Χωρίς τσίπα

Αν είχαν λίγη τσίπα αυτοί που διοικούν το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Καβάλας θα το έκλειναν. Θα κατέβαζαν τα ρολά και θα παρέδιδαν τα κλειδιά σε πέντε-έξι παλιούς κοινής αποδοχής συνδικαλιστές για να διοργανώσουν εκλογές για την ανάδειξη μιας διοίκησης, που θα είναι νομιμοποιημένη στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινής γνώμης. Δεν το κάνουν, μάλλον δεν περνά ούτε κατά διάνοια από το μυαλό τους η σκέψη να το κάνουν, γιατί προφανώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι εκπροσωπούν και τι ζημιά κάνουν. Πόσες μαύρες σελίδες γράφουν καθημερινά στην ιστορία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Καβάλας και του συνδικαλιστικού κινήματος μιας πόλης, που έχει γράψει την εισαγωγή, αλλά και ουκ ολίγες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας.




Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί που σήμερα συγκροτούν τη διοίκηση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου δεν γνωρίζουν ότι στην Καβάλα τον Απρίλη του 1876 πραγματοποιήθηκε η πρώτη απεργία σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη συμμετοχή 3.000 καπνεργατών χριστιανών, μουσουλμάνων και Εβραίων. Ούτε είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σημασία της αιματοβαμμένης απεργίας του 1924 για την αποτροπή της εξαγωγής ανεπεξέργαστων καπνών. Αλλά ακόμα και αν τα γνωρίζουν σε επίπεδο πληροφορίας δεν είναι σε θέση να αποτιμήσουν τη σημασία των γεγονότων. Διότι αν γνώριζαν δεν θα έμεναν ούτε στιγμή στις καρεκλίτσες τους όταν βρίσκονται εκτός Εργατικού Κέντρου τα σωματεία της Καβάλα Oil και της ELFE. Όταν ξέρουν καλά ότι μένουν εκτός όχι από κάποιο καπρίτσιο, αλλά γιατί εξωθήθηκαν στην έξοδο από τους προκατόχους τους.



Έτσι εξηγείται ο προπηλακισμός του μέλους της διοίκησης συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Αναγνώστη Καραμπατζάκη, την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τόλμησε να ασχοληθεί με τις εκλογές παρωδία ενός σωματείου σφραγίδα, όπως ο ίδιος κατήγγειλε. Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το συγκεκριμένο σωματείο. Δεν ήταν η συγκεκριμένη διαδικασία. Ο Καραμπατζάκης έθιξε την πάγια τακτική, που εφαρμόστηκε ευρέως τα τελευταία χρόνια με στόχο τον απόλυτο έλεγχο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου από μια παρέα «συνδικαλιστών». Έθιξε στον πυρήνα της τη λογική που κατάντησε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο ένα κέλυφος αδειανό, που άλλο ρόλο δεν παίζει από το να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στο κέντρο της Καβάλας. Όχι γι αυτό που είναι. Αλλά γι αυτό που κάποτε υπήρξε.