Ο κορονοϊός και μεις

Η πανδημία του κορονοϊού τείνει να αποδειχθεί το πρώτο μεγάλο ορόσημο του 21^ου αιώνα. Το μεγάλο παγκόσμιο γεγονός, που θα αλλάξει τις ισορροπίες, θα μετατοπίσει τις υφιστάμενες διαχωριστικές γραμμές και θα καταστεί ο επιταχυντής εξελίξεων, που θα αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε. Δεν είναι υπερβολή πως στο εξής μπορεί κανείς να κάνει λόγο για την εποχή προ και μετά κορονοϊού. Σε όλα τα επίπεδα. Από το πιθανό όσο ποτέ σενάριο αμφισβήτησης της πρωτιάς των Αμερικανών από την Κίνα, που έκανε την κρίση ευκαιρία και πλέον συνεχίζει την ειρηνική εισβολή της στην Ευρώπη και όχι μόνο μέσω βοήθειας στις πληττόμενες χώρες, μέχρι τους κλυδωνισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει τη μεγάλη πρόκληση. Η άρνηση της Γερμανίας και των δορυφόρων της στην έκδοση ενός ομολόγου (κορονο-ομολόγου ή όπως αλλιώς ονομαστεί), απολύτως απαραίτητου για τη στήριξη της οικονομίας των χωρών-μελών δεν θα περάσει. Το βέτο της Ιταλίας και της Ισπανίας στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής με τηλεδιάσκεψη (σημεία των καιρών) δεν μπορεί και δεν πρόκειται να έχει την τύχη της προηγούμενης μεγάλης σύγκρουσης εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κατέληξε στη συνθηκολόγηση των χωρών του νότου και στη λύση των μνημονίων.

Το πρόβλημα ετούτη τη φορά δεν είναι η χρεοκοπία δυο-τριών χωρών και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μνημόνια. Οι εκατόμβες των νεκρών στην Ισπανία και την Ιταλία υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις να ζητήσουν επιτακτικά τη μόνη εφικτή πολιτική εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν είναι άλλη από το «ζεστό χρήμα» στην αγορά. Αν τούτο δεν μπορεί να συμβεί γιατί η Γερμανία ζει με το φάντασμα της Βαϊμάρης, το καράβι της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέει με φόρα προς το παγόβουνο και το ναυάγιο φαντάζει αναπόφευκτο. Στο μεταξύ, η Κίνα, η Ρωσία, αλλά λίαν συντόμως και οι άλλες «τίγρεις της Ασίας» θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό.

Όσον αφορά τις θεωρίες συνωμοσίας, είναι ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε τα στοιχειώδη. Το μοντέλο του ανθρώπου επιβήτορα αυτού του μικρού πλανήτη που συνεχίζει το αέναο ταξίδι του στον χωροχρόνο έχει όρια συγκεκριμένα. Όχι δεν είμαστε παντοδύναμοι. Είμαστε φθαρτοί. Σάρκα και κόκκαλα. Μπορεί η επανάσταση της ιατρικής επιστήμης να αντιμετώπισε πολλές λοιμώδεις ασθένειες που άλλοτε αφάνιζαν την ανθρωπότητα (τύφος, πολιομυελίτιδα, ευλογία, ελονοσία, ιλαρά), αλλά ο κίνδυνος μια πανδημίας μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταδείξει το φθαρτό της ύπαρξης. Και να περιορίσει τις «πολυτέλειες» τύπου αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Νίκος Σπιτσέρης