Εκσυγχρονισμό ζητούν όχι «αιξιγχρωνυσμώ»

Το νέο πολιτικό σκηνικό όπως προέκυψε από τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις λίγους μήνες πριν δεν φαίνεται να παρουσιάζει ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research για το «Βήμα της Κυριακής» ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα μικρό προβάδισμα έναντι της Ν.Δ. -22,6% έναντι 21,5%- ενώ στην τρίτη θέση δείχνει να σταθεροποιείται η «Χρυσή Αυγή» με ποσοστό 9,8%. Ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 6,8%, το ΚΚΕ με 5,2%, η ΔΗΜΑΡ με 5% και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 3,8%. Το ποσοστό των αναποφάσιστων ανέρχεται στο 4,5%. Καταλληλότερος για πρωθυπουργός εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς με ποσοστό 46,1%, έναντι του Αλέξη Τσίπρα που συγκεντρώνει το ποσοστό 31,4%. Στην ίδια ερώτηση το 20,1% απαντά «κανένας» από τους δύο.



Στην ίδια δημοσκόπηση, ενόψει της νέας χρονιάς οι πολίτες εκτιμούν ότι το 2013 θα είναι χειρότερο από τον χρόνο που φεύγει, ενώ τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτήν είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές. Με άλλα λόγια, παρά τον ζόφο της κρίσης, την περαιτέρω μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας, το νέφος που πνίγει τις πόλεις όχι πλέον από τους ρύπους των αυτοκινήτων, αλλά από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες οι Έλληνες δεν στρέφουν το βλέμμα τους ούτε προς τη Ρωσία, ούτε προς τη Λατινική Αμερική. Όσο και αν τους οργίζουν οι επιλογές των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αισθάνονται και δηλώνουν Ευρωπαίοι.



Η οργή τους έναντι του χρεοκοπημένου πολιτικού σκηνικού, της ασυδοσίας των αγορών και των τραπεζών είναι οργή ευρωπαίων πολιτών. Διαφωνούν και οργίζονται με την προτεσταντικής αντίληψης εμμονή της Μέρκελ στην περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, αλλά αισθάνονται ως φύσει συμμάχους τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Γερμανούς εργάτες, που είναι θύματα της ίδιας πολιτικής. Αντιλαμβάνονται ότι οι σκανδαλώδεις χειρισμοί στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ παραπέμπουν στο ανατολίτικο πλιάτσικο, που απορρίπτουν κάθετα. Με άλλα λόγια οι απαντήσεις που προσδοκούν τη νέα χρονιά από τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αφορούν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της. Αυτή τη φορά σωστά γραμμένο. Διότι αυτό που προηγήθηκε ήταν «αιξιγχρωνυσμώς» το δίχως άλλο.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Βαμμένοι" πρόεδροι

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος μάζεψε τα πράγματά του από το Νοσοκομείο και επέστρεψε στη θέση του στη Διεύθυνση Δασών. Ζήτημα ημερών είναι να αναλάβει τα καθήκοντα του διοικητή του Νοσοκομείου ο Μίμης Χριστοφιλογιάννης. Αυτό που δεν άλλαξε είναι το κριτήριο της επιλογής. Ο κ. Παπαδόπουλος επιλέχθηκε ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ο κ. Χριστοφιλογιάννης επιλέχθηκε ως στέλεχος της Ν.Δ. από μια τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η μοναδική αλλαγή που επήλθε ως συνέπεια της σύνθεσης της κυβέρνησης είναι ότι πλέον οι διοικητές των δημοσίων οργανισμών δεν θα ανήκουν σε ένα κόμμα, αλλά σε τρία.



Μόνο που αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν το κριτήριο επιλογής και τούτο δεν έχει να κάνει ούτε με τον Παπαδόπουλο, ούτε με τον Χριστοφιλογιάννη, ούτε με τον Σάββα Κοσμίδη, που προηγήθηκε του κ. Παπαδόπουλου και έχει να παρουσιάσει τον άθλο της μεταφοράς του Νοσοκομείου στο νέο κτιριακό συγκρότημα του Αγίου Σίλα μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Το πρόβλημα είναι ότι σε τούτη τη χώρα που θέλει να καμώνεται πως είναι ευρωπαϊκή η στελέχωση του δημόσιου τομέα εξαρτάται άμεσα και καταλυτικά από την εκάστοτε κυβέρνηση. Συνέπεια αυτού είναι η εξάρτηση των στελεχών της δημόσιας διοίκησης από την εκάστοτε κυβέρνηση, στοιχείο που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της διαφθοράς και της κακοδιοίκησης.



Αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτή η χρόνια παθογένεια συντηρείται από μια κυβέρνηση συμμαχική. Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει εν προκειμένω τη διεθνή συγκυρία, τους πιστωτές και τα μνημόνια. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή του κυβερνητικού συνασπισμού, που αντί ενός στοιχειώδους εκσυγχρονισμού, ακολουθεί την πεπατημένη του βολέματος στελεχών, που ουδέποτε έλειψαν, ούτε πρόκειται να λείψουν από την πολιτική σκηνή. Ίσως αυτό να είναι και το πλέον εξωφρενικό της υπόθεσης. Αντί οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να δώσουν βαρύτητα σε τέτοια θεσμικά ζητήματα, που δεν επηρεάζονται ούτε στο ελάχιστο από τη δεινή οικονομική συγκυρία και τις έξωθεν πιέσεις, προκειμένου να δώσουν ένα απτό δείγμα γραφής ότι έχουν την πρόθεση να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, επιμένουν στον τυφλοσούρτη του βολέματος στελεχών.



Επιλογή, που επιδέχεται δυο ερμηνείες: Είτε οι κυβερνητικοί εταίροι αδιαφορούν παγερά ακόμα και για ένα τόσο στοιχειώδες βήμα εκσυγχρονισμού προκειμένου να βολέψουν τα στελέχη τους, είτε δεν έχουν την ικανότητα να το πράξουν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ξυλόσομπες

Η πρώτη παράμετρος για τις πυρκαγιές από τις ξυλόσομπες είναι το κλίμα πανικού που έχει προκληθεί μεταξύ των πολιτών όσον αφορά το θέμα της θέρμανσης με ευθύνη της Πολιτείας. Αν και σε περιόδους κρίσης, κυρίως σε αυτές, μια συντεταγμένη Πολιτεία οφείλει να δίνει βαρύτητα στον έλεγχο των τιμών στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, μεταξύ των οποίων σαφώς και συμπεριλαμβάνεται η θέρμανση, η ελληνική Πολιτεία αδιαφόρησε. Προανήγγειλε εγκαίρως την εξίσωση του φόρου κατανάλωσης των πετρελαίων θέρμανσης και κίνησης, αλλά δεν έπραξε το παραμικρό για να δώσει μια εναλλακτική λύση στους απελπισμένους καταναλωτές, που άνεργοι, απλήρωτοι ή αμειβόμενοι με ψίχουλα τύπου «πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας» απέρριψαν στην πλειοψηφία τους το πετρέλαιο θέρμανσης που επί δεκαετίες ήταν η βασική μορφή θέρμανσης στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και μάλιστα στη Βόρεια Ελλάδα, που λόγω κλιματολογικών συνθηκών οι ανάγκες για θέρμανση είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Έτσι, οι καταναλωτές στράφηκαν πανικόβλητοι σε κάθε κατεύθυνση. Σε αιρ-κοντίσιον, ηλεκτρικά σώματα, αντλίες θερμότητας, ηλεκτρικές θερμάστρες και τζάκια και ξυλόσομπες. Στο μεταξύ, η «συντεταγμένη Πολιτεία» ουδέν έπραξε για να αντιμετωπιστούν εγκαίρως τα προβλήματα. Ουδείς μπήκε στη διαδικασία να συνυπολογίσει στον λογαριασμό τα χρήματα που θα διοχετεύονταν και εν τέλει διοχετεύτηκαν σε αθρόες εισαγωγές αμφιβόλου ποιότητας προϊόντων με ό,τι τούτο σημαίνει και για την ασφάλεια των καταναλωτών και για το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών εν μέσω κρίσης.

Στο μεταξύ, η με το «πιστόλι στον κρόταφο» μείωση του δημοσίου τομέα, που είχε υπερδιογκωθεί με ευθύνη του πολιτικού συστήματος που βόλευε επί δεκαετίες κομματικά κοπρόσκυλα σε κάθε πιθανή και απίθανη θέση, σε κάθε πιθανό και απίθανο οργανισμό, είχε ως συνέπεια την πλήρη αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, οι όποιοι έλεγχοι έγιναν τους τελευταίους μήνες στην αγορά, έγιναν στον βαθμό που θα μπορούσαν να γίνουν. Στην περίπτωση της ξυλόσομπας, που τείνει να καταγραφεί στη συνείδηση των πολλών ως «φονικό εργαλείο» -αν είναι δυνατόν- έχουν κυκλοφορήσει σόμπες φτηνές μεν, αμφιβόλου ποιότητας δε, με μαντέμια-φλούδες, που σαφώς εγκυμονούν κινδύνους.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την άγνοια των περισσότερων, με συνέπεια να τοποθετούνται τα μπουριά ανάμεσα στα ξύλα της στέγης, έχει ως συνέπεια να ξεσπούν πυρκαγιές και να κινδυνεύουν άνθρωποι ή να χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Χριστούγεννα με άγεθρο

Τα Χριστούγεννα της μνήμης μοσχοβολούν άγεθρο. Μια υπέροχη μυρωδιά που κατέκλυζε το μικρό σπίτι της γιαγιάς στο Θεολόγο τέτοιες μέρες από μια μικρή κορφή από άγεθρο ίσαμε ένα μέτρο περίπου, που στολίζαμε για Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο άγεθρος, που κοβόταν παραμονές Χριστουγέννων για να αντέξει μέχρι του Αη Γιαννιού, έδινε τον τόνο, αλλά δεν ήταν η μοναδική μοσκοβολιά. Ήταν η μυρωδιά του καμένου ξύλου στις δυο ξυλόσομπες: μια μασίνα στην κουζίνα και μια πάπια στο υπνοδωμάτιο. Το μαγκάλι, που επίσης ζέσταινε το σπίτι, που έμπαζε από τα κουφώματα κατά παράδοση. Οι φλούδες πορτοκαλιού, πού ‘βαζαν η μάνα και η γιαγιά στα ζεστά μαντέμια. Μα πάνω από όλα, πρώτα από όλα, τα κάλαντα. Παίρναμε αμπάριζα το σχοινοτενές χωριό με τον φιλόδοξο στόχο να περάσουμε ει δυνατόν από όλα τα σπίτια για να στείλουμε το μήνυμα των γιορτών. Ήταν το καθήκον, που μας είχε πείσει η μάνα ότι είχαμε, τέτοιες μέρες, το οποίο εκπληρώναμε με το αζημίωτο.



Μα ήταν και οι επικοί καυγάδες για ψύλλου πήδημα, σαν εκείνη τη φορά, σε κάποια κάλαντα που είχαμε σκοτωθεί για ένα δεκάρικο. Η αιτία του καυγά ήταν ότι ο ένας αδελφός είχε πείσει τον άλλο ότι το δεκάρικο με το πιο τετραγωνισμένο «μηδέν» είχε μεγαλύτερη αξία από το άλλο, που ήταν παλαιότερης έκδοσης. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Σκοτωμός. Άλλωστε, το δεκάρικο στα κάλαντα δεν ήταν μικρή υπόθεση. Μόνο χουβαρντάδες το ‘διναν και γνωστοί. Τα δυο δεκάρικα για τα οποία έγινε ο καυγάς είχαν εξεταστεί από όλες τις πλευρές. Στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα συγκαταλέχθηκαν η φάτσα του βασιλιά, που ήταν νεώτερος στο δεκάρικο με το πιο όμορφο «μηδέν» και η ποιότητα του μετάλλου για την οποία είχαμε αποφανθεί ωσάν ειδικοί.



Ήταν ένας καυγάς που ξέραμε καλά πως δεν έχει νόημα. Αλλά έδινε τη χαρά της αντιπαράθεσης. Της σύγκρουσης χωρίς αιτία και αφορμή, έτσι για να σπάσει η μονοτονία. Τα καταφέραμε. Αφού ξεσπάσαμε και αφού μοιραστήκαμε την αιτία της διαφωνίας μας με τους έκπληκτους μεγάλους, που δυσκολεύονταν να συγκρατήσουν το γέλιο τους, αλλά που δεν τολμούσαν να διακωμωδήσουν κι εντελώς το περιστατικό, έφτασε η ώρα του φαγητού. Σπουδαίος καυγάς.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ναυάγιο σωστό

Η υπαγωγή των λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας στον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης δεν είναι μια πολιτική απόφαση με αρχή, μέση και τέλος, με την οποία θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Είναι μια απόφαση που πάρθηκε στο ποδάρι υπό το κράτος του πανικού από μια κυβέρνηση, που μέρα με τη μέρα τείνει να εκχωρεί μέχρι εξαντλήσεως το δικαίωμά της να κυβερνά στο όνομα μιας κρίσης, όντως σοβαρής, όντως παγκόσμιας. Το πλέον τραγικό της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια συνεκτική εναλλακτική πρόταση. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις καλές προθέσεις και τις εξαιρέσεις στελεχών όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης ήταν και παραμένει ένα συνονθύλευμα, ένας πολιτικός αχταρμάς, που αναζητά το διέξοδο στην ευρωπαϊκή κρίση κάπου μεταξύ Νότιας Αμερικής και Βόρειας Αφρικής.



Αλλά το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο λαϊκισμός του, που ικανοποιεί τον θυμό των δικαίως αγανακτισμένων πολιτών με μια πολιτική τιμωρητική όπως για παράδειγμα αυτή που ακολουθείται με το πετρέλαιο θέρμανσης. Το πρόβλημα είναι η κυβέρνηση και οι επιλογές της στο ζήτημα των λιμανιών, που δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας. Τα λιμάνια του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης έχουν τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους και ένα μοναδικό κοινό παρονομαστή. Αποτελούν ιστορικά την πύλη της ενδοχώρας στην οποία ανήκουν στον υπόλοιπο κόσμο. Συνιστούν την ελπίδα και την προοπτική. Ένα πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο, εργαλείο για την ανάπτυξή τους.



Αλλά αυτή η ενδοχώρα δεν είναι κοινή. Το κοινό σημείο του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης είναι ότι ιστορικά προσβλέπουν στην ανάπτυξη των λιμανιών τους, άρα μοιραία αυτή η σχέση είναι ανταγωνιστική. Όχι πως δεν υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας. Υπάρχουν. Αλλά η υπαγωγή των άλλων λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας στον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό των υπολοίπων λιμανιών προς όφελος του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.



Όσον αφορά την Καβάλα, πέρα από την βέβαιη υποβάθμιση του εμπορικού λιμανιού στα Σπαθιά, θα δημιουργηθούν ουκ ολίγες τραγελαφικές καταστάσεις, αφού οι αποφάσεις για το παραλιακό μέτωπο της πόλης, που –παραδόξως πώς- δεν ανήκει στον δήμο, αλλά στον οργανισμό του λιμανιού, θα λαμβάνονται στη Θεσσαλονίκη. Καθαρός σουρεαλισμός.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στα Λουτρά των ατοπημάτων

Το εκβιαστικό δίλημμα που έθεσε ο επίδοξος επενδυτής στα Λουτρά Ελευθερών Αχιλλέας Νταβέλης ενώπιον μάλιστα του αντιπεριφερειάρχη Αρχέλαου Γρανά και του προέδρου της ΑΕΝΑΚ Γιώργου Γερομάρκου έχει ως εξής: Ή το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων μου δίνει το ελεύθερο να κάνω ό,τι γουστάρω ή παίρνω τα 8 εκατομμύρια ευρώ και πάω αλλού. Αρκεί και μόνο αυτή η τοποθέτηση και μάλιστα ενώπιον των εκλεγμένων αντιπροσώπων των πολιτών για να κατανοήσει κανείς μια από τις πολλές αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία.



Εάν υπήρχε ένα κράτος, που λειτουργούσε στοιχειωδώς σοβαρά, ο κ. Νταβέλης δεν θα σκεφτόταν ποτέ να προβεί σε τόσο προκλητικές δηλώσεις. Άλλωστε, δεν θα χρειαζόταν. Όταν οι υποψήφιοι επενδυτές θα έμπαιναν στη διαδικασία διεκδίκησης της μίσθωσης των Λουτρών το τοπίο θα ήταν απολύτως ξεκάθαρο. Θα υπήρχαν τα Λουτρά με τα κτίρια που θα ήταν ή δεν θα ήταν χαρακτηρισμένα ως διατηρητέα και ο όποιος επενδυτής θα έκανε εγκαίρως τους υπολογισμούς του. Αλλά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε ότι φάνηκε επενδυτής προκλήθηκαν αντιδράσεις. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν ήξεραν καλά-καλά πού βρίσκονται τα λουτρά σήκωσαν τα φλάμπουρα υπερασπιζόμενοι την περιουσία του λαού, που στο μεταξύ είχε πλήρως απαξιωθεί ερήμην τους. Αντέδρασαν σφόδρα στη μίσθωση κάνοντας λόγο για «ξεπούλημα», επειδή θεωρούν αξιωματικά ότι αυτού του τύπου οι εγκαταστάσεις πρέπει οπωσδήποτε να αξιοποιούνται μέσω δημοτικών επιχειρήσεων.



Μεταξύ των άλλων έθεσαν και το ζήτημα του χαρακτηρισμού των υφιστάμενων κτιρίων ως παραδοσιακών στοχεύοντας στο κέντρο του στόχου. Αποκαλύπτοντας ότι το τοπίο κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο είναι. Η αντίδραση της κρατικής μηχανής δεν ξάφνιασε κανέναν. Η συζήτηση του θέματος αναβλήθηκε δυο-τρεις φορές δοκιμάζοντας τα νεύρα του επιχειρηματία και όταν γράφτηκε στην ημερήσια διάταξη ξέχασαν να καλέσουν τον κ. Γρανά για να παρουσιάσει τις θέσεις της Νομαρχίας. Ετσι προέκυψε μια ακόμα αναβολή και το θέμα θα συζητηθεί πιθανότατα τη νέα χρονιά.



Όλη αυτή η αναμονή προφανώς εξόργισε τον υποψήφιο επενδυτή, που πρόσθεσε ένα ακόμα ατόπημα σε τούτη την αλυσίδα του παραλόγου. Αισθάνθηκε την ανάγκη να απειλήσει το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων ότι αν χαρακτηρίσει τα κτίρια ως διατηρητέα θα πάρει τα χρήματά του και θα πάει αλλού. Θαρρείς και ο χαρακτηρισμός ή μη ενός κτιρίου είναι ζήτημα οικονομικό και όχι ζήτημα που άπτεται της αρχιτεκτονικής αξίας ενός κτιρίου και της θέσης του στο ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΒΦΛ (ELFE) είναι άσχημα μπλεγμένη

Ο βαθμός της εμπλοκής της ELFE (ΒΦΛ) στις υπόγειες διαδρομές για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη είναι τέτοιος, που η βιομηχανία κινδυνεύει άμεσα. Μόνο μια περίπτωση που έχει απασχολήσει την Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και εξετάζεται από τη δικαιοσύνη αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τη δεινή θέση της βιομηχανίας. Πρόκειται για την εκταμίευση ποσού 73,5 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank για την υποτιθέμενη εξαγορά του εργοστασίου από δυο εταιρείες φαντάσματα, το οποίο κατέληξε σχεδόν αυτούσιο (73 εκατομμύρια ευρώ) σε προσωπικό λογαριασμό του Λαυρεντιάδη στην Ελβετία. Το πουλόβερ μόλις άρχισε να ξηλώνεται και πιθανότατα έπονται ουκ ολίγες αποκαλύψεις, αλλά κατά πώς φαίνεται το εργοστάσιο της Καβάλας έπαιξε σημαίνοντα ρόλο σε τούτο τον χορό των εκατομμυρίων ευρώ που έστησε ο φυλακισμένος επιχειρηματίας εις βάρος της Proton Bank. Γι αυτό απειλεί. Γι αυτό μαζί με τις επικλήσεις στην φιλοπατρία του και την πίστη του στην ορθοδοξία αμολάει και μια ατάκα για τους εργαζόμενους που κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο λόγω της δίωξης εναντίον του. Έτσι εξηγείται και το ενδιαφέρον της διοίκησης του σωματείου εργαζομένων στην ELFE για την τύχη του Λαυρεντιάδη.

Η συμπαράσταση των εργαζομένων στον ιδιοκτήτη του εργοστασίου είναι κατανοητή, αλλά στερείται και ηθικής βάσης και προοπτικής. Το ενδεχόμενο να αποφυλακιστεί ο επιχειρηματίας για να μην αυξηθεί η ανεργία και ενδεχομένως να τονωθεί η ορθοδοξία με δυο τρεις γενναίες δωρεές δεν μπορεί να είναι αντικείμενο σοβαρής συζήτησης. Άρα, οι εργαζόμενοι έχουν μόνο μια επιλογή: Με τη συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας να επιδιώξουν να βρουν μια φόρμουλα για την απεμπλοκή του εργοστασίου από τις δουλειές του Λαυρεντιάδη με ένα μόνο επιχείρημα που όντως ευσταθεί: Ότι η εταιρεία έχει πολύ μεγάλες προοπτικές και ότι είναι θύμα της τακτικής του επιχειρηματία. Επίσης, ότι παραμονές των εκλογών του 2009 πουλήθηκε άρον-άρον στον Λαυρεντιάδη με ευθύνη της κυβέρνησης της Ν.Δ.

Με δεδομένες τις πολιτικές ευθύνες για την πώληση της βιομηχανίας στον Λαυρεντιάδη και την τεράστια αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν στα βήματα των εργαζομένων στην Καβάλα Oil, που τα κατάφεραν κόντρα στις συνηθισμένες λύσεις. Εν προκειμένω, δεν αρκεί να πειστούν μόνο οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να κάνουν την υπέρβαση. Τίποτα δεν θα γίνει αν δεν συμφωνήσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και αν εν τέλει το σχέδιο διάσωσης του εργοστασίου δεν περάσει από την τρόικα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αραία αραία στον Καπνεργάτη

«Αραία αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα» ήταν η ρήση που ταίριαζε γάντι στο «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο, που συγκάλεσε προχθές το απόγευμα η ΕΛΜΕ Καβάλας στην πλατεία Καπνεργάτη. Ούτε το ζήτημα της κατάργησης της δωρεάν μεταφοράς μαθητών, ούτε η συγχώνευση του 1ου με το 4ο ΕΠΑΛ, ούτε τα εκπαιδευτικά κενά, έπεισαν εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές να σπεύσουν στη συγκέντρωση για να στείλουν μήνυμα ηχηρό στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Μια χούφτα συνδικαλιστές μοναχά μαζεύτηκαν στην πλατεία και ματαίως περίμεναν κι άλλους. Δεν φάνηκαν κι οι συνδικαλιστές απόρησαν. Άραγε δεν έχουν προβλήματα; Κάποιοι θα έσπευσαν να ρίξουν το ανάθεμα περί την προσκόλληση των νεοελλήνων στον καναπέ και στο Ίντερνετ και συνέχισαν απτόητοι τα σχέδια για την επόμενη κινητοποίηση, που δεν αποκλείεται να οριστεί το μεσημέρι της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων ή ανήμερα Πρωτοχρονιά έτσι για να μετρήσουμε δυνάμεις. Ποιοι είμαστε και πού πάμε.



Άλλωστε, δεν ήταν λιγότερο άστοχη χρονικά η πραγματοποίηση εκπαιδευτικού συλλαλητηρίου το απόγευμα της 19ης Δεκεμβρίου, λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Οι συνδικαλιστικοί ινστρούχτορες που κατέβασαν τη φοβερή ιδέα δεν ασχολήθηκαν με τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν σκέφτηκαν στιγμή αν θα υπήρχαν πιθανότητες επιτυχίας. Όπως πριν από αυτούς κάποιοι άλλοι δεν είχαν σκεφτεί στιγμή το ενδεχόμενο εκφυλισμού των συνάξεων των «αγανακτισμένων» στην ίδια πλατεία κάθε μέρα. Η μαξιμαλιστική λογική και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν είναι απλό λάθος. Δεν είναι μια άτυχη στιγμή στον προγραμματισμό μιας κινητοποίησης.



Είναι απόρροια μιας αντίληψης, που τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος και οπαδούς λόγω της κρίσης, αλλά που αδιαφορεί για το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία ή απλά αδυνατεί να την κατανοήσει. Το ενδεχόμενο εν μέσω κρίσης, πέραν της οργής και της απελπισίας, να αυξάνονται οι πολίτες που μπαίνουν στη διαδικασία να αναλάβουν ένα μέρος της ευθύνης για να βγει η χώρα από την κρίση δεν εξετάζεται καν. Η μανιχαϊστική λογική τους χωρίζει τους πολίτες σε αυτούς που έχουν συνηθίσει να μένουν καθισμένοι στον καναπέ και σε αυτούς, που είναι αποφασισμένοι να διαδηλώνουν για τα κακώς κείμενα καθ’ εκάστην.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

ΑΕΚτζήδες εναντίον φασιστών

Ίσως η σημαντικότερη ανακοίνωση καταδίκης της δολοφονικής επίθεσης κατά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη έξω από τον χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, στη διάρκεια του ημιχρόνου του ποδοσφαιρικού αγώνα ΑΕΚ - Ατρόμητου εκδόθηκε από τον πυρήνα των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ «Original 21». Σημαντικότερη όχι γιατί ο λόγος των οπαδών της ΑΕΚ είναι όντως σημαντικότερος από αυτόν των κομμάτων ή άλλων μαζικών φορέων. Κάθε άλλο. Αλλά η καταδίκη του φασισμού είναι ένα παιχνίδι εξ ορισμού χαμένο αν δεν γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας. Των οπαδών, των περιπατητών, των μικρών και των μεγάλων, των ερωτευμένων-κυρίως αυτών. Δίχως την ανακοίνωση των οπαδών της ΑΕΚ, ακόμα και τούτο το περιστατικό θα σχολιαζόταν σε ένα πλαίσιο βολικό για τη φασιστική βία.



Θα υπήρχε η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγόρησε ευθέως τη «Χρυσή Αυγή» για το συμβάν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του κ. Στρατούλη. Θα υπήρχαν οι δηλώσεις του θύματος, σύμφωνα με τις οποίες τρεις χρυσαυγίτες πρώτα του δήλωσαν ότι ανήκουν στη «Χρυσή Αυγή» και μετά άρχισαν να τον χτυπούν στο κεφάλι και τα πόδια, μέχρι να εξαφανιστούν όταν φίλαθλοι έσπευσαν σε βοήθεια. Η ομόθυμη καταδίκη του συμβάντος από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα. Από την άλλη, θα υπήρχε η ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής», που αρνήθηκε ότι έχει σχέση με το περιστατικό, αλλά έσπευσε να στραφεί κατά του κ. Στρατούλη, λέγοντας: «Οι πολιτικάντηδες της αριστεράς που υποθάλπουν την βία και τις παράνομες αντισυγκεντρώσεις να πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους την Χρυσή Αυγή». Με άλλα λόγια έσπευσε για άλλη μια φορά να χλευάσει την πολιτική, την οποία εξάλλου απορρίπτει συλλήβδην.



Αυτό το βολικό για τη «Χρυσή Αυγή» σκηνικό με το σύνολο των κομμάτων να καταγγέλλουν τον ρόλο της και αυτή να χλευάζει και να λοιδορεί αλλάζει άρδην η ανακοίνωση των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ. Οι αεκτζήδες απάντησαν στο καρκίνωμα των φασιστών ως απόγονοι προσφύγων/μεταναστών στέλνοντας μήνυμα «στα θρασύδειλα σκουλήκια που επιτέθηκαν στον ΑΕΚτζή Στρατούλη ότι είναι ανεπιθύμητοι και πλέον επικηρυγμένοι. Η μεγάλη οικογένεια της ΑΕΚ περιλαμβάνει ανθρώπους χωρίς χρώμα και σύνορα. Οι μισάνθρωποι δεν χωράνε ανάμεσά μας».



Η «Χρυσή Αυγή» και ό,τι πρεσβεύει δεν πρόκειται να ηττηθούν ούτε στη Βουλή, ούτε στα κανάλια, όσο τούτο δεν γίνεται υπόθεση της κοινωνίας.





Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Απλά εξωφρενικό

Εν μέσω κρίσης ένα κράτος στοιχειωδώς σοβαρό φροντίζει πρώτα από όλα για τα βασικά αγαθά. Δημιουργεί ένα δίχτυ προστασίας των πολιτών του, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τα στοιχειώδη όπως διατροφή, στέγαση και θέρμανση με τη μικρότερη δυνατή δαπάνη. Η αποτυχία ή αδιαφορία της κυβέρνησης σε τούτο το κομβικής σημασίας ζήτημα είναι παροιμιώδης. Ούτε μια αποτελεσματική παρέμβαση έχει σημειωθεί όσον αφορά τον έλεγχο των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών, αν και στο μεταξύ η αγοραστική δύναμη των πολιτών έχει πέσει κατακόρυφα. Η αναφορά των κυβερνητικών αξιωματούχων στην ακρίβεια και τον ρόλο των καρτέλ στη διαμόρφωση των τιμών παραπέμπει σε ρεπορτάζ. Μόνο που ο ρόλος της κυβέρνησης δεν είναι να περιγράφει τα προβλήματα, αλλά να τα λύνει.



Σα να μην έφτανε η απουσία ουσιαστικών παρεμβάσεων για τη θεαματική πτώση των βασικών καταναλωτικών αγαθών ώστε να είναι προσιτά σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ήρθε και η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης να επιτείνει την απελπισία. Μέσα σε δυο χρόνια, αυτό το απολύτως αναγκαίο αγαθό όπως η θέρμανση έγινε απλησίαστο για πολλούς. Ήδη από πέρυσι πολλές πολυκατοικίες στην Καβάλα έμειναν χωρίς θέρμανση, ενώ αυτό που συμβαίνει φέτος είναι υπεράνω περιγραφής. Το πετρέλαιο έφτασε στο 1,30 με συνέπεια ο κόσμος να στραφεί πανικόβλητος σε εναλλακτικές μορφές θέρμανσης. Άλλοι έβαλαν ξυλόσομπες, άλλοι πέλετ, ενώ πολλοί στράφηκαν σε κλιματιστικά, θερμοπομπούς και ηλεκτρικές θερμάστρες. Στο μεταξύ, η διαρροή συναλλάγματος σε σόμπες από τη Βουλγαρία και την Τουρκία, ηλεκτρικά σώματα από τη Νορβηγία και ούτω καθεξής είναι ανυπολόγιστη.



Σε τούτη τη συγκυρία η αξίωση της ΔΕΗ να αυξήσει κατακόρυφα την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος δεν είναι απλώς παράλογη. Είναι εξωφρενική. Εάν η κυβέρνηση το επιτρέψει θα δικαιώσει αυτομάτως όλους όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων. Όλες τις θεωρίες συνωμοσίας. Ο αλαλιασμένος Έλληνας, ο οποίος στράφηκε σε κλιματιστικά και ηλεκτρικές θερμάστρες για να ζεστάνει την οικογένειά του, αισθάνεται ήδη ότι κάποιοι έχουν στόχο να τον εξοντώσουν. Περιθώρια ψύχραιμης συζήτησης περί το δίκαιο ή άδικο του αιτήματος της ΔΕΗ δεν υπάρχουν.



Οποιαδήποτε αύξηση άνω του 5%, εάν στο μεταξύ αποκλειστεί το ενδεχόμενο διατήρησης των τιμών στα σημερινά επίπεδα ή μείωσής τους, δεν μπορεί να συζητείται σοβαρά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ατόπημα "κοινωνικής ευαισθησίας"

Η ακύρωση της σύμβασης για τη δωρεάν φιλοξενία παιδιών στους παιδικούς σταθμούς από το Ζ' Τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου μπορεί να θέσει εκτός δημόσιων και ιδιωτικών παιδικών σταθμών 61.000 παιδιά. Η υπόθεση έχει ως εξής: Επειδή εν μέσω κρίσης το χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ πρόγραμμα για τη δωρεάν φιλοξενία παιδιών στους παιδικούς σταθμούς εκλήφθηκε ως μάννα εξ ουρανού και για τους γονείς και για τους παιδικούς σταθμούς, το μέτρο ξεχειλώθηκε για να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Αλλά, τράβα από δω, τράβα από κει δημιουργήθηκαν κενά με συνέπεια να γίνει αποδεκτή από το Ελεγκτικό Συνέδριο η προσφυγή τεσσάρων ιδιωτικών παιδικών σταθμών κατά της ρύθμισης. Σύμφωνα με την απόφαση, η σύμβαση ακυρώθηκε με το σκεπτικό ότι οι συνεχείς τροποποιήσεις οδήγησαν σε σαφή αλλαγή των όρων του προγράμματος, κάτι που κρίθηκε αντίθετο με τις αρχές της χρηστής διοίκησης. Τούτο σημαίνει ότι κονδύλια ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ βρίσκονται στον αέρα και αν δεν βρεθεί τρόπος να ανατραπεί η απόφαση, οι γονείς θα αναγκαστούν είτε να πληρώσουν εξ ολοκλήρου το κόστος φιλοξενίας των παιδιών τους, είτε να πάρουν τα παιδιά τους από τους παιδικούς σταθμούς.



Χρόνος για ανάλυση των λαθών που πιθανότατα έγιναν με συνέπεια την ακύρωση του προγράμματος δεν υπάρχει. Ό,τι και αν συνέβη, η κυβέρνηση οφείλει να παρέμβει άμεσα και να λύσει το θέμα με νομοθετική ρύθμιση. Η πιθανότητα διακοπής της φοίτησης των νηπίων χριστουγεννιάτικα και διάλυσης των παιδικών σταθμών, δημοτικών ή ιδιωτικών, δεν μπορεί παρά να αποκλειστεί.



Μα στο μεταξύ, κάποια στιγμή θα πρέπει η ελληνική δημόσια διοίκηση να αποκτήσει στοιχειώδη σοβαρότητα, που όπως αποδεικνύει και το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν διαθέτει. Η πίεση που ασκείται από την κοινωνία στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βιώνουμε είναι μεγάλη, αλλά τούτο δεν δικαιολογεί προχειρότητες και μπαλώματα. Ίσα-ίσα που αυτή η λογική των μπαλωμάτων και της ικανοποίησης των αιτημάτων ει δυνατόν κάθε διαμαρτυρόμενης κοινωνικής ομάδας, ακόμα και όταν ήταν αλληλοσυγκρουόμενα συνέβαλαν στο σημερινό αδιέξοδο. Κοινωνική ευαισθησία δεν σημαίνει αποδοχή οιουδήποτε αιτήματος ακόμα και αν τούτο βάλλει εναντίον αυτών που βρίσκονται στη χειρότερη θέση. Η κοινωνική πολιτική για να δικαιολογεί τον τίτλο της δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται αναδιανομή εισοδημάτων και ιεράρχηση προβλημάτων.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΝΕΟΓΑΛ και οι εκβιασμοί

Η συνεταιριστική ΝΕΟΓΑΛ εκβιάζει τους εργαζομένους με στόχο τη δραστική μείωση των μισθών τους, καταγγέλλουν με ερώτησή τους προς τον υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας δεκαοκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές καταγγέλλουν ότι η διοίκηση της συνεταιριστικής κατά τα άλλα επιχείρησης πιέζουν αφόρητα τους εργαζόμενους να υπογράψουν μειώσεις της τάξης του 20%, απειλώντας τους ότι διαφορετικά θα προβεί σε ατομικές συμβάσεις με τον καθένα ξεχωριστά. Η ερώτηση ούτε εκπλήσσει, ούτε ξενίζει, αφού περιγράφει μια σκηνή της καθημερινότητας στην Ελλάδα του 2012. Αυτό συμβαίνει από τις Καστανιές μέχρι τη Σητεία. Οι ξεσαλωμένες τράπεζες πιέζουν ασφυκτικά τους εργοδότες και αυτοί με τη σειρά τους μετακυλίουν το πρόβλημα στους εργαζόμενους, που συχνά έχουν να επιλέξουν μεταξύ των απόλυτα εξευτελιστικών αμοιβών και της ανεργίας, που αυξάνεται με εφιαλτικούς ρυθμούς.



Το πρόβλημα δεν αφορά ούτε μόνο τους εργοδότες, ούτε μόνο τους εργαζόμενους. Υπάρχουν εργοδότες που λόγω της πολιτικής των τραπεζών οδηγούνται στο λουκέτο και τούτη η πορεία δεν ανατρέπεται όσο τσεκούρι και να πέσει στο ήδη πιεσμένο εργασιακό κόστος. Αλλά υπάρχουν και «καπάτσοι», που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να συμπιέσουν όσο περισσότερο μπορούν το εργατικό κόστος. Εμφαντικό είναι το παράδειγμα της ΙΚΕΑ, που πιέζει για μειώσεις στους μισθούς κατά 8-11% και για ατομικές συμβάσεις, σα να μην της φτάνει το καπέλο που φοράει στις τιμές των προϊόντων που εμπορεύεται στην Ελλάδα.



Σε τούτη την κατηγορία, καταγγέλλουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει η ΝΕΟΓΑΛ, που παρά την κρίση των τελευταίων τριών χρόνων παραμένει κερδοφόρα. Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο το ήθος που δείχνει κάθε εταιρία και στις μέρες μας αποτελεί συστατικό στοιχείο του προφίλ της και κατ’ επέκταση της εμπορικότητάς της. Όπως επισημαίνουν στην ερώτησή τους οι βουλευτές, τα τελευταία χρόνια η ΝΕΟΓΑΛ έχει χρηματοδοτηθεί για το επενδυτικό πρόγραμμά της με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, επωφελούμενη από τους αναπτυξιακούς νόμους. Άρα, η Πολιτεία δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις. Οφείλει να παρέμβει υπέρ των εργαζομένων, αν και σε τούτες τις συνθήκες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να καταφέρει κάτι.



Μάλλον, όφειλε να παρέμβει πολύ πριν, όταν έδινε τις χρηματοδοτήσεις, επιβάλλοντας όρους όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις θέσεις εργασίας. Η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας είναι απαραίτητη, αλλά δεν είναι δυνατόν να δίνεται άνευ όρων.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το χαμένο στοίχημα της ανακύκλωσης

Η αποτυχία του δήμου Καβάλας στον τομέα της ανακύκλωσης είναι απόλυτη, ομολογημένη και εμφαντική. Σε έναν τομέα, όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση όφειλε να πρωτοπορεί έγιναν μόνο κάτι σπασμωδικές κινήσεις, που ελλείψει ενός σχεδίου συνεκτικού ήταν μοιραίο να αποτύχουν. Οι ευθύνες όσων άσκησαν και ασκούν διοίκηση είναι δεδομένες. Δεν σχεδίασαν, δεν επέμειναν, δεν πίεσαν, δεν αναζήτησαν πηγές χρηματοδότησης σε εποχές που λεφτά υπήρχαν. Μιλώντας με ονόματα η ευθύνη βαραίνει προσωπικά τον νυν δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή, τον προκάτοχό του Στάθη Εριφυλλίδη, αλλά και τον μακαρίτη Λευτέρη Αθανασιάδη, που δεν έκανε την αρχή γιατί δεν πίστευε σε τέτοιες ιδέες.



Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο εκάστοτε δήμαρχος, όσο καταλυτικός και αν είναι ο ρόλος του. Η ανακύκλωση σε τούτη τη χώρα δεν έχει προχωρήσει στους περισσότερους δήμους, όχι μόνο επειδή δεν την πίστεψαν οι δήμαρχοι, αλλά γιατί δεν την πίστεψαν οι τοπικές κοινωνίες. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο ωχαδελφισμός όσων πετούν ελαφρά τη καρδία νάυλον σακκούλες και κωλόχαρτα στους μπλε κάδους, αλλά η νοοτροπία μας που καθορίζει την προεκλογική ατζέντα. Δεν υπάρχει ούτε ένα προεκλογικό πρόγραμμα συνδυασμού που να μην προτάσσει θέσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας, όταν άπαντες και όσοι είναι υποψήφιοι και όσοι πρόκειται να ψηφίσουν ξέρουν καλά ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης της ανεργίας δεν είναι κατ’ εξοχήν υπόθεση της αυτοδιοίκησης.



Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται προεκλογικά. Η δύναμη της αδράνειας, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία δεν επέτρεψε για παράδειγμα στον δήμο Καβάλας λίγα χρόνια πριν να προχωρήσει στη δημιουργία ενός Κέντρου Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) στη Νέα Καρβάλη, επειδή κάποιοι έπεισαν τους πολίτες ότι πρόκειται για μια ωρολογιακή βόμβα, που σε συνδυασμό με τη ΒΦΛ και τα πετρέλαια απειλούσε το περιβάλλον και κατ’ επέκταση τη ζωή τους. Τότε όμως ουδείς μίλησε. Τα κόμματα και οι άλλες παρατάξεις άφησαν τον Σιμιτσή απομονωμένο να δίνει μια μάχη υπέρ της κοινής λογικής, όταν δεν υποδαύλιζαν τα πάθη.



Τώρα, που στο μεταξύ ο δήμος δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ΚΔΑΥ καθώς οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάνουν κριτική. Για όσους σπεύσουν να αναθεματίσουν υποστηρίζοντας ότι και το ΚΔΑΥ να γινόταν δεν θα άλλαζε κάτι θεαματικά, η απάντηση είναι η ίδια με όσα κατά καιρούς δεν έγιναν όταν έπρεπε να έχουν γίνει: Δεν θα το μάθουμε ποτέ.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κρίση λόγω αντι-μνημονίου

Η κρίση που ξέσπασε στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων με την μετωπική σύγκρουση των «υπαρχηγών» Χρήστου Ζώη και Κώστα Μαρκόπουλου με τον αρχηγό Πάνο Καμμένο και την καθαίρεση Μαρκόπουλου με συνοπτικές διαδικασίες είναι άλλο ένα εμφαντικό δείγμα της σοβαρότητας της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Μια κρίση που δεν μπορεί παρά να επηρεάζει καταλυτικά και τους κομματικούς οργανισμούς, που έχουν αποστολή να την αναλύουν και να προτείνουν τρόπους υπέρβασής τους. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που είναι γέννημα θρέμμα της κρίσης. Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε σε χρόνο ρεκόρ και μέσω διαδικτύου έφτασε στις εκλογές του περασμένου Μαϊου στο 10,61% και στις εκλογές του Ιουνίου, έναν μήνα αργότερα σε συνθήκες απόλυτης πόλωσης στο 7,51%.



Ουδείς ετούτη τη στιγμή μπορεί να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Ό,τι όμως και να γίνει τελικά ένα είναι βέβαιο: Το εφεύρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ δεν μπορεί να κρατήσει στον χρόνο γιατί είναι βαθιά απολίτικο. Εκφράζει θυμό, αγανάκτηση, οργή, αλλά δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να εξελιχθεί σε πρόταση πολιτική με αρχή, μέση και τέλος. Άλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι στο λεγόμενο «αντιμνημονιακό μπλοκ» συνυπάρχουν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ηλία Κασιδιάρη της «Χρυσής Αυγής» αρκεί για να γίνει στους πάντες κατανοητό ότι «αντιμνημονιακό μπλοκ» ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.



Αυτό δεν σημαίνει ότι άπαντες πρέπει να αποδεχθούν την αναγκαιότητα των μνημονίων και να σπεύσουν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στους τροϊκανούς. Όχι. Αλλά από την άλλη, είναι επιτέλους καιρός να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Τα μνημόνια είναι επονείδιστες συμφωνίες, τις οποίες δεν προσυπέγραψαν δωσίλογοι, προδότες και προσκυνημένοι. Είναι κάκιστες συμφωνίες που έγιναν αποδεκτές από τους περισσότερους τουλάχιστον με το πιστόλι στον κρόταφο και τη θηλιά στον λαιμό λόγω της παγκόσμιας κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι κάποιοι πιστεύουν ότι εναλλακτική πρόταση υπάρχει, δεν αρκεί για να χωριστεί η χώρα και ο πολιτικός χάρτης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Ας πάψει αυτός ο τεχνητός διαχωρισμός και ας γίνει συζήτηση επί της ουσίας.



Το πρόβλημα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στον πυρήνα του είναι ο «αντιμνημονιακός» του χαρακτήρας. Το γεγονός δηλαδή ότι άνθρωποι με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές απόψεις συστεγάστηκαν σε έναν πολιτικό χώρο με μοναδικό κοινό παρονομαστή την αντίθεση στο μνημόνιο. Αλλά τούτο δεν συνιστά βάση πολιτική. Εξ ου και οι φυγόκεντρες τάσεις.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Χάρτινα" δημόσια κτίρια

Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική. Παγκόσμια είναι και πήρε αμπάριζα και μας, μόνο που στην ελληνική περίπτωση συμβαίνει ό,τι συνέβη στο τεμπέλικο γουρουνάκι του παραμυθιού που επειδή βαριόταν έστησε το τσαρδί του με άχυρο. Όταν ήρθε το κακό, τότε το άχυρο δεν μπόρεσε να αντέξει στιγμή. Αυτό συνέβη και με μας. Τον καιρό που ήταν παχιές όχι μόνο οι αγελάδες, αλλά και οι μύγες, οι ολίγιστοι που κυβερνούσαν τον έρμο τόπο δεν έμπαιναν ποτέ στον κόπο να σκεφτούν κάτι που υπερέβαινε τον ορίζοντα της εκάστοτε εκλογικής αναμέτρησης. Αντί να προσπαθήσουν να βάλουν μια τάξη στον κρατικό κορβανά, αβαντάριζαν με το αζημίωτο, είτε απλά ανέχονταν τη ρεμούλα και τη διαφθορά σε βάρος του κοινού μας σπιτιού. Κάποιοι ήταν πιο ατζαμήδες ή αδηφάγοι και κατέληξαν στη φυλακή, ενώ οι περισσότεροι αδιαφορούσαν τόσο ώστε να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.



Δεν ήταν μόνο το ατέλειωτο πάρτυ αρπαχτής στα μεγάλα δημόσια έργα. Ήταν και η παντελής αδιαφορία των κυβερνώντων για τη μόνωση των δημοσίων κτιρίων, που κατασπαταλούσαν αφειδώς ενεργειακούς πόρους. Στη χώρα που έχει ηλιοφάνεια 10-11 μήνες τον χρόνο, ελάχιστα δημόσια κτίρια το εκμεταλλεύονται, ενώ ένας άλλος πόρος ανανεώσιμης ενέργειας, η γεωθερμία, αναγγέλλεται από καιρού εις καιρόν, με κύριο στόχο τις εντυπώσεις. Τώρα που η κρίση έχει περιορίσει δραματικά τα διαθέσιμα κονδύλια ακόμα και για τη θέρμανση σε τούτη τη χώρα υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες που για να θερμανθούν χρειάζονται πολλαπλάσια ενέργεια από αυτή που θα χρειάζονταν εάν κατασκευάζονταν με στοιχειώδη ορθολογισμό. Αλλά κονδύλια για τη μόνωση ή για βιοκλιματισμό δεν περίσσευαν ποτέ, αφού πήγαιναν κατευθείαν στον κοινό λογαριασμό κατασκευαστών και πολιτικών.



Το χειρότερο είναι ότι το πρόβλημα δεν περιορίστηκε στα δημόσια κτίρια. Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, τα δημόσια κτίρια δίνουν τον τόνο, με συνέπεια η ίδια απαράδεκτη τάση να ακολουθείται και σε επίπεδο κατοικιών, όπου οι περισσότεροι εργολάβοι κατασκεύαζαν κτίρια γυμνά ή σχεδόν γυμνά για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο λύκος της κρίσης βρίσκεται από έξω και φυσά είναι αργά για δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο για κατασκευαστικές παρεμβάσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ανείπωτη τραγωδία και η ξυλόσομπα

Η απώλεια τριών μικρών παιδιών 5,7 και 15 χρόνων ξημερώματα Σαββάτου στη Μεσορόπη από πυρκαγιά συγκλονίζει. Θυμώνει. Εξοργίζει. Θλίβει. Στο άκουσμα της είδησης άπαντες έκαναν την ίδια σκέψη. Σκέφτηκαν το μέγεθος της απώλειας από τη θέση των τραγικών γονιών. Να βλέπουν το σπίτι τους παραδομένο στις φλόγες να ξέρουν ή να υποθέτουν ότι τα παιδιά τους είναι μέσα και διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Η δεύτερη σκέψη που έγινε και που εκφράστηκε χθες στις συζητήσεις των περισσότερων και στα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφορά την αιτία του κακού. Την ξυλόσομπα. Δίχως να το πολυσκεφτούν πολλοί έσπευσαν άμεσα να συνδέσουν το τρομακτικό γεγονός με την απαράδεκτη κατά τα άλλα κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, με συνέπεια άπαντες να στρέφονται σε τζάκια, ξυλόσομπες, θερμάστες υγραερίου, ερ κοντίσιον, πάνελ υπέρηθρων για να ζεσταθούν.



Αλλά σε τέτοιες στιγμές, μάλλον ακόμα περισσότερο σε τέτοιες στιγμές, είναι που επιβάλλεται κανείς να δείχνει τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. Παρά τη γενικευμένη οργή για την παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας από την πλευρά της κυβέρνησης σε ένα ζήτημα τόσο σημαντικό όσο της θέρμανσης οι γενικεύσεις δεν βοηθούν. Τουναντίον παραπλανούν και επιτείνουν ετούτο το νοσηρό κλίμα, που κυριαρχεί.



Αυτό που συνέβη στη Μεσορόπη ξημερώματα Σαββάτου με συνέπεια να κοπεί εντελώς βίαια, πρόωρα και τραγικά το νήμα της ζωής τριών μικρών παιδιών είναι αδιαμφισβήτητα μια ανείπωτη τραγωδία. Αλλά είναι και μια τραγική σύμπτωση, που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή ανεξάρτητα από την πηγή θέρμανσης που έχει κανείς επιλέξει ή υποχρεώθηκε να επιλέξει με δεδομένη την κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Εξάλλου, τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει κανείς να παίρνει καθημερινά είναι εξ ορισμού απαραίτητα, αν και όπως αποδεικνύεται δεν είναι πάντα αυτονόητα. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και αυτό που συνέβη στη Μεσορόπη είναι φοβερό. Αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει δίχως δεύτερες σκέψεις να ριχνόμαστε στον χορό της παράνοιας που έχει στηθεί πανελλαδικά. Η αντίδραση σε όσα μας απασχολούν πρέπει να συνοδεύεται από τη δέουσα ψυχραιμία πριν αποτρελαθούμε.



Νίκος Σπιτσέρης



ΥΓ: Το γεγονός ότι μεγαλώσαμε σε σπίτια που θερμαίνονταν με ξυλόσομπες δεν σημαίνει ότι καθημερινά διατρέχαμε θανάσιμο κίνδυνο και ως εκ θαύματος σωθήκαμε. Η εύλογη οργή δεν είναι δυνατόν να μετατρέψει τις ξυλόσομπες σε θανάσιμες παγίδες.

Read More

Μια αλήθεια για τον Γκόνη

Ώστε έτσι. Οι διόλου λίγοι επικριτές του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας Θοδωρή Γκόνη είναι αδικαιολόγητα εμπαθείς και βάλλουν εναντίον του διότι θέλουν να πλήξουν τον δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή. Βολική αλήθεια, αλλά μισή. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που την παρήγγειλαν. Δικαίωμά τους. Άλλωστε, πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ο Γκόνης φρόντισε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Καβάλα να αποκτήσει φίλους και εχθρούς με ένα μπλαζέ υφάκι, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Αλλά το θέμα δεν είναι, ούτε ήταν το ύφος και το στιλ του Γκόνη.



Το πρόβλημα αφορά τον Σιμιτσή, αλλά όχι επειδή τάχατες οι οχτροί του ξεσπούν στον Γκόνη για να τον πλήξουν. Η επιλογή του Γκόνη υπήρξε στ’ αλήθεια προκλητική, επί τρία χρόνια (2010, 2011 και 2012) που αναίτια και κόντρα σε κάθε λογική, ο Σιμιτσής επέμενε να τον αμείβει για μια θέση που δεν υπήρχε, ούτε θα έπρεπε να υπάρχει: Τη θέση του καλλιτεχνικού συμβούλου του Φεστιβάλ Φιλίππων. Με εξαίρεση το καλοκαίρι του 2009, που μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Ιωάννου τον Μάιο το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας δεν είχε καλλιτεχνικό διευθυντή οπότε η ανάθεση του Φεστιβάλ στον Γκόνη είχε λογική, η επιμονή του δημάρχου να πληρώνει συγχρόνως δυο καλλιτεχνικούς διευθυντές, έναν για το ΔΗΠΕΘΕ και έναν για το Φεστιβάλ Φιλίππων επί τρία χρόνια ήταν εξοργιστική για οιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο.



Εάν ο Σιμιτσής είχε καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Γκόνης είναι αυθεντία στον τομέα του έπρεπε από την αρχή να του αναθέσει την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Η επιμονή του να πληρώνει επί τρία χρόνια δυο καλλιτεχνικούς διευθυντές από τον κορβανά του δήμου, τον Αμπαζή για το ΔΗΠΕΘΕ και τον Γκόνη για το Φεστιβάλ Φιλίππων, ήταν δίχως υπερβολή σκανδαλώδης, με τον Γκόνη να βρίσκεται αυτονόητα στο επίκεντρο της κριτικής. Αυτός ήταν που αμειβόταν για μια θέση που δεν υπήρχε πριν από αυτόν και δεν θα υπάρχει πλέον από το ερχόμενο καλοκαίρι, που ο ίδιος ο Γκόνης θα κάνει το αυτονόητο: Θα έχει την ευθύνη του Φεστιβάλ Φιλίππων με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.



Νίκος Σπιτσέρης



ΥΓ: Το πρόγραμμα που κατάφερε να ετοιμάσει ο Γκόνης για τον χειμώνα με ελάχιστα χρήματα είναι εξαιρετικό το δίχως άλλο. Ραντεβού στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου».

Read More

Αλληλεγγύη δίχως ρατσιστές μεσάζοντες

Η πρωτοβουλία του Συλλόγου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Καβάλας να διανείμει αλεύρι, πατάτες, ρύζι και αγουρέλαιο αύριο το πρωί στο πλαίσιο του κινήματος χωρίς μεσάζοντες δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση. Ούτε εναλλακτική επιλογή για την εξυγίανση της αγοράς. Οι τομές που επιβάλλονται προκειμένου να φτάνουν τα προϊόντα της γης με τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση στους καταναλωτές είναι υπόθεση της συντεταγμένης Πολιτείας και όχι συλλόγων. Η σημασία της πρωτοβουλίας έγκειται στον συμβολισμό της. Την αξία της αλληλεγγύης που αναδεικνύει. Ο σύλλογος ανέργων, όπως και άλλοι σύλλογοι κατά καιρούς, απαρτίζονται από ανθρώπους που αναλύουν τις αιτίες της κρίσης με τον τρόπο τους. Που προτείνουν λύσεις με βάση τα πιστεύω τους, με τα οποία άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν. Αλλά μέσα στην κρίση δεν στέκονται με σταυρωμένα χέρια, ούτε εξαντλούνται σε κινητοποιήσεις καταγγελίας.



Τείνουν το χέρι στον πλησίον. Στέκονται δίπλα του σε τούτη την πρωτοφανή κρίση και δείχνουν στην πράξη πως κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Όχι με λόγια παχιά, μα με απτές πράξεις. Με σακκιά πατάτες και δοχεία λάδι. Δίνουν το χέρι την ίδια στιγμή στον καταναλωτή που αδυνατεί πια να αντεπεξέλθει στα καθημερινά έξοδα και τον παραγωγό, που αντιμετωπίζει από την πλευρά του ανάλογα αδιέξοδα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν μια συνεκτική αλυσίδα αλληλεγγύης μεταξύ των μεν και των δε, ικανή να τους βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και να μην αφήσει ελεύθερο το πεδίο στη «Χρυσή Αυγή» και τις παραφυάδες της να αλωνίζουν, χρωματίζοντας ρατσιστικά την ανθρωπιστική βοήθεια.



Αύριο τα μέλη του συλλόγου ανέργων δεν θα διανείμουν προϊόντα χωρίς μεσάζοντες ούτε σε Έλληνες, ούτε σε αλλοδαπούς. Θα διανείμουν αυτά τα προϊόντα σε ανθρώπους, που ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και θρησκευτικής πίστης αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία. Ίσως αυτή να είναι η πιο ουσιαστική συνεισφορά τους, παρά η πράξη αυτή καθεαυτή. Μια κίνηση αλληλεγγύης και ανθρωπιάς χωρίς δηλητηριώδεις ρατσιστικές υποσημειώσεις που στοχεύουν στο θυμικό των ανθρώπων εν μέσω κρίσης για να τους στρέψουν εν τέλει ενάντια στον πλησίον.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με λένε Νίκο

Νίκο με λένε και δεν είναι λίγο. Ούτε σύμπτωση. Χρόνια πολλά πριν μου δόθηκε το όνομα του βρακοφόρου συνονόματου παππού σε τούτη τη νοερή σκυταλοδρομία στην απεραντοσύνη του κόσμου και έχω την ευθύνη να το γιορτάσω δεόντως. Αυτό κάνω από το πρωί. Βρήκα μιαν αγκάλη σε μια άκρη του ορμητικού χειμάρρου της καθημερινότητας, άναψα φωτιά για να στεγνώσω εγώ και οι φίλοι που θα σπεύσουν να μου ευχηθούν τα «χρόνια πολλά» ώσπου να ξαναριχτούμε στη μάχη της καθημερινότητας πιο δυνατοί. Πιο αποφασισμένοι. Άλλωστε, οι γιορτές άλλο δεν είναι παρά μικρές στάσεις στον ρου του άχρονου χρόνου για τα τόσο πολύτιμα ξόρκια κατά της φθοράς. Τελετές για να μη χανόμαστε. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν οι τριχωτοί πρόγονοι όταν έστησαν τις πρώτες γιορτές για να ορίζουν την αρχή και το τέλος της σποράς και του κυνηγιού. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι που έκαναν τις πρώτες μετρήσεις του χρόνου για να έρθει τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο επιχειρηματίας που έγινε φιλόσοφος, και να ορίσει τη διάρκεια του χρόνου σε 365 μέρες. Στις χαρακιές του χρόνου που αυτός όρισε τοποθετήθηκαν οι ονομαστικές γιορτές.



Η σκυτάλη του παππού είναι από καλό ξύλο. Άγεθρο κατά πάσα πιθανότητα, δεδομένου ότι ως σπουδαίος υλοτόμος ήξερε από ξύλα. Δεν την αφήνω στιγμή. Μετά από τούτο το ξέφωτο θα ξαναβγώ ακόμα πιο αποφασισμένος στον μαραθώνιο της καθημερινότητας, που τα τελευταία χρόνια σπάρθηκε με εμπόδια, που συχνά φαντάζουν ανυπέρβλητα. Εξάλλου, είναι και η φρέσκια εντολή του βρακοφόρου παππού.



- Το νου σου, μού ‘πε, στη σκυτάλη. Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου.



- Μα, παππού, τόλμησα να πω, δεν είναι εύκολα τα πράγματα.



- Δηλαδή; ρώτησε.



Του ανέφερα κάτι για μνημόνια και λογαριασμούς. Για τα φαντάσματα της Βαϊμάρης, που σεργιανίζουν με θράσος και απειλούν. Για τις δυσκολίες της ζήσης. Δεν είπε λέξη. Μόνο γέλασε με τη σοφία του ανθρώπου, που έχασε τρία παιδιά από ευλογιά μέσα σε δέκα μέρες. Με τη γνώση αυτού που πείνασε μέχρι θανάτου στην κατοχή. Δεν είπε τίποτα, παρά μόνο επανέλαβε να ‘χω το νου μου στη σκυτάλη και ξαναγύρισε με μακριές δρασκελιές στις βουνοκορφές όπου έζησε.



- Χρόνια πολλά, είπε από ψηλά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι διαπραγματεύσεις και η πυρκαγιά

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν γίνονται διαπραγματεύσεις. Γίνονται όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του φορολογικού νομοσχεδίου, που αποσύρθηκε κακήν κακώς για να συνταχθεί εξ αρχής μετά τις έντονες αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μετά τις διαρροές περί φορολόγησης 45% για εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν φορολόγηση, αλλά πλιάτσικο κανονικό, που σε συνδυασμό με τα μνημόνια, το απόλυτο τέλμα της αγοράς και τις απαγορευτικές τιμές ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης όπως η θέρμανση, θα μπορούσε να δώσει τη χαριστική βολή σε μια κυβέρνηση, που αισθάνεται και είναι όλο και πιο ανασφαλής. Άλλωστε, οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. μετά τις πρόσφατες διαγραφές ένεκα μνημονίου και την ανεξαρτητοποίηση του Ανδρέα Λοβέρδου συμπληρώνουν αθροιστικά 150 βουλευτές συν την κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς, που δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη με αυτή την πολιτική.





Το ερώτημα είναι αν με δεδομένο τον συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αξιώσεις των νταβατζήδων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου υπάρχουν όντως περιθώρια για την άσκηση μιας άλλης πολιτικής. Αν είναι δυνατόν μέσω των περιβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, που εξαγγέλλονται τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά δεν γίνονται, να αλλάξει κάτι ουσιαστικά.



Η απάντηση είναι προφανής. Όχι. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι δυνατόν να δώσουν απαντήσεις με την ύφεση να έχει νεκρώσει τα πάντα. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να γίνει αν δεν πέσει ζεστό χρήμα στην αγορά μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για παράδειγμα ώστε να αρχίσει πάλι κάτι να κινείται. Όσο οι δείκτες ανάπτυξης κινούνται υπό το μηδέν και σταδιακά προσεγγίζουν θερμοκρασίες Κάτω Νευροκοπίου τον Γενάρη, δεν υπάρχει απολύτως καμμία ελπίδα ανάκαμψης. Οι κατά τα άλλα αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν ούτε να γίνουν, ούτε να αποδώσουν κατ’ ελάχιστον δίχως να κινηθεί ρευστό στην αγορά.



Είναι στοιχειώδες. Όταν το σπίτι καίγεται δεν ανοίγεις κουβέντα με τον γείτονα ούτε για την ποιότητα των μονωτικών υλικών, ούτε για βιοκλιματισμό. Καλείς επειγόντως την Πυροσβεστική να ρίξει τόνους νερό για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί και μετά αφού ο κίνδυνος έχει παρέλθει σχεδιάζεις τις όποιες αλλαγές.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ρήξη και ο Λοβέρδος

Η ανακοίνωση της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα με τον τίτλο ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ (Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας) υπό τον Ανδρέα Λοβέρδο ούτε ξάφνιασε, ούτε τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού σκηνικού. Εξάλλου, μεταξύ των ουκ ολίγων σχολίων που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεχωρίζει το εξαιρετικά εύστοχο «σήμερα, ευκολότερο είναι να κάνεις νέο κόμμα, παρά να σου πετύχει η μπεσαμέλ...» Πάντως, σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνει η κίνηση Λοβέρδου είναι πως το πολιτικό σκηνικό όπως σήμερα υπάρχει οδεύει προς πλήρη ανατροπή. Τίποτα από ό,τι φαίνεται πως ισχύει σήμερα, δεν θα υπάρχει αύριο. Το περίσσευμα οργής και αγανάκτησης που πυροδοτεί η πολιτική που εφαρμόζεται στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής του σπάταλου ευρωπαϊκού νότου επιφυλάσσει ανατροπές αντίστοιχες αυτών που έλαβαν χώρα το περασμένο καλοκαίρι στις δυο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.



Η ρήξη είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι επίκειται και θα αλλάξει πλήρως τον χάρτη ανεξάρτητα από την τύχη του εγχειρήματος του φιλόδοξου πρώην υπουργού Υγείας. Αλλά το σημαντικότερο δεν είναι ούτε η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, ούτε η επαναχάραξη του πολιτικού χάρτη. Ελάχιστους αφορά ποια από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα θα επιβιώσουν εν τέλει στη νέα εποχή. Το ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα τεθεί επί τάπητος είναι πότε θα επέλθει μια κάποια ισορροπία μεταξύ πολιτικής εξουσίας και του ξεσαλωμένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που επιβάλλει του όρους του και στο πολιτικό σύστημα και στην οικονομία.



Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι η κρίση που ζούμε οφείλεται μόνο στις δεδομένα αδηφάγες ορέξεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η ευθύνη βαραίνει σε απόλυτο βαθμό το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που παρεμπιπτόντως υπηρέτησε με προσήλωση ο Αν. Λοβέρδος, το οποίο διαχειρίστηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τις τύχες της χώρας, αδιαφορώντας αν δια του υπερδανεισμού υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών. Αλλά, η ανάλυση της κρίσης που ζούμε δεν επιτρέπει να εστιάσει κανείς ούτε στο δέντρο, ούτε στο δάσος. Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που προκαλούν οι νταβατζήδες των λεγόμενων «αγορών», μα και αμιγώς ελληνική.



Η ρήξη με ό,τι εκπροσωπεί ο Ανδρέας Λοβέρδος και οι συν αυτώ είναι απαραίτητη σε κάθε περίπτωση.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά

Η κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων του AIDS στην Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνει δραματικά την ανθρωπιστική πλευρά του ζητήματος, καθώς και την ανυπαρξία κοινωνικών δομών ικανών να αντιμετωπίσουν τα νέα προβλήματα. Τους πρώτους δέκα μήνες του 2012 δηλώθηκαν 1.049 νέα περιστατικά, από τα οποία τα 883 (ποσοστό 84,2%) αφορούν άνδρες και τα 166 (15,8%) γυναίκες.



Όπως σημειώνει το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, η πορεία της επιδημίας HIV ακολουθεί σταθερά ανοδική πορεία την τελευταία δεκαετία. Το 2002 τα νέα κρούσματα περιορίζονταν στα 3,6 ανά 100.000 πληθυσμού, αριθμός που αυξήθηκε το 2008 στις 5,8 περιπτώσεις. Το 2011 καταγράφηκε νέα, σημαντική άνοδος με 8,5 νέα περιστατικά ανά 100.000 πληθυσμού, η οποία συνεχίζεται το πρώτο δεκάμηνο του 2012 με 9,2 κρούσματα ανά εκατό χιλιάδες.



Οι αιτίες είναι πολλές και συναφείς με τούτη την καταχνιά που σκεπάζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Λόγω της κρίσης αυξήθηκαν οι πειραματισμοί με νέες πιο επικίνδυνες ενδοφλέβιες ουσίες, ενώ οι εξαθλιωμένοι χρήστες χρησιμοποιούν συχνά χρησιμοποιημένες σύριγγες για τη δόση τους. Η κρισιμότητα του προβλήματος δεν προσφέρεται ούτε για δακρύβρεχτα λογύδρια, ούτε για τσάι και συμπάθεια. Απαιτείται άμεση παρέμβαση των ανθρώπων που ασχολούνται με το αντικείμενο και μπορούν να κατανοήσουν τα αδιέξοδα των χρηστών. Κι όμως, σε αυτές τις συνθήκες το ΚΕΘΕΑ και οι μονάδες απεξάρτησης που διατηρεί όπως η δική μας "Κιβωτός" αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Αντί να έχουν τη δυνατότητα να δώσουν λύσεις στα νέα προβλήματα, καρκινοβατούν. Η κρίση και η πραγματικά δραματική οικονομική κατάσταση της χρεοκοπημένης χώρας δεν δικαιολογεί ολιγωρία, πολλώ δε μάλλον που εν προκειμένω είναι η αιτία του προβλήματος. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει πόρους από ευρωπαϊκά ταμεία με στόχο όχι απλά τη στήριξη του έργου του ΚΕΘΕΑ, αλλά την αναβάθμισή του. Οι εξαθλιωμένοι χρήστες που αργοπεθαίνουν κάθε μέρα εκτεθειμένοι πλέον άμεσα και στο AIDS δεν μπορούν να περιμένουν την ανάταξη της οικονομίας. Πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά. Κάθε μολυσμένη σύριγγα, αλλά και κάθε δόση των εξαρτημένων που δεν χωρούν στις λίστες των κοινοτήτων καταρρακώνουν ό,τι απόμεινε από το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας στο όνομα του οποίου η ελληνική κοινωνία ματώνει καθημερινά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η κρίση και το κυνήγι των μαγισσών

Ζούμε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις του καπιταλισμού. Μια κρίση που εύστοχα και εύλογα συγκρίνεται συχνά με την κρίση του 1929-’33, που εν τέλει οδήγησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επί της ουσίας το πρόβλημα ξεκινά από το τέλος της δεκαετίας του ’60 όταν το μοντέλο του φορντισμού που είχε εξαπλωθεί σαν παλιρροϊκό κύμα αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και τις ασύλληπτα πολλές για τα σημερινά δεδομένα θέσεις εργασίας έφτασε στα όριά του. Αυτό το μοντέλο, που μαζί με τις μεγάλες μονάδες παραγωγής, είχε συστατικά στοιχεία το ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα και τον κεϋνσιανισμό, δηλαδή μια πολιτική σημαντικών παροχών προς τους εργαζόμενους σε αντιστάθμισμα των εξοντωτικών ρυθμών εργασίας, παρουσίασε σημάδια κόπωσης τη δεκαετία του ’60 και εν τέλει αντικαταστάθηκε από το μοντέλο της ευέλικτης συσσώρευσης.



Από την παραγωγή «για όταν χρειαστεί» (just in case), ο καπιταλισμός πέρασε στο μοντέλο της παραγωγής «για τότε που χρειάζεται» (just in time), που προσαρμοζόταν εύκολα στη ζήτηση. Η τομή ήταν τεράστια. Η εποχή που ο Χένρυ Φόρντ και οι σύγχρονοί του αντιμετώπιζαν τους εργαζομένους τους και ως καταναλωτές και φρόντιζαν να έχουν επαρκές εισόδημα για να καταναλώνουν τα προϊόντα που παράγουν παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ο «τογιοτισμός» (ονομάστηκε έτσι γιατί πρωτοεφαρμόστηκε στο εργοστάσιο της Τογιότα) στηρίχθηκε στις ευέλικτες μορφές εργασίας. Το νέο σύστημα παραγωγής δεν διακρίνεται μόνο για τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας που επιβάλλει, αλλά και για την ασύδοτη δράση των χάρτινων χρηματιστηριακών αξιών, που μέχρι τη δεκαετία του ’60 στήριζαν ως επί το πλείστον και αναφέρονταν στην πραγματική παραγωγή.



Αυτές οι ανισορροπίες που κλόνισαν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και με την πετρελαϊκή κρίση του ’80, αλλά και αργότερα ξανά και ξανά έχουν δημιουργήσει το σημερινό αδιέξοδο. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε ότι θα μπορούσε τάχατες η Ευρώπη να απολαμβάνει δίχως να παράγει, παρά μόνο να πουλάει υπηρεσίες, οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα της Ευρωζώνης. Επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα της χρεοκοπημένης Ελλάδας σήμερα, που επιτάθηκε λόγω του πελατειακού κράτους και των ασυγχώρητων λαθών του πολιτικού προσωπικού, που απεδείχθη κατώτερο των περιστάσεων.



Σε τούτη τη συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ αντί της πολιτικής ανάλυσης των αδιεξόδων του συστήματος αναζητά τους ενόχους υιοθετώντας θεωρίες συνωμοσίας. Χρόνος για μια βαθιά θεωρητική και πολιτική ανάλυση δεν απομένει. Προέχει το κυνήγι μαγισσών και οι τηλεοπτικές ατάκες.



Νίκος Σπιτσέρ

Read More

Πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ σε ρευστό σκηνικό

Η τελευταία δημοσκόπηση της VPRC για τον Νοέμβριο, που δημοσιεύτηκε χθες στα «Επίκαιρα» δείχνει ότι το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Ν.Δ. αυξάνεται διαρκώς και πια δείχνει τάσεις δημιουργίας μιας απόστασης ασφαλείας, που δεν είναι εύκολο να καλυφθεί. Συγκεκριμένα, η εκτίμηση της δημοσκόπησης στην πρόθεση ψήφου δείχνει πρώτο το ΣΥΡΙΖΑ με 31,5%, δεύτερη τη Ν.Δ. με 26,5%, ενώ τρίτο κόμμα με μεγάλη διαφορά από το τέταρτο είναι η «Χρυσή Αυγή» με ποσοστό 12,5%. Ακολουθούν Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ με 6,5%, Δημοκρατική Αριστερά με 5,5% και το ΠΑΣΟΚ στην τελευταία θέση με 5%. Τα μηνύματα είναι πολλά και συντείνουν σε ένα γενικότερο συμπέρασμα: Το πολιτικό σκηνικό έχει αποσταθεροποιηθεί πλήρως ένεκα της κρίσης, οι άλλοτε συμπαγείς εκλογικές βάσεις στις οποίες στηρίζονταν τα κόμματα έχουν πλήρως ρευστοποιηθεί και πια όλα είναι πιθανά.



Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζει με σαφήνεια την απογοήτευση των πολιτών για την πολιτική που μέχρι σήμερα ασκείται από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Αποφάσεις όπως η εξομοίωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, οι περαιτέρω περικοπές μισθών και επιδομάτων, το μέτρο των διαθεσιμοτήτων, ο κίνδυνος των απολύσεων στον δημόσιο τομέα και το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές που δεν σκόρπισε ρίγη ενθουσιασμού στο εκλογικό σώμα έχουν παίξει τον ρόλο τους σε αυτή τη μετακίνηση προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Στο μεταξύ, ο διπλασιασμός της δύναμης της «Χρυσής Αυγής» δεν αποτυπώνει μόνο την οργή και τον θυμό των ψηφοφόρων, αλλά και τον εκφασισμό ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, που πλήρως απογοητευμένο από το πολιτικό σύστημα αμφισβητεί όλο και πιο συνειδητά πια τους δημοκρατικούς θεσμούς.



Ακολουθούν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που διατηρούν τις δυνάμεις τους, το ΚΚΕ που μετά την ελεύθερη πτώση μεταξύ των εκλογών του Μαϊου και του Ιουνίου του 2012 δείχνει τάσεις ανάκαμψης και η Δημοκρατική Αριστερά, που παρά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση καταφέρνει να διατηρεί τις δυνάμεις της. Στην τελευταία θέση καταγράφεται για πρώτη ίσως φορά από την ίδρυσή του το ΠΑΣΟΚ, που δείχνει συμπτώματα μη αναστρέψιμης ίσως αποσάθρωσης. Ένα είναι βέβαιο: Ότι η ρευστότητα της εκλογικής βάσης δεν επιτρέπει βεβαιότητες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στο χέρι μας

Η επιλογή του Άγγελου Κορωνιού ως προπονητή της ομάδας μπάσκετ της Καβάλας μπορεί και πρέπει να σημάνει μια πανστρατιά για να σωθεί μια χρονιά που ξεκίνησε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η διοίκηση του Κώστα Παπακωνσταντίνου μετά από αλλεπάλληλα λάθη στην έναρξη ετούτης της χρονιάς έδωσε το σύνθημα της αφύπνισης με στόχο η Καβάλα να παραμείνει στην Α1. Τώρα, η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο των μπασκετόφιλων, που τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν μαθήματα φίλαθλης συμπεριφοράς και στήριξης της ομάδας, χωρίς ούτε μια στιγμή να παρεκκλίνουν σε ύβρεις και απειλές. Αρχής γενομένης από τον εκτός έδρας αγώνα της Κυριακής με τον ΚΑΟΔ στη γειτονική Δράμα, οι Καβαλιώτες μπασκετόφιλοι οφείλουν να δείξουν ότι βρίσκονται κοντά σε τούτη την ομάδα που τα τελευταία χρόνια τους έχει χαρίσει ουκ ολίγες συγκινήσεις.



Μα, θα αντιτείνει δικαίως κανείς για ποια ομάδα μιλάς, για ποιον Κορωνιό και ποιο στοίχημα σε μια χώρα που έχει γονατίσει από την κρίση; Πώς να γεμίσει το γήπεδο όταν ολοένα και περισσότεροι αδυνατούν να καλύψουν το κόστος μεταφοράς τους μέχρι την Καλαμίτσα, πολλώ δε μάλλον να καλύψουν τα έξοδα του εισιτηρίου; Ναι μεν όλα τούτα ισχύουν, αλλά από την άλλη στα δύσκολα χαλυβδώνεται η σχέση φιλάθλων και ομάδας. Σε τούτη την τόσο δύσκολη συγκυρία δεν έχουμε ανάγκη μόνο από δουλειές και χρήματα, αλλά και από πολύτιμες ανάσες για να αντέξουμε μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό. Το μπάσκετ είναι μια ασφαλής επιλογή. Με ένα εισιτήριο όχι ακριβό παίρνεις μέρος σε μια γιορτή υψηλότατου επιπέδου. Η συμμετοχή της Ένωσης Καβάλας στην Α1 σου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις εκ του σύνεγγυς παίκτες όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης που συγκαταλέγονται μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης, αλλά και μικρότερους όπως τον Παπανικολάου του Ολυμπιακού και κείνον τον δαίμονα τον Παππά, που μας πλήγωσε με τη φανέλα του Πανιωνίου.



Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, που παρά την κρίση, είναι διατεθειμένος να ματώσει για να κρατήσει την ομάδα στην Α1 έδωσε την μπαγκέτα σε έναν από τους πλέον χαρισματικούς και θεαματικούς περιφερειακούς παίκτες του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, που έχει όλα τα εχέγγυα να γίνει καλός προπονητής. Η πορτοκαλί μπάλα αναπηδά στην πλευρά των φιλάθλων. Είναι στο χέρι μας. Στο χέρι σου.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στου γκρεμού την άκρη

Αυτό που έγινε στις Βρυξέλλες μοιάζει με τη διάσωση ενός λεωφορείου γεμάτο επιβάτες στο χείλος του γκρεμού. Προηγήθηκαν θανάσιμοι κίνδυνοι, συγκρούσεις, προβλήματα με τα λάστιχα και το τιμόνι. Δεν είναι καθόλου λίγο ότι την ύστατη στιγμή τραβήχτηκε το χειρόφρενο και εν τέλει δεν έπεσαν άπαντες μεμιάς στον γκρεμό. Είναι επιτυχία. Αλλά ο δρόμος της επιστροφής είναι γεμάτος με τις ίδιες θανάσιμες παγίδες, ενώ στο μεταξύ το λεωφορείο βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Καλά-καλά δεν πήρε τον δρόμο της επιστροφής αφού βρίσκεται μισοζυγιασμένο στο χείλος του γκρεμού.



Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα στο Eurogroup, που σίγουρα δεν σήμανε το τέλος των παθών των Ελλήνων. Ένας καινούργιος Γολγοθάς μόλις ξεκίνησε. Αλλά πέρα και πάνω από τις αναμενόμενες αντιπολιτευτικές κορόνες ήταν μια σημαντική νίκη στον αγώνα της χώρας για παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Ένας σταθμός σε τούτη την κρίση που εκδηλώθηκε το 2009, που μπορεί να αποδειχθεί σημαντικός εάν στο μεταξύ η κυβέρνηση αδράξει την ευκαιρία για μεταρρυθμίσεις και τομές, προκειμένου να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις για την ουσιαστική αναθέρμανση της οικονομίας. Μέχρι τώρα ουδέν έπραξαν προς αυτή την κατεύθυνση. Περιορίζονταν σε περικοπές μισθών και συντάξεων και αναστολή πληρωμών, επικαλούμενοι τις ασφυκτικές πιέσεις που δέχονταν. Μα τώρα, μετά από τούτη την ανάσα οφείλουν να αποδείξουν ότι διαθέτουν ένα σχέδιο συνολικό για την ανάταξη της χώρας, με πρώτο σταθμό τη φορολογική μεταρρύθμιση.



Ο δεύτερος σταθμός πρέπει να είναι η επιλογή ενός αναπτυξιακού μπούσουλα, ενός παραγωγικού μοντέλου, που θα εφαρμοστεί πιστά ώστε κάποια στιγμή να κατακτήσει ένα σημαντικό μερίδιο στην παγκόσμια αγορά. Μια κατεύθυνση θα μπορούσε να είναι η ανάπτυξη καινοτόμων προϊόντων στον τομέα εκμετάλλευσης της ηλιακής ενέργειας. Μια άλλη θα μπορούσε να είναι η δημιουργία καινοτόμων αγροτικών προϊόντων σε συνδυασμό με τον τουρισμό. Μα ό,τι και αν επιλεγεί πρέπει να εφαρμοστεί με συνέπεια ώστε κάποια στιγμή να αποδώσει. Η πρωταρχική ευθύνη βαραίνει την κυβέρνηση, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν οφείλει και η αντιπολίτευση να πιέσει προς αυτή την κατεύθυνση.



Εξάλλου, βρισκόμαστε ακόμα στο ίδιο στραπατσαρισμένο λεωφορείο και οι γκρεμοί χάσκουν δεξιά και αριστερά. Αν πέσουμε δεν θα γλιτώσουν ούτε οι συμπολιτευόμενοι, ούτε οι αντιπολιτευόμενοι.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η λεγόμενη "αυτοδιοίκηση"

Η ηχηρή απουσία των πολιτών από την απολογιστική συνέλευση του δήμου Παγγαίου που έγινε την περασμένη Κυριακή στο αμφιθέατρο Δημοκρατίας της Ελευθερούπολης δείχνει το χάσμα που χωρίζει τους δημότες από τη λεγόμενη «αυτοδιοίκηση». Λεγόμενη γιατί αν ήταν πράγματι αυτοδιοίκηση, στο αμφιθέατρο της Δημοκρατίας θα έπρεπε να μην πέφτει καρφίτσα, δίχως ίχνος υπερβολής. Πολλώ δε μάλλον, που στην περίπτωση της απολογιστικής συνεδρίασης του δήμου Παγγαίου ουδείς μπορεί να επικαλεστεί έλλειμμα επικοινωνιακό. Άγνοια. Έγινε τόση φασαρία από την πλευρά των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων για τη σύγκληση της συνεδρίασης, που το ήξεραν και οι πέτρες. Και όμως δεν πήγαν. Όχι μόνον οι απλοί δημότες, αλλά ακόμα και οι εκπρόσωποι των συλλογικοτήτων της τοπικής κοινωνίας.



Το γνωστό ανάθεμα περί το βόλεμα στον καναπέ λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Ναι, οι πολίτες έχουν καθίσει στον καναπέ και δεν δείχνουν καμμία διάθεση να τον εγκαταλείψουν, αλλά τούτο δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Έγινε μέρα με τη μέρα. Μήνα τον μήνα. Χρόνο τον χρόνο. Τετραετία την τετραετία, από δημοτικές παρατάξεις, που σπανίως λειτουργούσαν ως δημοτικές και ακόμα σπανιότερα ως παρατάξεις με την ουσία του όρου. Δημοτικές δεν ήταν γιατί δεν είχαν στο επίκεντρό τους την ανάδειξη και την αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης των προβλημάτων του δήμου. Παρατάξεις ουδέποτε έγιναν διότι αντί της ευρύτητας πολιτικής και κοινωνικής που συνεπάγεται ο όρος παράταξη ήταν το μακρύ χέρι των κομμάτων στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Ή μάλλον για να το θέσουμε πιο σωστά τους μήνες της προεκλογικές περιόδου, που οι επικεφαλής έκαναν δηλώσεις περί την ανεξαρτησία τους και πάσχιζαν να βρουν υποψηφίους από άλλους χώρους με μόνο στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων.



Μετά, ο κάθε κατεργάρης πήγαινε στον πάγκο του. Ο κυρίαρχος λαός γυρνούσε σπίτι ηττημένος και παρακαλούσε για μια θεσούλα κάπου τον εκάστοτε δήμαρχο, που ασκούσε τα καθήκοντά του μεταξύ κολλητών, βαστάζων, παραταξιακών κοπρόσκυλων και καλών φίλων από τον χώρο των εργολάβων. Αντί της αυτοδιοίκησης, δηλαδή μιας εξουσίας άμεσα ελεγχόμενης από τους δημότες και ανεξάρτητης από τη δημόσια διοίκηση, οι δήμοι κατάντησαν εστίες διαφθοράς και βολέματος ημετέρων με συνέπεια να χάσουν την ίδια τους την ταυτότητα και τη μοναδική σχέση με τους δημότες.



Αυτό το έλλειμμα αποτυπώθηκε στην απολογιστική συνέλευση του δήμου Παγγαίου. Αυτό το ίδιο έλλειμμα είναι πολύ πιθανόν να αποτυπωθεί τώρα που αιρετοί και εργαζόμενοι ζητούν διακαώς τη στήριξη της κοινωνίας.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κοινωνική πολιτική με δανεικά

«Κοινωνική πολιτική με ελλείμματα και δανεικά δεν γίνεται». Η απάντηση του διοικητή του ΙΚΑ Ροβέρτου Σπυρόπουλου την περασμένη Παρασκευή στην Καβάλα δεν είναι από αυτές που προκαλούν ενθουσιασμό. Κάθε άλλο παρά ικανοποίησε τους δικαίως αγανακτισμένους συνταξιούχους και ανάπηρους, που με τις αλλεπάλληλες περικοπές εισοδημάτων που υφίστανται νιώθουν ότι πετιούνται στον Καιάδα. Λέει όμως την αλήθεια, την οποία κάποια στιγμή οφείλουμε να αντικρίσουμε κατάματα για να περάσουμε στην επόμενη μέρα. Έτσι είναι. Κοινωνική πολιτική με δανεικά δεν ασκείται. Η κοινωνική πολιτική, πέρα από την απαραίτητη πολιτική επιλογή και στόχευση, την απαραίτητη κοινωνική ευαισθησία των κυβερνώντων, προϋποθέτει και μια οικονομία ικανή να παρέχει το απαραίτητο δίχτυ ασφαλείας στα μέλη της, ιδίως δε σε αυτά που το έχουν περισσότερη ανάγκη όπως οι ανάπηροι και οι συνταξιούχοι.



Μια αλήθεια, που στο μακρύ πάρτυ της μεταπολίτευσης ελάχιστα απασχόλησε τους κυβερνώντες. Στο πλαίσιο της ατελείωτης ρεμούλας και της αρπαχτής, το πολιτικό σύστημα δανειζόταν αφειδώς για να βουλώνει στόματα και να κερδίζει εκλογές. Με δανεικά κάλυπταν το υπέρογκο κόστος μισθοδοσίας και λειτουργίας του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα που δημιούργησαν για να βολέψουν τους κομματικούς τους στρατούς. Με δανεικά κάλυπταν τα κονδύλια για συντάξεις και επιδόματα αναπήρων για να βουλώνουν στόματα σε μια επίφαση κοινωνικής ευαισθησίας. Διότι δεν συνιστά πράγματι κοινωνική πολιτική να δίνεις συντάξεις και επιδόματα με δανεικά υπερχρεώνοντας τις επόμενες γενιές. Η κοινωνική πολιτική επί της ουσίας γίνεται μόνο με μια αναδιανομή των υφιστάμενων πόρων υπέρ αυτών που τους έχουν περισσότερη ανάγκη.



Μόνο που μεταπολιτευτικά δεν περίσσευαν πόροι για κοινωνική πολιτική. Οι μεγαλοεργολάβοι του δημοσίου είχαν ανάγκες που έπρεπε να καλύψουν και δεν είχαν τη δυνατότητα να φοροδοτούν τακτικά. Από τη μια ήταν ο διεθνής ανταγωνισμός, από την άλλη οι αργομισθίες και τα δώρα υπέρ των πολιτικών φίλων και συνεργατών τους. Έξοδα πολλά, αντίστοιχα των μεγαλοεκδοτών που «έλεγχαν» την εξουσία. Μα δεν ήταν μόνον αυτοί. Ήταν η φορολογική ασυλία που απολάμβανε ο μεσαίος χώρος, που έκρινε πάντα τις εκλογικές μάχες. Άλλωστε, γιατί να κακοκαρδίσουν φίλους καλούς και συνεργάτες όταν υπήρχε η λύση; Προσέφευγαν στον δανεισμό και έκλειναν τις τρύπες. Ενίοτε δε, αμολούσαν και ατάκες επικές τύπου «Τσοβόλα, δώστα όλα».



Αυτό που συνέβη τώρα είναι πως το πάρτυ, εξαιτίας και της διεθνούς κρίσης, έληξε ξαφνικά. Δανεικά για κοινωνική πολιτική δεν υπάρχουν. Ήρθε η ώρα για αλήθειες, ακόμα και από ανθρώπους όπως ο κ. Σπυρόπουλος που υπηρέτησε πιστά το προηγούμενο μοντέλο.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μαριονέτες

Η παραίτηση ενός έντιμου ανθρώπου, όπως του Αδάμ Κοσμίδη από την προεδρία του Οργανισμού Λιμένα Καβάλας, είναι πάντα μια σημαντική απώλεια. Πολλώ δε μάλλον στις μέρες μας, που η εντιμότητα έφτασε να θεωρείται πολιτική αρετή μείζονος σημασίας. Το χειρότερο σε τούτη την παραίτηση δεν είναι ούτε οι πολιτικές πιέσεις, που όπως δήλωσε δεχόταν, ούτε οι κάκιστες σχέσεις με τον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για κείνη την απαλλοτρίωση, ούτε καν το παιχνίδι συμφερόντων για τα μπάζα του Εσκί Καπού, αλλά ο κίνδυνος να καταντήσει μια μαριονέτα σε ένα παιχνίδι, που πλέον φαντάζει και είναι ανεξέλεγκτο.



Το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο του ΟΛΚ, αλλά μιας ολόκληρης χώρας, που μοιάζει με καρυδότσουφλο σε χείμαρρο ορμητικό, που οδηγεί σε καταρράκτες. Δεν αποκλείεται να σκαλώσει κάπου σε μια γωνιά και τελικά να τη γλιτώσει, αλλά το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να τσακιστεί στα βράχια. Στην περίπτωση του ΟΛΚ, ο μέχρι χθες πρόεδρός του κατάλαβε πως όχι μόνο ότι δεν μπορεί να έχει αποφασιστικό λόγο στην υπόθεση της απαλλοτρίωσης της έκτασης της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, αλλά ούτε στο ενδεχόμενο συνένωσης των Οργανισμών Λιμένων Καβάλας-Θεσσαλονίκης, που είναι καταφανώς παράλογη. Παραιτήθηκε αρνούμενος τον ρόλο του αχυράνθρωπου, που «διοικεί» με δανεικές ατάκες. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι στην ύπαρξη υποβολέα, αλλά στον διαρκή αυτοσχεδιασμό στη βάση ενός σεναρίου που γράφεται διαρκώς ερήμην όσων υποτίθεται θα έπρεπε να έχουν εμπεδώσει τον ρόλο. Μα και ερήμην όσων τους αφορά.



Η ουσία του προβλήματος είναι ότι το μακρύ πάρτυ της μεταπολίτευσης έγινε με δανεικά, από αδίστακτα ανθρωποειδή, που έχουν υποθηκεύσει τα πάντα. Έφαγαν, ήπιαν, καταχράστηκαν και έπεισαν τους νεοέλληνες ότι ο δημόσιος κορβανάς μπορεί να ξεχειλώνεται επ’ άπειρον για να συντηρεί τα κοπρόσκυλα των κομματικών γραφείων ή όσους απελπισμένα έψαχναν μια δουλειά, μέσω των μόνων αξιόπιστων γραφείων ευρέσεως εργασίας: του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τώρα που οι τοκογλύφοι απαιτούν πίσω δανεικά και τόκους άλλοι κρύφτηκαν στα λαγούμια τους, ενώ άλλοι δίχως τσίπα φόρεσαν ένδυμα αντιμνημονιακό και κουνούν το δάχτυλο προκλητικά. Μα στο μεταξύ, η χώρα χρειάζεται σενάριο δικό της. Σχέδιο δικό της ελληνικό και ευρωπαϊκό μαζί. Μα και πολιτικούς που δεν ανέχονται να παίξουν τον ρόλο της μαριονέτας. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως απαραίτητο.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τρελαίνεσαι

Τρελαίνεσαι. Κάθε φορά που περνάς από την οδό Ομονοίας και τους παράδρομους και βλέπεις τα κλειστά μαγαζιά, τρελαίνεσαι. Αυτές τις χαίνουσες πληγές με τις βρώμικες πια βιτρίνες και τα κιτρινισμένα φέιγ βολάν σωρό κάτω από μια πόρτα που κάποτε άνοιγε με ελπίδες και όνειρα να μαρτυρούν τον θάνατο της αγοράς. Τρελαίνεσαι όταν βλέπεις τις μοναχικές φιγούρες των επαγγελματιών πίσω από ταμειακές μηχανές, που είναι μέρες που μένουν σε απόλυτη αχρησία, να πασχίζουν να κρατηθούν σε μια μάχη χαμένη εξ ορισμού. Θα κλείσουν. Θα βάλουν λουκέτο αύριο, σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, σε δυο χρόνια, αφού οι παλιές «καλές μέρες», παρήλθαν ανεπιστρεπτί.



Τρελαίνεσαι, κάθε φορά που περνάς από τον ΟΑΕΔ και αντικρίζεις τις ουρές των απελπισμένων να περιμένουν ένα επίδομα επιβίωσης μήπως μπορέσουν και σταθούν στα πόδια τους. Ανάμεσά τους ξέρεις καλά ότι συνεχίζουν να στέκονται και τα κλασικά κοπρόσκυλα, που επέλεξαν να ζουν λάθρα τα τελευταία είκοσι χρόνια κυνηγώντας επιδόματα. Ένα τέτοιο κοπρόσκυλο ήταν που είδες προχθές να τσιρίζει για τους δωσίλογους που πρόδωσαν τη χώρα με τα μνημόνια. Όχι μόνος του. Μαζί με άλλους βρώμικους από την κορφή μέχρι τα νύχια, βολεμένα τσιράκια βουλευτάδων, που μες στην αναμπουμπούλα φόρεσαν μια αντιμνημονιακή τραγιάσκα και πουλάνε πατριωτισμό και αριστεροσύνη με το κιλό. Από κοντά και άλλοι πολλοί, που συμμετείχαν με τα μπούνια στο πάρτυ της μεταπολίτευσης, δίχως να πολιτευτούν, να ξιφουλκούν κατά της γενιάς τους που τους πρόδωσε τώρα που δεν μπορούν πια να συντηρήσουν το τερατώδες κονσερβοκούτι «4x4» με το οποίο έκαναν γύρα στην αγορά τη ματαιοδοξία τους, ούτε να βγάλουν τα έξοδα ενός σπιτιού που ήταν κατάλληλο για να στεγάσει αυτούς και άλλους δυο τρεις γείτονες. Τότε που γαντζωμένοι σε λογής προνόμια και φοροδιαφεύγοντας συστηματικά ένιωθαν και ήταν άρχοντες δίχως να καταβάλλουν αντίτιμο.



Μα τρελαίνεσαι και με τους άλλους, που το ίδιο ξαφνικά φόρεσαν την άλλη τραγιάσκα του εκσυγχρονισμού και υπερασπίζονται μια πολιτική, που είναι φως φανάρι πως οδηγεί τη χώρα στον γκρεμό. Βέβαιοι πως για όλα φταίνε άλλοτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, άλλοτε οι γιατροί, άλλοτε οι δημοσιογράφοι βάλλουν κατά δικαίων και αδίκων καταγγέλλοντας υστερικά τα προνόμια ενός φαύλου δημοσίου, που έτρεφε και τους ίδιους. Τρελαίνεσαι, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν ποια πολιτική υπερασπίζονται.



Τρελαίνεσαι, που όλοι αυτοί δημιουργούν το νοσηρό περιβάλλον, που θρέφει τον φασισμό που κατά τα άλλα καταγγέλλουν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ολοκαύτωμα

Η εμπλοκή που σημειώθηκε στο προχθεσινό Eurogroup είναι ενδεικτική και της τραγικής θέσης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα και του χάσματος μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Το παιχνίδι είναι παγκόσμιο. Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Κίνα πιέζουν μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για λύση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, ενώ από την άλλη η Γερμανία αντιστέκεται σθεναρά, επιμένοντας να επιβάλλει αυτή τους όρους της συμφωνίας. Σε μια τόσο κρίσιμη καμπή η Ελλάδα έσπευσε στις διαπραγματεύσεις σαν πρόβατο επί σφαγή. Με μια κυβέρνηση συνεργασίας, που εξήλθε όπως αναμενόταν σαφώς αποδυναμωμένη από τη δοκιμασία της υπερψήφισης του τρίτου μνημονίου, να αναζητά διακαώς τη δόση προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία.



Όχι άδικα. Η δόση κρίνεται και είναι απαραίτητη για να τονωθεί η ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας ενόσω οι ζυμώσεις εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί και να σημάνουν εν ευθέτω χρόνω μια αλλαγή πλεύσης στο ζήτημα της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Επειδή όμως ακριβώς η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση να έχει εναλλακτικό πλάνο. Με άλλα λόγια να προσέλθει στη σύσκεψη του Eurogroup ζητώντας τη δόση, που είναι απαραίτητη, μα να είναι και ζωσμένη με πυρομαχικά απειλώντας με ολοκαύτωμα στην αντίθετη περίπτωση.



Εξάλλου, το ολοκαύτωμα είναι ούτως ή άλλως ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο με ευθύνη των τραπεζών, που έχουν σπεύσει να πουλήσουν όσο-όσο επισφαλή δάνεια σε ξένα funds για να αποκτήσουν έστω πρόσκαιρα ρευστότητα. Όταν έρθει η ώρα τα ξένα funds, που δεν θα έχουν να λογοδοτήσουν σε καμμία κυβέρνηση, να βγάλουν στο σφυρί τα υποθηκευμένα ελληνικά ακίνητα το ολοκαύτωμα θα έχει συντελεστεί. Στο μεταξύ, μπορεί η κρίση να έχει ξεπεραστεί και η Ευρώπη να αρχίσει να ξαναβρίσκει τον δρόμο της, αλλά η Ελλάδα και οι πολίτες της θα έχουν ακρωτηριαστεί και δεν θα μπορούν ούτως ή άλλως να σταθούν στα πόδια τους.



Το δίλημμα μεταξύ του απολύτως βέβαιου ακρωτηριασμού με χορήγηση αντισηπτικών στο χειρουργικό κρεβάτι και του αβέβαιου μεν αλλά πιο επικίνδυνου ακρωτηριασμού ενός τύπου που απειλεί να τιναχτεί στον αέρα παίρνοντας όσους περισσότερους μπορεί στον λαιμό του απαιτεί απαντήσεις. Η δε κυβέρνηση όφειλε και οφείλει να λάβει υπόψιν της όλα τα δεδομένα.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πάρτυ στα ερείπια

Στον Καιάδα του ΕΟΠΥΥ χωράνε οι πάντες. Από τους τύποις ασφαλισμένους του εν τη γενέσει του χρεοκοπημένου οργανισμού μέχρι τους λίγους κλάδους που γλίτωσαν στην αρχή, αλλά οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια σε τούτη τη χοάνη συνοδεία αναθέματος περί συντεχνιών. Η πορεία είναι μαθηματικώς βέβαιη. Πολύ σύντομα, σε ένα-δυο χρόνια οι τύποις ασφαλισμένοι του οργανισμού θα αντιληφθούν ότι η μόνη τους επιλογή είναι να παίρνουν τα ψιχία ασφάλισης που τους παρέχονται και να φροντίζουν την υγεία από τη δική τους τσέπη και σύμφωνα με τις δυνατότητες του καθενός. Καθαρά πράγματα, με εξίσου καθαρό ταξικό πρόσημο. Οι κόρακες του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί δεν βασανίζονται από ανώφελους συναισθηματισμούς. Αυτά τα περί ίσων δικαιωμάτων στην υγεία και την παιδεία τα ακούνε βερεσέ.



Μα, θα αντιτείνει κανείς υπήρχαν απολύτως ίσα δικαιώματα; Όχι, δεν υπήρχαν. Πάλι οι έχοντες και κατέχοντες είχαν το δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη υψηλού επιπέδου. Αλλά το ΕΣΥ και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί κάλυπταν και τους μη έχοντες. Τώρα δεν τους καλύπτουν διότι προέχουν η δημοσιονομική εξυγίανση και η αποπληρωμή των οφειλετών. Οπότε το δικαίωμα στην υγεία και στην περίθαλψη θα εξαρτάται στο εξής ευθέως από την οικονομική δυνατότητα ενός εκάστου.



Οι μόνοι που δεν κινδυνεύουν να πέσουν σε τούτο τον Καιάδα είναι όσοι κατά σύστημα φόρτωναν τους ασφαλιστικούς οργανισμούς με αλόγιστες δαπάνες. Αυτοί θα συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς, έστω κατά τι μειωμένους. Άλλωστε, ήταν, είναι και θα είναι το ίδιο το σύστημα. Απτό παράδειγμα είναι η περίπτωση των φυσικοθεραπευτών, που όταν ξεκίνησαν οι συζητήσεις για τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, αλλά και μετά τα πρώτα αβέβαια βήματά του, έσπευσαν στον διάλογο με την Πολιτεία με θέσεις. Ζήτησαν οι ίδιοι να μπει πλαφόν στις δαπάνες ώστε να σταματήσει το «πάρτυ», που γίνεται κατά κύριο λόγο στην πρωτεύουσα. Ζήτησαν αυστηρότερους ελέγχους και απευθείας σύνδεση των ελεγκτικών μηχανισμών με τα όργανα πειθαρχικού ελέγχου του κλάδου ώστε να καθαρίσει ο τόπος από τη βρωμιά.



Η απάντηση που έλαβαν πρόσφατα τους έκοψε τον βήχα. Ούτε οι δομές ελέγχουν θα αλλάξουν, ούτε πλαφόν θα μπουν, ούτε θα προωθηθεί η συνεργασία των ελεγκτικών μηχανισμών με τη συνδικαλιστική έκφραση των φυσικοθεραπευτών για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Θα προχωρήσουν ως έχουν και εάν παρατηρηθούν αποκλίσεις, τότε μπορεί κάποια στιγμή και να ασχοληθούν με το πρόβλημα.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στα κουτουρού

Ακόμα και τώρα, σε τούτη την καμπή της παγκόσμιας ιστορίας με τη χώρα χρεοκοπημένη, οι «άρχοντες» της Καβάλας παίζουν φάλτσα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι παραφωνίες, αλλά κυρίως η παντελής έλλειψη συντονισμού. Είναι δε τέτοιο το μπάχαλο, που για να το αποδώσουμε με όρους ορχήστρας άλλος παίζει ροκ, άλλος ρεμπέτικα, άλλος μερακλώθηκε με κάτι τζαζ κομμάτια που αγαπά κι άλλος νομίζει ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του σκυλάδικου στην Εθνική. Κοινή συνισταμένη δεν υπάρχει. Προορισμός ουδείς. Ο καθένας παίζει ό,τι του κατεβεί στο κεφάλι και βέβαιος ότι έκανε μια κίνηση στρατηγικής σημασίας σπεύδει να το ανακοινώσει είτε σε συνέντευξη Τύπου, είτε σε συγκεκριμένο Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας.



Έτσι από εβδομάδα σε εβδομάδα, άλλοτε προχωρά η Περιμετρική, άλλοτε απομένουν κάτι τυπικές λεπτομέρειες για να τεθεί σε εφαρμογή το Σχέδιο Πόλης Περιγιαλίου, άλλοτε τη διαχείριση των λιμανιών τη διεκδικούν ισραηλινές και άλλοτε κινεζικές εταιρείες. Μόνο που με την τακτική μια στο καρφί και μια στο πέταλο δεν υπάρχει προοπτική. Η ανάπτυξη ενός τόπου, του κάθε τόπου, απαιτεί ένα συνολικό σχέδιο στο πλαίσιο του οποίου να είναι ενταγμένοι οι διάφοροι τομείς έτσι, που η ανάπτυξη του ενός να μην επηρεάζει τον άλλο. Για παράδειγμα η κατά τα άλλα αναγκαία ανάπτυξη του εμπορικού λιμανιού συνεπάγεται μια περιβαλλοντική επιβάρυνση σε κάθε περίπτωση. Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι το ιδεατό, δηλαδή να μην επιβαρυνθεί καθόλου το περιβάλλον, αλλά η δεδομένη επιβάρυνσή του να είναι η μικρότερη δυνατή και σε καμμία περίπτωση να μην αντίκειται στην άλλη προτεραιότητα που είναι η τουριστική ανάπτυξη. Πολλώ δε μάλλον όταν το λιμάνι δεν απέχει πολύ από το πολύτιμο οικοσύστημα του Νέστου.



Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Περιμετρικής, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, αλλά με δεδομένη την οικοδόμηση του Περιγιαλιού. Άρα, είτε το σχέδιο προχωρήσει άμεσα, είτε όχι, οι αποφάσεις δεν μπορεί να λαμβάνονται με τα σημερινά δεδομένα, γιατί σε 10-20-30 χρόνια οι ανάγκες θα είναι διαφορετικές και τότε θα είναι ίσως αργά για διορθωτικές παρεμβάσεις. Στο μεταξύ, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο στη σημερινή συγκυρία και συνεχίζουν να αυτοσχεδιάζουν στα κουτουρού.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αιματοβαμμένα προϊόντα

Η ΙΚΕΑ ζήτησε συγγνώμη από την πολυπληθή πελατεία του για το γεγονός ότι πολλά έπιπλα που κατασκευάστηκαν και διοχετεύτηκαν στην αγορά κατά την εικοσαετία 1960-1980 είχαν κατασκευαστεί από πολιτικούς κρατούμενους στην Ανατολική Γερμανία. Όχι, πως ήταν εντελώς ανυποψίαστοι. Γνώριζαν το ενδεχόμενο χρησιμοποίησης κρατουμένων στην κατασκευή των προϊόντων τους. Έλαβαν μάλιστα και μέτρα για να το αποτρέψουν, τα οποία όμως αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Η Ζανέτ Σκέλμοουζ, ανώτατο στέλεχος της ΙΚΕΑ δήλωσε: «Λυπούμαστε βαθιά που συνέβη αυτό. Η χρήση πολιτικών κρατούμενων στην κατασκευή προϊόντων δεν ήταν σε καμία περίπτωση αποδεκτή από την ΙΚΕΑ», ενώ πρόσθεσε: «Τότε δεν είχαμε το καλοδομημένο σύστημα ελέγχου που έχουμε σήμερα και κάναμε πολύ λιγότερα για να αποτρέψουμε τέτοιες μεθόδους».



Όσοι σπεύσουν να αναθεματίσουν την ΙΚΕΑ ας συγκρατήσουν τον θυμό τους διότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνον τη συγκεκριμένη εταιρία. Ο Ράινερ Βάγκνερ, ο πρόεδρος της Ένωσης Γερμανικών Οργανώσεων Θυμάτων της Κομμουνιστικής Τυραννίας (UOKG) ανέφερε πως η ΙΚΕΑ ήταν μόνο μία από τις εταιρείες που επωφελήθηκαν αυτής της δυνατότητας στην Ανατολική Γερμανία από το 1960 έως το 1980. Δήλωσε ότι η ΙΚΕΑ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και έθεσε θέμα καταβολής αποζημιώσεων πρώην κρατουμένων, προσθέτοντας πως η ΙΚΕΑ έχει ανταποκριθεί θετικά σε αυτό τους το αίτημα. Δήλωσε μάλιστα ευγνώμων εκ μέρους όλων των θυμάτων που εκπροσωπεί.



Η αποκάλυψη της ΙΚΕΑ αναδεικνύει τη γνωστή κατά τα άλλα αλήθεια, που ελάχιστους απασχολεί. Πολλά από τα επώνυμα προϊόντα, που θαυμάζουμε στις βιτρίνες και σπεύδουμε να αγοράσουμε σε τιμή ευκαιρίας ή όχι, είναι βαμμένα με το αίμα ανήλικων παιδιών και κατάδικων. Παιδιών ενός κατώτερου Θεού, που εργάζονται σε ένα σύγχρονο καθεστώς σκλαβιάς. Είναι προϊόντα των ανισοτήτων στην οικονομία του πλανήτη γη, που έχουν τις ρίζες τους στον 15ο αιώνα στην εποχή των ανακαλύψεων και δεν έπαψαν ούτε στιγμή παρά την κατάργηση του καθεστώτος της δουλείας. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς. Η εξάλειψη της σύγχρονης δουλείας, που ακόμα καλά κρατεί. Ο έλεγχος πολυεθνικών, που συνεχίζουν απρόσκοπτα την παραγωγή προϊόντων βαμμένων με το αίμα ανήλικων παιδιών ή καταδίκων. Αλλά πού να προλάβουν. Προέχει η εξαθλίωση των εργαζομένων στις ανεπτυγμένες χώρες με στόχο τη δημοσιονομική σταθερότητα. Όταν τούτος ο στόχος επιτευχθεί, μπορεί και να ασχοληθούν με τα υπερκέρδη που καρπώνονται ακόμα και σήμερα από συνθήκες δουλείας οι πολυεθνικές.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η αγανάκτηση του Ρουπακιώτη

«Οι δανειστές μάς πάτησαν στον λαιμό. Κατήργησαν στοιχειώδη δικαιώματα των δικηγόρων, ιδίως των νεόπτωχων που εργάζονται για 400-500 ευρώ. Απαίτησαν και πέτυχαν να μην υπάρχουν κατώτατα όρια στους έμμισθους δικηγόρους, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό επιβλήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών και την τρόικα χάριν των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών». Η δήλωση αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη, που έσπευσε να προκαταλάβει τις κατηγορίες περί συντεχνιακών αντιλήψεων, δηλώνοντας πως αδιαφορεί αν τον αποκαλούν «υπουργό των δικαστών και των δικηγόρων» προκάλεσε νέες τριβές στην τρικομματική κυβέρνηση, αλλά και ένα κύμα αποδοκιμασίας με κάθε τρόπο από όλους όσοι νιώθουν και αισθάνονται τόσο φιλελεύθεροι, που δηλώνουν και αισθάνονται «μνημονιακοί». Χαρακτηρισμό που έσπευσαν να υιοθετήσουν πολλοί ίσως και ως αντίδραση στο αντιμνημονιακό μπλοκ, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.



Αλλά μεταξύ των ακραιφνών μνημονιακών, ορισμένοι εκ των οποίων έσπευσαν προεκλογικά να στείλουν ανενδοίαστα γράμμα και γραφή στη Μέρκελ αποκαλώντας την «εξοχοτάτη» και των αντιμνημονιακών, που υψώνουν φράχτες και ντουβάρια, μοιράζοντας αφειδώς χαρακτηρισμούς του τύπου «δωσίλογοι», «χαφιέδες», «εθνοπροδότες» και «χούντα» υπάρχουν πολλοί σε τούτο τον τόπο, που αρνούνται να τρελαθούν και κατανοούν απολύτως το αδιέξοδο, τη στάση και την οργή του κ. Ρουπακιώτη, που εν τέλει είπε το στοιχειώδες: Ότι τα μνημόνια είναι συμφωνίες που επιβλήθηκαν εκβιαστικά από δανειστές σε οφειλέτες που ευρισκόμενοι σε δεινή θέση, δεν έχουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση, για την οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν είναι ο υπουργός που αρνείται να υπογράψει τέτοιες συμφωνίες και όταν το πράττει το κάνει με την απόλυτη συναίσθηση του ανθρώπου που υπογράφει με το πιστόλι στον κρόταφο γιατί εκτιμά ότι η άλλη επιλογή είναι το απόλυτο χάος.



Το πρόβλημα είναι αντιθέτως οι πρόθυμοι να υπογράψουν ό,τι κωλόχαρτο τους πασάρουν στο όνομα ενός ευρωπαϊσμού κενού περιεχομένου. Η έννοια «μνημονιακός» δεν μπορεί παρά να δηλώνει διαστροφή. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας και δεν έχει γραμμάτια να ξοφλήσει πουθενά να πετάει τη σκούφια του για μια πολιτική, που πετά μαζικά κόσμο στη φτώχεια και την ανεργία. Με βάση τη λογική δυο κατηγορίες πρέπει να υπάρχουν. Αυτοί, όπως ο Ρουπακιώτης, που υποχρεώνονται με το στανιό να συνυπογράψουν σε μια πολιτική με την οποία διαφωνούν επειδή εκτιμούν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και οι «αντιμνημονιακοί» που είτε διαφωνούν επειδή πιστεύουν ότι όντως υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο ή απλά αδιαφορούν διότι επενδύουν στο χάος.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Με βάση έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών οι νεκροί του Πολυτεχνείου, κόντρα σε κάθε προσπάθεια παραχάραξης της ιστορικής μνήμης από τους ταλιμπάν της «Χρυσής Αυγής» είναι τουλάχιστον εικοσιτέσσερις (24). Πρόκειται για τις πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, που έχουν καταγραφεί. Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία. Εξάλλου, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.



Ο κατάλογος των νεκρών του Πολυτεχνείου, που πέραν πάσης αμφιβολίας, αλητείας και προβοκάτσιας έχασαν τη ζωή τους στην εξέγερση των φοιτητών, των μαθητών, αλλά και εργατών και άλλων κατοίκων της Αθήνας, που τάχθηκαν στο πλευρό της εξεγερμένης νεολαίας έχει ως εξής:



Σπυρίδων Κοντομάρης-57 ετών, Διομήδης Κομνηνός-17 ετών, Σωκράτης Μιχαήλ-57 ετών, Toril Margrethe Engeland-22 ετών, Βασίλειος Φάμελλος-26 ετών, Γεώργιος Σαμούρης -22 ετών, Δημήτριος Κυριακόπουλος-35 ετών, Σπύρος Μαρίνος -31 ετών, Νικόλαος Μαρκούλης-24 ετών, Αικατερίνη Αργυροπούλου-76 ετών, Στυλιανός Καραγεώργης-19 ετών, Μάρκος Καραμανής-23 ετών, Αλέξανδρος Σπαρτίδης-16 ετών, Δημήτριος Παπαϊωάννου-60 ετών, Γεώργιος Γεριτσίδης-47 ετών, Βασιλική Μπεκιάρη-17 ετών, Δημήτρης Θεοδώρας-52 ετών, Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας-43 ετών, Αλέξανδρος Παπαθανασίου-59 ετών, Ανδρέας Κούμπος-63 ετών, Μιχαήλ Μυρογιάννης-20 ετών, Κυριάκος Παντελεάκης-44 ετών, Ευστάθιος Κολινιάτης-47 ετών, Ιωάννης Μικρώνης, 22 ετών.



Άλλοι, όπως ο μαθητής Διομήδης Κομνηνός και η Toril Engeland τραυματίστηκαν θανάσιμα από σφαίρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Άλλοι ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου με γκλοπ από αστυνομικούς και εξέπνευσαν αργότερα, ενώ η 76χρονη σκοτώθηκε από αδέσποτα πυρά στην αυλή του σπιτιού της. Όλοι όμως σκοτώθηκαν εντός ή πέριξ του Πολυτεχνείου κατά την επιχείρηση κατάπνιξης της εξέγερσης από το χουντικό καθεστώς. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και δεν αλλάζει.



Η χυδαία επιχείρηση παραχάραξης της ιστορικής μνήμης εκθέτει τους ανιστόρητους εμπνευστές της, που τυφλωμένοι από τον φανατισμό δεν αντέχουν την αλήθεια του Πολυτεχνείου, όπως δεν αντέχουν και την ήττα του φασισμού, που έβγαλαν από το ιστορικό σεντούκι και πασχίζουν να τον παρουσιάσουν σαν κάτι το καινούργιο. Θα χάσουν και τούτη τη φορά. «Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν».



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μαστορικά

Η ιδέα του ξενοδόχου από τη Θάσου ήταν απολύτως εύστοχη. Στη διαρκή προσπάθεια εκσυγχρονισμού και εξωραϊσμού του ξενοδοχείου και του περιβάλλοντος χώρου, μεταξύ των άλλων παρεμβάσεων, πήρε την απόφαση να επενδύσει την πρόσοψη με κάτι όμορφες διακοσμητικές πέτρες. Συμφώνησε με τον τεχνίτη, οι πέτρες τοποθετήθηκαν νωρίς την άνοιξη, ενόψει της θερινής περιόδου και το ξενοδοχείο πράγματι άλλαξε όψη. Μα σαν ξεκίνησε η σεζόν, οι πέτρες άρχισαν να ξεκολλάνε και να απειλούν τους ανυποψίαστους ενοίκους. Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο και οι πέτρες της πρόσοψης αντί του εξωραϊσμού ήταν διαρκής κίνδυνος για την ασφάλεια των ενοίκων. Ο ξενοδόχος δεν έχασε χρόνο.



Αναζήτησε το συντομότερο αξιόπιστο τεχνίτη που ξήλωσε τις πέτρες που τοποθέτησε φύρδην μίγδην ο προηγούμενος μάστορας με το αναπόφευκτο κόστος. Διότι δεν ήταν μόνο το επιπλέον κόστος για το ξήλωμα της τσαπατσουλιάς. Ήταν η φθορά στα μάρμαρα από τις πέτρες που έπεσαν στο μεταξύ ή έπεσαν κατά το ξήλωμα, το κόστος της εκ νέου τοποθέτησης, αλλά και οι ρήτρες που στο μεταξύ οι ταξιδιωτικοί πράκτορες επέβαλαν στον ξενοδόχο για τη δυσάρεστη έκπληξη των πελατών τους. Έτσι γίνεται. Οι συμφωνίες συμπεριλαμβάνουν ρήτρες και αποζημιώσεις σε κάθε μικρή ή μεγάλη απόκλιση των συμφωνηθέντων.



Στο μεταξύ, ο ξενοδόχος δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Όντας έμπειρος είχε υπογεγραμμένο συμφωνητικό με τον απαράδεκτο τεχνίτη και κίνησε τη νόμιμη διαδικασία για να εισπράξει αποζημίωση. Πλήρωσε δικηγόρο, πήγε την υπόθεση στο δικαστήριο όπου δικαιώθηκε. Λίγους μήνες μετά δικαιώθηκε και σε δεύτερο βαθμό με την ετυμηγορία των δικαστών να είναι πια τελεσίδικη. Ο τεχνίτης που έκανε κάκιστα τη δουλειά του, εξέθεσε τον ξενοδόχο στην πελατεία του και τον υπέβαλε αναίτια σε επιπλέον έξοδα, κλήθηκε να του καταβάλλει το ποσό των 25.000 ευρώ. Πέρασε καιρός, αλλά ο ξενοδόχος δεν έχει πάρει ούτε ένα λεπτό αποζημίωσης. Όταν κινήθηκε η διαδικασία είσπραξης του ποσού, διαπιστώθηκε ότι ο τσαπατσούλης τεχνίτης δεν είχε κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο στο όνομά του. Δούλευε στο μαγαζί της γυναίκας του και οδηγούσε το αυτοκίνητο του γιου του.



Ό,τι δηλαδή συνεχίζει να κάνει. Σαν τελειώσει τη δουλειά του βάλλει εναντίον των μνημονιακών δυνάμεων, των Ευρωπαίων που έτρωγαν βελανίδια όταν οι δικοί μας πρόγονοι είχαν χοληστερίνη και άμα τύχει τα βάζει και με τους δημοσίους υπαλλήλους που χρεοκόπησαν ετούτη τη χώρα.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το προσκλητήριο του Εριφυλλίδη

Το προσκλητήριο του Στάθη Εριφυλλίδη σε όλους τους δημοτικούς συμβούλους των παρατάξεων του μακαρίτη Λευτέρη Αθανασιάδη, του Γιώργου Γκόλνα, του Βασίλη Τραϊφόρου δεν αποσκοπούσε απλά στη δημιουργία εντυπώσεων. Ο Εριφυλλίδης έκρουσε ανοιχτές θύρες ανθρώπων, που μπορεί να μην είναι καθόλου βέβαιο ότι τελικά θα συνταχθούν μαζί του εναντίον του Κωστή Σιμιτσή, αλλά είναι σίγουρο ότι θα καθίσουν στο τραπέζι να το συζητήσουν. Να ανταλλάξουν απόψεις όχι σε φιλολογικό επίπεδο, αλλά επί της ουσίας. Με άλλα λόγια το κλίμα ευνοεί μια τέτοια πανστρατιά. Αν και είναι πολύ νωρίς για προγνωστικά, η κατάσταση που διαμορφώνεται έχει αρκετά κοινά στοιχεία με την προετοιμασία ενόψει των εκλογών του 2006 όπου και πάλι είχαν πρωταγωνιστήσει οι Σιμιτσής και Εριφυλλίδης σε κόντρα ρόλους. Τότε ήταν ο Σιμιτσής αυτός που φάνταζε ως ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση κόντρα στον Εριφυλλίδη, που στη συνείδηση της κοινής γνώμης έπρεπε να μην επανεκλεγεί. Τώρα, στις επόμενες δημοτικές εκλογές όποτε και αν γίνουν, είναι ο Εριφυλλίδης, που δείχνει να συγκεντρώνει εκείνα τα στοιχεία, που μπορεί να φέρουν την ανατροπή στον δήμο Καβάλας.



Τότε, ο Σιμιτσής εκμεταλλεύτηκε τον διχασμό της Ν.Δ. σε επίπεδο δημοτικών εκλογών και κέρδισε. Τώρα ο Εριφυλλίδης ποντάρει στη δεδομένη χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι σε θέση να στηρίξει αποτελεσματικά υποψήφιο. Τότε, ο Σιμιτσής, αν και αουτσάιντερ, κατάφερε να κερδίσει εισπράττοντας τη γενική δυσφορία στο πρόσωπο του Εριφυλλίδη. Στις επόμενες εκλογές μπορεί να γίνει κάλλιστα το αντίστροφο. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαία η αναφορά του Εριφυλλίδη σε όσους είχαν εκλεγεί κατά το παρελθόν με τις παρατάξεις Αθανασιάδη, Γκόλνα και Τραϊφόρου. Η δυσφορία κατά του Σιμιτσή από ανθρώπους που κατά το παρελθόν είχαν εκλεγεί ή υποστηρίξει τις παρατάξεις Αθανασιάδη και Γκόλνα είναι δεδομένη, ενώ όσοι κατά το παρελθόν είχαν εκλεγεί με τον Τραϊφόρο, με άλλα λόγια η τοπική οργάνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, αναζητά σύμμαχο μετά την αποχώρησή της από τη Συμπαράταξη Πολιτών.



Η προοπτική συνεργασίας με τον Εριφυλλίδη σε ένα ευρύτερο σχήμα με αυτοδιοικητικό πρόταγμα είναι μια λύση, που είναι βέβαιο πως θα πέσει στο τραπέζι και θα συζητηθεί σοβαρά. Η κατάληξη της συζήτησης θα εξαρτηθεί σίγουρα σε σημαντικό βαθμό από τον Εριφυλλίδη, που μετά από οκτώ χρόνια στην αντιπολίτευση φαντάζει και είναι σοφότερος. Ίδωμεν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αδιέξοδο στην Εγνατία

Η κάθετη μείωση της κυκλοφορίας επιβατικών αυτοκινήτων στην Εγνατία Οδό είναι μια ακόμα απτή απόδειξη του φαύλου κύκλου της κρίσης, που ανακυκλώνεται ξανά και ξανά επιτείνοντας τα αδιέξοδα, τα οποία υποτίθεται ότι προσπαθεί να λύσει. Η Εγνατία Οδός, αυτό το πραγματικά μεγάλο και φιλόδοξο έργο υποδομής δεν έγινε απλώς για να γίνει, αλλά με ένα συγκεκριμένο σκεπτικό. Δημιουργήθηκε για να μειώσει θεαματικά τις αποστάσεις, να διευκολύνει και να αυξήσει την εμπορευματική κίνηση. Να αποσυμφορήσει τον παλιό δρόμο που συνέδεε Ανατολή και Δύση, περνώντας μέσα από το κέντρο της Καβάλας και μέσα από χωριά, με συνέπεια την πρόκληση πολλών τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων. Η επιβολή διοδίων εν μέσω κρίσης μείωσε σημαντικά την κίνηση των επιβατικών αυτοκινήτων, αλλά την παρτίδα τη σώζουν ακόμα τα φορτηγά αυτοκίνητα, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της εταιρείας που διαχειρίζεται τον δρόμο. Μόνο που κάθε σκέψη για περαιτέρω αύξηση των διοδίων είναι ανόητη.



Αν αυξηθούν τα διόδια και η κίνηση μειωθεί περαιτέρω, θα μειωθούν κατ’ επέκταση και τα έσοδα από τα διόδια, που ήδη αποτρέπουν πολλούς να χρησιμοποιήσουν την οδό ταχείας κυκλοφορίας. Μα, πέραν της μείωσης των εσόδων αχρηστεύεται εν μέρει ετούτο το σπουδαίο έργο. Η αύξηση της κίνησης από το επαρχιακό δίκτυο σημαίνει αυξημένη περιβαλλοντική επιβάρυνση και αύξηση των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων και μάλιστα με κριτήρια ταξικά. Εάν με άλλα λόγια χρησιμοποιούν την Εγνατία Οδό μόνο όσοι αντέχουν να πληρώσουν τα διόδια, αυτομάτως οι υπόλοιποι καθίστανται πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Διότι δεν υφίστανται μόνο επιπλέον ταλαιπωρία, αλλά κινδυνεύει πολλαπλάσια η ζωή τους όταν υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν ένα οδικό δίκτυο με θανάσιμες παγίδες.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οδική σύνδεση Θεσσαλονίκης-Καβάλας μέσω Εγνατίας. Τα διόδια στο ύψος του Προφήτη κόστιζαν 2 ευρώ μέχρι πρότινος και πλέον στοιχίζουν 2,40 ευρώ. Δηλαδή ο χρήστης που θα κάνει τη διαδρομή Καβάλα-Θεσσαλονίκη μετ’ επιστροφής πληρώνει 2,40+2,40=4,80 ευρώ πλέον των καυσίμων. Διόλου λίγα. Αλήθεια, σκέφτηκαν οι φωστήρες της Πολιτείας και οι διοικούντες την Εγνατία τι θα συμβεί εάν όπως σχεδιάζουν μπουν διόδια και στο ύψος της Μουσθένης; Τα 4,80 θα γίνουν 9,60 ευρώ, ποσό ικανό να αποτρέψει ακόμα και όσους απόμειναν να τη χρησιμοποιούν, με συνέπεια το παλιό επαρχιακό δίκτυο να γνωρίσει δόξες, τα έσοδα να πέσουν κατακόρυφα και ένα σωρό άνθρωποι να αφήσουν στην άσφαλτο την τελευταία τους πνοή. Αν και το τελευταίο δεν φαίνεται να βαραίνει ιδιαίτερα στη ζυγαριά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι δυο επιλογές των Ευρωπαίων

Συνέβη στην Ισπανία την περασμένη Παρασκευή. Η Αμάια Εγκάνα, 53 χρονών, βούτηξε στο κενό από τον 4ο όροφο, την ώρα που οι δικαστικοί επιμελητές ανέβαιναν τις σκάλες για να της επιδώσουν το χαρτί της έξωσης. Ήταν η δεύτερη αυτοκτονία ανθρώπου, που τις τελευταίες εβδομάδες έχασε το σπίτι του εξαιτίας χρεών στις ισπανικές τράπεζες. Προηγήθηκαν πολλές αυτοκτονίες για τους ίδιους λόγους στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία. Υπό την πίεση της έντονης κατακραυγής, η ισπανική κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα βρει τουλάχιστον προσωρινή λύση για να περιοριστούν οι εξώσεις λόγω στεγαστικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Ήδη μία τράπεζα, η Kutxabanka, ανακοίνωσε προχθές Σάββατο ότι αναστέλλει τις κατασχέσεις κατοικιών. Το πρόβλημα όμως στην Ισπανία, την Ιταλία, την Κύπρο, την Ελλάδα δεν αντιμετωπίζεται με προσωρινές λύσεις. Ετούτος ο ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος που μαίνεται σε όλη την Ευρώπη απαιτεί απαντήσεις πειστικές και κυρίως ανθρώπινες. Απαντήσεις ευρωπαϊκές με την έννοια του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, του ουμανισμού. Με τον άνθρωπο πάντα σε πρώτο πλάνο.

Η αξιωματική φράση του ιδρυτή του υπερρεαλισμού Αντρέ Μπρετόν "Ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση" είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ο άνθρωπος, που βιώνει τις συνέπειες της χρεοκοπίας στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία είναι η απάντηση. Ο άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του, χάνει το σπίτι του, χάνει την αξιοπρέπειά του εξαιτίας κάποιων οικονομικών δεικτών και κάποιων αδυσώπητων οικονομικών στοιχείων είναι και πρέπει να είναι η απάντηση σε κάθε περίπτωση. Όταν ο άνθρωπος απουσιάζει από την ευρωπαϊκή εξίσωση, τότε το αποτέλεσμα δεν οδηγεί στην Ευρώπη του διαφωτισμού και των μεγάλων κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά στην Ευρώπη του σπαραγμού και των δυο Παγκόσμιων Πολέμων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, αλλά και οι Γερμανοί που επίσης πληρώνουν τα επίχειρα των επιλογών της πολιτικής τους ηγεσίας έχουν δυο επιλογές: Η μια, η δοκιμασμένη δυο φορές με τραγικότατες συνέπειες, να επιλέξουν στρατόπεδο και να αλληλοσφαχτούν. Η δεύτερη, που μόνο εύκολη δεν είναι, να βρουν τρόπους πίεσης ούτως ώστε να εκτονωθεί η κρίση και να τεθούν υπό έλεγχο οι οικονομικοί νταβατζήδες, που αδιαφορούν παγερά για τα ανθρώπινα ερείπια, που προκαλούν καθημερινά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More