Φωτοβολταϊκά στη στέγη

Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν αρκούν αυτή τη στιγμή για να καλύψουν τις ενεργειακές μας ανάγκες. Μπορούν όμως κάλλιστα να λειτουργούν συμπληρωματικά, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας άλλης κουλτούρας, που είναι εξίσου σημαντική, με την πρόοδο των ερευνών για την εξέλιξή τους. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται ο δήμος Αλεξανδρούπολης και ήδη το δημοτικό σχολείο της Νέας Χιλής είναι το πρώτο, που θα καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα με ενέργεια από τον ήλιο, μετά την τοποθέτηση φωτοβολταϊκών συστημάτων στη στέγη του. Ο στόχος του προγράμματος δεν είναι μόνο η εξοικονόμηση ενέργειας και η βελτίωση της ενεργειακής αποδοτικότητας των δημοσίων κτιρίων, που είναι απολύτως απαραίτητη σε συνθήκες κρίσης, αλλά και η ευαισθητοποίηση των παιδιών σε θέματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, σημειώνει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Γιάννης Φαλέκας.

Το παράδειγμα του δημοτικού σχολείου της Αλεξανδρούπολης είναι ενδεικτικό των δυνατοτήτων που υπάρχουν και μένουν ανεκμετάλλευτες ελλείψει ενός συνολικού σχεδίου για τη χώρα. Το γεγονός ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όντως δεν αρκούν για να καλύψουν σήμερα τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να αξιοποιηθούν πολλαπλώς για να μειώσουν την εξάρτησή της από τα ορυκτά καύσιμα, καθώς και το κόστος θέρμανσης, ψύξης και φωτισμού. Παράλληλα με την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στις στέγες σχολείων, μπορούν να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά για τη λειτουργία των στύλων φωτισμού στους δρόμους, να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες και να τεθεί επιτέλους σε εφαρμογή η εκμετάλλευση των γεωθερμικών πεδίων.

Αρκεί να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση και να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, που στο όνομα του περιβάλλοντος ορθώνουν διαρκώς εμπόδια, προτάσσοντας το ζήτημα της αισθητικής ρύπανσης ή των συνεπειών που μπορεί για παράδειγμα να υπάρξουν στο οικοσύστημα ακόμα και από τη λειτουργία μιας ανεμογεννήτριας. Αρνούμενοι να αντιληφθούν ότι οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στο φυσικό τοπίο μπορεί να αλλάζουν συχνά τις ισορροπίες, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι εξ ορισμού αρνητικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λίμνη Πλαστήρα, που δημιουργήθηκε από ένα φράγμα στα Κακαβάκια, που συγκέντρωσε τα νερά του Ταυρωπού και εποχικών ρεμάτων με συνέπεια τη δημιουργία ενός εξαιρετικού υδροβιοτόπου εκεί που παλιά υπήρχαν χωράφια και αγροικίες. Το φράγμα άλλαξε άρδην δεδομένα και ισορροπίες δημιουργώντας ένα νέο σημείο ισορροπίας, που αποδείχθηκε πολλαπλώς πιο ωφέλιμο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ο κεντρώος Τσίπρας

Η συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στην εκπομπή Netweek της Έλλης Στάη στη ΝΕΤ επιβεβαίωσε τη σταδιακή μεν, αλλά ολοκληρωτική μετατόπισή του από την περιοχή που μέχρι πρότινος γειτνίαζε με τις ακροαριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στον πολιτικό χώρο της κυβερνητικής κεντροαριστεράς. Τα όσα είπε ο κ. Τσίπρας εκφράζουν πολλά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, καθώς και τον λεγόμενο χώρο του δημοκρατικού κέντρου και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης με στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση.



Όσον αφορά τα ταξίδια του στη Γερμανία και στην Αμερική και μάλιστα στην έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Τσίπρας δήλωσε αποφασισμένος να συμμαχήσει ακόμα και με τον διάβολο για να σωθεί η χώρα από το αδιέξοδο. Όταν μίλησε για μια άλλη οικονομική πολιτική και του τέθηκε το ερώτημα αν λεφτά υπάρχουν, αλλά η κυβέρνηση δεν τα δίνει στους εργαζόμενους αναγνώρισε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», προσθέτοντας πως η λύση μπορεί να βρεθεί μόνο αν η χώρα επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης. Διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του δεν θέλει να διώξει επενδυτές: «Θέλουμε αξιοποίηση και όχι εκποίηση του Δημόσιου» εξήγησε, προσθέτοντας ότι «θα κρίνουμε με βάση το συμφέρον της χώρας».



Όταν ρωτήθηκε με ποιες δυνάμεις μπορεί να συνεργαστεί εάν δεν πάρει αυτοδυναμία, αφού τόνισε πως το κόμμα του θα επιδιώξει ευρύτερες συνεργασίες ακόμα και αν κατακτήσει την αυτοδυναμία γιατί οι συνεργασίες είναι στην κουλτούρα του δήλωσε έτοιμος να συνεργαστεί με δυνάμεις από τον «λαϊκό χώρο του Κέντρου», της δεξιάς και της κεντροαριστεράς.



Τόνισε πως θα ήταν αστείος αν έθετε ζήτημα εξόδου της χώρας από το ευρώ, αναγνώρισε ότι η δανειακή σύμβαση είναι διακρατική συμφωνία που –αν και κακή-κάκιστη- θα σεβαστεί, υπογραμμίζοντας πως πρέπει να τη θάψουμε βαθιά για να μη μολύνει με το μικρόβιο της ύφεσης το σύνολο της Ευρώπης, δίχως να παραλείψει να αναφερθεί σε κεϋνσιανές πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η λέξη επαναδιαπραγμάτευση για το μνημόνιο ακούστηκε τόσο καθαρά όσο ποτέ.



Το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι αν αυτή η πολιτική ατζέντα, που μπορεί να αποτελέσει μια βάση συνεργασίας και με τη ΔΗΜΑΡ και με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει αποδεκτή εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ίδωμεν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μουσικά σχολεία

Οι κινητοποιήσεις που θα κάνουν αύριο γονείς και μαθητές των Μουσικών Σχολείων επαναλαμβάνουν σαν ηχώ θαρρείς το παράλογο της εποχής. Αν διαδήλωναν μόνο για το κόστος μεταφοράς από και προς το σχολείο, που είναι ένα από τα αιτήματα όχι όμως το σημαντικότερο, τότε θα υπήρχε λογική. Το να διαδηλώνουν όμως για να παίρνουν οι απόφοιτοι μια πιστοποίηση ότι όντως αποφοίτησαν από Μουσικό Σχολείο και όχι από Γενικό και για να καλυφθούν επιτέλους έστω στη μέση της χρονιάς τα ουκ ολίγα κενά σε δασκάλους μουσικής, δεν έχει λογική. Σε μια στοιχειωδώς σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα δεν θα υπήρχε περίπτωση να συμβεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ο λόγος ύπαρξης των Μουσικών Σχολείων είναι να παρέχουν μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση μουσικές γνώσεις, οπότε η πιστοποίησή τους θα ήταν αυτονόητη. Όπως, ακόμα σημαντικότερο, αυτονόητη θα ήταν η τοποθέτηση δασκάλων μουσικής από την έναρξη της σχολικής χρονιάς.



Είναι απλό· απλούστατο. Σε μια στοιχειωδώς σοβαρή χώρα τα Μουσικά Σχολεία υπάρχουν και λειτουργούν εφόσον καλύπτουν μια συγκεκριμένη αναγκαιότητα. Εντάσσονται στον συνολικότερο εκπαιδευτικό σχεδιασμό για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες της κοινωνίας. Όταν η λειτουργία Μουσικών Σχολείων εντάσσεται σε ένα τέτοιο πλαίσιο αιτήματα σαν και αυτά της αυριανής κινητοποίησης δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποτελούν σημείο τριβής. Οι πιστοποιήσεις των αποφοίτων θα ήταν μια αυτονόητη διαδικασία, ενώ δεν θα υπήρχε περίπτωση να παρατηρείται έλλειψη σε καθηγητές μουσικής.



Αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Εδώ η λειτουργία των Μουσικών Σχολείων σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε στο ποδάρι. Οι Σύλλογοι Γονέων και οι διευθυντές των σχολείων θέτουν το ζήτημα της κάλυψης των ουκ ολίγων κενών σε καθηγητές μουσικής και απόκριση δεν παίρνουν. Στο μεταξύ, οργιάζουν οι φήμες περί υποβάθμισης ή και κατάργησης των Μουσικών Σχολείων, όπως συνέβη με τα Αθλητικά Γυμνάσια και Λύκεια. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι καθηγητές μουσικής, με την αρωγή και των άλλων συναδέλφων τους, κάνουν ακόμα τη δουλειά τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα πορεύεται το Μουσικό Σχολείο Καβάλας με οδηγό το μεράκι των εκπαιδευτικών που αρνούνται να τα παρατήσουν, του Συλλόγου Γονέων που βοηθά πάντα όπου και όπως μπορεί και της διεύθυνσης του Σχολείου. Δεν το βάζουν κάτω. Αλλά υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι βέβαιο αν θα τα καταφέρουν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πικροδάφνες

Την περασμένη εβδομάδα κλάπηκαν διακόσιες φρεσκοφυτεμένες πικροδάφνες από τις διαχωριστικές νησίδες της διαδρομής Καβάλα-Παληό. Νύχτα έγινε.



Το πρώτο συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αντιμετώπισαν αυτή την απλούστατη παρέμβαση του δήμου για τον εξωραϊσμό της καθεμέρας μας με μια τυφλή οργή, εναντίον του πλησίον. Δεν το έκαναν γιατί πεινούσαν δεδομένου ότι οι πικροδάφνες δεν τρώγονται, ούτε έχουν μεταπωλητική αξία. Δεν το έκαναν για να στείλουν ένα μήνυμα στο πλαίσιο μιας ακτιβιστικής ενέργειας. Το έκαναν με μοναδικό κίνητρο το μίσος κατά του δήμου και των δημοτών. Δεν αισθάνονται πολίτες, δεν αισθάνονται δημότες, δεν θέλουν τίποτα που να βελτιώνει έστω και στοιχειωδώς την καθημερινότητα.



Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι τόλμησαν να το πράξουν σε έναν δρόμο πολυσύχναστο, βέβαιοι ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Βέβαιοι ότι ουδείς εκ των διερχόμενων οδηγών θα έμπαινε στη διαδικασία να τους καταγγείλει. Όχι, δεν είμαστε ρουφιάνοι. Όταν βλέπουμε κάποιον να αποπατεί δίπλα μας, να σπάζει και να ρημάζει δημοτική ή δημόσια περιουσία δεν αντιδρούμε διότι πολύ απλά δεν θεωρούμε τα δημοτικά και δημόσια πράγματα δικά μας. Δεν αισθανόμαστε συνιδιοκτήτες, αλλά αντίπαλοι του κράτους και του δήμου. Μα, θα αντιτείνει κανείς, μπορεί οι πικροδάφνες να ξεριζώθηκαν ξημερώματα και έτυχε ουδείς να το αντιληφθεί. Πράγματι. Αλλά και μέρα-μεσημέρι να το ‘καναν ουδείς ή –έστω- ελάχιστοι θα αντιδρούσαν.



Το τρίτο συμπέρασμα είναι η σιγουριά τους ότι δεν πρόκειται να εντοπιστούν από τις διωκτικές αρχές, είτε γιατί οι αστυνομικοί είναι λιγοστοί, είτε γιατί σε συνδυασμό με την αδιαφορία των πολιτών, η πράξη τους δεν θα γινόταν γνωστή.



Κοντολογίς, αυτή η βαρβαρότητα δεν θα ήταν εύκολο να συμβεί για παράδειγμα στη Γερμανία. Όχι πως εκεί όλα βαίνουν καλώς. Αλλά εκεί υπάρχει συνείδηση δημότη-πολίτη. Εκεί θα φοβόνταν ότι κάποιος θα τους έβλεπε και θα το κατήγγειλε αμέσως στην αστυνομία. Εκεί ο χρόνος αντίδρασης της αστυνομίας μετά την καταγγελία θα ήταν άμεσος. Αλλά στη Γερμανία, όπως και στις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης τρώγαν βελανίδια όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη. Εκεί δεν έχουν ελιές από τα χρόνια του Πλάτωνα να διατηρούν αθάνατο το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με το θρόισμα των φύλλων, με συνέπεια να χρειάζεται να μελετούν χρόνια την ελληνική φιλοσοφία για να αντιληφθούν αυτά, που εμείς γνωρίζουμε ούτως ή άλλως. Από αέρος.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ζήτημα αξιών

Το παραμύθι ότι «μαζί τα φάγαμε» δεν πείθει ούτε τους εμπνευστές του, αντίθετα οργίζει και δικαίως την πλειοψηφία των πολιτών που δεν πήραν μέρος στο πάρτι της μεταπολίτευσης. Από την άλλη σκηνές από αυτό το απερίγραπτο πάρτι βγαίνουν σε συνέχειες στο φως, με τελευταία την απάτη με τις εικονικές συνταγές, που αποκάλυψαν «Τα Νέα». Απάτη με συνταγές πανάκριβων φαρμάκων και σκευασμάτων που γράφτηκαν και εκτελέστηκαν σε ονόματα νεκρών. Προφανώς η ευθύνη δεν είναι συλλογική. Δεν φταίμε συνολικά ως κοινωνία ούτε για τους επίορκους γιατρούς, ούτε για τα περιβόητα διαπλεκόμενα συμφέροντα, ούτε για τους δημοσιογράφους, που πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο. Η ευθύνη μας έγκειται στις αξίες που διαμορφώσαμε ως κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σήμερα, που η κρίση σεργιανάει στους δρόμους, αφήνει απλήρωτους τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, πετσοκόβει τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και κλείνει το ένα μαγαζί μετά το άλλο, η αγανάκτηση για αυτούς τους γιατρούς είναι καθολική.



Εάν όμως γινόταν να μεταφερθούμε νοητά στις δεκαετίες του ’90 και του 2000, πολλοί από όσους σήμερα θα ζητήσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, θα αδιαφορούσαν. Τότε, δεν προείχε η ηθική του πλησίον, αλλά το πορτοφόλι του και μάλιστα χωρίς να νοιάζει τους περισσότερους ο τρόπος που το γέμισε. Μεταξύ του γιατρού –ναι, υπήρχαν πολλοί τέτοιοι- που τιμούσε τον όρκο που είχε δώσει και γι αυτό κυκλοφορούσε με ένα αυτοκίνητο, που μπορεί να κατείχε 20 χρόνια και του γιατρού, που κυκλοφορούσε με το καγιέν, ελάχιστοι έμπαιναν στη διαδικασία να αξιολογήσουν το ήθος και την επιστημονική κατάρτιση ενός εκάστου. Ο μάγκας, ο άρχοντας, ο καραμπουζουκλής ήταν ο ιδιοκτήτης του καγιέν με συνοπτικές διαδικασίες. Ό,τι συνέβαινε δηλαδή με τους δημοσιογράφους, τους εκδότες, τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης και άλλους πολλούς.



Εν τέλει, αυτό που πρωτεύει δεν είναι αν θα καταδικαστούν οι γιατροί που έγραφαν συνταγές σε πεθαμένους. Το ζητούμενο είναι αν η κρίση μπορεί να γίνει ο καταλύτης για να αλλάξει το αξιακό μας σύστημα ως κοινωνία. Το αξιακό σύστημα που εξέθρεψε αυτά τα νοσηρά φαινόμενα και για το οποίο αναμφιβόλως φταίμε. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά όταν βλέπαμε τους άλλους να τρώνε, είτε τους καμαρώναμε, είτε θέλαμε να κάτσουμε μαζί τους στο ίδιο τραπέζι.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η μύτη

Ζούμε στη χώρα που οι «φωστήρες» του επικοινωνιακού επιτελείου της κυβέρνησης κόβουν και ράβουν κατ’ επιλογήν δηλώσεις αντιπάλων πολιτικών σε μια επίδειξη γκεμπελισμού, όπως συνέβη με την περίπτωση του βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου για να χρεώσουν στο ΣΥΡΙΖΑ την τρομοκρατική επίθεση στο Mall. Ζούμε στη χώρα, που ένας στους δέκα Έλληνες αναζητά πολιτικό σωσίβιο σε ένα ακροδεξιό ναζιστικό μόρφωμα όπως η «Χρυσή Αυγή», που απειλεί ευθέως τη δημοκρατική ομαλότητα. Ζούμε στη χώρα, που αν και ύμνησε με τον αρχηγό των Θεών, τον Δία τη φιλοξενία, ανέχεται να προπηλακίζεται ξένος αξιωματούχος στο πλαίσιο μιας εθιμοτυπικής επίσκεψης, όπως συνέβη πρόσφατα στο δημαρχείο Καβάλας με μέλη μιας Κίνησης, που επέλεξε να ονομάζεται «Πατριωτική».



Ζούμε σε μια χώρα, που μικρά παιδιά πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο, γέροντες αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, άνθρωποι με χρόνιες ασθένειες κάνουν περικοπές στη λήψη απαραίτητων φαρμάκων και πραγματικά στολίδια σαν το Νοσοκομείο Καβάλας αντιμετωπίζονται με ανεπίτρεπτη προχειρότητα, όπως συνέβη με τον γραμμένο στο ποδάρι οργανισμό, βάσει του οποίου ακρωτηριάζεται. Διότι κινήσεις όπως η υπαγωγή της Νευρολογικής στην Καρδιολογική κλινική για παράδειγμα δεν λογίζονται ως κινήσεις νοικοκυρέματος και εξορθολογισμού των δημοσίων δαπανών, αλλά σαν νέτος-σκέτος ακρωτηριασμός του ιδρύματος από ανθρώπους παντελώς άσχετους με το αντικείμενο.



Αλλά ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι. Σε τούτο τον μικρό πλανήτη συμβαίνουν καθημερινά μικρά θαύματα σαν τη μύτη, που μεγαλώνει στον πήχη του χεριού ενός Βρετανού επιχειρηματία. Ο άνθρωπος αυτός κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του από καρκίνο του δέρματος. Τη γλίτωσε, αλλά έχασε τη μύτη του και για ψυχολογικούς λόγους δεν ήθελε να βγει από το σπίτι του. Οι επιστήμονες του βρετανικού Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου (UCL) αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το περιστατικό δημιουργώντας την πρώτη μύτη στον κόσμο από το μηδέν, με βάση ένα γυάλινο εκμαγείο, που θα είναι μάλιστα ελαφρώς γαμψή σαν αυτή που αφαιρέθηκε λόγω καρκίνου και μεγαλώνει στον πήχη του επιχειρηματία. Σήμερα η μύτη αναπτύσσεται κανονικά στο χέρι του 56χρονου. Έχει αποκτήσει δηλαδή νευρικό δίκτυο, φλεβικό πλέγμα και φυσικά το δέρμα του χεριού.



Η μέθοδος δεν αφορά μόνο όσους έχουν βρεθεί σε μοίρα ανάλογη με αυτή του Βρετανού επιχειρηματία. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψουμε τα χαμένα μας πολιτικά αισθητήρια. Αν η επιστήμη μπορεί να δημιουργήσει εκ του μηδενός μια μύτη, τότε –δεν μπορεί- υπάρχει ελπίδα.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Έργα. Τώρα

Η αναγνώριση του δήμου Θάσου ως νησιωτικού ήταν μια κίνηση αυτονόητη μεν, που όμως μπορεί να φέρει πολλά κέρδη στο νησί σε επίπεδο προγραμμάτων και αντιμετώπισής του από την κεντρική διοίκηση. Ήταν ένα βήμα απαραίτητο που φέρει την προσωπική σφραγίδα του δημάρχου Κώστα Χατζηεμμανουήλ με μια προϋπόθεση. Εφόσον όντως αξιοποιηθεί. Εφόσον η δημοτική αρχή βρει χρήματα για να εκπονήσει μελέτες και έχει την ετοιμότητα να εκμεταλλευτεί κοινοτικά προγράμματα που ακόμα υπάρχουν για να κάνει άμεσα τα στοιχειώδη τουλάχιστον έργα υποδομής στο νησί, όπως για παράδειγμα είναι οι βιολογικοί σταθμοί.



Αλλά αν ο χαρακτηρισμός «νησιωτικός» λειτουργεί υπέρ της δημοτικής αρχής, υπάρχει ο παράγοντας «χρόνος» που λειτουργεί σαφώς εναντίον της. Οι αποχωρήσεις δυο δημοτικών συμβούλων από την ομάδα της πλειοψηφίας των Γιάννη Γεωργίου και Ξενοφώντα Πασχάλη όταν έγινε γνωστή η απένταξη του έργου του βιολογικού καθαρισμού στον Πρίνο ηχεί ως προειδοποιητικό καμπανάκι. Ο δήμαρχος μπορεί δικαίως να αντιτείνει ότι δεν φταίει αυτός που δεν έχουν γίνει βιολογικοί καθαρισμοί στον Πρίνο, στον Ποτό, στα Λιμενάρια, στην Καλλιράχη, στις Μαριές, αλλά η υπομονή των κατοίκων έχει εξαντληθεί. Οι φρούδες υποσχέσεις των προκατόχων του κ. Χατζηεμμανουήλ βαραίνουν μοιραία τον ίδιο λόγω της ιδιότητάς του. Οι θεσμοί έχουν συνέχεια, μια λέξη που μπορεί να παραμένει άγνωστη για τους περισσότερους πολιτικούς, αλλά τούτο δεν αλλάζει την πραγματικότητα.



Ο πολίτης της Θάσου έχει κουραστεί να περιμένει να γίνουν πράξη οι υποσχέσεις δεκαετιών. Έργα απαιτεί και τα απαιτεί τώρα από αυτόν που εξελέγη δήμαρχος παίρνοντας και την ευθύνη που αναλογεί στο αξίωμά του. Η σημαντική βελτίωση της εικόνας του δήμου στον τομέα της καθαριότητας πιστώνεται και στον δήμαρχο και στον πρώην αντιδήμαρχο Μιχάλη Ξώγνο, που ειρήσθω εν παρόδω φαίνεται ότι παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη δημοτική Αρχή, αλλά δεν αρκεί. Τα έργα που δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια πολλαπλασιάζουν τον φόρτο και την ευθύνη του δημάρχου, που μετά την ανακήρυξη του δήμου σε νησιωτικό οφείλει να αποδείξει ότι μπορεί να αδράξει την ευκαιρία. Αλλά τούτο μένει να φανεί στην πράξη.



Άλλωστε, καλοί οι χαρακτηρισμοί και οι ταμπέλες αλλά δεν αρκούν, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της ανακήρυξης του Θεολόγου ως ιστορικής κοινότητας. Μόνο ο τίτλος έμεινε για να θυμίζει τις ευκαιρίες που πέρασαν και χάθηκαν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι ευθύνες του Καλλιοντζή

Οι πολιτικές ευθύνες του Θόδωρου Καλλιοντζή στην υπόθεση του οικονομικού σκανδάλου των 220.000 ευρώ (500.000 με τις προσαυξήσεις) της Νομαρχίας Καβάλας για εκδηλώσεις που ουδέποτε έγιναν και για υλικό που ουδέποτε τυπώθηκε είναι δεδομένες. Αυτός ήταν ο νομάρχης, αυτός όφειλε να φροντίσει να μην αφήσει το περιθώριο σε κανέναν να επιδοθεί στο πάρτυ στο όνομα του πολιτισμού. Αυτός ως νομάρχης όφειλε να ελέγξει τις καταγγελίες του Άγγελου Σμυρλόγλου, που είχε μαλλιάσει το στόμα του να καταγγέλλει σκάνδαλα εις ώτα μη ακουόντων.



Τούτο δεν σημαίνει πως έχει άδικο ο πρώην νομάρχης να επισημαίνει ότι δεν ήταν μόνος του. Οι επίμαχες δαπάνες για εκδηλώσεις και έργα που ουδέποτε έγιναν πέρασαν ή έπρεπε να περάσουν από ελέγχους των αρμόδιων οργάνων. Το πολυσέλιδο πόρισμα του οικονομικού ελεγκτή της Διεύθυνσης Οικονομικής Επιθεώρησης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Επαμεινώντα Αδαμακόπουλου, κάνει λόγο για πλημμελείς ελέγχους από την πλευρά των υπηρεσιακών παραγόντων, με βάση οδηγίες τόσο από τον πρώην νομάρχη, όσο και τους συνεργάτες του. Αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ευθύνες οι υπηρεσιακοί παράγοντες. Άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος τους. Η διάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί υπάρχουν για να μην αφήνουν το περιθώριο να ξεσαλώνουν οι αιρετοί.



Το γεγονός ότι αυτοί οι μηχανισμοί προφανώς δεν λειτούργησαν στη Νομαρχία Καβάλας δεν ήταν η εξαίρεση. Οι οργανισμοί αυτοδιοίκησης επιδόθηκαν από το 2000 και μετά σε ένα όργιο σπατάλης και κακοδιαχείρισης σε όλη την Ελλάδα. Οι περιπτώσεις του δήμου Παγγαίου, με τραγική κατάληξη τη δολοφονία του τότε δημάρχου Τριαντάφυλλου Κουκούδη από τους δυο ταμίες και της Νομαρχίας Καβάλας όπως καταδεικνύει το πόρισμα του κ. Αδαμακόπουλου είναι απλώς δυο εμφαντικά παραδείγματα, που αναδεικνύουν τη μεγαλύτερη πληγή της σύγχρονης Ελλάδας. Την έλλειψη μιας ικανής δημόσιας διοίκησης, που πλήρως χειραφετημένη από την εκάστοτε πολιτική εξουσία θα είναι σε θέση να επιτελεί την αποστολή της.



Όχι, δεν έφταιξε ούτε ο καιρός, ούτε οι συγκυρίες, ούτε ο χαρακτήρας του νεοέλληνα. Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή του φαύλου πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και στην αυτοδιοίκηση, με στόχο την αναπαραγωγή του. Οι κομματικοί στρατοί έχουν έξοδα και οι «στρατιώτες» των κομμάτων έχουν συχνά αδηφάγες ορέξεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το παράδειγμα

Η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί λύσεις πολιτικές στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ρήξεις και ανατροπές. Μια στρατηγική συνολική, που είναι φανερό πως σήμερα δεν διαθέτει ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, προκειμένου να τονωθεί κάποια στιγμή πραγματικά η ανάπτυξη. Μα χρειάζεται και επαναστάσεις προσωπικές. Απαιτεί την υιοθέτηση νέων προτύπων, που αντί της ευτελούς προβολής και της κονόμας πάση θυσία, θα προτάσσουν τη δημιουργικότητα και την προσφορά στον πλησίον. Εύκολο δεν είναι, αλλά συμβαίνει όπως δείχνει η περίπτωση του Παναγιώτη Σπυρόπουλου, που από διευθυντής του πρώην υφυπουργού Παιδείας Μάρκου Μπόλαρη βρέθηκε να διδάσκει μαθητές στα Πομακοχώρια της Ξάνθης.



Ο κ. Σωτηρόπουλος, όπως ανέδειξε ρεπορτάζ του «Βήματος της Κυριακής», παραιτήθηκε από το Ινστιτούτο Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής Τεχνολογίας του υπουργείου Παιδείας και τον μισθό των 2.000 ευρώ και έμεινε οικειοθελώς με έναν μισθό 1.100 ευρώ, προτάσσοντας την ανάγκη που ένιωθε να προσφέρει. «Υπήρχε μέσα μου, τονίζει, μια αίσθηση κορεσμού. Ένα επαγγελματικό κλίμα, που συνδέεται με το γραφειοκρατικό ελληνικό σύστημα διοίκησης, δεν με άφηνε να εξελιχθώ, ενώ ο άλλος κορεσμός, αυτός που ήρθε από την επαφή μου με την πολιτική, με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Ένιωθα έντονα μέσα μου ότι κάτι πρέπει να κάνω για όλα αυτά τα παιδιά στα Πομακοχώρια. Άλλωστε βοηθούσα όλο αυτό το διάστημα την Ένωση Τσιγγάνων Γυναικών της Θράκης» σημειώνει.



Πλέον με τα τέσσερα μεταπτυχιακά και το ένα διδακτορικό δεν διδάσκει σε Πανεπιστήμια σε Ελλάδα και Γαλλία, ούτε εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα για άλλους. Όχι, δεν το ‘κανε από καπρίτσιο, ούτε μόνο εξαιτίας του ενδιαφέροντος που είχε γι αυτά τα παιδιά. Αλλά γιατί όπως το έθεσε ήθελε να απομακρυνθεί από τη βοή και να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και την «επιστημονική σκευή» του. Στην πράξη. Στις δύσκολες και οπωσδήποτε πρωτόγνωρες γι αυτόν συνθήκες που επικρατούν στα Πομακοχώρια.



Το παράδειγμα του κ. Σωτηρόπουλου δεν συνιστά εναλλακτική πολιτική επιλογή. Τα αδιέξοδα της χώρας δεν θα ξεπεραστούν αν όλοι οι σύμβουλοι του υπουργείου Παιδείας παραιτηθούν για να διδάξουν σε μειονοτικά σχολεία, ούτε αν ξεσπάσει μια γενικότερη τάση αντικομφορμιστικών επιλογών σε όλους τους τομείς. Μόνο όμως αν όλοι εμείς, τα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, μπούμε στη διαδικασία να αλλάξουμε πρότυπα και συμπεριφορές μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Και ανατροπή.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εξαιρέσεις δεν χωρούν

Οι σκέψεις της διοίκησης του δήμου να προχωρήσει σε μείωση των τιμολογίων ύδρευσης στοχευμένα σε κοινωνικές ομάδες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, όπως οι πολύτεκνοι και οι άποροι που είναι εγγεγραμμένοι στις λίστες του Κοινωνικού Παντοπωλείου μπορεί να απηχεί τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά επί της ουσίας συνιστά ατόπημα ολκής. Όχι γιατί θέτει –και πολύ σωστά- ως προτεραιότητα την ελάφρυνση των εν λόγω κοινωνικών ομάδων, αλλά γιατί εξαιρεί την πλειοψηφία των καταναλωτών, που έχουν γονατίσει λόγω της αδιέξοδης πολιτικής της λιτότητας, που ασκείται στο όνομα ενός –προτεσταντικής ηθικής και συλλήψεως- δημοσιονομικού εξορθολογισμού. Στις σημερινές συνθήκες, με τα μνημόνια να διαδέχονται το ένα το άλλο, την αγορά να έχει στεγνώσει πλήρως από ρευστό και την ανεργία να χτυπά ταβάνι δεν υπάρχει καταναλωτής που να μην έχει πρόβλημα, εκτός από μια ελάχιστη και ασήμαντη στατιστικά μειοψηφία.



Άρα, η δημοτική Αρχή οφείλει να κάνει το στοιχειώδες. Να προβεί, όπως συνέβη στον δήμο Βόλου, σε μια γενική μείωση των τιμολογίων της ΔΕΥΑΚ κατά 10% φερ’ ειπείν και από κει και πέρα μπορεί κάλλιστα να θέσει σε εφαρμογή και ένα πακέτο ειδικών περαιτέρω ελαφρύνσεων για τους άνεργους, τους πολύτεκνους και όσους είναι εγγεγραμμένοι στις λίστες του Κοινωνικού Παντοπωλείου και της πρόνοιας. Από τη στιγμή που οι δραστικές μειώσεις μισθών του προσωπικού και η επιμήκυνση των τοκοχρεωλυτικών δανείων της ΔΕΥΑΚ το επιτρέπει, όπως το επέτρεψε και στην περίπτωση του Βόλου, η μείωση των τιμολογίων για την ύδρευση επιβάλλεται να έχει γενικό χαρακτήρα.



Όχι μόνο για λόγους ουσίας, αφού στις σημερινές συνθήκες άπαντες έχουν πρόβλημα, αλλά και για λόγους τόνωσης της ψυχολογίας που βρίσκεται στο ναδίρ. Ο δήμος, η τοπική Αρχή, οφείλει να στείλει ένα γενικό μήνυμα αλληλεγγύης και στήριξης των πολιτών, χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους.



Εξαιρέσεις δεν χωρούν. Άλλωστε, το πρόβλημα του ανέργου είναι μεγαλύτερο, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα των πολλών υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα που είναι απλήρωτοι επί μήνες, χωρίς τούτο να καταγράφεται. Το πρόβλημα του πολύτεκνου είναι προτεραιότητα, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα του δημοσίου υπαλλήλου, που μετά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθού αδυνατεί να καλύψει δάνεια που συνάφθηκαν χρόνια πριν με άλλα δεδομένα. Τα προβλήματα όλων αυτών γίνονται χιονοστιβάδα, που παρασέρνει τους εμπόρους, που προσπαθούν με νύχια και δόντια να κρατηθούν. Τι εξαίρεση να γίνει;



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το χάλι της Βουλής και μια ευκαιρία

Αυτό το χάλι στη Βουλή με τις τέσσερις κάλπες, τους τακτικισμούς, τα τακλάκια και τις ανέξοδες κορώνες ένθεν κακείθεν, επιδέχεται ουκ ολίγες ερμηνείες. Είναι ζήτημα άποψης, πολιτικής στοίχισης, θυμού, προσέγγισης. «Γιατί δεν παρέπεμψαν και τον Παπανδρέου», μού ‘λεγε ένας καλός φίλος χθες. Μα, του απαντώ, δεν φαίνεται να έχει ποινικές ευθύνες για τη λίστα Λανγκάρντ. «Δεν με νοιάζει, ήθελα να τον δω να σέρνεται κατηγορούμενο», απάντησε. Πέραν όμως των διαφορετικών προσεγγίσεων και απόψεων, που μπορεί να υπάρχουν για το ζήτημα, σε ένα θα συμφωνήσουν όσοι διαθέτουν τη στοιχειώδη νηφαλιότητα. Την παράφραση του στίχου του Καβάφη: «Και αν δεν μπορείς να κανείς τη ψηφοφορία σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...»



Διότι αυτό έγινε. Στήθηκαν τέσσερις κάλπες σε μια ψηφοφορία, που συνέβαλε περαιτέρω στον ευτελισμό των κοινοβουλευτικών θεσμών και των λειτουργών τους. Οι βουλευτές αντιμετωπίστηκαν για πολλοστή φορά σαν αιγοπρόβατα, αφού οι κινήσεις τους ήταν απολύτως ελεγχόμενες από κάλπη σε κάλπη. Πέρα από την κατάληξη που θα έχει τελικά η Προανακριτική Επιτροπή για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αυτό που ίσως έχει περισσότερη σημασία είναι οι βαθιές τομές στις δομές του πολιτικού συστήματος ώστε να περιοριστούν συν τω χρόνω τα φαινόμενα αυτού του είδους.



Όχι μόνο όσον αφορά το κοινοβούλιο, αλλά και στην αυτοδιοίκηση. Ένα παράδειγμα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι η πρόταση να εκλέγονται σε χωριστή κάλπη οι δήμαρχοι και σε χωριστή οι δημοτικοί σύμβουλοι σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Αν τούτο συμβεί, το κέρδος δεν θα είναι μόνο ότι θα δίνεται η δυνατότητα στους πολίτες να ψηφίζουν με κριτήρια που θα υπερβαίνουν στην πράξη κόμματα και παρατάξεις, αφού θα μπορεί κανείς να υπερψηφίζει τον δεξιό υποψήφιο δήμαρχο, αλλά αριστερούς υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους γιατί κρίνει πως αυτοί είναι ικανότεροι από τους άλλους. Το πλέον σημαντικό θα είναι ότι στα Δημοτικά Συμβούλια που θα προκύψουν από μια τέτοια διαδικασία δεν θα υπάρχουν παραταξιακά μαντριά. Ο δήμαρχος θα είναι υποχρεωμένος να λογοδοτεί σε ένα Σώμα που δεν θα μπορεί να το ελέγξει. Μόνο με τέτοιες τομές στη λειτουργία των θεσμών θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την υπέρβαση της πολιτικής κρίσης, που προηγήθηκε και προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό την οικονομική κρίση.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Όλα στο ποδάρι

Η παγκαβαλιώτικη σύσκεψη αγωνίας για το μέλλον του Νοσοκομείου Καβάλας που έγινε χθες ήταν απολύτως επιβεβλημένη. Ο πετσοκομμένος οργανισμός, που υποβαθμίζει δραματικά το Νοσοκομείο δεν είναι απλά για κάποιο λάθος ή ένα ζήτημα συγκυρίας, που μπορεί εύκολα να διορθωθεί. Αν το κτιριακό συγκρότημα είναι το σώμα του, θεατό σε όλους, ο οργανισμός του Νοσοκομείου είναι η καρδιά του. Οι αρτηρίες της. Το ζήτημα της υποχρηματοδότησης του Νοσοκομείου ένεκα της συγκυρίας είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα, μόλις βελτιωθεί κάπως το κλίμα. Αλλά θα είναι πολύ δύσκολο να ενταχθούν ξανά σε έναν νέο κανονισμό κλινικές που καταργούνται με αυτό το απαράδεκτο κείμενο, που συνέταξε και παρουσίασε σαν οργανισμό του Νοσοκομείου το υπουργείο. Ένα κείμενο, γραμμένο στο γόνατο, από ανθρώπους άσχετους, που είναι φανερό ότι το συνέταξαν άρον-άρον είτε για να βγουν από μια υποχρέωση, είτε γιατί κάποιος τους ανέθεσε να κάνουν αυτή τη δουλειά, σε ένα απόγευμα και δεν προλάβαιναν να κάνουν κάτι καλύτερο.



Τα εξόφθαλμα με το copy paste λάθη προκαλούν ακόμα και τον πλέον καλόπιστο παρατηρητή. Ενδεικτικά, ορίστηκε ως προϊστάμενος του παραϊατρικού προσωπικού λογοθεραπευτής, όταν τα καθήκοντα αυτά μπορεί να ασκηθούν από παρασκευαστή, εργοθεραπευτή ή λογοθεραπευτή, που –ειρήσθω εν παρόδω- δεν διαθέτει το νοσοκομείο. Ίσως όμως το κορυφαίο «μαργαριτάρι» είναι η φράση ότι οι «φυσιοθεραπευτές εκτελούν ιατρικές πράξεις». Με αυτό το γραμμένο στο ποδάρι κείμενο ακυρώνεται μεμιάς ο περιφερειακός χαρακτήρας του Νοσοκομείου Καβάλας, που μπορεί να μην ήταν αναγνωρισμένος, αλλά ήταν κατοχυρωμένος στην πράξη. Με αυτό το απαράδεκτο κείμενο η ρευματολογική και η νευρολογική κλινική εντάσσονται η μεν στην παθολογική, η δε στην καρδιολογική, ενώ η ΩΡΛ γίνεται τμήμα της οφθαλμολογικής κλινικής, στην οποία εντάσσεται και το αυτοτελές οδοντιατρικό τμήμα.



Στο μεταξύ, οι νέες δραστικές περικοπές στις εφημερίες καθιστούν τη λειτουργία του Νοσοκομείου μη ασφαλή για γιατρούς και ασθενείς. Ήδη πέρυσι το πρόγραμμα εφημέρευσης είχε χαρακτηριστεί μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές ως οριακά ασφαλές. Αυτό το οριακά ασφαλές πρόγραμμα περικόπηκε δραστικά την ώρα που υποβαθμίζονται τα Κέντρα Υγείας με συνέπεια να πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά των Εξωτερικών Ιατρείων του Νοσοκομείου. Τα οποία εσχάτως επιφορτίστηκαν και με τη συνταγογράφηση του ΕΟΠΥΥ, αφού οι περισσότεροι ασφαλισμένοι αδυνατούν να καταβάλλουν το 10ευρώ στους γιατρούς, που έχουν ξεπεράσει το πλαφόν των 200 επισκέψεων τον μήνα.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι εξισώσεις της άνοιξης

«Η φιλοσοφία, σημείωνε στο έργο του “Il saggiatore» ο Γαλιλαίος, είναι γραμμένη σε αυτό το τεράστιο βιβλίο που στέκει αιώνιο ανοιχτό μπροστά στα μάτια μας, εννοώ το σύμπαν. Δεν μπορούμε όμως να το διαβάσουμε πριν μάθουμε τη γλώσσα και εξοικειωθούμε με τους χαρακτήρες με τους οποίους είναι γραμμένο. Είναι γραμμένο σε μαθηματική γλώσσα και τα γράμματα είναι τρίγωνα, κύκλοι και άλλα γεωμετρικά σχήματα, και χωρίς αυτό το μέσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει ούτε μια λέξη».



Απτή εφαρμογή αυτής της μαθηματικής αλήθειας για το σύμπαν είναι τα κουκούλια με τις κάμπιες στο περιαστικό δάσος της Καβάλας. Όχι, δεν κινδυνεύουν τα πεύκα όσα κλωνάρια και αν ξεραθούν για να μεγαλώσουν οι κάμπιες. Η φύση, ο μεγάλος μαθηματικός, έχει φροντίσει για όλες τις μεταβλητές της μεγάλης εξίσωσης της άνοιξης, που είναι κρυμμένη στα κουκούλια. Η μαθηματική σχέση είναι απλή: «κάμπιες+άνοιξη=πεταλούδες» και δεν επηρεάζει στο ελάχιστο την ισορροπία του οικοσυστήματος. Απλά ετούτη την περίοδο οι κάμπιες είναι κλεισμένες στο κουκούλι τους, πάει να πει στα υποσύνολα C, ας τα ονομάσουμε, και περιμένουν την έλευση της άνοιξης. Όταν ο δεύτερος παράγοντας –η άνοιξη- επιδράσει με τον πρώτο, τις κάμπιες δηλαδή, το θαύμα θα έχει συντελεστεί. Η εξίσωση θα έχει λυθεί. Τότε τα κουκούλια θα μαραθούν και τα πεύκα θα ξαναπρασινίσουν σε όλα τους τα κλωνάρια για να έχουν να παίζουν οι πεταλούδες.



Το ευχάριστο ετούτη την περίοδο είναι ότι λόγω κρίσης δεν υπάρχουν κονδύλια για την επέμβαση του αγνώστου «χ», του ανθρώπου δηλαδή, που συνηθίζει να επεμβαίνει στο βιβλίο του μεγάλου μαθηματικού και να κόβει αυθαίρετα σελίδες. Έτσι, ούτε ψεκασμοί θα γίνουν, ούτε τα κουκούλια με τις αυριανές πεταλούδες θα κοπούν και θα πυρποληθούν για το καλό των πεύκων. Ο μεγάλος μαθηματικός, που έσπειρε τα πρώτα σκέλη των εξισώσεων της άνοιξης θα μπορέσει να ολοκληρώσει ανεμπόδιστα τον προγραμματισμό του και σε λίγους μήνες το περιαστικό δάσος θα γεμίσει πεταλούδες, παρά την αδικαιολόγητη ανησυχία όσων δεν μπορούν να διαβάσουν τα στοιχειώδη.



Όσων μένουν στο περίβλημα των κουκουλιών και στις διόλου χαριτωμένες πράγματι κινήσεις των καμπιών, ανίκανοι να δουν τις αυριανές πεταλούδες, που ετοιμάζονται να πετάξουν.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Προκλήσεις φανατικών

Η κηδεία της Ελλάδας στο καρναβάλι της κωμόπολης Βέβτσανι στα Σκόπια έγινε ένα χρόνο πριν. Φέτος, προ ημερών (13-14 Ιανουαρίου) έγινε το μνημόσυνό της σε μια γκροτέσκ παράσταση, που δεν θα μπορούσε να έχει ίχνος χιούμορ και πρωτοτυπίας. Ήταν άλλο ένα εθνικιστικό ξέσπασμα φανατικών, που εν προκειμένω χρησιμοποίησε το άλλοθι της καρναβαλικής υπερβολής, για να τροφοδοτήσει την καφρίλα όσων επενδύουν πολιτικά στη λεγόμενη «Μεγάλη Μακεδονία» για να κρύψουν τα εσωτερικά προβλήματα του γειτονικού κρατιδίου κάτω από το χαλί. Ως πενθούντες στο «ετήσιο μνημόσυνο» εμφανίστηκαν καρναβαλιστές με κουκούλες της Κου-Κλουξ-Κλαν οι οποίοι κρατούσαν και ένα πλακάτ στον οποίο απεικονίζονταν η λεγόμενη «Μεγάλη Μακεδονία», μαζί με τον Ήλιο της Βεργίνας. Πηγές του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών σχολίαζαν το περιστατικό τονίζοντας πως «οι εκδηλώσεις αυτές είναι αποτέλεσμα της εθνικιστικής ρητορικής της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ που δηλητηριάζει την κοινή γνώμη της χώρας» και συμπλήρωναν ότι «σε τελική ανάλυση, οι διοργανωτές αυτού του καρναβαλιού είναι οι ίδιοι για τα καρναβάλια».



Όλα αυτά δεν θα είχαν απολύτως καμμία σημασία, ή έστω θα επρόκειτο για ένα περιστατικό ανάξιο σχολιασμού, αν οι εκδηλώσεις δεν χρηματοδοτούνταν από το υπουργείο Πολιτισμού της ΠΓΔΜ και αν η κυβέρνηση της χώρας δεν έδινε το παρών διά του υφυπουργού Πολιτισμού, Ντράγκαν Νεντέλκοβιτς. Τούτο δεν σημαίνει ότι το «γκροτέσκ μνημόσυνο» συνιστά εθνική απειλή και πρέπει να αντιμετωπιστεί με ανάλογα ξεσπάσματα για λόγους γοήτρου. Αλλά υπενθυμίζει με τον πλέον εμφαντικό τρόπο ότι ο φανατισμός στο γειτονικό κρατίδιο ακόμα και όταν εκφράζεται με ανεγκέφαλους καρναβαλιστές, επιδοτείται από την πολιτική ηγεσία.



Η προκλητικά ανιστόρητη στάση από τη μια και το όραμα της «Μεγάλης - Φυσικής Αλβανίας» από την άλλη, που εγείρει αξιώσεις κατά της Ελλάδας θεωρώντας μέρος του ζωτικού χώρου τη Θεσπρωτία και την Πρέβεζα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει αναπάντητη. Μόνο που οι απαντήσεις για να πιάσουν τόπο πρέπει να είναι σοβαρές. Αν αφήσουμε τους Έλληνες φανατικούς να δώσουν απαντήσεις σε ανάλογο ύφος, τότε αυτό που θα συμβεί θα είναι να ανατροφοδοτήσουμε τους φανατικούς των γειτονικών χωρών σε έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο.



Αλίμονο εάν ο αντίλογος αφεθεί σε ταλιμπάν σαν αυτούς της «Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας», που τις ίδιες μέρες με τα επεισόδια κατά του Τούρκου προξένου έδωσαν την ευκαιρία στον Τούρκο αξιωματούχο να τους παραδώσει μάθημα ελληνικής ιστορίας.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η Εγνατία τονώνει τον τουρισμό

Ούτε τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι η Καβάλα κατέχει –και μάλιστα με διαφορά- τα ηνία στον τουριστικό τομέα σε επίπεδο Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ούτε η παρατήρηση ότι η Εγνατία Οδός συμβάλλει καταλυτικά στην άνοδο της τουριστικής κίνησης προκαλούν έκπληξη. Τα μεγάλα βήματα προόδου σε επίπεδο ξενοδοχειακής υποδομής που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην πόλη της Καβάλας, στη Θάσο, στις δυτικές ακτές, αλλά πλέον και στην Κεραμωτή έχουν ανοίξει ακόμα περισσότερο την ψαλίδα με τους άλλους νομούς. Όσο για την Εγνατία Οδό δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς το προφανές. Η δημιουργία της Εγνατίας σε συνδυασμό με τη βελτίωση των οδικών αξόνων στην Τουρκία έχει μειώσει κατά πολύ την απόσταση Καβάλας-Κωνσταντινούπολης, καθώς και την απόσταση Καβάλας-Θεσσαλονίκης. Δίχως ίχνος υπερβολής, η Τούζλα είναι πολύ πιο κοντά στους Θεσσαλονικείς από τη Χαλκιδική αν συνυπολογίσει κανείς τον χρόνο που χρειάζεται να καταναλώσει στον δρόμο στη μια και στην άλλη περίπτωση.



Ακριβώς γι’ αυτό τα στοιχεία του παρατηρητηρίου της Εγνατίας Οδού πρέπει να απασχολήσουν πρώτα και κύρια το Διοικητικό της Συμβούλιο, καθώς και το υπουργείο Τουρισμού. Η ύπαρξη διοδίων είναι απαραίτητη για να συντηρείται ο δρόμος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνει αποτρεπτικός παράγοντας για τη χρήση του. Τα 2 ευρώ που έδινε κανείς μέχρι πρότινος στα διόδια Προφήτη στον Λαγκαδά, 4 για το πήγαινε-έλα Καβάλα-Θεσσαλονίκη αυξήθηκαν. Πλέον έγιναν 2,40 και 2,40, 4,80 ευρώ συνολικά. Δεν είναι μικρή επιβάρυνση. Αν στο μεταξύ δημιουργηθεί και δεύτερος σταθμός διοδίων στο ύψος της Μουσθένης και οι χρήστες πρέπει να καταβάλλουν συνολικά 10 ευρώ για το πήγαινε-έλα, σε συνδυασμό με την αύξηση της τιμής των καυσίμων, τότε όλο και περισσότεροι θα στραφούν στον παλιό δρόμο που συνδέει τις δυο πόλεις μέσα από τα χωριά. Ήδη, η μείωση της κίνησης που καταγράφεται μήνα τον μήνα στέλνει σαφές μήνυμα στους διοικούντες την εταιρία.



Εξίσου σημαντικό είναι να διατηρηθεί σε λογικό ύψος το κόστος χρήσης της Εγνατίας από τον νομό Έβρου προς την Καβάλα για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών από την Τουρκία. Η Εγνατία Οδός είναι ένα σημαντικό ατού για την τόνωση του τουρισμού, στρατηγικής σημασίας εν μέσω κρίσης, που πρέπει να διαφυλαχθεί σε κάθε περίπτωση.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τενεκεδάκια λάδι

Τα καλά νέα για τους παραγωγούς ελαιολάδου είναι ότι η Ένωση Αγροτών Συνεταιρισμένων (ΕΑΣ) Καβάλας ή «Kavala Coop» κατάφερε να διακινήσει μέχρι σήμερα σχεδόν 250 τόνους ελαιολάδου σε τυποποιητικές μονάδες της Ιταλίας σε ικανοποιητικές τιμές, την ώρα που πολλοί παραγωγοί του Παγγαίου κρατούν το σύνολο της παραγωγής τους στις αποθήκες αρνούμενοι να το πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Το κακό είναι ότι η ΕΑΣ Καβάλας, όπως και οι άλλες συνεταιριστικές οργανώσεις της Ελλάδας πουλούν ακόμα λάδι σε τυποποιητικές μονάδες του εξωτερικού επειδή δεν κατάφεραν να πράξουν το στοιχειώδες. Να δημιουργήσουν την απαραίτητη υποδομή και για την τυποποίηση και –κυρίως- τη διάθεση του τυποποιημένου ελαιολάδου στις αγορές, ώστε να είναι σε θέση να επιτύχουν ικανοποιητικές τιμές για ένα πραγματικά ανταγωνιστικό ελληνικό προϊόν.



Δεν πρόκειται για καινοφανές συμπέρασμα. Χρόνια τώρα οι εμπλεκόμενοι επισημαίνουν την έλλειψη τυποποιητικών μονάδων και δικτύων διανομής τυποποιημένου προϊόντος στο εξωτερικό, με συνέπεια το ελληνικό ελαιόλαδο να πουλιέται χύμα σε άλλες χώρες, οι οποίες το τυποποιούν και το μοσχοπουλούν ως δικό τους σε πολλαπλάσια τιμή. Όχι, δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή διαδικασία. Απαιτούνται επενδύσεις, έρευνα αγοράς, διαχείριση του ρίσκου που συνεπάγεται η διάθεση στην αγορά ενός τυποποιημένου προϊόντος με ημερομηνία λήξης. Αλλά από την άλλη, περιθώρια για διαπιστώσεις, ατέρμονες συζητήσεις και συσκέψεις που γίνονται με στόχο την άγρα εντυπώσεων δεν υπάρχουν.



Οι αγρότες αυτής της χρεωκοπημένης χώρας δεν μπορούν πια να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε επιδοτήσεις από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι υποχρεωμένοι να πράξουν ό,τι δεν τόλμησαν επί δεκαετίες υπερασπιζόμενοι τις περιουσίες τους και τη δουλειά τους, που δεν αρχίζει και τελειώνει με το κλάδεμα και την ελαιοσυλλογή. Σήμερα, η τυποποίηση και η διάθεση είναι εξίσου σημαντική, μάλλον σημαντικότερη και από αυτή την ίδια την παραγωγή ενός ανταγωνιστικού προϊόντος. Δυσκολίες υπάρχουν, αλλά υπάρχει και ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα. Οι εν δυνάμει πελάτες του σωστά τυποποιημένου και υψηλής ποιότητας ελαιολάδου δεν εξαντλούνται εντός των συνόρων της χρεωκοπημένης χώρας. Βρίσκονται εκεί έξω στις μεγάλες αγορές του κόσμου από την Ευρώπη, ως την Κίνα και την Αμερική και αναζητούν ποιοτικά προϊόντα.



Αυτά τα εκατομμύρια των πελατών είναι απολύτως βέβαιο πως δεν υπάρχει περίπτωση να αγοράσουν λάδι σε τενεκεδάκια.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ανάπηρες λέξεις

Πριν χρεοκοπήσει η χώρα χρεοκόπησαν οι λέξεις των ανθρώπων της. Η γλώσσα τους. Στο όνομα ενός ανόητου καθωσπρεπισμού τάχατες ευρωπαϊκού τύπου άρχισαν να εξορίζονται από το λεξιλόγιο λέξεις που «ενοχλούσαν» τα αυτιά των καθωσπρέπει Ελλήνων που έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν στον πυρήνα της Ευρώπης αισθάνονταν την ανάγκη να εκφράζονται αναλόγως. Πάει να πει ευρωπαϊκά. Έτσι, συν τω χρόνω εξαφανίστηκε η λέξη «επαρχία» και αντικαταστάθηκε με το άνευρο και άνυδρο «περιφέρεια», θαρρείς και τούτο αρκούσε για να διαγραφούν μεμιάς όλες οι παθογένειες της ελληνικής επαρχίας. Θαρρείς και το κακόηχο «περιφέρεια» αρκούσε για να διαγραφούν μονοκοντυλιά οι πολιτικές του υδροκέφαλου ελληνικού κράτους.



Με την ίδια λογική, ο θάνατος από τον καρκίνο έγινε θάνατος από την «επάρατη νόσο». Οποία ύβρι στους χιλιάδες Έλληνες που μάχονται καθημερινά επί χρόνια με τον καρκίνο. Πήραν τη δεισιδαιμονικής έμπνευσης ονομασία του καρκίνου από τα χωριά «κακιά αρρώστια» και την έκαναν πρωτευουσιάνικα τάχατες «επάρατη νόσο», που πάει να πει «καταραμένη αρρώστια». Μα, αν όντως η αρρώστια είναι «καταραμένη», τότε τι είναι τα θύματά της; «Καταραμένοι». Μόνο που το πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσει κανείς τον καρκίνο είναι να τον πει με το όνομά του. Να τον αντιμετωπίσει στα ίσια όπως θα αντιμετώπιζε οποιαδήποτε αρρώστια, δίχως απολύτως καμμιά προκατάληψη για τη φύση της αρρώστιας και τους τρόπους αντιμετώπισής τους.



Εξίσου, φρικτή ήταν η μετονομασία των ανάπηρων σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες και ακόμα πιο φρικτή η συντομογραφία ΑμΕΑ. Έτσι, με το ουδέτερο ΑμΕΑ, ο Θάνος, ο Τάσος, ο Γιάννης, η Δώρα και η Μαρία μετέπεσαν στην κατάσταση του ουδέτερου. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, που αγωνίζονται με το κεφάλι ψηλά κόντρα σε χίλιες δυο δυσκολίες, που πονάνε, ερωτεύονται και τρελαίνονται σαν όλους μας έγιναν ουδέτερες πολτοποιημένες μονάδες στον κιμά του καθωσπρεπισμού. Ο καημός του Ζαγοραίου στον «Ανάπηρο» παρέπεμπε στην «Ψωροκώσταινα» και όχι στην τάχατες ισχυρή Ελλάδα. Κι ας λένε οι στίχοι με περίσσια περηφάνεια: «Λεφτά δε σου γυρεύω/ψωμί δεν ζητιανεύω/ούτε συμπόνια δε σου ζητώ. Θέλω την αγάπη σου γιατί μου δίνει δύναμη/κοντά μου όταν είσαι τον πόνο μου ξεχνώ».



Με τον γνήσιο νταλκά ενός ανάπηρου, που πέφτει στα πατώματα από αγάπη και τσαλακώνεται όπως και ένας αρτιμελής.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Σουρωτήρι

Μέσα στο παραλήρημά του ο πρόεδρος της «Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας» Κώστας Τόνιος δήλωσε επί λέξει στο «Στούντιο 7»: «Αν θέλαμε να μην ξαναέρθει Τούρκος τουρίστας στην Καβάλα, την ημέρα που πέρασαν λεωφορεία με την εικόνα του Κεμάλ Ατατούρκ προερχόμενα από Θεσσαλονίκη, θα τα είχαμε κάνει σουρωτήρι και δεν θα περνούσε από τότε Τούρκος τουρίστας από την Καβάλα». Επειδή τα λεωφορεία δεν γίνονται σουρωτήρι ούτε με συνθήματα, ούτε με πανό, τι εννοούσε ακριβώς ο κ. Τόνιος; Μήπως ήθελε να καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι η οργάνωσή του έχει τα μέσα για να κάνει ανά πάσα στιγμή σουρωτήρι ένα λεωφορείο, αλλά μέχρι σήμερα δεν το έχει κάνει για λόγους καλής θέλησης; Κι αλήθεια, ποια είναι αυτά τα μέσα, που μπορούν να κάνουν σουρωτήρι τις λαμαρίνες ενός λεωφορείου;



Διότι με όρκους στην πατρίδα και ύβρεις με τις οποίες πρόσφατα έλουσαν τον Τούρκο πρόξενο και καλούς συναδέλφους κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Αλήθεια, τι λένε η Εισαγγελία και η Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας για αυτές τις απειλές;

Read More

Το φίδι βγήκε παγανιά

Το νέο «ανδραγάθημα» των «παλικαράδων» της «Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας» κατά την εθιμοτυπική επίσκεψη του Τούρκου προξένου στον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή και ο προπηλακισμός δημοσιογράφων, που χαρακτηρίστηκαν εντελώς αυθαίρετα και προκλητικά περίπου ως πράκτορες των Τούρκων δεν προκαλεί έκπληξη. Το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει η εν λόγω οργάνωση, στο όνομα της πατρίδας και ενίοτε της Ορθοδοξίας βλάπτουν και την πατρίδα και την ορθοδοξία, που είναι φύσει και θέσει αντίθετη σε οιαδήποτε μορφή φονταμενταλισμού. Διότι εν προκειμένω περί αυτού πρόκειται.



Μα, πέραν τούτου που είναι και το μείζον, ορθώς ο δήμαρχος Καβάλας στη δήλωσή του θέτει και ένα άλλο ζήτημα, οικονομικής φύσεως που δεν μπορεί παρά να απασχολήσει σοβαρά τους πάντες. Το κλίμα ρατσισμού και ξενοφοβίας, που καλλιεργείται θέτει σε άμεσο και σοβαρό κίνδυνο την ανάπτυξη του τουρισμού. Οι αισιόδοξες εκτιμήσεις για σημαντική αύξηση του τουριστικού ρεύματος το ερχόμενο καλοκαίρι, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για τη χρεοκοπημένη χώρα, στηρίζονται σε ένα δεδομένο: Ότι η Ελλάδα παρά τα προβλήματά της διαθέτει και την τουριστική υποδομή, αλλά κυρίως –εν συγκρίσει με άλλες μεσογειακές χώρες- εγγυάται την ασφάλεια των επισκεπτών. Εν αντιθέσει με άλλες χώρες όπου ο τουρίστας δεν ρισκάρει να επισκεφθεί φοβούμενος επεισόδια φανατικών ισλαμιστών, η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή, δημοκρατική χώρα, όπου ο επισκέπτης νιώθει ότι δεν κινδυνεύει.



Αν επεισόδιο το επεισόδιο, πρόκληση την πρόκληση, αυτό το δεδομένο χαθεί και ο εν δυνάμει επισκέπτης Τούρκος, Βούλγαρος, Σέρβος, Σκοπιανός, Γερμανός ή Αμερικανός αρχίσει να σκέπτεται ότι υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθεί αντιμέτωπος με φανατικούς Έλληνες εθνικιστές, οι απώλειες που θα υποστεί ο στρατηγικής σημασίας για την εθνική οικονομία τουριστικός τομέας είναι απρόβλεπτες. Ας λάβουν υπόψιν τους σοβαρά και αυτόν τον παράγοντα οι τοπικοί φορείς, αλλά και οι Καβαλιώτες νοικοκυραίοι που επιδοκίμαζαν τα μέλη της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών όταν εκκαθάριζαν την κεντρική πλατεία από τους γύφτους, αδιαφορώντας αν εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού.



Το αυγό εκκολάφθηκε, το φίδι μεγάλωσε και βγήκε παγανιά και πλέον απειλεί και τους ίδιους. Τον δήμαρχο, που ανέχθηκε στο παρελθόν τη δράση της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών, αλλά και τους επαγγελματίες, που είναι καιρός να αντιληφθούν ότι ο εθνικισμός και ο «πατριωτισμός σε δόσεις» δεν βλάπτει μόνο τη δημοκρατία για την οποία αδιαφορούν, αλλά και τα συμφέροντά τους.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μια ιστορία τρέλας

Η ειδοποίηση από την εφορία έφτασε με το ταχυδρομείο παραμονές Χριστουγέννων. Έκπληκτος αφού ουδέν χρωστούσε πήγε στην εφορία και ζήτησε διευκρινήσεις. Του είπαν ότι δεν πλήρωσε το χαράτσι με τον λογαριασμό της ΔΕΗ, αυτός το αρνήθηκε και τότε ανακάλυψε πως πρόκειται για το σπίτι που νοίκιαζε 19 χρόνια πριν. Χρυσοστόμου Σμύρνης, έμενε πριν μετακομίσει στο δικό του σπίτι. Είπε στους εφοριακούς ότι ουδεμία σχέση έχει και αντί να τον στείλουν στην ευχή του Θεού, του ζήτησαν να τους υποδείξει τον σπιτονοικοκύρη, αν θέλει να αποφύγει τα μπλεξίματα. Τι να κάνει, έψαξε, βρήκε την παλιά σπιτονοικοκυρά του, που είχε πληρώσει μόνο την πρώτη δόση του ΕΕΤΗΔΕ, πήγαν μαζί στην εφορία, όπου αυτή αποδέχθηκε την οφειλή και πλέον ευελπιστεί ότι η υπόθεση αυτή θα λήξει αισίως σε δυο-τρεις μήνες. Έτσι του είπαν, μετά από πέντε-έξι επισκέψεις που χρειάστηκε να κάνει στην εφορία την περίοδο των γιορτών για να ξεκαθαρίσει μια υπόθεση, που δεν τον αφορούσε.



Δεν ήταν ο μόνος. Ο εξοργιστικά ερασιτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν ΔΕΗ και υπουργείο Οικονομικών το ζήτημα της αποπληρωμής του ΕΕΤΗΔΕ που δεν καταβλήθηκε μαζί με τους λογαριασμούς, τυράννησε πολλούς ανυποψίαστους και εντελώς άσχετους με τις οφειλές πολίτες, που κλήθηκαν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα για να αποφύγουν τα πήγαινε-έλα στην Εφορία. Οι άνθρωποι αυτοί, που καλούνται να αποκτήσουν φοροδοτική συνείδηση, αντιμετωπίστηκαν παντελώς αυθαίρετα και προκλητικά ως οφειλέτες και μάλιστα αντί μιας συγγνώμης υποχρεώθηκαν να λειτουργήσουν ως ντετέκτιβ για να υποδείξουν στην κρατική μηχανή τους πραγματικούς οφειλέτες.



Με τόση προχειρότητα επιχειρεί η κυβέρνηση να επανιδρύσει το κράτος. Αντί να προτάξει ως απόλυτη προτεραιότητα την εμπέδωση ενός κλίματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους πολιτών, στοιχείο απαραίτητο για την απόκτηση φοροδοτικής συνείδησης, η Πολιτεία αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν εξ ορισμού ενόχους για υποθέσεις που δεν τους αφορούν. Αγνοώντας ή ακόμα χειρότερα αδυνατώντας να κάνει το πρώτο βήμα για να ξεπεραστεί συν τω χρόνω η ανατολίτικη κατά βάση και διόλου αριστερή –παρεμπιπτόντως- νοοτροπία του «Δεν πληρώνω» και κατ’ επέκταση «αρνούμαι να συνδράμω για υπηρεσίες που μου παρέχονται στο πλαίσιο μιας οργανωμένης Πολιτείας».



Μόνο που τέτοιοι ανεπίτρεπτοι χειρισμοί πείθουν και τους πλέον καλόπιστους και συνειδητοποιημένους ότι ούτε οργάνωση υπάρχει, ούτε Πολιτεία.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τα νερά του Παραδείσου

Η οργή του δημάρχου Νέστου Σάββα Μιχαηλίδη για τη συμφωνία ένταξης διαδημοτικού έργου προϋπολογισμού 35 εκατ. ευρώ για την υδροδότηση των δήμων Ξάνθης και Αβδήρων από τα νερά του Παραδείσου είναι εύλογη. Είναι τουλάχιστον άκομψο και οπωσδήποτε απαράδεκτο η Περιφέρεια να δρομολογεί το έργο εν αγνοία του δήμου, στα όρια του οποίου βρίσκονται οι πηγές του Παραδείσου. Ο δήμαρχος δήλωσε αποφασισμένος να αντιδράσει αν το έργο προχωρήσει ερήμην του δήμου διαχειριστή, πολλώ δε μάλλον που ο δήμος Ξάνθης δεν τηρεί τη συμφωνία που έχει συναφθεί μεταξύ των δύο δήμων για την υδροδότησή του.



Η απειλή όμως πως «θα πάρουν πιο εύκολα νερό από την… Καρδιτσομαγούλα, παρά απ’ τον Παράδεισο αν δεν συμφωνήσουμε» είναι ατόπημα ολκής του κ. Μιχαηλίδη, που αναδεικνύει μια από χρόνια εμπεδωμένη και πέρα για πέρα εσφαλμένη άποψη περί τίτλων ιδιοκτησίας σε δημόσια αγαθά όπως το νερό. Μπορεί ο κ. Μιχαηλίδης να έχει πολλούς λόγους να είναι εξοργισμένος με την τακτική των συναδέλφων του δημάρχων από την Ξάνθη και πολύ περισσότερο με τον περιφερειάρχη Αρη Γιαννακίδη, αλλά οι υδάτινοι πόροι των πηγών του Παραδείσου δεν ανήκουν ούτε στον δήμο Νέστου, ούτε στην Περιφέρεια. Το νερό ανήκει σε όλους όσοι το χρειάζονται στη γύρω περιοχή. Άλλωστε, το νερό των πηγών του Παραδείσου δεν παράγεται επί τόπου. Ουδεμία σχέση έχει με τα μάρμαρα της Θάσου για παράδειγμα και την αποζημίωση που προβλέπεται για την εκμετάλλευσή τους ή το γεωθερμικό πεδίο του δήμου Νέστου. Τα νερά του Παραδείσου υπάγονται υδρολογικά στη λεκάνη απορροής του ποταμού Νέστου. Στον Νέστο ανήκουν και στο υπόγειο υδατικό σύστημα «Καρστικό σύστημα Ορέων Λεκάνης», που τροφοδοτείται από το ποτάμι.



Ο καυγάς για τους τίτλους ιδιοκτησίας επί των νερών του ποταμού δεν φανερώνει μόνο κραυγαλέα έλλειψη στοιχειώδους γνώσεως επί του θέματος. Φανερώνει μια εσφαλμένη νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία τα αγαθά της γης είναι ιδιοκτησία του ανθρώπου και κατ’ επέκταση είναι ιδιοκτησία του κάθε ιδιοκτήτη ή χρήστη –όπως είναι εν προκειμένω ο δήμαρχος- που έτυχε να κατέχει ένα κομμάτι γης. Θαρρείς και αν νοητά αποκοβόταν ο δήμος Νέστου από το ευρύτερο περιβάλλον και άρα από τα νερά του Νέστου που πηγάζουν από τη Βουλγαρία, θα έμενε μια στάλα νερό στις πηγές του Παραδείσου.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το χέρι της Νίβα

9 Οκτωβρίου 2012. Αριζόνα. Η καισαρική τομή είχε γίνει. Όλα κυλούσαν ομαλά. Προγραμματισμένα. Ξάφνου ο μαιευτήρας ένιωσε το λιλιπούτειο χεράκι της μικρής, που βρισκόταν ακόμα στην κοιλιά της μάνας της, να τυλίγεται γύρω από το δάχτυλό του. Ο μπαμπάς, επαγγελματίας φωτογράφος, πρόλαβε να απαθανατίσει τη στιγμή και η μαμά ανέβασε τα Χριστούγεννα τη φωτογραφία στο facebook. Μέσα σε λίγες ώρες η μικρή Νίβα (αναγραμματισμός του Heaven=Παράδεισος) έγινε σταρ, προς έκπληξη των γονιών που περίμεναν αρνητικά σχόλια για μια φωτογραφία εντός του μαιευτηρίου τη στιγμή της γέννησης. Αντιθέτως, άπαντες κατάλαβαν την αλήθεια της φωτογραφίας. Αυτή τη συνταρακτική, μοναδική και διαρκώς επαναλαμβανόμενη ανά την υφήλιο στιγμή της γέννησης ενός νέου ανθρώπου. Αυτό το θαύμα, που φωτίζει τη μιζέρια, εντός της οποίας είμαστε συχνά παγιδευόμαστε είτε λόγω αντικειμενικών συνθηκών, είτε λόγω νοοτροπίας.







Η διαχρονική ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ είναι επίκαιρη όσο ποτέ εν μέσω ετούτης της κρίσης που σκεπάζει τη χώρα με ένα πέπλο εθνικής κατάθλιψης: «Είμαστε όλοι μέσα στον υπόνομο, αλλά μερικοί από μας κοιτάζουν τα αστέρια». Βεβαίως και τούτο δεν είναι εύκολο όταν χρωστάς, όταν είσαι απλήρωτος, όταν σου πετσοκόβουν ασφαλιστικά δικαιώματα, που μέχρι χθες θεωρούσες δεδομένα και δικαίως αυτονόητα. Μα, από την άλλη δεν έχουμε παρά να γυρίσουμε το πρόσωπο στον ήλιο για να αφήσουμε πίσω μας τις σκιές κατά την σοφότατη ρήση των Μαορί. Οι πρόγονοι, τους οποίους συχνά επικαλούμαστε αν και ελάχιστοι εξ ημών έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την κληρονομιά που άφησαν, πέρασαν από πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και βγήκαν νικητές.







Το αδιέξοδο είναι δεδομένο, η κρίση καλά κρατεί και ακόμα φως δεν φάνηκε στον ορίζοντα, αλλά δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από τα πέπλα της εθνικής κατάθλιψης, που απειλούν να συσκοτίσουν ακόμα και τέτοια μοναδικά και καθημερινά επαναλαμβανόμενα θαύματα σαν τη χειραψία της μικρής Νίβα πριν βγει από την κοιλιά της μάνας της. Άλλωστε, οι ευκαιρίες δεν περιορίζονται μόνο στα γεννητούρια. Είναι τα κύματα αλληλεγγύης ανά τη χώρα, τα τραπεζώματα στα σπίτια που αυξήθηκαν σαν άλλοτε και η συνειδητοποίηση πως η μαγκιά του καθενός δεν μετριέται ούτε με το θηριώδες τζιπ, ούτε με τη λαμογιά τελευταίας κοπής, που χρόνια πριν εξυμνούνταν ως σπουδαίο –κοινά αποδεκτό- κατόρθωμα.







Το λιλιπούτειο χεράκι της Νίβα, που άδραξε τη μέρα πριν καλά-καλά έρθει στον κόσμο μας δείχνει τον δρόμο.







Νίκος Σπιτσέρης

Read More