Ίσως αυτή η σέρτικη ζωή του είναι που μας λείπει περισσότερο και από τα τραγούδια και από τα πειράγματα και από τα τρυφερά μπινελίκια, που πάντα φύλαγε για τους φίλους. Ο Τζίμας δεν νοιάστηκε ποτέ ούτε για φράγκα, ούτε για δημόσιες σχέσεις. Υπήρξε ένας άνθρωπος ατόφιος που πληγωνόταν ζώντας σε μια Ελλάδα τραβεστί. Όταν τραγουδούσε στο αγαπημένο του «Τεμπελχανείο» το «Μακάρι να ‘χα δυο καρδιές» του Αντώνη Κατινάρη με όλα τα μόρια του κορμιού του ή μας μιλούσε για τους ζόρικους μουσικούς δρόμους του Θεοδωράκη και του Μούτση, από το λιθόστρωτο της Θεοδώρου Πουλίδου περνούσαν σωρηδόν τα ντεμέκ ανθρωπάκια, που σιχαινόταν με καινούργια θηριώδη τετράτροχα.
Ο Τζίμας, ο τελευταίος ρεμπέτης της Καβάλας, ήταν απόλυτος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους και την κοινωνία, με την επίγνωση του ανθρώπου που έκανε πάντα το καθήκον του, χωρίς να νερώνει το κρασί του. Αγαπούσε και συγκρουόταν με το πάθος του ανθρώπου, που ήξερε να προσκυνά το χώμα που πατούσε για τούτο και δεν γνώρισε ποτέ την έννοια της λέξης συμβιβασμός. Τώρα που η φούσκα της «νεοελληνικής ανάπτυξης» έσκασε με κρότο, τα διδάγματα ανθρώπων ακέραιων μιας άλλης εποχής, όπως του Τζίμα είναι χρήσιμα για να επαναπροσδιορίσουμε στόχους και αξίες. Όχι για να ασπαστούμε τον δικό του κώδικα αξιών. Αλλά για να αποκτήσουμε έναν κώδικα αξιών με ατόφια, αληθινά υλικά, σαν αυτά με τα οποία πορεύτηκε ο Τζίμας.
Τον τιμάμε σήμερα. Στις 8. Στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου