Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Μνημείο ανικανότητας


Οι ευθύνες της Μέρκελ και των συμμάχων της στον Ευρωπαϊκό Βορρά για το αδιέξοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και μεγάλες και δεδομένες. Αντί μιας πολιτικής, που θα συνδυάζει την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων με την τόνωση της πραγματικής οικονομίας, καθώς και μιας πολιτικής ελέγχου της ασυδοσίας των αγορών, έχει αποδυθεί σε μια προτεσταντικής αντίληψης επιχείρηση παραδειγματικής τιμωρίας των «σπάταλων» χωρών του ευρωπαϊκού νότου. Στο μεταξύ, ο παλιός κόσμος σαρώνεται με ασύλληπτους ρυθμούς. Στη γειτονιά μας, η Τουρκία, έχοντας ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα, δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα να συνθηκολογήσει με το Ισραήλ εν μία νυκτί ώστε απερίσπαστη να επικεντρωθεί στον στόχο της ανάδειξής της σε περιφερειακή δύναμη στο σταυροδρόμι Ευρώπης και Ασίας. Η Κίνα διεκδικεί τον ρόλο της υπερδύναμης του 21ου αιώνα. Εν μέσω αυτών των κοσμογονικών αλλαγών και ευρισκόμενη για τέταρτο συνεχόμενο χρόνο στο χείλος του δημοσιονομικού γκρεμού, η Ελλάς αδυνατεί για τα στοιχειώδη.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα ετούτης της παροιμιώδους ανικανότητας είναι το πρόβλημα εκταμίευσης των προστίμων της Πολεοδομίας. Εδώ, στην Καβάλα, ένα ποσό 2,3 εκατομμυρίων ευρώ παραμένει «παγωμένο» στα ταμεία, καθώς ούτε ο δήμος Καβάλας, ούτε η αντιπεριφέρεια Καβάλας έχουν τη δυνατότητα να το εκμεταλλευτούν. Όχι, δεν είναι υπερβολή. Απαντώντας πρόσφατα σε ερώτηση του τέως νομάρχη Θ. Καλλιοντζή, ο δήμαρχος Καβάλας Κ. Σιμιτσής τόνισε ότι αναζητούν με τον αντιπεριφερειάρχη Αρ. Γρανά τρόπους υπέρβασης του αδιεξόδου.



Όχι, εν προκειμένω δεν φταίει ούτε ο Σιμιτσής, ούτε ο Γρανάς αλλά τα κενά του «Καλλικράτη». Κατά τη μετάβαση από τον προηγούμενο χάρτη της αυτοδιοίκησης στον σημερινό, τα κονδύλια αυτά που προηγουμένως ανήκαν στη νομαρχία Καβάλας, σήμερα βρίσκονται στη «νεκρή ζώνη» μεταξύ του δήμου και της αντιπεριφέρειας, που τα συνδιεκδικούν, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τα αξιοποιήσουν ούτε για κοινωνική πολιτική, ούτε για έργα. Στο μεταξύ, η ανεργία συνεχίζει την ανεξέλεγκτη ανοδική της πορεία, ενώ οι ανάγκες σε κοινωνική πολιτική διαρκώς αυξάνονται.



Όχι, το πρόβλημα του τόπου και της χώρας δεν είναι αυτά τα παγωμένα κονδύλια. Τα 2,3 εκατομμύρια ευρώ είναι σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων. Το πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό δημόσιο παραμένει απελπιστικά δυσκίνητο και ανίκανο ακόμα και για τα στοιχειώδη.





0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου