Κράτος δίχως μνήμη

Η επίσχεση εργασίας των εργαζομένων σε ένα ακόμα ινστιτούτο ομορφιάς της Καβάλας είναι άλλο ένα σημάδι ετούτης της κρίσης, που νεκρώνει ένα-ένα τα κύτταρα της χώρας. Ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε, ενώ μια ακόμα επιχείρηση που λίγα χρόνια πριν φάνταζε -και ήταν ισχυρή- φαίνεται ότι αναστέλλει τη δραστηριότητά της. Άλλωστε, πώς να σταθεί μια επιχείρηση του είδους εν μέσω ετούτου του ζόφου. Ποια γυναίκα να διαθέσει χρόνο και χρήμα για υπηρεσίες ομορφιάς; Πλέον, τα χρήματα και οι αντοχές των πολιτών δεν αρκούν για τα στοιχειώδη. «Πολυτέλειες» του τύπου Ινστιτούτα Αδυνατίσματος και Ομορφιάς σήμερα, διακοπές αύριο, μοιραία κόβονται από τον συρρικνούμενο οικογενειακό προϋπολογισμό. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη επιχείρηση του χώρου που αναστέλλει τη λειτουργία της.

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, όπως και στα αντίστοιχα Ινστιτούτα που έχουν αναστείλει ήδη τη λειτουργία τους, υπάρχει μια ακόμα παράμετρος διόλου ασήμαντη. Οι εγκλωβισμένες πελάτισσες. Οι γυναίκες που αγόρασαν προκαταβολικά υπηρεσίες και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους, εάν η εταιρεία δεν καταφέρει να καλύψει τις υποχρεώσεις της.

Το λάθος είναι καταφανές. Παραπέμπει στην επιβολή διοδίων για δρόμους που πρόκειται να γίνουν. Είναι, έτσι για να γίνει αντιληπτό, σα να ζητά το καφέ που συχνάζεις να πληρώσεις προκαταβολικά τους καφέδες και τα ποτά που θα πιείς κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Βγεις δε βγεις. Κυκλοφορήσεις δεν κυκλοφορήσεις. Το πλέον παράλογο είναι ότι ουδείς μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ μεγάλες διαστάσεις, δημιουργήθηκε λίγα χρόνια πριν με τους χιλιάδες εγκλωβισμένους μιας μεγάλης αλυσίδας γυμναστηρίων, που έκλεισε αφού προηγουμένως μάζεψε προκαταβολικά τις συνδρομές τριών χρόνων σε τιμή προσφοράς.

Άρα, οι μηχανισμοί ελέγχου της αγοράς θα έπρεπε να έχουν εγκαίρως ενεργοποιηθεί για να μην επαναληφθεί το φαινόμενο. Μα, όπως για πολλοστή φορά καταδεικνύεται, η κρατική μηχανή ετούτης της χώρας δεν έχει μνήμη. Στερείται αυτού του στοιχειώδους μηχανισμού άμυνας και επιβίωσης. Είναι ικανή να σκοντάφτει στο ίδιο πάντα σκαλοπάτι. Να χτυπά το κεφάλι ανοίγοντας το ίδιο πάντα ντουλάπι από τη λάθος θέση. Να έχει ενηλικιωθεί και να μην είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει τις συνέπειες μιας πτώσης από μπαλκόνι 3ου ορόφου.

Με αυτά και με αυτά, το ερώτημα δεν είναι γιατί ετούτη η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Αλλά γιατί δεν έχει ήδη πέσει στο κενό.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ούτε άστραψε, ούτε βρόντηξε

Η απόφαση του ταμία του πρώην δήμου Ελευθερούπολης να εξαφανιστεί λόγω της «μαύρης τρύπας» που υπήρχε στο ταμείο που διαχειριζόταν δεν ξαφνιάζει κανέναν στοιχειωδώς υποψιασμένο στα της τοπικής αυτοδιοίκησης εν Ελλάδι τα τελευταία 20 χρόνια. Πάει καιρός πολύς που οι ειδήσεις αυτές δικαιολογούσαν κλισέ φράσεις του τύπου «κεραυνός εν αιθρία». Η αλήθεια είναι πως ούτε άστραψε, ούτε βρόντηξε. Εξάλλου, ακόμα και αν κανείς υποστηρίξει πως είδε μια λάμψη στον ουρανό δεν έγινε και τίποτα αφού ο καιρός δεν ήταν αίθριος. Ο «ουρανός» της τοπικής αυτοδιοίκησης, ετούτου του κύτταρου της πιο άμεσης μορφής δημοκρατίας, που θα έπρεπε να διαφυλάσσεται ως κόρην οφθαλμού, έχει σκοτεινιάσει από σκάνδαλα επί σκανδάλων, στα οποία άλλοτε πρωταγωνιστούν δήμαρχοι, άλλοτε αντιδήμαρχοι και άλλοτε υπηρεσιακοί παράγοντες και ως επί το πλείστον οι ταμίες. Είναι δε και φορές που συμβαίνει να διαπλέκονται πολλοί σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, που οδηγεί σε τραγική κατάληξη, όπως συνέβη στην περίπτωση της δολοφονίας του πρώην δημάρχου Παγγαίου Τριαντάφυλλου Κουκούδη από τους ταμίες του δήμου του. Σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων από την Ελευθερούπολη εντός των ορίων του νέου μεγάλου δήμου Παγγαίου.

Η συζήτηση περί τον τρόπο ζωής του εν λόγω ταμία έχει ένα ενδιαφέρον, αφού η προσωπική ευθύνη είναι δεδομένη, αλλά είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το πλέον σημαντικό στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το τεράστιο θεσμικό κενό που επιτρέπει στους ταμίες των δήμων να διαχειρίζονται εν λευκώ και εν κρυπτώ το δημόσιο χρήμα. Το κενό που επιτρέπει σε δημάρχους, υπό την ανοχή του εκάστοτε ταμία, να βάζουν χέρι στο ταμείο για να «δανείζονται» μικρά και μεγάλα ποσά. Δανείζονται από πού; Με ποιο δικαίωμα; Πώς τολμούν να βάζουν χέρι στο ταμείο;

Είναι αλήθεια πως η διαφθορά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όσο καλά και να λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, κάπου, κάποτε, θα βρεθεί ένας επιτήδειος να κάνει τη λοβιτούρα. Να βρει το αδύνατο σημείο του συστήματος και να το εκμεταλλευτεί.

Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού. Οι υποθέσεις κατάχρησης δημόσιου χρήματος, διαφθοράς και διαπλοκής δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας στην τοπική αυτοδιοίκηση. Με την ίδια «λογική» που στην ελληνική κοινωνία έχει αναχθεί σε μαγκιά η ρεμούλα και αρπαχτή, στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης γίνεται πλιάτσικο κανονικό. Έκπληξη πια είναι οι περιπτώσεις των δημάρχων και υπηρεσιακών παραγόντων, που δεν βουτούν το χέρι στο μέλι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το "μπουμπούκι" της Δημοτικής Αστυνομίας

Το κοινό σημείο στην περίπτωση του πορίσματος για τη Siemens και των σβησμένων κλήσεων της Δημοτικής Αστυνομίας Καβάλας είναι η αίσθηση ότι δεν έχει αποδοθεί η δικαιοσύνη. Γι αυτό και η παραίτηση του Τάσου Κυριατζή δεν ικανοποίησε ούτε τις παρατάξεις της μειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο, ούτε την κοινωνία. Το πρόβλημα εν προκειμένω ξεπερνά σαφώς τη Δημοτική Αστυνομία και τον Δήμο Καβάλας και αφορά γενικότερα το μοντέλο λειτουργίας των οργανισμών αυτοδιοίκησης σε τούτη τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα μοντέλο, που κουβαλάει όλες τις αναπηρίες του πολιτικού συστήματος που κυριαρχεί και έχει φτάσει τη χώρα στο μη παρέκει. Ατάλαντα ανθρωπάκια, που αναδεικνύονται στα Δημοτικά Συμβούλια με κριτήρια κάθε άλλο παρά την αξιοσύνη τους και την ικανότητά τους να διοικήσουν και να πάνε τον τόπο τους ένα βήμα μπροστά, επιδίδονται άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους στο μόνο πράγμα που καλά γνωρίζουν. Τα μικρά καθημερινά ρουσφέτια σε φίλους, γνωστούς και αντιπάλους, με στόχο την «αποταμίευση» των απαραίτητων για την επανεκλογή τους ψήφων. Φυσικά, ούτε τολμούν, ούτε έχουν διάθεση να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Προσαρμόζονται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων εκείνων των παραγόντων, η εύνοια των οποίων τους εξασφαλίζει την εύνοια του δημάρχου, που έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι και μοιράζει τις αντιμισθίες κατά το δοκούν.

Μέσα σε τούτο το πλαίσιο της μικρότητας και της καθημερινής συναλλαγής για την εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων συμφερόντων άνθισε το «μπουμπούκι» της Δημοτικής Αστυνομίας. Όχι μόνο της Καβάλας. Της Δημοτικής Αστυνομίας ανά τους δήμους της ελληνικής επικράτειας. Ολίγιστοι αιρετοί κλήθηκαν να διαχειριστούν ετούτο τον μηχανισμό βεβαίωσης παραβάσεων και είσπραξης προστίμων και έπραξαν κατά πώς η συνείδησή τους επέβαλε. Έσκισαν, έσβησαν, παραποίησαν, βόλεψαν, τακτοποίησαν, με μόνο στόχο τη συλλογή κουκιών για τη διασφάλιση της εκλογής τους.

Πράττοντας εν τέλει αυτό που η πλειοψηφία όσων τους ψήφισε εξαρχής προσδοκούσε, αδιαφορώντας παγερά για το αύριο του τόπου. Μέσα σε τούτο το νοσηρό περιβάλλον ιδρύθηκε και λειτουργεί η Δημοτική Αστυνομία Καβάλας, παρά τις επί μέρους απολύτως τιμητικές εξαιρέσεις ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά που ανέλαβαν κατά τον καλύτερο τρόπο.

Γι’ αυτό, το θράσος ορισμένων όψιμων υπερασπιστών της λειτουργίας της Δημοτικής Αστυνομίας, που σπεύδουν να σπεκουλάρουν κατά του Κυριατζή φορτώνοντάς του όλη την ευθύνη, προκαλεί.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Καλή ιδέα

Μια αράδα αισιοδοξίας για την παραχώρηση του στρατοπέδου Ασημακοπούλου στον Δήμο Καβάλα δια χειρός Κωστή Σιμιτσή έδωσε το έναυσμα για έναν έντονο διάλογο χθες στο facebook. Η πρόταση που προκάλεσε τις πιο έντονες αντιπαραθέσεις αφορούσε τη δημιουργία πίστας μηχανοκίνητου αθλητισμού στο παλιό στρατόπεδο. Υπήρξαν αντιδράσεις όσων θεωρούν ότι η πόλη της Καβάλας έχει απόλυτη ανάγκη έναν χώρο πρασίνου. Κάποιοι βρήκαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα της δημιουργίας πίστας μοτο κρος, αλλά αντιπρότειναν ως πλέον ενδεδειγμένο χώρο το παλιό αεροδρόμιο στον Αμυγδαλεώνα. Άλλος πάλι δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στο έργο της ανέγερσης του Παιδικού Σταθμού επί της Λυσιμάχου, που έχει βαλτώσει. Άλλος πρότεινε τη δημιουργία πίστας γκολφ στο αεροδρόμιο Αμυγδαλεώνα για την προσέλκυση τουρισμού υψηλού επιπέδου.

Ουδείς διεκδικεί το αλάθητο. Στην εποχή μας χώρος για αυθεντίες δεν υπάρχει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει για να βγει ετούτος ο τόπος από το απόλυτο αδιέξοδο. Κάτι, που πολύ πρακτικά να συμβάλλει στην τόνωση της οικονομίας. Επίσης, είναι βέβαιο ότι διερχόμαστε μια περίοδο κομβικής σημασίας για το μέλλον του δήμου Καβάλας, υπό την έννοια ότι απελευθερώνονται κτίρια και εκτάσεις, από τον τρόπο αξιοποίησης των οποίων μπορεί να κριθούν πολλά στο μέλλον. Δεν είναι μόνο το στρατόπεδο Ασημακοπούλου, που είναι σίγουρα τεράστιο κεφάλαιο. Είναι και το παλιό Νοσοκομείο. Αλλά και η παραλιακή ζώνη, με την προοπτική μεταφοράς του Τελωνείου στη φυσική του θέση στο νέο λιμάνι. Για αυτό ο δήμος Καβάλας οφείλει να ανοίξει τώρα τον διάλογο και να αναζητήσει την κοινή συνισταμένη των προτάσεων των πολιτών με τις επεξεργασμένες θέσεις τεχνοκρατών ώστε να καταλήξει το συντομότερο δυνατόν σε έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό για την αξιοποίηση όλων αυτών των χώρων.

Όσον αφορά την ιδέα για τη δημιουργία πίστας μηχανοκίνητου αθλητισμού πρέπει να μελετηθεί κατά προτεραιότητα από τη δημοτική Αρχή. Όχι μόνον για να μην σκοτώνονται οι νεαροί στην άσφαλτο, διοχετεύοντας την ενεργητικότητα και την τρέλα τους σε μια πίστα που παρέχει προστασία. Αλλά και για την τόνωση του τουρισμού. Καιρός να πάψουν οι πομφόλυγες περί τη σημασία των εναλλακτικών μορφών τουρισμού. Ο κοπανιστός αέρας ούτε πείθει, ούτε βοηθά τον τόπο. Εργα χρειάζεται. Μια πίστα για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό δεν είναι απλά μια καλή ιδέα. Είναι ένα στοιχειώδες βήμα προόδου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κυριακή στα επείγοντα

Κυριακή πρωί στα επείγοντα του Νοσοκομείου Καβάλας. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει κανείς το απόλυτο χάλι και το αδιέξοδο της δημόσιας υγείας. Όλοι έχουν δίκιο και άδικο ταυτόχρονα και όλοι μαζί σταυρώνονται, θύματα κακής νοοτροπίας μα και κάκιστης οργάνωσης ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας, που βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται να κάνει κάτι για να σταματήσει το κακό. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί προσπαθούν αλλά είναι λίγοι να αντιμετωπίσουν πολλαπλάσιο όγκο δουλειάς, που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Διότι μαζί με τα πραγματικά επείγοντα περιστατικά, υπάρχουν πολλά -ίσως τα περισσότερα- που επ' ουδενί δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό του επείγοντος. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι το ξέρουν. Το βλέπουν σε καθημερινή βάση. Με τον καιρό αποκτούν μιαν απάθεια, που κρύβει τη μεγάλη παγίδα: Να υποβαθμίσουν ένα περιστατικό, που είναι πραγματικά επείγον.

Από την άλλη, οι ασθενείς. Οι πολίτες. Όταν σπεύδουν Κυριακή πρωί στα επείγοντα για ψύλλου πήδημα, ή 10 η ώρα το βράδυ χωρίς ουσιαστικό λόγο, είναι βέβαιο ότι κάνουν λάθος. Δεν έχουν όμως εναλλακτική λύση. Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας είναι ανύπαρκτη. Ούτε ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού, που εξαγγέλθηκε επανειλημμένως λειτουργεί, ούτε Κέντρα Υγείας Αστικού Τύπου υπάρχουν. Οι πολλοί ασφαλισμένοι του ΙΚΑ έχουν εμπεδώσει ότι ουσιαστικά είναι ανασφάλιστοι και στο ΙΚΑ πηγαίνουν κυρίως για συνταγογράφηση. Με συνέπεια να πηγαίνουν άπαντες στο Νοσοκομείο και να αξιώνουν ανά πάσα στιγμή να εξυπηρετηθούν, επιτείνοντας το αδιέξοδο. Προκαλώντας και οι ίδιοι με τη στάση τους τα προβλήματα που καταγγέλλουν.

Με συνέπεια ετούτος ο φαύλος κύκλος να επαναλαμβάνεται με ρυθμούς βασανιστικούς. Για όλους. Για τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, που δεν έχουν άλλες αντοχές. Για τους πολίτες, που έχουν εκπαιδευτεί να αγωνίζονται περί πάρτης αδιαφορώντας για τον πλησίον. Όχι αναίτια. Οι αποκαλύψεις για την εκτεταμένη διαφθορά στο Εθνικό Σύστημα Υγείας προκαλούν τη δίκαιη οργή των πολλών. Τα "κουβανίσια" λεφτά (σ.σ. αυτά που καταλήγουν στον κουβά) για προμήθειες και φαρμακευτικές δαπάνες αμέτρητα. Πριν ο πολίτης διαβεί το κατώφλι του Νοσοκομείου τα ξέρει καλά όλα αυτά και ξεσπά επί δικαίων και αδίκων, στρεφόμενος εν τέλει εναντίον του εαυτού του.

Σε τούτο το μαρτύριο του Σίσυφου, που αυτοί που κυβερνούν ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να αντιμετωπίσουν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Φτωχοδιάβολοι εκδικητές

Προοδεύσαμε. Αποκτήσαμε δίκτυα ρεύματος και τηλεφώνου. Ίνες οπτικές για γρήγορο Ιντερνετ και πομπούς ψηφιακούς για καλύτερη ανάλυση στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Οι εποχές της γκαζόλαμπας φαντάζουν πια μακρινό παρελθόν χρήσιμο μόνο για παραμυθάδες. Μα αυτοί οι φτωχοδιάβολοι που τους τελευταίους μήνες παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα και βυθίζουν ολόκληρες περιοχές στο σκοτάδι για λίγα καλώδια χαλκού από τους μετασχηματιστές της ΔΕΗ που ξεκοιλιάζουν έρχονται ως τιμωροί για να μας υπενθυμίσουν ότι σε τούτη τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα, μα όλα, σε τούτο τον κόσμο τον μικρό τον μέγα βρίσκονται σε μια δυναμική σχέση αέναης αλληλεπίδρασης, που δεν χωρά κενά. Διότι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι που ξεκοιλιάζουν τους μετασχηματιστές τούτα τα κενά συμπληρώνουν έστω και αν δεν το γνωρίζουν. Σπρωγμένοι από την ανάγκη, έρχονται από την απόλυτη φτώχια που υπάρχει δίπλα μας, αλλά αρνούμαστε πεισματικά να δούμε, για να ξεκοιλιάσουν την ευδαιμονία μας. Να κόψουν με τα εργαλεία τους μέρος της υποδομής που ανήκει στους χορτάτους για να φάνε κι αυτοί λίγα ψίχουλα.

Ετσι είναι. Παρά την κρίση που βιώνουμε και απειλεί συθέμελα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, στους χορτάτους ανήκουμε. Σε αυτούς που έστω και τώρα εν μέσω ετούτης της κρίσης, δεν στερούνται τα στοιχειώδη. Τρώμε. Πίνουμε. Βγαίνουμε έξω. Απολαμβάνουμε ανέσεις που θεωρούνται και πράγματι είναι στοιχειώδεις όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλέφωνο, το Ιντερνετ, την ώρα που οι φτωχοδιάβολοι ετούτου του πλανήτη, που έτυχε να γεννηθούν Αφγανοί, Ιρακινοί, Αλβανοί, στερούνται τα στοιχειώδη.

Όχι, δεν έχουμε προσωπικές ευθύνες για τα παιδάκια της Αφρικής που πεθαίνουν από πείνα κάθε τρία δευτερόλεπτα, αλλά είναι γεγονός ότι υπεύθυνος για το θάνατό τους, ηθικός αυτουργός, είναι ο κόσμος μας. Ο κόσμος στον οποίο ανήκουμε και που μας παρέχει ένα επίπεδο ζωής που φαντάζει και είναι προκλητικά πλούσιο σε σχέση με αυτό των πεινασμένων. Αυτών που πεθαίνουν καθημερινά γιατί δεν έχουν καθαρό νερό να πιουν ή γιατί δεν κάνει τα απαραίτητα εμβόλια. Αυτό τον κόσμο ξηλώνουν αυτοί οι φτωχοδιάβολοι. Αυτό τον ανάλγητο κόσμο των χορτάτων, που σταδιακά δέχεται τις επιθέσεις των ορδών των πεινασμένων, που ζητούν δικαιωματικά να κάτσουν στο τραπέζι μας και να φάνε και αυτοί ένα κομμάτι ψωμία.

Κανένα τείχος δεν πρόκειται να τους σταματήσει

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η περιμετρική

- Γκρινιάζετε με την παραμικρή αφορμή, αλλά δεν δείχνετε την ίδια ετοιμότητα για τον καλό τον λόγο, είπε.

- Εξηγήσου.

- Δεν έχετε πει μια καλή κουβέντα για την Περιμετρική, για την οποία ξανανοίγει η συζήτηση. Σήμερα το συζητούν.

- Για καλό το λες αυτό;

- Αμφιβάλλεις; Ήταν ή δεν ήταν ένα από τα πάγια αιτήματα της τοπικής κοινωνίας; Ε, λοιπόν αναζητούν λύση. Πού το πρόβλημα;

- Το πρόβλημα είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύεται μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες του πολιτικού συστήματος εν Ελλάδι των τελευταίων δεκαετιών. Μια από τις μεγαλύτερες πληγές, που έχουν φέρει ετούτη τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας. Διότι δεν είναι μόνο η ρεμούλα και η αρπαχτή. Είναι και η βραδύτητα που χαρακτηρίζει τη σκέψη και τη δράση των εκάστοτε ηγετών, όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση με την Περιμετρική.

- Υπερβάλλεις όπως πάντα. Μη σου πω ότι κινδυνολογείς. Ποιος ο λόγος να μείνουμε με τη μισή Περιμετρική από το ύψος του ξενοδοχείου "Εγνατία" μέχρι τον Κόντη; Εάν μπορούν να βρεθούν κονδύλια πρέπει να ολοκληρωθεί. Μόνο έτσι θα αποδώσει όπως είχε σχεδιαστεί.

- Αυτό θα μπορούσε και θα έπρεπε να συμβεί 10 χρόνια πριν. Μα στο μεταξύ, τα πάντα έχουν αλλάξει. Η παράκαμψη έχει ολοκληρωθεί και πλέον σε τούτη τη συγκυρία, οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Ετσι συμβαίνει στη ζωή και στην πολιτική. Αυτό που χθες ήταν αναγκαίο, αύριο είναι άκαιρο. Τα πάντα ρει. Τα πάντα αλλάζουν και η προσκόλληση σε αυτό που χθες φάνταζε και ήταν αναγκαίο δεν είναι αρετή.

- Δηλαδή, τι θα έπρεπε να γίνει;

- Τα κονδύλια που είναι πιθανόν να βρεθούν για τη συνέχιση της Περιμετρικής, πρέπει να διοχετευθούν σε άλλες πιο παραγωγικές παρεμβάσεις, μήπως και τονώσουν την ανάπτυξη. Επιτέλους, η λογική ότι τα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι ξένα λεφτά και το μόνο ζητούμενο είναι η εκταμίευσή τους με κάθε τρόπο και για κάθε πιθανό και απίθανο έργο είναι καταφανώς εσφαλμένη. Στην προκειμένη περίπτωση αν τα χρήματα αυτά διοχετευτούν στη συνέχιση της περιμετρικής αντί ενός άλλου έργου -φερ' ειπείν τη σιδηροδρομική σύνδεση του λιμανιού- δε θα είναι επιτυχία. Θα είναι τρανταχτή αποτυχία. Να στο πω απλά. Όταν έχει πάρει φωτιά το σπίτι σου, δεν ανοίγεις συζήτηση για την αλλαγή της διακόσμησης. Παίρνεις αμέσως τηλέφωνο στην Πυροσβεστική και φροντίζεις να σώσεις οτιδήποτε μπορεί να σωθεί.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Διαπλεκόμενοι και συμβιβασμένοι

Η εισβολή του Γιώργου Βαρδινογιάννη στο "μπουθ" της Nova και ακόμα περισσότερο η άποψη που εξέφρασε ότι οι δημοσιογράφοι είναι ιδιοτελείς και ως εκ τούτου δεν έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν την άποψή τους για ένα οφσάιντ ή ένα πέναλτι, δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους του αθλητικού ρεπορτάζ. Αφορά το σύνολο των δημοσιογράφων, που τα τελευταία χρόνια υποπίπτουν συχνά σε ανεπίτρεπτα λάθη, δίνοντας το δικαίωμα σε επιχειρηματίες ή πολιτικούς παράγοντες να συμπεριφέρονται κατ' αυτό τον τρόπο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν περιορίζεται στην απαράδεκτη εισβολή του Βαρδινογιάννη και τη διακοπή της μετάδοσης, αλλά στο γεγονός ότι "δημοσιογράφοι" που φορούν οπαδικά κασκόλ και χουλιγκανίζουν στις συνεντεύξεις Τύπου λειτουργώντας ως εκπρόσωποι των ομάδων που υποστηρίζουν έχουν δώσει το δικαίωμα στους παράγοντες να χουλιγκανίζουν εναντίον τους.

Όλα θα ήταν καλύτερα στο χώρο, αν το πρόβλημα περιοριζόταν στο χώρο του αθλητισμού. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Στο χώρο του αθλητισμού υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι που βγάζουν μεροκάματο από τις ομάδες που υποστηρίζουν παράλληλα με τις άλλες τους δουλειές. Το ίδιο συμβαίνει με τους δημοσιογράφους που είναι γραμμένοι στα μισθολόγια πολυεθνικών ή παίρνουν δεύτερο και τρίτο μισθό από θέσεις στην κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση, χωρίς τούτο να σημαίνει πως "χτυπούν κάρτα". Φροντίζοντας όποτε χρειάζεται να αποφεύγουν τη ρήξη με τον πολιτικό που τους διόρισε και τους κρατά στη δουλειά.

Μα είναι και άλλοι, που δεν είναι διαπλεκόμενοι, αλλά απλώς συμβιβασμένοι από κούνια. Μεγαλωμένοι στην κοινωνία του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας για ζητήματα αρχών, αποφεύγουν συστηματικά να έρθουν σε ρήξη -ως οφείλουν- με τους εκάστοτε άρχοντες. Προσέχουν μην τυχόν και δυσαρεστήσουν τον δήμαρχο, τον βουλευτή, τον νομάρχη χθες, τον αντιπεριφερειάρχη αύριο. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους αυτοακυρώνονται, αφού πια δεν παίζουν τον ρόλο του επαγγελματία που διαμεσολαβεί μεταξύ αρχόντων και αρχομένων ελέγχοντας την εκάστοτε εξουσία. Πρόβλημα, που σαφώς και δεν αφορά στενά το χώρο.

Είναι σύμπτωμα της γενικότερης κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία και που με αφορμή και τα προβλήματα στο χώρο του Τύπου, πρέπει να το ξαναπούμε: Δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι και πολιτική και ηθική.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δίχως μέτρο

Να βρέξει να φανούν οι νοικοκύρηδες, λέει σοφά η λαϊκή ρήση. Αυτό πληρώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Από τη χρεωκοπία της χώρας μετά το πάρτυ ρεμούλας και ασυδοσίας με ευθύνη αυτών που κυβέρνησαν τον έρμο ετούτο τόπο τα τελευταία 30 χρόνια, μέχρι τη συμμετοχή στις τουριστικές εκθέσεις του εξωτερικού. Αυτό το απολύτως απαραίτητο βήμα για την τουριστική προβολή ενός τόπου, που στηρίζει πολλά στον τουρισμό. Αλλά χθες στην Κομοτηνή, ο περιφερειάρχης Άρης Γιαννακίδης και ο θεματικός αντιπεριφερειάρχης τουρισμού Κώστας Παπακοσμάς ήταν σαφείς: Δεν υπάρχει φράγκο για συμμετοχή σε εκθέσεις. Δεν μπορούμε πια να κάνουμε ούτε τα στοιχειώδη. Οι εκπρόσωποι της αιρετής περιφερειακής αρχής καταλόγισαν ακέραια την ευθύνη στις νομαρχιακές Αρχές, που διαδέχθηκαν και οι οποίες δεν πρόβλεψαν τις ανάγκες του πρώτου διμήνου του 2011 εγκλωβίζοντας τους πάντες σε ένα διοικητικό κενό που επικρατεί αυτή τη στιγμή σε όλη τη χώρα. Οι απαντήσεις των μέχρι πρότινος αρχόντων αναμένονται με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Το θέμα είναι ότι φέτος ο νομός Καβάλας θα απουσιάζει από τις τουριστικές εκθέσεις. Οι άνθρωποι του χώρου θα δουν μόνο τα περίπτερα των ανταγωνιστών που θα παίζουν άνευ αντιπάλου. Ο κ. Παπακοσμάς έχει τις απόψεις του για αυτές τις πανηγυρικές εκδηλώσεις και τις έχει διατυπώσει επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια. Εκτιμά ότι πολύ λόγος, πολύ μελάνι και κυρίως πολλά χρήματα ξοδεύονται με εξαιρετικά αμφίβολα αποτελέσματα. Πιθανότατα έχει δίκιο, κυρίως όσον αφορά τους αιρετούς. Πράγματι, τα μπουλούκια των εκλεκτών του εκάστοτε αυτοδιοικητικού παράγοντα ουδέν πρόσφεραν τα προηγούμενα χρόνια. Έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν, κάποιοι λεηλάτησαν και τα μπαρ των ξενοδοχείων όπου φιλοξενούνταν στα μουλωχτά, κατεβάζοντας αλκοόλ στο όνομα περιφερειάρχη που δεν ήπιε αλκοόλ ούτε στο γάμο του. Εκθέτοντας όλη την αποστολή.

Μόνο που όπως και στην περίπτωση της οικονομίας, λείπει η αίσθηση του μέτρου. Πράγματι τα ταξιδάκια των αιρετών και των παρατρεχάμενων ουδέν προσφέρουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να απουσιάζουμε από αυτές τις εκδηλώσεις. Να πηγαίνουμε στο εξής με επαγγελματίες του χώρου. Η λογική της μέτρησης των αποτελεσμάτων κάθε συμμετοχής είναι καταφανώς εσφαλμένη. Η παρουσία σε αυτές τις συνάξεις είναι απλά απαραίτητη. Μεζούρα μέτρησης εντυπώσεων μιας συμμετοχής, που μπορεί να αποδώσει καρπούς σε λίγους μήνες ή και τα επόμενα χρόνια ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Διόδια στη λογική

Το παράλογο με τα διόδια στους ελληνικούς δρόμους δεν εξαντλείται μόνο στο παράδειγμα του δήμου Στυλίδας, όπου κλήθηκαν οι κάτοικοι του δήμου να πληρώνουν διόδια για να μετακινούνται από το σπίτι στα χωράφια τους. Ούτε στις καρμανιόλες Αθηνών-Κορίνθου ή στα Τέμπη όπου οι διερχόμενοι καλούνται να καταβάλλουν διόδια όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο λόγω της επικινδυνότητας του οδικού δικτύου. Εάν κάποιος πρέπει να εισπράξει ένα ποσό για τη χρήση του επικίνδυνου δρόμου δεν είναι ούτε η Πολιτεία, ούτε κάποια ιδιωτική εταιρεία, αλλά ο οδηγός για τους κινδύνους που διατρέχει ή για λόγους ψυχικής οδύνης.

Η επιβολή διοδίων σε τούτη τη χώρα στρέφεται κατά του δικαιώματος των Ελλήνων πολιτών να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα στην ίδια τους τη χώρα. Διότι τα διόδια έχουν λογική όταν είναι ζήτημα επιλογής. Όταν δηλαδή ο χρήστης μιας οδού ταχείας κυκλοφορίας γνωρίζει εξαρχής ότι η χρήση της συγκεκριμένης οδού στοιχίζει ένα "άλφα" ποσόν, το οποίο μπορεί να πληρώσει εφόσον το επιλέξει. Εάν διαφωνεί ή εάν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταβάλλει το ποσό που έχει οριστεί από την Πολιτεία ή την όποια ιδιωτική εταιρία έχει αναλάβει κατά παραχώρηση την κατασκευή και εκμετάλλευσή της, τότε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιλέξει το απαλλαγμένο από διόδια οδικό δίκτυο.

Να το πούμε απλά. Είναι αντισυνταγματικό, παράλογο, τρελό και απάνθρωπο να απαγορεύεται στον οιοδήποτε να μετακινηθεί από την Καβάλα μέχρι τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα επειδή η οικονομική του κατάσταση δεν του το επιτρέπει. Μα, θα αντιτείνει κανείς, έτσι λειτουργεί το κράτος. Οι υπηρεσίες του πληρώνονται δια της φορολογίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως το δικαίωμα της χρήσης των ελληνικών δρόμων ο πολίτης το έχει πληρώσει και με το παραπάνω και με τα τέλη κυκλοφορίας και με το φόρο καυσίμων τοις μετρητοίς. Αρα το δικαίωμα μετακίνησής του εντός Ελλάδας είναι αυτονόητο και δεδομένο χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Εφόσον υπάρχουν δρόμοι σωστά συντηρημένοι που του επιτρέπουν να μετακινηθεί από τόπο σε τόπο, και μάλιστα δίχως να παίζει τη ζωή του κορώνα-γράμματα, τότε ναι, η ύπαρξη δρόμων ταχείας κυκλοφορίας έναντι διοδίων έχει λογική. Σε κάθε άλλη περίπτωση τα διόδια είναι και αντισυνταγματικά και παράλογα και εν τέλει αντιδημοκρατικά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ζήτημα δικαιοσύνης

Πράγματι, το ζητούμενο σε κάθε παράβαση της δημόσιας διοίκησης από το καραμπινάτο οικονομικό σκάνδαλο, μέχρι τη διαγραφή διακοσίων κλήσεων από τους υπολογιστές της Δημοτικής Αστυνομίας από μέλος της διοίκησης του δήμου Καβάλας είναι η λήψη εκείνων των μέτρων που θα κριθούν καταλληλότερα για να μην επαναληφθεί. Η δημιουργία εκείνων των δικλείδων ασφαλείας ώστε να μην ξαναπαρουσιαστεί το κενό που επέτρεψε την παράβαση. Μόνο που τούτο δεν αρκεί. Σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία προβλέπονται αυστηρές ποινές για τον παραβάτη για λόγους δικαιοσύνης. Το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι η εξόντωση των εκάστοτε υπευθύνων. Το θέμα είναι η εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ αρχόντων και αρχόμενων. Ο επιμερισμός των ευθυνών έτσι που να συνειδητοποιεί ο πολίτης ότι συναλλάσσεται με έναν διοικητικό μηχανισμό, που λειτουργεί με κριτήριο την απόδοση δικαιοσύνης.

Η λειτουργία αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν πρόκειται για υπηρεσίες όπως η Δημοτική Αστυνομία. Πολύ περισσότερο όταν το ζήτημα αφορά τις κλήσεις για παράνομη στάθμευση ως επί το πλείστον, που πέφτουν βροχή στα κορεσμένα κέντρα των σύγχρονων πόλεων. Η πρώτη εύλογη ένσταση των περισσότερων παραβατών είναι ότι η παράβασή τους δεν θα γινόταν ποτέ εάν υπήρχαν αρκετές θέσεις στάθμευσης για όλους. Εάν η δημοτική Αρχή που επιβάλλει την ποινή φρόντιζε να δημιουργηθούν πάρκινγκ στο κέντρο. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ούτε χώροι διαθέσιμοι υπάρχουν, ούτε αυτή είναι η απάντηση. Η πρόκληση και για τον δήμο Καβάλας, αλλά και για όλες τις πόλεις σήμερα, είναι να πεισθεί ο πολίτης να μην κατεβαίνει στο κέντρο με το αυτοκίνητο.

Μα μέχρι να πειστεί ο πολίτης. Μέχρι να δημιουργηθούν αξιόπιστα δίκτυα αστικών συγκοινωνιών, που να λειτουργούν τόσο άψογα ώστε να τα χρησιμοποιεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η μεγαλύτερη ίσως πληγή του κυκλοφοριακού προβλήματος, που είναι η στάθμευση αυτοκινήτων σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του κέντρου, είναι η τιμωρία των παραβατών. Οι κλήσεις, που δε νομιμοποιείται να επιβάλλει μια δημοτική Αρχή, που καλύπτει αυτόν που τις έσβησε.

Ο Κωστής Σιμιτσής είναι υποχρεωμένος να πράξει το αυτονόητο. Να κατονομάσει τον ένοχο και να επιβάλλει την ανάλογη διοικητική ποινή. Θα το κάνει ούτως ή άλλως. Αντί όμως να το πράξει ευθύς εξαρχής, θα αναγκαστεί να το κάνει υπό την πίεση των αντιπολιτευομένων και της κοινωνίας. Έχοντας χάσει για άλλη μια φορά τη μάχη των εντυπώσεων. Και της ουσίας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το τσιγαρόσημο

Η απαγόρευση του καπνίσματος με στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας έχει λογική. Η αντίδραση σε τούτη την απαγόρευση όσων θεωρούν δικαίωμά τους να καπνίζουν, αμφισβητώντας τις επιπτώσεις του παθητικού καπνίσματος, επίσης. Αυτό που στερείται λογικής είναι το "τσιγαρόσημο". Η πρόθεση της κυβέρνησης να πουλήσει τοις μετρητοίς με άλλον ένα φόρο την άδεια των καταστημάτων να επιτρέπουν το κάπνισμα. Κάποια στιγμή τα μέλη της κυβέρνησης του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς -ειρήσθω εν παρόδω- οφείλουν να αντιληφθούν ότι σε τούτη τη ζωή δεν βγαίνουν όλα στο σφυρί. Υπάρχουν κάποια πράγματα που ούτε πουλιούνται, ούτε αγοράζονται, όπως η υγεία. Ή η ελευθερία. Το πρώτο αγαθό, αυτό της υγείας, υπερασπίζονται οι αντικαπνιστές και η ιατρική κοινότητα. Το δεύτερο αγαθό, αυτό της ελευθερίας, υπερασπίζονται οι καπνιστές. Μπορεί κανείς να συμφωνεί με τους μεν ή τους δε. Μπορεί μια κυβέρνηση να καταλήξει σε μια συμβιβαστική λύση, που φερ' ειπείν θα απαγορεύει ρητώς και κατηγορηματικώς το κάπνισμα στα καταστήματα εστίασης, ενώ θα το επιτρέπει στα μπαρ μετά από μια ορισμένη ώρα, επί παραδείγματι στις 10 ή στις 11 το βράδυ. Μπορεί επίσης να τηρήσει άκαμπτη στάση και να επιβάλλει την πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος.

Αλλά σε καμμία περίπτωση δεν δικαιούται να βγάζει στο σφυρί ούτε το αγαθό της δημόσιας υγείας, ούτε το αγαθό της ελευθερίας. Είναι ζήτημα στοιχειώδους πολιτικού ήθους. Άλλωστε, η κρίση που κλονίζει τη χώρα και όλο τον πλανήτη είναι απόρροια ετούτης ακριβώς της χυδαίας αντίληψης περί την πολιτική. Άρα το ατόπημα των κυβερνώντων στην περίπτωση του "τσιγαρόσημου" δεν έρχεται μόνο σε κατάφωρη αντίληψη με τη σοσιαλιστική προέλευση του κόμματός τους. Δεν είναι απλά προκλητικά αντίθετο με κάθε έννοια ουμανισμού. Έρχεται και σε κατάφωρη αντίθεση με την προσπάθεια που υποτίθεται καταβάλλεται για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Για την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας, που επαίρονται ότι καταβάλλουν τα μέλη της κυβέρνησης, προεξάρχοντος του ίδιου του πρωθυπουργού.

Τέτοιες χυδαίες αντιλήψεις περί τη διοίκηση και την εξουσία έχουν φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ήρθε ο καιρός να αφήσουν κατά μέρους τα κομπιουτεράκια για τον υπολογισμό εσόδων-εξόδων και να πάρουν αποφάσεις πολιτικές.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ο λόγος του Ανθιμου

Το άρθρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου για το ζήτημα της δημιουργίας "φράχτη" στον Έβρο δίνει το μέτρο και τον τόνο του δημόσιου λόγου που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Με λόγο μετρημένο, βαθύτατα ουμανιστικό, αλλά δίχως στιγμή να εκτροχιαστεί σε πολιτική παρέμβαση, ο μητροπολίτης τάσσεται κατά της δημιουργίας του φράχτη με τρόπο, που δεν επιδέχεται εύκολα αντίλογο. Αναρωτιέται ευλόγως ο ιεράρχης: "Δηλαδή, τι; Όταν στοιβαχτούν οι λαθρομετανάστες στο ελληνικό ρείθρο του ποταμού, πίσω από το συρματόπλεγμα, καθώς θα χιονίζει, ή όταν φουσκώνουν τα νερά, οι άνθρωποι αυτοί θα παραμένουν εκεί νηστικοί και μουσκεμένοι για να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία; Δεν είναι λύση αυτή, τουλάχιστον πολιτισμένη. Και εμείς θα τους βλέπουμε απαθείς να πνίγονται ή να λιμοκτονούν ή να μαστίζονται από τα κουνούπια;"

Αν και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων επισημαίνει ότι δεν είναι αυτός που θα καθορίσει την πολιτική της χώρας στο πραγματικά δύσκολο πρόβλημα της αθρόας εισροής μεταναστών από τη συνοριακή γραμμή του Έβρου, σημειώνει ότι δεν μπορεί να μείνει απαθής "μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκ νέου απάνθρωπης συμπεριφοράς". Ο ιεράρχης, ως άνθρωπος που ζει καθημερινά το πρόβλημα όπως οι αστυνομικοί που υπηρετούν στον Έβρο, αλλά και οι περισσότεροι κάτοικοι του ακριτικού νομού, ξέρει καλά ότι η χώρα μας δεν έχει ατελείωτες δυνατότητες φιλοξενίας. Αντιλαμβάνεται και το μέγεθος και την οξύτητα του προβλήματος, αλλά και την ουσία του, που είναι όπως χαρακτηριστικά τονίζει "η άδικη συμπεριφορά των χωρών της Δύσης έναντι των φτωχών και υπανάπτυκτων λαών του Νότου και της Ασίας".

Θέτοντας τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Διότι το πρόβλημα με την αθρόα προσέλευση λαθρομεταναστών δεν είναι ελληνικό. Δεν είναι καν ευρωπαϊκό. Είναι παγκόσμιο και οφείλεται στην καταλήστευση των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου από τη Δύση. Μην έχοντας ελπίδα καμιά στις διαλυμένες χώρες τους, οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν τον δρόμο, πληρώνουν αδρά τους δουλέμπορους και παίζουν το κεφάλι τους κορώνα-γράμματα, προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Όσα τείχη και να υψωθούν στο διάβα τους, δεν έχουν άλλη επιλογή.

Από την άλλη, η Ελλάδα δεν μπορεί αντικειμενικά να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο άδικο. Αλλά και πρακτικώς αδύνατον.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ούτε θέλουν, ούτε μπορούν

Είδηση δεν είναι πια ότι πολλές επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα απειλούνται με λουκέτο. Ούτε οι πλασματικές εγγραφές νέων επιχειρήσεων στα κατάστιχα των Επιμελητηρίων, που λειτουργούν ίσαμε να εκταμιευτεί το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ στο οποίο εντάχθηκαν. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα κονδύλια, που δεν είναι λίγα, πηγαίνουν στον βρόντο εν γνώσει όλων. Και της Πολιτείας που τα διανέμει και αυτών που τα παίρνουν με πρόσχημα την επιχειρηματική δραστηριότητα. Όχι, δεν είναι ετούτο το κυριότερο πρόβλημα της χρεωκοπημένης χώρας. Στο κάτω-κάτω, η συντριπτική πλειοψηφία των δικαιούχων ανήκουν στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αν εξαιρέσει κανείς τους λίγους επιτήδειους, που ζουν παρασιτικά με τις επιδοτήσεις που καρπώνονται, η συντριπτική πλειοψηφία των δικαιούχων είναι άνεργοι, που δεν έχουν άλλη επιλογή. Ενώπιον του απόλυτου αδιεξόδου καταφεύγουν στα προγράμματα του ΟΑΕΔ, είτε με την κρυφή ελπίδα ότι το μαγαζάκι θα μπορέσει τελικά να σταθεί στα πόδια του και να αποφέρει έναν μισθό, είτε συνειδητά μην έχοντας τι άλλο να κάνουν.

Η λύση δεν είναι φυσικά η κατάργηση αυτών των προγραμμάτων, ούτε η διοχέτευση του συνόλου των κονδυλίων σε έχοντες και κατέχοντες με την ελπίδα της δημιουργίας θέσεων εργασίας, που μπορεί να δημιουργηθούν, μπορεί και όχι. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει ένας σχεδιασμός. Μα και ένας μηχανισμός που δεν θα περιορίζεται στην εκταμίευση των δόσεων και την τυπική παρακολούθηση της πορείας του εγχειρήματος, αλλά που θα μπορεί στην πράξη να στηρίζει αυτές τις προσπάθειες. Ετσι, που κάποια στιγμή τα χρήματα αυτά να πιάσουν τόπο και να καλύψουν πράγματι θέσεις ανεργίας και όχι να σκορπιούνται για τη διόρθωση κάποιων δεικτών χρήσιμων μόνο για πολιτική προπαγάνδα.

Το εγχείρημα, στον καιρό της ραγδαίας αποδόμησης του δημόσιου τομέα με μανία δογματική, μόνο εύκολο δεν είναι. Όχι μόνο γιατί απαιτείται ικανότητα και σχεδιασμός. Αλλά γιατί απαιτείται πολιτική βούληση. Με άλλα λόγια μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι κυβερνώντες τον έρμο ετούτο τόπο θέσουν στο επίκεντρο της δράσης τους την ανάπτυξη εις όφελος των πολλών. Μπορεί να καταστεί εφικτό μόνο αν το θέλουν και αν το μπορούν.

Τα δείγματα γραφής των κυβερνώντων όμως δεν δικαιολογούν αισιοδοξία. Ούτε θέλουν. Ούτε μπορούν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Να γκρεμίσουμε

Το όνειρο του γιατρού Μιχάλη Σωτηρόπουλου για την Καβάλα, όπως διατυπώθηκε στη σελίδα που διατηρεί στο facebook ο δήμαρχος Καβάλας Κωστής Σιμιτσής έχει ως εξής: "Να γκρεμιστεί το ΙΚΑ, η Λέσχη Αξιωματικών το ΚΤΕΛ υπεραστικών (μακάρι και το διοικητήριο). Να υπογειοποιηθεί η Βενιζέλου και Ερυθρού Σταυρού από τη Μητροπόλεως έως την Αβέρωφ και να γίνει σε αυτή την έκταση ένα μεγάλο πάρκο. Να αναπνεύσει το κέντρο και οι Καβαλιώτες και να μειωθεί η κίνηση. Υπηρεσίες μπορούν να παρέχονται στην περιφέρεια της πόλης (πχ νοσοκομείο). Αλλά τι περιμένεις; Έρωτας στα χρόνια της χολέρας...". Το σχόλιο του κ. Σωτηρόπουλου συνοδεύεται από την επισήμανση ότι "σαν όνειρο μπορεί να μην είναι 100% ρεαλιστικό". Πράγματι. Αλλά είναι. Όνειρο. Αφορμή για συζήτηση για την υπέρβαση όλων αυτών των φαινομενικά απροσπέλαστων εμποδίων, που εμποδίζουν την Καβάλα να ανασάνει. Εμποδίζουν τους ανθρώπους που την κατοικούν να την σεργιανίσουν δίχως εμπόδια. Δίχως να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να παρασυρθούν από διερχόμενα οχήματα.

Δεν είναι μόνο η εν λόγω πρόταση, που τέθηκε σε διάλογο. Με αφορμή σχόλιο του δημάρχου για τη δυνατότητα που δίνει το Διοικητήριο για τη στέγαση των δημοτικών υπηρεσιών, ο κτηνίατρος Στάθης Συμεωνίδης προτείνει το γκρέμισμα του κτιρίου "για να ανοίξει η ψυχή μας" και την πεζοδρόμηση των πάντων κάτω από Ερυθρού Σταυρού και Βενιζέλου. Για κάθε λόγο υπάρχει αντίλογος. Από αυτούς που υπερασπίζονται την αρχιτεκτονική αξία του Διοικητηρίου, που δημιουργήθηκε με βάση σχέδια του σπουδαίου Καβαλιώτη αρχιτέκτονα Κλέωνα Κραντονέλλη, μέχρι τη στάση του Κ. Σιμιτσή που υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει καθημερινά την σκληρή πραγματικότητα της υποχρηματοδότησης των δήμων συνιστά ψυχραιμία.

Αλλά όσο ανεδαφικά και ανέφικτα και να μοιάζουν όλα τούτα δείχνουν τον μοναδικό δρόμο που μένει για τον εξανθρωπισμό της Καβάλας, καθώς και των περισσότερων -αν όχι όλων- ελληνικών πόλεων. Αρκετά χτίσαμε. Στριμωχτήκαμε. Διευθετήσαμε. Μονοδρομήσαμε. Πλησιάζει ο καιρός να γκρεμίσουμε κάποια από τα κτίρια που μας κόβουν τη θέα και την ανάσα για να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα. Μπορεί η κάκιστη οικονομική συγκυρία να μην επιτρέπει την άμεση υλοποίηση τέτοιων σχεδίων, αλλά η συζήτηση μπορεί και πρέπει να αρχίσει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Συνεταιρισμός ανέργων

- Πώς σου φάνηκε η πρόταση του Στούντιο 7 για τη δημιουργία δημοτικής επιχείρησης για την απασχόληση των απολυμένων από το Δελφίνι, τον Κοθάλη, τον Σκαρή;

- Εξαιρετική. Πολύ πιο σημαντική από καμμιά δεκαριά συσκέψεις μαζί. Μέσα σε τούτο τον απόλυτο ζόφο οι απαντήσεις στα προβλήματα απαιτούν τόλμη και φαντασία. Το ερώτημα είναι αν ένα τέτοιο συνεταιριστικό σχήμα είναι βιώσιμο.

- Μα, αν δεν ήταν βιώσιμο, θα ήταν εξαρχής αρνητικοί στην ιδέα ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ντίνος Κλειτσιώτης και ο αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου Μάρκος Δέμπας. Η αντίδρασή τους όμως στον αέρα ήταν θετική.

- Πώς να μην είναι; Η αύξηση της ανεργίας με γεωμετρική πρόοδο τους υποχρεώνει να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου και να αναζητήσουν λύσεις. Να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα. Θα μου επιτρέψεις όμως να αμφιβάλω.

- Μα γιατί; Αν κρίνω από τη στάση των Κλειτσιώτη και Δέμπα, που κάτι παραπάνω ξέρουν ως οικονομολόγοι, ένα τέτοιο σχήμα μπορεί να είναι βιώσιμο.

- Είπα μακάρι. Αλλά επιμένω ότι οι καιροί δεν ευνοούν τέτοια συνεταιριστικά σχήματα για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ο πυρήνας αυτού του οικονομικού μοντέλου που έχει κυριαρχήσει παγκοσμίως και είναι η αιτία της κρίσης.

- Ίσως γι αυτό το λόγο η συγκεκριμένη πρόταση αποκτά ξεχωριστή σημασία. Εάν το υπάρχον οικονομικό μοντέλο αδυνατεί να δώσει λύσεις, η απάντηση μπορεί να βρίσκεται σε προτάσεις και λύσεις που το υπερβαίνουν.

- Μόνο που τούτο δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά. Πήγαινε και στη Θάσο και ρώτα τα μέλη των Συνεταιρισμών να σου πουν τη γνώμη τους. Τα τελευταία χρόνια έχουν βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και δίνουν συνεχώς χρήματα για τον εκσυγχρονισμό των ελαιοτριβείων.

- Αυτό είναι καλό. Εάν δεν εκσυγχρονιστούν, θα αφανιστούν.

- Ετσι είναι, αλλά επί της ουσίας τα συνεταιριστικά σχήματα δε βοηθούνται. Δεν είναι η λύση που θα χρηματοδοτήσουν τα κοράκια των Βρυξελλών. Ούτε εν μέσω αυτού του άγριου διεθνούς ανταγωνισμού είναι εύκολο τέτοια σχήματα να αντέξουν. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν πρόκειται για αγροτικούς συνεταιρισμούς, που διόλου τυχαία, έχουν πίσω τους μια παράδοση δεκαετιών, αλλά για παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Κοντολογίς, η πρόταση είναι καλή, αλλά αποσπασματικά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Απαιτείται αλλαγή συσχετισμών. Αλλαγή περιβάλλοντος. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη. Μόνο τότε είναι δυνατόν να ευδοκιμήσουν τέτοια σχήματα, που πράγματι μπορούν να δώσουν λύσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δεν έτυχε, απέτυχε

Το νέο διατροφικό σκάνδαλο με τις διοξίνες στη Γερμανία καταδεικνύει ότι τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν περιορίζονται στα δημοσιονομικά αδιέξοδα του Νότου. Η αποθέωση του κέρδους και η διαρκής υποχώρηση του δημοσίου τομέα, σύμφωνα με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες συνταγές των καιρών, που τα τελευταία χρόνια ακολουθούνται με θρησκευτική ευλάβεια στην Ευρώπη, αναδεικνύει τη σημαντικότερη αδυναμία του τυφλοσούρτη που προτείνουν ως άλλη βίβλο τα νεοφιλελεύθερα γεράκια που διαφεντεύουν την Ευρώπη: Την έλλειψη ανθρωπιάς. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική που επιβάλλεται δογματικά ως πανάκεια, αδιαφορώντας παγερά εάν έχει ως συνέπεια να ψάχνουν ολοένα περισσότεροι άνθρωποι στα σκουπίδια για να χορτάσουν την πείνα τους. Δεν αφορά μόνο την κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των αστέγων, που αντιμετωπίζονται ως παράπλευρη απώλεια. Αφορά την αποθέωση της λογικής του κέρδους πάση θυσία.

Αυτό έπραξε εν προκειμένω, ο διανομέας λιπών στο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν προσθέτοντας στις ζωοτροφές λίπος με διοξίνη που υπό φυσιολογικές συνθήκες χρησιμοποιείται για την επεξεργασία χάρτου ή σύμφωνα με άλλες πηγές για τον εμπλουτισμό βιοκαυσίμων. Προέταξε το άγιον κέρδος. Αδιαφορώντας προκλητικά και κυνικά για την αξία της δημόσιας υγείας, που διαρκώς υποχωρεί, όπως και άλλες "παλιομοδίτικες" αξίες όπως το κράτος πρόνοιας και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε μια καλύτερη ζωή.

Το έπραξε εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις επιταγές των καιρών για μεγιστοποίηση του κέρδους πάση θυσία. Μπόρεσε να το πράξει, λίγα χρόνια μετά από το άλλο διατροφικό σκάνδαλο με διοξίνες στην καρδιά της Ευρώπης, γιατί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν αποδυναμωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια λόγω της δογματικής εφαρμογής της αρχής περιορισμού του δημόσιου τομέα πάση θυσία. Με κάθε κόστος.

Αποδεικνύοντας εμφαντικά τα προφανή αδιέξοδα αυτής της πολιτικής. Διότι δίχως καλά στελεχωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς δεν μπορεί να προστατευτεί το αγαθό της δημόσιας υγείας. Δίχως επαρκώς εξοπλισμένα και επαρκώς στελεχωμένα δημόσια Νοσοκομεία είναι ζήτημα χρόνου η δημιουργία ενός νέου Καιάδα για τα οικονομικά ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Δίχως ένα καλό δημόσιο σχολείο θα επιστρέψουμε σε άλλες εποχές, όταν το δικαίωμα στη μόρφωση μονοπωλούσαν οι έχοντες.

Διότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι ο εξορθολογισμός των δαπανών, όπως υποστηρίζουν οι κρατούντες. Δεν είναι πρόβλημα ότι μπαίνει τέλος στη ρεμούλα και στην αρπαχτή στο αμαρτωλό καθεστώς προμηθειών των Νοσοκομείων. Το πρόβλημα είναι ότι στο όνομα πραγματικών προβλημάτων και αμαρτωλών λαθών του παρελθόντος αποδομείται βιαίως εκ βάθρων ο δημόσιος τομέας με καταστροφικές συνέπειες στην καθημερινότητα του πολίτη. Την υγεία του. Το δικαίωμα στη μόρφωση. Το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Εν κατακλείδι, το νέο σκάνδαλο με τις διοξίνες δεν έτυχε. Απέτυχε. Είναι μια κραυγαλέα αποτυχία του καλπάζοντος νεοφιλελευθερισμού.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το κολυμβητήριο και τα παράπονα του Σιμιτσή

- Τελικά το θαύμα έγινε. Το κολυμβητήριο ανοίγει από Δευτέρα. Ή μήπως ξανανοίγει μέχρι να κλείσει;

- Όπως όλα δείχνουν ανοίγει μέχρι να κλείσει. Αλλά όσο παραμένει ανοιχτό, μπορούμε να ελπίζουμε τουλάχιστον ότι θα βρεθεί μια λύση.

- Δηλαδή;

- Τι δηλαδή; Υπό την πίεση της τοπικής κοινωνίας και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και με κονδύλια που εκταμιεύτηκαν την ύστατη στιγμή, η δημοτική Αρχή κάνει το αυτονόητο. Ξανανοίγει δηλαδή το κολυμβητήριο ώστε τα παιδιά να συνεχίσουν να αθλούνται.

- Μα, καλά, ο δήμαρχος δεν έλεγε ότι τίθεται ζήτημα ασφάλειας των κολυμβητών;

- Κι ο Παπανδρέου έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν. Και τι μ' αυτό;

- Θες να πεις ότι ο Σιμιτσής άλλα είπε και άλλα κάνει τελικά;

- Όχι. Ο Σιμιτσής είπε αυτά που ήθελε και αυτά που έπρεπε να πει τη στιγμή που τα είπε. Ότι δηλαδή ο δήμος δεν είναι σε θέση να πληρώνει πανάκριβα τη λειτουργία ενός τόσο ενεργοβόρου αθλητικού χώρου, ιδίως μετά τη ζημία που υπέστη η στέγη και για την οποία ουδεμία ευθύνη έχει ο Σιμιτσής. Η μοναδική ένσταση κατά του δημάρχου ήταν ότι από ένα σημείο και μετά μπέρδεψε το μέτωπο. Αντί να είναι στοχοπροσηλωμένος κατά των κακοτεχνιών που παρέλαβε και της αδιαφορίας της Πολιτείας για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων έβαλε απέναντι τα κολυμβητικά σωματεία, τα παιδιά και όποιον άλλον ζητούσε το αυτονόητο. Δηλαδή την επαναλειτουργία του κολυμβητηρίου.

- Σα να μου τα λες μπερδεμένα. Δηλαδή, εκτιμάς ότι καλώς έκανε όταν είπε ότι το κλείνει και τώρα λες ότι καλώς κάνει που το ξανανοίγει;

- Ναι, γιατί αυτή είναι η πολιτική. Μια διαδικασία δυναμική όπου τα πάντα ρει. Ο πολιτικός οφείλει να είναι σταθερός στις απόψεις του, αλλά συνάμα και όσο ευέλικτος απαιτούν οι περιστάσεις. Όταν ο Σιμιτσής είπε ότι κλείνει το κολυμβητήριο, ούτε η χορηγία της Ενεργειακής Αιγαίου υπήρχε, ούτε τα κονδύλια που σύμφωνα με πληροφορίες εξασφάλισε ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης για την επισκευή της στέγης. Από τη στιγμή που τώρα υπάρχουν κάποια χρήματα, βεβαίως και οφείλει να το ανοίξει.

- Πάντως, ο Σιμιτσής τά 'χει με τους δημοσιογράφους . Λέει ότι παραπλανήσατε τον κόσμο.

- Το κολυμβητήριο ξανανοίγει υπό την πίεση των πολιτών και των ΜΜΕ. Που σημαίνει ότι τα ΜΜΕ έπαιξαν τον ρόλο τους ως ελεγκτές της δημοτικής Αρχής. Εάν ο Σιμιτσής σήμερα, ο Γρανάς αύριο, ο Τιμοσίδης μεθαύριο έχουν πρόβλημα με τα ΜΜΕ, σημαίνει πως ο Τύπος κάνει καλά τη δουλειά του. Καθείς εφ ω ετάχθη. H ενόχληση των τοπικών αρχόντων από την κριτική των ΜΜΕ είναι τίτλος τιμής, που οφείλουν να κερδίζουν καθημερινά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δικηγόροι και "διάσπαση"

Επί της ουσίας, η δεδομένη ταραχή στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας για το πιθανότατο όπως όλα δείχνουν ενδεχόμενο διάσπασης των δυνάμεων του χώρου στις επικείμενες εκλογές στον Δικηγορικό Σύλλογο Καβάλας είναι αδικαιολόγητη. Οι εκλογές στους επιστημονικούς φορείς έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και δεν αντιστοιχίζονται παρά μονάχα σε γενικές γραμμές με τις πολιτικές δυνάμεις. Εν προκειμένω, είτε κατεβεί ο Γιάννης Μίγγος, είτε ο Θανάσης Αθανασίου, είτε και οι δυο μαζί, η λέξη «διάσπαση» είναι αδόκιμη. Είτε τελικά εις εκ των δυο κερδίσει τις εκλογές, είτε τις χάσει, δεν θα είναι τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα δώσουν τον τόνο, αλλά οι διαπροσωπικές σχέσεις. Οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες. Οι παρέες, που γράφουν ιστορία σε αυτές τις περιπτώσεις. Άλλωστε, ο Δικηγορικός Σύλλογος Καβάλας ήταν άπαρτο κάστρο για το χώρο της Ν.Δ. όσο δέσποζε η προσωπικότητα του Γιάννη Παναγιωτόπουλου, που συσπείρωνε τις δυνάμεις του χώρου. Όταν αυτός αποσύρθηκε, το παιχνίδι ξανάγινε ανοιχτό με αποτέλεσμα την εκλογή του Μάκη Κεβρεκάκη για δυο συνεχόμενες θητείες.

Μα και σε αυτή την περίπτωση, η νίκη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ ήταν τόσο σχετική, όσο και οι συνθήκες. Τις εκλογές τις κέρδισε ο Κεβρεκάκης και οι περί αυτόν, γεγονός που ωφέλησε το ΠΑΣΟΚ για λόγους εντυπώσεων, αλλά και ουσίας με την έννοια της ανάδειξης ενός νέου στελέχους με κοινωνική αναφορά. Ίσαμε εκεί.

Δεδομένου ότι όλα ετούτα είναι γνωστά στο χώρο των δικηγόρων, η ταραχή που έχει ξεσπάσει για το ενδεχόμενο διάσπασης, όπως τα ίδια τα στελέχη της Ν.Δ. αναφέρουν, χρήζει σχολιασμού. Σίγουρα δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ξαφνικά οι δικηγόροι του ευρύτερου χώρου της Ν.Δ. την ψώνισαν. Η λέξη «διάσπαση» έρχεται πλέον συχνά στα χείλη των στελεχών της Ν.Δ. γιατί έχουν αντιληφθεί ότι το μεγάλο κόμμα που κέρδισε τις εκλογές με αρχηγούς τον Κώστα Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή δεν υπάρχει πια. Το πρόβλημα εν προκειμένω, που δικαίως προβληματίζει την τοπική Ν.Δ. είναι ότι έχει πια χαθεί η έννοια της παράταξης. Η υπό τον Αντώνη Σαμαρά Ν.Δ. είναι ένα κόμμα συρρικνούμενο, που συν τω χρόνω περιχαρακώνεται ολοένα και περισσότερο.

Ένα κόμμα που πια αδυνατεί να συγκρατήσει τις φιλοδοξίες των στελεχών του είτε πρόκειται για τον Δικηγορικό Σύλλογο, είτε για το εκκλησιαστικό συμβούλιο της ενορίας τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Έγκλημα και τρομοκρατία

Οι εκδοχές για τα γκαζάκια που πυρπόλησαν προχθές τα ξημερώματα τα περιπολικά της Δημοτικής Αστυνομίας Καβάλας είναι δύο: Ή είναι έργο ανθρώπων της νύχτας, που θέλησαν να στείλουν σαφές μήνυμα στη δημοτική Αρχή ή είναι έργο τρομοκρατών, η δράση των οποίων δεν περιορίζεται πια στην Αθήνα, αλλά εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα. Στην πρώτη περίπτωση, η Αστυνομία της Καβάλας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Εάν μπράβοι της νύχτας έχουν τόσο ξεσαλώσει που άρχισαν ευθέως να τρομοκρατούν τη Δημοτική Αστυνομία, τότε τα προειδοποιητικά μηνύματα, ενδεχομένως και οι δολοφονίες είναι το επόμενο βήμα. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της δράσης τρομοκρατών, που τα τελευταία χρόνια είναι ένα αξεδιάλυτο κουβάρι με το κοινό έγκλημα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Όπως και οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν.

Εν μέσω ετούτης της πολύπλευρης και πολυεπίπεδης κρίσης, που μετασχηματίζει βιαίως την ελληνική κοινωνία είναι καιρός να θέσουμε τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και να αναζητήσουμε τις αιτίες και της δράσης των τρομοκρατών, αλλά και της κατανόησής της από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Σε εκδήλωση που οργάνωσε η οργάνωση "Αριστερά Σήμερα" (ΑΡ.ΣΗ.) δυο χρόνια πριν, ο Andre Brie, ευρωβουλευτής του Γερμανικού Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Die Linke-PDS) κατονόμασε ως κύριες αιτίες που γεννούν τρομοκρατία τις εξής: Τις αποτυχημένες πολιτικές εκσυγχρονισμού. Τις καταστάσεις όπου η πολιτεία και η κοινωνία βρίσκονται σε αδυναμία να τηρήσουν τους νόμους. Τις κοινωνικές συνθήκες όπου βασιλεύει η διαφθορά.

Αυτές είναι οι αιτίες που γεννούν την τρομοκρατία στο Αφγανιστάν. Στο Ιράκ. Στην Ινδία. Στην Ελλάδα. Εκείνο το παλιό ανέκδοτο του Χάρρυ Κλύνν, που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Μόνο που πια δεν προσφέρεται για γέλια. Οι έρευνες για την αναζήτηση των ενόχων δεν αρκούν. Η τρομοκρατία θα υπάρχει και θα εξελίσσεται όσο οι ξεχαρβαλωμένες μηχανές του κομματικού κατεστημένου παράγουν ανδρείκελα ικανά μόνο για την αναπαραγωγή της διαφθοράς. Τα τυφλά χτυπήματα θα συνεχίζονται όσο οι κομματικοί σχηματισμοί που αμφισβητούν το υπάρχον σάπιο μοντέλο άσκησης της εξουσίας αρκούνται μόνο σε εκδηλώσεις αποδοκιμασίας και ισοπεδωτικής κριτικής, αντί να εκφράσουν συγκροτημένα μια άλλη εναλλακτική ρεαλιστική πολιτική πρόταση.

Η απόσταση από την πλήρη αποδοκιμασία των πολιτικών συλλήβδην μεταξύ τυρού και αχλαδίου και από τα τυφλά χτυπήματα αποδοκιμασίας μικραίνει επικίνδυνα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αλληλεγγύη τώρα

"Πρέπει να καταλάβεις ότι η διαφορά ανάμεσα σε εσένα και εμένα είναι ένα τίποτα, μια "στραβή". Πριν από λίγα χρόνια είχα σπίτι και όλα τα σχετικά. Έτσι ήρθαν τα πράγματα, ούτε που το κατάλαβα μάγκα μου"... Η φράση ανήκει σε άστεγο, μόνιμο κάτοικο Θησείου και συμπεριλαμβάνεται σε ρεπορτάζ του Κώστα Ονισένκο στην "Καθημερινή" την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ο τίτλος του ρεπορτάζ εύλογος: Αυξάνονται διαρκώς οι άστεγοι με "καλά βιογραφικά". Έμποροι που έχασαν τα πάντα δίχως να το καταλάβουν από μια "στραβή". Απόφοιτοι Πολυτεχνείου και καλών Κολλεγίων, που άλλοτε εύκολα ή δύσκολα έβρισκαν θέση στην αγορά εργασίας, αλλά που σήμερα δεν έχουν πια μέρος να σταθούν. Ένα κεραμίδι. Μια έστω κακά αμειβόμενη θέση εργασίας. Η μεγάλη στροφή στη σύνθεση των αστέγων έχει συντελεστεί τον τελευταίο χρόνο. Στη θέση των εξαρτημένων από ψυχότροπες ουσίες ή απόβλητων της κοινωνίας λόγω ψυχολογικών διαταραχών, βρίσκονται πλέον όλο και περισσότεροι νέοι μορφωμένοι, έμποροι. Πολίτες υπεράνω υποψίας μέχρι πρότινος.

Είναι βέβαιο πως το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί ούτε με προσευχές, ούτε με φιλανθρωπία. Είναι η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στην Ευρώπη χάριν της διόρθωσης των ελλειμμάτων. Είναι αυτή η πολιτική, που θέτει καθημερινά εκτός παιχνιδιού ανθρώπους, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια προβληματίζονταν για τη μάρκα αυτοκινήτου, που ταίριαζε στα γούστα τους, αλλά αίφνης βρέθηκαν στον δρόμο. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς φροντίζουν να κάνουν μικρές ποινικές παραβάσεις προκειμένου να ξεχειμωνιάζουν στη φυλακή, με εξασφαλισμένη τροφή και στέγη.

Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και μάλιστα να μην περιορίζεται στα όρια των εθνικών κρατών, αλλά να αφορά την Ευρώπη στο σύνολό της. Μέχρι όμως να δοθούν πειστικές πολιτικές απαντήσεις, μέχρι να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική ανθρωποκεντρική, το κενό καλούνται να το καλύψουν οι δήμοι, σύλλογοι όπως η "Πνοή" και η εκκλησία. Οι δομές που ήδη υπάρχουν δεν αρκούν. Οι φορείς αυτοί οφείλουν να συνεργαστούν και να τείνουν χείρα βοηθείας στον πλησίον μέχρι να περάσει η μπόρα.

Το πτώμα της 30χρονης γυναίκας που σφάχτηκε προχθές το πρωί γύρω στις 8 στην πλατεία Άθωνος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και πετάχτηκε σε έναν κάδο σκουπιδιών είναι απτή απόδειξη πως πια δεν υπάρχει καιρός.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Απόλυτη προτεραιότητα

Εύλογες οι διαμαρτυρίες των κολυμβητικών σωματείων για το κλείσιμο του κολυμβητηρίου Καβάλας. Παιδιών και γονιών, που πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουν ότι η Καβάλα απέκτησε καινούργιο κλειστό κολυμβητήριο, βρέθηκαν χωρίς κολυμβητήριο. Διότι στο ανοιχτό η δουλειά κουτσά-στραβά γινόταν. Εξίσου εύλογη είναι και η αντίδραση του δημάρχου Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για τα "κάλαντα κολυμβητηρίου" που του έψαλλαν οι μικροί κολυμβητές και ιδίως για τη βαρύτατη κατηγορία "και ήρθαν οι επιτήδειοι να φάνε τα λεφτά", πολλώ δε μάλλον όταν η αφορμή σύμφωνα με το παρασκήνιο αφορά δυσαρέσκεια ενδοπαραταξιακή. Καλή η συνθηματολογία, αλλά οι ισοπεδωτικές κατηγορίες δεν βοηθούν. Προ του αδιεξόδου, η δημοτική Αρχή οφείλει πρώτα και κύρια να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την επαναλειτουργία του κολυμβητηρίου το συντομότερο δυνατόν. Παράλληλα, ο δήμος Καβάλας, αλλά και οι άλλοι δήμοι ανά την Ελλάδα που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα (σ.σ. έχουν κλείσει κολυμβητήρια σε όλη την Ελλάδα) οφείλουν να αναδείξουν το πρόβλημα της κάλυψης του κόστους λειτουργίας των αθλητικών χώρων δια της ΚΕΔΚΕ.

Διότι ευλόγως ο γονιός αρνείται να μπει στη θέση της δημοτικής Αρχής και αξιώνει τη λειτουργία του κολυμβητηρίου με κάθε τρόπο. Από την άλλη ο δήμαρχος δεν μπορεί να επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του δήμου με κόστος δυσβάστακτο, διατρέχοντας τον κίνδυνο να μην είναι σε θέση κάποια στιγμή να καλύψει το κόστος μισθοδοσίας των υπαλλήλων του. Ο Κωστής Σιμιτσής, όπως και όλοι οι δημοτικοί άρχοντες οφείλουν να ανοίξουν ετούτη τη δημόσια συζήτηση. Περιθώρια για μισόλογα δεν υπάρχουν γενικώς. Είμαστε υποχρεωμένοι πια σε τούτου τη χρεωκοπημένη χώρα άπαντες, άρχοντες και αρχόμενοι, να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

Όχι μόνο για το ζήτημα της κάλυψης του κόστους λειτουργίας των δήμων δια της αναδιανομής των φορολογικών εσόδων και όχι με επιπλέον κεφαλικούς φόρους. Αλλά και για τη λογική που πρέπει να διέπει τον σχεδιασμό και την υλοποίηση έργων όπως το κολυμβητήριο Καβάλας. Εάν το αδιέξοδο οφείλεται απλώς σε ένα ατύχημα πρέπει να διερευνηθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε, όχι για να στήσουμε σώνει και καλά τους υπεύθυνους στον τοίχο, αλλά για να μην επαναληφθεί.

Εάν το πρόβλημα είναι συνολικότερο και αφορά τη δημιουργία ενεργοβόρων έργων υποδομής, η συντήρηση των οποίων μοιραία αποδεικνύεται δυσβάστακτη σε βάθος χρόνου, το έργο του κολυμβητηρίου πρέπει να γίνει μάθημα για το μέλλον. Η πρόβλεψη για το ενεργειακό κόστος λειτουργίας πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι απόλυτη προτεραιότητα και για λόγους οικονομικούς, αλλά και για την προστασία του περιβάλλοντος.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More