Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι πράγματι θλιβερό να παρακολουθεί κανείς στελέχη του Συνασπισμού σαν τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τον Γιάννη Μπαλάφα να προσπαθούν να απαλύνουν τη δεινή επικοινωνιακή ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκδηλώσεις της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου. Λένε, και δεν έχουν άδικο, ότι τα παρατράγουδα στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις έγιναν η αφορμή για να φορτωθούν τα πάντα στην πλάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Είπαν και όπως απεδείχθη είχαν απόλυτο δίκιο ότι η άνανδρη επίθεση κατά του βουλευτή Κιλκίς του ΠΑΣΟΚ Χρήστου Μαγκούφη έγινε από στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και όχι από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως αρχικά είχε ειπωθεί. Λένε πως οι διαμαρτυρίες κατά της χρεοκοπημένης κυβερνητικής πολιτικής είναι απότοκος του δίκαιου θυμού των Ελλήνων πολιτών. Δεν έχουν άδικο. Αλλά παραλείπουν να αναφερθούν στην αρχική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, που μέσα στην πρεμούρα της γενικής εφόδου κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής του μνημονίου δεν φρόντισε να πάρει αποστάσεις από τη θρησκευτική ακροδεξιά και τους «φίλους εφέδρους καταδρομέων», που διακρίθηκαν στα επεισόδια.

Η αρχική ανακοίνωση έκανε λόγο για «αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση ιερής αγανάκτησης και οργής αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας για εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία». Ετσι, χωρίς άλλες διευκρινίσεις. Χωρίς να επιχειρείται κανείς διαχωρισμός από τις επιθέσεις κατά του προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήταν η πρώτη φορά.

Στον ΣΥΡΙΖΑ παραλείπουν συστηματικά να διαχωρίσουν τη σκληρή κριτική κατά της όντως χρεοκοπημένης κυβερνητικής πολιτικής από τις αήθεις επιθέσεις κατά των βουλευτών και των υπουργών της κυβέρνησης συλλήβδην. Αλλά σε τούτη τη συγκυρία, την τόσο κρίσιμη, είναι που πρέπει τα πράγματα να ειπωθούν με το όνομά τους. Είναι απολύτως φυσικό να αισθάνονται προδομένοι από την κυβερνητική πολιτική ιδίως αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να δικαιολογήσει την κατηγορία του «προδότη» κατά του Κάρολου Παπούλια και ως προσώπου και ως θεσμού. Είναι διαφορετικό να ζητάς να γίνουν το συντομότερο δυνατόν εκλογές γιατί είναι πια δεδομένη η αναντιστοιχία λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πλειοψηφίας και είναι διαφορετικό να θεωρείς ήσσονος σημασίας τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Δημήτρη Παπουτσή, του Μιχάλη Τιμοσίδη ή του Κωστή Σιμιτσή. Ο οργισμένος πολίτης μπορεί να υπερβάλλει. Τα κόμματα, που πέραν των πολιτικών που εκφράζουν είναι οι στυλοβάτες του δημοκρατικού πολιτεύματος, οφείλουν ψύχραιμα να αποτιμούν τα γεγονότα.

Read More

"Πράσινη" ευκαιρία

Η πρόταση της εταιρίας Eolfi – Άνεμος Ελλάς, θυγατρική της μεγάλης γαλλικής εταιρίας Veolia, στον δήμο Θάσου για εγκατάσταση δυο αιολικών πάρκων με συνολικά 28 μεγάλες ανεμογεννήτριες, που θα παράγουν από 72 έως 84 MW ηλεκτρικής ενέργειας παρουσιάζει πολύπλευρο ενδιαφέρον. Πρόκειται για την πρώτη σοβαρή πρόταση στον τομέα της «πράσινης ενέργειας», που εκτιμάται ότι θα αποφέρει ετήσιο εισόδημα 300.000 ευρώ στον καταχρεωμένο δήμο για 20 τουλάχιστον χρόνια. Σε τούτη τη διερευνητική φάση, πριν το θέμα τεθεί προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο Θάσου, οι δημοτικοί σύμβουλοι ζήτησαν μεγαλύτερα αντισταθμιστικά οφέλη και η εταιρία δεσμεύτηκε να προβεί στη συντήρηση ορεινών και δασικών δρόμων, ενώ συζητά και την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών πάνελ σε δημόσια κτίρια και δρόμους, ώστε να εξασφαλιστεί αυτόνομος φωτισμός. Στο μεταξύ, η διαπραγμάτευση είχε ως συνέπεια την τροποποίηση της προμελέτης που προέβλεπε την τοποθέτηση ανεμογεννητριών σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους στο Υψάριο, όπου η δημοτική Αρχή σχεδιάζει παρεμβάσεις για την ανάπτυξη οικοτουρισμού.

Αν και είναι πρόωρο να εξαχθούν συμπεράσματα, μπορεί κανείς να αντιληφθεί –ανεξάρτητα από την τύχη της πρότασης- τις προοπτικές της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης», αλλά και τη σημασία της διαπραγμάτευσης, που ήδη τροποποίησε τον αρχικό σχεδιασμό. Το Δημοτικό Συμβούλιο και η τοπική κοινωνία καλούνται να αποφασίσουν ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά δίχως άναρθρες κραυγές και εύκολους αφορισμούς. Αφού συγκρίνουν τι προσφέρει η εταιρία με αντίστοιχες προτάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό για να μην πιαστούν αδιάβαστοι. Ζυγίζοντας την επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος, που στον έναν ή στον άλλο βαθμό πρέπει να θεωρείται δεδομένη, με τη σημασία της συντήρησης των δασικών δρόμων, που είναι απολύτως απαραίτητοι για την πυροπροστασία των δασών και πια δεν συντηρούνται από το κράτος.

Τα εύκολα «ναι» είναι ανεπίτρεπτα πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για παρεμβάσεις διάρκειας δεκαετιών στον πολύτιμο φυσικό πλούτο του νησιού. Εξίσου ανεπίτρεπτοι όμως πρέπει να είναι και οι εύκολοι αφορισμοί και οι εύκολες αρνήσεις. Τέτοιες κοντόθωρες λογικές συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας. Είναι πια καιρός τα θέματα αυτά να αντιμετωπίζονται με τη σύνεση και τη σοβαρότητα που απαιτείται και όχι με την ανευθυνότητα και τις ευκολίες του παρελθόντος.

Read More

Το δημόσιο και οι γυμνοσάλιαγκες

Λες ότι οι γιατροί και οι νοσοκόμες του Νοσοκομείου Καβάλας ασχολήθηκαν με την περίπτωσή σου με τόση αφοσίωση θαρρείς και ήσουν ο μοναδικός ασθενής τους και σε κοιτούν συγκαταβατικά, θαρρείς και είσαι εξωγήινος και τελείς υπό την επήρεια πολιτισμικού σοκ. Λες ότι υπάρχουν δάσκαλοι στα δημόσια σχολεία που διδάσκουν αδιαφορώντας αν γίνεται δουλειά φροντιστήρια, αποφασισμένοι να εφοδιάσουν κάθε μαθητή τους με τα απαραίτητα για να επιτύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις και σε κοιτούν με δυσπιστία. Τους μιλάς για τον δημόσιο υπάλληλο που συνεχίζει όπως και πριν την κρίση να κάνει τη δουλειά του ευσυνείδητα και είναι βέβαιοι ότι τους δουλεύεις ή ότι είσαι αφελής.

Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι. Είναι γεγονός ότι ο δημόσιος τομέας πάσχει, επειδή για τούτο φρόντισαν χιλιάδες κοπρόσκυλα, πολιτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι επί δεκαετίες. Είναι επίσης γεγονός ότι η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία πάσχει, όπως πάσχει κάθε υπηρεσία που ανήκει στον δημόσιο τομέα σε τούτη τη χώρα, όχι για λόγους νομοτέλειας. Όχι γιατί ανήκει στο δημόσιο. Αλλά γιατί φρόντισαν για αυτό πολιτικοί γυμνοσάλιαγκες, που έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους, αδιαφόρησαν πλήρως για τη λειτουργία του. Τον αντιμετώπισαν ως λάφυρο. Ως τσιφλίκι τους για το βόλεμα του πολυάριθμου κομματικού στρατού.

Αλλά το γεγονός αυτό δεν μπορεί να συμπαρασύρει όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, που στις μέρες μας αντιμετωπίζονται ωσάν να είναι υπεύθυνοι όλων των δεινών της χρεοκοπημένης χώρας. Δεν είναι έτσι. Ο δημόσιος τομέας, έπειτα από δεκαετίες χειραγώγησης και άλωσής του από τις στρατιές των «πράσινων» και των «βένετων» πρέπει να επανιδρυθεί. Αλλά με απόλυτο σεβασμό σε αυτούς που προσφέρουν. Σε αυτούς που επιμένουν τόσα χρόνια να φυλάσσουν Θερμοπύλες, σε πείσμα της γενικότερης αντίληψης της ρεμούλας και της αρπαχτής. Όχι με χυδαία κριτήρια αγοράς. Πράγματι, για παράδειγμα τα αρχαία ελληνικά δεν θα έπιαναν φράγκο σε μια δημοπρασία μεταξύ «γιάπηδων με τζιν», αλλά είναι βέβαιο ότι συμβάλλουν καταλυτικά στη μόρφωση των παιδιών.

Να αξιολογηθούν. Όλοι. Αλλά με κριτήριο την πραγματική τους προσφορά, με στόχο την επανίδρυση του δημόσιου τομέα, έτσι που να παίζει πραγματικά τον ρόλο του και να πάψει να λειτουργεί ως ίδρυμα για το βόλεμα των κομματικών στρατών.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Για την καρμανιόλα της Τενέδου

Το πρόβλημα με την καρμανιόλα της Τενέδου στη δυτική είσοδο έξοδο της πόλης της Καβάλας είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Πρόκειται για έναν δρόμο εντός του αστικού ιστού με το μεγάλο μειονέκτημα να μην έχει πολλές στροφές, με συνέπεια να αναπτύσσονται ανεπίτρεπτα μεγάλες ταχύτητες, με τραγική –συχνά- κατάληψη. Το θέμα όμως είναι πολύ σοβαρό για να νίπτουν οι αρμόδιοι τα χέρια τους. Νέοι άνθρωποι σκοτώνονται με συχνότητα δραματική. Παιδιά 17, 18, 20 χρονών χάνονται στο ύψος της ιχθυόσκαλας ή του παγοποιείου συχνότερα, ενώ άλλα τραυματίζονται βαριά ή μένουν καθηλωμένα μια ζωή σε αναπηρικό καρότσι λόγω ταχύτητας. Τρελαίνεται κανείς όταν σκέφτεται ότι το πρόβλημα ενδεχομένως δεν θα υπήρχε αν ο δρόμος είχε αλλεπάλληλες στροφές, που δεν θα προκαλούσαν τους νεαρούς να δοκιμάσουν τα όρια των οχημάτων τους. Ο απολογισμός των δέκα νεκρών και των ουκ ολίγων τραυματιών τα τελευταία δέκα χρόνια δεν αφήνει απολύτως κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Κάτι πρέπει να γίνει το συντομότερο.

Είναι βέβαιο ότι η λύση δεν βρίσκεται στη δημιουργία στροφών ή φυσικών εμποδίων. Οι «έξυπνες λύσεις» με τα σαμαράκια εγκυμονούν μεγαλύτερους κινδύνους όπως έχει αποδειχτεί. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Ίσως πρέπει να τοποθετηθούν φανάρια που να λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο. Ίσως πρέπει να γίνει μελέτη για τους στύλους φωτισμού προκειμένου να μην γίνονται θανάσιμα εμπόδια όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο. Ο δήμος Καβάλας και το τμήμα Τροχαίας οφείλουν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να μελετήσουν λύσεις. Να συμβουλευτούν ειδικούς. Να σπάσουν το κεφάλι τους να βρουν μια κάποια λύση πριν η μακάβρια λίστα μεγαλώσει.

Η βαθύτερη ουσία του προβλήματος είναι το έλλειμμα κυκλοφοριακής παιδείας. Οι Έλληνες μαθητές παίρνουν ένα σωρό άχρηστες και παρωχημένες γνώσεις από σχολικά εγχειρίδια κακογραμμένα, που συχνά αναλαμβάνουν να διδάξουν άνθρωποι που είναι και ανίκανοι και ακατάλληλοι για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Στο μεταξύ, τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, που πριν λίγα χρόνια φτιάχτηκαν ανά την Ελλάδα με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγιναν κουφάρια ελλείψει ενός στοιχειώδους σχεδιασμού για τη λειτουργία τους.

Ελλείψει ενός σχεδίου, με προτεραιότητα τις ζωές των παιδιών. Μα όπως φαίνεται, άλλα προέχουν. Απτά και σαφώς πιο επικερδή. Ποιος αλήθεια, νοιάζεται για τα παιδιά;

Read More

Η πολιτική των γηπέδων

Η απαγόρευση ανάρτησης πανό με πολιτικά συνθήματα στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων με εντολή της Φίφα, της Ουέφα ή και των δυο συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή. Δεν μπορεί να σταθεί δικαιολογία για το φίμωμα των οπαδών, που σαφώς πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα. Να φωνάζουν συνθήματα, ή να αναρτούν πανό, που να εκφράζουν όχι μόνο τον καημό για την ομάδα τους, αλλά και για τη συνολική πολιτική κατάσταση. Μα, θα αντιτείνει κανείς, συνθήματα όπως το «πουτάνας γιε πρωθυπουργέ» επί παραδείγματι δεν συνιστούν δείγμα πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου, αλλά αυτή είναι η γλώσσα των γηπέδων. Λαϊκή και «λιμανίσια» όσο το ίδιο το άθλημα από τη γέννησή του. Δεν χωρά σαβουάρ βιβρ στα συνθήματα των οπαδών με την ίδια λογική που δεν πετούν γαρύφαλλα στη σκηνή όπερας στην κορύφωση της παράστασης. Άρα το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το σεξιστικό των συνθημάτων, αλλά με την έκφραση των οπαδών.

Οι γραβατοφορεμένοι αξιωματούχοι της Φίφα και της Ουέφα αποφάσισαν να βάλουν το άθλημα στον κλίβανο για να το καθαρίσουν από οτιδήποτε μπορεί να ενοχλεί τους κρατούντες. Να κρατήσουν μόνο τις ντρίμπλες και τα γκολ, αλλά και τον τζίρο των δισεκατομμυρίων γύρω από τον βασιλιά των σπορ. Περιφρονώντας έτσι όχι μόνο τους οπαδούς και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, αλλά το ίδιο το άθλημα, που ποτέ δεν ήταν μόνο ντρίμπλες και γκολ. Από τον πρώτο νόμο του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του Β’ τον 14ο αιώνα, σύμφωνα με τον οποίο όποιος έπαιζε ποδόσφαιρο οδηγούνταν στη φυλακή, μέχρι τη βαρύτητα που έδωσαν στο ποδόσφαιρο οι στρατιωτικές δικτατορίες των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το ποδόσφαιρο σημαίνει πολύ περισσότερα από μια περισσότερο ή λιγότερο θεαματική αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ομάδες με 11 παίκτες και έναν προπονητή.

Η μπάλα είναι ο συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Είναι το δημοκρατικότερο των αθλημάτων γιατί προσφέρει ίσες δυνατότητες διάκρισης σε έναν κοντοπίθαρο όπως ο Μέσι και σε έναν ψιλόλιγνο Ολλανδό όπως ο Φαν Πέρσι. Αλλά και γιατί δίνει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση στους χιλιάδες θεατές στις εξέδρες και στα εκατομμύρια θεατών στις τηλεοράσεις ότι συμμετέχουν και επηρεάζουν την έκβαση ενός αγώνα. Η επιχείρηση φίμωσής του είναι ανεπίτρεπτη και πέρα για πέρα αντιδεοντολογική, αφού δεν σέβεται τους κανόνες του παιχνιδιού.

Read More

Χώρα υπό κατοχή

Αυτή η εικόνα της Αγγελα Μέρκελ με τον Νικολά Σαρκοζί να συζητούν μονάχοι για να βρουν μια λύση στο ελληνικό δράμα προσβάλλει βάναυσα την υπερηφάνεια κάθε Έλληνα. Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό πως κατά τη διάρκεια των συνομιλιών των ηγετών Γερμανίας και Γαλλίας για το ελληνικό ζήτημα, ο Έλληνας πρωθυπουργός προσκυνούσε παπάδες και εικονίσματα στον Άγιον Όρος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε πρόβες ρητορικής στον καθρέφτη του για να αντιμετωπίσει τους εκπροσώπους της τρόικας, δηλαδή τους υφισταμένους των ομολόγων του. Τέτοια ταπείνωση. Τόση ντροπή. Κοιτώντας και ξανακοιτώντας ετούτη την εικόνα, αντιλαμβάνεται κανείς δίχως αμφιβολία καμμιά ότι η χώρα αυτή δεν κυβερνάται από την εκλεγμένη κυβέρνησή της. Τα ηνία έχουν ουσιαστικά παραδοθεί στους Γερμανούς, που δεν έχουν πια λόγους να κρύψουν ότι δεν εμπιστεύονται τη διακυβέρνηση της χώρας στα μέλη της εκλεγμένης κυβέρνησης. Γερμανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ξεκάθαρα ολοένα και πιο συχνά ότι ο διακανονισμός του χρέους σημαίνει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ πού και πού δίνουν και καμμιά πασούλα στους Γάλλους για να μην μένουν παραπονεμένοι. Για ιστορικούς λόγους και μόνο.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν δίκιο! Όσο και αν μας προσβάλλει αυτή η εικόνα, ξέρουμε καλά ότι και οι νυν και οι πρώην ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας δίχως ένα σχέδιο. Δίχως σκοπό. Έθεσαν υποψηφιότητα, κέρδισαν τις εκλογές, βγήκαν φωτογραφίες και μοίρασαν δηλώσεις και χαμόγελα δίχως να έχουν προηγουμένως συμφωνήσει σε 4-5 βασικούς πολιτικούς άξονες στους οποίους επρόκειτο να κινηθούν. Μα ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι ένας σχεδιασμός υπήρχε καταρχήν, είναι βέβαιο ότι βρίσκεται ξεχασμένος σε κάποιο συρτάρι.
Η δεινή θέση της ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστή από τα πριν. Η δυσμενέστατη συγκυρία δεδομένη. Ακόμα και αν κανείς δεν χρεώσει στον Παπανδρέου την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πριν εξαντληθούν όλες οι εναλλακτικές λύσεις που ενδεχομένως υπήρχαν, θα περίμενε μια αποφασιστικότητα αντίστοιχη των περιστάσεων. Μιαν απόφαση δραστικής περικοπής όλων των αμυντικών δαπανών με την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ρόλο εγγυητή των συνόρων μας. Μια οικονομική πολιτική με στόχο τον εξορθολογισμό του σπάταλου δημόσιου τομέα Μια διπλωματική εκστρατεία στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με στόχο την αναζήτηση των απαραίτητων συμμαχιών για την αλλαγή των όρων του παιχνιδιού κατά το δυνατόν. Την τόνωση των οικονομικών συναλλαγών με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ουδέν έγινε. Ούτε σε επίπεδο εξωτερικής, ούτε σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Δειλοί, μοιραία κι άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα. Γι αυτό ανάβουν κεριά δεξιά κι αριστερά.
Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ένοχη σιωπή

Είναι αλήθεια πως οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή έβαλαν τη σφραγίδα τους στην πορεία προς τη χρεοκοπία. Αυτό το μπουλούκι των πεινασμένων για εξουσία και ρεμούλα παραγόντων της συμφοράς ούτε μια στιγμή κυβέρνησε με τη φιλοδοξία να λύσει ένα πρόβλημα. Να συμβάλλει ώστε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Έφαγαν, ήπιαν, ξεφάντωσαν κι όταν πια η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο παρέδωσαν πανικόβλητοι την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ και κρύφτηκαν στα λαγούμια τους. Δικαίως, το τσούρμο των ανίκανων που τους διαδέχθηκε υπενθυμίζει ανά πάσα στιγμή τι προηγήθηκε. Απολύτως εύλογα εγκαλούνται οι «γαλάζιοι» για την ουσιαστική κατάργηση του ΑΣΕΠ, για προσλήψεις σωρηδόν στον δημόσιο τομέα όχι στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης αναπτυξιακής κατεύθυνσης που εν τέλει απέτυχε, αλλά με μόνο κριτήριο τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Γνωστά όλα αυτά και χιλιοειπωμένα. Έρχονται και ξανάρχονται στον δημόσιο διάλογο στην προσπάθεια ανάλυσης των αιτιών του σημερινού αδιεξόδου, μαζί με το ξεσάλωμα του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου που δεν επενδύει στην παραγωγή, αλλά στην κρίση και τη χρεοκοπία των χωρών που το ανέθρεψαν.

Αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι ελάχιστοι κάνουν έστω και μια αναφορά στο απερίγραπτο πάρτυ της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στα χρόνια του «εκσυγχρονισμού». Στα δυσθεώρητα ποσά που κατασπαταλήθηκαν υπέρ του κλέους της «ισχυρής Ελλάδας» με ευθύνη του σοβαρού Σημίτη και των περί αυτόν. Τεράστια ποσά που είτε έγιναν φαραωνικά κουφάρια ακατάλληλα για οτιδήποτε άλλο, είτε έγιναν παράλογα υψηλές αργομισθίες δημοσιογράφων, πολιτικών και γραφειοκρατών, που έχουν ασθενή μνήμη. «Ξέχασαν» τι έφαγαν και τι ήπιαν τότε και τώρα κραδαίνουν την ρομφαία εναντίον του μπαρμπα Κώστα που έπαιρνε καταχρηστικά το χαρτζιλίκι του ΕΚΑΣ και της κυρα-Σοφίας, που μόνη της ανάμιξη σε όλο τούτο το πανηγύρι με το δημόσιο χρήμα είναι ότι βόλεψε ένα παιδί στο δημόσιο, λόγω των διαχρονικά εξευτελιστικά χαμηλών μισθών του ιδιωτικού τομέα.

Τώρα, που μαζί με τη χώρα χρεοκόπησε πλήρως το ΠΑΣΟΚ, οι «γαλάζιοι» θέλουν να επιστρέψουν υποστηρίζοντας ότι αυτοί ξέρουν. Έχουν τη συνταγή, που πέντε χρόνια την άφησαν ξεχασμένη στα συρτάρια, μα τώρα θα την εφαρμόσουν και θα σώσουν τη χώρα. Όποιος αφελής θέλει τους πιστεύει. Όταν όμως αναφέρονται στο πάρτυ των Ολυμπιακών Αγώνων και την περίεργη και καταφανώς ένοχη σιωπή για κείνο το φοβερό σκάνδαλο έχουν απόλυτο δίκιο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ποντίκια σε ρόλο υπερεπαναστάτη

Άπαντες έχουν το δικαίωμα στην κριτική. Άπαντες έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν γραμμή πλεύσης. Απόψεις. Πολιτικές επιλογές. Γι αυτό εξάλλου γίνονται οι εκλογές. Η κινητικότητα του εκλογικού σώματος, οι αλλαγές στις τάσεις και τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων μπορούν να φέρουν τα πάνω-κάτω. Ενίοτε δε, το κάνουν. Ποιος για παράδειγμα μπορούσε να πιστέψει το 2007, την επομένη του θριάμβου του Κώστα Καραμανλή και της δεινής ήττας που υπέστη το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Γιώργος Παπανδρέου, ότι σε δυο χρόνια, θα έρχονταν τα πάνω-κάτω και θα έβγαινε πρώτο κόμμα με 10 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά το ΠΑΣΟΚ; Ουδείς. Και όμως συνέβη. Οι Έλληνες έστειλαν στην πρόωρη συνταξιοδότηση τον Καραμανλή και ανέθεσαν τις τύχες της χώρας στα χέρια του Παπανδρέου.

Όλα αυτά μοιάζουν πια μακρινά. Θαρρείς και έγιναν όχι πριν από δυο, αλλά πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια. Ο απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού το 2009 έχει πλήρως απαξιωθεί στη συνείδηση των περισσότερων ψηφοφόρων του, καθώς η χώρα βαδίζει ακυβέρνητη στην έρημο της χρεοκοπίας. Άλλωστε, είναι πλέον σαφές ότι δεν κυβερνά το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου. Κυβερνούν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους, που συμπεριφέρονται σαν κατακτητές δίχως να νοιάζονται ούτε για τα προσχήματα. Ο θυμός των πολιτών είναι απολύτως εύλογος. Όλων ανεξαιρέτως. Αλλά αυτοί που είναι σίγουρα πιο θυμωμένοι είναι αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που εμπιστεύθηκαν τις τύχες της χώρας στον Παπανδρέου δίχως πολλές προσδοκίες, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερος από τον προκάτοχό του.

Αυτοί είναι που κάνουν τη διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Αυτοί είναι που αναζητούν με το φανάρι μια εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αυτοί είναι που αυξάνουν τη διαφορά υπέρ της Ν.Δ., όχι γιατί πηγαίνουν προς τον Σαμαρά, αλλά γιατί φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί είναι που περισσότερο από τον καθένα οργίζονται όταν βλέπουν τους γυμνοσάλιαγκες επαγγελματίες Πασόκους, να δηλώνουν εσχάτως υπερεπαναστάτες και να συναγωνίζονται σε επαναστατική φρασεολογία. Όχι γιατί την πιστεύουν. Όχι γιατί πραγματικά άλλαξαν άποψη και θέση, που και ανθρώπινο είναι και θεμιτό, αλλά γιατί εγκαταλείπουν πρώτοι-πρώτοι το σκάφος τώρα που μπάζει νερά από παντού. Όπως τα ποντίκια. Άλλωστε, μια ζωή τον ρόλο των τρωκτικών του δημόσιου βίου έπαιζαν. Τον κατέχουν πολύ καλά.

Το ζήτημα είναι ποιον πείθουν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εσωκομματικός ρεβανσισμός

Η δημοκρατία έχει κανόνες συγκεκριμένους και σαφείς, η τήρηση των οποίων διασφαλίζει τη λειτουργικότητά της. Τα όρια εντός των οποίων η ελευθερία ενός εκάστου δεν παραβιάζει το δικαίωμα ελευθερίας του πλησίον. Αυτό συμβαίνει και εντός των κομμάτων. Υπάρχουν κανόνες και περιορισμοί. Αποφάσεις ομόφωνες ή μη, που ορίζουν τη λειτουργία ενός κόμματος. Τα πρέπει και τα μη. Όταν όμως αυτοί οι κανόνες, οι αποφάσεις των οργάνων, δεν σέβονται τη στοιχειώδη λογική και εντάσσονται σε μια καθαρά ρεβανσιστική πολιτική, τότε η εσωκομματική δημοκρατία βάλλεται εκ των έσω. Ακυρώνεται στην πράξη. Οι κανόνες και οι αποφάσεις εκπίπτουν σε άτεγκτο γραφειοκρατικό μηχανισμό που απωθεί, αντί να εγγυάται τη δημοκρατική λειτουργία. Μια τέτοια στρεβλή εφαρμογή των δημοκρατικών κανόνων έλαβε χώρα στην περίπτωση της εσωκομματικής σύναξης της τοπικής Ν.Δ. στις Κρηνίδες την περασμένη Παρασκευή. Στο πλαίσιο ομόφωνων ή μη αποφάσεων, όπως επισημαίνεται στην απάντηση του προέδρου της ΝΟΔΕ Καβάλας της Ν.Δ. Κώστα Ευθυμιάδη, αποφασίστηκε να μην προσκληθεί ο τέως δήμαρχος Φιλίππων Λάζαρος Τσαταλμπασίδης. Αυτές τις αποφάσεις επικαλείται ο κ. Ευθυμιάδης ισχυριζόμενος πως δεν έγινε και τίποτα.

Μόνο που οι κανόνες και οι πλειοψηφίες χάνουν την αξία και το νόημά τους όταν πάνε κόντρα στη λογική. Όταν είναι εξόφθαλμα ρεβανσιστικές. Δεν είναι δυνατόν να συγκαλείται σύναξη ενός κόμματος σε μια περιοχή και να «παραλείπουν» να καλέσουν τον επί τέσσερα χρόνια δήμαρχο. Αυτόν που καλώς ή κακώς αυτοί τον στήριξαν και τον ανέδειξαν σε αυτό το αξίωμα. Αυτό συνέβη εν προκειμένω. Αυτοί που έλαβαν την απόφαση λησμόνησαν να καλέσουν τον κ. Τσαταλμπασίδη, τον άνθρωπο που πρότειναν στην τοπική κοινωνία για να διαχειριστεί τα κοινά. Δεδομένου ότι ο κ. Τσαταλμπασίδης δεν βαρύνεται με βαρύτατες κατηγορίες για χρηματισμό ή κατάχρηση δημοσίου χρήματος, ώστε να τίθεται θέμα ηθικής τάξεως που εν τέλει ακυρώνει τη θητεία του η «παράλειψη» αυτή δεν ακυρώνει τον ίδιο. Ακυρώνει αυτούς που την έλαβαν.

Εν τέλει προσβάλλει την τοπική κοινωνία. Διότι οι άνθρωποι που ανήκουν στον ίδιο κομματικό φορέα με τον τέως δήμαρχο δεν σέβονται τις αποφάσεις της. Θαρρούν ότι νομιμοποιούνται να ακυρώνουν με τις αποφάσεις τους αυτόν που οι πολίτες της περιοχής τους ανέδειξαν στον δημαρχιακό θώκο. Δίχως να είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι έτσι ακυρώνουν εαυτόν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δεν σωζόμαστε

Η αξίωση των τροϊκανών να καταργηθεί η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί πείνας στον ιδιωτικό τομέα δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Δεν είναι πρόταση που μπαίνει σε διάλογο. Είναι η απαίτηση κατακτητή σε μια υπό κατοχή χώρα, που έχει έναν μόνο στόχο: Τη δημιουργία μιας εξαθλιωμένης φτωχής χώρας, οι κάτοικοι της οποίας θα δουλεύουν για ψίχουλα. Καθίσταται πια σαφές ότι ετούτο το εν εξελίξει πείραμα δεν έχει απλώς στόχο την αποπληρωμή των δανεικών. Ούτε το συμμάζεμα του πράγματι διεφθαρμένου και σπάταλου δημόσιου τομέα, που από το ’80 και μετά λειτουργούσε κατά κύριο λόγο ως μηχανισμός αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους. Ο στόχος είναι η δημιουργία μιας μικρής Κίνας ή Ινδίας, οι κάτοικοι της οποίας θα δουλεύουν στις γερμανογαλλικές εταιρίες για φραγκοδίφραγκα.

Σε τέτοιες συνθήκες, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι η τήρηση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά η αναζήτηση συμμαχιών με στόχο την υπέρβασή τους. Το εγχείρημα είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο σε συνθήκες διεθνούς οικονομικού πολέμου, όπου ο καθένας προσπαθεί πρώτα από όλα να σώσει το τομάρι του. Όταν χώρες του μεγέθους της Ιταλίας και της Ισπανίας κινδυνεύουν από τους ξεσαλωμένους κερδοσκόπους και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άδηλο, οι επιλογές είναι εξ ορισμού πολύ περιορισμένες και τα περιθώρια ελιγμού μικρά.

Το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα καθίσταται αδύνατο και καταδικασμένο από χέρι εξαιτίας της δεδομένης ανικανότητας του ελληνικού κράτους, κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού, να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη. Δεν είναι δυνατόν σε τούτη τη συγκυρία, με την παραγωγή στα τάρταρα και τα την ανεργία στα ύψη, ο κρατικός μηχανισμός να εμποδίζει τις εξαγωγές. Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το σημείο μηδέν, να μην μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να ελιχθεί έτσι ώστε να ξεπεραστούν άμεσα τα όποια γραφειοκρατικά εμπόδια εμποδίζουν έναν επιχειρηματία να εξάγει. Κι όμως ο Σ. Καραουλάνης, που διατηρεί βιοτεχνία παραγωγής παραπροϊόντων σφαγείων δεν μπορεί να εξάγει χοιρινά ποδαράκια στην Κίνα, ελλείψει διακρατικής συμφωνίας. Με άλλα λόγια, η ελληνική Πολιτεία αδιαφορεί για τους φόρους που θα εισέπραττε, τα μεροκάματα που θα δίνονταν και τα κέρδη του επιχειρηματία, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να επενδυθούν σε μια άλλη επιχείρηση.

Κοντολογίς, δεν σωζόμαστε.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Θλίψη

Λένε πως το πάρτυ τέλειωσε. Λένε πως ο σπάταλος και βαθύτατα διεφθαρμένος δημόσιος τομέας θα μειωθεί, αφού πλέον είναι ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της χώρας. Λένε πως το μοντέλο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας έχει κλείσει τον κύκλο του και πια έφτασε ο καιρός για μια νέα υγιή επιχειρηματικότητα, ικανή να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Λένε… Αλλά όταν σταματήσουν οι δηλώσεις, οι βουλευτές σπεύδουν να προστατεύουν την πολυπληθή κομματική τους πελατεία από το μέτρο της εφεδρείας, κάνοντας μετατάξεις σε άλλες οργανικές θέσεις περισσότερο ασφαλείς. Οι υπουργοί σπεύσουν να προστατεύσουν γυναίκες και παιδιά από τη δύσκολη συγκυρία.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι επιβεβλημένες μειώσεις του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, επειδή τούτο επιτάσσουν οι δανειστές της υπό κατοχή χώρας, δεν γίνονται βάσει ενός σχεδίου για τη δημιουργία ενός άλλου δημόσιου τομέα, ικανού να συμβάλλει στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Οι μειώσεις γίνονται οριζοντίως και καθέτως με μοναδικό στόχο να περάσουν τις εξετάσεις της τρόικας. Να είναι σε θέση να βγουν και να πουν πως μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 30-40.000 ανθρώπους. Είναι βέβαιο ότι ετούτες οι σπασμωδικές κινήσεις θα επιτείνουν περαιτέρω την κρίση κοινωνίας και οικονομίας γιατί πολύ απλά δεν δημιουργούν ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο. Δεν εντάσσονται σε έναν σχεδιασμό για τη δημιουργία ενός επιτελικού κράτους, απαλλαγμένου από τη διαφθορά, ικανού να τονώσει την οικονομία και να ενθαρρύνει την υγιή επιχειρηματικότητα. Ενός κράτους, που θα μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει καλύτερα με μικρότερο αριθμό υπαλλήλων. Όταν όμως αφήνεις ανέγγιχτες τις δομές και απλώς μειώνεις το προσωπικό, τότε άλλο δεν κάνεις από το να ξεδοντιάζεις την κρατική μηχανή.

Μα, ουδείς νοιάζεται. Ούτε οι νταβατζήδες από την Εσπερία, ούτε τα πολιτικά υποπροϊόντα του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, που μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με φιγούρες σε τούτο το θέατρο σκιών που έχει καταντήσει η πολιτική ζωή. Τα «όρνια» της τρόικας και του ΔΝΤ γράφουν και σβήνουν στο μπλοκάκι με μοναδικό στόχο να περιορίσουν τη ζημιά των εντολοδόχων τους, ενώ οι γυμνοσάλιαγκες του δικομματισμού μηχανεύονται πώς θα σώσουν το τομάρι τους στις νέες συνθήκες. Σε τούτη τη συγκυρία το ΚΚΕ σπεύδει να βάλει στα κομματικά εικονοστάσια το πορτραίτο του Νίκου Ζαχαριάδη, δίπλα σε αυτό του Στάλιν.

Τόση θλίψη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων και το πλιάτσικο

Ωραίες και διδακτικές οι ιστορίες για τον κυρ-Κώστα, τον κυρ-Ανδρέα, την κυρα-Μαρίκα, που κακώς κάκιστα έπαιρναν αναπηρικές συντάξεις που δεν δικαιούνταν με τη διαμεσολάβηση του βουλευτή του κόμματος. Απολύτως σωστές οι επισημάνσεις για τους ουκ ολίγους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες συνταξιούχους, που αφού προηγουμένως εξασφάλιζαν μια σύνταξη άνοιγαν μετά και ένα μαγαζί, δημιουργώντας συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού με τους επαγγελματίες της διπλανής πόρτας. Όπως και οι επισημάνσεις για τις επιδοτήσεις των αγροτών που έγιναν δίλιτρα αυτοκίνητα, λουλούδια και σαμπάνιες σε επαρχιακά σκυλάδικα.

Αλλά είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ετούτη η χώρα πλιατσικολογήθηκε συστηματικά από επιχειρηματίες, που δημιουργήθηκαν εν μία νυκτί με την προκλητική εύνοια παραγόντων των δύο μεγάλων κομμάτων. Από εργολάβους, που έγιναν εκδότες για να εκβιάζουν για την ανάληψη μεγάλων δημόσιων έργων με παράλογο υψηλό τίμημα, που μοιράζονταν με τα πολιτικά τους γιουσουφάκια σε μια ρεμούλα διαρκείας. Από κοπρόσκυλα που έκαναν την πολιτική επάγγελμα είτε με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, είτε της Ν.Δ. και ακόμα τρώνε και πίνουν εις υγείαν των κορόιδων, που τους ψηφίζουν γιατί έχουν πειστεί ότι μόνο έτσι μπορούν να βελτιώσουν όσο τούτο είναι δυνατόν την καθημερινότητά τους. Για τις ανάγκες αυτού του συστήματος ξεχείλωσε ο δημόσιος τομέας ώστε να χωρέσει όσο γίνεται περισσότερους βολεμένους με στόχο τη διαιώνιση της πολιτικής τους κυριαρχίας. Για τις ανάγκες αυτού του συστήματος, ο δημόσιος τομέας έγινε τόσο αναποτελεσματικός όσο να μην ενοχλεί τους πολιτικά κυρίαρχους. Η αλήθεια είναι ότι σε τούτο το πλιάτσικο εναντίον της χώρας και των πολιτών της πήραν μέρος και αρκετοί δημοσιογράφοι, που θεωρούσαν εντελώς φυσικό να παίρνουν και κανά δυο αργομισθίες παράλληλα με τον διόλου ευκαταφρόνητο μισθό τους σε αναγνώριση των υπηρεσιών τους.

Γι αυτό και είναι ανήθικο να πυκνώνουν οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που φρόντισαν να βολέψουν τα παιδιά τους στο δημόσιο ή να αποκρύπτουν κάποια εισοδήματα από την εφορία, όταν αυτές οι τάσεις είχαν δημιουργηθεί από την γεμάτη στρεβλώσεις ελληνική πραγματικότητα. Φταίει κι ο Χατζηπετρής πράγματι. Αλλά δεν είναι δυνατόν να επιρρίπτεται σε αυτόν η κύρια ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας και να μένουν στο απυρόβλητο αυτοί που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα προστατευμένοι πίσω από τους μαντρότοιχους στους οποίους έκλεισαν τη ματαιοδοξία τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ζήτημα χρόνου

Πανηγυρίζοντας τη νέα μεγάλη εκτός έδρας εμφάνιση της ομάδας του ΠΑΟΚ στην παγωμένη Ρωσία, κόντρα στην Ρούμπιν Καζάν, του ‘ρθε αίφνης στο μυαλό μια καταπληκτική ιδέα. Σιγουρεύτηκε πως ό,τι και να γίνει ετούτη η κρίση θα ξεπεραστεί. Είναι απλά ζήτημα χρόνου και επιλογών. Όπως έγινε με τον ΠΑΟΚ. Προηγήθηκε η δημιουργία ενός σταθερού κορμού ποδοσφαιριστών, που με τον καιρό απόκτησε ομοιογένεια και αγωνιστική ταυτότητα. Το καλοκαίρι προσελήφθη άξιος προπονητής, ο Ρουμάνος Λάζλο Μπόλονι, που δούλεψε συστηματικά κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και τα αποτελέσματα είναι απτά. Ο ΠΑΟΚ κερδίζει και μάλιστα παίζοντας όμορφο, επιθετικό ποδόσφαιρο και όχι το ποδόσφαιρο σκοπιμότητας με το οποίο είχε μπολιαστεί τα τελευταία χρόνια. Κι αν «στράβωσε» το ματς στον Εργοτέλη, θέμα χρόνου ήταν να ρολάρει η ομάδα.

Αυτή ήταν και η φράση κλειδί, που αίφνης φώτισε το πρόσωπό του με ένα χαμόγελο πασχαλιάτικο. Σου λέει μπορεί η χώρα να οδηγείται ολοταχώς στον γκρεμό, μπορεί να έχουν παραχωρηθεί κυριαρχικά δικαιώματα, μπορεί η οργή και η απόγνωση να σεργιανούν πια στους δρόμους, αλλά πού θα πάει. Θέμα χρόνου είναι η ανάκαμψη. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, σκέφτηκε, με άλλα λόγια στις εκλογές, όλα έγιναν σωστά. Το εκλογικό σώμα, απαλλαγμένο από δουλείες και εξαρτήσεις έκανε την πλέον ώριμη επιλογή για τη χώρα με ένστικτο πολιτικό και γνώση των προγραμμάτων και των στόχων κάθε κόμματος που διεκδικούσε την ψήφο του. Ακολούθησε η επιλογή των αξιότερων να εκπροσωπήσουν τους πολίτες στη Βουλή με υψηλό αίσθημα ευθύνης.

Άρα, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, αφού όλα έγιναν σωστά, είναι θέμα χρόνου να ρολάρει η ομάδα. Με μπροστάρηδες αυτά τα διαμάντια που εξελέγησαν στη Βουλή με μοναδικό κριτήριο τις γνώσεις, την ακεραιότητα και την αξιοσύνη τους, η κρίση θα αντιμετωπιστεί. Μα, θα αντιτείνει κανείς, το αρνητικό αποτέλεσμα του ΠΑΟΚ ήταν ένα, ενώ η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Παίζουν όμως ρόλο και οι συμπτώσεις. Από τη στιγμή, που είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός έκανε το καθήκον του έναντι της χώρας και δεν έριξε την ψήφο του στα σκατά, όπως θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει γίνει, ζήτημα χρόνου είναι η ανάκαμψη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More