα από αλλοδαπούς και την ανάγκη διαχωρισμού των χώρων για τους μεν και τους δε, επισημαίνοντας ότι ο λόγος της ποιήτριας δεν απείχε εν τέλει από τις καθημερινές στιχομυθίες γριών στο τρόλεϊ. Με αφορμή τις δηλώσεις της Δημουλά, η κ. Δαμιανίδη έκανε ένα εξαιρετικό σχόλιο κατά της ξενοφοβίας και της επικράτησης του ρατσιστικού λόγου χωρίς αιδώ και περίσκεψη ακόμα και από διακεκριμένους ποιητές και κατέληξε με τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα την οποία χαρακτήρισε «κείμενο πιο ποιητικό απ’ όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ’ όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ’ όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ’ όλες τις ιστορίες».
Αυτό που ακολούθησε στην αρένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter) ήταν σταύρωση κανονική. Άνθρωποι που μπορεί να μην ήξεραν καν ότι η Δημουλά είναι ποιήτρια, ή μπορεί να μην έχουν διαβάσει ένα ποίημά της στη ζωή τους, έσπευσαν με μανία να την αποκαθηλώσουν, να την ποδοπατήσουν, να βρίσουν, να ξεσπάσουν με την άγρια χαρά του όχλου στην αρένα. Άνθρωποι που χρόνια τώρα καταγγέλλουν πολιτικούς και δημοσιογράφους για την κατάντια του δημόσιου λόγου απέδειξαν για πολλοστή φορά πόσο ανώριμοι είναι να τον χειριστούν.
Είναι δε βέβαιο πως το συγκεκριμένο περιστατικό δεν θα ωθήσει τους περισσότερους να ανακαλύψουν τον ποιητικό λόγο της Δημουλά και τα εξαιρετικά σχόλια της Δαμιανίδη. Αυτό που προέχει είναι να χυθεί αίμα στην αρένα.
Τρίτη 7 Μαΐου 2013
Σέρτικη ζωή
Ίσως αυτή η σέρτικη ζωή του είναι που μας λείπει περισσότερο και από τα τραγούδια και από τα πειράγματα και από τα τρυφερά μπινελίκια, που πάντα φύλαγε για τους φίλους. Ο Τζίμας δεν νοιάστηκε ποτέ ούτε για φράγκα, ούτε για δημόσιες σχέσεις. Υπήρξε ένας άνθρωπος ατόφιος που πληγωνόταν ζώντας σε μια Ελλάδα τραβεστί. Όταν τραγουδούσε στο αγαπημένο του «Τεμπελχανείο» το «Μακάρι να ‘χα δυο καρδιές» του Αντώνη Κατινάρη με όλα τα μόρια του κορμιού του ή μας μιλούσε για τους ζόρικους μουσικούς δρόμους του Θεοδωράκη και του Μούτση, από το λιθόστρωτο της Θεοδώρου Πουλίδου περνούσαν σωρηδόν τα ντεμέκ ανθρωπάκια, που σιχαινόταν με καινούργια θηριώδη τετράτροχα.
Ο Τζίμας, ο τελευταίος ρεμπέτης της Καβάλας, ήταν απόλυτος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους και την κοινωνία, με την επίγνωση του ανθρώπου που έκανε πάντα το καθήκον του, χωρίς να νερώνει το κρασί του. Αγαπούσε και συγκρουόταν με το πάθος του ανθρώπου, που ήξερε να προσκυνά το χώμα που πατούσε για τούτο και δεν γνώρισε ποτέ την έννοια της λέξης συμβιβασμός. Τώρα που η φούσκα της «νεοελληνικής ανάπτυξης» έσκασε με κρότο, τα διδάγματα ανθρώπων ακέραιων μιας άλλης εποχής, όπως του Τζίμα είναι χρήσιμα για να επαναπροσδιορίσουμε στόχους και αξίες. Όχι για να ασπαστούμε τον δικό του κώδικα αξιών. Αλλά για να αποκτήσουμε έναν κώδικα αξιών με ατόφια, αληθινά υλικά, σαν αυτά με τα οποία πορεύτηκε ο Τζίμας.
Τον τιμάμε σήμερα. Στις 8. Στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου.
Δευτέρα 6 Μαΐου 2013
Για την Ανάσταση της αγοράς
Η απάντηση που έδινε επί χρόνια το βαθύτατα διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα που διαχειριζόταν τις τύχες της χώρας ήταν απλούστατη. Διόγκωσε έναν δημόσιο τομέα αναποτελεσματικό, που αντί να λειτουργεί ως καταλύτης της οικονομικής ανάπτυξης κατάντησε άσυλο βολέματος κομματικών ημετέρων κατά κύριο λόγο (πλην των ολίγων που διορίστηκαν μέσω διαγωνισμών του ΑΣΕΠ), που συντηρούνταν με δανεικά, ενώ συνάμα δημιούργησε έναν ιδιωτικό τομέα, που κατά κύριο λόγο λειτουργούσε με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο. Οι εργολάβοι συμμετείχαν στο πάρτυ συνάπτοντες σκανδαλώδεις συμβάσεις εις βάρος του δημοσίου, οι προμηθευτές της δημόσιας υγείας θησαύριζαν εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ οι έμποροι συντηρούνταν ή αύξαναν τον τζίρο τους από τη διάχυτη δανεική ευμάρεια. Στο μεταξύ, χρόνο με τον χρόνο η ισορροπία μεταξύ του τομέα των υπηρεσιών δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και του πραγματικού παραγωγικού τομέα χανόταν και το χρέος διογκωνόταν όχι εν αγνοία των Ευρωπαίων εταίρων, που υποκριτικά καταγγέλλουν τώρα την ανισορροπία. Άπαντες ήξεραν τι συμβαίνει αλλά ήταν κατά πώς λένε στον επιχειρηματικό τομέα μια σχέση win-win. Οι σπατάλες των νοτίων αύξαναν τον τζίρο των βορείων, που πλέον κερδίζουν από την πτώση των επιτοκίων.
Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά τους βόρειους. Εμάς αφορά. Οι εύκολες απαντήσεις του τύπου να δώσει η κυβέρνηση πίσω αυτά που έκοψε από τους μισθωτούς λόγω των μνημονίων δεν μπορούν να σταθούν, αφού η φούσκα του χάρτινου καπιταλισμού, που αδιαφορούσε προκλητικά για την παραγωγική βάση έσκασε οριστικά. Το πάρτυ με τα δανεικά τέλειωσε και αυτό δεν είναι θέμα νομίσματος. Είναι ζήτημα δημιουργίας μιας οικονομίας που δεν θα στηρίζεται πια σε δανεικά. Μέχρι τότε ο Γολγοθάς της αγοράς θα συνεχίζεται δίχως προσδοκία Ανάστασης.
Πέμπτη 2 Μαΐου 2013
Το χαστούκι του Καμίνη στη Χρυσή Αυγή
Ο κ. Καμίνης με τη γνωστή του μειλιχιότητα δεν παρέλειψε να καυτηριάσει την εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας, τονίζοντας ότι ο δήμος Αθηναίων διανέμει καθημερινά 9.000 γεύματα χωρίς να το διατυμπανίζει. Με τη διακριτικότητα και τη σεμνότητα που αυτονόητα οφείλει να επιδεικνύει αυτός που συνδράμει τον πλησίον. «Δεν κάνουμε σόου στις πλατείες. Είναι άλλο η αλληλεγγύη και άλλο οι θεατρικές παραστάσεις», τόνισε. Η στάση του δημάρχου Αθηναίων έδειξε κατά πρώτο λόγο εμφαντικά ότι η δημοκρατία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Έχει όρους και κανόνες, που ουδείς μπορεί να παραβλέπει. Επιπροσθέτως, είναι καιρός να πάψουν τα πανηγυράκια «φιλανθρωπίας», που υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Η βοήθεια προς τον πλησίον απαιτεί σεμνότητα και ταπεινότητα. Απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπεια του συνανθρώπου που δέχεται βοήθεια. Εν τέλει, οι παράτες και τα πανηγύρια στις πλατείες δεν είναι πράξεις φιλανθρωπίας, αφού τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δέχονται βοήθεια για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες.
Η επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιώργου Γερμενή λίγες ώρες αργότερα εναντίον του δημάρχου με θύμα ένα 12χρονο κορίτσι στο κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου Αθηναίων δικαίωσε τη στάση του Καμίνη. Παράλληλα, εξέθεσε όσους αντί της ξεκάθαρης στάσης υπέρ του δημάρχου, προτίμησαν τα «ναι μεν αλλά». Έτσι, δεν φτιάχνεται αντιφασιστικό μέτωπο.
Τετάρτη 1 Μαΐου 2013
Πόρκα μιζέρια
Μα στο μεταξύ, το όραμα της Ευρώπης έχει χρεοκοπήσει –δικαίως- στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών. Στην Ελλάδα η έννοια της εργασίας έχει πλήρως απαξιωθεί. Όπως σημειώνει σε συνέντευξή του στο in.gr o Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το κραχ ανεργίας που βιώνει η χώρα εδώ και δύο χρόνια, μετεξελίχθηκε σε κοινωνικό κραχ, ενώ οι απώλειες και οι παρενέργειες που προκαλεί ξεπερνούν κατά πολύ τα όποια δημοσιονομικά οφέλη και ας καμαρώνει όσο θέλει ο Στουρνάρας και οι συν αυτώ με τα νούμερα, που τάχατες δείχνουν ανάκαμψη από του χρόνου. Η συνέχιση της πολιτικής που επιβάλλει σήμερα η Μέρκελ, με τα όποια μερεμέτια, θα έχει ως συνέπεια μια ανάκαμψη δραματικά αργή, «άνεργη» με «κινεζικές» νησίδες εξαθλιωμένων εργατών χωρίς δικαιώματα. Η στρατηγική της «κινεζοποίησης» της αγοράς εργασίας δεν προορίζεται μάλιστα μόνο για την Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Σήμερα στη Γερμανία υπάρχουν 8,5 εκατ. Γερμανοί που παίρνουν 400 ευρώ στο πλαίσιο εφαρμογής ειδικών ευέλικτων μορφών εργασίας, ενώ ανάλογα φαινόμενα συναντώνται στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Αυστρία, στην Ολλανδία.
Η απάντηση στο αδιέξοδο που βιώνουμε είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά σύνθετη. Το ζητούμενο είναι περισσότερη Ευρώπη, αλλά όχι με αυτή την απάνθρωπη, όσο και οικονομικά αδιέξοδη συνταγή. Σε τούτη τη συγκυρία η μεν κυβέρνηση επαναφέρει το βόλεμα μέσω stage εκτός ΑΣΕΠ, ενώ η αντιπολίτευση αναζητά τη λύση στη δραχμή.
Πόρκα μιζέρια, που θα έλεγε και ο Λέτα.
Τρίτη 30 Απριλίου 2013
Μια μάχη χάθηκε
Εν προκειμένω, η διοίκηση του δήμου Καβάλας είχε προγραμματίσει –και ορθώς- να τιμήσει τους δικηγόρους της Καβάλας, που τόλμησαν τον Ιανουάριο του 1972 να συντάξουν και να στείλουν μια επιστολή στις εφημερίδες με την οποία ζητούσαν επιστροφή των εξορίστων από τα νησιά και επιστροφή στη δημοκρατική ομαλότητα. Με αυτά τα δεδομένα, η Συμπαράταξη Πολιτών –επίσης ορθώς- πρότεινε στο Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας να πλαισιωθεί η εκδήλωση αυτή με άλλες τρεις εκδηλώσεις, την προβολή δυο ταινιών και μια συναυλία την περασμένη Παρασκευή στην πλατεία Καπνεργάτη.
Η πολύ μικρή συμμετοχή των Καβαλιωτών πρέπει πράγματι να προβληματίσει, τουλάχιστον όσο προβληματίζει το 7% της Χρυσής Αυγής σε δυο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν πρέπει όμως να μείνουμε στις διαπιστώσεις. Το σωστό κατά τα άλλα βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου πρέπει την επόμενη φορά να γίνει πιο μεθοδικά, πιο συντεταγμένα, με στόχο την αφύπνιση των πολιτών και τη συμμετοχή τους μετά λόγου γνώσεως. Μια μάχη μόνο χάθηκε. Ο πόλεμος μαίνεται.
Κυριακή 28 Απριλίου 2013
Η μονοδρόμηση της Βενιζέλου
Από την άλλη πλευρά η διοίκηση του δήμου αντιτείνει πως η στατικότητα δεν συνιστά απάντηση ιδίως σε περιόδους κρίσης. Το ζητούμενο του έργου δεν είναι η μονοδρόμηση της Βενιζέλου, αλλά μια συνολική ανάπλαση της περιοχής, μέρος της οποίας είναι η επίμαχη απόφαση. Η υλοποίηση του σχεδιασμού θα κάνει τη Βενιζέλου μια οδό προσιτή στους πεζούς, με μεγαλύτερα πεζοδρόμια και λιγότερο κυκλοφοριακό κομφούζιο, ενώ τα νέα δομικά υλικά στα πάρκινγκ, σε συνδυασμό με την αύξηση του πρασίνου, θα μειώσουν τη θερμοκρασία το καλοκαίρι περί τους δύο βαθμούς Κελσίου.
Εξάλλου, η διοίκηση του δήμου είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τρόπους υπέρβασης του γρίφου, που παραμένει άλυτος από την εποχή του αείμνηστου Λευτέρη Αθανασιάδη. Η αγορά της Καβάλας έχει περιοριστεί στην οδό Ομονοίας από το παλιό Πρωτοδικείο μέχρι την Αστυνομία. Η δημιουργία μιας άλλης δυναμικής στην οδό Βενιζέλου είναι ένα ενδιαφέρον στοίχημα, που μπορεί να συμβάλλει σε μια σημαντική βελτίωση του κέντρου και εν τέλει μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά υπέρ των επαγγελματιών που σήμερα αντιδρούν. Είχε συμβεί και στην περίπτωση των πεζοδρομήσεων στην καρδιά του κέντρου.
Αρκεί η σχεδιαζόμενη ανάπλαση να εφαρμοστεί συνολικά ώστε να μπορεί να αποδώσει καρπούς. Η τακτική της «αλά καρτ» εφαρμογής διαφόρων μελετών, όπως για παράδειγμα οι κατά καιρούς κυκλοφοριακές μελέτες, είτε δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, είτε δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.
Σάββατο 27 Απριλίου 2013
Σαν να μην άλλαξε τίποτα
Μα, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, δεν είναι λογικό ένα μεγάλο κόμμα όπως η Ν.Δ. να ενδιαφέρεται για τον δήμο Θεσσαλονίκης; Ναι, είναι λογικό, αλλά όχι με τη λογική με την οποία ετοιμάζονται οι βουλευτές Σταύρος Καλαφάτης και Γιάννης Ιωαννίδης, αλλά και ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας να ανακαταλάβουν το κάστρο που πάρθηκε από τον Μπουτάρη στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Όχι με στόχο το βόλεμα και τις αρπαχτές τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της Ν.Δ. σε δήμο και νομαρχία Θεσσαλονίκης. Διότι τα χρόνια αυτά μπορεί να ωφελήθηκε η Ν.Δ., οι επιχειρηματίες που επένδυσαν σε αυτή και οι γαλάζιοι «φαντάροι», που αξίωσαν και πήραν μέρος από τα λάφυρα, αλλά έχασε η Θεσσαλονίκη.
Το ζητούμενο για τον δήμο Θεσσαλονίκης όπως και για όλους τους δήμους και τις περιφέρειες της χώρας δεν είναι ούτε το χρώμα του χάρτη τη βραδιά των εκλογών, ούτε η ανάδειξη των «εκλεκτών» του κάθε κόμματος ώστε να συνεχιστεί το αλισβερίσι μεταξύ κεντρικής εξουσίας και δημάρχων. Το ζήτημα είναι σε πρώτη φάση η συγκρότηση προγραμμάτων με αρχή, μέση και τέλος για την αντιμετώπιση των σημερινών αδιεξόδων και κατόπιν η επιλογή των κατάλληλων προσώπων, που να μπορούν να τα εφαρμόσουν, όχι απαραίτητα με τη συγκεκριμένη σειρά. Αλλά μια τέτοια λογική απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας. Αλλαγή πολιτικού Παραδείγματος. Η οξύτητα των προβλημάτων το απαιτεί. Όχι όμως και τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα. Ούτε καν η ελληνική κοινωνία, που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει και βολεύεται με την υιοθέτηση σεναρίων συνωμοσίας. Κι ας μην υπάρχει χρόνος.
Πέμπτη 25 Απριλίου 2013
Ένα tweet
Ώσπου ξαφνικά έρχεται μια είδηση για να ταράξει τις βεβαιότητες των μεν και των δε, παραπέμποντας στη θεωρία του χάους. Προχθές χρειάστηκαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα από το tweet χάκερ στον λογαριασμό του Associated Press για εκρήξεις στον Λευκό Οίκο και τραυματισμό του Μπαράκ Ομπάμα ώστε να καταρρεύσει το οικονομικό σύμπαν. Σύμφωνα με το πρακτορείο Bloomberg, το επεισόδιο έφερε στο φως τους κινδύνους από την αυτοματοποίηση των συναλλαγών που πλέον κυριαρχεί σε μια αγορά αξίας 18 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η χαλκευμένη είδηση ενός χάκερ περί εκρήξεων στον Λευκό Οίκο και τον τραυματισμό του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα είχε ως συνέπεια να χαθούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, 136 περίπου δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς ο δείκτης έχασε το σύνολο των κερδών του, διολισθαίνοντας μέχρι τις 1.563,03 μονάδες.
Ο δείκτης στη συνέχεια ανέκαμψε στα προηγούμενα επίπεδα, καθώς το πρακτορείο διέψευσε την είδηση, ανακοινώνοντας ότι ο λογαριασμός του δέχθηκε επίθεση από χάκερ, αλλά στο μεταξύ κάποιοι κατάφεραν να κερδοσκοπήσουν ασυστόλως. Το ερώτημα είναι πού στηρίζεται η βεβαιότητα και των μεν και των δε όταν σε λίγα δευτερόλεπτα είναι δυνατόν να χαθούν 136 εκατομμύρια δολάρια από ένα tweet ενός χάκερ.
Τετάρτη 24 Απριλίου 2013
4-0
Κι όμως στις καφενειακές συζητήσεις των νεοελλήνων ποδοσφαιρόφιλων, που δεν αγνοούν μόνο την ελληνική και την ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά ακόμα και την ποδοσφαιρική, η Μπάγερν που πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ εκπροσωπεί την επάρατη Γερμανία έτσι γενικώς και αορίστως.
Αλλά το χειρότερο ήταν η άγρια χαρά ουκ ολίγων με τη συντριβή της Μπαρτσελόνα με 4-0, μακράν της καλύτερης ομάδας, που έτυχε να απολαύσουμε τα τελευταία χρόνια έστω μέσω της τηλεόρασης. Αίφνης, άπαντες έσπευσαν να αναθεματίσουν το «τσούκου-τσούκου μπολ», παραλείποντας να σημειώσουν ότι παίζεται από μια ομάδα με δέκα τεχνίτες, και να αποδώσουν τις επιτυχίες των τελευταίων χρόνων στα σφυρίγματα των διαιτητών. Έτσι, ισοπεδωτικά επιχείρησαν να διαγράψουν μεμιάς τις καταπληκτικές παραστάσεις αυτής της εξαιρετικής ομάδας, που ακόμα χαρίζει μοναδικές ποδοσφαιρικές παραστάσεις διαθέτοντας αρτίστες του επιπέδου των Τσάβι και Ινιέστα, με τον Μέσι να κρατά την μπαγκέτα.
Τα εύκολα συμπεράσματα του καφενείου για το τι συμβολίζει η Μπάγερν και ο ενθουσιασμός για την αποκαθήλωση της Μπαρτσελόνα αποτυπώνουν τέσσερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σύγχρονου νεοέλληνα, που αντί αυτοκριτικής αναζητά την αιτία των δεινών που τον κατατρύχουν σε ψεκασμούς και δωσίλογους: Την άγνοια, τη μισαλλοδοξία, τον φθόνο και την ανοησία. Σκορ 4-0.
Τρίτη 23 Απριλίου 2013
Μουτζούρα στον καθρέφτη
Μα στο μεταξύ, το θέαμα του εγκαταλελειμμένου «Διόνυσου» στη δυτική είσοδο της Καβάλας είναι πραγματικά απαράδεκτο. Αντί ετούτο το μοναδικό μπαλκόνι να συγκαταλέγεται μεταξύ των σημείων που θα μαγνητίζουν τους επισκέπτες της πόλης είναι μια εικόνα άθλια που τη δυσφημεί. Οι διαπιστώσεις δεν λύνουν το πρόβλημα. Ο δήμος οφείλει να προχωρήσει τη δημοπρασία αναζητώντας υποψήφιο επενδυτή. Εάν τυχόν η προσπάθεια δεν ευοδωθεί, οφείλει να εξετάσει το ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης με ιδιώτη. Ούτε αυτή η επιλογή είναι εύκολη.
Αλλά τώρα που ανακινείται το θέμα αναστήλωσης και επαναλειτουργίας του «Διόνυσου» ο δήμος οφείλει να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες. Η μουτζούρα πρέπει να φύγει από τον καθρέφτη της Καβάλας σε κάθε περίπτωση. Του χρόνου κλείνουν 20 χρόνια από την πυρκαγιά του Σεπτεμβρίου του 1994.
Μουσικός λυγμός
Υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες, οι εκπαιδευτικοί συνέχισαν να εργάζονται διατηρώντας το εξαιρετικό κλίμα, που τείνει να γίνει συστατικό στοιχείο του εν λόγω σχολείου. Με τέτοιες δυσκολίες, η μουσική διδασκαλία προχώρησε όσο ομαλά γινόταν με δεδομένες τις όχι ασήμαντες απώλειες, παράλληλα με τη διδασκαλία των μαθημάτων γενικής παιδείας. Μα σαν έφτασε η ώρα του τριημέρου εαρινών εκδηλώσεων, τα προβλήματα ξεπεράστηκαν με το μεράκι και τη θέληση, με συνέπεια εκπαιδευτικοί και μαθητές να προσφέρουν ένα εξαιρετικό τριήμερο εκδηλώσεων στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Την περασμένη Πέμπτη το βράδυ στο Όσκαρ τα παιδιά έδωσαν συναυλία με θέμα τον «Θεατρικό Χατζιδάκι», αποδίδοντας μαζί με τον Δώρο Δημοσθένους τα πλούσια ηχοχρώματα του «χατζιδακικού σύμπαντος» σε τραγούδια για το θέατρο με κορυφαία εκείνη των «Ορνίθων» από την παράσταση του «Θεάτρου Τέχνης». Την Παρασκευή δόθηκε στο Όσκαρ πάλι συναυλία σε μουσικές του ιταλικού σινεμά της ίδιας περιόδου και το Σάββατο στην Παλιά Μουσική συναυλία με Θρακιώτικα τραγούδια προς τιμήν της γειτονικής Ξάνθης γενέτειρας του «μεγάλου αιρετικού», όπως σημειώνεται στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων.
Η αγωνία των μαθητών που αναρωτιούνται όλη τη χρονιά αν το σχολείο τους θα κλείσει ένεκα λιτότητας απαντήθηκε εμμέσως πλην σαφώς με το δικαίως θερμό χειροκρότημα γονιών και συγγενών. Δεν πρέπει να κλείσει. Θα είναι εγκληματικό λάθος.
Δευτέρα 22 Απριλίου 2013
Αδελφοί Αντετοκούμπο
Έτσι είναι. Εξελίσσονται τα πράγματα. Σύμφωνα με παλαιότερους, ξεπερασμένους ορισμούς, η ελληνική ιθαγένεια δεν ήταν ζήτημα DNA, αλλά ζήτημα εκπαίδευσης. Ελληνικής παιδείας. Σήμερα είναι ζήτημα χειρισμού μιας πορτοκαλί μπάλας με σπυριά, που άλλοτε αναπηδά στη στεφάνη με αμφίβολη κατάληξη, άλλοτε καταλήγει στο πλεκτό από μακρινή απόσταση ή από κάρφωμα και άλλοτε μαγνητίζει τα πλήθη των οπαδών από ένα κόψιμο στην άνοδο ή την κάθοδο.
Ουσιαστικά, πρόκειται για δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές προσεγγίσεις της έννοιας της ελληνικότητας. Σύμφωνα με την παλιότερη αντίληψη, η Ελλάδα υπάρχει στον Όμηρο και τον Πρωταγόρα, τον Σωκράτη και τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Παπαδιαμάντη και τον Σολωμό, τον Κόντογλου και τον Κουν. Η νέα προσέγγιση εντοπίζει την ελληνικότητα σε ένα τρίποντο με φάουλ, σε μια σύνθετη άμυνα ζώνης 3-2 και στα μαγικά του 18χρονου Γιάννη Αντετοκούμπο, που με ύψος 2.06, άνοιγμα χεριών 2.21, παλάμη 26 εκατοστών και 50 νούμερο παπούτσι παίζει ως πλέι μέικερ.
Όχι, τέτοιο κελεπούρι δεν χάνεται. Η έκδοση διαβατηρίου έχει δρομολογηθεί και δικαίως για αυτά τα παιδιά από τη Νιγηρία, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Όσο για τα χιλιάδες άλλα παιδιά, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αλλά τους στερούμε το δικαίωμα να έχουν πατρίδα, ας πρόσεχαν. Εξάλλου, η πατρίδα είναι γεμάτη γήπεδα μπάσκετ.
Σάββατο 20 Απριλίου 2013
Το Επιμελητήριο ακυρώνει εαυτόν
Θα ήταν άδικο να μη γίνει αναφορά στις προσπάθειες της διοίκησης του Επιμελητηρίου να νοικιάσει το ισόγειο με τρόπο που να μην προκαλέσει αντιδράσεις. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσε να βρεθεί ενοικιαστής. Θα ήταν επίσης άδικο να μη σημειώσει ότι πριν επιτρέψει τη συμμετοχή εμπορικών καταστημάτων στους πλειστηριασμούς πήρε την έγκριση του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας. Κατόπιν αυτής της έγκρισης, η αλυσίδα ηλεκτρονικών, χαρτικών και βιβλίων πήρε μέρος στον πλειστηριασμό και αναδείχθηκε πλειοδότης. Αλλά, όπως θα μπορούσαν να πουν οι βιβλιοπώλες ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι και ηθικό. Ο χώρος που νοικιάστηκε δεν είναι ένας ακόμα χώρος στο κέντρο. Είναι το ισόγειο του Επιμελητηρίου και τούτο έχει τη σημασία του.
Ουσιαστικά, πρόκειται για επανάληψη μιας άλλης παρόμοιας κίνησης, που είχε γίνει χρόνια πριν και είχε επισύρει την οργισμένη αντίδραση του Επιμελητηρίου επί προεδρίας του αείμνηστου Απόστολου Μαρδύρη. Ο επίσης αείμνηστος πλέον Λευτέρης Αθανασιάδης με την ιδιότητα του δημάρχου Καβάλας είχε ενοικιάσει το ισόγειο της Δημοτικής Αγοράς στην αλυσίδα «Μαρινόπουλος», προκαλώντας τις αντιδράσεις όλου του εμπορικού κόσμου. Στο επιχείρημα πως η έλευση των πολυκαταστημάτων θα γινόταν ούτως ή άλλως, η οργισμένη απάντηση των ανθρώπων της αγοράς ήταν όχι στην καρδιά του κέντρου και όχι σε ακίνητο ιδιοκτησίας του δήμου Καβάλας.
Τώρα, λίγα χρόνια μετά, και με την κρίση να έχει τσακίσει τους επιχειρηματίες, το Επιμελητήριο φέρνει στην καρδιά του κέντρου τον ανταγωνιστή. Στο δικό του ακίνητο.
Πέμπτη 18 Απριλίου 2013
Δούλοι στα φραουλοχώραφα
Ουδείς δικαιούται να εκπλήσσεται. Από το 2007 έχουν σχηματιστεί περί τις 200 δικογραφίες στο αστυνομικό τμήμα της Βάρδας για παράνομη απασχόληση αλλοδαπών. Όλοι γνώριζαν τι συμβαίνει. Η αστυνομία, η ελληνική Πολιτεία, καθώς και η ελληνική κοινωνία, που συχνά βάζει στο στόχαστρο τους αλλοδαπούς και όχι τους τσιφλικάδες της Μανωλάδας και τους μπράβους-επιστάτες. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που μένουν επί μήνες απλήρωτοι μετανάστες και η ώρα της αποπληρωμής συμπίπτει κατά «σατανική σύμπτωση» με την καταγγελία στις αστυνομικές αρχές για παράνομη παραμονή και εργασία. Το έγκλημα της Μανωλάδας είναι διαρκές και βαραίνει εις ακέραιον την Ελληνική Αστυνομία και την Ελληνική Πολιτεία που το συγκαλύπτουν συστηματικά, αν και γνωρίζουν πολύ καλά τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των μεταναστών εργατών γης σε παραπήγματα.
Οι μετανάστες γίνονται δυο φορές θύματα. Πρώτον δουλεύουν με καθεστώς δουλείας στην ελληνική γη, συμβάλλοντας στην αύξηση του εθνικού εισοδήματος με τις πλάτες της Ελληνικής Αστυνομίας και της Πολιτείας και ακολούθως διαπομπεύονται σαν υπεύθυνοι για την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και της εξαθλίωσης των Ελλήνων, που τάχατες θα έβρισκαν εύκολα δουλειά και μάλιστα καλά αμειβόμενη αν έλειπαν οι φτωχοδιάβολοι του τρίτου κόσμου.
Πού άραγε; Καθαρίζοντας τζάμια στα φανάρια του πάρκου Φαλήρου ή μαζεύοντας φράουλες στη Μανωλάδα, δουλεύοντας ανασφάλιστοι για 3 ευρώ την ώρα, με τους επιστάτες του τσιφλικά να καραδοκούν με την καραμπίνα παρά πόδα όταν πλησιάζει η ώρα της πληρωμής;
Τετάρτη 17 Απριλίου 2013
Ο δικός μας μπαρτέντερ
Ο νικητής θα δικαιούται 5% των καθαρών πωλήσεων για τα πρώτα πέντε χρόνια της κυκλοφορίας του προϊόντος ενώ, μαζί με τη Diageo, θα έχουν την ευκαιρία να δουν το ποτό που έχουν συν-δημιουργήσει να πρωταγωνιστεί δίπλα σε παγκοσμίου φήμης brands, όπως το Johnnie Walker Scotch Whisky και την Ketel One Vodka. Ένα επιπλέον 5% των καθαρών πωλήσεων θα διατεθεί σε ειδικό ταμείο που θα χρηματοδοτεί πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη του επαγγέλματος του bartending. Η δημιουργία του δικού μας Γιώργου Γιαννάκη έχει ως τίτλο “Pikroma” και βασίζεται στη vodka η οποία ωστόσο έχει εμβαπτιστεί και άρα αποκτήσει αρωματική και γευστική πολυπλοκότητα από 43 (!) επιπλέον συστατικά. Η πρότασή του, συστήνεται για μείξεις, ταιριάζει άριστα σε ένα twist για Negroni, ενώ μπορεί κανείς να την απολαύσει και σκέτη με μία φλούδα πορτοκαλιού.
Δεν είναι σύμπτωση. Δεν έγινε τυχαία. Ο Γιώργος ζει στην Καβάλα, δουλεύει στην Καβάλα αλλά -όπως και ο έτερος bartender Τάσος Γιέχος του Μπάτη που διακρίθηκε στον περσινό διαγωνισμό- δεν σταμάτησε λεπτό να μελετάει στον τομέα του. Στα κοκτέηλ και τις γεύσεις. Η ψήφος μας υπέρ του στην ιστοσελίδα https://showyourspiritcompetition.com/en-gb είναι μια ψήφος υπέρ της Ελλάδας, που δεν μένει στις διαπιστώσεις, αλλά πασχίζει, δημιουργεί και επιμένει.
Τρίτη 16 Απριλίου 2013
Συνδικαλιστική κοπάνα
Συγχαρητήρια ω ασυμβίβαστοι συνδικαλιστές για τη χθεσινή κοπάνα από την εργασία σας ένεκα γενικής συνέλευσης. Εύγε για την αδούλωτη στάση σας κόντρα στη Μέρκελ, την πολιτική των μνημονίων και τα κοράκια των Βρυξελλών. Εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Εδώ, σε τούτη την υπέροχη χώρα, το δικαίωμα των εκπαιδευτικών να χάνουν μια ολόκληρη μέρα δουλειάς, προκειμένου να πάρουν μέρος στη γενική τους συνέλευση, δηλαδή να ανταλλάξουν απόψεις και να πάρουν αποφάσεις για ζητήματα κλαδικά, που ουδεμία σχέση έχουν με την εκπαιδευτική διαδικασία προκαλώντας ασυστόλως μια κοινωνία που υποφέρει, είναι κατοχυρωμένο. Παραινέσεις περιττές δεν χρειάζονται. Η κριτική για τέτοιου είδους ζητήματα δεν σας αγγίζει. Άλλωστε, χρόνια τώρα πολλοί εκπαιδευτικοί δηλώνουν κατ’ ιδίαν πως ντρέπονται για αυτά τα «κεκτημένα», αλλά η ουρά του γαϊδάρου δεν λέει να στάξει.
Η φήμη για την αντίδραση του προϊσταμένου της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας, που κάμφθηκε κατόπιν της ανένδοτης στάσης σας αποτελεί ένα ακόμα παράσημο, που κερδίσατε στα πεδία των μαχών. Ναι, έτσι δένεται το ατσάλι. Στη φωτιά και στον αγώνα. Στις χαμένες διδακτικές ώρες, ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνα σε καιρούς χαλεπούς. Άλλωστε, τα επιχειρήματα σε τούτη την παράλογη εποχή περισσεύουν. Θα μπορούσατε κάλλιστα να υποστηρίξετε ότι η συμμετοχή των εκπαιδευτικών στις γενικές συνελεύσεις προάγει την εκπαιδευτική διαδικασία, αφού συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων που τους απασχολούν.
Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να αντιτείνει ότι όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, γενικές συνελεύσεις με τα ίδια θέματα θα έπρεπε να γίνονται εκτός διδακτικού ωραρίου. Ένα απόγευμα Δευτέρας για παράδειγμα ή ένα πρωινό Σαββάτου, το οποίο ευχαρίστως θα διέθεταν όσοι εκπαιδευτικοί αντιλαμβανόμενοι την οξύτητα των προβλημάτων ήθελαν να πάρουν μέρος στις συνελεύσεις. Η απάντηση που θα δίνατε είναι προφανής: Οι γενικές συνελεύσεις δεν συγκαλούνται για τους συνειδητοποιημένους εκπαιδευτικούς. Το κίνητρο των χαμένων διδακτικών ωρών θεωρείται και είναι απολύτως απαραίτητο για τους ανθρώπους, που διδάσκουν στη νέα γενιά ετούτης της χώρας υπευθυνότητα.
Μια μόνο απορία μένει: Δεν μπαίνετε στη διαδικασία να πάρετε υπόψη σας τον δικαιολογημένο θυμό της ελληνικής κοινωνίας; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι εκθέτετε ανεπανόρθωτα αυτούς που εκπροσωπείτε; Τόση συνδικαλιστική τύφλωση πια;
Μνημείο ανικανότητας
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ετούτης της παροιμιώδους ανικανότητας είναι το πρόβλημα εκταμίευσης των προστίμων της Πολεοδομίας. Εδώ, στην Καβάλα, ένα ποσό 2,3 εκατομμυρίων ευρώ παραμένει «παγωμένο» στα ταμεία, καθώς ούτε ο δήμος Καβάλας, ούτε η αντιπεριφέρεια Καβάλας έχουν τη δυνατότητα να το εκμεταλλευτούν. Όχι, δεν είναι υπερβολή. Απαντώντας πρόσφατα σε ερώτηση του τέως νομάρχη Θ. Καλλιοντζή, ο δήμαρχος Καβάλας Κ. Σιμιτσής τόνισε ότι αναζητούν με τον αντιπεριφερειάρχη Αρ. Γρανά τρόπους υπέρβασης του αδιεξόδου.
Όχι, εν προκειμένω δεν φταίει ούτε ο Σιμιτσής, ούτε ο Γρανάς αλλά τα κενά του «Καλλικράτη». Κατά τη μετάβαση από τον προηγούμενο χάρτη της αυτοδιοίκησης στον σημερινό, τα κονδύλια αυτά που προηγουμένως ανήκαν στη νομαρχία Καβάλας, σήμερα βρίσκονται στη «νεκρή ζώνη» μεταξύ του δήμου και της αντιπεριφέρειας, που τα συνδιεκδικούν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τα αξιοποιήσουν ούτε για κοινωνική πολιτική, ούτε για έργα. Στο μεταξύ, η ανεργία συνεχίζει την ανεξέλεγκτη ανοδική της πορεία, ενώ οι ανάγκες σε κοινωνική πολιτική διαρκώς αυξάνονται.
Όχι, το πρόβλημα του τόπου και της χώρας δεν είναι αυτά τα παγωμένα κονδύλια. Τα 2,3 εκατομμύρια ευρώ είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων. Το πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό δημόσιο παραμένει απελπιστικά δυσκίνητο και ανίκανο ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Το τραπέζι του συγγραφέα
ΝΙΚΟΣ: Η συνειδητή αποχή του Μάρκογλου από κάθε συναλλαγή στο "χρηματιστήριο συγγραφικών αξιών" του κόστισε την ευρύτατη αναγνώριση του έργου του, όπως δικαιούται. Ετούτη η ρήση του Κορδομενίδη ενόψει της μεθαυριανής εκδήλωσης περικλείει μια μεγάλη αλήθεια και για τον Μάρκογλου προσωπικά και για τον χώρο συνολικά.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Πράγματι, οι χαμηλοί τόνοι και το ήθος του Μάρκογλου δεν χαίρουν εκτίμησης στην εποχή μας, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος με το οποίο δικαίως τιμήθηκε για τα «Σπαράγματα». Δεν ήταν λίγο.
ΣΟΦΙΑ: Όχι, αλλά στην εποχή μας ποιος το θυμάται; Πόσοι Καβαλιώτες γνωρίζουν την αξία του Μάρκογλου; Και κυρίως πόσοι μαθητές γνωρίζουν την ύπαρξή του;
ΕΥΓΕΝΙΑ: Λίγοι. Αλλά πείτε μου πότε η καλή λογοτεχνία έκανε σουξέ; Πράγματι ο Μάρκογλου έχει αδικηθεί λόγω ήθους και ύφους, αλλά δεν είναι ο μόνος. Να σας θυμίσω μόνο ότι ο Καβάφης αναγνωρίστηκε μετά θάνατον.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Μα στο μεταξύ γίνονται πράγματα στον χώρο του βιβλίου, που έχουν ενδιαφέρον, όπως ο κύκλος παρουσιάσεων ανέκδοτων έργων συγγραφέων από την Καβάλα που διοργανώνει το ΔΗΠΕΘΕ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ατζακάς, Καναβούρης και Αξιώτης είχαν την ευκαιρία της άμεσης επαφής με το κοινό, ενώ απόψε τη σκυτάλη παίρνει ο Χαρπαντίδης.
ΝΙΚΟΣ: Εξαιρετική πρωτοβουλία. Μια πρόταση χαμηλού κόστους και ουσίας. Αλλά θεωρώ ότι η επιλογή του χώρου δεν βοηθά. Το αναγνωστήριο είναι κρύος χώρος. Θα ήταν προτιμότερο να γίνει μια συνεργασία με ένα μπαράκι για παράδειγμα.
ΣΟΦΙΑ: Καλή ιδέα, αλλά τότε το ΔΗΠΕΘΕ και κατ’ επέκταση η διοίκηση του δήμου θα κατηγορούνταν για τις επιλογές της. Πάντως, θα άξιζε να δοκιμαστεί. Επίσης, καλή ιδέα θα ήταν η Παλιά Μουσική. Καταπληκτικός χώρος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
