Συνέβη χρόνια πριν στην καλά οργανωμένη Γερμανία. Απολύθηκε γεωλόγος που εργαζόταν στον δημόσιο τομέα στο πλαίσιο του εξορθολογισμού των δημοσίων δαπανών, καίτοι ήταν απαραίτητος. Στη Γερμανία όμως ουδείς θεωρείται απαραίτητος, όταν το ζητούμενο είναι η επίτευξη ενός στόχου και ο στόχος εν προκειμένω ήταν η πάση θυσία συρρίκνωση του «σπάταλου» δημόσιου τομέα. Ο άνθρωπος αυτός απολύθηκε. Αποζημιώθηκε. Επειδή όμως ήταν όντως απαραίτητος προσφέρθηκε να κάνει την ίδια δουλειά ως εξωτερικός συνεργάτης. Ως ιδιώτης, που συνεργάζεται με το δημόσιο εργολαβικά. Η πρότασή του ήταν πολύ καλή και έγινε αποδεκτή. Λίγους μήνες μετά επέστρεψε και μάλιστα στο ίδιο γραφείο για να κάνει την ίδια δουλειά. Δεν ήταν όμως πια ένας ακόμα δημόσιος υπάλληλος που επιβάρυνε τα δημόσια οικονομικά. Ηταν ιδιώτης συνεργαζόμενος με το δημόσιο και ας στοίχιζε εν τέλει τα διπλά στο γερμανικό δημόσιο. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, αφού η πληρωμή του γινόταν από άλλον κωδικό.
Αυτή η δογματική εφαρμογή της πολιτικής περιορισμού του δημόσιου τομέα εφαρμόζεται στην περίπτωση του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας. Το ζητούμενο δεν είναι η εξοικονόμηση πόρων, αλλά ο περιορισμός του διδακτικού προσωπικού κατά 50%. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μόνιμους ή ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. Δεν έχει σημασία αν οι γονείς πληρώνουν ένα σεβαστό ποσό για να μαθαίνει το παιδί τους μουσική, από το οποίο πληρώνονται οι εκπαιδευτικοί. Σημασία έχει ο πάση θυσία περιορισμός του προσωπικού στο Δημοτικό Ωδείο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να καλύψει τις εκπαιδευτικές του ανάγκες με τους μισούς δασκάλους. Αρα, η εντολή αυτή στέλνει συστημένους δασκάλους και μαθητές στα ιδιωτικά ωδεία.
Τούτο δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Στην Καβάλα τα ιδιωτικά ωδεία λειτουργούν σωστά και παρέχουν μουσική παιδεία στα παιδιά. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι δεν είναι λίγοι οι γονείς που προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά ωδεία και όχι στο δημοτικό. Άλλωστε, τα δίδακτρα δεν είναι υψηλότερα.
Το πρόβλημα είναι η δογματική εμμονή στη σάρωση του δημοσίου τομέα με την ευρύτερη έννοιά του εν ονόματι του εξορθολογισμού των δημόσιων οικονομικών. Μα και η ρετσινιά του δογματικού σε όποιον αντιδρά απέναντι σε τούτον τον πέρα για πέρα δογματικό τρόπο πολιτικής και οικονομικής αντίληψης, που τείνει να επιβληθεί ως πανάκεια. Ε, λοιπόν όχι. Δεν είναι έτσι.
Νίκος Σπιτσέρης
Αυτή η δογματική εφαρμογή της πολιτικής περιορισμού του δημόσιου τομέα εφαρμόζεται στην περίπτωση του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας. Το ζητούμενο δεν είναι η εξοικονόμηση πόρων, αλλά ο περιορισμός του διδακτικού προσωπικού κατά 50%. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για μόνιμους ή ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. Δεν έχει σημασία αν οι γονείς πληρώνουν ένα σεβαστό ποσό για να μαθαίνει το παιδί τους μουσική, από το οποίο πληρώνονται οι εκπαιδευτικοί. Σημασία έχει ο πάση θυσία περιορισμός του προσωπικού στο Δημοτικό Ωδείο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να καλύψει τις εκπαιδευτικές του ανάγκες με τους μισούς δασκάλους. Αρα, η εντολή αυτή στέλνει συστημένους δασκάλους και μαθητές στα ιδιωτικά ωδεία.
Τούτο δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό. Στην Καβάλα τα ιδιωτικά ωδεία λειτουργούν σωστά και παρέχουν μουσική παιδεία στα παιδιά. Μάλιστα, δεν είναι τυχαίο ότι δεν είναι λίγοι οι γονείς που προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά ωδεία και όχι στο δημοτικό. Άλλωστε, τα δίδακτρα δεν είναι υψηλότερα.
Το πρόβλημα είναι η δογματική εμμονή στη σάρωση του δημοσίου τομέα με την ευρύτερη έννοιά του εν ονόματι του εξορθολογισμού των δημόσιων οικονομικών. Μα και η ρετσινιά του δογματικού σε όποιον αντιδρά απέναντι σε τούτον τον πέρα για πέρα δογματικό τρόπο πολιτικής και οικονομικής αντίληψης, που τείνει να επιβληθεί ως πανάκεια. Ε, λοιπόν όχι. Δεν είναι έτσι.
Νίκος Σπιτσέρης
