Έτσι είναι. Εξελίσσονται τα πράγματα. Σύμφωνα με παλαιότερους, ξεπερασμένους ορισμούς, η ελληνική ιθαγένεια δεν ήταν ζήτημα DNA, αλλά ζήτημα εκπαίδευσης. Ελληνικής παιδείας. Σήμερα είναι ζήτημα χειρισμού μιας πορτοκαλί μπάλας με σπυριά, που άλλοτε αναπηδά στη στεφάνη με αμφίβολη κατάληξη, άλλοτε καταλήγει στο πλεκτό από μακρινή απόσταση ή από κάρφωμα και άλλοτε μαγνητίζει τα πλήθη των οπαδών από ένα κόψιμο στην άνοδο ή την κάθοδο.
Ουσιαστικά, πρόκειται για δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές προσεγγίσεις της έννοιας της ελληνικότητας. Σύμφωνα με την παλιότερη αντίληψη, η Ελλάδα υπάρχει στον Όμηρο και τον Πρωταγόρα, τον Σωκράτη και τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον Παπαδιαμάντη και τον Σολωμό, τον Κόντογλου και τον Κουν. Η νέα προσέγγιση εντοπίζει την ελληνικότητα σε ένα τρίποντο με φάουλ, σε μια σύνθετη άμυνα ζώνης 3-2 και στα μαγικά του 18χρονου Γιάννη Αντετοκούμπο, που με ύψος 2.06, άνοιγμα χεριών 2.21, παλάμη 26 εκατοστών και 50 νούμερο παπούτσι παίζει ως πλέι μέικερ.
Όχι, τέτοιο κελεπούρι δεν χάνεται. Η έκδοση διαβατηρίου έχει δρομολογηθεί και δικαίως για αυτά τα παιδιά από τη Νιγηρία, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Όσο για τα χιλιάδες άλλα παιδιά, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αλλά τους στερούμε το δικαίωμα να έχουν πατρίδα, ας πρόσεχαν. Εξάλλου, η πατρίδα είναι γεμάτη γήπεδα μπάσκετ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου