Ο εφιάλτης της Μανωλάδας

Η συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Παγγαίου για τις συνθήκες διαβίωσης των εργατών γης δυτικά του δήμου στα αμπέλια και τις ελιές προκειμένου να αποφευχθούν καταστάσεις τύπου Μανωλάδας ήταν αναμφιβόλως χρήσιμη. Όχι πως σε όλη την Ελλάδα οι επιστάτες μοιάζουν με τους κακούς των γουέστερν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να βγάλουν το κουμπούρι και να σημαδέψουν μετανάστες, αλλά εργάτες γης υπάρχουν παντού. Σε όλη τη χώρα. Εργάτες μετανάστες από τη Βουλγαρία ή χώρες του τρίτου κόσμου που είναι γεγονός ότι ούτε υψηλόμισθοι είναι, ούτε μένουν σε μεζονέτες εφοδιασμένες με τζακούζι. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να συμβεί και ως πού μπορεί να φτάσει η παρέμβαση του δήμου.



Καταρχήν είναι σημαντικό όπως ειπώθηκε να καταβληθεί προσπάθεια ώστε να διασφαλιστούν τα βασικά. Ανθρώπινες συνθήκες διαμονής, τακτική καταβολή των ούτως ή άλλως χαμηλών μεροκάματων που παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι και συχνοί έλεγχοι από την Πολιτεία ώστε να εμπεδωθεί ένα κλίμα ασφάλειας. Έτσι, που και οι αγρότες να μην τολμούν να υπερβάλλουν και οι αλλοδαποί εργάτες γης να μην ζουν σαν αγρίμια με ό,τι τούτο συνεπάγεται. Να αντιληφθούν ότι ζουν σε μια ευνομούμενη Πολιτεία όπου έχουν δικαιώματα και δεν χρειάζεται να καταφύγουν στην αυτοδικία για να υπερασπιστούν εαυτόν. Να μην εξωθούνται σε συμπεριφορές που τροφοδοτούν τον ρατσισμό και την ξενοφοβία των τοπικών κοινωνιών.



Ο αντίλογος σε τούτη τη μετριοπαθή προσέγγιση, που δεν έχει στόχο τη δραματική αλλαγή των δεδομένων, αλλά μια στοιχειώδη διαχείριση του προβλήματος, είναι εύκολος και συχνά αφοριστικός. Οι φίλα προσκείμενοι στη φασιστική Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της θα σπεύσουν να απαιτήσουν την άμεση απομάκρυνση όλων των αλλοδαπών προκειμένου να πάρουν τις δουλειές Έλληνες, που όμως δεν πρόκειται να δεχθούν να δουλεύουν με τέτοιες συνθήκες. Την ίδια ώρα, κάποιοι από αυτούς, θα υψώνουν τη φωνή τους στα καφενεία, ενώ αλλοδαποί θα δουλεύουν σαν είλωτες στα χωράφια τους. Άλλοι πάλι, θα απαιτήσουν τα πάντα: Αξιοπρεπέστατους μισθούς και πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, που όμως και οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να παρέχουν εάν βρίσκονταν στη θέση των αγροτών.



Μα στο μεταξύ, υπάρχει και η πραγματικότητα: οι μετανάστες γης που ζουν και εργάζονται στην περιοχή του Παγγαίου και ο εφιάλτης των επεισοδίων της Μανωλάδας.

Read More

Εμείς οι επιζώντες

Στη θέση του Στάθη, του 20χρονου φαντάρου που σκοτώθηκε όταν ανατράπηκε το άρμα μεταφοράς προσωπικού που οδηγούσε, κατευθυνόμενος προς το λιμάνι του Ωρωπού προ ημερών θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι ή σχεδόν όλοι εμείς που υπηρετήσαμε σε τέτοια άρματα. Εμείς, που στην ηλικία του Στάθη κάναμε αμέτρητα χιλιόμετρα χωρίς να συνειδητοποιούμε τους κινδύνους που διατρέχαμε. Εμείς οι επιζώντες. Εμείς δεν περιμένουμε το πόρισμα που παρήγγειλε με το γνωστό του ύφος ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος για τα αίτια του ατυχήματος. Τα ξέρουμε. Τα ζήσαμε στο πετσί μας για 12, 14 ή 18 μήνες.



Εμείς ξέρουμε καλά τι εστί άρμα μεταφοράς προσωπικού Μ 113. Είναι κάτι λαμαρινένια κουτιά, που κατασκευάστηκαν 40-45 χρόνια πριν και ακόμα χρησιμοποιούνται ευρέως από εφέδρους με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγεται. Εμείς, που δεχθήκαμε πιέσεις για να αναλάβουμε τον χειρισμό τέτοιων αρμάτων αντιλαμβανόμαστε απόλυτα αυτό που είπε ο πατέρας του νεκρού: «Μου είπε μπαμπά δεν θέλω να οδηγήσω, αλλά με πιέζουνε». Όλους μας πιέζανε. Να χρεωθούμε τα άρματα. Να τα συντηρήσουμε. Να τα οδηγήσουμε. Το κάναμε με την τρέλα της νιότης. Αλλά δεν είμασταν εντελώς ανυποψίαστοι. Εξ ου και οι κώδικές μας, όπως εκείνος ο τραγικά προφητικός «Μάνα Τρέχα Πέθανα», αντί του ορθού «Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού».



Η άλλη εξίσου επιτυχημένη απόδοση των αρχικών ΜΤΠ ήταν Μονάδα Ταχείας Πήξεως. Όντως πήζαμε. Μαύριζε το μάτι μας να πάρουμε άδεια, μαύριζε το μάτι μας από τις πολλές ασκήσεις, αλλά και από την απειλή των ποινών για να διασφαλίζεται η σωστή συντήρηση των αρμάτων. Αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έφταιγαν οι αξιωματικοί. Προσπαθούσαν με τα ελάχιστα μέσα που διέθεταν να καλύψουν τα νώτα τους. Πίεζαν αφόρητα τους οδηγούς των αρμάτων ώστε να αποφύγουν ατυχήματα σαν κι αυτό που έκοψε το νήμα της ζωής του Στάθη. Άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος. Κι άλλοι οδηγοί έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά, όπως και άλλοι επιβαίνοντες σε τούτα τα λαμαρινένια κουτιά μεταφοράς ψυχών.



Εμείς οι επιζώντες δεν περιμένουμε τίποτα από το πόρισμα. Δυο απαντήσεις μοναχά: Ως πότε αυτά τα παλιά άρματα θα μεταφέρουν ψυχές με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγεται και ως πότε θα χρεώνονται σε εφέδρους αντί σε επαγγελματίες.

Read More

Στο όνομα ενός Audi 8

Αυτό το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων για τις εξαπατήσεις που προηγήθηκαν από έναν καπάτσο απατεώνα από την Έδεσσα σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα ξεπερνάει τα συνήθη όρια του αστυνομικού ρεπορτάζ και καθίσταται δείκτης κοινωνικός. Ένα μέτρο αφέλειας και κοινωνικής συμπεριφοράς, με άξονα τη σχέση που ανέπτυξαν τα τελευταία χρόνια οι νεοέλληνες με το χρήμα. Το χρήμα που ήταν παντού, κυκλοφορούσε παντού, αλλά ελάχιστοι ασχολούνταν με την προέλευση και τις διαδρομές του. Το ζητούμενο ήταν τα φράγκα και η καλλιέργεια καλών σχέσεων με τους καπάτσους που τα έχουν γιατί αυτοί ήταν οι χρήσιμοι. Με τους άφραγκους και όσους τα έβγαζαν πέρα με έναν ψωρομισθό ουδείς ασχολούνταν.



Πάνω σε ετούτη την εδραία αντίληψη στηρίχθηκε ο απατεώνας, που αλώνισε την περιοχή και –ειρήσθω εν παρόδω- παραμένει ασύλληπτος. Ισχυριζόταν ότι έχασε το κλειδί του αυτοκινήτου ή ότι το κλείδωσε στο πορτ-μπαγκάζ και ζητούσε δανεικά από αγνώστους ιδιοκτήτες περιπτέρων, πρακτορείων του ΟΠΑΠ ή άλλων καταστημάτων. Κι αυτοί του έδιναν. Ο πρώτος που τον αναγνώρισε κατά την έρευνα των αστυνομικών αρχών ήταν ένας πράκτορας του ΟΠΑΠ από τη Χρυσούπολη από τον οποίο άρπαξε 700 ευρώ. Κατά το διάστημα μεταξύ Απριλίου-Οκτωβρίου του 2012 άρπαξε από τρεις ιδιοκτήτες περιπτέρων ακόμα 785 ευρώ, ενώ η έρευνα συνεχίζεται. Η ευκολία με την οποία τα θύματα έδιναν χρήματα σε έναν άνθρωπο που δεν γνώριζαν δεν οφείλεται ούτε στο φιλότιμο, ούτε σε εύκολες αναφορές στην ψυχοσύνθεση του νεοέλληνος. Το φιλότιμο δεν κοστολογείται και δεν βγαίνει στα παζάρια.



Το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα που εξάγεται είναι η ευκολία με την οποία ο νεοέλληνας βάζει το χέρι στην τσέπη και ξοδεύει τα τελευταία 20 χρόνια. Η αρετή της εγκράτειας των παλιότερων γενεών θεωρήθηκε κουσούρι. Το ζητούμενο στην Ελλάδα της κονόμας, της ρεμούλας και της αρπαχτής δεν ήταν η σωστή διαχείριση των χρημάτων που διέθετε κανείς, αλλά ο κύκλος του. Οι γνωριμίες του. Οι άκρες που είχε σε καίριες θέσεις. Αν έκανε τις κατάλληλες γνωριμίες κονομούσε ή προσδοκούσε κάποια στιγμή να οικονομήσει ή να εξυπηρετηθεί ποικιλοτρόπως. Ακόμα και ο ισχυρισμός του απατεώνα ότι κλειδώθηκε έξω από ένα θηριώδες Audi 8 αρκούσε για να ανοίξουν καρδιές και πορτοφόλια. Κι ας μην το είχαν καν δει, αφού κυκλοφορούσε με ταξί.

Read More

Φάρος αντιρατσισμού και αξιοπρέπειας

Εν μέσω ύβρεων και κραυγών εθνικιστικών, με αποκορύφωμα την πρόθεση του Μίκη Θεοδωράκη να στείλει τη Μαρία Ρεπούση για λόγους εθνικούς στη Νιγηρία, η στάση των συγγενών του ζευγαριού που δολοφονήθηκε στην ακτή Νηρέως στο Αλιβέρι είναι φάρος αξιοπρέπειας και λογικής. Ο γυναικολόγος και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν από τον 23χρονο Πακιστανό, που είχαν στη δούλεψή τους και τον αντιμετώπιζαν σαν παιδί τους, αλλά αυτοί απέρριψαν κάθε ρατσιστική κραυγή. Στάθηκαν στο έγκλημα. Αλλά και στην αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπει ούτε τηλεοπτικές κάμερες, ούτε δηλώσεις συνυφάδων, φίλων και γνωστών στα μεσημεριανάδικα κωλομάγαζα.



Τούτο δεν σημαίνει ότι το έγκλημα δεν έγινε. Έγινε και ο δολοφόνος πρέπει να τιμωρηθεί. Θα τιμωρηθεί. Αλλά είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν είναι συνέπεια ενός χρωμοσώματος που φέρουν οι Πακιστανοί και δεν μπορεί να βαραίνει ούτε τους ομοεθνείς του δολοφόνου, ούτε τους άλλους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα. Είναι μια εγκληματική πράξη ενός ανθρώπου, που θα κριθεί στη δικαιοσύνη με τους κανόνες του ελληνικού δικαίου. Γράφουν στην επιστολή οι συγγενείς των δολοφονηθέντων: «Απαιτούμε ο θάνατος των δύο συγγενών, να μη χρησιμοποιηθεί για πολιτικές σκοπιμότητες απ’ όποιον προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός για να τροφοδοτήσει ρατσιστικό μίσος». Με την ίδια λογική που τα εγκλήματα του βιαστή Στυλιανού Γεωργιάδη, γνωστού και ως «Δράκου με το κράνος», που γεννήθηκε το 1973 στη Νέα Ιωνία Αττικής και κατοικεί στα Πετράλωνα δεν ευθύνονται σε κάποια γενετική προδιάθεση όλων των Ελλήνων ή όσων Ελλήνων γεννήθηκαν το 1973 στη Νέα Ιωνία Αττικής, δεν μπορεί το άγριο έγκλημα του 23χρονου Πακιστανού να αντιμετωπίζεται ως έγκλημα των Πακιστανών που μένουν και εργάζονται στην Ελλάδα.



Ο «Δράκος με το κράνος» κατηγορείται σύμφωνα με την Αστυνομία ότι μόνο τα τελευταία 5 χρόνια είχε ασελγήσει σε βάρος 21 ανήλικων κοριτσιών σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Ο 23χρονος Πακιστανός είναι υπεύθυνος για τη δολοφονία του ζευγαριού. Οι ευθύνες τους βαραίνουν προσωπικά. Ούτε οι υπόλοιποι Έλληνες διαθέτουν κάποιο γονίδιο που οδηγεί σε ασέλγεια σε βάρος ανήλικων κοριτσιών, ούτε οι υπόλοιποι Πακιστανοί είναι εν δυνάμει δολοφόνοι και πρέπει πάραυτα να λογοδοτήσουν για τις πράξεις του συμπατριώτη τους. Η δε κηδεία του δολοφονημένου ζευγαριού δεν θα γίνει σώου για τα τηλεοπτικά όρνια. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, που οι συγγενείς των δύο δολοφονημένων δεν εκχωρούν.

Read More

Το 12% και η ανοησία

Η τύχη της νέας ερώτησης που κατέθεσε στη Βουλή ο Γιώργος Καλαντζής για την επιδότηση του κόστους εργασίας κατά 12% και στους νομούς Καβάλας και Δράμας είναι προδιαγεγραμμένη. Το υπουργείο Οικονομικών θα πετάξει το μπαλάκι σε κάποιο άλλο αναρμόδιο υπουργείο πιθανότατα με μια υποσημείωση περί το αδιαμφισβήτητο της ευαισθησίας της κυβέρνησης για τα ζητήματα που άπτονται της ανάπτυξης και της αντιμετώπισης της ανεργίας, που δεν θα έχει λόγο να σχολιάσει. Στο μεταξύ, οι άνεργοι θα συνεχίζουν να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο με συνέπεια την περαιτέρω διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγεται.



Δικαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι η επιδότηση του κόστους εργασίας δεν είναι μέτρο αναπτυξιακού χαρακτήρα. Πράγματι. Αλλά σε τούτη τη συγκυρία χρειάζονται και οι ασπιρίνες, που μάλιστα μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που περνάμε. Η απάντηση στο δίλημμα αν πρέπει να επιδοτείται η εργασία ή η ανεργία –διότι περί αυτού πρόκειται- είναι αυτονόητη. Η εργασία πρέπει να επιδοτείται. Όχι άνευ όρων. Όχι δίχως έλεγχο. Αλλά με θέσπιση εντατικών ελέγχων ώστε να μην διανοείται ο εργοδότης να προβεί σε απολύσεις. Με τα ίδια –αυτονόητα- μέτρα και σταθμά εντός της ίδιας περιφέρειας. Επιχειρήματα του τύπου δεν υπάρχουν κονδύλια περίσσια και γι’ αυτό δεν δίνονται δεν στέκει.



Εάν αυτό ήταν το πρόβλημα, τότε η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να κάνει το στοιχειώδες. Να αναζητήσει άλλες πηγές κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά ταμεία, που είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, και στο μεταξύ να διανείμει τα υπάρχοντα εντός της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ισομερώς. Με τα ίδια μέτρα και σταθμά σε όλη την Περιφέρεια. Σε τούτη την περίπτωση θα μπορούσε για παράδειγμα αυτή η επιδότηση να μην ανέρχεται στο 12%, αλλά στο 9 ή στο 8%. Ο διαχωρισμός μεταξύ των νομών Καβάλας-Δράμας και των νομών της Θράκης δεν είναι μόνο πέρα για πέρα απαράδεκτος και διχαστικός. Υπονομεύει σαφώς την ανάπτυξη περιφερειακής συνείδησης και καταδεικνύει μια πάγια –ενδεχομένως δε την πιο σοβαρή- παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης: Την ανοησία.

Read More