Απαντήσεις. Τώρα.

Τη θέλουμε ή δεν τη θέλουμε την Ειδική Οικονομική Ζώνη στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης; Το ερώτημα δεν επιτρέπει εύκολες απαντήσεις. Σε τούτη τη συγκυρία ούτε τα εύκολα και ενθουσιώδη ΝΑΙ, ούτε τα κάθετα και εξίσου εύκολα ΟΧΙ επιτρέπονται. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού εάν δεν κατρακυλάει ήδη στην πλαγιά λίγο πριν το τραγικό φινάλε, οπότε οι απαντήσεις σε τέτοια διλήμματα αποκτούν ξεχωριστή βαρύτητα. Η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει. Ούτε για μαραθώνιες συσκέψεις επί συσκέψεων, ούτε για νέα ολέθρια σφάλματα.

Δύο είναι τα σενάρια, που αφορούν τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, πέραν της αυτονόητης εφαρμογής του μέτρου στο σύνολο της Περιφέρειας και όχι σε ένα μέρος της: Το καλό και το κακό. Ή μάλλον το πολύ καλό και το εφιαλτικό.

Σύμφωνα με το πρώτο, η Ειδική Οικονομική Ζώνη αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας και τη δημιουργία των προϋποθέσεων ανάπτυξης, όπως τόνισε ο περιφερειάρχης Άρης Γιαννακίδης. Θα προσφέρει για περιορισμένο χρονικό διάστημα ένα ειδικό καθεστώς λειτουργίας εξαιρετικά ελκυστικό για τους επενδυτές, που θα περιλαμβάνει φοροαπαλλαγές και λιγότερη γραφειοκρατία, που σήμερα αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια. Το «πακέτο» δεν θα περιλαμβάνει εξευτελιστικούς μισθούς και λιγότερα ασφαλιστικά δικαιώματα για τους εργαζόμενους, δεδομένου ότι ο παράγοντας που αποτρέπει τις επενδύσεις δεν είναι το κόστος εργασίας.

Σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο, η Ειδική Οικονομική Ζώνη στόχο έχει την «κινεζοποίηση» της Περιφέρειας με οδυνηρές συνέπειες για όλους: Μικρομεσαίους και εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες από το κανονικό οκτάωρο, με μισθούς ανταγωνιστικούς της Αλβανίας και της Βουλγαρίας, που κυμαίνονται στο ½ και 1/3 των ελληνικών και με δραματικά ψαλιδισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Η μείωση της γραφειοκρατίας θα αφορά ενοχλητικές «λεπτομέρειες» όπως ο σεβασμός του φυσικού περιβάλλοντος και η απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής γης, που θα απαλλοτριώνεται με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να δημιουργηθεί ένας παράδεισος για τις πολυεθνικές. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι επενδύσεις θα γίνουν μέσω των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που αναλογούν στην Ελλάδα, οπότε οι ξένοι επενδυτές δεν θα βάλουν φράγκο.

Τον λόγο έχει η διοίκηση της Περιφέρειας, που οφείλει να ξεκαθαρίσει τη στάση της, αλλά και οι συλλογικοί φορείς έκφρασης της κοινωνίας, που πρέπει να πιέσουν για να αποσπάσουν απαντήσεις. Χρόνος δεν υπάρχει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μυσταγωγία στο "Μετά τις Δέκα"

Η προχθεσινή εμφάνιση των Θόδωρου Βαλσαμίδη (κιθάρα, τραγούδι), Οσλέμ (τραγούδι), Κώστα Κατιώνη (κιθάρα) και Κυριάκου Μιμίδη (μπουζούκι) στο «Μετά τις Δέκα» δεν έκρυβε εκπλήξεις. Όλα κύλισαν αναμενόμενα. Προβλέψιμα. Τέσσερις επαγγελματίες μουσικοί με γνώση και ταλέντο έκαναν αυτό που καλά γνωρίζουν. Σεργιάνισαν τους μουσικόφιλους επί τρεις ώρες σε ορισμένους από τους ομορφότερους δρόμους του καλού ελληνικού τραγουδιού, με φόντο τις Καμάρες και το Φρούριο. Σε ένα κλίμα μέθεξης σε ένα από τα κλασσικά μπαρ της Καβάλας στο οποίο συμμετείχαν όλοι όσοι έδωσαν το παρών σε αυτή τη μουσική μυσταγωγία. Έστω σχεδόν όλοι.

Συνοδοιπόροι της ζωής από την Αγία Βαρβάρα, τον Προφήτη Ηλία, το Σούγιολου ξόρκισαν την καταχνιά της οικονομικής κρίσης τραγουδώντας. Έτσι γινόταν ανέκαθεν σε τούτο τον τόπο. Με τραγούδια ξεπέρασαν οι πρόσφυγες τον ξεριζωμό στις αρχές του 20ου. Με τραγούδια αλάφρωσε κάπως η κατοχή. Με τραγούδια εκφράστηκε η Ελλάδα του εμφυλίου και η Ελλάδα του ξενιτεμού. Με τραγούδια άλλοτε απαγορευμένα και άλλοτε σκωπτικά ξεπεράστηκε η καταχνιά της χούντας.

Αντίσταση κάναμε προχθές στο «Μετά τις Δέκα». Αντίσταση στην γκρίνια, τη μιζέρια και τη φτήνια της εποχής. Με στίχους του Γκάτσου και του Παπαδόπουλου. Του Γκούφα και του Ελευθερίου. Αλλά και με τραγούδια αλληλεγγύης σαν τον σπουδαίο Τζακ Ο’ Χάρα του Γιώργου Ζαμπέτα, που μοιάζει να γράφτηκε χθες. Ένα βιωματικό τραγούδι, που έγραψε ο Ζαμπέτας όταν αντίκρισε σε μια περιοδεία του στην Αμερική έναν κοκκαλιασμένο άστεγο, σαν αυτούς που πυκνώνουν τελευταία λόγω της κρίσης, που πια άπαντες αντιλαμβάνονται ότι πέρα από οικονομική και πολιτική είναι βαθύτατα ανθρωπιστική.

Ή σαν την άλλη μεγάλη στιγμή του λαϊκού τραγουδιού με το απαγορευμένο τραγούδι του Ακη Πάνου, που λογοκρίθηκε από την χούντα γιατί χαλούσε την ιλουστρασιόν εικόνα της χώρας που προσπαθούσαν να περάσουν στο εξωτερικό οι συνταγματάρχες. Τρία χρόνια αργότερα ο ανατρεπτικός στίχος «τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια/μαράζωσε η φτώχεια την καρδιά» που τραγούδησε εκπληκτικά ο Μπιθικώτσης, κυκλοφόρησε σε ερωτική εκδοχή με τη Μοσχολιού: «Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ/με πότισες τον πιο γλυκό καημό».

Τότε ήταν που θαρρείς και βγήκαν λευκά περιστέρια και κάθισαν πάνω στους μύστες της βραδιάς. Στον Βαλσαμίδη και την Οσλέμ, που τραγουδούν καλύτερα από πολλές φίρμες της δισκογραφίας. Στον Κατιώνη και τον Μιμίδη, που παραδίδουν μαθήματα ερμηνείας και ύφους σε κάθε τους εμφάνιση. Με θέα την ιστορία της Καβάλας σε ένα από τα ομορφότερα μπαλκόνια της.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λαμπάδιασε μοιραία

Η φωτιά που ξέσπασε στο ακατοίκητο διώροφο ρημάδι της οδού Φιλώτα το απόγευμα της παραμονής Χριστουγέννων προκαλώντας ζημιές στη γειτονιά μπορεί να παραλληλιστεί με το χάλι της Ελλάδας, που βαδίζει δίχως φρένα στην άβυσσο της χρεωκοπίας. Όλοι ήξεραν ότι είναι ετοιμόρροπο. Όλοι ήξεραν ότι κάτι ανθρώπινα ρημάδια έβρισκαν απάγκιο ανάμεσα στα χαλάσματα για να πάρουν τη δόση τους, με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγονταν για την πρόκληση πυρκαγιάς από ανθρώπινο λάθος. Όλοι ήξεραν ότι κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά ουδείς έπραξε το παραμικρό. Έτσι μοιραία έφτασε η στιγμή να δώσει τη λύση η φωτιά. Οι παλιοί τσατμάδες και τα ξύλινα πατώματα δεν επέτρεψαν τους πυροσβέστες να σώσουν κάτι από το παλιό διατηρητέο οίκημα. Η ώρα της αποτίμησης της απώλειας και των αιτιών που την προκάλεσαν δεν έκανε κανέναν σοφότερο. Ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών του δήμου Καβάλας επισήμαναν την αδυναμία του δήμου να παρέμβει εγκαίρως στο ιδιόκτητο οίκημα λόγω ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Γνωστό το πρόβλημα και διαχρονικό. Το νομικό καθεστώς που διέπει αυτά τα κτίσματα είναι απολύτως δεσμευτικό για τους ιδιοκτήτες τους, που έχουν δύο επιλογές: Η πρώτη να προβούν σε μια αναστήλωση-ανακαίνιση με τους όρους που προβλέπονται για τα διατηρητέα κτίσματα. Η δεύτερη να τα αφήσουν να καταρρεύσουν και μετά να μπορούν με την άνεσή τους να χτίσουν πολύ περισσότερα τετραγωνικά χωρίς τους ελέγχους της Εφορίας Νεωτέρων Μνημείων. Οι περισσότεροι είτε επιλέγουν συνειδητά το δεύτερο, είτε απλά αδυνατούν να συνεννοηθούν όταν πρόκειται για περισσότερους του ενός κληρονόμους, οπότε μοιραία ο χρόνος δίνει τη λύση, με τον δήμο σε ρόλο θεατή. Να θέλει ενδεχομένως, αλλά να αδυνατεί να παρέμβει λόγω ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Μόνο που όπως συνέβη με την χρεωκοπία της χώρας, που επήλθε από κεκτημένη ταχύτητα λόγω ενός φαύλου μοντέλου, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνταν στο αδιέξοδο, κάτι πρέπει να γίνει. Αυτά τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που υπάρχουν διάσπαρτα στην πόλη της Καβάλας και αλλαχού δεν μπορεί να καταρρέουν ή να γίνονται στάχτη, θέτοντας σε κίνδυνο και τη γύρω γειτονιά. Η τοπική αυτοδιοίκηση οφείλει να πιέσει για να δοθεί μια λύση, ικανή να ξεπερνά τα προβλήματα του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, που είναι σαφές ότι πρέπει να τροποποιηθεί.

Read More

Οι αποκαλύψεις Γιλμάζ και η ευθύνη της Πολιτείας

Οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων της Τουρκίας για εμπρησμούς σε ελληνικά δάση μεταξύ 1995 και 1997, όταν πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας ήταν η Τανσού Τσιλέρ, επιβεβαιώνει τις φήμες που κυκλοφορούσαν σχεδόν κάθε καλοκαίρι όταν η Ελλάδα καιγόταν απ’ άκρου σ’ άκρον. Φήμες που δεν κυκλοφορούσαν μόνο τα χρόνια στα οποία αναφέρονται οι δηλώσεις Γιλμάζ, αλλά και σχεδόν σε όλες τις πυρκαγιές από το 1985 και μετά. Κάθε φορά που Αυγουστιάτικα ως συνήθως καιγόταν όλη η Ελλάδα δύο ήταν τα σενάρια που κυκλοφορούσαν ευρέως: Της αποσταθεροποίησης με ευθύνη της Τουρκίας ή με ευθύνη νοσταλγών της χούντας. Ουδέποτε μέχρι σήμερα αποδείχθηκε το ένα ή το άλλο σενάριο, μέχρι τις δηλώσεις Γιλμάζ, που υποχρεώνουν την ελληνική κυβέρνηση να παρακολουθήσει αυτό το πολύ σημαντικό θέμα εκ του σύνεγγυς. Με τον αυτονόητο σεβασμό στη λειτουργία της τουρκικής δικαιοσύνης, που σαφώς και οφείλει να διερευνήσει την αλήθεια των καταγγελλόμενων.

Το συμπέρασμα που εξάγεται ανεξάρτητα από το τελικό πόρισμα της δικαιοσύνης, είναι η επικινδυνότητα της πόλωσης μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Και μόνο που ένας πρώην Τούρκος πρωθυπουργός καταγγέλλει μια πρώην Τούρκο πρωθυπουργό περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων για δολιοφθορά σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας αρκεί για να αντιληφθεί και ο πλέον καλοπροαίρετος παρατηρητής τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Αλλά και την επιθετικότητα του τουρκικού καθεστώτος, που είναι φορές που καταπατά προκλητικά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.

Αλλά οι δηλώσεις Γιλμάζ ελλοχεύουν έναν σοβαρότατο κίνδυνο: Τη μετάθεση των ευθυνών για την καταστροφή των δασών σε Τούρκους δολιοφθορείς ή άλλους σαμποτέρ που απεργάζονται σενάρια εναντίον της κατατρεγμένης πατρίδας. Η ελληνική Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρακολουθήσει ετούτο το σοβαρότατο θέμα. Αλλά στο μεταξύ, το σημαντικότερο είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο μεγαλύτερος εχθρός του φυσικού πλούτου στην Ελλάδα σήμερα είναι ο ξεδοντιασμένος και άχρηστος κρατικός μηχανισμός, που τα τελευταία χρόνια δεν κάνει ούτε τα στοιχειώδη. Ελλείψει κονδυλίων και στρατηγικού σχεδίου οι δασικοί δρόμοι είναι από ασυντήρητοι μέχρι αδιάβατοι. Ο δασικός φυσικός πλούτος κινδυνεύει περισσότερο από την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού και των ωχαδελφισμό μας παρά από ξένους πράκτορες.

Οι δηλώσεις Γιλμάζ πρέπει να διερευνηθούν. Αρκεί να μην γίνουν το άλλοθι για να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Για τον Παντέρμαλη

Ο Λευτέρης Αθανασιάδης, γνωστός και ως Παντέρμαλης στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους λόγω της περηφάνιας του για την καταγωγή του από την Πάνορμο της Μικράς Ασίας, σφράγισε με την παρουσία του στον δημαρχιακό θώκο επί 16 χρόνια τη σύγχρονη ιστορία της Καβάλας. Ο Αθανασιάδης δεν ήταν άγιος. Ούτε ήθελε να ‘ναι. Ήταν ένας άνθρωπος με πάθος για την Καβάλα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την πολιτική. Δεν τον ενδιέφερε να είναι συναινετικός. Επεδίωκε να έχει την ευρύτερη αποδοχή και συναίνεση δίχως όμως να νερώνει το κρασί του. Με άλλα λόγια ήταν ξεροκέφαλος. Αυτό που τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους πολιτικούς της εποχής του ήταν το πολιτικό του ένστικτο και η μοναδική του σχέση να επικοινωνεί με τους δημότες. Σε μια πόλη όχι μικρή, όπως η Καβάλα, ο Αθανασιάδης ήξερε τους πάντες και τα πάντα. Γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, που ενδεχομένως ουδείς άλλος γνώριζε σε τούτη την πόλη.

Πολλές φορές, όχι άδικα, κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους για λαϊκισμό. Πράγματι, υπήρξε λαϊκιστής. Αλλά συνάμα ήταν και βαθιά λαϊκός. Όταν έσκυβε να φιλήσει την κυρα Αννα στην Παναγία ή να ενδιαφερθεί για την υγεία του Μανώλη δεν το ‘κανε ούτε για να κολακέψει, ούτε για να υφαρπάξει ψήφους. Το πίστευε βαθιά για αυτό και είχε τόσο μεγάλη αποδοχή.

Το έργο με το οποίο συνέδεσε το όνομά του είναι αναμφίβολα ο Βιολογικός Καθαρισμός, που πρέπει να ειπωθεί πως δεν είναι ένας ακόμα βιολογικός σαν τους πολλούς που λειτουργούν πλέον ανά τη χώρα. Ο βιολογικός καθαρισμός της Καβάλας έγινε σε μια εποχή, που δεν θεωρούνταν ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο έργο. Το έργο αυτό καθάρισε το λιμάνι της Καβάλας και τις ακτές της πόλης σε μια εποχή, που τα περισσότερα ελληνικά λιμάνια βρωμούσαν και έζεχναν. Δεν ήταν τυχαίο. Ούτε η δημιουργία του ευνοήθηκε από τις συγκυρίες. Ο Αθανασιάδης το έβαλε ως στόχο, παρακολουθούσε την πορεία του εκ του σύνεγγυς και ήταν δικαίως υπερήφανος για την ολοκλήρωσή του.

Με το ίδιο πάθος και την ίδια προσήλωση στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου προωθούσε την αύξηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου με στόχο την οικονομική του χειραφέτηση από την κεντρική εξουσία. Ο Αθανασιάδης διεκδικούσε δυναμικά κάθε κονδύλι που δικαιούνταν ο δήμος από τους κεντρικούς πόρους, συνάμα όμως είχε πάντα στον πυρήνα της πολιτικής του την οικονομική ανεξαρτησία του δήμου. Την αύξηση των κονδυλίων, που δεν εξαρτώνται από τις επιλογές της κεντρικής εξουσίας. Ο Αθανασιάδης είχε στρατηγική, έθετε στόχους υψηλούς όπως ο βιολογικός καθαρισμός, η αναμόρφωση της Παναγίας, η αύξηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου και η ανέγερση της Λαϊκής Αγοράς (παρά τις δίκαιες ενστάσεις περί την κυκλοφοριακή υπερφόρτωση του κέντρου) και δεν ησύχαζε στιγμή μέχρι να τους πετύχει. Εργαζόταν μεθοδικά και εν τέλει έφερνε εις πέρας το έργο του, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις και τις δυσκολίες. Κι όλα αυτά χωρίς στιγμή να παραλείπει να ασχοληθεί με το σκαλάκι της κυρα-Λένης και την αλλαγή της λάμπας έξω από το σπίτι του κυρ-Μπάμπη, με την πεποίθηση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο δήμος είναι και για τα μεγάλα και για τα μικρά.

Ό,τι πέτυχε ο Αθανασιάδης στην πολιτική του πορεία δεν τα πέτυχε με σαβουάρ βιβρ. Χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι, συγκρούονταν με εχθρούς και φίλους και ήταν και φορές που μπορεί με τη συμπεριφορά του να αδίκησε κάποιους. Αλλά δίχως μνησικακία. Οι συγκρούσεις του με συνοδοιπόρους και αντιπάλους για λόγους πολιτικούς μπορεί να ήταν σφοδρές, αλλά δεν έπαιρναν προσωπικό χαρακτήρα. Τα έλεγε, συχνά σε υψηλούς τόνους, αλλά μετά από λίγο ήταν έτοιμος να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον τι γίνεται με το ένα ή το άλλο πρόβλημα.

Χειμαρρώδης και αντιφατικός, ο Αθανασιάδης συνδύαζε ιδανικά το προσκήνιο με τον εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρασκήνιο. Εν τέλει ηττήθηκε από τη μακρά παραμονή του στην εξουσία, που στην πορεία είχε ως συνέπεια να μπερδέψει το πολιτικό με το προσωπικό. Τα χρόνια της πολιτικής ερήμου μετά την ήττα του 1998, είχε την ευκαιρία να βιώσει επανειλημμένως με πολύ σκληρό τρόπο την αλήθεια του ρητού, που προφητικά είχε σε περίοπτη θέση στο γραφείο του τα χρόνια της κυριαρχίας του: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Ήταν πολλοί οι ευεργετημένοι κολαούζοι που στο τέλος του γύρισαν την πλάτη. Αλλά ήταν και πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που μέχρι το τέλος εκτιμούσαν το έργο του. Που είχαν ταυτίσει την έννοια του δημάρχου με το πρόσωπό του.

Αυτό που εν τέλει έμεινε και γράφτηκε στην ιστορία ήταν ότι ο Αθανασιάδης ήταν ένας καλός δήμαρχος. Αναμφίβολα ο σημαντικότερος μεταπολιτευτικά. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ένας ήταν ο Παντέρμαλης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Θύμισε κόμμα σοβαρό

Η ημερίδα για τα προβλήματα των μέσων ενημέρωσης της επαρχίας που διοργάνωσε η ΝΟΔΕ Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας την περασμένη εβδομάδα θύμισε λειτουργία κόμματος σοβαρού. Κόμματος, που δεν έχει ως αυτοσκοπό την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας και το βόλεμα ημετέρων, αλλά την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας με πρόγραμμα πολιτικό. Δηλαδή με θέσεις και προτάσεις, που αφού μπουν στη βάσανο του διαλόγου προκειμένου να μορφοποιηθούν εκτίθενται στους πολίτες για να τύχουν της έγκρισης ή της απόρριψής τους. Αλλά προϋπόθεση για όλη ετούτη τη διαδικασία είναι να ακουστούν οι απόψεις για τα προβλήματα του κάθε χώρου από αυτούς που τα αντιμετωπίζουν καθημερινά. Εν προκειμένω από τους δημοσιογράφους και τους εκδότες. Αυτό έπραξε η Ν.Δ. Κάλεσε εκπρόσωπο της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ) για να μιλήσει για τα προβλήματα των δημοσιογράφων και εκδότες εκ μέρους των συνδέσμων εκδοτών, αλλά και από τοπικά μέσα ενημέρωσης για διατυπώσουν θέσεις και προτάσεις. Αγωνίες και αντιρρήσεις. Να καταθέσουν τον προβληματισμό τους για το σήμερα, αλλά και τις απόψεις τους για την υπέρβαση ετούτης της υπαρξιακής κρίσης του χώρου.

Ακούστηκαν πολλά. Άλλα περισσότερα, άλλα λιγότερο ενδιαφέροντα. Αλλά ακούστηκαν από τους ανθρώπους που τα ζουν στο πετσί τους. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό στάδιο είναι η επεξεργασία των όσων διατυπώθηκαν ώστε να μορφοποιηθούν και να ενταχθούν σε πρόγραμμα πολιτικό. Αλλά τούτο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει εάν δεν προηγούνταν το πρώτο και σημαντικό στάδιο. Εάν δεν ακούγονταν οι επαγγελματίες του χώρου. Εάν η Ν.Δ. δεν επεδίωκε να ανοίξει αυτό τον διάλογο και να δώσει τον λόγο στους ανθρώπους αυτούς να εκφραστούν.

Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αναλάβουν και άλλες τέτοιες προσπάθειες και όχι μόνο στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Οφείλουν να δώσουν τον λόγο στους εμπόρους, στους μικρομεσαίους, στους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους στον τουρισμό, στους αγρότες. Με μια λέξη να ανοιχτούν στην κοινωνία. Να ξεπεράσουν τα εσωκομματικά μαχαιρώματα και τους βυζαντινισμούς στους οποίους έχουν εξασκηθεί επί χρόνια και να τολμήσουν να παίξουν τον πολύ σημαντικό τους ρόλο, τον οποίο όμως τείνουν να λησμονήσουν τα τελευταία χρόνια.

Ας γίνει η πρόσφατη ημερίδα της τοπικής Ν.Δ. η αρχή.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τρεις μερακλήδες για ένα καραβόσκαρο

Ο κόσμος μας καταρρέει. Η ανεργία ξεπερνά κάθε όριο και πρόβλεψη, η ύφεση βαθαίνει, το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποσυντίθεται, το πολιτικό σκηνικό μοιάζει οριστικά ξεπερασμένο, με συνέπεια η τράπουλα να ξαναμοιράζεται από την αρχή. Μα, μέσα σε τούτο τον χαμό, η ζωή συνεχίζεται άλλοτε με αμείλικτους ρυθμούς και άλλοτε με φωτεινά ξέφωτα, ικανά να δώσουν λίγη λάμψη μέσα στην καταχνιά. Ένα τέτοιο ξέφωτο έλαμψε στο ρεπορτάζ του Μάκη Λιόλιου στην «Ε» για το καραβόσκαρο που συντηρείται στο ανελκυστήριο του ναυπηγού Σταύρου Μανίτσα στη Νέα Πέραμο. Ένα ιστορικό σκαρί, που ξεκίνησε να σκαρώνεται το 1935 στο Καρλόβασι της Σάμου από την οικογένεια των ναυπηγών Ρολογάδων και τελικά «χτίστηκε» και παραδόθηκε το 1938.

Τρεις είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της ωραίας ιστορίας. Ο ιδιοκτήτης του, που είχε αποφασίσει να το «κόψει», αφού άλλο δεν μπορεί να αντέξει το κόστος της συντήρησης, αλλά τελικά δεν το άντεξε και του ‘δωσε μια ακόμα ευκαιρία. Θα επισκευαστεί και θα δουλέψει σαν ψαροκάικο. Ο καραβομαραγκός Γιώργος Ναυπηγός, που σαν σε ιεροτελεστία θαρρείς καίει τις παλιές μπογιές για να το καλαφατίσει και να το βάψει. Δίχως βιάση. Το σκαρί είναι παλιό και απαιτεί προσοχή. Αυτή την στιγμή αλλάζονται κάποια από τα πλαϊνά του, αλλά λόγω της παλαιότητάς του οι εργασίες γίνονται με μεγάλη προσοχή. Ακόμα και το σφυρί που βαστά στα χέρια του χαϊδεύει θαρρείς το παλιό σκαρί. Τρίτος στη σειρά ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, μοντελιστής, ερευνητής παλιών σκαφών και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Μουσείου Καβάλας, που μόλις το είδε στο ναυπηγείο έσπευσε να μάθει. Να ρωτήσει για την ιστορία του. Για την τύχη του.

Όχι, ετούτοι οι τρεις μερακλήδες δεν ανακάλυψαν τον τρόπο της αποστασιοποίησης από όλα όσα θλίβουν εμάς τους υπόλοιπους. Τα ίδια αδιέξοδα αντιμετωπίζουν. Τα ίδια και μεγαλύτερα ενδεχομένως προβλήματα. Αλλά όταν είναι για καλά σκαριά χάνονται. Τα αγγίζουν, τα χαϊδεύουν, τα καμαρώνουν, αναζητούν ιστορικά στοιχεία. Έχοντας επίγνωση της αξίας αυτών των παλιών σκαριών, αγωνιούν για την τύχη τους. Ξέρουν ότι πολλά καλά σκαριά κόπηκαν για τις επιδοτήσεις. Γνωρίζουν το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί. Γι αυτό και όταν βλέπουν ένα ξεχωριστό σκαρί παθιάζονται. Παραμερίζουν δίχως δεύτερη σκέψη όλες τις άλλες έγνοιες κι ασχολούνται με αυτό και με τη σωτηρία του.

Αρκεί να βρεθεί ένας φορέας να καλύψει το ετήσιο κόστος συντήρησης που υπολογίζεται στα 5.000 ευρώ. Ο ιδιοκτήτης του το χαρίζει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αξονικός τραγέλαφος

Η υπόθεση του αξονικού τομογράφου Καβάλας είναι ενδεικτική του νοσηρού κλίματος που ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι χάλασε προχθές το καινούργιο μηχάνημα του νέου Νοσοκομείου, με συνέπεια να ταλαιπωρούνται έκτοτε οι ασθενείς, που μεταφέρονται για τις απαραίτητες εξετάσεις εκτός Νοσοκομείου. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, που μένει αμπαλαρισμένη στα υπόγεια του νέου Νοσοκομείου. Ένας σχεδόν καινούργιος τομογράφος, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να λειτουργήσει για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου πολύ πιθανού προβλήματος. Η ύπαρξη του δεύτερου αξονικού τομογράφου, δωρεά του Παπαθανασίου, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει επανειλημμένως τη διοίκηση του Νοσοκομείου. Όχι μόνο γιατί το έθεσαν επιτακτικά οι γιατροί. Αλλά και γιατί όταν έγινε η μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου στο νέο κτιριακό συγκρότημα, η διοίκηση του Νοσοκομείου Ξάνθης ζήτησε το μηχάνημα ακριβώς για να έχει εναλλακτική λύση σε περίπτωση βλάβης.

Τότε όμως αντέδρασαν οι γιατροί και η διοίκηση του Νοσοκομείου Καβάλας έλαβε την απόφαση να μην παραχωρήσει το μηχάνημα γιατί κρίθηκε ως απαραίτητη εφεδρεία για τη λειτουργία του νέου Νοσοκομείου για τούτο και μεταφέρθηκε στο νέο κτιριακό συγκρότημα. Όχι όμως για να μείνει αμπαλαρισμένος στα υπόγεια. Αλλά για να συντηρηθεί και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να τεθεί σε λειτουργία. Είτε για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις, όπως μια βλάβη, είτε για εξετάσεις για τις οποίες δεν απαιτούνταν η υψηλότερη ευκρίνεια του νέου μηχανήματος.

Αλλά, ουδέν έγινε. Παρά τις εισηγήσεις των αρμοδίων η διοίκηση δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα απαιτούμενα κονδύλια για την έκδοση των απαιτούμενων αδειών, τη συντήρηση και τη σύνδεση του μηχανήματος. Όπως δήλωσε ο διοικητής του Νοσοκομείου αποφασίστηκε η εγκατάσταση να γίνει μαζί με τον μαγνητικό τομογράφο, η υπόθεση του οποίου καθυστερεί απελπιστικά αν και τα κονδύλια για την αγορά του είναι διασφαλισμένα, όπως έχει δηλώσει ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης. Στο μεταξύ, οι ελλείψεις αυτές στοιχίζουν και στο Νοσοκομείο που τις μέρες αυτές καλύπτει τις αξονικές τομογραφίες στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και στα ασφαλιστικά ταμεία, που υπολογίζεται ότι καταβάλλουν περί τα 2 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στην Καβάλα μόνο για μαγνητικές τομογραφίες.

Ισως να πρόκειται για ένσημα του αριβίστα ολκής υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου που είναι αποφασισμένος να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας προκειμένου να υπηρετήσει τους προσωπικούς του στόχους. Δίνει εξετάσεις καθημερινά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δημοσκοπήσεις σε κινούμενη άμμο

Η τελευταία δημοσκόπηση της Alco για λογαριασμό του «Kontra», που δημοσιεύτηκε χθες στο «Έθνος» αποτυπώνει το μέγεθος της κρίσης του δικομματισμού και τη δυναμική που αναπτύσσουν τα κόμματα της Αριστεράς. Αναλυτικά στην πρόθεση ψήφου καταγράφονται τα εξής ποσοστά: ΝΔ: 21,4%, ΠΑΣΟΚ: 12,9%, ΚΚΕ: 9,3%, ΔΗΜΑΡ: 6,9%, ΣΥΡΙΖΑ: 6%, ΛΑΟΣ: 5%, Οικολόγοι: 3,2%, ΔΗΣΥ: 2,5%, Άρμα: 0,4%, Άλλο: 4,2%, Λευκό/Άκυρο: 9,1%, ΔΞ/ΔΑ: 3,3%, Αποχή: 15,8%. Η συνολική επιρροή των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στο 34,3%, ενώ της σημερινής πολιτικής υποστήριξης στην κυβέρνηση Παπαδήμου στο 39,3%. Αντίστοιχα, τα σχήματα της ευρύτερης Αριστεράς αθροίζουν ποσοστό που φτάνει το 26,8%.

Δεδομένου ότι πρόκειται για δημοσκόπηση, που όπως κάθε δημοσκόπηση δεν είναι κάλπη, αλλά μια φωτογραφία στιγμής, που δεν διαβάζεται σαν ευαγγέλιο, αλλά απλώς ως μια αποτύπωση τάσεων και προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, το πρώτο πασιφανές συμπέρασμα είναι η πρωτοφανής και απολύτως φυσιολογική κρίση που διέρχεται ο δικομματισμός. Είναι λογικό. Μετά την τελευταία μαζική στροφή των εκλογέων στο ΠΑΣΟΚ το 2009, με κύριο στόχο να φύγει η χρεοκοπημένη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή και ό,τι επακολούθησε, οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δεν συνιστά λύση. Τα δυο κόμματα φυλές, που κυβέρνησαν ετούτο τον τόπο τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πείσει ακόμα και πολλούς από τους πλέον ένθερμους άλλοτε υποστηρικτές τους ότι δεν μπορούν.

Το δεύτερο όχι υποδεέστερης σημασίας συμπέρασμα είναι η μεγάλη αύξηση (δημοσκοπικά πάντα) των κομμάτων της Αριστεράς. Μια τάση, που δείχνει ότι οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά. Ελπίζουν να δώσει λύσεις. Όχι απλώς να διοργανώσει μέτωπα πάλης, συλλαλητήρια και απεργίες κατά της ασκούμενης πολιτικής, γιατί σε αυτή την περίπτωση το ΚΚΕ θα έφτανε, ίσως και θα ξεπερνούσε, το 20%. Οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά για να δώσει λύσεις σε επίπεδο κυβερνητικό. Έτσι εξηγείται η σταθερά αυξητική τάση των ποσοστών της Δημοκρατικής Αριστεράς, που προτάσσει ότι φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο της κυβερνώσας Αριστεράς. Αντί να δίνει μάχη επιβίωσης στο όριο του 3% φαίνεται ότι είναι σε θέση να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε την ευκαιρία του με τη δημοσκοπική άνοδο του 2008, αλλά την έχασε.

Εν κατακλείδι, σε τούτη την κινούμενη άμμο του πολιτικού σκηνικού τα πάντα ρει. Τα πάντα είναι πιθανά. Ακόμα και δομικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, ικανές να ορίσουν νέες σταθερές. Νέα σημεία αναφοράς. Με το στοιχείο της ανατροπής να ελλοχεύει. Για όλους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λάθος αστυνομία

Ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής ένας επαγγελματίας από τον Αμυγδαλεώνα πυροβολήθηκε από πίσω στο κεφάλι με αεροβόλο όπλο την ώρα που άνοιγε το κατάστημά του λόγω σχολίου σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης όπως ο δράστης δηλώνει. Ευτυχώς χωρίς σοβαρές συνέπειες για την υγεία του. Ένα 24ωρο αργότερα κάτι ερασιτέχνες ληστές βαρούσαν ξημερώματα με βαριοπούλα την τζαμαρία του καταστήματος της Αγροτικής Τράπεζας Κρηνίδων με σκοπό τη ληστεία, αλλά δεν είχαν υπόψιν τους ότι είχε αντικατασταθεί με νέα αλεξίσφαιρη και αντιβανδαλικής τεχνολογίας με συνέπεια να ξυπνήσουν τους γείτονες από τον θόρυβο και να τραπούν σε άτακτη φυγή. Λίγες ώρες αργότερα, ξημερώματα Δευτέρας ένας τύπος που φορούσε κράνος full face εισέβαλε σε Ιντερνετ καφέ της παραλιακής της Καβάλας για να αρπάξει τις εισπράξεις της ημέρας. Όταν ο ένας εκ των δύο θαμώνων που βρίσκονταν στο κατάστημα του πέταξε καρέκλα, τον χτύπησε στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου και έφυγε αρπάζοντας την τσάντα της υπαλλήλου που περιείχε προσωπικά της έγγραφα και 20 ευρώ μόνο.


Τα τρία περιστατικά δεν είναι ικανά να στηρίξουν υπερβολές του τύπου «Σικάγο γίναμε». Αλλά δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Ότι πληθαίνουν οι ερασιτέχνες ως επί το πλείστον επίδοξοι ληστές, που βγαίνουν στο κλαρί σπρωγμένοι είτε από τα αδιέξοδά τους, είτε από την αίσθηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, είτε και από τα δύο. Μπορεί και να πρόκειται απλώς για συμπτώσεις. Αλλά είναι πιθανόν να είναι ένα εξαιρετικά ανησυχητικό δείγμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα χρήζει μελέτης και ανάλυσης πρώτα και κύρια από τις αστυνομικές Αρχές. Προφανώς, δεν είναι ευθύνη της Αστυνομίας η ανάλυση των πολιτικών και κοινωνικών αιτίων που ωθούν σε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά η αντιμετώπισή των συνεπειών τους.


Αλλά η Αστυνομία περί άλλα τυρβάζει. Αντί να επιχειρεί την ανάλυση των νέων μορφών εγκληματικότητας παίζει ξύλο με τους «αναρχικούς». Διότι αυτό έκανε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Ξύλο έπαιξε. Δεν αστυνόμευσε απλά ως είχε υποχρέωση μια πορεία, που φαινόταν ότι δεν είχε στόχο το σπάσιμο βιτρίνων ή αυτοκινήτων. Αστυνομικοί, που γνωρίζονταν με διαδηλωτές με τα μικρά τους ονόματα αντάλλαζαν ύβρεις επί προσωπικού σε όλη την Ομονοίας. Όταν δε δυο εκ των διαδηλωτών έσπασαν μια κάμερα τράπεζας έναντι της Αστυνομίας, αντί να αντιμετωπιστούν άμεσα και δίχως περιττή επίδειξη βίας και ισχύος έδωσαν την αφορμή σε αστυνομικούς να ξεσπάσουν.


Λάθος ξέσπασμα, σε λάθος κατεύθυνση, από μια Αστυνομία σε λάθος τροχιά, που έχει ειδικευτεί να αντιμετωπίζει καταστάσεις που θυμίζουν τρικυμία στο ποτήρι.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μέχρι στιγμής

Μέχρι στιγμής δεν έχει τεθεί θέμα κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα από την τρόικα, υποστήριξε χθες ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργος Κουτρουμάνης σε δηλώσεις μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Μέχρι στιγμής. Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Κουτρουμάνη, δεν έχει τεθεί ούτε θέμα κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν μικρές αυξήσεις, αλλά η τρόικα θέτει θέμα κατώτατου μισθού στο πλαίσιο ρύθμισης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Μέχρι στιγμής. Γιατί αύριο ή τις επόμενες μέρες οι ξένοι αφέντες της χρεοκοπημένης χώρας μπορεί να εισβάλλουν σε όποιο υπουργείο γουστάρουν και να θέσουν τους όρους τους. Ορφά, κοφτά. Τσεκουράτα. Έτσι συμβαίνει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δηλώνουν στα σοβαρά υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης ότι «μέχρι στιγμής» δεν έχει εγερθεί η μια ή η άλλη απαίτηση των τροϊκανών και τούτο να ακούγεται φυσιολογικό.

Αλλά ελπίδα ανάκαμψης δεν μπορεί να υπάρξει όσο οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους, πλήρως απαξιωμένοι στη διεθνή πολιτική σκηνή, σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις αντί να προσπαθούν να τις προκαλέσουν. Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει όταν αντί να επιχειρούν να ορίσουν την ατζέντα για τη συζήτηση περί την κρίση, πηγαίνουν στις συναντήσεις των Βρυξελλών με την ουρά κάτω από τα σκέλια για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.

Η συγκυρία απαιτεί τη δημιουργία μιας άλλης ατζέντας εναλλακτικής κόντρα στον «μονόδρομο» της αδυσώπητης λιτότητας που επιβάλλει η Μέρκελ με τον Σαρκοζί να ακολουθεί ασθμαίνοντας. Επιβάλλεται οι χώρες του νότου, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, αλλά και η Ιρλανδία και ενδεχομένως το Βέλγιο να προωθήσουν μια άλλη πρόταση, που να αφήνει περιθώρια τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, που ασφυκτιά λόγω συνθηκών. Αν τούτο επιβάλλει να κοπεί χρήμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή την έκδοση ευρωομολόγων αυτό θα το κρίνουν οι οικονομολόγοι. Αλλά όχι μόνοι τους. Είναι οι πολιτικοί που οφείλουν να χαράσσουν κατευθύνσεις για την υλοποίηση των οποίων θα λαμβάνουν υπόψιν τους τις προτάσεις των ειδημόνων και όχι οι τεχνοκράτες σαν αυτούς της Τρόικας που θα δίνουν τις εντολές στους πολιτικούς.

Αυτή είναι και η ουσία του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού προβλήματος. Η απουσία πολιτικών, ικανών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Μέχρι στιγμής.

Read More

Το Παλάτι και τα Μεταλλεία

Το «Παλάτι» και το συγκρότημα των Μεταλλείων στα Λιμενάρια δεν είναι απλά ένα ξεχωριστό μνημείο. Είναι μέρος της ταυτότητας του νησιού. Της ψυχής του. Η απαξίωσή του, όπως σημειώνει σε συνέντευξή του στην "ΕΒΔΟΜΗ" ο επίκουρος καθηγητής Πολεοδομίας στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου Νίκος Μπελαβίλας, καταδεικνύει το τρομακτικό έλλειμμα συνείδησης της αξίας του πολιτισμικού και ιστορικού περιβάλλοντος. Αυτό το στολίδι, που ρημάζει έρμαιο στη φθορά του χρόνου επί δεκαετίες στον λοφίσκο έξω από τα Λιμενάρια δεν είναι απλά ένα πανέμορφο κτίριο, που αποτελεί εμβληματικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των κτιρίων διοίκησης και των διευθυντικών επαύλεων στις μεταλλευτικές αποικίες των νησιών του Αιγαίου. Στις 130 περίπου ενότητες ανάλογων μνημείων του Αιγαίου σώζονται μόλις τρεις περιπτώσεις τέτοιων κτιρίων. Η Έπαυλις-Διοικητήριο Σερπιέρι της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου, η Έπαυλις-Διοκητήριο Γκρώμμαν της Εταιρείας Σέριφος-Σπηλιαζέζα στο Μέγα Λειβάδι Σερίφου και το «Παλάτι» της Spiedel στα Λιμενάρια της Θάσου». Όπως επισημαίνει ο καθηγητής, το κτίριο αυτό παίζει κεντρικό ρόλο στην κατανόηση όλου του βιομηχανικού-μεταλλευτικού συμπλέγματος, γι αυτό και σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρείται προβληματική η αποσπασματική ανάδειξη και απαράδεκτος ο «τεμαχισμός» του συγκροτήματος.

Η άποψη του κ. Μπελαβίλα είναι σαφής και ξεκάθαρη. Η αδήριτη αναγκαιότητα της διάσωσης και αναστήλωσης του «Παλατιού» δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά, ούτε στο πλαίσιο μιας άναρχης τουριστικής ανάπτυξης με στόχο το κέρδος. Διότι, το ζητούμενο δεν είναι να διασωθεί πάση θυσία το «Παλάτι», που –αλίμονο- επιβάλλεται να διασωθεί, αλλά τούτο να γίνει στο πλαίσιο όλου του μεταλλευτικού συγκροτήματος στο οποίο δεσπόζει. Ο κ. Μπελαβίλας προτείνει την ανάπτυξη ενός υπαίθριου μουσείου (open air museum), ενός γεωπάρκου η/και ενός μεταλλευτικού αρχαιολογικού πάρκου όπου το «Παλάτι» θα συνεχίζει να κατέχει τον βασικό εκπαιδευτικό, μουσειολογικό και ιστορικό ρόλο.

Ο πανεπιστημιακός τονίζει ότι το επιχείρημα της στατικής επάρκειας των μνημείων δεν μπορεί να οδηγεί στην άρον-άρον εκποίησή τους. Δεν έχει άδικο. Αλλά τούτο δεν επιτρέπει ούτε στιγμή τον εφησυχασμό και τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο το μνημείο. Λύσεις υπάρχουν, όπως η παραδειγματική ανάδειξη βιομηχανικών συγκροτημάτων από το Τεχνολογικό Ιδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς, με εμφαντικά παραδείγματα το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί και το Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου.

Ενδεχομένως, να υπάρχουν και άλλες λύσεις. Ένα είναι βέβαιο. Ότι το Παλάτι και τα Μεταλλεία δεν μπορούν να ρημάζουν εσαεί. Η διοίκηση του δήμου Θάσου οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της.

Read More

Έλλειμμα διαβούλευσης

Ο πλήρης εξευτελισμός της έννοιας της διαβούλευσης στον δήμο Καβάλας δεν πρέπει, ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Είναι ένα σοβαρό ζήτημα, που οφείλει να απασχολήσει τη δημοτική Αρχή, διότι εν προκειμένω δεν πρόκειται για μια νεοπασοκική παπαριά ολκής, που δεν αφορά παρά μόνο τους επαγγελματίες Πασόκους, που οσονούπω βγαίνουν μαζικά στην ανεργία. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Συμμετοχής της τοπικής κοινωνίας στις αποφάσεις που λαμβάνονται για λογαριασμό της στους νέους διευρυμένους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην εποχή του «Καλλικράτη».

Την πρώτη φορά που συγκλήθηκε η Επιτροπή Διαβούλευσης του δήμου Καβάλας πέρυσι έδωσαν το παρών σχεδόν όλα τα μέλη της. Μαζεύτηκαν περίπου 60 εκπρόσωποι τοπικών φορέων, δείχνοντας το ζωηρό τους ενδιαφέρον για τούτο το νέο εγχείρημα, αλλά και για το θέμα που αφορούσε το Τεχνικό Πρόγραμμα. Άκουσαν όμως τον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή να τους εξηγεί ότι δεν υπήρχε λόγος να καταθέσουν προτάσεις διότι το Τεχνικό Πρόγραμμα είχε ήδη συνταχθεί, βάσει των εξαιρετικά περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων και ως εκ τούτου οι προτάσεις τους δεν θα εισακούγονταν. Στην επόμενη σύγκληση της Επιτροπής πήρε μέρος το 1/3 των μελών. Προχθές ενόψει του προϋπολογισμού περίμεναν από τη 1 μετά το μεσημέρι μέχρι τη μιάμισι ώσπου φάνηκαν τέσσερα μέλη της Επιτροπής, που στην πορεία δεν ξεπέρασαν ποτέ τους δέκα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς τον λόγο της απουσίας των πολιτών. Προσήλθαν στην πρώτη συνεδρίαση με ενθουσιασμό, αλλά όταν αντελήφθησαν ότι ο ρόλος τους θα είναι διακοσμητικός, έπαψαν να ασχολούνται. Ο ρόλος της διακοσμητικής γλάστρας φοριέται πια μόνο στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό και πουθενά αλλού. Αλλά οι Επιτροπές Διαβούλευσης δεν είναι ένα καπρίτσιο του νομοθέτη. Ούτε συνέπεια του καλού ή του κακού ονείρου που είδε αποβραδίς. Η δημιουργία μεγαλύτερων σε έκταση και πληθυσμό δήμων ενέχει τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης του πολίτη από τον δήμο. Της απώλειας της άμεσης σχέσης, που είχε στο παρελθόν ο δημότης με τη δημοτική Αρχή. Αυτό το κενό επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις Επιτροπές Διαβούλευσης.

Δεν είναι βέβαιο ότι οι Επιτροπές Διαβούλευσης μπορούν να καλύψουν το κενό. Ενδεχομένως, να είναι απαραίτητη μια αλλαγή στον νόμο. Μόνο που καταρχήν ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Ο «Καλλικράτης» να εφαρμοστεί συνολικά και μετά να βγουν τα όποια συμπεράσματα. Η ευθύνη του Σιμιτσή, αλλά και όλων των δημάρχων, καθώς και των περιφερειακών Αρχών είναι μεγάλη.

Read More

Αλληλεγγύη

“Φιλανθρωπία είναι να δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα πετρόψαρο από τα ψάρια που έπιασες. Αλληλεγγύη είναι να πηγαίνετε μαζί για ψάρεμα.” Η φιλανθρωπία πιστοποιεί την οικονομική και κοινωνική ανωτερότητα του χορτάτου, που έχει την ευαισθησία να ανακουφίζει τον φτωχό. Τον δυστυχή. Όχι για να τον βοηθήσει να αλλάξει τη μοίρα του και να διεκδικήσει κάποια στιγμή μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας που μοιράζεται, αλλά απλώς για να καταλάβει ότι ο πλούσιος είναι καλός και βρίσκει τον χρόνο να ασχολείται μαζί του. Αυτό που έγινε με τον ραδιομαραθώνιο της «Ε» και του Στούντιο 7 για να αποκτήσει γυμναστήριο η μονάδα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ στο «Σίγμα» ήταν παράδειγμα αλληλεγγύης. Πρόσφερε την ευκαιρία στους ανθρώπους που πήραν μέρος, να δώσουν ένα χέρι βοήθειας σε αυτά τα παιδιά, που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τα ναρκωτικά, δίχως καμμία απολύτως διάθεση επίδειξης ισχύος ή ανωτερότητας.

Όχι δεν είναι οι καλοί και καθαροί, που έχουν την άνεση να βοηθούν τους εξαρτημένους. Είναι η κοινωνία που έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών την αφορά άμεσα. Κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους. Μέσα στα σπίτια μας. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή άλλωστε είναι και η σταθερή κατεύθυνση του ΚΕΘΕΑ, που επιδιώκει το άνοιγμα στην κοινωνία. Επιζητά τη συμμετοχή των πολιτών, όχι μόνο γιατί καμμία προσφορά δεν περισσεύει σε τούτο τον αγώνα, αλλά κυρίως γιατί η υπόθεση των ναρκωτικών είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως υπόθεση της κοινωνίας.

Όχι τις Κυριακές και τις αργίες. Όχι με διάθεση να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας. Αλλά με τη συναίσθηση της φύσης του προβλήματος, που μας αφορά όλους. Τα παιδιά των θεραπευτικών κοινοτήτων δεν είναι ένα είδος εξωτικό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Της δικής μας οικογένειας. Η αντιμετώπιση των ναρκωτικών δεν γίνεται με όρους ιατρικούς. Με όρους κοινωνικούς γίνεται. Μόνο αν οι άνθρωποι αυτοί αναθεωρήσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις θα πάρουν τη δύναμη να μην ξαναμπλέξουν με την κόλαση των ουσιών. Μόνο αν η κοινωνία τους δώσει το χέρι ανυπόκριτα θα μπορέσει να τους ξανακερδίσει μια για πάντα.

Πολλώ δε μάλλον στις μέρες που ζούμε, που η αξία της αλληλεγγύης γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ.

Read More

Επικίνδυνοι

Η σύλληψη και κράτηση του διευθύνοντος συμβούλου της Καβάλα Οιλ και προέδρου της ομάδας μπάσκετ της Καβάλας Κώστα Παπακωνσταντίνου για μια διευθετημένη οφειλή της Καβάλα Οιλ δεν είναι μόνον ενδεικτική της αναλγησίας και της πλήρους αποσάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού. Είναι και χαρακτηριστικό παράδειγμα ρεβανσιστικής πολιτικής ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει και στην προσπάθειά του να διασωθεί δεν ορρωδεί προ ουδενός. Σπιλώνει υπολήψεις, διαπομπεύει ανθρώπους, δίνει αφειδώς αίμα στα ακόρεστα όρνια των τηλεοπτικών διαύλων και πλήρως παραδομένο στους ξένους τοποτηρητές προσπαθεί με κάθε τρόπο να διασωθεί θυσιάζοντας τους πολίτες, που είναι θεσμικά υποχρεωμένο να προστατεύει.


Η γελοία στον πυρήνα της υπόθεση έχει ως εξής, όπως την παρουσίασε ο πρόεδρος της Καβάλας Οιλ Βαγγέλης Παππάς. Ενώ το κράτος χρωστάει στην εταιρία πάνω από 12,5 εκατομμύρια επιστροφές ΦΠΑ, μόνο για 780 χιλιάδες τα οποία την Παρασκευή είχαν διευθετηθεί, το ΣΔΟΕ κίνησε διαδικασία σύλληψης και κράτησης του διευθύνοντος συμβούλου για 48 ώρες. Εν τέλει, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που είναι εκτός των άλλων και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και Βιοτεχνιών Ανατολικής Μακεδονίας διανυκτέρευσε προχθές στην Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας για ένα χρέος περί τα 300 ευρώ, που και αυτό αμφισβητείται.


Μοιραία, οι ερμηνείες που δίνει ο καθείς για τη συμπεριφορά που επιφυλάχθηκε σε έναν άνθρωπο, που κοσμεί με την παρουσία του ως παράγοντας την Α1 κατηγορία του μπάσκετ, δίχως παράλληλα να έχει δώσει μέχρι σήμερα την παραμικρή αφορμή για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες επιδέχεται πολλές ερμηνείες, που αφορούν τους τομείς στους οποίους κινείται. Οι εργαζόμενοι στην Καβάλα Οιλ κατέληξαν εύλογα στο συμπέρασμα ότι ο πραγματικός στόχος δεν ήταν ο Παπακωνσταντίνου, αλλά η εταιρία και η Ενεργειακή Αιγαίου, που επιμένουν να διεκδικούν την υπόθεση της δημιουργίας και εκμετάλλευσης υπόγειας αποθήκης φυσικού αερίου κόντρα σε μεγάλα συμφέροντα του χώρου. Οι φίλαθλοι της ομάδας είναι δικαίως εξοργισμένοι, αφού θεωρούν ότι μετά την εξαφάνιση του ΑΟΚ του ποδοσφαίρου από τον χάρτη, κάποιοι στόχευσαν και στο τμήμα μπάσκετ. Οι επιχειρηματίες κάνουν λόγο για ανήθικη συμπεριφορά και επιχείρηση εξευτελισμού του επιχειρηματικού κόσμου στο όνομα της διαφάνειας.


Εν τέλει, ο Παπακωνσταντίνου πετάχτηκε δίχως δεύτερη σκέψη στην τηλεοπτική αρένα για να ξεδιψάσουν τα τηλεοπτικά όρνια, μήπως και δώσουν λίγο χρόνο στο παραπαίον πολιτικό σύστημα, που στην πτώση του καθίσταται πλέον επικίνδυνο. Για όλους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Νίκο με λένε

Το όνομά μου είναι Νίκος. Πάει να πει ότι μαζί με εκατομμύρια άλλους κατοίκους ετούτου του μικρού πλανήτη, που έτυχε να φέρουν το ίδιο όνομα είμαστε οι πρωταγωνιστές της μέρας. Δεχόμαστε ευχές. Ξόρκια δηλαδή κατά της φθοράς. Του θανάτου. Ωραίο παιχνίδι. Βαθιά φιλοσοφημένο. Μια στάση απαραίτητη και απολύτως σημαντική στο πέρασμα του χρόνου, που περνά και χάνεται με δυσκολίες, προβλήματα και απώλειες. Αλλά αυτός ο αέναος υπερμαραθώνιος της ζήσης δεν βγαίνει δίχως τα ξέφωτα. Δίχως κάποιες στάσεις φωτεινές για ανάσες. Αυτό κάνουμε σήμερα. Φίλοι καλοί θα εύχονται από το πρωί «χρόνια πολλά και καλά» και γω, όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι με το ίδιο όνομα, θα δεχόμαστε τις ευχές με το απαραίτητο χαμόγελο και το κατάλληλο ένδυμα για την περίσταση. Γνωρίζοντας και οι μεν και οι δε τους κανόνες του παιχνιδιού. Έχοντας επίγνωση ότι οι ευχές δεν αρκούν.

Από την άλλη, ούτε οι μοιρολατρικές προσεγγίσεις βοηθούν, ούτε η μάχη για μια καλύτερη ζωή μπορεί να δίνεται δίχως τα απαραίτητα διαλλείματα για ανασύνταξη δυνάμεων. Αυτό κάνουμε. Αφήνουμε προς στιγμήν όλα όσα κατατρύχουν την καθημερινότητα, ανταλλάσσουμε ευχές, φιλιά και χαμόγελα ώσπου να ξαναχυθούμε στη μάχη της επιβίωσης. Σαν εκείνους τους τριχωτούς προγόνους του παρελθόντος που έστησαν τις πρώτες γιορτές γύρω από τα θηράματα που τους εξασφάλιζαν τροφή για το άμεσο μέλλον. Αργότερα, οι τελετές αυτές καθιερώθηκαν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία που όριζαν την αρχή και το τέλος της σποράς, της συγκομιδής, του κυνηγιού.

Κάποια στιγμή ήρθαν άνθρωποι σοφοί να συστηματοποιήσουν τον χωρισμό του χρόνου και των εποχών και να δώσουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ορίσουν με ακρίβεια τον άχρονο χρόνο για να μην χάνονται στην αμείλικτη αλληλουχία των γεγονότων. Ήταν η ώρα του Θαλή του Μιλήσιου να ορίσει τη διαίρεση του έτους σε 365 μέρες. Δεν είπε μόνο αυτό. Αυτός ο επιχειρηματίας του 6ου αιώνα π. Χ. που έγινε φιλόσοφος όρισε το ύδωρ ως την αρχή των πραγμάτων, χωρίς τούτο να σημαίνει πως εννοούσε το «υδαρές ύδωρ», το κοινό νερό. Μπορεί απλώς να αναζητούσε την πιο εμφανή εικόνα του όντος εντός του οποίου ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε.

Κοντολογίς, η μέρα δεν προσφέρεται απλώς: Απαιτεί ευχές. Εγώ ως τιμώμενο πρόσωπο βγήκα σε μια μικρή αγκάλη στον ωκεανό της καθημερινότητας, στέγνωσα κι άναψα φωτιά για να ρθουν οι φίλοι και να χαρούμε αυτό το τόσο κοινό, μα και τόσο ξεχωριστό συνάμα γεγονός. Είμαστε αποφασισμένοι.

Read More

Ποιο ΠΑΣΟΚ;

Συνέβη στο Νοσοκομείο Καβάλας προ ημερών. Ένας παππάς έκανε έρανο για να μαζέψει τα χρήματα που απαιτούνταν για τις εργαστηριακές εξετάσεις ενός πολυτραυματία που είχε εισαχθεί. Δεν είναι φήμη, που από στόμα σε στόμα πήρε διαστάσεις. Το μετέφεραν στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Παπουτσή οι γιατροί του Νοσοκομείου. Το περιστατικό αυτό αρκεί για να σταματήσει κάθε συζήτηση περί τη δωρεάν υγεία. Αλλά και κάθε συζήτηση περί τον «σοσιαλιστικό» χαρακτηρισμό που απόμεινε στον τίτλο του ΠΑΣΟΚ για να θυμίζει αγώνες και διεκδικήσεις του παρελθόντος. Αλλά και πράξεις πολιτικές όπως η σύσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας από τον Γιώργο Γεννηματά την πρώτη τετραετία των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Εκείνα τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ έκανε λάθη ανεπίτρεπτα όπως η άλωση του δημοσίου από κάθε κομματικό κοπρόσκυλο που κουνούσε με χάρη ένα πλαστικό σημαιάκι. Είχε αποδυθεί σε έναν αγώνα ανάδειξης νέων επιχειρηματικών τζακιών, για να συγκυβερνά. Αλλά είχε και αριστερά αντανακλαστικά. Μαζί με τα λαμόγια που είχαν σπεύσει να φάνε και να πιουν δια των κλαδικών υπήρχε και μια μεγάλη τάση από τη βάση ως την κορυφή, που την κόντρα με τη Δεξιά δεν την εννοούσαν μόνο σε επίπεδο εύκολης συνθηματολογίας. Υπήρχε έγνοια για τους οικονομικά αδύνατους. Μπορεί το σοσιαλιστικό ιδεώδες, όπως το εννοούσε ή το εννοεί ο καθείς, να είχε τρωθεί από τους καθημερινούς συμβιβασμούς που συνεπάγεται η άσκηση εξουσίας, αλλά κοινωνική ευαισθησία υπήρχε. Επειδή δε, τα εφαρμοσμένα οικονομικά και τα προγράμματα λιτότητας από το 1985 είχαν αρχίσει να δημιουργούν ρωγμές μεταξύ των προσδοκιών της κοινωνίας και του κυβερνητικού έργου, το ΕΣΥ έγινε δικαίως η «σημαία» του ΠΑΣΟΚ. Ήταν το πλέον απτό παράδειγμα της αντιπαράθεσης με τη Δεξιά.

Η αναρρίχηση της Ν.Δ. του Μητσοτάκη στην εξουσία το 1990 έκανε τη διαφορά ολοφάνερη. Επιχειρήθηκε η κατεδάφιση του ΕΣΥ, με χειρότερη στιγμή την υπαγωγή των Κέντρων Υγείας στις Διευθύνσεις Υγείας των Νομαρχιών. Έκτοτε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλές κυβερνήσεις και πολλοί υπουργοί έκαναν τη μια ή την άλλη παρέμβαση. Πολλοί διαπλεκόμενοι γιατροί και επιχειρηματίες έκαναν ολόκληρες περιουσίες με βίλες στη Μύκονο εις το όνομα της δημόσιας υγείας. Πολλοί προμηθευτές έβγαλαν τα κέρατά τους.

Ώσπου φτάσαμε στο σημείο να υποχρεώνεται ένας παππάς να κάνει έρανο για τις εξετάσεις ενός πολυτραυματία. Το περιστατικό μπορεί συμβολικά να νοηθεί ως το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων των οπαδών του ΠΑΣΟΚ για το πολιτικό πρόσημο του κόμματός τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Είναι ήττα του ΚΚΕ

Η μη εκλογή ενός έστω μέλους στη διοίκηση του Επιμελητηρίου Καβάλας από την παράταξη του Κώστα Μακέδου καταδεικνύει πρώτα και κύρια την απομόνωση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ από τον επιχειρηματικό κόσμο. Την πιάτσα κοινώς. Ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμνημονιακός, «αντί» έτσι γενικώς, λόγος που υιοθετεί το ΚΚΕ και όλες οι εκφράσεις του το έχει αποκόψει πλήρως από τη μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρηματιών, των μικρομεσαίων, των αυτοαπασχολούμενων. Οι άνθρωποι της αγοράς μπορεί να αντιμετωπίζουν άμεσα ζήτημα επιβίωσης, να έχουν απορρίψει ετούτη την πολιτική που οδηγεί τους μικρομεσαίους στο περιθώριο, αλλά από την άλλη δεν τους λέει τίποτα απολύτως ο ξύλινος λόγος του ΚΚΕ. Τους τρομάζει η ευκολία με την οποία το ΚΚΕ πετάει ατάκες δεξιά και αριστερά περί άμεσης εξόδου από ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης και ύφεσης. Το πρόβλημα δεν είναι οι διαπιστώσεις του ΚΚΕ ότι επί της ουσίας είναι κρίση του κεφαλαίου και του καπιταλισμού. Στις μέρες μας σε αυτό κάλλιστα μπορούν να συμφωνήσουν και δεξιοί-δεξιότατοι, καθώς και ακροδεξιοί.

Η διαφορά είναι στην πρόταση. Το ΚΚΕ, όπως και το ΠΑΜΕ και όλες οι άλλες εκφράσεις του στον χώρο της πολιτικής, προτείνει μια πρόταση εξουσίας ανάξια λόγου και κριτικής. Έχει εγκλωβιστεί στην εξύμνηση των «αρετών του υπαρκτού σοσιαλισμού» αδιαφορώντας παγερά για το μέγιστο γεγονός της παταγώδους κατάρρευσής του. Η εμμονή του, κόντρα σε κάθε έννοια διεθνισμού, στον δρόμο της περιχαράκωσης, της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, αδιαφορώντας αν τούτο είναι εφικτό, δεν του επιτρέπει να διευρύνει το ακροατήριό του.

Η δεύτερη ήττα της πολιτικής του ΚΚΕ είναι σε επίπεδο προσώπων. Είναι δεδομένο ότι σε εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρους όπως το Επιμελητήριο, ο ρόλος των προσώπων είναι καταλυτικός. Το ΚΚΕ όμως δεν έχει δοκιμασμένα στελέχη να προτείνει στην κοινωνία, παρά μόνον ικανούς αφισοκολλητές, πωλητές κουπονιών και αναγνώστες του «Ριζοσπάστη». Η δογματική απόρριψη των συμμαχιών ακόμα και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης ή μαζικών φορέων έχει ως συνέπεια ένα δραματικό έλλειμμα παραγωγής στελεχών ικανών να αποταθούν έξω από το στενό χώρο του ΚΚΕ. Ικανών να αντλήσουν ψήφους από άλλους χώρους, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους διαχειριζόμενοι με επιτυχία θέσεις ευθύνης.

Το μοναδικό στέλεχος του ΚΚΕ στην Καβάλα, που έχει αυτή τη δυνατότητα τα τελευταία χρόνια είναι ο Βασίλης Λιόγκας, που όμως φαίνεται να έχει χάσει το κέφι του ελλείψει προοπτικής.

Read More

Ο Μπόλονι, ο Φερέιρα και οι ανίκανοι

Η –δίχως ίχνος υπερβολής- επική εμφάνιση και νίκη-πρόκριση του ΠΑΟΚ στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν επί της πανίσχυρης Τότεναμ προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και όχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικές. Καταρχήν, δεν υπάρχει αγώνας χαμένος από χέρι. Όλοι οι αγώνες μπορούν να κερδηθούν υπό μια προϋπόθεση: Να δοθούν, με πρόγραμμα και σχέδιο. Οι έντεκα παίκτες που παρέταξε ο Λάζλο Μπόλονι, ο προπονητής που γεννήθηκε και νιώθει Ρουμάνος, αλλά όπως έχει διευκρινίσει στην κουλτούρα και στο μυαλό είναι Ούγγρος, αντιμετώπισαν από την αρχή το παιχνίδι με επιθετικό πνεύμα στην έδρα της πανίσχυρης Τότεναμ. Χτύπησαν τον αντίπαλο εκεί που πονούσε με τους γρήγορους Γεωργιάδη, Σαλπιγγίδη, Αθανασιάδη στην επίθεση και πέτυχαν στο πρώτο 20λεπτο αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Τίποτα όμως δεν έγινε συμπτωματικά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές από τον 17χρονο Σταφυλίδη μέχρι τον πολύπειρο Πάμπλο Γκαρσία ήξεραν τι ακριβώς να κάνουν μέσα στο γήπεδο. Κι όμως ο μαέστρος αυτού του θριάμβου αμφισβητείται. Με την κοντόθωρη λογική που κυριαρχεί σε τούτη τη χώρα κάποιοι βιάζονται να τον ξεγράψουν.

Ό,τι δηλαδή παρ’ ολίγον να γίνει με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα του Παναθηναϊκού. Τον έφεραν τον άνθρωπο καταμεσής της περσινής χρονιάς και είχαν την αξίωση να βγάλει το μαγικό ραβδί και να μεταμορφώσει άμεσα την ομάδα. Δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς τα διοικητικά προβλήματα του Παναθηναϊκού του εξασφάλισαν χρόνο και ηρεμία για να προσφέρει αυτή την περίοδο το πιο θεαματικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο στο πρώτο τρίτο του πρωταθλήματος. Η αναγκαιότητα παραμονής του Μπόλονι στον ΠΑΟΚ είναι πασιφανής.

Όπως και η σύγκριση με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία χρόνια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί να μεγαλουργήσει εφόσον υπάρχει πρόγραμμα και σχέδιο ή να πελαγοδρομεί χωρίς αυτό. Κι όμως ολόκληρη χώρα βάδιζε τα τελευταία χρόνια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η φαντασία των πολιτικών των δυο μεγάλων κομματικών σχηματισμών εξαντλούνταν στο πώς να κερδίσουν τις εκλογές και όχι στο πώς να κυβερνήσουν ετούτο τον έρμο τόπο και να δώσουν λύσεις συγκεκριμένες στα προβλήματα που ήταν γνωστό πως υπήρχαν. Ούτε επί των κυβερνήσεων Καραμανλή, ούτε επί Παπανδρέου υπήρξε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος.

Η πανωλεθρία και ο διασυρμός ήταν καθαρά ζήτημα χρόνου.

Read More