Εκσυγχρονισμό ζητούν όχι «αιξιγχρωνυσμώ»

Το νέο πολιτικό σκηνικό όπως προέκυψε από τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις λίγους μήνες πριν δεν φαίνεται να παρουσιάζει ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research για το «Βήμα της Κυριακής» ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα μικρό προβάδισμα έναντι της Ν.Δ. -22,6% έναντι 21,5%- ενώ στην τρίτη θέση δείχνει να σταθεροποιείται η «Χρυσή Αυγή» με ποσοστό 9,8%. Ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ με 6,8%, το ΚΚΕ με 5,2%, η ΔΗΜΑΡ με 5% και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 3,8%. Το ποσοστό των αναποφάσιστων ανέρχεται στο 4,5%. Καταλληλότερος για πρωθυπουργός εμφανίζεται ο Αντώνης Σαμαράς με ποσοστό 46,1%, έναντι του Αλέξη Τσίπρα που συγκεντρώνει το ποσοστό 31,4%. Στην ίδια ερώτηση το 20,1% απαντά «κανένας» από τους δύο.



Στην ίδια δημοσκόπηση, ενόψει της νέας χρονιάς οι πολίτες εκτιμούν ότι το 2013 θα είναι χειρότερο από τον χρόνο που φεύγει, ενώ τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτήν είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές. Με άλλα λόγια, παρά τον ζόφο της κρίσης, την περαιτέρω μείωση των μισθών, την αύξηση της ανεργίας, το νέφος που πνίγει τις πόλεις όχι πλέον από τους ρύπους των αυτοκινήτων, αλλά από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες οι Έλληνες δεν στρέφουν το βλέμμα τους ούτε προς τη Ρωσία, ούτε προς τη Λατινική Αμερική. Όσο και αν τους οργίζουν οι επιλογές των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αισθάνονται και δηλώνουν Ευρωπαίοι.



Η οργή τους έναντι του χρεοκοπημένου πολιτικού σκηνικού, της ασυδοσίας των αγορών και των τραπεζών είναι οργή ευρωπαίων πολιτών. Διαφωνούν και οργίζονται με την προτεσταντικής αντίληψης εμμονή της Μέρκελ στην περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, αλλά αισθάνονται ως φύσει συμμάχους τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Γερμανούς εργάτες, που είναι θύματα της ίδιας πολιτικής. Αντιλαμβάνονται ότι οι σκανδαλώδεις χειρισμοί στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ παραπέμπουν στο ανατολίτικο πλιάτσικο, που απορρίπτουν κάθετα. Με άλλα λόγια οι απαντήσεις που προσδοκούν τη νέα χρονιά από τα πολιτικά κόμματα πρέπει να αφορούν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και τον εκσυγχρονισμό της. Αυτή τη φορά σωστά γραμμένο. Διότι αυτό που προηγήθηκε ήταν «αιξιγχρωνυσμώς» το δίχως άλλο.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Βαμμένοι" πρόεδροι

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος μάζεψε τα πράγματά του από το Νοσοκομείο και επέστρεψε στη θέση του στη Διεύθυνση Δασών. Ζήτημα ημερών είναι να αναλάβει τα καθήκοντα του διοικητή του Νοσοκομείου ο Μίμης Χριστοφιλογιάννης. Αυτό που δεν άλλαξε είναι το κριτήριο της επιλογής. Ο κ. Παπαδόπουλος επιλέχθηκε ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ από μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ο κ. Χριστοφιλογιάννης επιλέχθηκε ως στέλεχος της Ν.Δ. από μια τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η μοναδική αλλαγή που επήλθε ως συνέπεια της σύνθεσης της κυβέρνησης είναι ότι πλέον οι διοικητές των δημοσίων οργανισμών δεν θα ανήκουν σε ένα κόμμα, αλλά σε τρία.



Μόνο που αυτό δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν το κριτήριο επιλογής και τούτο δεν έχει να κάνει ούτε με τον Παπαδόπουλο, ούτε με τον Χριστοφιλογιάννη, ούτε με τον Σάββα Κοσμίδη, που προηγήθηκε του κ. Παπαδόπουλου και έχει να παρουσιάσει τον άθλο της μεταφοράς του Νοσοκομείου στο νέο κτιριακό συγκρότημα του Αγίου Σίλα μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Το πρόβλημα είναι ότι σε τούτη τη χώρα που θέλει να καμώνεται πως είναι ευρωπαϊκή η στελέχωση του δημόσιου τομέα εξαρτάται άμεσα και καταλυτικά από την εκάστοτε κυβέρνηση. Συνέπεια αυτού είναι η εξάρτηση των στελεχών της δημόσιας διοίκησης από την εκάστοτε κυβέρνηση, στοιχείο που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της διαφθοράς και της κακοδιοίκησης.



Αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτή η χρόνια παθογένεια συντηρείται από μια κυβέρνηση συμμαχική. Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει εν προκειμένω τη διεθνή συγκυρία, τους πιστωτές και τα μνημόνια. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή του κυβερνητικού συνασπισμού, που αντί ενός στοιχειώδους εκσυγχρονισμού, ακολουθεί την πεπατημένη του βολέματος στελεχών, που ουδέποτε έλειψαν, ούτε πρόκειται να λείψουν από την πολιτική σκηνή. Ίσως αυτό να είναι και το πλέον εξωφρενικό της υπόθεσης. Αντί οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να δώσουν βαρύτητα σε τέτοια θεσμικά ζητήματα, που δεν επηρεάζονται ούτε στο ελάχιστο από τη δεινή οικονομική συγκυρία και τις έξωθεν πιέσεις, προκειμένου να δώσουν ένα απτό δείγμα γραφής ότι έχουν την πρόθεση να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, επιμένουν στον τυφλοσούρτη του βολέματος στελεχών.



Επιλογή, που επιδέχεται δυο ερμηνείες: Είτε οι κυβερνητικοί εταίροι αδιαφορούν παγερά ακόμα και για ένα τόσο στοιχειώδες βήμα εκσυγχρονισμού προκειμένου να βολέψουν τα στελέχη τους, είτε δεν έχουν την ικανότητα να το πράξουν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ξυλόσομπες

Η πρώτη παράμετρος για τις πυρκαγιές από τις ξυλόσομπες είναι το κλίμα πανικού που έχει προκληθεί μεταξύ των πολιτών όσον αφορά το θέμα της θέρμανσης με ευθύνη της Πολιτείας. Αν και σε περιόδους κρίσης, κυρίως σε αυτές, μια συντεταγμένη Πολιτεία οφείλει να δίνει βαρύτητα στον έλεγχο των τιμών στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, μεταξύ των οποίων σαφώς και συμπεριλαμβάνεται η θέρμανση, η ελληνική Πολιτεία αδιαφόρησε. Προανήγγειλε εγκαίρως την εξίσωση του φόρου κατανάλωσης των πετρελαίων θέρμανσης και κίνησης, αλλά δεν έπραξε το παραμικρό για να δώσει μια εναλλακτική λύση στους απελπισμένους καταναλωτές, που άνεργοι, απλήρωτοι ή αμειβόμενοι με ψίχουλα τύπου «πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας» απέρριψαν στην πλειοψηφία τους το πετρέλαιο θέρμανσης που επί δεκαετίες ήταν η βασική μορφή θέρμανσης στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και μάλιστα στη Βόρεια Ελλάδα, που λόγω κλιματολογικών συνθηκών οι ανάγκες για θέρμανση είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Έτσι, οι καταναλωτές στράφηκαν πανικόβλητοι σε κάθε κατεύθυνση. Σε αιρ-κοντίσιον, ηλεκτρικά σώματα, αντλίες θερμότητας, ηλεκτρικές θερμάστρες και τζάκια και ξυλόσομπες. Στο μεταξύ, η «συντεταγμένη Πολιτεία» ουδέν έπραξε για να αντιμετωπιστούν εγκαίρως τα προβλήματα. Ουδείς μπήκε στη διαδικασία να συνυπολογίσει στον λογαριασμό τα χρήματα που θα διοχετεύονταν και εν τέλει διοχετεύτηκαν σε αθρόες εισαγωγές αμφιβόλου ποιότητας προϊόντων με ό,τι τούτο σημαίνει και για την ασφάλεια των καταναλωτών και για το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών εν μέσω κρίσης.

Στο μεταξύ, η με το «πιστόλι στον κρόταφο» μείωση του δημοσίου τομέα, που είχε υπερδιογκωθεί με ευθύνη του πολιτικού συστήματος που βόλευε επί δεκαετίες κομματικά κοπρόσκυλα σε κάθε πιθανή και απίθανη θέση, σε κάθε πιθανό και απίθανο οργανισμό, είχε ως συνέπεια την πλήρη αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού. Έτσι, οι όποιοι έλεγχοι έγιναν τους τελευταίους μήνες στην αγορά, έγιναν στον βαθμό που θα μπορούσαν να γίνουν. Στην περίπτωση της ξυλόσομπας, που τείνει να καταγραφεί στη συνείδηση των πολλών ως «φονικό εργαλείο» -αν είναι δυνατόν- έχουν κυκλοφορήσει σόμπες φτηνές μεν, αμφιβόλου ποιότητας δε, με μαντέμια-φλούδες, που σαφώς εγκυμονούν κινδύνους.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την άγνοια των περισσότερων, με συνέπεια να τοποθετούνται τα μπουριά ανάμεσα στα ξύλα της στέγης, έχει ως συνέπεια να ξεσπούν πυρκαγιές και να κινδυνεύουν άνθρωποι ή να χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Χριστούγεννα με άγεθρο

Τα Χριστούγεννα της μνήμης μοσχοβολούν άγεθρο. Μια υπέροχη μυρωδιά που κατέκλυζε το μικρό σπίτι της γιαγιάς στο Θεολόγο τέτοιες μέρες από μια μικρή κορφή από άγεθρο ίσαμε ένα μέτρο περίπου, που στολίζαμε για Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο άγεθρος, που κοβόταν παραμονές Χριστουγέννων για να αντέξει μέχρι του Αη Γιαννιού, έδινε τον τόνο, αλλά δεν ήταν η μοναδική μοσκοβολιά. Ήταν η μυρωδιά του καμένου ξύλου στις δυο ξυλόσομπες: μια μασίνα στην κουζίνα και μια πάπια στο υπνοδωμάτιο. Το μαγκάλι, που επίσης ζέσταινε το σπίτι, που έμπαζε από τα κουφώματα κατά παράδοση. Οι φλούδες πορτοκαλιού, πού ‘βαζαν η μάνα και η γιαγιά στα ζεστά μαντέμια. Μα πάνω από όλα, πρώτα από όλα, τα κάλαντα. Παίρναμε αμπάριζα το σχοινοτενές χωριό με τον φιλόδοξο στόχο να περάσουμε ει δυνατόν από όλα τα σπίτια για να στείλουμε το μήνυμα των γιορτών. Ήταν το καθήκον, που μας είχε πείσει η μάνα ότι είχαμε, τέτοιες μέρες, το οποίο εκπληρώναμε με το αζημίωτο.



Μα ήταν και οι επικοί καυγάδες για ψύλλου πήδημα, σαν εκείνη τη φορά, σε κάποια κάλαντα που είχαμε σκοτωθεί για ένα δεκάρικο. Η αιτία του καυγά ήταν ότι ο ένας αδελφός είχε πείσει τον άλλο ότι το δεκάρικο με το πιο τετραγωνισμένο «μηδέν» είχε μεγαλύτερη αξία από το άλλο, που ήταν παλαιότερης έκδοσης. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Σκοτωμός. Άλλωστε, το δεκάρικο στα κάλαντα δεν ήταν μικρή υπόθεση. Μόνο χουβαρντάδες το ‘διναν και γνωστοί. Τα δυο δεκάρικα για τα οποία έγινε ο καυγάς είχαν εξεταστεί από όλες τις πλευρές. Στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα συγκαταλέχθηκαν η φάτσα του βασιλιά, που ήταν νεώτερος στο δεκάρικο με το πιο όμορφο «μηδέν» και η ποιότητα του μετάλλου για την οποία είχαμε αποφανθεί ωσάν ειδικοί.



Ήταν ένας καυγάς που ξέραμε καλά πως δεν έχει νόημα. Αλλά έδινε τη χαρά της αντιπαράθεσης. Της σύγκρουσης χωρίς αιτία και αφορμή, έτσι για να σπάσει η μονοτονία. Τα καταφέραμε. Αφού ξεσπάσαμε και αφού μοιραστήκαμε την αιτία της διαφωνίας μας με τους έκπληκτους μεγάλους, που δυσκολεύονταν να συγκρατήσουν το γέλιο τους, αλλά που δεν τολμούσαν να διακωμωδήσουν κι εντελώς το περιστατικό, έφτασε η ώρα του φαγητού. Σπουδαίος καυγάς.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ναυάγιο σωστό

Η υπαγωγή των λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας στον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης δεν είναι μια πολιτική απόφαση με αρχή, μέση και τέλος, με την οποία θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. Είναι μια απόφαση που πάρθηκε στο ποδάρι υπό το κράτος του πανικού από μια κυβέρνηση, που μέρα με τη μέρα τείνει να εκχωρεί μέχρι εξαντλήσεως το δικαίωμά της να κυβερνά στο όνομα μιας κρίσης, όντως σοβαρής, όντως παγκόσμιας. Το πλέον τραγικό της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια συνεκτική εναλλακτική πρόταση. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις καλές προθέσεις και τις εξαιρέσεις στελεχών όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης ήταν και παραμένει ένα συνονθύλευμα, ένας πολιτικός αχταρμάς, που αναζητά το διέξοδο στην ευρωπαϊκή κρίση κάπου μεταξύ Νότιας Αμερικής και Βόρειας Αφρικής.



Αλλά το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο λαϊκισμός του, που ικανοποιεί τον θυμό των δικαίως αγανακτισμένων πολιτών με μια πολιτική τιμωρητική όπως για παράδειγμα αυτή που ακολουθείται με το πετρέλαιο θέρμανσης. Το πρόβλημα είναι η κυβέρνηση και οι επιλογές της στο ζήτημα των λιμανιών, που δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας. Τα λιμάνια του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης έχουν τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους και ένα μοναδικό κοινό παρονομαστή. Αποτελούν ιστορικά την πύλη της ενδοχώρας στην οποία ανήκουν στον υπόλοιπο κόσμο. Συνιστούν την ελπίδα και την προοπτική. Ένα πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο, εργαλείο για την ανάπτυξή τους.



Αλλά αυτή η ενδοχώρα δεν είναι κοινή. Το κοινό σημείο του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης είναι ότι ιστορικά προσβλέπουν στην ανάπτυξη των λιμανιών τους, άρα μοιραία αυτή η σχέση είναι ανταγωνιστική. Όχι πως δεν υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας. Υπάρχουν. Αλλά η υπαγωγή των άλλων λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας στον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα με μαθηματική ακρίβεια στον μαρασμό των υπολοίπων λιμανιών προς όφελος του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.



Όσον αφορά την Καβάλα, πέρα από την βέβαιη υποβάθμιση του εμπορικού λιμανιού στα Σπαθιά, θα δημιουργηθούν ουκ ολίγες τραγελαφικές καταστάσεις, αφού οι αποφάσεις για το παραλιακό μέτωπο της πόλης, που –παραδόξως πώς- δεν ανήκει στον δήμο, αλλά στον οργανισμό του λιμανιού, θα λαμβάνονται στη Θεσσαλονίκη. Καθαρός σουρεαλισμός.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στα Λουτρά των ατοπημάτων

Το εκβιαστικό δίλημμα που έθεσε ο επίδοξος επενδυτής στα Λουτρά Ελευθερών Αχιλλέας Νταβέλης ενώπιον μάλιστα του αντιπεριφερειάρχη Αρχέλαου Γρανά και του προέδρου της ΑΕΝΑΚ Γιώργου Γερομάρκου έχει ως εξής: Ή το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων μου δίνει το ελεύθερο να κάνω ό,τι γουστάρω ή παίρνω τα 8 εκατομμύρια ευρώ και πάω αλλού. Αρκεί και μόνο αυτή η τοποθέτηση και μάλιστα ενώπιον των εκλεγμένων αντιπροσώπων των πολιτών για να κατανοήσει κανείς μια από τις πολλές αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία.



Εάν υπήρχε ένα κράτος, που λειτουργούσε στοιχειωδώς σοβαρά, ο κ. Νταβέλης δεν θα σκεφτόταν ποτέ να προβεί σε τόσο προκλητικές δηλώσεις. Άλλωστε, δεν θα χρειαζόταν. Όταν οι υποψήφιοι επενδυτές θα έμπαιναν στη διαδικασία διεκδίκησης της μίσθωσης των Λουτρών το τοπίο θα ήταν απολύτως ξεκάθαρο. Θα υπήρχαν τα Λουτρά με τα κτίρια που θα ήταν ή δεν θα ήταν χαρακτηρισμένα ως διατηρητέα και ο όποιος επενδυτής θα έκανε εγκαίρως τους υπολογισμούς του. Αλλά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε ότι φάνηκε επενδυτής προκλήθηκαν αντιδράσεις. Άνθρωποι που μέχρι τότε δεν ήξεραν καλά-καλά πού βρίσκονται τα λουτρά σήκωσαν τα φλάμπουρα υπερασπιζόμενοι την περιουσία του λαού, που στο μεταξύ είχε πλήρως απαξιωθεί ερήμην τους. Αντέδρασαν σφόδρα στη μίσθωση κάνοντας λόγο για «ξεπούλημα», επειδή θεωρούν αξιωματικά ότι αυτού του τύπου οι εγκαταστάσεις πρέπει οπωσδήποτε να αξιοποιούνται μέσω δημοτικών επιχειρήσεων.



Μεταξύ των άλλων έθεσαν και το ζήτημα του χαρακτηρισμού των υφιστάμενων κτιρίων ως παραδοσιακών στοχεύοντας στο κέντρο του στόχου. Αποκαλύπτοντας ότι το τοπίο κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο είναι. Η αντίδραση της κρατικής μηχανής δεν ξάφνιασε κανέναν. Η συζήτηση του θέματος αναβλήθηκε δυο-τρεις φορές δοκιμάζοντας τα νεύρα του επιχειρηματία και όταν γράφτηκε στην ημερήσια διάταξη ξέχασαν να καλέσουν τον κ. Γρανά για να παρουσιάσει τις θέσεις της Νομαρχίας. Ετσι προέκυψε μια ακόμα αναβολή και το θέμα θα συζητηθεί πιθανότατα τη νέα χρονιά.



Όλη αυτή η αναμονή προφανώς εξόργισε τον υποψήφιο επενδυτή, που πρόσθεσε ένα ακόμα ατόπημα σε τούτη την αλυσίδα του παραλόγου. Αισθάνθηκε την ανάγκη να απειλήσει το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων ότι αν χαρακτηρίσει τα κτίρια ως διατηρητέα θα πάρει τα χρήματά του και θα πάει αλλού. Θαρρείς και ο χαρακτηρισμός ή μη ενός κτιρίου είναι ζήτημα οικονομικό και όχι ζήτημα που άπτεται της αρχιτεκτονικής αξίας ενός κτιρίου και της θέσης του στο ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΒΦΛ (ELFE) είναι άσχημα μπλεγμένη

Ο βαθμός της εμπλοκής της ELFE (ΒΦΛ) στις υπόγειες διαδρομές για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη είναι τέτοιος, που η βιομηχανία κινδυνεύει άμεσα. Μόνο μια περίπτωση που έχει απασχολήσει την Αρχή για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και εξετάζεται από τη δικαιοσύνη αρκεί για να αντιληφθεί κανείς τη δεινή θέση της βιομηχανίας. Πρόκειται για την εκταμίευση ποσού 73,5 εκατομμυρίων ευρώ από την Proton Bank για την υποτιθέμενη εξαγορά του εργοστασίου από δυο εταιρείες φαντάσματα, το οποίο κατέληξε σχεδόν αυτούσιο (73 εκατομμύρια ευρώ) σε προσωπικό λογαριασμό του Λαυρεντιάδη στην Ελβετία. Το πουλόβερ μόλις άρχισε να ξηλώνεται και πιθανότατα έπονται ουκ ολίγες αποκαλύψεις, αλλά κατά πώς φαίνεται το εργοστάσιο της Καβάλας έπαιξε σημαίνοντα ρόλο σε τούτο τον χορό των εκατομμυρίων ευρώ που έστησε ο φυλακισμένος επιχειρηματίας εις βάρος της Proton Bank. Γι αυτό απειλεί. Γι αυτό μαζί με τις επικλήσεις στην φιλοπατρία του και την πίστη του στην ορθοδοξία αμολάει και μια ατάκα για τους εργαζόμενους που κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο λόγω της δίωξης εναντίον του. Έτσι εξηγείται και το ενδιαφέρον της διοίκησης του σωματείου εργαζομένων στην ELFE για την τύχη του Λαυρεντιάδη.

Η συμπαράσταση των εργαζομένων στον ιδιοκτήτη του εργοστασίου είναι κατανοητή, αλλά στερείται και ηθικής βάσης και προοπτικής. Το ενδεχόμενο να αποφυλακιστεί ο επιχειρηματίας για να μην αυξηθεί η ανεργία και ενδεχομένως να τονωθεί η ορθοδοξία με δυο τρεις γενναίες δωρεές δεν μπορεί να είναι αντικείμενο σοβαρής συζήτησης. Άρα, οι εργαζόμενοι έχουν μόνο μια επιλογή: Με τη συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας να επιδιώξουν να βρουν μια φόρμουλα για την απεμπλοκή του εργοστασίου από τις δουλειές του Λαυρεντιάδη με ένα μόνο επιχείρημα που όντως ευσταθεί: Ότι η εταιρεία έχει πολύ μεγάλες προοπτικές και ότι είναι θύμα της τακτικής του επιχειρηματία. Επίσης, ότι παραμονές των εκλογών του 2009 πουλήθηκε άρον-άρον στον Λαυρεντιάδη με ευθύνη της κυβέρνησης της Ν.Δ.

Με δεδομένες τις πολιτικές ευθύνες για την πώληση της βιομηχανίας στον Λαυρεντιάδη και την τεράστια αύξηση της ανεργίας, οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν στα βήματα των εργαζομένων στην Καβάλα Oil, που τα κατάφεραν κόντρα στις συνηθισμένες λύσεις. Εν προκειμένω, δεν αρκεί να πειστούν μόνο οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι να κάνουν την υπέρβαση. Τίποτα δεν θα γίνει αν δεν συμφωνήσουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και αν εν τέλει το σχέδιο διάσωσης του εργοστασίου δεν περάσει από την τρόικα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αραία αραία στον Καπνεργάτη

«Αραία αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα» ήταν η ρήση που ταίριαζε γάντι στο «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο, που συγκάλεσε προχθές το απόγευμα η ΕΛΜΕ Καβάλας στην πλατεία Καπνεργάτη. Ούτε το ζήτημα της κατάργησης της δωρεάν μεταφοράς μαθητών, ούτε η συγχώνευση του 1ου με το 4ο ΕΠΑΛ, ούτε τα εκπαιδευτικά κενά, έπεισαν εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές να σπεύσουν στη συγκέντρωση για να στείλουν μήνυμα ηχηρό στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Μια χούφτα συνδικαλιστές μοναχά μαζεύτηκαν στην πλατεία και ματαίως περίμεναν κι άλλους. Δεν φάνηκαν κι οι συνδικαλιστές απόρησαν. Άραγε δεν έχουν προβλήματα; Κάποιοι θα έσπευσαν να ρίξουν το ανάθεμα περί την προσκόλληση των νεοελλήνων στον καναπέ και στο Ίντερνετ και συνέχισαν απτόητοι τα σχέδια για την επόμενη κινητοποίηση, που δεν αποκλείεται να οριστεί το μεσημέρι της δεύτερης μέρας των Χριστουγέννων ή ανήμερα Πρωτοχρονιά έτσι για να μετρήσουμε δυνάμεις. Ποιοι είμαστε και πού πάμε.



Άλλωστε, δεν ήταν λιγότερο άστοχη χρονικά η πραγματοποίηση εκπαιδευτικού συλλαλητηρίου το απόγευμα της 19ης Δεκεμβρίου, λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Οι συνδικαλιστικοί ινστρούχτορες που κατέβασαν τη φοβερή ιδέα δεν ασχολήθηκαν με τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν σκέφτηκαν στιγμή αν θα υπήρχαν πιθανότητες επιτυχίας. Όπως πριν από αυτούς κάποιοι άλλοι δεν είχαν σκεφτεί στιγμή το ενδεχόμενο εκφυλισμού των συνάξεων των «αγανακτισμένων» στην ίδια πλατεία κάθε μέρα. Η μαξιμαλιστική λογική και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν είναι απλό λάθος. Δεν είναι μια άτυχη στιγμή στον προγραμματισμό μιας κινητοποίησης.



Είναι απόρροια μιας αντίληψης, που τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος και οπαδούς λόγω της κρίσης, αλλά που αδιαφορεί για το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία ή απλά αδυνατεί να την κατανοήσει. Το ενδεχόμενο εν μέσω κρίσης, πέραν της οργής και της απελπισίας, να αυξάνονται οι πολίτες που μπαίνουν στη διαδικασία να αναλάβουν ένα μέρος της ευθύνης για να βγει η χώρα από την κρίση δεν εξετάζεται καν. Η μανιχαϊστική λογική τους χωρίζει τους πολίτες σε αυτούς που έχουν συνηθίσει να μένουν καθισμένοι στον καναπέ και σε αυτούς, που είναι αποφασισμένοι να διαδηλώνουν για τα κακώς κείμενα καθ’ εκάστην.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

ΑΕΚτζήδες εναντίον φασιστών

Ίσως η σημαντικότερη ανακοίνωση καταδίκης της δολοφονικής επίθεσης κατά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Στρατούλη έξω από τον χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου, στη διάρκεια του ημιχρόνου του ποδοσφαιρικού αγώνα ΑΕΚ - Ατρόμητου εκδόθηκε από τον πυρήνα των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ «Original 21». Σημαντικότερη όχι γιατί ο λόγος των οπαδών της ΑΕΚ είναι όντως σημαντικότερος από αυτόν των κομμάτων ή άλλων μαζικών φορέων. Κάθε άλλο. Αλλά η καταδίκη του φασισμού είναι ένα παιχνίδι εξ ορισμού χαμένο αν δεν γίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας. Των οπαδών, των περιπατητών, των μικρών και των μεγάλων, των ερωτευμένων-κυρίως αυτών. Δίχως την ανακοίνωση των οπαδών της ΑΕΚ, ακόμα και τούτο το περιστατικό θα σχολιαζόταν σε ένα πλαίσιο βολικό για τη φασιστική βία.



Θα υπήρχε η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγόρησε ευθέως τη «Χρυσή Αυγή» για το συμβάν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του κ. Στρατούλη. Θα υπήρχαν οι δηλώσεις του θύματος, σύμφωνα με τις οποίες τρεις χρυσαυγίτες πρώτα του δήλωσαν ότι ανήκουν στη «Χρυσή Αυγή» και μετά άρχισαν να τον χτυπούν στο κεφάλι και τα πόδια, μέχρι να εξαφανιστούν όταν φίλαθλοι έσπευσαν σε βοήθεια. Η ομόθυμη καταδίκη του συμβάντος από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα. Από την άλλη, θα υπήρχε η ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής», που αρνήθηκε ότι έχει σχέση με το περιστατικό, αλλά έσπευσε να στραφεί κατά του κ. Στρατούλη, λέγοντας: «Οι πολιτικάντηδες της αριστεράς που υποθάλπουν την βία και τις παράνομες αντισυγκεντρώσεις να πάψουν να πιάνουν στο στόμα τους την Χρυσή Αυγή». Με άλλα λόγια έσπευσε για άλλη μια φορά να χλευάσει την πολιτική, την οποία εξάλλου απορρίπτει συλλήβδην.



Αυτό το βολικό για τη «Χρυσή Αυγή» σκηνικό με το σύνολο των κομμάτων να καταγγέλλουν τον ρόλο της και αυτή να χλευάζει και να λοιδορεί αλλάζει άρδην η ανακοίνωση των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ. Οι αεκτζήδες απάντησαν στο καρκίνωμα των φασιστών ως απόγονοι προσφύγων/μεταναστών στέλνοντας μήνυμα «στα θρασύδειλα σκουλήκια που επιτέθηκαν στον ΑΕΚτζή Στρατούλη ότι είναι ανεπιθύμητοι και πλέον επικηρυγμένοι. Η μεγάλη οικογένεια της ΑΕΚ περιλαμβάνει ανθρώπους χωρίς χρώμα και σύνορα. Οι μισάνθρωποι δεν χωράνε ανάμεσά μας».



Η «Χρυσή Αυγή» και ό,τι πρεσβεύει δεν πρόκειται να ηττηθούν ούτε στη Βουλή, ούτε στα κανάλια, όσο τούτο δεν γίνεται υπόθεση της κοινωνίας.





Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Απλά εξωφρενικό

Εν μέσω κρίσης ένα κράτος στοιχειωδώς σοβαρό φροντίζει πρώτα από όλα για τα βασικά αγαθά. Δημιουργεί ένα δίχτυ προστασίας των πολιτών του, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τα στοιχειώδη όπως διατροφή, στέγαση και θέρμανση με τη μικρότερη δυνατή δαπάνη. Η αποτυχία ή αδιαφορία της κυβέρνησης σε τούτο το κομβικής σημασίας ζήτημα είναι παροιμιώδης. Ούτε μια αποτελεσματική παρέμβαση έχει σημειωθεί όσον αφορά τον έλεγχο των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών, αν και στο μεταξύ η αγοραστική δύναμη των πολιτών έχει πέσει κατακόρυφα. Η αναφορά των κυβερνητικών αξιωματούχων στην ακρίβεια και τον ρόλο των καρτέλ στη διαμόρφωση των τιμών παραπέμπει σε ρεπορτάζ. Μόνο που ο ρόλος της κυβέρνησης δεν είναι να περιγράφει τα προβλήματα, αλλά να τα λύνει.



Σα να μην έφτανε η απουσία ουσιαστικών παρεμβάσεων για τη θεαματική πτώση των βασικών καταναλωτικών αγαθών ώστε να είναι προσιτά σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ήρθε και η κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης να επιτείνει την απελπισία. Μέσα σε δυο χρόνια, αυτό το απολύτως αναγκαίο αγαθό όπως η θέρμανση έγινε απλησίαστο για πολλούς. Ήδη από πέρυσι πολλές πολυκατοικίες στην Καβάλα έμειναν χωρίς θέρμανση, ενώ αυτό που συμβαίνει φέτος είναι υπεράνω περιγραφής. Το πετρέλαιο έφτασε στο 1,30 με συνέπεια ο κόσμος να στραφεί πανικόβλητος σε εναλλακτικές μορφές θέρμανσης. Άλλοι έβαλαν ξυλόσομπες, άλλοι πέλετ, ενώ πολλοί στράφηκαν σε κλιματιστικά, θερμοπομπούς και ηλεκτρικές θερμάστρες. Στο μεταξύ, η διαρροή συναλλάγματος σε σόμπες από τη Βουλγαρία και την Τουρκία, ηλεκτρικά σώματα από τη Νορβηγία και ούτω καθεξής είναι ανυπολόγιστη.



Σε τούτη τη συγκυρία η αξίωση της ΔΕΗ να αυξήσει κατακόρυφα την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος δεν είναι απλώς παράλογη. Είναι εξωφρενική. Εάν η κυβέρνηση το επιτρέψει θα δικαιώσει αυτομάτως όλους όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων. Όλες τις θεωρίες συνωμοσίας. Ο αλαλιασμένος Έλληνας, ο οποίος στράφηκε σε κλιματιστικά και ηλεκτρικές θερμάστρες για να ζεστάνει την οικογένειά του, αισθάνεται ήδη ότι κάποιοι έχουν στόχο να τον εξοντώσουν. Περιθώρια ψύχραιμης συζήτησης περί το δίκαιο ή άδικο του αιτήματος της ΔΕΗ δεν υπάρχουν.



Οποιαδήποτε αύξηση άνω του 5%, εάν στο μεταξύ αποκλειστεί το ενδεχόμενο διατήρησης των τιμών στα σημερινά επίπεδα ή μείωσής τους, δεν μπορεί να συζητείται σοβαρά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ατόπημα "κοινωνικής ευαισθησίας"

Η ακύρωση της σύμβασης για τη δωρεάν φιλοξενία παιδιών στους παιδικούς σταθμούς από το Ζ' Τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου μπορεί να θέσει εκτός δημόσιων και ιδιωτικών παιδικών σταθμών 61.000 παιδιά. Η υπόθεση έχει ως εξής: Επειδή εν μέσω κρίσης το χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ πρόγραμμα για τη δωρεάν φιλοξενία παιδιών στους παιδικούς σταθμούς εκλήφθηκε ως μάννα εξ ουρανού και για τους γονείς και για τους παιδικούς σταθμούς, το μέτρο ξεχειλώθηκε για να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Αλλά, τράβα από δω, τράβα από κει δημιουργήθηκαν κενά με συνέπεια να γίνει αποδεκτή από το Ελεγκτικό Συνέδριο η προσφυγή τεσσάρων ιδιωτικών παιδικών σταθμών κατά της ρύθμισης. Σύμφωνα με την απόφαση, η σύμβαση ακυρώθηκε με το σκεπτικό ότι οι συνεχείς τροποποιήσεις οδήγησαν σε σαφή αλλαγή των όρων του προγράμματος, κάτι που κρίθηκε αντίθετο με τις αρχές της χρηστής διοίκησης. Τούτο σημαίνει ότι κονδύλια ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ βρίσκονται στον αέρα και αν δεν βρεθεί τρόπος να ανατραπεί η απόφαση, οι γονείς θα αναγκαστούν είτε να πληρώσουν εξ ολοκλήρου το κόστος φιλοξενίας των παιδιών τους, είτε να πάρουν τα παιδιά τους από τους παιδικούς σταθμούς.



Χρόνος για ανάλυση των λαθών που πιθανότατα έγιναν με συνέπεια την ακύρωση του προγράμματος δεν υπάρχει. Ό,τι και αν συνέβη, η κυβέρνηση οφείλει να παρέμβει άμεσα και να λύσει το θέμα με νομοθετική ρύθμιση. Η πιθανότητα διακοπής της φοίτησης των νηπίων χριστουγεννιάτικα και διάλυσης των παιδικών σταθμών, δημοτικών ή ιδιωτικών, δεν μπορεί παρά να αποκλειστεί.



Μα στο μεταξύ, κάποια στιγμή θα πρέπει η ελληνική δημόσια διοίκηση να αποκτήσει στοιχειώδη σοβαρότητα, που όπως αποδεικνύει και το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν διαθέτει. Η πίεση που ασκείται από την κοινωνία στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βιώνουμε είναι μεγάλη, αλλά τούτο δεν δικαιολογεί προχειρότητες και μπαλώματα. Ίσα-ίσα που αυτή η λογική των μπαλωμάτων και της ικανοποίησης των αιτημάτων ει δυνατόν κάθε διαμαρτυρόμενης κοινωνικής ομάδας, ακόμα και όταν ήταν αλληλοσυγκρουόμενα συνέβαλαν στο σημερινό αδιέξοδο. Κοινωνική ευαισθησία δεν σημαίνει αποδοχή οιουδήποτε αιτήματος ακόμα και αν τούτο βάλλει εναντίον αυτών που βρίσκονται στη χειρότερη θέση. Η κοινωνική πολιτική για να δικαιολογεί τον τίτλο της δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται αναδιανομή εισοδημάτων και ιεράρχηση προβλημάτων.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΝΕΟΓΑΛ και οι εκβιασμοί

Η συνεταιριστική ΝΕΟΓΑΛ εκβιάζει τους εργαζομένους με στόχο τη δραστική μείωση των μισθών τους, καταγγέλλουν με ερώτησή τους προς τον υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας δεκαοκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές καταγγέλλουν ότι η διοίκηση της συνεταιριστικής κατά τα άλλα επιχείρησης πιέζουν αφόρητα τους εργαζόμενους να υπογράψουν μειώσεις της τάξης του 20%, απειλώντας τους ότι διαφορετικά θα προβεί σε ατομικές συμβάσεις με τον καθένα ξεχωριστά. Η ερώτηση ούτε εκπλήσσει, ούτε ξενίζει, αφού περιγράφει μια σκηνή της καθημερινότητας στην Ελλάδα του 2012. Αυτό συμβαίνει από τις Καστανιές μέχρι τη Σητεία. Οι ξεσαλωμένες τράπεζες πιέζουν ασφυκτικά τους εργοδότες και αυτοί με τη σειρά τους μετακυλίουν το πρόβλημα στους εργαζόμενους, που συχνά έχουν να επιλέξουν μεταξύ των απόλυτα εξευτελιστικών αμοιβών και της ανεργίας, που αυξάνεται με εφιαλτικούς ρυθμούς.



Το πρόβλημα δεν αφορά ούτε μόνο τους εργοδότες, ούτε μόνο τους εργαζόμενους. Υπάρχουν εργοδότες που λόγω της πολιτικής των τραπεζών οδηγούνται στο λουκέτο και τούτη η πορεία δεν ανατρέπεται όσο τσεκούρι και να πέσει στο ήδη πιεσμένο εργασιακό κόστος. Αλλά υπάρχουν και «καπάτσοι», που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να συμπιέσουν όσο περισσότερο μπορούν το εργατικό κόστος. Εμφαντικό είναι το παράδειγμα της ΙΚΕΑ, που πιέζει για μειώσεις στους μισθούς κατά 8-11% και για ατομικές συμβάσεις, σα να μην της φτάνει το καπέλο που φοράει στις τιμές των προϊόντων που εμπορεύεται στην Ελλάδα.



Σε τούτη την κατηγορία, καταγγέλλουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει η ΝΕΟΓΑΛ, που παρά την κρίση των τελευταίων τριών χρόνων παραμένει κερδοφόρα. Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο το ήθος που δείχνει κάθε εταιρία και στις μέρες μας αποτελεί συστατικό στοιχείο του προφίλ της και κατ’ επέκταση της εμπορικότητάς της. Όπως επισημαίνουν στην ερώτησή τους οι βουλευτές, τα τελευταία χρόνια η ΝΕΟΓΑΛ έχει χρηματοδοτηθεί για το επενδυτικό πρόγραμμά της με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, επωφελούμενη από τους αναπτυξιακούς νόμους. Άρα, η Πολιτεία δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις. Οφείλει να παρέμβει υπέρ των εργαζομένων, αν και σε τούτες τις συνθήκες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να καταφέρει κάτι.



Μάλλον, όφειλε να παρέμβει πολύ πριν, όταν έδινε τις χρηματοδοτήσεις, επιβάλλοντας όρους όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις θέσεις εργασίας. Η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας είναι απαραίτητη, αλλά δεν είναι δυνατόν να δίνεται άνευ όρων.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το χαμένο στοίχημα της ανακύκλωσης

Η αποτυχία του δήμου Καβάλας στον τομέα της ανακύκλωσης είναι απόλυτη, ομολογημένη και εμφαντική. Σε έναν τομέα, όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση όφειλε να πρωτοπορεί έγιναν μόνο κάτι σπασμωδικές κινήσεις, που ελλείψει ενός σχεδίου συνεκτικού ήταν μοιραίο να αποτύχουν. Οι ευθύνες όσων άσκησαν και ασκούν διοίκηση είναι δεδομένες. Δεν σχεδίασαν, δεν επέμειναν, δεν πίεσαν, δεν αναζήτησαν πηγές χρηματοδότησης σε εποχές που λεφτά υπήρχαν. Μιλώντας με ονόματα η ευθύνη βαραίνει προσωπικά τον νυν δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή, τον προκάτοχό του Στάθη Εριφυλλίδη, αλλά και τον μακαρίτη Λευτέρη Αθανασιάδη, που δεν έκανε την αρχή γιατί δεν πίστευε σε τέτοιες ιδέες.



Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο εκάστοτε δήμαρχος, όσο καταλυτικός και αν είναι ο ρόλος του. Η ανακύκλωση σε τούτη τη χώρα δεν έχει προχωρήσει στους περισσότερους δήμους, όχι μόνο επειδή δεν την πίστεψαν οι δήμαρχοι, αλλά γιατί δεν την πίστεψαν οι τοπικές κοινωνίες. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ο ωχαδελφισμός όσων πετούν ελαφρά τη καρδία νάυλον σακκούλες και κωλόχαρτα στους μπλε κάδους, αλλά η νοοτροπία μας που καθορίζει την προεκλογική ατζέντα. Δεν υπάρχει ούτε ένα προεκλογικό πρόγραμμα συνδυασμού που να μην προτάσσει θέσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας, όταν άπαντες και όσοι είναι υποψήφιοι και όσοι πρόκειται να ψηφίσουν ξέρουν καλά ότι το ζήτημα της αντιμετώπισης της ανεργίας δεν είναι κατ’ εξοχήν υπόθεση της αυτοδιοίκησης.



Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται προεκλογικά. Η δύναμη της αδράνειας, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία δεν επέτρεψε για παράδειγμα στον δήμο Καβάλας λίγα χρόνια πριν να προχωρήσει στη δημιουργία ενός Κέντρου Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών (ΚΔΑΥ) στη Νέα Καρβάλη, επειδή κάποιοι έπεισαν τους πολίτες ότι πρόκειται για μια ωρολογιακή βόμβα, που σε συνδυασμό με τη ΒΦΛ και τα πετρέλαια απειλούσε το περιβάλλον και κατ’ επέκταση τη ζωή τους. Τότε όμως ουδείς μίλησε. Τα κόμματα και οι άλλες παρατάξεις άφησαν τον Σιμιτσή απομονωμένο να δίνει μια μάχη υπέρ της κοινής λογικής, όταν δεν υποδαύλιζαν τα πάθη.



Τώρα, που στο μεταξύ ο δήμος δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ΚΔΑΥ καθώς οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κάνουν κριτική. Για όσους σπεύσουν να αναθεματίσουν υποστηρίζοντας ότι και το ΚΔΑΥ να γινόταν δεν θα άλλαζε κάτι θεαματικά, η απάντηση είναι η ίδια με όσα κατά καιρούς δεν έγιναν όταν έπρεπε να έχουν γίνει: Δεν θα το μάθουμε ποτέ.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κρίση λόγω αντι-μνημονίου

Η κρίση που ξέσπασε στο κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων με την μετωπική σύγκρουση των «υπαρχηγών» Χρήστου Ζώη και Κώστα Μαρκόπουλου με τον αρχηγό Πάνο Καμμένο και την καθαίρεση Μαρκόπουλου με συνοπτικές διαδικασίες είναι άλλο ένα εμφαντικό δείγμα της σοβαρότητας της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Μια κρίση που δεν μπορεί παρά να επηρεάζει καταλυτικά και τους κομματικούς οργανισμούς, που έχουν αποστολή να την αναλύουν και να προτείνουν τρόπους υπέρβασής τους. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που είναι γέννημα θρέμμα της κρίσης. Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε σε χρόνο ρεκόρ και μέσω διαδικτύου έφτασε στις εκλογές του περασμένου Μαϊου στο 10,61% και στις εκλογές του Ιουνίου, έναν μήνα αργότερα σε συνθήκες απόλυτης πόλωσης στο 7,51%.



Ουδείς ετούτη τη στιγμή μπορεί να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Ό,τι όμως και να γίνει τελικά ένα είναι βέβαιο: Το εφεύρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ δεν μπορεί να κρατήσει στον χρόνο γιατί είναι βαθιά απολίτικο. Εκφράζει θυμό, αγανάκτηση, οργή, αλλά δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να εξελιχθεί σε πρόταση πολιτική με αρχή, μέση και τέλος. Άλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι στο λεγόμενο «αντιμνημονιακό μπλοκ» συνυπάρχουν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ηλία Κασιδιάρη της «Χρυσής Αυγής» αρκεί για να γίνει στους πάντες κατανοητό ότι «αντιμνημονιακό μπλοκ» ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.



Αυτό δεν σημαίνει ότι άπαντες πρέπει να αποδεχθούν την αναγκαιότητα των μνημονίων και να σπεύσουν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στους τροϊκανούς. Όχι. Αλλά από την άλλη, είναι επιτέλους καιρός να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Τα μνημόνια είναι επονείδιστες συμφωνίες, τις οποίες δεν προσυπέγραψαν δωσίλογοι, προδότες και προσκυνημένοι. Είναι κάκιστες συμφωνίες που έγιναν αποδεκτές από τους περισσότερους τουλάχιστον με το πιστόλι στον κρόταφο και τη θηλιά στον λαιμό λόγω της παγκόσμιας κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι κάποιοι πιστεύουν ότι εναλλακτική πρόταση υπάρχει, δεν αρκεί για να χωριστεί η χώρα και ο πολιτικός χάρτης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Ας πάψει αυτός ο τεχνητός διαχωρισμός και ας γίνει συζήτηση επί της ουσίας.



Το πρόβλημα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στον πυρήνα του είναι ο «αντιμνημονιακός» του χαρακτήρας. Το γεγονός δηλαδή ότι άνθρωποι με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές απόψεις συστεγάστηκαν σε έναν πολιτικό χώρο με μοναδικό κοινό παρονομαστή την αντίθεση στο μνημόνιο. Αλλά τούτο δεν συνιστά βάση πολιτική. Εξ ου και οι φυγόκεντρες τάσεις.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Χάρτινα" δημόσια κτίρια

Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική. Παγκόσμια είναι και πήρε αμπάριζα και μας, μόνο που στην ελληνική περίπτωση συμβαίνει ό,τι συνέβη στο τεμπέλικο γουρουνάκι του παραμυθιού που επειδή βαριόταν έστησε το τσαρδί του με άχυρο. Όταν ήρθε το κακό, τότε το άχυρο δεν μπόρεσε να αντέξει στιγμή. Αυτό συνέβη και με μας. Τον καιρό που ήταν παχιές όχι μόνο οι αγελάδες, αλλά και οι μύγες, οι ολίγιστοι που κυβερνούσαν τον έρμο τόπο δεν έμπαιναν ποτέ στον κόπο να σκεφτούν κάτι που υπερέβαινε τον ορίζοντα της εκάστοτε εκλογικής αναμέτρησης. Αντί να προσπαθήσουν να βάλουν μια τάξη στον κρατικό κορβανά, αβαντάριζαν με το αζημίωτο, είτε απλά ανέχονταν τη ρεμούλα και τη διαφθορά σε βάρος του κοινού μας σπιτιού. Κάποιοι ήταν πιο ατζαμήδες ή αδηφάγοι και κατέληξαν στη φυλακή, ενώ οι περισσότεροι αδιαφορούσαν τόσο ώστε να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.



Δεν ήταν μόνο το ατέλειωτο πάρτυ αρπαχτής στα μεγάλα δημόσια έργα. Ήταν και η παντελής αδιαφορία των κυβερνώντων για τη μόνωση των δημοσίων κτιρίων, που κατασπαταλούσαν αφειδώς ενεργειακούς πόρους. Στη χώρα που έχει ηλιοφάνεια 10-11 μήνες τον χρόνο, ελάχιστα δημόσια κτίρια το εκμεταλλεύονται, ενώ ένας άλλος πόρος ανανεώσιμης ενέργειας, η γεωθερμία, αναγγέλλεται από καιρού εις καιρόν, με κύριο στόχο τις εντυπώσεις. Τώρα που η κρίση έχει περιορίσει δραματικά τα διαθέσιμα κονδύλια ακόμα και για τη θέρμανση σε τούτη τη χώρα υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες που για να θερμανθούν χρειάζονται πολλαπλάσια ενέργεια από αυτή που θα χρειάζονταν εάν κατασκευάζονταν με στοιχειώδη ορθολογισμό. Αλλά κονδύλια για τη μόνωση ή για βιοκλιματισμό δεν περίσσευαν ποτέ, αφού πήγαιναν κατευθείαν στον κοινό λογαριασμό κατασκευαστών και πολιτικών.



Το χειρότερο είναι ότι το πρόβλημα δεν περιορίστηκε στα δημόσια κτίρια. Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, τα δημόσια κτίρια δίνουν τον τόνο, με συνέπεια η ίδια απαράδεκτη τάση να ακολουθείται και σε επίπεδο κατοικιών, όπου οι περισσότεροι εργολάβοι κατασκεύαζαν κτίρια γυμνά ή σχεδόν γυμνά για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο λύκος της κρίσης βρίσκεται από έξω και φυσά είναι αργά για δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο για κατασκευαστικές παρεμβάσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ανείπωτη τραγωδία και η ξυλόσομπα

Η απώλεια τριών μικρών παιδιών 5,7 και 15 χρόνων ξημερώματα Σαββάτου στη Μεσορόπη από πυρκαγιά συγκλονίζει. Θυμώνει. Εξοργίζει. Θλίβει. Στο άκουσμα της είδησης άπαντες έκαναν την ίδια σκέψη. Σκέφτηκαν το μέγεθος της απώλειας από τη θέση των τραγικών γονιών. Να βλέπουν το σπίτι τους παραδομένο στις φλόγες να ξέρουν ή να υποθέτουν ότι τα παιδιά τους είναι μέσα και διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Η δεύτερη σκέψη που έγινε και που εκφράστηκε χθες στις συζητήσεις των περισσότερων και στα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφορά την αιτία του κακού. Την ξυλόσομπα. Δίχως να το πολυσκεφτούν πολλοί έσπευσαν άμεσα να συνδέσουν το τρομακτικό γεγονός με την απαράδεκτη κατά τα άλλα κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, με συνέπεια άπαντες να στρέφονται σε τζάκια, ξυλόσομπες, θερμάστες υγραερίου, ερ κοντίσιον, πάνελ υπέρηθρων για να ζεσταθούν.



Αλλά σε τέτοιες στιγμές, μάλλον ακόμα περισσότερο σε τέτοιες στιγμές, είναι που επιβάλλεται κανείς να δείχνει τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. Παρά τη γενικευμένη οργή για την παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας από την πλευρά της κυβέρνησης σε ένα ζήτημα τόσο σημαντικό όσο της θέρμανσης οι γενικεύσεις δεν βοηθούν. Τουναντίον παραπλανούν και επιτείνουν ετούτο το νοσηρό κλίμα, που κυριαρχεί.



Αυτό που συνέβη στη Μεσορόπη ξημερώματα Σαββάτου με συνέπεια να κοπεί εντελώς βίαια, πρόωρα και τραγικά το νήμα της ζωής τριών μικρών παιδιών είναι αδιαμφισβήτητα μια ανείπωτη τραγωδία. Αλλά είναι και μια τραγική σύμπτωση, που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή ανεξάρτητα από την πηγή θέρμανσης που έχει κανείς επιλέξει ή υποχρεώθηκε να επιλέξει με δεδομένη την κατακόρυφη αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης. Εξάλλου, τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει κανείς να παίρνει καθημερινά είναι εξ ορισμού απαραίτητα, αν και όπως αποδεικνύεται δεν είναι πάντα αυτονόητα. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και αυτό που συνέβη στη Μεσορόπη είναι φοβερό. Αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει δίχως δεύτερες σκέψεις να ριχνόμαστε στον χορό της παράνοιας που έχει στηθεί πανελλαδικά. Η αντίδραση σε όσα μας απασχολούν πρέπει να συνοδεύεται από τη δέουσα ψυχραιμία πριν αποτρελαθούμε.



Νίκος Σπιτσέρης



ΥΓ: Το γεγονός ότι μεγαλώσαμε σε σπίτια που θερμαίνονταν με ξυλόσομπες δεν σημαίνει ότι καθημερινά διατρέχαμε θανάσιμο κίνδυνο και ως εκ θαύματος σωθήκαμε. Η εύλογη οργή δεν είναι δυνατόν να μετατρέψει τις ξυλόσομπες σε θανάσιμες παγίδες.

Read More

Μια αλήθεια για τον Γκόνη

Ώστε έτσι. Οι διόλου λίγοι επικριτές του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας Θοδωρή Γκόνη είναι αδικαιολόγητα εμπαθείς και βάλλουν εναντίον του διότι θέλουν να πλήξουν τον δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή. Βολική αλήθεια, αλλά μισή. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που την παρήγγειλαν. Δικαίωμά τους. Άλλωστε, πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ο Γκόνης φρόντισε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Καβάλα να αποκτήσει φίλους και εχθρούς με ένα μπλαζέ υφάκι, που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι. Αλλά το θέμα δεν είναι, ούτε ήταν το ύφος και το στιλ του Γκόνη.



Το πρόβλημα αφορά τον Σιμιτσή, αλλά όχι επειδή τάχατες οι οχτροί του ξεσπούν στον Γκόνη για να τον πλήξουν. Η επιλογή του Γκόνη υπήρξε στ’ αλήθεια προκλητική, επί τρία χρόνια (2010, 2011 και 2012) που αναίτια και κόντρα σε κάθε λογική, ο Σιμιτσής επέμενε να τον αμείβει για μια θέση που δεν υπήρχε, ούτε θα έπρεπε να υπάρχει: Τη θέση του καλλιτεχνικού συμβούλου του Φεστιβάλ Φιλίππων. Με εξαίρεση το καλοκαίρι του 2009, που μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Ιωάννου τον Μάιο το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας δεν είχε καλλιτεχνικό διευθυντή οπότε η ανάθεση του Φεστιβάλ στον Γκόνη είχε λογική, η επιμονή του δημάρχου να πληρώνει συγχρόνως δυο καλλιτεχνικούς διευθυντές, έναν για το ΔΗΠΕΘΕ και έναν για το Φεστιβάλ Φιλίππων επί τρία χρόνια ήταν εξοργιστική για οιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο.



Εάν ο Σιμιτσής είχε καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Γκόνης είναι αυθεντία στον τομέα του έπρεπε από την αρχή να του αναθέσει την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Η επιμονή του να πληρώνει επί τρία χρόνια δυο καλλιτεχνικούς διευθυντές από τον κορβανά του δήμου, τον Αμπαζή για το ΔΗΠΕΘΕ και τον Γκόνη για το Φεστιβάλ Φιλίππων, ήταν δίχως υπερβολή σκανδαλώδης, με τον Γκόνη να βρίσκεται αυτονόητα στο επίκεντρο της κριτικής. Αυτός ήταν που αμειβόταν για μια θέση που δεν υπήρχε πριν από αυτόν και δεν θα υπάρχει πλέον από το ερχόμενο καλοκαίρι, που ο ίδιος ο Γκόνης θα κάνει το αυτονόητο: Θα έχει την ευθύνη του Φεστιβάλ Φιλίππων με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.



Νίκος Σπιτσέρης



ΥΓ: Το πρόγραμμα που κατάφερε να ετοιμάσει ο Γκόνης για τον χειμώνα με ελάχιστα χρήματα είναι εξαιρετικό το δίχως άλλο. Ραντεβού στην «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου».

Read More

Αλληλεγγύη δίχως ρατσιστές μεσάζοντες

Η πρωτοβουλία του Συλλόγου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Καβάλας να διανείμει αλεύρι, πατάτες, ρύζι και αγουρέλαιο αύριο το πρωί στο πλαίσιο του κινήματος χωρίς μεσάζοντες δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση. Ούτε εναλλακτική επιλογή για την εξυγίανση της αγοράς. Οι τομές που επιβάλλονται προκειμένου να φτάνουν τα προϊόντα της γης με τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση στους καταναλωτές είναι υπόθεση της συντεταγμένης Πολιτείας και όχι συλλόγων. Η σημασία της πρωτοβουλίας έγκειται στον συμβολισμό της. Την αξία της αλληλεγγύης που αναδεικνύει. Ο σύλλογος ανέργων, όπως και άλλοι σύλλογοι κατά καιρούς, απαρτίζονται από ανθρώπους που αναλύουν τις αιτίες της κρίσης με τον τρόπο τους. Που προτείνουν λύσεις με βάση τα πιστεύω τους, με τα οποία άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν. Αλλά μέσα στην κρίση δεν στέκονται με σταυρωμένα χέρια, ούτε εξαντλούνται σε κινητοποιήσεις καταγγελίας.



Τείνουν το χέρι στον πλησίον. Στέκονται δίπλα του σε τούτη την πρωτοφανή κρίση και δείχνουν στην πράξη πως κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν. Όχι με λόγια παχιά, μα με απτές πράξεις. Με σακκιά πατάτες και δοχεία λάδι. Δίνουν το χέρι την ίδια στιγμή στον καταναλωτή που αδυνατεί πια να αντεπεξέλθει στα καθημερινά έξοδα και τον παραγωγό, που αντιμετωπίζει από την πλευρά του ανάλογα αδιέξοδα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν μια συνεκτική αλυσίδα αλληλεγγύης μεταξύ των μεν και των δε, ικανή να τους βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και να μην αφήσει ελεύθερο το πεδίο στη «Χρυσή Αυγή» και τις παραφυάδες της να αλωνίζουν, χρωματίζοντας ρατσιστικά την ανθρωπιστική βοήθεια.



Αύριο τα μέλη του συλλόγου ανέργων δεν θα διανείμουν προϊόντα χωρίς μεσάζοντες ούτε σε Έλληνες, ούτε σε αλλοδαπούς. Θα διανείμουν αυτά τα προϊόντα σε ανθρώπους, που ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και θρησκευτικής πίστης αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία. Ίσως αυτή να είναι η πιο ουσιαστική συνεισφορά τους, παρά η πράξη αυτή καθεαυτή. Μια κίνηση αλληλεγγύης και ανθρωπιάς χωρίς δηλητηριώδεις ρατσιστικές υποσημειώσεις που στοχεύουν στο θυμικό των ανθρώπων εν μέσω κρίσης για να τους στρέψουν εν τέλει ενάντια στον πλησίον.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με λένε Νίκο

Νίκο με λένε και δεν είναι λίγο. Ούτε σύμπτωση. Χρόνια πολλά πριν μου δόθηκε το όνομα του βρακοφόρου συνονόματου παππού σε τούτη τη νοερή σκυταλοδρομία στην απεραντοσύνη του κόσμου και έχω την ευθύνη να το γιορτάσω δεόντως. Αυτό κάνω από το πρωί. Βρήκα μιαν αγκάλη σε μια άκρη του ορμητικού χειμάρρου της καθημερινότητας, άναψα φωτιά για να στεγνώσω εγώ και οι φίλοι που θα σπεύσουν να μου ευχηθούν τα «χρόνια πολλά» ώσπου να ξαναριχτούμε στη μάχη της καθημερινότητας πιο δυνατοί. Πιο αποφασισμένοι. Άλλωστε, οι γιορτές άλλο δεν είναι παρά μικρές στάσεις στον ρου του άχρονου χρόνου για τα τόσο πολύτιμα ξόρκια κατά της φθοράς. Τελετές για να μη χανόμαστε. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν οι τριχωτοί πρόγονοι όταν έστησαν τις πρώτες γιορτές για να ορίζουν την αρχή και το τέλος της σποράς και του κυνηγιού. Κάπως έτσι το σκέφτηκαν οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι που έκαναν τις πρώτες μετρήσεις του χρόνου για να έρθει τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο επιχειρηματίας που έγινε φιλόσοφος, και να ορίσει τη διάρκεια του χρόνου σε 365 μέρες. Στις χαρακιές του χρόνου που αυτός όρισε τοποθετήθηκαν οι ονομαστικές γιορτές.



Η σκυτάλη του παππού είναι από καλό ξύλο. Άγεθρο κατά πάσα πιθανότητα, δεδομένου ότι ως σπουδαίος υλοτόμος ήξερε από ξύλα. Δεν την αφήνω στιγμή. Μετά από τούτο το ξέφωτο θα ξαναβγώ ακόμα πιο αποφασισμένος στον μαραθώνιο της καθημερινότητας, που τα τελευταία χρόνια σπάρθηκε με εμπόδια, που συχνά φαντάζουν ανυπέρβλητα. Εξάλλου, είναι και η φρέσκια εντολή του βρακοφόρου παππού.



- Το νου σου, μού ‘πε, στη σκυτάλη. Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου.



- Μα, παππού, τόλμησα να πω, δεν είναι εύκολα τα πράγματα.



- Δηλαδή; ρώτησε.



Του ανέφερα κάτι για μνημόνια και λογαριασμούς. Για τα φαντάσματα της Βαϊμάρης, που σεργιανίζουν με θράσος και απειλούν. Για τις δυσκολίες της ζήσης. Δεν είπε λέξη. Μόνο γέλασε με τη σοφία του ανθρώπου, που έχασε τρία παιδιά από ευλογιά μέσα σε δέκα μέρες. Με τη γνώση αυτού που πείνασε μέχρι θανάτου στην κατοχή. Δεν είπε τίποτα, παρά μόνο επανέλαβε να ‘χω το νου μου στη σκυτάλη και ξαναγύρισε με μακριές δρασκελιές στις βουνοκορφές όπου έζησε.



- Χρόνια πολλά, είπε από ψηλά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι διαπραγματεύσεις και η πυρκαγιά

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν γίνονται διαπραγματεύσεις. Γίνονται όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του φορολογικού νομοσχεδίου, που αποσύρθηκε κακήν κακώς για να συνταχθεί εξ αρχής μετά τις έντονες αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά μετά τις διαρροές περί φορολόγησης 45% για εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ. Αυτό δεν θα ήταν φορολόγηση, αλλά πλιάτσικο κανονικό, που σε συνδυασμό με τα μνημόνια, το απόλυτο τέλμα της αγοράς και τις απαγορευτικές τιμές ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης όπως η θέρμανση, θα μπορούσε να δώσει τη χαριστική βολή σε μια κυβέρνηση, που αισθάνεται και είναι όλο και πιο ανασφαλής. Άλλωστε, οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. μετά τις πρόσφατες διαγραφές ένεκα μνημονίου και την ανεξαρτητοποίηση του Ανδρέα Λοβέρδου συμπληρώνουν αθροιστικά 150 βουλευτές συν την κοινοβουλευτική ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς, που δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη με αυτή την πολιτική.





Το ερώτημα είναι αν με δεδομένο τον συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αξιώσεις των νταβατζήδων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου υπάρχουν όντως περιθώρια για την άσκηση μιας άλλης πολιτικής. Αν είναι δυνατόν μέσω των περιβόητων διαρθρωτικών αλλαγών, που εξαγγέλλονται τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά δεν γίνονται, να αλλάξει κάτι ουσιαστικά.



Η απάντηση είναι προφανής. Όχι. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι δυνατόν να δώσουν απαντήσεις με την ύφεση να έχει νεκρώσει τα πάντα. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να γίνει αν δεν πέσει ζεστό χρήμα στην αγορά μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων για παράδειγμα ώστε να αρχίσει πάλι κάτι να κινείται. Όσο οι δείκτες ανάπτυξης κινούνται υπό το μηδέν και σταδιακά προσεγγίζουν θερμοκρασίες Κάτω Νευροκοπίου τον Γενάρη, δεν υπάρχει απολύτως καμμία ελπίδα ανάκαμψης. Οι κατά τα άλλα αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν ούτε να γίνουν, ούτε να αποδώσουν κατ’ ελάχιστον δίχως να κινηθεί ρευστό στην αγορά.



Είναι στοιχειώδες. Όταν το σπίτι καίγεται δεν ανοίγεις κουβέντα με τον γείτονα ούτε για την ποιότητα των μονωτικών υλικών, ούτε για βιοκλιματισμό. Καλείς επειγόντως την Πυροσβεστική να ρίξει τόνους νερό για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί και μετά αφού ο κίνδυνος έχει παρέλθει σχεδιάζεις τις όποιες αλλαγές.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ρήξη και ο Λοβέρδος

Η ανακοίνωση της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα με τον τίτλο ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ (Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας) υπό τον Ανδρέα Λοβέρδο ούτε ξάφνιασε, ούτε τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού σκηνικού. Εξάλλου, μεταξύ των ουκ ολίγων σχολίων που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεχωρίζει το εξαιρετικά εύστοχο «σήμερα, ευκολότερο είναι να κάνεις νέο κόμμα, παρά να σου πετύχει η μπεσαμέλ...» Πάντως, σε κάθε περίπτωση, αυτό που επιβεβαιώνει η κίνηση Λοβέρδου είναι πως το πολιτικό σκηνικό όπως σήμερα υπάρχει οδεύει προς πλήρη ανατροπή. Τίποτα από ό,τι φαίνεται πως ισχύει σήμερα, δεν θα υπάρχει αύριο. Το περίσσευμα οργής και αγανάκτησης που πυροδοτεί η πολιτική που εφαρμόζεται στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής του σπάταλου ευρωπαϊκού νότου επιφυλάσσει ανατροπές αντίστοιχες αυτών που έλαβαν χώρα το περασμένο καλοκαίρι στις δυο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.



Η ρήξη είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι επίκειται και θα αλλάξει πλήρως τον χάρτη ανεξάρτητα από την τύχη του εγχειρήματος του φιλόδοξου πρώην υπουργού Υγείας. Αλλά το σημαντικότερο δεν είναι ούτε η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, ούτε η επαναχάραξη του πολιτικού χάρτη. Ελάχιστους αφορά ποια από τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα θα επιβιώσουν εν τέλει στη νέα εποχή. Το ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα τεθεί επί τάπητος είναι πότε θα επέλθει μια κάποια ισορροπία μεταξύ πολιτικής εξουσίας και του ξεσαλωμένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που επιβάλλει του όρους του και στο πολιτικό σύστημα και στην οικονομία.



Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι η κρίση που ζούμε οφείλεται μόνο στις δεδομένα αδηφάγες ορέξεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η ευθύνη βαραίνει σε απόλυτο βαθμό το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που παρεμπιπτόντως υπηρέτησε με προσήλωση ο Αν. Λοβέρδος, το οποίο διαχειρίστηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο τις τύχες της χώρας, αδιαφορώντας αν δια του υπερδανεισμού υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών. Αλλά, η ανάλυση της κρίσης που ζούμε δεν επιτρέπει να εστιάσει κανείς ούτε στο δέντρο, ούτε στο δάσος. Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που προκαλούν οι νταβατζήδες των λεγόμενων «αγορών», μα και αμιγώς ελληνική.



Η ρήξη με ό,τι εκπροσωπεί ο Ανδρέας Λοβέρδος και οι συν αυτώ είναι απαραίτητη σε κάθε περίπτωση.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά

Η κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων του AIDS στην Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνει δραματικά την ανθρωπιστική πλευρά του ζητήματος, καθώς και την ανυπαρξία κοινωνικών δομών ικανών να αντιμετωπίσουν τα νέα προβλήματα. Τους πρώτους δέκα μήνες του 2012 δηλώθηκαν 1.049 νέα περιστατικά, από τα οποία τα 883 (ποσοστό 84,2%) αφορούν άνδρες και τα 166 (15,8%) γυναίκες.



Όπως σημειώνει το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, η πορεία της επιδημίας HIV ακολουθεί σταθερά ανοδική πορεία την τελευταία δεκαετία. Το 2002 τα νέα κρούσματα περιορίζονταν στα 3,6 ανά 100.000 πληθυσμού, αριθμός που αυξήθηκε το 2008 στις 5,8 περιπτώσεις. Το 2011 καταγράφηκε νέα, σημαντική άνοδος με 8,5 νέα περιστατικά ανά 100.000 πληθυσμού, η οποία συνεχίζεται το πρώτο δεκάμηνο του 2012 με 9,2 κρούσματα ανά εκατό χιλιάδες.



Οι αιτίες είναι πολλές και συναφείς με τούτη την καταχνιά που σκεπάζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Λόγω της κρίσης αυξήθηκαν οι πειραματισμοί με νέες πιο επικίνδυνες ενδοφλέβιες ουσίες, ενώ οι εξαθλιωμένοι χρήστες χρησιμοποιούν συχνά χρησιμοποιημένες σύριγγες για τη δόση τους. Η κρισιμότητα του προβλήματος δεν προσφέρεται ούτε για δακρύβρεχτα λογύδρια, ούτε για τσάι και συμπάθεια. Απαιτείται άμεση παρέμβαση των ανθρώπων που ασχολούνται με το αντικείμενο και μπορούν να κατανοήσουν τα αδιέξοδα των χρηστών. Κι όμως, σε αυτές τις συνθήκες το ΚΕΘΕΑ και οι μονάδες απεξάρτησης που διατηρεί όπως η δική μας "Κιβωτός" αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Αντί να έχουν τη δυνατότητα να δώσουν λύσεις στα νέα προβλήματα, καρκινοβατούν. Η κρίση και η πραγματικά δραματική οικονομική κατάσταση της χρεοκοπημένης χώρας δεν δικαιολογεί ολιγωρία, πολλώ δε μάλλον που εν προκειμένω είναι η αιτία του προβλήματος. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει πόρους από ευρωπαϊκά ταμεία με στόχο όχι απλά τη στήριξη του έργου του ΚΕΘΕΑ, αλλά την αναβάθμισή του. Οι εξαθλιωμένοι χρήστες που αργοπεθαίνουν κάθε μέρα εκτεθειμένοι πλέον άμεσα και στο AIDS δεν μπορούν να περιμένουν την ανάταξη της οικονομίας. Πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά. Κάθε μολυσμένη σύριγγα, αλλά και κάθε δόση των εξαρτημένων που δεν χωρούν στις λίστες των κοινοτήτων καταρρακώνουν ό,τι απόμεινε από το ευρωπαϊκό προφίλ της χώρας στο όνομα του οποίου η ελληνική κοινωνία ματώνει καθημερινά.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η κρίση και το κυνήγι των μαγισσών

Ζούμε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις του καπιταλισμού. Μια κρίση που εύστοχα και εύλογα συγκρίνεται συχνά με την κρίση του 1929-’33, που εν τέλει οδήγησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επί της ουσίας το πρόβλημα ξεκινά από το τέλος της δεκαετίας του ’60 όταν το μοντέλο του φορντισμού που είχε εξαπλωθεί σαν παλιρροϊκό κύμα αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και τις ασύλληπτα πολλές για τα σημερινά δεδομένα θέσεις εργασίας έφτασε στα όριά του. Αυτό το μοντέλο, που μαζί με τις μεγάλες μονάδες παραγωγής, είχε συστατικά στοιχεία το ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα και τον κεϋνσιανισμό, δηλαδή μια πολιτική σημαντικών παροχών προς τους εργαζόμενους σε αντιστάθμισμα των εξοντωτικών ρυθμών εργασίας, παρουσίασε σημάδια κόπωσης τη δεκαετία του ’60 και εν τέλει αντικαταστάθηκε από το μοντέλο της ευέλικτης συσσώρευσης.



Από την παραγωγή «για όταν χρειαστεί» (just in case), ο καπιταλισμός πέρασε στο μοντέλο της παραγωγής «για τότε που χρειάζεται» (just in time), που προσαρμοζόταν εύκολα στη ζήτηση. Η τομή ήταν τεράστια. Η εποχή που ο Χένρυ Φόρντ και οι σύγχρονοί του αντιμετώπιζαν τους εργαζομένους τους και ως καταναλωτές και φρόντιζαν να έχουν επαρκές εισόδημα για να καταναλώνουν τα προϊόντα που παράγουν παρήλθε ανεπιστρεπτί. Ο «τογιοτισμός» (ονομάστηκε έτσι γιατί πρωτοεφαρμόστηκε στο εργοστάσιο της Τογιότα) στηρίχθηκε στις ευέλικτες μορφές εργασίας. Το νέο σύστημα παραγωγής δεν διακρίνεται μόνο για τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας που επιβάλλει, αλλά και για την ασύδοτη δράση των χάρτινων χρηματιστηριακών αξιών, που μέχρι τη δεκαετία του ’60 στήριζαν ως επί το πλείστον και αναφέρονταν στην πραγματική παραγωγή.



Αυτές οι ανισορροπίες που κλόνισαν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και με την πετρελαϊκή κρίση του ’80, αλλά και αργότερα ξανά και ξανά έχουν δημιουργήσει το σημερινό αδιέξοδο. Η ψευδαίσθηση που καλλιεργήθηκε ότι θα μπορούσε τάχατες η Ευρώπη να απολαμβάνει δίχως να παράγει, παρά μόνο να πουλάει υπηρεσίες, οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα της Ευρωζώνης. Επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα της χρεοκοπημένης Ελλάδας σήμερα, που επιτάθηκε λόγω του πελατειακού κράτους και των ασυγχώρητων λαθών του πολιτικού προσωπικού, που απεδείχθη κατώτερο των περιστάσεων.



Σε τούτη τη συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ αντί της πολιτικής ανάλυσης των αδιεξόδων του συστήματος αναζητά τους ενόχους υιοθετώντας θεωρίες συνωμοσίας. Χρόνος για μια βαθιά θεωρητική και πολιτική ανάλυση δεν απομένει. Προέχει το κυνήγι μαγισσών και οι τηλεοπτικές ατάκες.



Νίκος Σπιτσέρ

Read More