Απαντήσεις. Τώρα.

Τη θέλουμε ή δεν τη θέλουμε την Ειδική Οικονομική Ζώνη στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης; Το ερώτημα δεν επιτρέπει εύκολες απαντήσεις. Σε τούτη τη συγκυρία ούτε τα εύκολα και ενθουσιώδη ΝΑΙ, ούτε τα κάθετα και εξίσου εύκολα ΟΧΙ επιτρέπονται. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού εάν δεν κατρακυλάει ήδη στην πλαγιά λίγο πριν το τραγικό φινάλε, οπότε οι απαντήσεις σε τέτοια διλήμματα αποκτούν ξεχωριστή βαρύτητα. Η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει. Ούτε για μαραθώνιες συσκέψεις επί συσκέψεων, ούτε για νέα ολέθρια σφάλματα.

Δύο είναι τα σενάρια, που αφορούν τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, πέραν της αυτονόητης εφαρμογής του μέτρου στο σύνολο της Περιφέρειας και όχι σε ένα μέρος της: Το καλό και το κακό. Ή μάλλον το πολύ καλό και το εφιαλτικό.

Σύμφωνα με το πρώτο, η Ειδική Οικονομική Ζώνη αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας και τη δημιουργία των προϋποθέσεων ανάπτυξης, όπως τόνισε ο περιφερειάρχης Άρης Γιαννακίδης. Θα προσφέρει για περιορισμένο χρονικό διάστημα ένα ειδικό καθεστώς λειτουργίας εξαιρετικά ελκυστικό για τους επενδυτές, που θα περιλαμβάνει φοροαπαλλαγές και λιγότερη γραφειοκρατία, που σήμερα αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια. Το «πακέτο» δεν θα περιλαμβάνει εξευτελιστικούς μισθούς και λιγότερα ασφαλιστικά δικαιώματα για τους εργαζόμενους, δεδομένου ότι ο παράγοντας που αποτρέπει τις επενδύσεις δεν είναι το κόστος εργασίας.

Σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο, η Ειδική Οικονομική Ζώνη στόχο έχει την «κινεζοποίηση» της Περιφέρειας με οδυνηρές συνέπειες για όλους: Μικρομεσαίους και εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες από το κανονικό οκτάωρο, με μισθούς ανταγωνιστικούς της Αλβανίας και της Βουλγαρίας, που κυμαίνονται στο ½ και 1/3 των ελληνικών και με δραματικά ψαλιδισμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Η μείωση της γραφειοκρατίας θα αφορά ενοχλητικές «λεπτομέρειες» όπως ο σεβασμός του φυσικού περιβάλλοντος και η απαξίωση της δημόσιας και ιδιωτικής γης, που θα απαλλοτριώνεται με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να δημιουργηθεί ένας παράδεισος για τις πολυεθνικές. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι επενδύσεις θα γίνουν μέσω των κονδυλίων του ΕΣΠΑ που αναλογούν στην Ελλάδα, οπότε οι ξένοι επενδυτές δεν θα βάλουν φράγκο.

Τον λόγο έχει η διοίκηση της Περιφέρειας, που οφείλει να ξεκαθαρίσει τη στάση της, αλλά και οι συλλογικοί φορείς έκφρασης της κοινωνίας, που πρέπει να πιέσουν για να αποσπάσουν απαντήσεις. Χρόνος δεν υπάρχει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μυσταγωγία στο "Μετά τις Δέκα"

Η προχθεσινή εμφάνιση των Θόδωρου Βαλσαμίδη (κιθάρα, τραγούδι), Οσλέμ (τραγούδι), Κώστα Κατιώνη (κιθάρα) και Κυριάκου Μιμίδη (μπουζούκι) στο «Μετά τις Δέκα» δεν έκρυβε εκπλήξεις. Όλα κύλισαν αναμενόμενα. Προβλέψιμα. Τέσσερις επαγγελματίες μουσικοί με γνώση και ταλέντο έκαναν αυτό που καλά γνωρίζουν. Σεργιάνισαν τους μουσικόφιλους επί τρεις ώρες σε ορισμένους από τους ομορφότερους δρόμους του καλού ελληνικού τραγουδιού, με φόντο τις Καμάρες και το Φρούριο. Σε ένα κλίμα μέθεξης σε ένα από τα κλασσικά μπαρ της Καβάλας στο οποίο συμμετείχαν όλοι όσοι έδωσαν το παρών σε αυτή τη μουσική μυσταγωγία. Έστω σχεδόν όλοι.

Συνοδοιπόροι της ζωής από την Αγία Βαρβάρα, τον Προφήτη Ηλία, το Σούγιολου ξόρκισαν την καταχνιά της οικονομικής κρίσης τραγουδώντας. Έτσι γινόταν ανέκαθεν σε τούτο τον τόπο. Με τραγούδια ξεπέρασαν οι πρόσφυγες τον ξεριζωμό στις αρχές του 20ου. Με τραγούδια αλάφρωσε κάπως η κατοχή. Με τραγούδια εκφράστηκε η Ελλάδα του εμφυλίου και η Ελλάδα του ξενιτεμού. Με τραγούδια άλλοτε απαγορευμένα και άλλοτε σκωπτικά ξεπεράστηκε η καταχνιά της χούντας.

Αντίσταση κάναμε προχθές στο «Μετά τις Δέκα». Αντίσταση στην γκρίνια, τη μιζέρια και τη φτήνια της εποχής. Με στίχους του Γκάτσου και του Παπαδόπουλου. Του Γκούφα και του Ελευθερίου. Αλλά και με τραγούδια αλληλεγγύης σαν τον σπουδαίο Τζακ Ο’ Χάρα του Γιώργου Ζαμπέτα, που μοιάζει να γράφτηκε χθες. Ένα βιωματικό τραγούδι, που έγραψε ο Ζαμπέτας όταν αντίκρισε σε μια περιοδεία του στην Αμερική έναν κοκκαλιασμένο άστεγο, σαν αυτούς που πυκνώνουν τελευταία λόγω της κρίσης, που πια άπαντες αντιλαμβάνονται ότι πέρα από οικονομική και πολιτική είναι βαθύτατα ανθρωπιστική.

Ή σαν την άλλη μεγάλη στιγμή του λαϊκού τραγουδιού με το απαγορευμένο τραγούδι του Ακη Πάνου, που λογοκρίθηκε από την χούντα γιατί χαλούσε την ιλουστρασιόν εικόνα της χώρας που προσπαθούσαν να περάσουν στο εξωτερικό οι συνταγματάρχες. Τρία χρόνια αργότερα ο ανατρεπτικός στίχος «τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια/μαράζωσε η φτώχεια την καρδιά» που τραγούδησε εκπληκτικά ο Μπιθικώτσης, κυκλοφόρησε σε ερωτική εκδοχή με τη Μοσχολιού: «Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ/με πότισες τον πιο γλυκό καημό».

Τότε ήταν που θαρρείς και βγήκαν λευκά περιστέρια και κάθισαν πάνω στους μύστες της βραδιάς. Στον Βαλσαμίδη και την Οσλέμ, που τραγουδούν καλύτερα από πολλές φίρμες της δισκογραφίας. Στον Κατιώνη και τον Μιμίδη, που παραδίδουν μαθήματα ερμηνείας και ύφους σε κάθε τους εμφάνιση. Με θέα την ιστορία της Καβάλας σε ένα από τα ομορφότερα μπαλκόνια της.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λαμπάδιασε μοιραία

Η φωτιά που ξέσπασε στο ακατοίκητο διώροφο ρημάδι της οδού Φιλώτα το απόγευμα της παραμονής Χριστουγέννων προκαλώντας ζημιές στη γειτονιά μπορεί να παραλληλιστεί με το χάλι της Ελλάδας, που βαδίζει δίχως φρένα στην άβυσσο της χρεωκοπίας. Όλοι ήξεραν ότι είναι ετοιμόρροπο. Όλοι ήξεραν ότι κάτι ανθρώπινα ρημάδια έβρισκαν απάγκιο ανάμεσα στα χαλάσματα για να πάρουν τη δόση τους, με τους κινδύνους που τούτο συνεπάγονταν για την πρόκληση πυρκαγιάς από ανθρώπινο λάθος. Όλοι ήξεραν ότι κάτι πρέπει να γίνει. Αλλά ουδείς έπραξε το παραμικρό. Έτσι μοιραία έφτασε η στιγμή να δώσει τη λύση η φωτιά. Οι παλιοί τσατμάδες και τα ξύλινα πατώματα δεν επέτρεψαν τους πυροσβέστες να σώσουν κάτι από το παλιό διατηρητέο οίκημα. Η ώρα της αποτίμησης της απώλειας και των αιτιών που την προκάλεσαν δεν έκανε κανέναν σοφότερο. Ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος τεχνικών υπηρεσιών του δήμου Καβάλας επισήμαναν την αδυναμία του δήμου να παρέμβει εγκαίρως στο ιδιόκτητο οίκημα λόγω ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Γνωστό το πρόβλημα και διαχρονικό. Το νομικό καθεστώς που διέπει αυτά τα κτίσματα είναι απολύτως δεσμευτικό για τους ιδιοκτήτες τους, που έχουν δύο επιλογές: Η πρώτη να προβούν σε μια αναστήλωση-ανακαίνιση με τους όρους που προβλέπονται για τα διατηρητέα κτίσματα. Η δεύτερη να τα αφήσουν να καταρρεύσουν και μετά να μπορούν με την άνεσή τους να χτίσουν πολύ περισσότερα τετραγωνικά χωρίς τους ελέγχους της Εφορίας Νεωτέρων Μνημείων. Οι περισσότεροι είτε επιλέγουν συνειδητά το δεύτερο, είτε απλά αδυνατούν να συνεννοηθούν όταν πρόκειται για περισσότερους του ενός κληρονόμους, οπότε μοιραία ο χρόνος δίνει τη λύση, με τον δήμο σε ρόλο θεατή. Να θέλει ενδεχομένως, αλλά να αδυνατεί να παρέμβει λόγω ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Μόνο που όπως συνέβη με την χρεωκοπία της χώρας, που επήλθε από κεκτημένη ταχύτητα λόγω ενός φαύλου μοντέλου, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνταν στο αδιέξοδο, κάτι πρέπει να γίνει. Αυτά τα εγκαταλελειμμένα σπίτια που υπάρχουν διάσπαρτα στην πόλη της Καβάλας και αλλαχού δεν μπορεί να καταρρέουν ή να γίνονται στάχτη, θέτοντας σε κίνδυνο και τη γύρω γειτονιά. Η τοπική αυτοδιοίκηση οφείλει να πιέσει για να δοθεί μια λύση, ικανή να ξεπερνά τα προβλήματα του υφιστάμενου νομικού πλαισίου, που είναι σαφές ότι πρέπει να τροποποιηθεί.

Read More

Οι αποκαλύψεις Γιλμάζ και η ευθύνη της Πολιτείας

Οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων της Τουρκίας για εμπρησμούς σε ελληνικά δάση μεταξύ 1995 και 1997, όταν πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας ήταν η Τανσού Τσιλέρ, επιβεβαιώνει τις φήμες που κυκλοφορούσαν σχεδόν κάθε καλοκαίρι όταν η Ελλάδα καιγόταν απ’ άκρου σ’ άκρον. Φήμες που δεν κυκλοφορούσαν μόνο τα χρόνια στα οποία αναφέρονται οι δηλώσεις Γιλμάζ, αλλά και σχεδόν σε όλες τις πυρκαγιές από το 1985 και μετά. Κάθε φορά που Αυγουστιάτικα ως συνήθως καιγόταν όλη η Ελλάδα δύο ήταν τα σενάρια που κυκλοφορούσαν ευρέως: Της αποσταθεροποίησης με ευθύνη της Τουρκίας ή με ευθύνη νοσταλγών της χούντας. Ουδέποτε μέχρι σήμερα αποδείχθηκε το ένα ή το άλλο σενάριο, μέχρι τις δηλώσεις Γιλμάζ, που υποχρεώνουν την ελληνική κυβέρνηση να παρακολουθήσει αυτό το πολύ σημαντικό θέμα εκ του σύνεγγυς. Με τον αυτονόητο σεβασμό στη λειτουργία της τουρκικής δικαιοσύνης, που σαφώς και οφείλει να διερευνήσει την αλήθεια των καταγγελλόμενων.

Το συμπέρασμα που εξάγεται ανεξάρτητα από το τελικό πόρισμα της δικαιοσύνης, είναι η επικινδυνότητα της πόλωσης μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Και μόνο που ένας πρώην Τούρκος πρωθυπουργός καταγγέλλει μια πρώην Τούρκο πρωθυπουργό περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων για δολιοφθορά σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας αρκεί για να αντιληφθεί και ο πλέον καλοπροαίρετος παρατηρητής τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Αλλά και την επιθετικότητα του τουρκικού καθεστώτος, που είναι φορές που καταπατά προκλητικά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.

Αλλά οι δηλώσεις Γιλμάζ ελλοχεύουν έναν σοβαρότατο κίνδυνο: Τη μετάθεση των ευθυνών για την καταστροφή των δασών σε Τούρκους δολιοφθορείς ή άλλους σαμποτέρ που απεργάζονται σενάρια εναντίον της κατατρεγμένης πατρίδας. Η ελληνική Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρακολουθήσει ετούτο το σοβαρότατο θέμα. Αλλά στο μεταξύ, το σημαντικότερο είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο μεγαλύτερος εχθρός του φυσικού πλούτου στην Ελλάδα σήμερα είναι ο ξεδοντιασμένος και άχρηστος κρατικός μηχανισμός, που τα τελευταία χρόνια δεν κάνει ούτε τα στοιχειώδη. Ελλείψει κονδυλίων και στρατηγικού σχεδίου οι δασικοί δρόμοι είναι από ασυντήρητοι μέχρι αδιάβατοι. Ο δασικός φυσικός πλούτος κινδυνεύει περισσότερο από την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού και των ωχαδελφισμό μας παρά από ξένους πράκτορες.

Οι δηλώσεις Γιλμάζ πρέπει να διερευνηθούν. Αρκεί να μην γίνουν το άλλοθι για να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Για τον Παντέρμαλη

Ο Λευτέρης Αθανασιάδης, γνωστός και ως Παντέρμαλης στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους λόγω της περηφάνιας του για την καταγωγή του από την Πάνορμο της Μικράς Ασίας, σφράγισε με την παρουσία του στον δημαρχιακό θώκο επί 16 χρόνια τη σύγχρονη ιστορία της Καβάλας. Ο Αθανασιάδης δεν ήταν άγιος. Ούτε ήθελε να ‘ναι. Ήταν ένας άνθρωπος με πάθος για την Καβάλα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την πολιτική. Δεν τον ενδιέφερε να είναι συναινετικός. Επεδίωκε να έχει την ευρύτερη αποδοχή και συναίνεση δίχως όμως να νερώνει το κρασί του. Με άλλα λόγια ήταν ξεροκέφαλος. Αυτό που τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους πολιτικούς της εποχής του ήταν το πολιτικό του ένστικτο και η μοναδική του σχέση να επικοινωνεί με τους δημότες. Σε μια πόλη όχι μικρή, όπως η Καβάλα, ο Αθανασιάδης ήξερε τους πάντες και τα πάντα. Γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, που ενδεχομένως ουδείς άλλος γνώριζε σε τούτη την πόλη.

Πολλές φορές, όχι άδικα, κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους για λαϊκισμό. Πράγματι, υπήρξε λαϊκιστής. Αλλά συνάμα ήταν και βαθιά λαϊκός. Όταν έσκυβε να φιλήσει την κυρα Αννα στην Παναγία ή να ενδιαφερθεί για την υγεία του Μανώλη δεν το ‘κανε ούτε για να κολακέψει, ούτε για να υφαρπάξει ψήφους. Το πίστευε βαθιά για αυτό και είχε τόσο μεγάλη αποδοχή.

Το έργο με το οποίο συνέδεσε το όνομά του είναι αναμφίβολα ο Βιολογικός Καθαρισμός, που πρέπει να ειπωθεί πως δεν είναι ένας ακόμα βιολογικός σαν τους πολλούς που λειτουργούν πλέον ανά τη χώρα. Ο βιολογικός καθαρισμός της Καβάλας έγινε σε μια εποχή, που δεν θεωρούνταν ούτε δεδομένο, ούτε αυτονόητο έργο. Το έργο αυτό καθάρισε το λιμάνι της Καβάλας και τις ακτές της πόλης σε μια εποχή, που τα περισσότερα ελληνικά λιμάνια βρωμούσαν και έζεχναν. Δεν ήταν τυχαίο. Ούτε η δημιουργία του ευνοήθηκε από τις συγκυρίες. Ο Αθανασιάδης το έβαλε ως στόχο, παρακολουθούσε την πορεία του εκ του σύνεγγυς και ήταν δικαίως υπερήφανος για την ολοκλήρωσή του.

Με το ίδιο πάθος και την ίδια προσήλωση στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου προωθούσε την αύξηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου με στόχο την οικονομική του χειραφέτηση από την κεντρική εξουσία. Ο Αθανασιάδης διεκδικούσε δυναμικά κάθε κονδύλι που δικαιούνταν ο δήμος από τους κεντρικούς πόρους, συνάμα όμως είχε πάντα στον πυρήνα της πολιτικής του την οικονομική ανεξαρτησία του δήμου. Την αύξηση των κονδυλίων, που δεν εξαρτώνται από τις επιλογές της κεντρικής εξουσίας. Ο Αθανασιάδης είχε στρατηγική, έθετε στόχους υψηλούς όπως ο βιολογικός καθαρισμός, η αναμόρφωση της Παναγίας, η αύξηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου και η ανέγερση της Λαϊκής Αγοράς (παρά τις δίκαιες ενστάσεις περί την κυκλοφοριακή υπερφόρτωση του κέντρου) και δεν ησύχαζε στιγμή μέχρι να τους πετύχει. Εργαζόταν μεθοδικά και εν τέλει έφερνε εις πέρας το έργο του, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις και τις δυσκολίες. Κι όλα αυτά χωρίς στιγμή να παραλείπει να ασχοληθεί με το σκαλάκι της κυρα-Λένης και την αλλαγή της λάμπας έξω από το σπίτι του κυρ-Μπάμπη, με την πεποίθηση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο δήμος είναι και για τα μεγάλα και για τα μικρά.

Ό,τι πέτυχε ο Αθανασιάδης στην πολιτική του πορεία δεν τα πέτυχε με σαβουάρ βιβρ. Χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι, συγκρούονταν με εχθρούς και φίλους και ήταν και φορές που μπορεί με τη συμπεριφορά του να αδίκησε κάποιους. Αλλά δίχως μνησικακία. Οι συγκρούσεις του με συνοδοιπόρους και αντιπάλους για λόγους πολιτικούς μπορεί να ήταν σφοδρές, αλλά δεν έπαιρναν προσωπικό χαρακτήρα. Τα έλεγε, συχνά σε υψηλούς τόνους, αλλά μετά από λίγο ήταν έτοιμος να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον τι γίνεται με το ένα ή το άλλο πρόβλημα.

Χειμαρρώδης και αντιφατικός, ο Αθανασιάδης συνδύαζε ιδανικά το προσκήνιο με τον εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρασκήνιο. Εν τέλει ηττήθηκε από τη μακρά παραμονή του στην εξουσία, που στην πορεία είχε ως συνέπεια να μπερδέψει το πολιτικό με το προσωπικό. Τα χρόνια της πολιτικής ερήμου μετά την ήττα του 1998, είχε την ευκαιρία να βιώσει επανειλημμένως με πολύ σκληρό τρόπο την αλήθεια του ρητού, που προφητικά είχε σε περίοπτη θέση στο γραφείο του τα χρόνια της κυριαρχίας του: «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος». Ήταν πολλοί οι ευεργετημένοι κολαούζοι που στο τέλος του γύρισαν την πλάτη. Αλλά ήταν και πολλοί, πάρα πολλοί, αυτοί που μέχρι το τέλος εκτιμούσαν το έργο του. Που είχαν ταυτίσει την έννοια του δημάρχου με το πρόσωπό του.

Αυτό που εν τέλει έμεινε και γράφτηκε στην ιστορία ήταν ότι ο Αθανασιάδης ήταν ένας καλός δήμαρχος. Αναμφίβολα ο σημαντικότερος μεταπολιτευτικά. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ένας ήταν ο Παντέρμαλης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Θύμισε κόμμα σοβαρό

Η ημερίδα για τα προβλήματα των μέσων ενημέρωσης της επαρχίας που διοργάνωσε η ΝΟΔΕ Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας την περασμένη εβδομάδα θύμισε λειτουργία κόμματος σοβαρού. Κόμματος, που δεν έχει ως αυτοσκοπό την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας και το βόλεμα ημετέρων, αλλά την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας με πρόγραμμα πολιτικό. Δηλαδή με θέσεις και προτάσεις, που αφού μπουν στη βάσανο του διαλόγου προκειμένου να μορφοποιηθούν εκτίθενται στους πολίτες για να τύχουν της έγκρισης ή της απόρριψής τους. Αλλά προϋπόθεση για όλη ετούτη τη διαδικασία είναι να ακουστούν οι απόψεις για τα προβλήματα του κάθε χώρου από αυτούς που τα αντιμετωπίζουν καθημερινά. Εν προκειμένω από τους δημοσιογράφους και τους εκδότες. Αυτό έπραξε η Ν.Δ. Κάλεσε εκπρόσωπο της Ενωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ) για να μιλήσει για τα προβλήματα των δημοσιογράφων και εκδότες εκ μέρους των συνδέσμων εκδοτών, αλλά και από τοπικά μέσα ενημέρωσης για διατυπώσουν θέσεις και προτάσεις. Αγωνίες και αντιρρήσεις. Να καταθέσουν τον προβληματισμό τους για το σήμερα, αλλά και τις απόψεις τους για την υπέρβαση ετούτης της υπαρξιακής κρίσης του χώρου.

Ακούστηκαν πολλά. Άλλα περισσότερα, άλλα λιγότερο ενδιαφέροντα. Αλλά ακούστηκαν από τους ανθρώπους που τα ζουν στο πετσί τους. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό στάδιο είναι η επεξεργασία των όσων διατυπώθηκαν ώστε να μορφοποιηθούν και να ενταχθούν σε πρόγραμμα πολιτικό. Αλλά τούτο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει εάν δεν προηγούνταν το πρώτο και σημαντικό στάδιο. Εάν δεν ακούγονταν οι επαγγελματίες του χώρου. Εάν η Ν.Δ. δεν επεδίωκε να ανοίξει αυτό τον διάλογο και να δώσει τον λόγο στους ανθρώπους αυτούς να εκφραστούν.

Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αναλάβουν και άλλες τέτοιες προσπάθειες και όχι μόνο στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Οφείλουν να δώσουν τον λόγο στους εμπόρους, στους μικρομεσαίους, στους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους στον τουρισμό, στους αγρότες. Με μια λέξη να ανοιχτούν στην κοινωνία. Να ξεπεράσουν τα εσωκομματικά μαχαιρώματα και τους βυζαντινισμούς στους οποίους έχουν εξασκηθεί επί χρόνια και να τολμήσουν να παίξουν τον πολύ σημαντικό τους ρόλο, τον οποίο όμως τείνουν να λησμονήσουν τα τελευταία χρόνια.

Ας γίνει η πρόσφατη ημερίδα της τοπικής Ν.Δ. η αρχή.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τρεις μερακλήδες για ένα καραβόσκαρο

Ο κόσμος μας καταρρέει. Η ανεργία ξεπερνά κάθε όριο και πρόβλεψη, η ύφεση βαθαίνει, το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποσυντίθεται, το πολιτικό σκηνικό μοιάζει οριστικά ξεπερασμένο, με συνέπεια η τράπουλα να ξαναμοιράζεται από την αρχή. Μα, μέσα σε τούτο τον χαμό, η ζωή συνεχίζεται άλλοτε με αμείλικτους ρυθμούς και άλλοτε με φωτεινά ξέφωτα, ικανά να δώσουν λίγη λάμψη μέσα στην καταχνιά. Ένα τέτοιο ξέφωτο έλαμψε στο ρεπορτάζ του Μάκη Λιόλιου στην «Ε» για το καραβόσκαρο που συντηρείται στο ανελκυστήριο του ναυπηγού Σταύρου Μανίτσα στη Νέα Πέραμο. Ένα ιστορικό σκαρί, που ξεκίνησε να σκαρώνεται το 1935 στο Καρλόβασι της Σάμου από την οικογένεια των ναυπηγών Ρολογάδων και τελικά «χτίστηκε» και παραδόθηκε το 1938.

Τρεις είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της ωραίας ιστορίας. Ο ιδιοκτήτης του, που είχε αποφασίσει να το «κόψει», αφού άλλο δεν μπορεί να αντέξει το κόστος της συντήρησης, αλλά τελικά δεν το άντεξε και του ‘δωσε μια ακόμα ευκαιρία. Θα επισκευαστεί και θα δουλέψει σαν ψαροκάικο. Ο καραβομαραγκός Γιώργος Ναυπηγός, που σαν σε ιεροτελεστία θαρρείς καίει τις παλιές μπογιές για να το καλαφατίσει και να το βάψει. Δίχως βιάση. Το σκαρί είναι παλιό και απαιτεί προσοχή. Αυτή την στιγμή αλλάζονται κάποια από τα πλαϊνά του, αλλά λόγω της παλαιότητάς του οι εργασίες γίνονται με μεγάλη προσοχή. Ακόμα και το σφυρί που βαστά στα χέρια του χαϊδεύει θαρρείς το παλιό σκαρί. Τρίτος στη σειρά ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, μοντελιστής, ερευνητής παλιών σκαφών και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Μουσείου Καβάλας, που μόλις το είδε στο ναυπηγείο έσπευσε να μάθει. Να ρωτήσει για την ιστορία του. Για την τύχη του.

Όχι, ετούτοι οι τρεις μερακλήδες δεν ανακάλυψαν τον τρόπο της αποστασιοποίησης από όλα όσα θλίβουν εμάς τους υπόλοιπους. Τα ίδια αδιέξοδα αντιμετωπίζουν. Τα ίδια και μεγαλύτερα ενδεχομένως προβλήματα. Αλλά όταν είναι για καλά σκαριά χάνονται. Τα αγγίζουν, τα χαϊδεύουν, τα καμαρώνουν, αναζητούν ιστορικά στοιχεία. Έχοντας επίγνωση της αξίας αυτών των παλιών σκαριών, αγωνιούν για την τύχη τους. Ξέρουν ότι πολλά καλά σκαριά κόπηκαν για τις επιδοτήσεις. Γνωρίζουν το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί. Γι αυτό και όταν βλέπουν ένα ξεχωριστό σκαρί παθιάζονται. Παραμερίζουν δίχως δεύτερη σκέψη όλες τις άλλες έγνοιες κι ασχολούνται με αυτό και με τη σωτηρία του.

Αρκεί να βρεθεί ένας φορέας να καλύψει το ετήσιο κόστος συντήρησης που υπολογίζεται στα 5.000 ευρώ. Ο ιδιοκτήτης του το χαρίζει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αξονικός τραγέλαφος

Η υπόθεση του αξονικού τομογράφου Καβάλας είναι ενδεικτική του νοσηρού κλίματος που ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλη τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι χάλασε προχθές το καινούργιο μηχάνημα του νέου Νοσοκομείου, με συνέπεια να ταλαιπωρούνται έκτοτε οι ασθενείς, που μεταφέρονται για τις απαραίτητες εξετάσεις εκτός Νοσοκομείου. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει εναλλακτική λύση, που μένει αμπαλαρισμένη στα υπόγεια του νέου Νοσοκομείου. Ένας σχεδόν καινούργιος τομογράφος, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να λειτουργήσει για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου πολύ πιθανού προβλήματος. Η ύπαρξη του δεύτερου αξονικού τομογράφου, δωρεά του Παπαθανασίου, είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει επανειλημμένως τη διοίκηση του Νοσοκομείου. Όχι μόνο γιατί το έθεσαν επιτακτικά οι γιατροί. Αλλά και γιατί όταν έγινε η μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου στο νέο κτιριακό συγκρότημα, η διοίκηση του Νοσοκομείου Ξάνθης ζήτησε το μηχάνημα ακριβώς για να έχει εναλλακτική λύση σε περίπτωση βλάβης.

Τότε όμως αντέδρασαν οι γιατροί και η διοίκηση του Νοσοκομείου Καβάλας έλαβε την απόφαση να μην παραχωρήσει το μηχάνημα γιατί κρίθηκε ως απαραίτητη εφεδρεία για τη λειτουργία του νέου Νοσοκομείου για τούτο και μεταφέρθηκε στο νέο κτιριακό συγκρότημα. Όχι όμως για να μείνει αμπαλαρισμένος στα υπόγεια. Αλλά για να συντηρηθεί και να μπορεί ανά πάσα στιγμή να τεθεί σε λειτουργία. Είτε για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις, όπως μια βλάβη, είτε για εξετάσεις για τις οποίες δεν απαιτούνταν η υψηλότερη ευκρίνεια του νέου μηχανήματος.

Αλλά, ουδέν έγινε. Παρά τις εισηγήσεις των αρμοδίων η διοίκηση δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τα απαιτούμενα κονδύλια για την έκδοση των απαιτούμενων αδειών, τη συντήρηση και τη σύνδεση του μηχανήματος. Όπως δήλωσε ο διοικητής του Νοσοκομείου αποφασίστηκε η εγκατάσταση να γίνει μαζί με τον μαγνητικό τομογράφο, η υπόθεση του οποίου καθυστερεί απελπιστικά αν και τα κονδύλια για την αγορά του είναι διασφαλισμένα, όπως έχει δηλώσει ο υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης. Στο μεταξύ, οι ελλείψεις αυτές στοιχίζουν και στο Νοσοκομείο που τις μέρες αυτές καλύπτει τις αξονικές τομογραφίες στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και στα ασφαλιστικά ταμεία, που υπολογίζεται ότι καταβάλλουν περί τα 2 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στην Καβάλα μόνο για μαγνητικές τομογραφίες.

Ισως να πρόκειται για ένσημα του αριβίστα ολκής υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου που είναι αποφασισμένος να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας προκειμένου να υπηρετήσει τους προσωπικούς του στόχους. Δίνει εξετάσεις καθημερινά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δημοσκοπήσεις σε κινούμενη άμμο

Η τελευταία δημοσκόπηση της Alco για λογαριασμό του «Kontra», που δημοσιεύτηκε χθες στο «Έθνος» αποτυπώνει το μέγεθος της κρίσης του δικομματισμού και τη δυναμική που αναπτύσσουν τα κόμματα της Αριστεράς. Αναλυτικά στην πρόθεση ψήφου καταγράφονται τα εξής ποσοστά: ΝΔ: 21,4%, ΠΑΣΟΚ: 12,9%, ΚΚΕ: 9,3%, ΔΗΜΑΡ: 6,9%, ΣΥΡΙΖΑ: 6%, ΛΑΟΣ: 5%, Οικολόγοι: 3,2%, ΔΗΣΥ: 2,5%, Άρμα: 0,4%, Άλλο: 4,2%, Λευκό/Άκυρο: 9,1%, ΔΞ/ΔΑ: 3,3%, Αποχή: 15,8%. Η συνολική επιρροή των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στο 34,3%, ενώ της σημερινής πολιτικής υποστήριξης στην κυβέρνηση Παπαδήμου στο 39,3%. Αντίστοιχα, τα σχήματα της ευρύτερης Αριστεράς αθροίζουν ποσοστό που φτάνει το 26,8%.

Δεδομένου ότι πρόκειται για δημοσκόπηση, που όπως κάθε δημοσκόπηση δεν είναι κάλπη, αλλά μια φωτογραφία στιγμής, που δεν διαβάζεται σαν ευαγγέλιο, αλλά απλώς ως μια αποτύπωση τάσεων και προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, το πρώτο πασιφανές συμπέρασμα είναι η πρωτοφανής και απολύτως φυσιολογική κρίση που διέρχεται ο δικομματισμός. Είναι λογικό. Μετά την τελευταία μαζική στροφή των εκλογέων στο ΠΑΣΟΚ το 2009, με κύριο στόχο να φύγει η χρεοκοπημένη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή και ό,τι επακολούθησε, οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δεν συνιστά λύση. Τα δυο κόμματα φυλές, που κυβέρνησαν ετούτο τον τόπο τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πείσει ακόμα και πολλούς από τους πλέον ένθερμους άλλοτε υποστηρικτές τους ότι δεν μπορούν.

Το δεύτερο όχι υποδεέστερης σημασίας συμπέρασμα είναι η μεγάλη αύξηση (δημοσκοπικά πάντα) των κομμάτων της Αριστεράς. Μια τάση, που δείχνει ότι οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά. Ελπίζουν να δώσει λύσεις. Όχι απλώς να διοργανώσει μέτωπα πάλης, συλλαλητήρια και απεργίες κατά της ασκούμενης πολιτικής, γιατί σε αυτή την περίπτωση το ΚΚΕ θα έφτανε, ίσως και θα ξεπερνούσε, το 20%. Οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά για να δώσει λύσεις σε επίπεδο κυβερνητικό. Έτσι εξηγείται η σταθερά αυξητική τάση των ποσοστών της Δημοκρατικής Αριστεράς, που προτάσσει ότι φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο της κυβερνώσας Αριστεράς. Αντί να δίνει μάχη επιβίωσης στο όριο του 3% φαίνεται ότι είναι σε θέση να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε την ευκαιρία του με τη δημοσκοπική άνοδο του 2008, αλλά την έχασε.

Εν κατακλείδι, σε τούτη την κινούμενη άμμο του πολιτικού σκηνικού τα πάντα ρει. Τα πάντα είναι πιθανά. Ακόμα και δομικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, ικανές να ορίσουν νέες σταθερές. Νέα σημεία αναφοράς. Με το στοιχείο της ανατροπής να ελλοχεύει. Για όλους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λάθος αστυνομία

Ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής ένας επαγγελματίας από τον Αμυγδαλεώνα πυροβολήθηκε από πίσω στο κεφάλι με αεροβόλο όπλο την ώρα που άνοιγε το κατάστημά του λόγω σχολίου σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης όπως ο δράστης δηλώνει. Ευτυχώς χωρίς σοβαρές συνέπειες για την υγεία του. Ένα 24ωρο αργότερα κάτι ερασιτέχνες ληστές βαρούσαν ξημερώματα με βαριοπούλα την τζαμαρία του καταστήματος της Αγροτικής Τράπεζας Κρηνίδων με σκοπό τη ληστεία, αλλά δεν είχαν υπόψιν τους ότι είχε αντικατασταθεί με νέα αλεξίσφαιρη και αντιβανδαλικής τεχνολογίας με συνέπεια να ξυπνήσουν τους γείτονες από τον θόρυβο και να τραπούν σε άτακτη φυγή. Λίγες ώρες αργότερα, ξημερώματα Δευτέρας ένας τύπος που φορούσε κράνος full face εισέβαλε σε Ιντερνετ καφέ της παραλιακής της Καβάλας για να αρπάξει τις εισπράξεις της ημέρας. Όταν ο ένας εκ των δύο θαμώνων που βρίσκονταν στο κατάστημα του πέταξε καρέκλα, τον χτύπησε στο κεφάλι με το κοντάκι του όπλου και έφυγε αρπάζοντας την τσάντα της υπαλλήλου που περιείχε προσωπικά της έγγραφα και 20 ευρώ μόνο.


Τα τρία περιστατικά δεν είναι ικανά να στηρίξουν υπερβολές του τύπου «Σικάγο γίναμε». Αλλά δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Ότι πληθαίνουν οι ερασιτέχνες ως επί το πλείστον επίδοξοι ληστές, που βγαίνουν στο κλαρί σπρωγμένοι είτε από τα αδιέξοδά τους, είτε από την αίσθηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, είτε και από τα δύο. Μπορεί και να πρόκειται απλώς για συμπτώσεις. Αλλά είναι πιθανόν να είναι ένα εξαιρετικά ανησυχητικό δείγμα της διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα χρήζει μελέτης και ανάλυσης πρώτα και κύρια από τις αστυνομικές Αρχές. Προφανώς, δεν είναι ευθύνη της Αστυνομίας η ανάλυση των πολιτικών και κοινωνικών αιτίων που ωθούν σε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά η αντιμετώπισή των συνεπειών τους.


Αλλά η Αστυνομία περί άλλα τυρβάζει. Αντί να επιχειρεί την ανάλυση των νέων μορφών εγκληματικότητας παίζει ξύλο με τους «αναρχικούς». Διότι αυτό έκανε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Ξύλο έπαιξε. Δεν αστυνόμευσε απλά ως είχε υποχρέωση μια πορεία, που φαινόταν ότι δεν είχε στόχο το σπάσιμο βιτρίνων ή αυτοκινήτων. Αστυνομικοί, που γνωρίζονταν με διαδηλωτές με τα μικρά τους ονόματα αντάλλαζαν ύβρεις επί προσωπικού σε όλη την Ομονοίας. Όταν δε δυο εκ των διαδηλωτών έσπασαν μια κάμερα τράπεζας έναντι της Αστυνομίας, αντί να αντιμετωπιστούν άμεσα και δίχως περιττή επίδειξη βίας και ισχύος έδωσαν την αφορμή σε αστυνομικούς να ξεσπάσουν.


Λάθος ξέσπασμα, σε λάθος κατεύθυνση, από μια Αστυνομία σε λάθος τροχιά, που έχει ειδικευτεί να αντιμετωπίζει καταστάσεις που θυμίζουν τρικυμία στο ποτήρι.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μέχρι στιγμής

Μέχρι στιγμής δεν έχει τεθεί θέμα κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα από την τρόικα, υποστήριξε χθες ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γιώργος Κουτρουμάνης σε δηλώσεις μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Μέχρι στιγμής. Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Κουτρουμάνη, δεν έχει τεθεί ούτε θέμα κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν μικρές αυξήσεις, αλλά η τρόικα θέτει θέμα κατώτατου μισθού στο πλαίσιο ρύθμισης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Μέχρι στιγμής. Γιατί αύριο ή τις επόμενες μέρες οι ξένοι αφέντες της χρεοκοπημένης χώρας μπορεί να εισβάλλουν σε όποιο υπουργείο γουστάρουν και να θέσουν τους όρους τους. Ορφά, κοφτά. Τσεκουράτα. Έτσι συμβαίνει. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δηλώνουν στα σοβαρά υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης ότι «μέχρι στιγμής» δεν έχει εγερθεί η μια ή η άλλη απαίτηση των τροϊκανών και τούτο να ακούγεται φυσιολογικό.

Αλλά ελπίδα ανάκαμψης δεν μπορεί να υπάρξει όσο οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους, πλήρως απαξιωμένοι στη διεθνή πολιτική σκηνή, σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις αντί να προσπαθούν να τις προκαλέσουν. Ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει όταν αντί να επιχειρούν να ορίσουν την ατζέντα για τη συζήτηση περί την κρίση, πηγαίνουν στις συναντήσεις των Βρυξελλών με την ουρά κάτω από τα σκέλια για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.

Η συγκυρία απαιτεί τη δημιουργία μιας άλλης ατζέντας εναλλακτικής κόντρα στον «μονόδρομο» της αδυσώπητης λιτότητας που επιβάλλει η Μέρκελ με τον Σαρκοζί να ακολουθεί ασθμαίνοντας. Επιβάλλεται οι χώρες του νότου, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, αλλά και η Ιρλανδία και ενδεχομένως το Βέλγιο να προωθήσουν μια άλλη πρόταση, που να αφήνει περιθώρια τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, που ασφυκτιά λόγω συνθηκών. Αν τούτο επιβάλλει να κοπεί χρήμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή την έκδοση ευρωομολόγων αυτό θα το κρίνουν οι οικονομολόγοι. Αλλά όχι μόνοι τους. Είναι οι πολιτικοί που οφείλουν να χαράσσουν κατευθύνσεις για την υλοποίηση των οποίων θα λαμβάνουν υπόψιν τους τις προτάσεις των ειδημόνων και όχι οι τεχνοκράτες σαν αυτούς της Τρόικας που θα δίνουν τις εντολές στους πολιτικούς.

Αυτή είναι και η ουσία του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού προβλήματος. Η απουσία πολιτικών, ικανών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Μέχρι στιγμής.

Read More

Το Παλάτι και τα Μεταλλεία

Το «Παλάτι» και το συγκρότημα των Μεταλλείων στα Λιμενάρια δεν είναι απλά ένα ξεχωριστό μνημείο. Είναι μέρος της ταυτότητας του νησιού. Της ψυχής του. Η απαξίωσή του, όπως σημειώνει σε συνέντευξή του στην "ΕΒΔΟΜΗ" ο επίκουρος καθηγητής Πολεοδομίας στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου Νίκος Μπελαβίλας, καταδεικνύει το τρομακτικό έλλειμμα συνείδησης της αξίας του πολιτισμικού και ιστορικού περιβάλλοντος. Αυτό το στολίδι, που ρημάζει έρμαιο στη φθορά του χρόνου επί δεκαετίες στον λοφίσκο έξω από τα Λιμενάρια δεν είναι απλά ένα πανέμορφο κτίριο, που αποτελεί εμβληματικό δείγμα της αρχιτεκτονικής των κτιρίων διοίκησης και των διευθυντικών επαύλεων στις μεταλλευτικές αποικίες των νησιών του Αιγαίου. Στις 130 περίπου ενότητες ανάλογων μνημείων του Αιγαίου σώζονται μόλις τρεις περιπτώσεις τέτοιων κτιρίων. Η Έπαυλις-Διοικητήριο Σερπιέρι της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου, η Έπαυλις-Διοκητήριο Γκρώμμαν της Εταιρείας Σέριφος-Σπηλιαζέζα στο Μέγα Λειβάδι Σερίφου και το «Παλάτι» της Spiedel στα Λιμενάρια της Θάσου». Όπως επισημαίνει ο καθηγητής, το κτίριο αυτό παίζει κεντρικό ρόλο στην κατανόηση όλου του βιομηχανικού-μεταλλευτικού συμπλέγματος, γι αυτό και σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρείται προβληματική η αποσπασματική ανάδειξη και απαράδεκτος ο «τεμαχισμός» του συγκροτήματος.

Η άποψη του κ. Μπελαβίλα είναι σαφής και ξεκάθαρη. Η αδήριτη αναγκαιότητα της διάσωσης και αναστήλωσης του «Παλατιού» δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά, ούτε στο πλαίσιο μιας άναρχης τουριστικής ανάπτυξης με στόχο το κέρδος. Διότι, το ζητούμενο δεν είναι να διασωθεί πάση θυσία το «Παλάτι», που –αλίμονο- επιβάλλεται να διασωθεί, αλλά τούτο να γίνει στο πλαίσιο όλου του μεταλλευτικού συγκροτήματος στο οποίο δεσπόζει. Ο κ. Μπελαβίλας προτείνει την ανάπτυξη ενός υπαίθριου μουσείου (open air museum), ενός γεωπάρκου η/και ενός μεταλλευτικού αρχαιολογικού πάρκου όπου το «Παλάτι» θα συνεχίζει να κατέχει τον βασικό εκπαιδευτικό, μουσειολογικό και ιστορικό ρόλο.

Ο πανεπιστημιακός τονίζει ότι το επιχείρημα της στατικής επάρκειας των μνημείων δεν μπορεί να οδηγεί στην άρον-άρον εκποίησή τους. Δεν έχει άδικο. Αλλά τούτο δεν επιτρέπει ούτε στιγμή τον εφησυχασμό και τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο το μνημείο. Λύσεις υπάρχουν, όπως η παραδειγματική ανάδειξη βιομηχανικών συγκροτημάτων από το Τεχνολογικό Ιδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς, με εμφαντικά παραδείγματα το Μουσείο Μετάξης στο Σουφλί και το Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου.

Ενδεχομένως, να υπάρχουν και άλλες λύσεις. Ένα είναι βέβαιο. Ότι το Παλάτι και τα Μεταλλεία δεν μπορούν να ρημάζουν εσαεί. Η διοίκηση του δήμου Θάσου οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της.

Read More

Έλλειμμα διαβούλευσης

Ο πλήρης εξευτελισμός της έννοιας της διαβούλευσης στον δήμο Καβάλας δεν πρέπει, ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Είναι ένα σοβαρό ζήτημα, που οφείλει να απασχολήσει τη δημοτική Αρχή, διότι εν προκειμένω δεν πρόκειται για μια νεοπασοκική παπαριά ολκής, που δεν αφορά παρά μόνο τους επαγγελματίες Πασόκους, που οσονούπω βγαίνουν μαζικά στην ανεργία. Είναι ζήτημα δημοκρατίας. Συμμετοχής της τοπικής κοινωνίας στις αποφάσεις που λαμβάνονται για λογαριασμό της στους νέους διευρυμένους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην εποχή του «Καλλικράτη».

Την πρώτη φορά που συγκλήθηκε η Επιτροπή Διαβούλευσης του δήμου Καβάλας πέρυσι έδωσαν το παρών σχεδόν όλα τα μέλη της. Μαζεύτηκαν περίπου 60 εκπρόσωποι τοπικών φορέων, δείχνοντας το ζωηρό τους ενδιαφέρον για τούτο το νέο εγχείρημα, αλλά και για το θέμα που αφορούσε το Τεχνικό Πρόγραμμα. Άκουσαν όμως τον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή να τους εξηγεί ότι δεν υπήρχε λόγος να καταθέσουν προτάσεις διότι το Τεχνικό Πρόγραμμα είχε ήδη συνταχθεί, βάσει των εξαιρετικά περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων και ως εκ τούτου οι προτάσεις τους δεν θα εισακούγονταν. Στην επόμενη σύγκληση της Επιτροπής πήρε μέρος το 1/3 των μελών. Προχθές ενόψει του προϋπολογισμού περίμεναν από τη 1 μετά το μεσημέρι μέχρι τη μιάμισι ώσπου φάνηκαν τέσσερα μέλη της Επιτροπής, που στην πορεία δεν ξεπέρασαν ποτέ τους δέκα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να αντιληφθεί κανείς τον λόγο της απουσίας των πολιτών. Προσήλθαν στην πρώτη συνεδρίαση με ενθουσιασμό, αλλά όταν αντελήφθησαν ότι ο ρόλος τους θα είναι διακοσμητικός, έπαψαν να ασχολούνται. Ο ρόλος της διακοσμητικής γλάστρας φοριέται πια μόνο στο τηλεοπτικό σκουπιδαριό και πουθενά αλλού. Αλλά οι Επιτροπές Διαβούλευσης δεν είναι ένα καπρίτσιο του νομοθέτη. Ούτε συνέπεια του καλού ή του κακού ονείρου που είδε αποβραδίς. Η δημιουργία μεγαλύτερων σε έκταση και πληθυσμό δήμων ενέχει τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης του πολίτη από τον δήμο. Της απώλειας της άμεσης σχέσης, που είχε στο παρελθόν ο δημότης με τη δημοτική Αρχή. Αυτό το κενό επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις Επιτροπές Διαβούλευσης.

Δεν είναι βέβαιο ότι οι Επιτροπές Διαβούλευσης μπορούν να καλύψουν το κενό. Ενδεχομένως, να είναι απαραίτητη μια αλλαγή στον νόμο. Μόνο που καταρχήν ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Ο «Καλλικράτης» να εφαρμοστεί συνολικά και μετά να βγουν τα όποια συμπεράσματα. Η ευθύνη του Σιμιτσή, αλλά και όλων των δημάρχων, καθώς και των περιφερειακών Αρχών είναι μεγάλη.

Read More

Αλληλεγγύη

“Φιλανθρωπία είναι να δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα πετρόψαρο από τα ψάρια που έπιασες. Αλληλεγγύη είναι να πηγαίνετε μαζί για ψάρεμα.” Η φιλανθρωπία πιστοποιεί την οικονομική και κοινωνική ανωτερότητα του χορτάτου, που έχει την ευαισθησία να ανακουφίζει τον φτωχό. Τον δυστυχή. Όχι για να τον βοηθήσει να αλλάξει τη μοίρα του και να διεκδικήσει κάποια στιγμή μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας που μοιράζεται, αλλά απλώς για να καταλάβει ότι ο πλούσιος είναι καλός και βρίσκει τον χρόνο να ασχολείται μαζί του. Αυτό που έγινε με τον ραδιομαραθώνιο της «Ε» και του Στούντιο 7 για να αποκτήσει γυμναστήριο η μονάδα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ στο «Σίγμα» ήταν παράδειγμα αλληλεγγύης. Πρόσφερε την ευκαιρία στους ανθρώπους που πήραν μέρος, να δώσουν ένα χέρι βοήθειας σε αυτά τα παιδιά, που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τα ναρκωτικά, δίχως καμμία απολύτως διάθεση επίδειξης ισχύος ή ανωτερότητας.

Όχι δεν είναι οι καλοί και καθαροί, που έχουν την άνεση να βοηθούν τους εξαρτημένους. Είναι η κοινωνία που έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών την αφορά άμεσα. Κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους. Μέσα στα σπίτια μας. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή άλλωστε είναι και η σταθερή κατεύθυνση του ΚΕΘΕΑ, που επιδιώκει το άνοιγμα στην κοινωνία. Επιζητά τη συμμετοχή των πολιτών, όχι μόνο γιατί καμμία προσφορά δεν περισσεύει σε τούτο τον αγώνα, αλλά κυρίως γιατί η υπόθεση των ναρκωτικών είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως υπόθεση της κοινωνίας.

Όχι τις Κυριακές και τις αργίες. Όχι με διάθεση να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας. Αλλά με τη συναίσθηση της φύσης του προβλήματος, που μας αφορά όλους. Τα παιδιά των θεραπευτικών κοινοτήτων δεν είναι ένα είδος εξωτικό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Της δικής μας οικογένειας. Η αντιμετώπιση των ναρκωτικών δεν γίνεται με όρους ιατρικούς. Με όρους κοινωνικούς γίνεται. Μόνο αν οι άνθρωποι αυτοί αναθεωρήσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις θα πάρουν τη δύναμη να μην ξαναμπλέξουν με την κόλαση των ουσιών. Μόνο αν η κοινωνία τους δώσει το χέρι ανυπόκριτα θα μπορέσει να τους ξανακερδίσει μια για πάντα.

Πολλώ δε μάλλον στις μέρες που ζούμε, που η αξία της αλληλεγγύης γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ.

Read More

Επικίνδυνοι

Η σύλληψη και κράτηση του διευθύνοντος συμβούλου της Καβάλα Οιλ και προέδρου της ομάδας μπάσκετ της Καβάλας Κώστα Παπακωνσταντίνου για μια διευθετημένη οφειλή της Καβάλα Οιλ δεν είναι μόνον ενδεικτική της αναλγησίας και της πλήρους αποσάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού. Είναι και χαρακτηριστικό παράδειγμα ρεβανσιστικής πολιτικής ενός πολιτικού συστήματος που καταρρέει και στην προσπάθειά του να διασωθεί δεν ορρωδεί προ ουδενός. Σπιλώνει υπολήψεις, διαπομπεύει ανθρώπους, δίνει αφειδώς αίμα στα ακόρεστα όρνια των τηλεοπτικών διαύλων και πλήρως παραδομένο στους ξένους τοποτηρητές προσπαθεί με κάθε τρόπο να διασωθεί θυσιάζοντας τους πολίτες, που είναι θεσμικά υποχρεωμένο να προστατεύει.


Η γελοία στον πυρήνα της υπόθεση έχει ως εξής, όπως την παρουσίασε ο πρόεδρος της Καβάλας Οιλ Βαγγέλης Παππάς. Ενώ το κράτος χρωστάει στην εταιρία πάνω από 12,5 εκατομμύρια επιστροφές ΦΠΑ, μόνο για 780 χιλιάδες τα οποία την Παρασκευή είχαν διευθετηθεί, το ΣΔΟΕ κίνησε διαδικασία σύλληψης και κράτησης του διευθύνοντος συμβούλου για 48 ώρες. Εν τέλει, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που είναι εκτός των άλλων και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και Βιοτεχνιών Ανατολικής Μακεδονίας διανυκτέρευσε προχθές στην Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας για ένα χρέος περί τα 300 ευρώ, που και αυτό αμφισβητείται.


Μοιραία, οι ερμηνείες που δίνει ο καθείς για τη συμπεριφορά που επιφυλάχθηκε σε έναν άνθρωπο, που κοσμεί με την παρουσία του ως παράγοντας την Α1 κατηγορία του μπάσκετ, δίχως παράλληλα να έχει δώσει μέχρι σήμερα την παραμικρή αφορμή για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες επιδέχεται πολλές ερμηνείες, που αφορούν τους τομείς στους οποίους κινείται. Οι εργαζόμενοι στην Καβάλα Οιλ κατέληξαν εύλογα στο συμπέρασμα ότι ο πραγματικός στόχος δεν ήταν ο Παπακωνσταντίνου, αλλά η εταιρία και η Ενεργειακή Αιγαίου, που επιμένουν να διεκδικούν την υπόθεση της δημιουργίας και εκμετάλλευσης υπόγειας αποθήκης φυσικού αερίου κόντρα σε μεγάλα συμφέροντα του χώρου. Οι φίλαθλοι της ομάδας είναι δικαίως εξοργισμένοι, αφού θεωρούν ότι μετά την εξαφάνιση του ΑΟΚ του ποδοσφαίρου από τον χάρτη, κάποιοι στόχευσαν και στο τμήμα μπάσκετ. Οι επιχειρηματίες κάνουν λόγο για ανήθικη συμπεριφορά και επιχείρηση εξευτελισμού του επιχειρηματικού κόσμου στο όνομα της διαφάνειας.


Εν τέλει, ο Παπακωνσταντίνου πετάχτηκε δίχως δεύτερη σκέψη στην τηλεοπτική αρένα για να ξεδιψάσουν τα τηλεοπτικά όρνια, μήπως και δώσουν λίγο χρόνο στο παραπαίον πολιτικό σύστημα, που στην πτώση του καθίσταται πλέον επικίνδυνο. Για όλους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Νίκο με λένε

Το όνομά μου είναι Νίκος. Πάει να πει ότι μαζί με εκατομμύρια άλλους κατοίκους ετούτου του μικρού πλανήτη, που έτυχε να φέρουν το ίδιο όνομα είμαστε οι πρωταγωνιστές της μέρας. Δεχόμαστε ευχές. Ξόρκια δηλαδή κατά της φθοράς. Του θανάτου. Ωραίο παιχνίδι. Βαθιά φιλοσοφημένο. Μια στάση απαραίτητη και απολύτως σημαντική στο πέρασμα του χρόνου, που περνά και χάνεται με δυσκολίες, προβλήματα και απώλειες. Αλλά αυτός ο αέναος υπερμαραθώνιος της ζήσης δεν βγαίνει δίχως τα ξέφωτα. Δίχως κάποιες στάσεις φωτεινές για ανάσες. Αυτό κάνουμε σήμερα. Φίλοι καλοί θα εύχονται από το πρωί «χρόνια πολλά και καλά» και γω, όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι με το ίδιο όνομα, θα δεχόμαστε τις ευχές με το απαραίτητο χαμόγελο και το κατάλληλο ένδυμα για την περίσταση. Γνωρίζοντας και οι μεν και οι δε τους κανόνες του παιχνιδιού. Έχοντας επίγνωση ότι οι ευχές δεν αρκούν.

Από την άλλη, ούτε οι μοιρολατρικές προσεγγίσεις βοηθούν, ούτε η μάχη για μια καλύτερη ζωή μπορεί να δίνεται δίχως τα απαραίτητα διαλλείματα για ανασύνταξη δυνάμεων. Αυτό κάνουμε. Αφήνουμε προς στιγμήν όλα όσα κατατρύχουν την καθημερινότητα, ανταλλάσσουμε ευχές, φιλιά και χαμόγελα ώσπου να ξαναχυθούμε στη μάχη της επιβίωσης. Σαν εκείνους τους τριχωτούς προγόνους του παρελθόντος που έστησαν τις πρώτες γιορτές γύρω από τα θηράματα που τους εξασφάλιζαν τροφή για το άμεσο μέλλον. Αργότερα, οι τελετές αυτές καθιερώθηκαν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία που όριζαν την αρχή και το τέλος της σποράς, της συγκομιδής, του κυνηγιού.

Κάποια στιγμή ήρθαν άνθρωποι σοφοί να συστηματοποιήσουν τον χωρισμό του χρόνου και των εποχών και να δώσουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ορίσουν με ακρίβεια τον άχρονο χρόνο για να μην χάνονται στην αμείλικτη αλληλουχία των γεγονότων. Ήταν η ώρα του Θαλή του Μιλήσιου να ορίσει τη διαίρεση του έτους σε 365 μέρες. Δεν είπε μόνο αυτό. Αυτός ο επιχειρηματίας του 6ου αιώνα π. Χ. που έγινε φιλόσοφος όρισε το ύδωρ ως την αρχή των πραγμάτων, χωρίς τούτο να σημαίνει πως εννοούσε το «υδαρές ύδωρ», το κοινό νερό. Μπορεί απλώς να αναζητούσε την πιο εμφανή εικόνα του όντος εντός του οποίου ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε.

Κοντολογίς, η μέρα δεν προσφέρεται απλώς: Απαιτεί ευχές. Εγώ ως τιμώμενο πρόσωπο βγήκα σε μια μικρή αγκάλη στον ωκεανό της καθημερινότητας, στέγνωσα κι άναψα φωτιά για να ρθουν οι φίλοι και να χαρούμε αυτό το τόσο κοινό, μα και τόσο ξεχωριστό συνάμα γεγονός. Είμαστε αποφασισμένοι.

Read More

Ποιο ΠΑΣΟΚ;

Συνέβη στο Νοσοκομείο Καβάλας προ ημερών. Ένας παππάς έκανε έρανο για να μαζέψει τα χρήματα που απαιτούνταν για τις εργαστηριακές εξετάσεις ενός πολυτραυματία που είχε εισαχθεί. Δεν είναι φήμη, που από στόμα σε στόμα πήρε διαστάσεις. Το μετέφεραν στον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Παπουτσή οι γιατροί του Νοσοκομείου. Το περιστατικό αυτό αρκεί για να σταματήσει κάθε συζήτηση περί τη δωρεάν υγεία. Αλλά και κάθε συζήτηση περί τον «σοσιαλιστικό» χαρακτηρισμό που απόμεινε στον τίτλο του ΠΑΣΟΚ για να θυμίζει αγώνες και διεκδικήσεις του παρελθόντος. Αλλά και πράξεις πολιτικές όπως η σύσταση του Εθνικού Συστήματος Υγείας από τον Γιώργο Γεννηματά την πρώτη τετραετία των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.

Εκείνα τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ έκανε λάθη ανεπίτρεπτα όπως η άλωση του δημοσίου από κάθε κομματικό κοπρόσκυλο που κουνούσε με χάρη ένα πλαστικό σημαιάκι. Είχε αποδυθεί σε έναν αγώνα ανάδειξης νέων επιχειρηματικών τζακιών, για να συγκυβερνά. Αλλά είχε και αριστερά αντανακλαστικά. Μαζί με τα λαμόγια που είχαν σπεύσει να φάνε και να πιουν δια των κλαδικών υπήρχε και μια μεγάλη τάση από τη βάση ως την κορυφή, που την κόντρα με τη Δεξιά δεν την εννοούσαν μόνο σε επίπεδο εύκολης συνθηματολογίας. Υπήρχε έγνοια για τους οικονομικά αδύνατους. Μπορεί το σοσιαλιστικό ιδεώδες, όπως το εννοούσε ή το εννοεί ο καθείς, να είχε τρωθεί από τους καθημερινούς συμβιβασμούς που συνεπάγεται η άσκηση εξουσίας, αλλά κοινωνική ευαισθησία υπήρχε. Επειδή δε, τα εφαρμοσμένα οικονομικά και τα προγράμματα λιτότητας από το 1985 είχαν αρχίσει να δημιουργούν ρωγμές μεταξύ των προσδοκιών της κοινωνίας και του κυβερνητικού έργου, το ΕΣΥ έγινε δικαίως η «σημαία» του ΠΑΣΟΚ. Ήταν το πλέον απτό παράδειγμα της αντιπαράθεσης με τη Δεξιά.

Η αναρρίχηση της Ν.Δ. του Μητσοτάκη στην εξουσία το 1990 έκανε τη διαφορά ολοφάνερη. Επιχειρήθηκε η κατεδάφιση του ΕΣΥ, με χειρότερη στιγμή την υπαγωγή των Κέντρων Υγείας στις Διευθύνσεις Υγείας των Νομαρχιών. Έκτοτε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλές κυβερνήσεις και πολλοί υπουργοί έκαναν τη μια ή την άλλη παρέμβαση. Πολλοί διαπλεκόμενοι γιατροί και επιχειρηματίες έκαναν ολόκληρες περιουσίες με βίλες στη Μύκονο εις το όνομα της δημόσιας υγείας. Πολλοί προμηθευτές έβγαλαν τα κέρατά τους.

Ώσπου φτάσαμε στο σημείο να υποχρεώνεται ένας παππάς να κάνει έρανο για τις εξετάσεις ενός πολυτραυματία. Το περιστατικό μπορεί συμβολικά να νοηθεί ως το οριστικό τέλος των ψευδαισθήσεων των οπαδών του ΠΑΣΟΚ για το πολιτικό πρόσημο του κόμματός τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Είναι ήττα του ΚΚΕ

Η μη εκλογή ενός έστω μέλους στη διοίκηση του Επιμελητηρίου Καβάλας από την παράταξη του Κώστα Μακέδου καταδεικνύει πρώτα και κύρια την απομόνωση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ από τον επιχειρηματικό κόσμο. Την πιάτσα κοινώς. Ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιμνημονιακός, «αντί» έτσι γενικώς, λόγος που υιοθετεί το ΚΚΕ και όλες οι εκφράσεις του το έχει αποκόψει πλήρως από τη μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρηματιών, των μικρομεσαίων, των αυτοαπασχολούμενων. Οι άνθρωποι της αγοράς μπορεί να αντιμετωπίζουν άμεσα ζήτημα επιβίωσης, να έχουν απορρίψει ετούτη την πολιτική που οδηγεί τους μικρομεσαίους στο περιθώριο, αλλά από την άλλη δεν τους λέει τίποτα απολύτως ο ξύλινος λόγος του ΚΚΕ. Τους τρομάζει η ευκολία με την οποία το ΚΚΕ πετάει ατάκες δεξιά και αριστερά περί άμεσης εξόδου από ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης και ύφεσης. Το πρόβλημα δεν είναι οι διαπιστώσεις του ΚΚΕ ότι επί της ουσίας είναι κρίση του κεφαλαίου και του καπιταλισμού. Στις μέρες μας σε αυτό κάλλιστα μπορούν να συμφωνήσουν και δεξιοί-δεξιότατοι, καθώς και ακροδεξιοί.

Η διαφορά είναι στην πρόταση. Το ΚΚΕ, όπως και το ΠΑΜΕ και όλες οι άλλες εκφράσεις του στον χώρο της πολιτικής, προτείνει μια πρόταση εξουσίας ανάξια λόγου και κριτικής. Έχει εγκλωβιστεί στην εξύμνηση των «αρετών του υπαρκτού σοσιαλισμού» αδιαφορώντας παγερά για το μέγιστο γεγονός της παταγώδους κατάρρευσής του. Η εμμονή του, κόντρα σε κάθε έννοια διεθνισμού, στον δρόμο της περιχαράκωσης, της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, αδιαφορώντας αν τούτο είναι εφικτό, δεν του επιτρέπει να διευρύνει το ακροατήριό του.

Η δεύτερη ήττα της πολιτικής του ΚΚΕ είναι σε επίπεδο προσώπων. Είναι δεδομένο ότι σε εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρους όπως το Επιμελητήριο, ο ρόλος των προσώπων είναι καταλυτικός. Το ΚΚΕ όμως δεν έχει δοκιμασμένα στελέχη να προτείνει στην κοινωνία, παρά μόνον ικανούς αφισοκολλητές, πωλητές κουπονιών και αναγνώστες του «Ριζοσπάστη». Η δογματική απόρριψη των συμμαχιών ακόμα και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης ή μαζικών φορέων έχει ως συνέπεια ένα δραματικό έλλειμμα παραγωγής στελεχών ικανών να αποταθούν έξω από το στενό χώρο του ΚΚΕ. Ικανών να αντλήσουν ψήφους από άλλους χώρους, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους διαχειριζόμενοι με επιτυχία θέσεις ευθύνης.

Το μοναδικό στέλεχος του ΚΚΕ στην Καβάλα, που έχει αυτή τη δυνατότητα τα τελευταία χρόνια είναι ο Βασίλης Λιόγκας, που όμως φαίνεται να έχει χάσει το κέφι του ελλείψει προοπτικής.

Read More

Ο Μπόλονι, ο Φερέιρα και οι ανίκανοι

Η –δίχως ίχνος υπερβολής- επική εμφάνιση και νίκη-πρόκριση του ΠΑΟΚ στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν επί της πανίσχυρης Τότεναμ προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και όχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικές. Καταρχήν, δεν υπάρχει αγώνας χαμένος από χέρι. Όλοι οι αγώνες μπορούν να κερδηθούν υπό μια προϋπόθεση: Να δοθούν, με πρόγραμμα και σχέδιο. Οι έντεκα παίκτες που παρέταξε ο Λάζλο Μπόλονι, ο προπονητής που γεννήθηκε και νιώθει Ρουμάνος, αλλά όπως έχει διευκρινίσει στην κουλτούρα και στο μυαλό είναι Ούγγρος, αντιμετώπισαν από την αρχή το παιχνίδι με επιθετικό πνεύμα στην έδρα της πανίσχυρης Τότεναμ. Χτύπησαν τον αντίπαλο εκεί που πονούσε με τους γρήγορους Γεωργιάδη, Σαλπιγγίδη, Αθανασιάδη στην επίθεση και πέτυχαν στο πρώτο 20λεπτο αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Τίποτα όμως δεν έγινε συμπτωματικά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές από τον 17χρονο Σταφυλίδη μέχρι τον πολύπειρο Πάμπλο Γκαρσία ήξεραν τι ακριβώς να κάνουν μέσα στο γήπεδο. Κι όμως ο μαέστρος αυτού του θριάμβου αμφισβητείται. Με την κοντόθωρη λογική που κυριαρχεί σε τούτη τη χώρα κάποιοι βιάζονται να τον ξεγράψουν.

Ό,τι δηλαδή παρ’ ολίγον να γίνει με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα του Παναθηναϊκού. Τον έφεραν τον άνθρωπο καταμεσής της περσινής χρονιάς και είχαν την αξίωση να βγάλει το μαγικό ραβδί και να μεταμορφώσει άμεσα την ομάδα. Δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς τα διοικητικά προβλήματα του Παναθηναϊκού του εξασφάλισαν χρόνο και ηρεμία για να προσφέρει αυτή την περίοδο το πιο θεαματικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο στο πρώτο τρίτο του πρωταθλήματος. Η αναγκαιότητα παραμονής του Μπόλονι στον ΠΑΟΚ είναι πασιφανής.

Όπως και η σύγκριση με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία χρόνια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί να μεγαλουργήσει εφόσον υπάρχει πρόγραμμα και σχέδιο ή να πελαγοδρομεί χωρίς αυτό. Κι όμως ολόκληρη χώρα βάδιζε τα τελευταία χρόνια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η φαντασία των πολιτικών των δυο μεγάλων κομματικών σχηματισμών εξαντλούνταν στο πώς να κερδίσουν τις εκλογές και όχι στο πώς να κυβερνήσουν ετούτο τον έρμο τόπο και να δώσουν λύσεις συγκεκριμένες στα προβλήματα που ήταν γνωστό πως υπήρχαν. Ούτε επί των κυβερνήσεων Καραμανλή, ούτε επί Παπανδρέου υπήρξε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος.

Η πανωλεθρία και ο διασυρμός ήταν καθαρά ζήτημα χρόνου.

Read More

Το κλειστό κολυμβητήριο και οι περικοκλάδες

Η παρελκυστική πολιτική της διοίκησης του δήμου όσον αφορά το θέμα της λειτουργίας ή μη του κλειστού κολυμβητηρίου είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της ατολμίας της. Μιας τακτικής, που αποφεύγει με κάθε τρόπο να πει «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη» στο όνομα μιας «επικοινωνιακής» τάχατες πολιτικής, που την εκθέτει αδικαιολόγητα στην κοινή γνώμη. Καταρχήν, το πρόβλημα της λειτουργίας του κολυμβητηρίου δεν της ανήκει. Δεν είναι ευθύνη της διοίκησης του Κωστή Σιμιτσή ούτε οι αστοχίες στην κατασκευή του, ούτε η πρωτοφανής περικοπή των πόρων προς την αυτοδιοίκηση μεταπολιτευτικά ένεκα της κρίσης. Το κλειστό κολυμβητήριο είναι ίσως ένα από τα τελευταία δημόσια κτίσματα που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα, δίχως να λαμβάνεται υπόψιν το κόστος λειτουργίας τους. Αντί η Νομαρχία, αλλά και οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου, να θέσουν ως ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας την ανέγερση ενός κτιρίου, που θα εφαρμόζει παραδειγματικά τις εξελίξεις στον τομέα των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, έφτιαξαν ένα ενεργοβόρο θηρίο, η σκεπή του οποίου μάλιστα ξηλώθηκε με τον πρώτο δυνατό αέρα.

Θαρρείς και δεν είχαν ακούσει λέξη περί φωτοβολταϊκών συστημάτων. Θαρρείς και το ζητούμενο στην ανοικοδόμηση δημοσίων κτιρίων είναι ποιος θα κόψει την κορδέλα των εγκαινίων και θα παρουσιάσει το έργο στο προεκλογικό του φυλλάδιο και όχι η λειτουργία του σε βάθος χρόνου. Αυτό το λάθος δημόσιο κτίριο παρέλαβε η διοίκηση του Σιμιτσή και κλήθηκε να θέσει σε λειτουργία και μάλιστα σε μια περίοδο όπου οι κρουνοί του δημοσίου χρήματος στέρεψαν. Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός, που οι καπάτσοι δήμαρχοι εκμεταλλεύονταν γνωριμίες και τσαμπουκά και έφερναν κονδύλια στον τόπο τους. Σήμερα, όσο καπάτσος και να είναι ο δήμαρχος, όσες γνωριμίες και να έχει δεν μπορεί να πάρει εκ του μη έχοντος.

Ο Κωστής Σιμιτσής όμως και οι συνεργάτες του δεν βγήκαν να πουν την αλήθεια στους δημότες δίχως σελοφάν και αχρείαστα περιτυλίγματα. Εδώ και μήνες πετούν σκόρπιες κουβέντες και ατάκες δεξιά και αριστερά, με τη φήμη περί το κλείσιμο του κολυμβητηρίου να υφέρπει. Διέρρευσαν τον πολλαπλασιασμό του κόστους λόγω της μη ρύθμισης των μηχανημάτων. Διαφήμισαν τις παρεμβάσεις που έγιναν για τον εξορθολογισμό λειτουργίας και κόστους.

Δεν τολμούν όμως να πουν ξεκάθαρα αν ο δήμος μπορεί ή δεν μπορεί να λειτουργήσει το κολυμβητήριο. Αν έχουν επιλέξει να διαθέσουν τα χρήματα αυτά στην κοινωνική πολιτική, όπως έχουν πει κατά καιρούς μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Αλλά ποτέ στα ίσια. Ξεκάθαρα. Δίχως αχρείαστες περικοκλάδες.

Read More

Δυο παραιτήσεις

Οι παραιτήσεις των Νίκου Κούτρα και Ανδρέα Γράσσου από το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας έχουν σαφές πολιτικό υπόβαθρο. Τα δυο έμπειρα στελέχη της παράταξης κινούμενα από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές στοχεύσεις αποφάσισαν σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία να ξεκόψουν τους δεσμούς τους με την παράταξη του Κωστή Σιμιτσή, που στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις υποστηρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ. Ο μεν Κούτρας οδεύει προς τη Δημοκρατική Αριστερά και είναι αποφασισμένος να ξεκόψει από κάθε πράσινο βαρίδι σε τούτη την νέα αρχή, πολλώ δε μάλλον που τα χνώτα του δεν ταίριαζαν ούτως ή άλλως με αυτά του δημάρχου εδώ και χρόνια. Άλλωστε, το καμπανάκι χτύπησε πολύ νωρίς. Είχε παραιτηθεί την πρώτη τετραετία από αντιδήμαρχος, δεν ήταν καθόλου σίγουρο αν θα είναι υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές, ενώ διαφοροποιήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες της δεύτερης θητείας του με την απόφασή του να καταθέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου κόντρα στην υποψηφιότητα της Αννας Σπανδώνη. Δεν το έκανε για να εκλεγεί, αλλά για να εκφράσει με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τη διαφωνία του ως προς τον τρόπο λήψης εκείνης της απόφασης. Από τότε και μέχρι την οριστική του παραίτηση φρόντιζε πάντα να παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη διοίκηση.

Η περίπτωση του Γράσσου, που μάλιστα υπαινίχθηκε εξελίξεις από Δευτέρα είναι εντελώς διαφορετική. Ο Γράσσος εκπροσωπεί το λεγόμενο παλιό ΠΑΣΟΚ, που ουδέποτε είδε με ενθουσιασμό την υποψηφιότητα Σιμιτσή. Παρ’ ότι στην πορεία η στήριξη του δημάρχου ήταν σαφής και δεδομένη και μάλιστα στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο κ. Γράσσος την έκαναν δική τους υπόθεση, ο Σιμιτσής ουδέποτε έγινε πλήρως αποδεκτός από τον χώρο του κυβερνώντος κόμματος. Τον ανέχθηκαν ως τη μοναδική επιλογή που θα μπορούσε να κερδίσει τον Στάθη Εριφυλλίδη. Αλλά δεν τον αποδέχθηκαν. Τον αντιμετώπιζαν ως αναγκαίο κακό.

Οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες. Το ΠΑΣΟΚ σπαράσσεται και το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο τον Σιμιτσή. Πολλώ δε μάλλον, που ο δήμαρχος με τη στάση του έχει δημιουργήσει αρκετές εστίες τριβής. Δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση το γεγονός ότι πέραν των Κούτρα και Γράσσου ήρθε σε ρήξη με άλλα τρία στελέχη της παράταξης που όρισε αντιδημάρχους, τους Αρη Βέρρο, Κώστα Κουνάκο και Τάσο Κακουλίδη. Ούτε ότι συχνά-πυκνά αμελεί να συγκαλέσει τη δημοτική ομάδα πριν τις συνεδριάσεις, όπως του καταλογίζουν. Από την άλλη, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια νέα φόρμουλα συνεργασίας Σιμιτσή-Γράσσου.

Ίδωμεν.

Read More

Η απειλή και οι ερασιτεχνικές μπλόφες

Οι δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της Ενεργειακής Αιγαίου Μαθιού Ρήγα από το βήμα του συνεδρίου του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΙΕΝΕ) δίνουν σαφές στίγμα: Η Εταιρία πιέζει μέχρις εκβιασμού για να προχωρήσει το έργο της αποθήκευσης φυσικού αερίου σε υπόγεια δεξαμενή ανενεργού κοιτάσματος στη θέση «Νότιος Καβάλα». Ο κ. Ρήγας, αφού παρουσίασε αναλυτικά τι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου όπως υποστήριξε οι υφιστάμενοι κάτοχοι αδειών έρευνας και εκμετάλλευσης διαθέτουν δικαίωμα προτεραιότητας στην ανάπτυξη υπόγειων αποθηκών αερίου, αναρωτήθηκε: Θέλει το ελληνικό δημόσιο σήμερα αποθήκη φυσικού αερίου και επενδύσεις στην έρευνα; Αμφισβητεί τους υφιστάμενους νόμους και παραχωρήσεις; Αντέχει η κοινωνία της Καβάλας να δει την Kavala Oil με λουκέτο;

Τα ερωτήματα και ο εκβιασμός του κ. Ρήγα είναι σαφή και ξεκάθαρα, αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Ο διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρίας, που έχει υποβάλλει συγκεκριμένο επενδυτικό πρόγραμμα για την υπόγεια δεξαμενή ύψους 400 εκατομμυρίων ευρώ είναι λογικό να μην είναι διατεθειμένος να παίζει παιχνιδάκια με τους απίθανους παράγοντες ενός υπό κατάρρευση κράτους. Έχει την ευθύνη της διαχείρισης τεράστιων ποσών, λογοδοτεί στους μετόχους της εταιρίας και σε τούτη τη συγκυρία και με την ανεργία στο ζενίθ εκβιάζει και απειλεί. Λογικό. Δεν είναι πια πολλές οι εταιρίες σε τούτη τη χώρα που επενδύουν, που απασχολούν όσους εργαζόμενους απασχολεί η Ενεργειακή Αιγαίου, που υποβάλλουν επενδυτικά σχέδια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Το θέμα είναι τι κάνουν αυτοί οι επικίνδυνοι τύποι που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Εάν τα έβαλαν κάτω και έχουν εναλλακτικό σχέδιο, που ενδεχομένως είναι πιο συμφέρον για τον τόπο και τη χώρα έχει καλώς. Εάν αποτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα της αγοράς πιστεύουν ότι μπορούν να πετάξουν έξω την «Ενεργειακή», που ειρήσθω εν παρόδω υποστηρίζει ότι έχει κατοχυρωμένα τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της υπόγειας δεξαμενής ως ανενεργό κοίτασμα, ας παίξουν σε τούτη την παρτίδα πόκερ σκληρά. Διεκδικώντας προς το συμφέρον του τόπου το καλύτερο.

Εάν όμως όλη ετούτη η παρτίδα στήθηκε, που είναι και το πιθανότερο, στα κουτουρού υπό το βάρος πιέσεων άλλων παικτών της ενεργειακής αγοράς με τον κίνδυνο κάποια στιγμή η Ενεργειακή Αιγαίου να αποχωρήσει, με συνέπεια το κλείσιμο της Καβάλα Oil και τη ματαίωση της επένδυσης ας κάνουν πάσο όσο είναι καιρός. Μπλόφες με τις τύχες εκατοντάδων εργαζομένων είναι ανεπίτρεπτες ειδικά σε τούτη τη συγκυρία.

Άλλωστε, χρόνος δεν υπάρχει. Εάν στο μεταξύ κατασκευαστούν αποθήκες στη Βουλγαρία, το ζήτημα μπορεί να έχει λήξει άδοξα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η φρύξη και οι ρεμπεσκέδες

Δούλεψε μια ζωή σκληρά. Ακόμα θυμάται τις βάρδιες στη μονάδα της φρύξης τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ΒΦΛ. Έχει μια ευαισθησία στα περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά όταν καμμιά φορά το φέρνει η κουβέντα στη ρύπανση που εκλύεται από τη ΒΦΛ, επισημαίνει ότι σε σχέση με κείνα τα πρώτα χρόνια, η βιομηχανία εκλύει κολόνιες και αιθέρια έλαια. Μετά από σκληρή δουλειά σε ένα τέτοιο άκρως ανθυγιεινό περιβάλλον, που αναπόφευκτα επηρέασε την υγεία του, έπαιρνε μια σύνταξη καλή. Ένα μηνιαίο εισόδημα που του επέτρεπε να ζει ανθρώπινα, μα και να βοηθά παιδιά και εγγόνια. Μα το εισόδημα αυτό εξανεμίζεται σιγά-σιγά. Περικοπή την περικοπή, η σύνταξη δεν του φτάνει πια να ζει όπως του αξίζει. Κατέβηκε προχθές να πληρωθεί και διαπίστωσε ότι του αφαίρεσαν άλλα 300 ευρώ λόγω μνημονίου, λιτότητας και λαθών που δεν τον βαραίνουν προσωπικά. Πικραμένος πήγε να πιει έναν καφέ σε ένα καφενείο του κέντρου και το βλέπει γεμάτο γεροντάκια. Ρώτησε τη σερβιτόρα αν υπάρχει κάποια εκδήλωση και αυτή του απάντησε καταφατικά:

«Μνημόσυνο έχουμε. Οι συνταξιούχοι κλαίνε τη μοίρα τους».

Μετά τον καφέ πήγε στο σούπερ-μάρκετ να ψωνίσει κι έγινε μάρτυρας ενός διόλου ευχάριστου επεισοδίου. Ένας συνομήλικός του έπεσε λιπόθυμος και διακομίστηκε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. «Σε λίγο έτσι θα μας μαζεύουν όλους. Σαν τα κοτόπουλα», είπε. Δεν περίμενε την απάντηση. Βαρέθηκε να ακούει απαντήσεις και ερμηνείες για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και τους αφορισμούς της Μέρκελ και του Σαρκοζί περί τεμπέληδων Ελλήνων. Αυτός δούλεψε όσο τρεις-τέσσερις άνθρωποι μαζί. Πιτσιρικάς ακόμα πουλούσε πορτοκαλάδες στους κινηματογράφους της Καβάλας, αργότερα δούλεψε στην οικοδομή και μετά στη Β.Φ.Λ. Στα χρόνια του έκανε δυο και τρεις δουλειές για να τα καταφέρει και τώρα ό,τι κατάφερε εξανεμίζεται επειδή κάποια κοράκια των αγορών επενδύουν στην κρίση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας απεδείχθη ακατάλληλο να διαχειριστεί στοιχειωδώς σωστά τα κοινά. Να προστατέψει το δικαίωμα των πολιτών σε μια αξιοπρεπή ζωή. Το δικαίωμα στους επιζήσαντες της ΒΦΛ εν προκειμένω να παίρνουν μια σύνταξη αντάξια των κόπων και των κινδύνων που διέτρεξαν.

«Ούτε ξέρουν, ούτε θα μάθουν ποτέ τι εστί φρύξη. Τι ξέρουν αυτοί οι ρεμπεσκέδες από δουλειά», είπε μονολογώντας και πάλι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λύσσα για εξουσία

Τρομάζει κανείς από τη βιασύνη των στελεχών της Ν.Δ. να αναλάβουν και πάλι την εξουσία αυτού του έρμου τόπου, προβάλλοντας εαυτόν ως τη μοναδική αξιόπιστη πολιτική λύση σε τούτη την κρίσιμη για τον τόπο καμπή. Βγήκε προχθές στην τηλεόραση εκείνος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων Καραμανλή Νίκος Δένδιας και έβαλλε ασυγκράτητος κατά του ΠΑΣΟΚ, μην παραλείποντας να δηλώσει ότι οι λύσεις για τη χώρα δεν θα έρθουν εξ ουρανού, αλλά από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην πολιτική, έλεγε και ξανάλεγε με το ίδιο ακριβώς στιλάκι των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που δυο μόλις χρόνια πριν δήλωναν έτοιμοι να σώσουν τη χώρα από τα ολέθρια σφάλματα των κυβερνήσεων του Καραμανλή. Ίδια είναι και η στάση των αντιπάλων. Τότε το ένδυμα των εκπροσώπων της υπεύθυνης πολιτικής δύναμης, που αναγνωρίζει ότι τα έχει κάνει σκατά είχαν ενδυθεί τα στελέχη της Ν.Δ. Τώρα το ίδιο ρούχο φορούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Με μια διαφορά. Τον χρόνο που μεσολάβησε από την προηγούμενη παραδοχή της ήττας και της εκλογικής συντριβής, που τη συνόδευσε. Το 2009 τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν συμπληρώσει μια γεμάτη πενταετία στην αντιπολίτευση, ενώ τώρα τα στελέχη της Ν.Δ. δηλώνουν πανέτοιμα να σώσουν τη χώρα έχοντας συμπληρώσει δυο χρονάκια στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δυο χρονάκια, που πέρασαν έτσι όμορφα. Με εσωκομματικούς βυζαντινισμούς, ανάδειξη νέου αρχηγού και εξωραϊσμό του προφίλ του κόμματος. Χρόνος για αυτοκριτική και επί της ουσίας επεξεργασία ενός πολιτικού προγράμματος για την έξοδο της χώρας από την κρίση δεν υπάρχει στα κόμματα εξουσίας, όπως μάθαμε να τα λέμε. Το κυρίως ζητούμενο είναι να εκλεγούν και μετά πορεύονται βλέποντας και κάνοντας. Αυτό υπερασπιζόταν προχθές ο Δένδιας με το αγριεμένο μάτι του επιβήτορα της εξουσίας, που δεν μπορεί να κρύψει ότι του τρέχουν τα σάλια.

Δεν είναι μόνον ο Δένδιας. Οι επιβήτορες της εξουσίας στριγγλίζουν τα κανάλια και αμολούν ατάκες περί παρθενογένεσης, φοβούμενοι τη γέννα ενός καινούργιου πολιτικού σκηνικού που είναι πιθανόν να μην τους χωρά. Δεν αποκλείεται τελικά να τα καταφέρουν. Αλλά ο χρόνος λειτουργεί εναντίον τους. Η γυαλιστερή εικόνα του Καραμανλή ξέφτισε σε μόλις πέντε χρόνια. Του Παπανδρέου σε δυο. Του Σαμαρά σα να άρχισε από τώρα να θαμπώνει. Η εικόνα των λυσσασμένων για εξουσία στελεχών του είναι –αν μη τι άλλο- αποκρουστική.

Read More

Αλήθειες

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να εκφραζόμαστε περίπλοκα. Να μιλάμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις κρυπτόμενοι στην ασφάλειά μας. Αποφεύγουμε τις γυμνές αλήθειες γιατί ξέρουμε ότι πονάνε. Εμάς και τους γύρω μας. Δεν είναι κακό αυτό, μόνο που βήμα-βήμα λησμονάμε να λέμε τις αλήθειες ως έχουν. Γυμνές. Στακάτες. Μεγαλειώδεις μέσα στη σκληρότητά τους σαν αυτή που εμπεριείχε η ερώτηση που έκανε στον πατέρα του το μικρότερο παιδί της πυρόπληκτης οικογένειας από τον Καραβαγγέλη: «Μπαμπά, το σπίτι μας πέθανε;». Μα ο θάνατος ενός σπιτιού δεν είναι απλή υπόθεση. Συμπαρασύρει μαζί του στον χαμό συναισθήματα και αγωνίες. Φιλιά και αγκαλιές. Καρδιοχτύπια πάνω από το προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού. Όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Όταν ένα σπίτι καίγεται και πεθαίνει, πεθαίνουν μαζί του και οι σκιές όσων κατά καιρούς το έχουν κατοικήσει.

Η δεύτερη μεγαλειώδης αλήθεια από ετούτο το περιστατικό στον Καραβαγγέλη είναι η αλληλεγγύη της τοπικής κοινωνίας, που ούτε στιγμή προσποιήθηκε πως δεν πήρε χαμπάρι την απώλεια. Από την πρώτη στιγμή συνειδητοποίησε τον θάνατο του σπιτιού και τον πόνο της επταμελούς οικογένειας. Η πρώτη πράξη συμπαράστασης ήταν η άμεση επισκευή μιας αποθήκης για να στεγαστούν προσωρινά οι άστεγοι. Η δεύτερη ήταν η επιχείρηση ανοικοδόμησης του καμένου σπιτιού. Δεν περίμεναν ούτε τον δήμο, ούτε τις αρμόδιες αρχές. Ναι μεν αποτάθηκαν και στον δήμο Παγγαίου, η διοίκηση του οποίου από την πρώτη στιγμή έσπευσε να προστρέξει στους πυρόπληκτους και να βοηθήσει με κάθε τρόπο στην ανοικοδόμηση του καμένου σπιτιού, αλλά δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια Από το σπίτι της οικογένειας περνούν καθημερινά και βοηθούν όλοι οι συγχωριανοί και οι φίλοι τους. Οι τεχνίτες της σκεπής, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί κ.α. παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Δωρεάν.

Δεν το κάνουν στο πλαίσιο κάποιου διαγωνισμού. Δεν περιμένουν ανταμοιβή. Συμπαραστέκονται στον πλησίον γιατί έτσι έμαθαν. Έτσι μεγάλωσαν. Με την αξία της αλληλεγγύης να θεωρείται και να είναι αυτονόητη. Σε τούτη τη συγκυρία, με την κρίση της ελληνικής κοινωνίας να κορυφώνεται, το παράδειγμα του Καραβαγγέλη παίρνει άλλες διαστάσεις. Ο αγώνας για την υπέρβαση της κρίσης πρέπει να δίνεται και σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων. Αλληλεγγύης στον πλησίον, το σπίτι του οποίου καίγεται κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς. Είναι θέμα ανθρωπιάς. Αλλά και ενστίκτου για την αποτροπή της επέκτασης της πυρκαγιάς.

Read More

Η εκδίκηση της πολιτικής

Η φαγωμάρα που έχει εσχάτως ξεσπάσει στη Νέα Δημοκρατία με φαρμακερές δηλώσεις μεταξύ του συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά Φαϊλου Κρανιδιώτη και του Κυριάκου Μητσοτάκη με φόντο τον νεοφιλελευθερισμό θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμη εάν όντως είχε έρεισμα πολιτικό και ιδεολογικό. Εάν πράγματι οι δυο πρωταγωνιστές διαφωνούσαν ως προς την ιδεολογική κατεύθυνση του κόμματος της Ν.Δ. Μα, ακόμα και τώρα, σε τούτη τη συγκυρία, με τη χώρα να βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου της χρεωκοπίας, η συζήτηση εντός της Ν.Δ. εν προκειμένω, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται στη βάση ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών. Όπως φαίνεται από τις δηλώσεις των δυο πρωταγωνιστών, αλλά και άλλων στελεχών της Ν.Δ., η «ουσία» της αντιπαράθεσης είναι η επικράτηση στο εσωτερικό της «γαλάζιας φυλής». Το ζητούμενο για τα στελέχη της Ν.Δ. είναι αν χωρά ή δεν χωρά ένας Μητσοτάκης στη γαλάζια φυλή με φύλαρχο τον Σαμαρά και όχι αν η Ν.Δ. θα ακολουθήσει τη μια ή την άλλη οδό για την αντιμετώπιση του οικονομικού αδιεξόδου.

Άλλωστε, τα στελέχη και των δυο μεγάλων κομμάτων κουκιά έφαγαν, κουκιά μολογούν. Τα τελευταία τριάντα χρόνια τα δύο κόμματα έθαψαν βαθιά τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές των στελεχών τους, με έναν στόχο. Την πάση θυσία κατάληψη και νομή της εξουσίας. Έγιναν κόμματα φυλές, με επικεφαλής πολιτικούς φυλάρχους όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Μητσοτάκης, που μάζεψαν τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα όχι στη βάση μιας θεμιτής πολιτικής συμφωνίας με προκαθορισμένους στόχους, όπως π.χ. την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου για την ανάπτυξη της χώρας και πολύ συγκεκριμένων μοντέλων στην Παιδεία και στην Υγεία, αλλά με μόνο στόχο την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας. Την άλωση του δημοσίου. Το βόλεμα των κομματικών στρατών. Την εξυπηρέτηση πολύ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που είχαν ταχθεί με τη μία ή με την άλλη παράταξη για λόγους που ουδεμία σχέση με την πολιτική είχαν.

Μόνο που πια περιθώρια δεν υπάρχουν. Όχι μόνο γιατί δεν διαθέτουν φύλαρχους του διαμετρήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αλλά γιατί τα προβλήματα της εποχής απαιτούν απαντήσεις πολιτικές. Τα δυο κόμματα είτε θα μετασχηματιστούν σε πολιτικούς οργανισμούς, είτε θα διαλυθούν.

Read More

Μπλουζ γενεθλίων

Είναι ωραίες οι γιορτές. Όλες. Είναι εκείνες οι απαραίτητες στάσεις στην πολύβουη λεωφόρο της καθημερινότητας, που παρασέρνει με την ορμή της, τους πάντες και τα πάντα. Μα, στις γιορτές σταματάς έστω και για λίγο και λες ένα «γεια» από καρδιάς. Αναπολείς με φίλους καλούς ακριβές στιγμές, που με την απόσταση του χρόνου εξιδανικεύονται. Το ξέρεις κατά βάθος πως εκείνα τα περιστατικά δεν ήταν τόσο καλά όσο τα θυμάσαι, ή αντιλαμβάνεσαι ότι στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερα από όσο τότε νόμιζες πως ήταν. Μα το κυριότερο είναι τα «χρόνια πολλά». Αυτό το ξόρκι κατά της φθοράς και του αναπόφευκτου τέλους. Αυτή η σπονδή στην αθανασία.

Μια τέτοια σπονδή κατά της φθοράς και του χρόνου έγινε το βράδυ της Πέμπτης στο Jazz Rock, με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων λειτουργίας. Φίλοι καλοί ή απλώς γνωστοί, μα και λιγότερο γνωστοί, βρέθηκαν στο ρετιρέ της παλιάς πολυκατοικίας επί της Φιλελλήνων και το γιόρτασαν δεόντως. Με τούρτα, κεριά, σφηνάκια και ποτά, τιμώντας την ενηλικίωση του μαγαζιού σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Νοερά σε τούτη τη γιορτή πήραν μέρος όσοι κατά καιρούς δέθηκαν με τον χώρο. Όσοι γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν. Όσοι χώρισαν. Όσοι μάλωσαν ή φίλιωσαν. Τα ουκ ολίγα μουσικά σχήματα που κατέθεσαν καρδιά και συναισθήματα γραμμένα στη γλώσσα της μουσικής. Αυτοί που τραγούδησαν μαζί τους σε τούτη την παγκόσμια γλώσσα που κατέχει πολύ καλά ο κορυφαίος της βραδιάς.

Ο Φέλιξ Σλιμ, έκανε αυτό που πολύ καλά γνωρίζει. Ήταν μια ορχήστρα μόνος του. Η κιθάρα του ακουγόταν σαν δυο-τρεις κιθάρες μαζί, οι φυσαρμόνικές του συνόδευαν ιδανικά, ενώ η σκηνική του παρουσία παρέπεμπε στις απαρχές του μπλουζ. Τότε που ο τραγουδιστής δημιουργούσε διάλογο ανάμεσα στη φωνή και την κιθάρα του, τραγουδώντας έναν στίχο και απαντώντας οργανικά.

Τραγούδι το τραγούδι, τα οινοπνεύματα φέραν μαζί τους τα πνεύματα, καθώς συμβαίνει σε τούτες τις μαζώξεις. Σα να μας παρακολουθούσαν από καμμιά γωνιά ο Μάντι Γουότερς με τον Ρόμπερτ Τζόνσον. Όταν δε ήρθε η ώρα της «Φραγκοσυριανής» σε μπλουζ εκτέλεση με μια κιθάρα και μια τσαμπούνα, σα να χαμογέλαγαν από μια γωνιά ο Μανώλης Τζίμας, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, κουτσοπίνοντας και συγχαίροντας τον μικρό. «Είναι καλός» είπαν κι έφυγαν μ’ ένα χαμόγελο. Ο Τζίμας κλασικά με ένα «σαντέ» άφιλτρο ανάμεσα στα κιτρινισμένα του δάχτυλα.

Read More

Το παγκόσμιο ποτάμι των πολιτών

«Η απόφαση δικιά σας αλλά η καρέκλα που κάθεστε είναι δικιά μας», είπε προχθές το βράδυ στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας ο Πλουμής Καρακούσης εκ μέρους του συντονιστικού οργάνου πολιτών που αντιδρούν στο χαράτσι του τέλους ακινήτων, που έχει επιβληθεί στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μια φράση χαρακτηριστική της αφύπνισης των πολιτών, που λόγω κρίσης αντιλαμβάνονται ότι οι δημόσιες υποθέσεις τους αφορούν άμεσα. Επηρεάζουν το σήμερα και το αύριο. Τις ζωές τους. Γι’ αυτό πολιτικοποιούνται. Διεκδικούν, απαιτούν, προσέχοντας όμως να μην μπλέξουν στα γρανάζια των κομματικών κρεατομηχανών


Ετούτο το πολύχρωμο ποτάμι οργής και αγανάκτησης, που προχθές πέρασε από την αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας, αλλά και πολλών άλλων Δημοτικών Συμβουλίων ανά τη χώρα, γίνεται συν τω χρόνω παγκόσμιο. Άλλοτε περικυκλώνει τη Wall Street και άλλοτε την πλατεία Συντάγματος. Εκεί που θαρρείς πως ήταν ένας χείμαρρος που στέρεψε πια, ξαναφουσκώνει και παρασέρνει ό,τι βρει στο διάβα του. Περικυκλώνει τα Κοινοβούλια στην Ελλάδα και την Ισπανία. Χορεύει συρτάκι στη Γαλλία του Σαρκοζί. Διαδηλώνει στη Γερμανία. Στήνει αντίσκηνα στην καρδιά των πρωτευουσών της Ευρώπης, απαιτώντας την επιστροφή στην κοίτη της. Την ανασύσταση του κοινωνικού κράτους, που κατεδαφίζεται μέρα με τη μέρα στο όνομα της καταπολέμησης των ελλειμμάτων και της ανασύστασης και εξορθολογισμού των δυτικών οικονομιών, από τους ίδιους που με την πολιτική τους δημιούργησαν το πρόβλημα. Την ανασύσταση της ίδιας της δημοκρατίας, που δεν πλήττεται μόνο από τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα και στην Ιταλία στο όνομα της προστασίας τους. Αλλά και όταν οι πολλοί πεινούν. Όταν οι πολλοί στερούνται το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Ετούτο το ποτάμι δεν δροσίζει μόνο την στέρφα κοίτη της πολιτικής που τόσα χρόνια έχουν ξεράνει οι χαρτογιακάδες, τα κοπρόσκυλα, οι κολλητοί και οι διαπλεκόμενοι των κομματικών μηχανισμών εξουσίας κατά κύριο λόγο. Ενίοτε, όταν ξεχειλίζει, προκαλεί ζημιές. Συμβαίνει αυτό στα ποτάμια που πλημμυρίζουν. Όταν όμως περάσει αυτή η μπόρα διαρκείας, που με ευθύνη των κυρίαρχων του πλανήτη απειλεί να παρασύρει το δικαίωμα των πολλών σε μια ανθρώπινη ζωή, αυτό το ποτάμι θα έχει αλλάξει καταλυτικά και τη χλωρίδα και την πανίδα στις παρόχθιες περιοχές. Το ποτάμι των πολιτών θα παρασύρει και τα σιδερωμένα -απολύτως προβλέψιμα- λόγια των επαγγελματιών της πολιτικής και τις δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές του χτες, που μέσα στην ταραχή προβάλλουν ως δήθεν εναλλακτικές λύσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι φταίχτες τιμώρησαν αθώους

Η άρνηση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών να εκδικάσει τις υποθέσεις των Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας, που ζητούσαν να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού για μη χορήγηση πιστοποιητικού συμμετοχής στα επαγγελματικά πρωταθλήματα, έκλεισε με τον χειρότερο τρόπο το κακοπαιγμένο σήριαλ με τίτλο «εξυγίανση του ποδοσφαίρου». Μα, στην ουσία, ούτε στιγμή αυτής της σαπουνόπερας οι πρωταγωνιστές έπεισαν στο ελάχιστο για τις καλές και αγαθές τους προθέσεις. Ατάλαντοι, απαίδευτοι και προκλητικά ανίκανοι περιέφεραν τα αδειανά τους πουκάμισα από σκηνή σε σκηνή, επαναλαμβάνοντας ατάκες γραμμένες στο ποδάρι περί την εξυγίανση και το ποδόσφαιρο. Δίχως να ξέρουν επί της ουσίας ούτε τι εστί εξυγίανση, ούτε τι εστί ποδόσφαιρο.

Η απόφαση να βγάλουν οριστικά από το κάδρο τους Μάκη Ψωμιάδη και Αχιλλέα Μπέο ήταν αναμφιβόλως σωστή. Το νταβατζιλίκι στον χώρο της Σούπερ Λιγκ έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει. Όχι πως τώρα καθάρισε η κόπρος του Αυγείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ψωμιάδης, Μπέος και οι συν αυτοίς θα έπρεπε να αλωνίζουν ανενόχλητοι μέχρι την σε βάθος κάθαρση του ποδοσφαίρου. Στο κάτω-κάτω πάντα από κάπου γίνεται μια αρχή.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπήκαν ούτε στιγμή στη διαδικασία να διαχωρίσουν τους Ψωμιάδη και Μπέο από τις ομάδες της Καβάλας και του Βόλου, θαρρείς και πριν από αυτούς οι ομάδες αυτές δεν υπήρχαν. Το ακόμα χειρότερο είναι το υψωμένο δάχτυλο και φρύδι με το οποίο αντιμετώπισαν τους οπαδούς αυτών των ομάδων, χρεώνοντάς τους ότι ανέχθηκαν τις συμπεριφορές των δύο προέδρων και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Θαρρείς και οι οπαδοί ευθύνονται για τον βίο και την πολιτεία των δυο παραγόντων. Θαρρείς και οι δυο παράγοντες εξελέγησαν με δημοκρατικές διαδικασίες και συνευθύνη των οπαδών. Η αλήθεια όμως είναι πως η Πολιτεία έχει την απόλυτη ευθύνη για το γεγονός ότι τύποι σαν τον Ψωμιάδη και τον Μπέο αλώνιζαν στο ποδόσφαιρο και όχι μόνον. Οι προκάτοχοι του Γερουλάνου και του Μπιτσαξή είναι που έχουν ολοκληρωτικά την ευθύνη.

Μα, θα αντιτείνει κανείς, οι δυο ομάδες ωφελήθηκαν αγωνιστικά από τη δράση των δυο παραγόντων. Σε αυτή την περίπτωση το δίκαιο θα ήταν ο υποβιβασμός στην αμέσως επόμενη κατηγορία. Όχι η εξαφάνισή τους από τον χάρτη.

Read More

Λεόντειος συμφωνία για το "Ασημακοπούλου"

Η συμφωνία που προτείνει ο Ελληνικός Στρατός στον δήμο Καβάλας για το στρατόπεδο «Ασημακοπούλου» είναι λεόντειος και ως τέτοια πρέπει να απορριφθεί. Οι δημοτικοί σύμβουλοι Καβάλας οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και με συναίσθηση του μεγέθους της ευθύνης τους έναντι των μελλοντικών γενιών να εξουσιοδοτήσουν τη δημοτική Αρχή να αρχίσει από μηδενικής βάσεως τη διαπραγμάτευση, που με βάση την προτεινόμενη συμφωνία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, ο δήμος έκανε αλλεπάλληλες εκδηλώσεις στο πλαίσιο του προγράμματος FATE για την αξιοποίηση των στρατοπέδων, αλλά το αποτέλεσμα είναι κακό. Άδικο για την Καβάλα και τις μελλοντικές γενιές.
Ο δήμαρχος Καβάλας Κωστής Σιμιτσής υποστηρίζει ότι είναι μια καλή συμφωνία, δεδομένου του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και του νόμου Τσοχατζόπουλου του 1999 περί την παραχώρηση των στρατοπέδων στις τοπικές κοινωνίες. Κάνει λάθος και στα δυο. Πρώτον, το ιδιοκτησιακό καθεστώς του «Ασημακοπούλου» είναι εκ των πραγμάτων αμφισβητήσιμο. Όχι μόνο στη βάση της γενικότερης αλήθειας περί την παραχώρηση στον στρατό πριν από δεκαετίες οικοπέδων φιλέτων κοντά στις πόλεις για την αστυνόμευση του «εσωτερικού εχθρού». Αλλά και γιατί ο στρατός δεν έχει στα χέρια του τίτλους ιδιοκτησίας, παρά μόνο για τα 20 στρέμματα από τα 90 συνολικά, εν αντιθέσει για παράδειγμα με το στρατόπεδο Κωτσάλου, όπου ο στρατός διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας. Δεύτερον ο νόμος Τσοχατζόπουλου περί την παραχώρηση των στρατοπέδων έχει τροποποιηθεί το 2010, προς όφελος των δήμων.
Επιπροσθέτως, τόσα χρόνια μετά την εγκατάλειψη των στρατοπέδων από τον στρατό δεν μπορεί να σταθεί το επιχείρημα της αποζημίωσης του στρατού για τη μετεγκατάσταση των μονάδων, που προέβλεπε να καλύψει ο νόμος Τσοχατζόπουλου. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία που προτείνεται πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, αλλά και να γίνει η αφορμή για την αλλαγή της στάσης του δήμου Καβάλας έναντι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για τα στρατόπεδα.
Η συναινετική στάση της δημοτικής Αρχής εκλήφθηκε ως αδυναμία, όπως καταδεικνύει η πρόταση. Ο στρατός όχι μόνο δεν δείχνει καλή θέληση, αλλά τουναντίον συμπεριφέρεται ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, που τα παίρνει όλα, δεδομένου ότι η «παραχώρηση» των 62 στρεμμάτων στον δήμο, με αντάλλαγμα τα 38 δομημένα στρέμματα στα βόρεια είναι ψευδεπίγραφη. Ούτως ή άλλως το 50% περίπου της συνολικής έκτασης δίνεται για κοινόχρηστους χώρους. Άρα, όχι μόνο δεν δείχνει καλή θέληση, αλλά τουναντίον εμπαίζει την τοπική κοινωνία.

Read More

Πρωινό Άστρο

Είναι ένα βίντεο ανεβασμένο στο youtube (http://www.youtube.com/watch?v=MJ5mBQJN8Xs), που πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία. Στους μαθητές, αλλά κυρίως στους καθηγητές. Μια φιλόλογος, η Ευαγγελία Στάμου, που κάποια χρόνια πριν δούλευε στο Γυμνάσιο-Λύκειο Χρυσοβίτσας Ιωαννίνων πήρε την πρωτοβουλία να διδάξει τον Γιάννη Ρίτσο αλλιώς. Στο πλαίσιο κάποιου προγράμματος, άγνωστο ποιο, άφησε κατά μέρους κάθε γνωστό κανόνα διδασκαλίας και δημιούργησε ένα βίντεο με μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Ρίτσου από το «Πρωινό Αστρο»: Το ποίημα του μεγάλου ποιητή για την κόρη του Ερη. Η παρουσίαση ξεκινά με τη μουσική και σταδιακά γράμματα και λέξεις πέφτουν σα βροχή από τον ουρανό και σχηματίζονται οι στίχοι, παρατεταγμένοι σε μορφή εικονικής ποίησης. Στίχο, τον στίχο, λέξη τη λέξη, ο θεατής παρακολουθεί με την ένταση που επιβάλλει το παιχνίδι της εικόνας, μα και με την ηρεμία που μεταδίδει η μουσική της Ρεμπούτσικα, να σχηματίζονται μπρος του οι στίχοι. Μικρή σημασία έχει αν ο θεατής έχει διαβάσει και γνωρίσει το ποίημα.

Είτε το διαβάζει κανείς για πρώτη, είτε για εκατοστή φορά παρακολουθεί αιχμαλωτισμένος στην οθόνη του να σχηματίζονται οι υπέροχοι στίχοι, που λέξη τη λέξη σχηματίζουν το περίγραμμα μιας πιτσιρίκας, που κοιμάται στο κρεβατάκι της υπό το βλέμμα του ποιητή, που γράφει γι αυτήν: «Κοριτσάκι μου,/θέλω να σου φέρω/τα φαναράκια των κρίνων/να σου φέγγουν στον ύπνο σου./Κοιμήσου κοριτσάκι/είναι μακρύς ο δρόμος./Πρέπει να μεγαλώσεις».

Το θαύμα, με την καμωμένη από πολύχρωμες λέξεις, πιτσιρίκα ολοκληρώνεται σε 3 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Σε αυτό τον χρόνο η παραγωγός του βίντεο δεν χώρεσε την ποίηση του Ρίτσου. Ούτε το καταπληκτικό ποίημα. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο στόχος της. Κατάφερε όμως να δώσει την καλύτερη αφορμή στους μαθητές της για να ασχοληθούν με την ποίηση και με τον Ρίτσο. Να παρακολουθήσουν λέξη τη λέξη πώς σχηματίζεται ένα ποίημα. Να νιώσουν συναισθήματα, που μόνο η ποίηση μπορεί να μεταδώσει. Να μάθουν ποιος είναι ο Γιάννης Ρίτσος και ποια η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Το ζητούμενο δεν είναι φυσικά να αποδυθούν οι φιλόλογοι σε έναν αγώνα παραγωγής βίντεο με ποιήματα προκειμένου να ξεχωρίσουν. Αλλά οι εκπαιδευτικοί, ανεξαρτήτως ειδικότητας, να προσεγγίσουν με φαντασία τους μαθητές αξιοποιώντας την τεχνολογία. Είναι ασύλληπτο τι μπορούν να καταφέρουν.

Read More

Ανατροπή στο κλειστό της Καλαμίτσας

Εάν η αναμέτρηση των ομάδων μπάσκετ Καβάλας και Ρεθύμνου το περασμένο Σάββατο διεξαγόταν οπουδήποτε αλλού θα κέρδιζε η ομάδα του Ρεθύμνου. Όχι γιατί είναι καλύτερη. Αλλά γιατί η Καβάλα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν πολύ κακή. Διεξήχθη όμως στο κατάμεστο κλειστό της Καλαμίτσας και κέρδισε η Καβάλα. Δίχως ακρότητες. Δίχως εικόνες ντροπής με εκσφενδονισμό αντικειμένων επί του παρκέ και τους παίκτες να προσπαθούν να αποφύγουν από κέρματα μέχρι σιφόνια! Αλλά με μια ατμόσφαιρα καταπληκτική, που από το 30-40 υπέρ του Ρεθύμνου στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου συνέβαλε καταλυτικά σε ένα επιμέρους σκορ 30-17 υπέρ της Καβάλας, που πήρε την αγχωτική νίκη με 60-57. Η κερκίδα, που παρακολουθούσε άναυδη μέχρι τότε τον ψυχωμένο Κατσαρέ, τον καταπληκτικό Κρίστμας και τον αέρινο Πέτγουεϊ να κυριαρχούν, μπήκε στο παιχνίδι. «Αμυνόταν» και «οργάνωνε» το παιχνίδι μαζί με τον Καραποστόλου και έκανε σκριν στις επιθετικές προσπάθειες του Αγγελόπουλου. Σε κάθε τάιμ άουτ βοηθούσε τον Πρίφτη να εμψυχώσει τους παίκτες, συμβάλλοντας καταλυτικά στη νίκη.
Ο Πρίφτης δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ότι ο κόσμος πήρε το παιχνίδι. Αλλά είχε την έμπνευση να το αντιληφθεί πολύ νωρίτερα. Όταν είδε ότι οι Αμερικανοί δεν μπορούν, τους άφησε στον πάγκο και έπαιξε με τα ελληνόπουλα. Στηρίχτηκε στον Καραποστόλου, τον καταπληκτικό Αγγελόπουλο, τον Στεφανίδη και τον Σίμτσακ, που δεν είναι γυρολόγοι. Αποτελούν μέρος της ομάδας. Επικοινωνούν αλλιώς με τον κόσμο. Λίγα τους νεύματα ήταν αρκετά να αφυπνίσουν την κερκίδα, που με τη σειρά της τους πήρε από το χέρι και τους οδήγησε στη νίκη.
Ουδέν αναίτιον, καθώς έλεγε ο Ηράκλειτος. Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ταλαντούχος και ικανότατος προπονητής, ενώ η δημιουργία ενός ελληνικού κορμού, που με την προσθήκη καλών Αμερικανών έκανε πέρυσι την ομάδα πρωταγωνίστρια στην Α1, είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού του πολυτιμότερου παίκτη της ομάδας: Του προέδρου Κώστα Παπακωνσταντίνου, που επιμένει να ματώνει οικονομικά σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς και να προσφέρει στους Καβαλιώτες την ευκαιρία να απολαμβάνουν μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Να συμμετέχουν σε τούτη την υπέροχη γιορτή, που σε κάθε εντός έδρας αγώνα στήνεται στο κλειστό της Καλαμίτσας.
Όσοι τυχόν δεν έχετε πάει, μην χάσετε την ευκαιρία. Όσοι αναβάλατε λόγω κρίσης την αγορά εισιτηρίου διαρκείας προλαβαίνετε.

Read More

Ελλειψη προοπτικής

Η γιορτή των σπουδαστών του τμήματος Βιομηχανικής Πληροφορικής του ΤΕΙ Καβάλας στο Εκθεσιακό Κέντρο «Απόστολος Μαρδύρης» στη Νέα Καρβάλη είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων της χώρας και του κατασυκοφαντημένου ανθρώπινου δυναμικού της. Δεν είμαστε ούτε τεμπέληδες, ούτε χαραμοφάηδες. Οι Έλληνες καθηγητές και φοιτητές δεν είναι εξ ορισμού φυγόπονοι. Τουναντίον, δουλεύουμε, καινοτομούμε, πασχίζουμε και είναι φορές που καταφέρνουμε ουκ ολίγα, αν και σε αντίξοες συνθήκες. Πρόβλημα νοοτροπίας υπάρχει διότι είναι αλήθεια ότι το βόλεμα, η αρπαχτή και η εύκολη κονόμα αναδείχθηκαν σε υπέρτατες αξίες τα τελευταία χρόνια, αλλά εστίες αντίστασης υπάρχουν πολλές. Μόνο που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι καταδικασμένες, ελλείψει προοπτικής. Όπως και η πράγματι αξιόλογη δουλειά που γίνεται στο τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής. Καλή δουλειά. Με φαντασία. Οι σπουδαστές, με τη βοήθεια των καθηγητών τους, δεν μένουν μόνο στη θεωρία. Καινοτομούν στην πράξη, με συσκευές που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο χρήσιμες. Κάποιες από αυτές θα μπορούσαν με κάποια μετατροπή ενδεχομένως να περάσουν αύριο στην παραγωγή. Αν όχι οι συγκεκριμένες ιδέες αυτές καθαυτές, οι δημιουργοί τους.

Αλλά σε τούτη τη χώρα που είναι συνηθισμένη να τρώει τα παιδιά της, οι προσπάθειες των νέων ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα σοβαρότητα. Η παρουσίαση της δουλειάς των σπουδαστών στην τοπική κοινωνία είναι σημαντικό και απαραίτητο βήμα, αλλά δεν αρκεί. Το τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής θα έπρεπε να έχει μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με τον κόσμο της παραγωγής. Παρά τα σχέδια του γαλλογερμανικού άξονα, το μέλλον ετούτης της χώρας δεν βρίσκεται στον περαιτέρω εξευτελισμό των ήδη χαμηλών αμοιβών, αλλά στον τουρισμό, την παραγωγή επώνυμων ποιοτικών αγροτικών προϊόντων και την παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας ικανών να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτά όμως δεν γίνονται με κούφια λόγια. Με πομφόλυγες πουκάμισων αδειανών, σαν αυτά που αφθονούν στα δυο μεγάλα κόμματα-φυλές που έχουν αυτοσκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Απαιτείται σχέδιο. Στρατηγική. Η ύπαρξη πολιτικών φορέων, που θα έχουν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας όχι για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των φυλάρχων και των υποτακτικών τους, αλλά για να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχέδιο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το εθνικό στοίχημα μιας νόθας κυβέρνησης

Η συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Υπό τις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων και στο χείλος του γκρεμού, τα δυο μεγάλα κόμματα, που μοιράζονται την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, σύρθηκαν στη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης, που πιστοποιεί με εμφαντικό τρόπο την αναξιοπιστία τους. Η ευθεία εμπλοκή του γαλλογερμανικού άξονα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και δεδομένη και προκλητική. Αλλά από την άλλη πλευρά, η αξίωση των ευρωπαίων να συνομιλούν σε τούτη την κρίσιμη καμπή με ένα πραγματικά αξιόπιστο πρόσωπο εκτός των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μέχρι ενός σημείου εύλογη, δεδομένης της γελοιότητας των δυο πόλων εξουσίας.

Είναι μια εξέλιξη, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προόδου και μια πρόβα εθνικής συνεννόησης και ενός άλλου τύπου διακυβέρνησης. Μα δεν είναι. Όσο ικανός και να είναι ο νέος πρωθυπουργός δεν ηγείται μιας κυβέρνησης συνεργασίας με την κλασσική έννοια του όρου. Δεν ηγείται ενός κυβερνητικού σχήματος, που συγκροτήθηκε στο πλαίσιο μιας μίνιμουμ προγραμματικής σύγκλισης τριών κομμάτων για τη διακυβέρνηση του τόπου. Είναι μια νόθα κατάσταση, που επιβλήθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο στη βάση της ανόητης εν τέλει προσέγγισης των ευρωπαίων δανειστών μας, ότι η κοινωνική δυναμική μπορεί να ταπωθεί με παρέμβαση των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν είναι έτσι. Ο οργισμένος άνεργος, ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις καθημερινές του υποχρεώσεις δεν θα δώσουν άφεση αμαρτιών επειδή ο πρωθυπουργός ονομάζεται Λουκάς Παπαδήμος. Πολύ περισσότερο επειδή τον στηρίζουν οι Σαμαράς, ο Παπανδρέου, ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη.

Μα, έστω και με αυτό τον νόθο τρόπο, το νέο κυβερνητικό σχήμα υπό έναν τεχνοκράτη, που χαίρει της εκτίμησης των ξένων ηγετών, αναλαμβάνει μια εθνική αποστολή. Να σώσει τη χώρα από τον όλεθρο. Από το φάσμα της άμεσης χρεοκοπίας. Μα και από τη γελοιοποίησή της με ευθύνη των όπως αποδείχθηκε ολίγιστων ηγετών των δυο μεγάλων κομμάτων, που εξευτέλισαν τα τελευταία 24ωρα τους δημοκρατικούς θεσμούς. Άλλωστε, ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική. Δεν είναι κόμματα με καθαρό ιδεολογικό στίγμα στη βάση μιας συμφωνίας πολιτικής. Είναι φυλές, που μόνο στόχο έχουν την άλωση του κρατικού μηχανισμού. Γι αυτό και το ερώτημα δεν είναι πώς φτάσαμε σε αυτό το χάλι. Αλλά πώς και δεν φτάσαμε νωρίτερα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Προοπτικές και επικίνδυνα παιχνίδια

Η είδηση για το ενδιαφέρον επενδυτών από τη Σαουδική Αραβία για μια «πράσινη» επένδυση στην περιοχή Μοναστηράκι κοντά στην Κεραμωτή δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς, ούτε για ανέκδοτα. Ανακοινώθηκε επισήμως κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Νέστου από τον δήμαρχο Σάββα Μιχαηλίδη, με τη δέουσα προσοχή και τη σύνεση. Ο κ. Μιχαηλίδης δεν έκανε λόγο για πλημμυρίδα πετροδόλαρων, που θα αλλάξει οριστικά τη μοίρα του τόπου, αλλά για ένα φιλόδοξο επενδυτικό σχέδιο για την παραγωγή βιοντίζελ, που μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη του τόπου και μάλιστα δια της αξιοποίησης στέρφων δημοτικών χωραφιών, που δεν κάνουν ούτε για βοσκοτόπια. Ίδωμεν. Πάντως, ό,τι και να γίνει η πρόταση αυτή, εν μέσω αυτής της φρενίτιδας των σεναρίων περί το πρόσωπο του πρωθυπουργού της μεταβατικής κυβέρνησης, είναι εξαιρετικά χρήσιμη γιατί υπενθυμίζει σε όλους ότι παρά τη γενική κατήφεια ετούτος ο τόπος έχει προοπτικές. Σε όλους τους τομείς.

Με μια προϋπόθεση. Την πραγματική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με όρους μέλλοντος. Το θέμα δεν είναι να φύγει ο Παπανδρέου και να ρθει ο Σαμαράς. Άλλωστε, δυο χρόνια πριν περίπου ήταν που έφυγε μετά από μια καταστροφική πενταετία η Ν.Δ. του Καραμανλή και επέστρεψε θριαμβευτικά στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου με μια διαφορά 10 ποσοστιαίων μονάδων. Το ζητούμενο είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι καλή στον πολλαπλασιασμό και όχι στη διαίρεση. Να πολλαπλασιάζει δηλαδή τις ευκαιρίες, που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αντί της διαίρεσης της κοινής μας περιουσίας σε όρνια και τρωκτικά, που σπεύδουν στο πλευρό κάθε κυβέρνησης για να φάνε και να πιουν.

Είναι βέβαιο ότι τούτο δεν μπορεί να γίνει όσο ο καημός των εκλεγμένων είναι κατά κύριο λόγο η επανεκλογή τους δια του βολέματος των ημετέρων. Όσο στη Βουλή αναδεικνύονται απρόσωποι αντιπρόσωποι σαν αυτούς που χρεοκόπησαν ετούτο τον ευλογημένο τόπο. Μετά δε, τη χθεσινή φαρσοκωμωδία για την ανάδειξη μεταβατικού πρωθυπουργού, που εξευτέλισε τους δημοκρατικούς θεσμούς, δεν μπορεί να υπάρχει καμμία αμφιβολία: Αυτά τα κόμματα, με αυτές τις ηγεσίες παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τους δημοκρατικούς θεσμούς και το μέλλον της χώρας, με μοναδικό κριτήριο ιδιοτελή μικροκομματικά οφέλη. Είναι επικίνδυνοι για τον τόπο και τη δημοκρατία και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν στις επόμενες εκλογές. Τον λόγο πλέον έχουν οι πολίτες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με τη φτώχεια δεν παίζουν

Ο δήμος Καβάλας πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παράσχει συσσίτιο στους άπορους, είπε προχθές στη συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Καβάλας Παναγιώτης Βελισσάρης και ουδείς τον κατηγόρησε για υπερβολές ή λαϊκισμό. Τουναντίον. Άλλος έθεσε το θέμα της δημιουργίας χώρων για αστέγους, που πολλαπλασιάζονται. Άλλος την ίδρυση ενός ταμείου αρωγής για την πληρωμή λογαριασμών ή έκτακτων εισφορών προκειμένου να μην στερηθούν συνάνθρωποι την ηλεκτροδότηση. Άλλος την ανάγκη εντοπισμού με τη δέουσα διακριτικότητα των μαθητών που στερούνται τα στοιχειώδη, ώστε τουλάχιστον να έχουν ένα σάντουϊτς να φάνε ή τη δυνατότητα να βοηθηθούν με δωρεάν μαθήματα, αφού χρήματα για φροντιστήρια δεν υπάρχουν.

Την ίδια μέρα ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος εξέφραζε την αγωνία του για τις επιπτώσεις της διακοπής της ηλεκτροδότησης σε περίπτωση μη πληρωμής του ειδικού τέλους ακινήτων- στην υγεία ενός εκατομμυρίου πασχόντων. Κινδυνεύουν άμεσα όσοι παίρνουν τα συνήθη φάρμακα που χρειάζονται ψύξη για τη διατήρησή τους δηλαδή αντιβιοτικά, σιρόπια, καθαρτικά, εμβόλια, ορούς, ερυθροποιητίνες, αντικαρκινικά, ινσουλίνες κλπ. Επίσης, άμεσο κίνδυνο διατρέχουν οι χρόνιοι αναπνευστικοί ασθενείς που χρησιμοποιούν συσκευές οξυγόνου και εισπνεόμενα φάρμακα, όσοι χρησιμοποιούν ηλεκτρικά στρώματα (για αποφυγή κατακλίσεων) και μηχανήματα κατ’ οίκον κινησιοθεραπείας, που λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια.

Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία greek statistics, που δεν αφορά ούτε τους δανειστές μας, ούτε τους γαλλογερμανούς «σωτήρες» μας. Αφορά όμως εμάς. Τον καθένα χωριστά και κυρίως την τοπική αυτοδιοίκηση, που τούτες τις στιγμές οφείλει να ανταποκριθεί σε έναν ρόλο, που ίσως την ξεπερνά, αλλά είναι υποχρεωμένη να παίξει. Πώς το ‘πε ο Σαμαράς κουνώντας με αποφασιστικότητα τα χέρια του σε μια σκηνοθετημένη τάχατες ηγετική κίνηση. "Παιχνίδια δεν παίζω». Ε, λοιπόν κομμένα τα παιχνίδια με τους πεινασμένους, τους άστεγους, τα παιδιά και τους αρρώστους. Ο δήμος Καβάλας, όπως και όλοι οι δήμοι της χώρας, οφείλουν σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να γίνουν το απάγκιο των θυμάτων της δημοσιονομικής κρίσης, που έχει αλλοιώσει δραματικά τη φυσιογνωμία της Ευρώπης.

Να γίνουν ο πολιτικός πόλος, που θα έχει στο επίκεντρό του τον πολίτη, τον άνθρωπο, σε τούτη τη συγκυρία που ο έτερος πόλος, οι κεντρικές κυβερνήσεις, μοιάζουν δεμένες χειροπόδαρα στις αυλές των νταβατζήδων του χρήματος. Ακούσια ή εκούσια. Όποια εκδοχή και να πάρει κανείς, προσφέρουν χείριστες υπηρεσίες στο δημοκρατικό πολίτευμα, που απαξιώνεται ή καταξιώνεται στις συνειδήσεις ανάλογα με την προσφορά του.

Read More

Με το πιστόλι στον κρόταφο

Η επιβολή της μεταβατικής κυβέρνησης με το πιστόλι στον κρόταφο των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις, που αναδεικνύουν πολλές παθογένειες τόσο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όσο και της κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, το πρώτο συμπέρασμα που ουδόλως κολακεύει τους Γ. Παπανδρέου και Αν. Σαμαρά είναι ότι για να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και της ιστορικότητας των στιγμών έπρεπε να συρθούν σε μια πορεία συναίνεσης για τη σωτηρία του τόπου. Δεν το έπραξαν γιατί αυτό επέβαλε η κρισιμότητα των στιγμών. Το εθνικό συμφέρον. Υποχρεώθηκαν να το πράξουν εκόντες άκοντες διότι απλά δεν είχαν άλλη επιλογή. Για να αποσείσουν από πάνω τους την ιστορική ευθύνη της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ, με καταστροφικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι αυτή η ιδιότυπη διελκυστίνδα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Αυτό το αόρατο νήμα, που συνδέει θαρρείς αυτή την ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας μεταπολιτευτικά και τη διαιώνιζε μέχρι χθες αποτελεσματικά. Ετούτη τη φορά όμως, είναι πολύ πιθανόν να σημάνει το τέλος τους. Το καταρρέον ΠΑΣΟΚ αναζητούσε διακαώς να μοιραστεί την ευθύνη, που το βάραινε, κάτι που απέφευγε με κάθε τρόπο η ηγεσία της Ν.Δ. αντιλαμβανόμενη την παγίδα. Τελικά, δεν τα κατάφερε. Η Ν.Δ. σύρθηκε στο στρατόπεδο του μνημονίου, αποκαθηλώνοντας τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα, που ανέμιζε επιδεικτικά μέχρι πρότινος. Ό,τι επιχειρήματα και αν χρησιμοποιήσουν τα στελέχη της Ν.Δ. για να χρυσώσουν το χάπι έχουν ήδη γίνει μέρος του προβλήματος.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα τίθεται πλέον και επισήμως σε καθεστώς κηδεμονίας υπό τις δυνάμεις των συμμάχων. Η επιτήρηση της τρόικας καθίσταται μόνιμη, ενώ η απροκάλυπτη ανάμιξη του γαλλογερμανικού άξονα στην ελληνική πολιτική σκηνή παραπέμπει στα πρώτα αβέβαια βήματα της Ελληνικής Δημοκρατίας ή στο καθεστώς πολιτικής κηδεμονίας δεκαετιών μετά τον εμφύλιο. Με ανάλογη πολιτική μυωπία όπως και τότε. Επέβαλαν τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό, θαρρείς και τούτο αρκεί για να θέσει υπό έλεγχο τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Προσέγγιση υπεραπλουστευτική, ρηχή και εν τέλει ανόητη. Εξίσου ανόητη με τις κυρίαρχες πολιτικές των Βρυξελλών.

Read More

Οι δυο νάρκισσοι

Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για την πορεία της χώρας προς την άβυσσο είναι και δεδομένες και αυταπόδεικτες. Οι κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου είχαν πράγματι να αντιμετωπίσουν την πιο κρίσιμη και την πιο δύσκολη συγκυρία μεταπολιτευτικά, εξαιτίας της διεθνούς συγκυρίας αλλά και της καταστροφικής πολιτικής των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή την πενταετία 2004-2009 και έπραξαν ουδέν. Αρκέστηκαν να «κάνουν ρεπορτάζ», δηλαδή να περιγράφουν την πραγματικότητα και να επισημαίνουν τις βαρύτατες ευθύνες της Ν.Δ. Δεν τόλμησαν να κάνουν μιαν απόπειρα έστω συμμαζέματος του σπάταλου και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα. Δεν επιχείρησαν ούτε μια σημαντική τομή προς την κατεύθυνση της τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, ενώ διαχειρίστηκαν το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας με τον χειρότερο τρόπο.

Όχι γιατί δεν είναι πατριώτες. Αλλά γιατί δεν είχαν σχέδιο. Τα πέντε χρόνια στην αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ ήταν αφοσιωμένο στην επιχείρηση επανάκτησης της εξουσίας και ο αρχηγός του στην ενίσχυση του ηγετικού του προφίλ. Ο οργανισμός ΠΑΣΟΚ έχοντας ξεχάσει να λειτουργεί πολιτικά δεν φρόντισε να κάνει μια σοβαρή ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα και διεθνώς και το κυριότερο να συγκροτήσει ένα σχέδιο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Τα περισσότερα στελέχη του, χορτάτοι καριερίστες, κομματικά κοπρόσκυλα που συνέδεσαν την επαγγελματική τους πορεία με την κομματική τους ταυτότητα, αποδύθηκαν σε μια προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης ή προσωπικής ανέλιξης.

Ό,τι δηλαδή έκανε η Ν.Δ. από το 2009 μέχρι σήμερα. Αφού έκλεισαν οι εσωκομματικοί λογαριασμοί με τον Αντώνη Σαμαρά να επικρατεί, η Ν.Δ. προσπάθησε να συμμαζέψει τα του οίκου της και συνάμα να ασκήσει τα καθήκοντά της ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η εικόνα της Ν.Δ. μοιάζει με την εικόνα της Ν.Δ. του Καραμανλή το 2004 και του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου το 2009. Είναι η εικόνα ενός εν αναμονή κυβερνητικού κόμματος, που έχει έναν στόχο. Να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ει δυνατόν με αυτοδυναμία.

Αλλά πέραν τούτου ουδέν. Να κυβερνήσουν θέλουν, όχι να λύσουν τα προβλήματα της χώρας ακόμα και στις τόσο κρίσιμες συνθήκες, που περνάμε. Γι αυτό και συνάντησε τόσες δυσκολίες η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Τα δυο μεγάλα κόμματα αδυνατούν να συναντηθούν όπως ο Νάρκισσος με το είδωλό του. Μπορεί χάρη στην επέμβαση της Αφροδίτης να μην υπήρχε το εμπόδιο του καθρέφτη, αλλά ήταν τόσο όμοιοι οι δυο Νάρκισσοι που έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, με συνέπεια να αδυνατούν να αγκαλιαστούν.Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν η παρέμβαση της Αφροδίτης, που ξεπέρασε το εμπόδιο του καθρέφτη. Ήταν η αξίωση του γαλλογερμανικού άξονα για να υποστηριχθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση η πολιτική των μνημονίων. Η Ν.Δ. σύρθηκε αν και δεν τό 'θελε στις δυνάμεις που στην πράξη στηρίζουν το μνημόνιο. Αλλά το σχήμα αυτό δεν έχει μέλλον, όχι λόγω μεγάλων και αγεφύρωτων διαφορών, αλλά λόγω ομοιότητας. Τα δυο μεγάλα κόμματα, όπως και οι δύο νάρκισσοι δεν θα τα καταφέρουν τελικά να αγκαλιαστούν γιατί σκέφτονται και λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν θα τα καταφέρουν, ακόμα και αν πρόσκαιρα το προσπαθήσουν.

Read More

Ζήτημα κοινής λογικής

Η είδηση έρχεται από τον δήμο Θάσου, αλλά έχει ευρύτερο ενδιαφέρον. Ο δήμος Θάσου συντάσσει διαχειριστική μελέτη καθαρισμού των δημοτικών δασών, προκειμένου και τους δημότες να διευκολύνει δίνοντάς τους τη δυνατότητα να κόψουν ή να αγοράσουν ξύλα σε χαμηλή τιμή, αλλά και να περιορίσει το φαινόμενο της παράνομης κοπής δέντρων, που φέτος έχει πάρει διαστάσεις. Όπως ειπώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, κάτοικοι του νησιού τρομοκρατημένοι από το γενικότερο κλίμα, αλλά και πιεσμένοι από το κύμα ακρίβειας κόβουν ό,τι δέντρο βρουν μπροστά τους, ώστε να έχουν φτηνή καύσιμη ύλη για τον χειμώνα. Συνέπεια ετούτης της στάσης είναι να έχουν κοπεί αιωνόβια δέντρα, που δεν θα έπρεπε να κοπούν. Η διαχειριστική μελέτη θα δώσει τη δυνατότητα στον δήμο και τα δάση να καθαρίσει αραιώνοντας κάποια σημεία, αλλά και να διαφυλάξει τον φυσικό πλούτο του νησιού.

Αντιμετωπίζοντας την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα. Διότι το ζητούμενο δεν είναι η διαρκής αστυνόμευση και η επιβολή αυστηρών ποινών, αλλά η ανάλυση του προβλήματος. Ο εντοπισμός των αιτίων. Η δημιουργία μιας άλλης δυναμικής, ικανής να συνετίσει τους περισσότερους. Αφού τούτο γίνει, τότε ναι, το επόμενο βήμα μπορεί να είναι η επιβολή αυστηρών ποινών σε όσους επιμένουν. Τότε η αστυνόμευση θα είναι και δίκαιη, αλλά και σαφώς πιο αποδοτική, αφού οι παράνομοι θα είναι πολύ λιγότεροι.

Εν προκειμένω, ο δήμος Θάσου κάνει ό,τι δεν έχει γίνει σε πανελλαδικό επίπεδο με τη φοροδιαφυγή και την παράνομη δόμηση. Διότι εάν αύριο μια κυβέρνηση πείσει τους πολίτες ότι ουδέν έχουν να φοβηθούν εάν δεν κρύβουν εισοδήματα, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον περιορισμό του προβλήματος σε τέτοια κλίμακα που θα είναι σαφώς ελέγξιμη. Εάν οι οικιστικές ανάγκες που υπάρχουν καλύπτονται από την οργανωμένη δόμηση, τότε πολύ λιγότεροι θα μπουν στη διαδικασία ανέγερσης αυθαιρέτων και όταν το πράττουν θα είναι τόσο λίγοι, που θα εντοπίζονται άμεσα.

Αλλά ποιος να ασχοληθεί με τα προφανή; Η σκιά ενός πρωθυπουργού που κάθεται μπροστά στη Μέρκελ σαν τον αδιάβαστο μαθητή ή ο Βενιζέλος, που σπεύδει να κάνει ρητορικές ασκήσεις στη Βουλή ακόμα και με όσα διαφωνεί, όπως στην περίπτωση του δημοψηφίσματος; Ή ο έτερος αποτυχημένος θίασος των «γαλάζιων», που άρχισαν να ράβουν κοστούμια θαρρείς και δεν ήταν αυτοί που χαντάκωσαν τη χώρα την καταστροφική πενταετία 2004-2009;

Read More

Το παραμύθι και οι δράκοι

Οι ανεύθυνοι χειρισμοί του Γεωργίου Παπανδρέου δεν έφεραν μόνο τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Δεν έθεσαν μόνον εν αμφιβόλω την εκταμίευση των απολύτως απαραίτητων δόσεων του μηχανισμού στήριξης για την πληρωμή μισθών και συντάξεων τους επόμενους μήνες και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο. Κατέρριψαν με πάταγο τα παραμύθια με τα οποία βαυκαλιζόμασταν καιρό τώρα περί την καπατσοσύνη ημών και την «ανάγκη» των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση να μας στηρίζουν εσαεί για να μην καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό που είπαν από κοινού Μέρκελ και Σαρκοζί στον ψοφοδεή Ελληνα πρωθυπουργό ήταν μια ηχηρή και ξεκάθαρη απάντηση όχι μόνο στο χρεοκοπημένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό, αλλά σε όλους τους Έλληνες: «Εάν θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε να ανήκετε σε αυτόν τον ευρωπαϊκό μηχανισμό με τους όρους και τις προϋποθέσεις που τούτο συνεπάγεται. Εάν όχι, θα λυπηθούμε, θα ματώσουμε, αλλά θα τα καταφέρουμε και χωρίς εσάς. Στο καλό».

Ό,τι και αν τελικά συμβεί, ακόμα και αν τελικά η ανεκδιήγητη πρόταση Παπανδρέου αποσυρθεί μαζί με την κυβέρνησή του, ό,τι και αν τελικά επακολουθήσει, θα πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα από τα πολιτικά κόμματα και την κοινωνία συνολικά. Τώρα, που κανείς δεν μπορεί να σταθεί στα παραμύθια του χτες, καλούμαστε άπαντες να απαντήσουμε στο δίλημμα «στην Ευρώπη με τις υποχρεώσεις που τούτο συνεπάγεται ή εκτός αυτής»; Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν με ένα ξερό ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα δημοψήφισμα.

Είναι επίσης βέβαιο ότι η καταφατική απάντηση, το ΝΑΙ στην Ευρώπη, δεν σημαίνει άκριτη αποδοχή των βαθύτατα αντιλαϊκών πολιτικών, που σήμερα ασκούνται στο όνομα της ορθοδοξίας των αγορών. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει απόλυτη συμφωνία, αλλά μπορεί να σημαίνει και κάθετη διαφωνία και πάλη για την αλλαγή συσχετισμών και κατευθύνσεων, με την ίδια λογική που σε επίπεδο εθνικών κρατών η διαφωνία με τις πολιτικές που ασκούνται δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη την αυτοεξορία των διαφωνούντων. Επειδή δε, τα καλαμπούρια και τα παραμύθια τέλειωσαν γενικώς θα πρέπει κάποια στιγμή όσοι πρεσβεύουν ελαφρά τη καρδία την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ να πουν τι ακριβώς εννοούν. Οι δράκοι των αγορών καιροφυλακτούν και αναζητούν ανυπεράσπιστα θύματα.

Read More