Η ντροπή των σκουπιδιών

Το αίτημα του περιφερειακού συμβούλου Θανάση Μακρή για σύγκληση ειδικής συνεδρίασης για το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών θίγει μια από τις μεγαλύτερες ντροπές της αυτοδιοίκησης, των κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα χρόνων, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Χρόνια τώρα ελάχιστοι σε τούτη τη χώρα αγωνιούν για τούτη την ωρολογιακή βόμβα κατά του φυσικού περιβάλλοντος. Η έγνοια μας εξαντλείται στην απομάκρυνση των σκουπιδιών από την αυλή μας, τη γειτονιά μας, τους δρόμους του κέντρου όπου κυκλοφορούμε και πέραν τούτου ουδέν. Ας πεταχτούν στις ρεματιές, στις χαράδρες, στις κοίτες των ξεροπόταμων. Αρκεί να μην τα μυρίζουμε. Να μην τα βλέπουμε. Ο στρουθοκαμηλισμός στον υπερθετικό βαθμό.

Κατά τα άλλα, όταν το καλοκαίρι ξεσπούν πυρκαγιές, που πολλές φορές οφείλονται στις πολύ μεγάλες θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στις ανεξέλεγκτες χωματερές όπου καταλήγουν τα δικά μας σκουπίδια, τα βάζουμε με τους οικοπεδοφάγους. Με τους ασυνείδητους. Με τους εμπρηστές. Κάποτε ακόμα και με εξωτερικούς εχθρούς που επιβουλεύονται την φυσική ομορφιά της χώρας που ζούμε και ουδέποτε εκτιμήσαμε. Ούτε φευγαλέα περνά από το μυαλό μας η σκέψη πως η πυρκαγιά που κατακαίει το δάσος μπορεί να οφείλεται σε τούτο το διαρκές έγκλημα κατά του περιβάλλοντος, στο οποίο λίγο-πολύ είμαστε όλοι συνένοχοι.

Στο μεταξύ, υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που –αλίμονο- μας απειλεί με πρόστιμα για να πάψουμε να καταστρέφουμε την ίδια μας τη χώρα, για να πάψουμε να βρωμίζουμε ασυστόλως το ίδιο μας το σπίτι, εκπονήθηκε χρόνια πριν ένα σχέδιο διαχείρισης των απορριμμάτων σε όλη την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Έγιναν συσκέψεις και ημερίδες. Ανταλλάχτηκαν απόψεις. Χειραψίες. Δημιουργήθηκε και κοτζάμ Διαδημοτική Επιχείρηση που θα αναλάμβανε να εκτελέσει το σχέδιο. Έκτοτε ουδέν. Μόνο κάτι ατελέσφορες προσπάθειες όπως το Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών στη Νέα Καρβάλη επιχειρήθηκαν και ματαιώθηκαν γιατί του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Μπορεί να βρωμίζουμε τις ρεματιές και τα λαγκάδια, αλλά τέτοιες μονάδες που ανακυκλώνουν υλικά, δηλαδή τα ταξινομούν ανά κατηγορία, δεν ανεχόμαστε να λειτουργούν στην αυλή μας.

Αυτά είναι για τους κουτόφραγκους σαν εκείνους τους «καθυστερημένους» Αυστριακούς, που έχουν εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων μέσα στον οικιστικό ιστό και μάλιστα το στεγάζουν σε ένα μοντέρνο πολύχρωμο κτίριο, το οποίο έχουν και στις καρτ-ποστάλ.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εκτός ορίων

Έλληνες-αλλοδαποί 1-1. Μετά τον πέρα για πέρα άδικο χαμό του Έλληνα, που σκότωσαν για να του πάρουν τη βιντεοκάμερα με την οποία θα απαθανάτιζε τη γέννα του τέταρτου παιδιού του, χθες τα ξημερώματα υπέκυψε στα τραύματά του ένας νεαρός μετανάστης που επίσης δέχθηκε τέσσερις μαχαιριές. Προηγήθηκε μπαράζ προπηλακισμών και βαρβαροτήτων εναντίον μεταναστών από τα καλόπαιδα των ακροδεξιών οργανώσεων, που εκμεταλλευόμενοι τη δίκαιη αγανάκτηση των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας, έχουν ξεσαλώσει. Ούτε η μια υπόθεση, ούτε η άλλη έχει διαλευκανθεί. Με άλλα λόγια δεν είναι βέβαιο ούτε ότι ο Ελληνας που δολοφονήθηκε για μια βιντεοκάμερα στο γκέτο πέριξ της πλατείας Ομονοίας έπεσε θύμα συμμορίας μεταναστών, ούτε ότι ο νεαρός μετανάστης πλήρωσε με τη ζωή του το κλίμα ρατσισμού και ξενοφοβίας και τη δράση των ακροδεξιών οργανώσεων.

Βεβαιότητες όμως υπάρχουν. Είναι βέβαιο ότι η αθρόα είσοδος μεταναστών, που στοιβάζονται στο κέντρο της Αθήνας έχει αυξήσει την εγκληματικότητα. Είναι επίσης βέβαιο ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας απαγορευμένες ζώνες, που είναι αδιάβατες μετά τις 10 το βράδυ. Μεταξύ αυτών των περιοχών είναι και η πλατεία Ομονοίας και οι πέριξ αυτής δρόμοι όπου έπεσε νεκρός για μια βιντεοκάμερα ένας άνθρωπος, αφήνοντας πίσω του τέσσερα ορφανά. Είναι επίσης βέβαιο ότι αυτή η κατάσταση είναι βούτυρο στο ψωμί των ακροδεξιών οργανώσεων, που αλωνίζουν. Βγαίνουν περιπολίες και τσακίζουν στο ξύλο τους δούλους του Θεού που έτυχε να έχουν διαφορετικού χρώματος δέρμα από το δικό τους, στο όνομα του έθνους και της ορθοδοξίας.

Είναι επίσης βέβαιο ότι όλα ετούτα συμβαίνουν υπό την ανοχή ή τη διακριτική παρακολούθηση της Ελληνικής Αστυνομίας, που είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει, είτε δεν την αφήνουν να κάνει τη δουλειά της σωστά. Όταν επεμβαίνει το κάνει με τον πλέον ερασιτεχνικό και βάρβαρο τρόπο, με αποτέλεσμα ένα θύμα αστυνομικής βίας να χαροπαλεύει από προχθές.

Εν τέλει είναι ζήτημα ορίων, που έχουν ξεπεραστεί και προκαλούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο η αθρόα είσοδος μεταναστών και παραμονή τους σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους θρέψει, να τους αφομοιώσει και να τους εντάξει οργανικά στο κοινωνικό σύνολο. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο η δράση των ακροδεξιών μορφωμάτων, που βολεύονται από αυτή την κατάσταση και ξεσαλώνουν. Έχει ξεπεράσει κάθε όριο η ανικανότητα και η προκλητικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Είτε θα παρακολουθεί με προκλητική απάθεια τα δρώμενα, είτε θα κάνει πλάτες σε ακροδεξιούς τραμπούκους, είτε όταν αναλαμβάνει δράση αντί να τηρεί την τάξη θα σπάει κεφάλια μέχρι θανάτου όπως έγινε προχθές, θα σηκώνει το κουμπούρι και θα δολοφονεί όπως συνέβη με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο ή θα βαρά χωρίς λόγο όπως συνέβη με την περίπτωση του Κύπριου φοιτητή στην υπόθεση της ζαρντινιέρας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Για μια βιντεοκάμερα

Συνέβη χθες στις 5 τα ξημερώματα λίγα μέτρα από την πλατεία Ομονοίας στο κέντρο της Αθήνας. Τον σκότωσαν για να του πάρουν τη βιντεοκάμερα με την οποία θα απαθανάτιζε τις στιγμές της γέννας του παιδιού του. Όταν κατέβηκε η ετοιμόγεννη γυναίκα του για να πάει στο μαιευτήριο τον βρήκε νεκρό. Το παιδί γεννήθηκε ορφανό για μια βιντεοκάμερα που δεν ήταν γραφτό να καταγράψει τη γέννα. Οι τρεις άγνωστοι χτύπησαν τον πατέρα µε το µαχαίρι πρώτα στην πλάτη και του κατάφεραν το θανάσιµο πλήγµα στον λαιµό. Κλονισµένος από τα χτυπήµατα σύρθηκε µέχρι το αυτοκίνητο όπου σωριάστηκε νεκρός.

Ετούτο το συμβάν στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας αναδεικνύει με τραγικό τρόπο το πρόβλημα της εγκληματικότητας, που έχει πια ξεφύγει από κάθε όριο. Η πλατεία Ομονοίας και οι πέριξ αυτής δρόμοι θυμίζουν εκείνες τις κακόφημες συνοικίες της Νέας Υόρκης, που είναι απαγορευμένη ζώνη για τους λευκούς ιδίως τα βράδια. Αρκετές περιοχές του κέντρου της Αθήνας είναι πια απαγορευμένες ζώνες για τους Έλληνες, που δεν έχουν πάρε-δώσε με τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή, μετά τις 10 το βράδυ. Όσοι κάνουν την κουτουράδα να αψηφίσουν αυτούς τους νέας κοπής άγραφους νόμους κινδυνεύουν να το πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή.

Είναι σίγουρο ότι η αιτία δεν βρίσκεται στις διαφορές του DNA Ελλήνων και μεταναστών, όπως υποστηρίζουν τα φασισταριά, που έχουν ξεσαλώσει. Αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι πριν τη μαζική εισδοχή λαθρομεταναστών και τη δημιουργία αυτής της νέας κατάστασης, που είναι σαφές ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να ελέγξει η Ελληνική Αστυνομία, δεν υπήρχαν απαγορευμένες ζώνες στο κέντρο της Αθήνας. Έγκλημα υπήρχε και πριν. Όχι όμως σε τούτη την έκταση. Η διασύνδεση των γηγενών συμμοριών με αυτές των αλλοδαπών έχουν μια δημιουργήσει μια νέα -εκτός ελέγχου- πραγματικότητα.

Το θέμα έχει πια προσλάβει άλλες διαστάσεις και η πολιτική ηγεσία οφείλει στο σύνολό της να αναλάβει τις ευθύνες της. Τόσο για την αντιμετώπιση αυτών των γκέτο των συμμοριών στο κέντρο της Αθήνας, όσο και για το ζήτημα της αθρόας εισδοχής μεταναστών, σε αριθμούς που είναι αδύνατον να ελεγχθούν. Επιβάλλεται να δημιουργηθεί άμεσα ένας μηχανισμός που να τους προμηθεύει με ταξιδιωτικά έγγραφα, προκειμένου να καταλήγουν το συντομότερο στη χώρα του αρχικού τους προορισμού και να μη μένουν στην Ελλάδα, που είναι ο ενδιάμεσος σταθμός τους. Διότι όσο μένουν προσωρινά, δίχως να το θέλουν, στοιβαγμένοι σε υπόγεια και εγκαταλελειμμένες οικοδομές, πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι, αυξάνεται η πρώτη ύλη της εγκληματικότητας. Που με τη σειρά της αυξάνει την πρώτη ύλη της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Μα και τα αθώα θύματα, που πληθαίνουν ανησυχητικά και επιβάλλουν την επιβολή μέτρων αντιμετώπισης της κατάστασης. Όχι αποσπασματικών. Δεν λύνουν το πρόβλημα. Απαιτείται ένα συνολικότερο σχέδιο αντιμετώπισης του μεταναστευτικού και της εγκληματικότητας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ταξί για τους ανάπηρους

Το ειδικό πολυμορφικό όχημα που αγόρασε ο συνεταιρισμός των ταξί «Eurotaxi» για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων με αναπηρία αποτελεί ένα πολύ μεγάλο, αλλά και τολμηρό, βήμα προόδου, που επιβάλλεται να μην αποτύχει. Αυτό το όχημα με την ειδική ράμπα για τη μεταφορά ανθρώπων με κινητικά προβλήματα δεν είναι απλώς μια έξυπνη επιχειρηματική κίνηση. Είναι ένα μεγάλο βήμα προόδου για την ελληνική κοινωνία, που στον τομέα αντιμετώπισης των αναπήρων ήταν και παραμένει δεκαετίες πίσω σε σχέση με τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες.

Η είδηση εν προκειμένω θα μπορούσε να είναι ότι έπρεπε να φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2011 για να μπορεί ο ανάπηρος να μετακινείται δίχως τη βοήθεια συγγενών και φίλων. Διότι αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η ευαισθησία ενός εκάστου. Οι ανάπηροι δεν έχουν ανάγκη τη συμπόνια μας. Έχουν το δικαίωμα να διαβαίνουν τους ίδιους δρόμους με μας δίχως βοήθεια καμιά. Να μπορούν να κινούνται στο κέντρο της πόλης μόνοι τους. Να μπορούν να πηγαίνουν μονάχοι στις δημόσιες υπηρεσίες και να τελειώνουν τις δουλειές τους. Να καλούν το ταξί και να μην απαιτείται να καταστρωθεί ολόκληρο σχέδιο για να μπει να βγει το καροτσάκι. Να υπάρχει μια ειδική ράμπα, που και τον οδηγό να εξυπηρετεί, και τον ανάπηρο.

Αλλά υπάρχει μια πολύ σημαντική πτυχή του ζητήματος που θίχτηκε ακροθιγώς κατά την παρουσίαση του οχήματος από τους εκπροσώπους των αναπήρων. Ο Νομαρχιακός Σύλλογος των ατόμων με αναπηρίες προέτρεψε τα μέλη του να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία με την ελπίδα ότι θα εξελιχθεί σε παροχή κοινωνικού χαρακτήρα και όχι εισπρακτικού. Μόνο που τούτο δεν είναι υπόθεση του συνεταιρισμού των ταξί. Οι άνθρωποι αυτοί τόλμησαν σε μια τόσο αρνητική συγκυρία να κάνουν αυτή την κίνηση, αλλά για να είναι το κόμιστρο προσιτό σε όλους τους ανάπηρους, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος χρηματοδότησης.

Διότι η υπηρεσία που παρέχεται δεν είναι υπόθεση των ταξιτζήδων, αλλά της Πολιτείας, που οφείλει να φροντίζει για το δικαίωμα όλων των πολιτών να μετακινούνται ελεύθερα. Μα και για την επιτυχία πρωτοβουλιών όπως η συγκεκριμένη, ώστε στο μέλλον να βρει μιμητές.

Μοναδική παραφωνία ήταν η κουτσαβάκικη επίθεση μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου εναντίον δημοσιογράφου διότι τόλμησε να μην ενθουσιαστεί με το τυπικό της τελετής των εγκαινίων, γεγονός που αμαύρωσε αναίτια αυτή την ξεχωριστή μέρα για τους ταξιτζήδες της Καβάλας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μαριονέτες ελλείψει σχεδίου

Μεγάλο το δίκιο του υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης Μιχάλη Χρυσοχοϊδη. «Δεν είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το Μνημόνιο ως Ευαγγέλιο, δήλωσε σε συνέντευξή του στη Real News. Είμαστε εδώ για να αλλάξουμε την Ελλάδα». Μόνο που ετούτη την αλήθεια πρέπει πρώτα και κύρια να τη συνειδητοποιήσουν ο ίδιος και οι συνεργάτες του στην κυβέρνηση, που κατάντησαν μαριονέτες στα χέρια των τροϊκανών ελλείψει ενός σχεδίου για τη χώρα. Διότι το πλέον τραγικό της υπόθεσης δεν είναι καν το Μνημόνιο. Το χειρότερο είναι πως το Μνημόνιο είναι η μοναδική διαθέσιμη πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας, με απόλυτη προτεραιότητα την αποπληρωμή των διεθνών τοκογλύφων, που σαφώς και έχουν ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης για τον υπερδανεισμό της χώρας.

Αλλά φως στον ορίζοντα για τη χώρα και τους δανειστές της δεν πρόκειται να φανεί αν δεν φροντίσουν αυτοί που εκλέχθηκαν να πάρουν την απόφαση να ασκήσουν τα καθήκοντά τους με τη δέουσα σοβαρότητα. Εν προκειμένω, καλά θα κάνει ο κ. Χρυσοχοϊδης να αφήσει τους τζάμπα λεονταρισμούς κατά του Στρος Καν και των συνεργατών του και να ασχοληθεί με την ουσία, μέρος της οποίας είναι επί παραδείγματι η επένδυση γυαλιού στην Καβάλα.
Να μελετήσει σοβαρά την πρόταση που έχει κατατεθεί ξανά και ξανά και να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις. Αν θεωρεί ότι τα χρήματα που αναλογούν για το δημόσιο είναι πολλά να βγει να το δηλώσει καθαρά. Δεν είναι δυνατόν η δημιουργία ενός εργοστασίου, που μπορεί να δημιουργήσει περί τις 200 θέσεις εργασίας και άλλες τόσες περιφερειακά να αντιμετωπίζεται με τόση αδιαφορία.

Επίσης, ευθύνη του κ. Χρυσοχοϊδη και των συνεργατών του είναι να κάνουν αυτό που επιτάσσει η κοινή λογική στην υπόθεση της φυσικής υπόγειας δεξαμενής για την αποθήκευση φυσικού αερίου στη θέση «Νότιο Καβάλα». Να διευκολύνουν την πολύ συγκεκριμένη πρόταση που έχει καταθέσει η «Ενεργειακή Αιγαίου», συνυπολογίζοντας και το ιδιοκτησιακό καθεστώς και την πατρότητα της πρότασης και κυρίως τα απτά δείγματα γραφής της εταιρείας που δεν επενδύει στα χαρτιά. Ανέλαβε την Καβάλα Oil και παρά το αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον συνεχίζει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τζάμπα σουβλάκια

Σιγά μην κάτσουν να σκάσουν ο Τιάκας και οι συν αυτώ. Ο κύβος ερρίφθη. Στο εξής το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Καβάλας θα διοργανώνει απεργιακές συγκεντρώσεις μονάχο στην είσοδο του ιστορικού κτιρίου στο οποίο στεγάζεται. Εξάλλου, όπως εμφαντικά δείχνουν οι αλλεπάλληλοι εκλογικοί θρίαμβοι της παρέας του κ. Τιάκα με τα εμβλήματα της ΠΑΣΚΕ, εδώ και πολλά χρόνια, αρκεί να στηριχτούν στο πρόσωπο του προέδρου για να προσελκύσουν μαζικά όσους πάρουν μέρος στη γενική απεργία της ερχόμενης Τετάρτης 11 Μαΐου. Μα και το κυριότερο, να πείσουν τους εργαζόμενους να απεργήσουν για να στείλουν το μήνυμα κόντρα στην πολιτική του μνημονίου με τον Τιάκα μπροστάρη. Λαϊκό, δημοφιλή και αδιαμφισβήτητο ηγέτη. Άλλωστε, εάν λάβει κανείς υπόψιν του τους απόλυτους και ανεπανάληπτους εκλογικούς θριάμβους του κ. Τιάκα και των συνεργατών του, αρκεί ένα νεύμα τους για να δημιουργηθεί το αδιαχώρητο όχι μόνο μπροστά, αλλά και πίσω από το κτίριο του ΕΥΚ, σε μια επανάληψη σκηνών από συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις στην παλιά καπνούπολη. Τότε, που η πλατεία πίσω από το ΕΥΚ ήταν κατάμεστη από απεργούς.

Επειδή όμως ζούμε σε χαλεπούς καιρούς, που τίθενται υπό αμφισβήτηση ακόμα και τέτοιες αξίες σαν τον Τιάκα, με συνέπεια οι τελευταίες συγκεντρώσεις του ΕΥΚ να είναι θλιβερές όχι μόνο σε σύγκριση με τις πάλαι ποτέ ένδοξες εποχές, αλλά και σε σύγκριση με τις συγκεντρώσεις της ΑΔΕΔΥ στον Καπνεργάτη και του ΠΑΜΕ στην κεντρική πλατεία, επιβάλλεται να ληφθούν έκτακτα μέτρα. Ο Τιάκας και οι φίλοι του, με την άνεση της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που ετοιμάζεται να διαχειριστεί το πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας, οφείλουν να κινηθούν ρηξικέλευθα. Να συνεγείρουν συνειδήσεις με μοντέρνους τρόπους.

Μια καλή ιδέα επί παραδείγματι θα ήταν να διοργανώσουν ένα παζάρι μπροστά ή πίσω από το ΕΥΚ και να προσφέρουν τζάμπα σουβλάκια. Να διοργανώσουν λαχειοφόρο αγορά με έπαθλο ταξίδι στο εξωτερικό. Να προσφέρουν εκπτωτικά κουπόνια για αγορές από σούπερ μάρκετ σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία. Να φέρουν –γιατί όχι;- μπαλέτα με εξωτικές καλλονές, χαράσσοντας νέους δρόμους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Μόνο να μη διστάσουν.

Άλλωστε, δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ. Αρκεί να παραμείνουν το ίδιο αδίστακτοι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αρρωστημένη νοοτροπία αιρετών

Το σκανδαλώδες του πράγματος δεν έχει να κάνει με το ποσό των 40.000 ευρώ, που η πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Νέστου αποφάσισε να διατεθεί για τη φιλοξενία στην Χρυσούπολη 35 ατόμων με ειδικές ανάγκες από την Κύπρο στο πλαίσιο των γνωστών προγραμμάτων ανταλλαγής της Νέας Γενιάς. Το ποσό είναι ελάχιστο για το μέγεθος του δήμου και πρέπει να ψάξει κανείς με το φανάρι για να βρει άνθρωπο που να διαφωνεί με την προσφορά φιλοξενίας στους ανθρώπους αυτούς. Επί της ουσίας, τα χρήματα αυτά προορίζονται για να καλύψουν τα έξοδα σίτισης των ανθρώπων αυτών επί μια εβδομάδα. Το σκανδαλώδες και απαράδεκτο της υπόθεσης έχει να κάνει με τη διαδικασία, που επελέγη.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Νέστου κλήθηκε να λάβει απόφαση περί τη φιλοξενία, ενώ οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονταν ήδη στη Χρυσούπολη. Την ύστατη στιγμή. Όταν δε ο επικεφαλής της παράταξης της αντιπολίτευσης Βαγγέλης Τσομπανόπουλος αναρωτήθηκε τι θα συμβεί εάν η παράταξή του καταψηφίσει το θέμα, έλαβε την απάντηση δια στόματος προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βασίλη Ιορδανίδη: «Θα το ψηφίσουμε εμείς». Μια απάντηση προσβλητική προς το Σώμα και τη λειτουργία του από τον άνθρωπο που εκλέχθηκε για να τηρεί τις διαδικασίες.

Μα δεν είναι μόνον αυτό. Επειδή το ΚΕΚΥΚ ΑΜΕΑ της Χρυσούπολης, ως Νομικό Πρόσωπο δεν μπορούσε να συμμετέχει στο πρόγραμμα, συστάθηκε μια «ομάδα νέων» η οποία αποτελείται από δύο εργαζομένους του κέντρου και οι οποίοι θεωρούνται ουσιαστικά οι επίσημοι οικοδεσπότες και διοργανωτές και μάλιστα κόντρα στη θέληση της προέδρου του ΚΕΚΥΚ ΑΜΕΑ.

Κοντολογίς, η ουσία της υπόθεσης δεν είναι ούτε τα 40.000 ευρώ, ούτε η φιλοξενία αυτών των ανθρώπων. Είναι η αρρωστημένη νοοτροπία των αιρετών της αυτοδιοίκησης, που ακόμα και τώρα που η χώρα έχει χρεωκοπήσει θαρρούν ότι έχουν το δικαίωμα να αυθαιρετούν, αδιαφορώντας προκλητικά και για τους τύπους και για την ουσία. Που δεν μπορούν ή δεν εννοούν να καταλάβουν ότι τύπος και ουσία παραπέμπουν στη σχέση του σκελετού με το ανθρώπινο σώμα. Διαχωρίζονται μόνο όταν έχει επέλθει το μοιραίο. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το ερώτημα περί την τύχη της αυτοδιοίκησης. Αν κινδυνεύει δηλαδή σε συνθήκες νεκροτομείου ή σήψης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Όνειρο με τον Βέγγο

Έτρεχε πάνω κάτω στην οδό Σταδίου καψαλισμένος και αναμαλλιασμένος όπως στις περισσότερες ταινίες του και φώναζε: «Καίγονται άνθρωποι. Καίγονται άνθρωποι». Μα κανείς δεν τον άκουγε. Κάποιος μάλιστα στο βάθος φώναξε πως δεν ασχολείται με απεργοσπάστες. Μα ο Θανάσης Βέγγος, ολοζώντανος χθες στο όνειρό μου σε μια ταινία για τα τρία θύματα της Marfin έναν χρόνο πριν, ούτε που γύρισε να κοιτάξει. Δεν καταδέχθηκε καν να απαντήσει. Ο νους του ήταν στο τραπεζικό κατάστημα που καιγόταν. Στους ανθρώπους που κινδύνευαν.

Στην κοπέλα με τα ροζ παπούτσια, που ήταν πεσμένη στο μπαλκόνι. Την Παρασκευούλα, όπως την φώναζαν μικρή. Όταν μεγάλωσε το άλλαξε σε Βίβιαν. Έφυγε από το Λονδίνο για να μην την κάψουν στο μετρό τρομοκράτες ισλαμιστές και κάηκε στο νεοκλασσικό της Σταδίου. Ο Βέγγος τρέχει με τους πυροσβέστες. Ανεβαίνει στο μπαλκόνι. Προσπαθεί να τη συνεφέρει. Μάταια. Η Βίβιαν πνίγηκε από τους καπνούς που τύλιξαν το κτίριο. Ο Βέγγος κλαίει. Γυρνά πέρα δώθε. Πάντα αεικίνητος. Πάντα τραγικός. Αφήνει τη Βίβιαν και ψάχνει στα αποκαϊδια για την Αγγελική. Την έγκυο που θα έφευγε από το γραφείο της στις δυόμισι γιατί στις τρεις παρά είχε προγραμματίσει ραντεβού στον γιατρό μαζί με τον Χρήστο. Θα έβλεπαν πώς μεγάλωνε μέσα της το παιδί, που δεν γεννήθηκε ποτέ. Δεν φοβόταν. Δέκα χρόνια έμενε στα Εξάρχεια. Ο Βέγγος τρέχει. Φωνάζει. Την παίρνει στην αγκαλιά του. Τίποτα. Σιωπή. Είναι αργά.

Φτάνει στον Νώντα από τη Λευκάδα. Τον βρίσκει μαυρισμένο. Δεν κάηκε. Έσκασε. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Μόνο το μέτωπό του ήταν καψαλισμένο. Ο Βέγγος προσπαθεί να τον σηκώσει. Του μιλά για το μπάσκετ που έπαιζε παλιά στα τσιμεντένια γηπεδάκια της Ηλιούπολης και των Αμπελοκήπων. Για την αγαπημένη του Λευκάδα όπου πήγαινε με φίλους τα καλοκαίρια. Αλλά ο Νώντας δεν μπορεί να αποκριθεί.

Στο κατάστημα της Marfin στη Σταδίου ένα χρόνο μετά. Ο Βέγγος φτάνει διακριτικά με ένα τριμμένο καρό σακάκι. Δεν τρέχει. Ο νεοέλληνας Σαρλό κουράστηκε πια. Φτάνει διακριτικά για να αφήσει λίγα λουλούδια στον τόπο του αδιανόητου εγκλήματος.

Τίτλοι τέλους. Σκηνή από το «Βλέμμα του Οδυσσέα». Στο χιονισμένο τοπίο ο Βέγγος σταματά το αυτοκίνητο και βγάζει ένα μπουκάλι με τσίπουρο. Αφού πίνουν από μια γουλιά με τον συνταξιδιώτη του Χάρβεϊ Καϊτέλ του λέει: «Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε».

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΒΦΛ δεν πρέπει να μένει στο απυρόβλητο

Η παρέμβαση του περιφερειακού συμβούλου των Οικολόγων Θανάση Μακρή για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που προκαλεί η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων Νέας Καρβάλης είναι η πρώτη δημόσια παρέμβαση για το ζήτημα αυτό μετά από καιρό και τούτο έχει ξεχωριστή σημασία. Εν μέσω του απόλυτου ζόφου της οικονομικής κρίσης η αγωνία για τη ρύπανση που προκαλεί το εργοστάσιο υποχώρησε.

Η πώλησή του προεκλογικά στον όμιλο του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και ακολούθως η ανάληψη της διοίκησης από την οικογένεια του Πέτρου Κυριακίδη, έθεσε το εργοστάσιο στο απυρόβλητο. Ξάφνου, κόπασε και ο θόρυβος για τα βουνά του φωσφογύψου και για την αναγκαιότητα ελέγχων των ρύπων που εκλύονται. Αντίδραση ανακλαστική και εύλογη λόγω του σοκ που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία η πρωτοφανής κρίση που διέρχεται η χώρα. Όταν οι απολύσεις πέφτουν βροχή, οι μειώσεις μισθών τείνουν να γίνουν ρουτίνα καθημερινή και τα σενάρια για τη χρεωκοπία της χώρας διαδέχονται το ένα το άλλο σε εβδομαδιαία –αν όχι καθημερινή βάση- η αγωνία για τη ρύπανση που προκαλεί ένα εργοστάσιο που συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά δεν έχει την ίδια προτεραιότητα. Πολλώ δε μάλλον που η νέα διοίκηση παρουσίασε στην τοπική κοινωνία ένα φιλόδοξο business plan για την ανάπτυξη του εργοστασίου και την πρόθεσή της να επενδύσει και σε αντιρρυπαντική τεχνολογία. Όταν υποσχέθηκε ότι παρά το ζοφερό οικονομικό περιβάλλον δεν έχει πρόθεση να μειώσει τις αποδοχές των εργαζομένων.

Μόνο που αυτή η εύλογη σιωπή δεν βοηθά κανέναν. Ούτε την ποιότητα ζωής των κατοίκων του νομού και της περιοχής γύρω από το εργοστάσιο, ούτε καν τους ίδιους τους εργαζόμενους και τη νέα διοίκηση. Είναι ζήτημα ισορροπίας. Η λειτουργία ενός χημικού εργοστασίου που βρίσκεται μεταξύ ενός χωριού όπως η Νέα Καρβάλη και μιας πόλης όπως η Καβάλα πρέπει να συνεπάγεται τον κοινωνικό έλεγχο. Την αγωνία για την ρύπανση που εκλύεται. Την αυτονόητη πίεση που πρέπει να ασκείται στην εκάστοτε διοίκηση για να μην ατονεί το ενδιαφέρον της για ζητήματα περιβάλλοντος.

Μα και οι διορθωτικές κινήσεις που ενδεχομένως επιβάλλεται να γίνουν σε ζητήματα στρατηγικής. Η πεπατημένη της παραγωγής λιπάσματος δεν μπορεί να νοείται ως η μόνη επιλογή. Προτάσεις για στροφή της εταιρίας και σε άλλους τομείς μπορεί να δώσουν λύσεις και στα ζητήματα του περιβάλλοντος, αλλά και στην ανάπτυξη της παραγωγής σε νέους πιο ανταγωνιστικούς τομείς σε έναν κόσμο που μπορεί να μην έχει λύσει ακόμα το πρόβλημα της πείνας, αλλά που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα και στην παραγωγή νέων πιο υγιεινών προϊόντων διατροφής. Προτάσεις υπάρχουν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οικονομίες του κράτους μπαταχτσή

Η πρόθεση της Πολιτείας να περιορίσει τα έξοδα του πολυδάπανου δημοσίου είναι όχι μόνο κατανοητή και απολύτως απαραίτητη. Δεν θα έπρεπε να συμβεί τώρα, που οι δανειστές μας απειλούν να πουλήσουμε και τα ασημικά για να ξεχρεώσουμε, αλλά πριν πολλά χρόνια. Τότε που οι κυβερνώντες διασπάθιζαν το δημόσιο χρήμα δεξιά και αριστερά ωσάν να μην είχαν εκλεγεί για να διαφυλάττουν το δημόσιο βιος. Τώρα που η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι της χρεωκοπίας αντιδρούν σπασμωδικά στην προσπάθειά τους να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται, με συνέπεια να εκτίθενται και πάλι ανεπανόρθωτα. Διότι δεν καταστρώνουν έστω και τώρα –την ύστατη στιγμή- ένα πλάνο συγκροτημένο με στόχο τον περιορισμό των δαπανών, αλλά αυτοσχεδιάζουν στου κασίδη το κεφάλι.

Αυτό συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει με τις προμήθειες των Νοσοκομείων. Είναι γεγονός ότι πολλά υλικά κοστίζουν δυο και τρεις φορές περισσότερα στα ελληνικά Νοσοκομεία από ό,τι στην Κύπρο ή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται αφήνοντας απλήρωτους τους προμηθευτές και τα νοσοκομεία στεγνά από πάμφθηνα και απολύτως απαραίτητα αναλώσιμα όπως γάζες και σύριγγες. Απαιτείται μελέτη του χώρου. Εντοπισμός της αιτίας του προβλήματος. Σύγκρουση μετωπική εάν χρειαστεί με τους προμηθευτές, εφόσον προηγουμένως έχει διασφαλιστεί η σαφώς φτηνότερη πηγή τροφοδότησης, ώστε να μην εκτίθεται ανεπανόρθωτα η δημόσια υγεία προς όφελος του ιδιωτικού τομέα.

Αυτό συμβαίνει και με τη δωρεάν μεταφορά των μαθητών μέσω του υπεραστικού, του αστικού ΚΤΕΛ και των ταξί. Κατά καιρούς κυβερνητικοί αξιωματούχοι προβαίνουν σε επιλεκτικές διαρροές στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας για να καταδείξουν το σκανδαλώδες των ζημιογόνων συμβάσεων που έχουν υπογραφεί από τους προκατόχους τους. Ακολουθούν διαψεύσεις, αλλά ουδείς θίγεται. Έπεται διαβούλευση, διάλογος, συμφωνία με τους κοινωνικούς εταίρους δίχως ιδιαίτερες αλλαγές στα ποσά στα οποία συμφώνησαν οι προηγούμενοι και μετά από μήνες γίνεται γνωστό ότι το κράτος μπαταχτσής δεν πληρώνει. Αθετεί τα συμφωνηθέντα, στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.

Μόνο που πια δεν μπορούν να κοροϊδέψουν κανέναν. Εάν το πρόβλημα εν προκειμένω είναι το ύψος των συμβάσεων για τη μεταφορά των μαθητών να επιδιώξουν πιο συμφέρουσες συμβάσεις για το δημόσιο σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς. Είναι απολύτως θεμιτό. Όταν όμως συμφωνία επιτευχθεί, το κράτος οφείλει να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Είναι στοιχειώδες.

Εκτός αν το ζητούμενο είναι να αγανακτήσουν άπαντες και να περάσει στα μουλωχτά η κατάργηση της δωρεάν μεταφοράς μαθητών. Η ηθική των συντακτών του μνημονίου δεν ενοχλείται από «λεπτομέρειες» όπως η αύξηση της σχολικής διαρροής. Η οικονομία πάνω από όλα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εις μνήμην Εργατικής Πρωτομαγιάς

Τα μνημόσυνα της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην πλατεία του Καπνεργάτη από την ΑΔΕΔΥ, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και τα πρωτοβάθμια σωματεία και στην κεντρική πλατεία από το ΠΑΜΕ, ελάχιστους συγκίνησαν. Συμβαίνει με τα μνημόσυνα σαν περάσει ο χρόνος. Συγκεντρώνεται πια μονάχα ο στενός συγγενικός κύκλος. Κανα-δυο φίλοι και γείτονες να θυμούνται τον νεκρό. Τα μνημόσυνα δεν αφορούσαν την Εργατική Πρωτομαγιά. Ο νεκρός ήταν το συνδικαλιστικό κίνημα εν Ελλάδι, που στον καιρό του μνημονίου και της κατεδάφισης εργατικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, ελάχιστους αφορά. Άλλωστε, οι ασύμπτωτες πορείες του συνδικαλιστικού κινήματος και των προβλημάτων και αδιεξόδων των εργαζομένων δεν είναι καινούργιο στοιχείο.

Προηγήθηκε ο κυβερνητικός συνδικαλισμός. Η ανέλιξη στην ιεραρχία του συνδικαλιστικού κινήματος φιλόδοξων στελεχών του ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και της Ν.Δ. δευτερευόντως με πολιτικές φιλοδοξίες. Η προεδρία της ΓΣΕΕ, μια θέση που εξ αντικειμένου έρχεται σε απευθείας σύγκρουση με την εκάστοτε κυβέρνηση, κατάντησε προθάλαμος υπουργικού γραφείου. Ο συνδικαλισμός έγινε καριέρα πολύ καλά αμειβόμενη υπέρ βωμών και εστιών και καλά βολεμένων μειοψηφιών που αμείβονταν αδρά από τον κρατικό κορβανά.

Ακολούθησε η αριστερίστικη στροφή του ΚΚΕ, που δια του ΠΑΜΕ, άφησε κατά μέρους την πάγια τακτική των μετώπων πάλης και προχώρησε στη ντε φάκτο διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος ή ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτό. Το κυρίαρχο πλέον δεν ήταν η Εργατική Πρωτομαγιά ή η συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις αλλά η «σωστή» συγκέντρωση, που καλούνταν να επιλέξουν οι διαδηλωτές.

Εν τέλει, ο στόχος επετεύχθη. Χρόνο με τον χρόνο ολοένα και λιγότεροι αισθάνονται την ανάγκη να παραστούν σε μια τελετή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ολίγων μυημένων, που μπορούν μετά τη συγκέντρωση να φάνε και να πιουν με την ήσυχη συνείδηση αυτού που έχει κάνει το καθήκον του. Μα κι αν κάποιοι νέοι από τις στρατιές των νεόπτωχων φανούν από καμιά γωνία πολύ σύντομα αντιλαμβάνονται ότι έκαναν λάθος κίνηση. Ούτε το κλασικό τελετουργικό με την «τσιμινιέρα» του σπουδαίου Μάνου Λοϊζου τους αφορά, ούτε οι κραυγές στελεχών της ΚΟΕ κατά του αντιπροέδρου του ΕΥΚ.

Στο μεταξύ, η ανατροπή κυοφορείται στο facebook και τα blogs. Στο «τζαμάρισμα» νέων παιδιών, που αναζητούν τον ήχο και τη γλώσσα της ανατροπής μακριά από τριμμένα επαναστατικά κοστούμια.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More