Εθνικός διχασμός εις τριπλούν

Διαβάζει κανείς τα όσα γράφονται εδώ και ένα 24ωρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φρίττει. Ξάφνου η ελληνική κοινωνία διχάστηκε μεταξύ των υπερασπιστών και των επικριτών της απόφασης αποκλεισμού της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου από την ελληνική ολυμπιακή αποστολή. Ο αποκλεισμός μιας αθλήτριας για μια ανάρτηση στο twitter έχει αναχθεί σε θέμα μείζονος εθνικής σημασίας με τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα να εξακοντίζουν βαρύτατες κατηγορίες. Όσοι τάσσονται υπέρ της απόφασης υπερασπίζονται τα ολυμπιακά ιδεώδη και αναφέρονται με νόημα και σε άλλες αναρτήσεις της 23χρονης αθλήτριας υπέρ του Κασιδιάρη και της «Χρυσής Αυγής» θαρρείς και τούτο σημαίνει ότι έπρεπε να της επιβληθεί η εξοντωτική ποινή του αποκλεισμού παραμονή των αγώνων. Όσοι θεωρούν ότι η αθλήτρια δεν έπρεπε να τιμωρηθεί δεν μπαίνουν στη διαδικασία να εκτιμήσουν τον διεθνή αντίκτυπο που θα είχε η προσπάθεια κάλυψής της για ένα ρατσιστικό σχόλιο παραμονές των αγώνων και δεν διστάζουν να κατηγορήσουν τους υπερασπιστές της απόφασης ως ανθέλληνες, προσκυνημένους και υπηρέτες ξένων αφεντάδων.

Στο πρόσωπο μιας 23χρονης αθλήτριας φούντωσε ουσιαστικά ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας όπως εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Τα τελευταία δυο χρόνια, σε τούτη τη χώρα δεν υπάρχει χώρος για άλλες προσεγγίσεις. Όταν τάσσεσαι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, υιοθετείς τις πολιτικές του μνημονίου, άρα είσαι δωσίλογος και υπηρέτης των συμφερόντων της Μέρκελ, ενώ όταν διαφωνείς με τις πολιτικές του μνημονίου είσαι σκοταδιστής και αδιαφορείς για το μέλλον του τόπου. Στην περίπτωση της Παπαχρήστου αυτοί που θεωρούν ότι κακώς της επιβλήθηκε η εξοντωτική ποινή του αποκλεισμού για μια ανάρτηση στο twitter κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για ανοχή στο ντόπινγκ, τη Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη, ενώ αυτοί που θεωρούν ότι ορθώς τιμωρήθηκε έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ούτε λίγο-ούτε πολύ με την κατηγορία του εθνοπροδότη.

Αλλά αυτές οι μανιχαϊστικού τύπου προσεγγίσεις οδηγούν κατά κανόνα σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Αυτός που τάσσεται κατά της θανατικής ποινής ως μέσο σωφρονισμού δεν μπορεί ελαφρά τη καρδία να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του αποκλεισμού μιας αθλήτριας παραμονές των αγώνων για τους οποίους προπονούνταν σκληρά επί 4 χρόνια. Αυτός που διαφωνεί με την εξοντωτική ποινή οφείλει να σκεφτεί τη συγκυρία, στην οποία ελήφθη αυτή.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με την εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε σε μια αθλήτρια παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τούτο δεν μπορεί να θεωρηθεί αιτία εθνικού διχασμού. Εκτός εάν ο διχασμός έχει επέλθει και άπαντες αναζητούν μια αφορμή για να ξεσκίσουν τον απέναντι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η Εκκλησία δεν είναι μαγαζί

Όπως προκύπτει από τις αντιδράσεις της επίσημης εκκλησίας στο ζήτημα της επιδιωκόμενης διακοπής λειτουργίας του μπαρ «Μπρίκι» έναντι της εκκλησίας της Παναγίας, έχει ασπαστεί την αλήθεια της ρήσης ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό. Εάν κανείς αποδεχθεί αυτή την εκδοχή της αλήθειας, εάν δηλαδή αντιμετωπίσει την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία ως έναν ακόμα οργανισμό με έννομο συμφέρον, που εν προκειμένω ζητά την πιστή εφαρμογή του νόμου, διότι έτσι συμβαίνει σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, τότε ορθώς ο εφημέριος του Ιερού Ναού της Παναγίας τραβά το σκοινί επιζητώντας να κλείσει το μαγαζί. Μόνο που ό,τι και να προβλέπει ο νόμος και ό,τι απόφαση και να ληφθεί τελικά, κλείσει δεν κλείσει το «Μπρίκι» η Εκκλησία έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Όχι γιατί έτσι έγραψαν οι εφημερίδες όπως βολεύει την τοπική Εκκλησία να υποστηρίζει, αλλά γιατί πέραν του νόμου υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα που ένας οργανισμός όπως η Εκκλησία δεν μπορεί να αγνοεί. Να το πούμε αλλιώς. Η Εκκλησία δεν είναι μαγαζί. Είναι οργανισμός θρησκευτικός, που διέπεται από μια αίσθηση δικαίου που δεν μπορεί να στέκεται στο γράμμα του νόμου. Εν προκειμένω, ό,τι και να προβλέπει το γράμμα του νόμου, η αίσθηση του δικαίου της τοπικής κοινωνίας έρχεται σε αντίθεση με την τακτική της Εκκλησίας. Όταν ο δικηγόρος του επαγγελματία παρέστη στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του δήμου Καβάλας και τόνισε ότι δεν υπάρχουν καταγγελίες από περίοικους για τη λειτουργία του μαγαζιού, ούτε σωρεία παραβάσεων, η αντίδραση των μελών της επιτροπής ήταν αυτονόητη. Εξέφρασαν την απορία τους για την επιμονή της Εκκλησίας.

Δεν θα συνέβαινε το ίδιο εάν το «Μπρίκι» είχε ανοίξει ως γαλακτοζαχαροπλαστείο και είχε μετατραπεί σε κωλάδικο. Δεν θα συνέβαινε το ίδιο αν στο πλευρό του εφημέριου της εκκλησίας της Παναγίας τάσσονταν η πλειοψηφία των περιοίκων αντιδρώντας στη λειτουργία ενός μαγαζιού, που ενοχλεί. Μα, καλώς ή κακώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Το μαγαζί αυτό λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να ενοχλεί άλλον πέραν του Ιερού Ναού και το γεγονός αυτό εκθέτει την Εκκλησία ως οργανισμό θρησκευτικό. Επειδή, να το ξαναπούμε, η Εκκλησία δεν είναι μαγαζί και είναι ανεπίτρεπτο να την αντιμετωπίζουν έτσι αυτοί που τάχθηκαν να την υπηρετούν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Για τα στρατόπεδα

Τα ήξεις αφήξεις του Ελληνικού Στρατού στο ζήτημα της παραχώρησης των στρατοπέδων, που αίφνης έθεσαν εν αμφιβόλω τη συμφωνία του δήμου Καβάλας για την παραχώρηση του στρατοπέδου «Ασημακοπούλου» μπορεί ετούτη τη φορά να αποδειχθούν χρήσιμα. Εφόσον ο στρατός δεν είναι ικανοποιημένος με τα 28 στρέμματα στο Περιγιάλι επειδή μόνο τα 13 είναι οικοδομήσιμα από αυτά, να μην πάρει τίποτα. Άλλωστε, δεν του ανήκουν. Τα οικόπεδα φιλέτα που διαθέτει ο Ελληνικός Στρατός στα περισσότερα αστικά κέντρα προέκυψαν είτε από παραχωρήσεις, είτε από «αγοραπωλησίες» που ελέγχονται ως προς τη νομιμότητα και την αξιοπιστία τους, με στόχο την προστασία της πατρίδας από τον «εσωτερικό εχθρό». Γι αυτό αντί να χωροθετηθούν αυτονόητα στις συνοριακές γραμμές, έγιναν στις παρυφές των μεγάλων πόλεων επειδή ο φόβος φυλάει τα έρμα. Άλλωστε, αυτή η επιλογή δικαιώθηκε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 όταν τα τανκς βγήκαν στους δρόμους χωρίς να χρειαστεί να καταναλώσουν μεγάλη ποσότητα καυσίμων. Δίπλα ήταν το κέντρο. Βγήκαν και το κατέλαβαν.

Μόνο που πια «εσωτερικός εχθρός» δεν υπάρχει. Τα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα της Καβάλας δεν εξυπηρετούν καμμία απολύτως αμυντική αναγκαιότητα διότι αν τούτο συνέβαινε δεν θα είχαν εγκαταλειφθεί. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας του στρατού (σ.σ. παρεμπιπτόντως πολλά από τα στρέμματα που θεωρούνται ιδιοκτησία του στρατού δεν έχουν ούτως ή άλλως τίτλους ιδιοκτησίας) στη σημερινή συγκυρία είναι κωλόχαρτα. Η πρόθεση της ηγεσίας του στρατού να «αξιοποιήσει» την περιουσία του, δηλαδή να λειτουργήσει σαν εργολάβος είτε υπέρ των στρατιωτικών, είτε για την κάλυψη μέρους της τεράστιας δημοσιονομικής τρύπας είναι πολιτική επιλογή και δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί πολιτικά.

Ο στρατός δεν έχει καμμία δουλειά πια με τα στρατόπεδα. Τα κατείχε όσο αυτά εξυπηρετούσαν τις προθέσεις και τον ρόλο του σε άλλες εποχές, τα εγκατέλειψε γιατί πια οι εποχές έχουν αλλάξει, άρα πια δεν του ανήκουν. Είναι δημόσια γη που πρέπει να αποδοθεί στους νόμιμους κατόχους της που δεν είναι ούτε ο στρατός, ούτε οι εργολάβοι. Τα στρατόπεδα της Καβάλας είναι ο απολύτως απαραίτητος πνεύμονας για να ανασάνουν οι πολίτες της Καβάλας. Μπορούν και πρέπει να γίνουν Μητροπολιτικό Πάρκο, με πεζόδρομους, ποδηλατόδρομους, γήπεδα για αθλοπαιδιές. Τα «κορδελάκια» του Ελληνικού Στρατού υποχρεώνουν τη διοίκηση του δήμου Καβάλας να διεκδικήσει δυναμικά αυτό που εν τέλει ανήκει στην πόλη και τους κατοίκους της.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εφιάλτης από λιγνίτη

Ο εφιάλτης της εκμετάλλευσης του λιγνιτικού πεδίου της Δράμας επιστρέφει και μάλιστα απειλητικός όσο ποτέ άλλοτε. Ο παλλαϊκός αγώνας κατά της εκμετάλλευσης των λιγνιτών, δόθηκε επιτυχημένα τη δεκαετία του 1990, με τη συμμετοχή μάλιστα και των Καβαλιωτών και των Σερραίων, που συνειδητοποίησαν ότι η ρύπανση δεν γνωρίζει σύνορα, αλλά σε άλλο περιβάλλον. Σε άλλες συνθήκες. Τότε, ζούσαμε στην ψευδεπίγραφα όπως αποδείχθηκε «ισχυρή Ελλάδα», που προέβαλλε ως η ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα που γειτνιάζει με τα Βαλκάνια. Οι κάτοικοι εκείνης της χώρας ήταν πιο δυναμικοί και πολύ πιο αισιόδοξοι από αυτούς που ζουν σήμερα στην Ελλάδα. Έκαναν όνειρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Αγωνίζονταν για το περιβάλλον του τόπου στον οποίο κάποια στιγμή θα μεγάλωναν τα εγγόνια τους. Δεν βρίσκονταν στο σημείο μηδέν να αναζητούν διακαώς ένα μεροκάματο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ενώ τα παιδιά τους αναζητούν στην υδρόγειο μια πιθανή χώρα προορισμού, όπου θα μπορούν να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ούτε μπορούσε κανείς στα σοβαρά να αναγάγει το θέμα της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου σε υπόθεση εθνικής σημασίας για την αποπληρωμή χρεών.

Σε κείνη την εποχή, το ζήτημα της εκμετάλλευσης του λιγνιτικού πεδίου με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον δεν ήταν απλώς ένα ζήτημα που αφορούσε την ποιότητα ζωής των Δραμινών, Καβαλιωτών και Σερραίων. Ήταν κατά μία έννοια και ζήτημα κύρους μιας χώρας που φαντασιωνόταν συλλογικά ότι ανήκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Σε κείνη τη χώρα, η αποτροπή μιας επένδυσης που απειλούσε την ποιότητα του περιβάλλοντος, φάνταζε κίνηση απολύτως αναμενόμενη. Συμβατή με τις ευαισθησίες που όφειλαν να έχουν οι κυβερνώντες μιας χώρας ευρωπαϊκής.

Σήμερα, που η χώρα γυρνά ρακένδυτη στα φόρα της Εσπερίας με την απειλή της άτακτης χρεωκοπίας να επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη, η επιχείρηση εκμετάλλευσης του λιγνιτικού πεδίου μπορεί να παρουσιαστεί σαν υπόθεση εθνική. Σαν μια από τις απαραίτητες κινήσεις, που πρέπει να γίνουν για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή. Για τούτο και η απάντηση πρέπει να είναι παλλαϊκή όσο τότε. Δυναμική όπως τότε. Τεκμηριωμένη όπως τότε. Η πρώτη αντίδραση των βουλευτών Δράμας της Ν.Δ. Δημήτρη Κυριαζίδη και του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Καραγιαννίδη καθώς και η άμεση ανακοίνωση της τοπικής οργάνωσης της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι πολύ καλά δείγματα γραφής, που όμως δεν αρκούν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Υπόθεση "πλατεία"

Η «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» Καβάλας κάνει τη δουλειά της και την κάνει καλά. Με μια δυο επεμβάσεις σαν αυτή που έκανε για να καθαρίσει την κεντρική πλατεία της Καβάλας από τους γύφτους η επιτυχία της στις δημοτικές εκλογές του 2014 είναι εξασφαλισμένη. Είναι ό,τι συνέβη με τη «Χρυσή Αυγή» και τις επεμβάσεις της κατά των μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, που την εξακόντισαν από το 0,7% στο 7%. Η αποδοχή της από την τοπική κοινωνία είναι το εξαιρετικά ανησυχητικό σημάδι των καιρών, αλλά είναι εύλογη. Είναι αλήθεια ότι οι γύφτοι της πλατείας προκαλούσαν με τη συμπεριφορά τους τους περίοικους, αλλά και όσους διεκδικούσαν το δικαίωμά τους να πηγαίνουν στην πλατεία. Είναι αλήθεια ότι αποπατούσαν ό,που έβρισκαν, με ευθύνη της συντεταγμένης Πολιτείας, που σε τούτη τη χώρα δεν λειτουργεί. Πάνω σε αυτό το υπαρκτό πρόβλημα επένδυσε πολιτικά η «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών», ποντάροντας στα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας οργισμένης, που έχοντας απορρίψει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα να αποδεχθεί τέτοιες ενέργειες. Η φράση «μια χούντα χρειάζεται» ακούγεται όλο και συχνότερα. Όλο και πιο απειλητικά.

Η αποδοχή της κίνησης αυτής από πολίτες, που μάλιστα καλούν αυτούς τους μαυροντυμένους αυτόκλητες προστάτες της τάξης και της καθαριότητας να «καθαρίσουν» τον δημοτικό κήπο, την Καλαμίτσα και τις Καμάρες είναι ένα απτό δείγμα του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Η απόρριψη ενός πολιτικού μοντέλου που δεν λειτουργεί ξανανοίγει παλιούς ιστορικούς λογαριασμούς όπως αυτόν του φασισμού, που έμοιαζαν να έχουν κλείσει οριστικά. Και τότε οι εκκαθαρίσεις άρχισαν από τους τσιγγάνους και τους Εβραίους, για να αιματοκυλίσουν τον πλανήτη στο πλαίσιο της «τελικής λύσης».

Μα στο μεταξύ, αυτό που συμβαίνει από την περασμένη Τρίτη στην κεντρική πλατεία εκθέτει ανεπανόρθωτα τις δικαστικές αρχές, που δεν μπορεί να καμώνονται πως δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει. Πολλώ δε μάλλον, που ουδείς μπορεί να επικαλείται άγνοια. Η Πατριωτική Κίνηση Πολιτών προέβη στην εκκαθάριση της πλατείας μέρα μεσημέρι. Σε απευθείας σύνδεση με τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες. Μάλιστα, τα μέλη της κατέστησαν σαφές ότι αφού απομάκρυναν τους γύφτους της πλατείας είναι αποφασισμένοι να περιφρουρήσουν τον χώρο, ώστε να μην επιτρέψουν επιστροφή των αποσυνάγωγων.


Οι δικαστικές αρχές δεν μπορούν να παριστάνουν πως τάχατες δεν έχουν αντιληφθεί ότι μια ομάδα ανθρώπων πήρε τον νόμο στα χέρια της. Οφείλουν να παρέμβουν. Όφειλαν ήδη να το έχουν κάνει.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Γούρνα

Σε μια περίοδο που το εμπορικό λιμάνι της Καβάλας βρίσκεται στην αιχμή της τοπικής επικαιρότητας και αυξομειώνεται ανάλογα με την οπτική γωνία, που το βλέπει ο καθείς, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Καβάλας Άγγελος Τσατσούλης το χαρακτήρισε «γούρνα». «Έχουμε μια… γούρνα που μπαίνει κανένα πλοίο πού και πού κι άμα γίνει καμιά απεργία στη Θεσσαλονίκη κουβαλάμε και κανένα κοντέινερ! Αυτό είναι το λιμάνι σήμερα». Μια γούρνα. Ούτε μεγάλο, ούτε μικρό και ευέλικτο, ούτε πύλη της Βαλκανικής ενδοχώρας και ατμομηχανή της τοπικής ανάπτυξης, που οσονούπω θα ξανακάνει την Καβάλα πρωταγωνίστρια. Γούρνα, νέτα, σκέτα. Μια γούρνα, που σίγουρα θα μπορούσε να μετατραπεί σε σπουδαίο λιμάνι, σίγουρα έχει προοπτικές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός. Αλλά τώρα δεν απέχει πολύ από μια γούρνα, έστω καθ’ υπερβολή.

Ξεκινώντας από ετούτο τον σκληρό, μα συνάμα απολύτως εύστοχο χαρακτηρισμό ο κ. Τσατσούλης προτείνει την παραχώρηση του λιμανιού σε ιδιώτη διότι κατά την εκτίμησή του το δημόσιο απέτυχε παταγωδώς να κάνει ένα λιμάνι της προκοπής. Είναι βέβαιο ότι πολλοί θα διαφωνήσουν και θα επιμείνουν στον δημόσιο χαρακτήρα των μεταφορών και των λιμανιών. Αλλά είναι χρήσιμο κάποια στιγμή να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, ανεξαρτήτως στόχων και απόψεων. Να μάθουμε να λέμε το λιμάνι-λιμάνι και τη γούρνα-γούρνα, είτε πιστεύουμε ότι μόνη λύση είναι η παραχώρησή του σε ιδιώτη, είτε εκτιμούμε ότι τα λιμάνια είναι και πρέπει να είναι υπόθεση του δημοσίου. Να πάψουμε να εξαντλούμε τα εκφραστικά μέσα που διαθέτουμε για να εκφράσουμε το τίποτα και να βαυκαλιζόμαστε πως διαθέτουμε τούτο και το άλλο και άρα το μέλλον μας ανήκει.

Η αλήθεια είναι πως ετούτος ο τόπος είναι προικισμένος και πανέμορφος, αλλά σε επίπεδο υποδομής υπολείπεται κατά πολύ και των αναγκών και της υποδομής που διαθέτουν οι ανταγωνιστές στο παγκόσμιο χωριό. Ο νομός Καβάλας έχει πράγματι πολύ μεγάλες προοπτικές, αλλά το λιμάνι του είναι στην κατηγορία «γούρνας» και η κίνηση στο αεροδρόμιό του δεν δικαιολογεί αισιοδοξία για πολύ καλύτερες ημέρες. Όχι, ετούτη η παραδοχή δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά είναι η απαραίτητη αφετηρία για μια πορεία προς την ανάπτυξη στην πράξη και όχι σε επίπεδο φιλολογικών συζητήσεων και φρούδων προεκλογικών διακηρύξεων που ξεχνιούνται την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η κρίση φέρνει κρίση

Η ανησυχία του υπουργού Μακεδονίας-Θράκης Θόδωρου Καράογλου για την απόφαση ξένων αεροπορικών εταιρειών να διακόψουν δρομολόγια από και προς τη Θεσσαλονίκη είναι εύλογη. «Μετά τον ακτοπλοϊκό και τον σιδηροδρομικό αποκλεισμό, η Βόρεια Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη και με τον αεροπορικό», δήλωσε ο υπουργός, προσθέτοντας ότι μια τέτοια προοπτική «περιθωριοποιεί την πόλη, πλήττει τις προοπτικές της οικονομικής της ανάπτυξης, την αποξενώνει ως τουριστικό προορισμό και μετατρέπει τη Βόρεια Ελλάδα σε "άγονη γραμμή" της Νοτιοανατολικής Ευρώπης». Ο υπουργός τονίζει ότι ο τουρισμός και η «εξωστρέφεια» των επιχειρήσεων εξαρτώνται από τη συχνότητα και την ποιότητα των επικοινωνιών και επισημαίνει ότι η επιστροφή της Μακεδονίας και της Θράκης στον συγκοινωνιακό χάρτη της Ευρώπης είναι απαραίτητη προϋπόθεση ανάπτυξης

Σωστά είναι όλα αυτά και χρήσιμη μια συνάντηση του υπουργού με τους τουριστικούς παράγοντες της Βόρειας Ελλάδας με στόχο την εξεύρεση μιας από κοινού λύσης. Μόνο που τούτο δεν είναι αρκετό. Η εν εξελίξει πολύπλευρη κρίση που μαστίζει τη χώρα δημιουργεί νέα δεδομένα, που υπονομεύουν την ανάπτυξη και δεν αντιμετωπίζονται με συσκέψεις. Για παράδειγμα, δίχως ίχνος κινδυνολογίας, εάν η δραματική πτώση της επιβατικής κίνησης στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης συνεχιστεί τον ερχόμενο χειμώνα, όπως είναι αναμενόμενο, δεν αποκλείεται να τεθεί επί τάπητος ακόμα και αυτό το ενδεχόμενο διακοπής λειτουργίας του, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την τουριστική προοπτική του νομού Καβάλας.

Τα δεδομένα που δημιουργεί η κρίση απαιτούν ένα σχέδιο εθνικό. Απαιτείται δηλαδή σε επίπεδο κυβέρνησης και κοινωνίας να τεθούν επί τάπητος όλα τα δεδομένα και να τεθούν προτεραιότητες και «κόκκινες γραμμές». Ναι μεν η Πολιτεία δεν μπορεί να υποχρεώσει ξένες αλλά και εγχώριες αεροπορικές εταιρίες να συνεχίσουν κάνουν δρομολόγια εάν τούτο δεν τις συμφέρει, αλλά από την άλλη δεν μπορεί και να αδιαφορεί για την υποβάθμιση των συγκοινωνιακών κόμβων της, όταν αυτό είναι βέβαιο ότι υπονομεύει το μέλλον. Διότι εάν αύριο κάποια επαρχιακά αεροδρόμια αναστείλουν τη λειτουργία τους, τότε αυτό το γεγονός από μόνο του θα υποβαθμίσει κάποιες περιοχές.

Με άλλα λόγια πρόκειται για τον φαύλο κύκλο της κρίσης. Η κρίση φέρνει κρίση, η περισσότερη κρίση περισσότερη κρίση και η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Επιχείρηση πλατεία

Η πλάνη των μαυροφορεμένων μελών της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας είναι προφανής. Την ώρα που έδιωχναν τους τσιγγάνους από την κεντρική πλατεία της Καβάλας έκαναν μια ενέργεια εξόχως φασιστική χωρίς να το γνωρίζουν όπως τουλάχιστον προκύπτει από τις δηλώσεις τους. Όταν δήλωναν ότι θα περιφρουρήσουν την κεντρική πλατεία της Καβάλας όσες μέρες χρειαστεί μέχρι αυτή να αποδοθεί και πάλι στους Καβαλιώτες προκαλούσαν τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές να πάρουν τα μέτρα τους. Όταν δήλωναν πως ουδεμία σχέση έχουν με τις πρακτικές της «Χρυσής Αυγής» ενόσω «καθάριζαν» την πλατεία Ελευθερίας από τους «αποσυνάγωγους» τελούσαν σε πλήρη σύγχυση: Ή δεν έχουν αντιληφθεί τι κάνουν ή βγάζουν τη γλώσσα κοροϊδευτικά στην τοπική κοινωνία.

Αλλά το πλέον ανησυχητικό στην υπόθεση της «επιχείρησης-πλατεία» ήταν η στάση των αστυνομικών και δικαστικών αρχών. Οι ίδιοι άνθρωποι, που τόσους μήνες έκλειναν τα μάτια για να μην δουν το χάλι της πλατείας, αδιαφορώντας για τη δημόσια υγεία, την εικόνα της πόλης και τα προβλήματα των ανθρώπων αυτών, αδιαφόρησαν προκλητικά το πρωί της Τρίτης 17 Ιουλίου για την «πρωτοβουλία» της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών να πάρει τον νόμο στα χέρια της. Πολλώ δε μάλλον, που τούτο δεν έγινε στα μουλωχτά. Η Πατριωτική Κίνηση Πολιτών το είχε προαναγγείλει και το έκανε πράξη υπό το φως του ήλιου. Πήγαν στην πλατεία και «συμβούλεψαν» τους τσιγγάνους να φύγουν σε απευθείας σύνδεση με τοπικό κανάλι κι όμως δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Δεν βρέθηκε ένας λειτουργός της δικαιοσύνης να απαγγείλει κατηγορίες για την καταφανέστατη παρανομία, που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου.

Όχι, δημοκρατία δεν σημαίνει πως ο καθένας μπορεί ατιμώρητα να κάνει ό,τι του καπνίσει και να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ούτε οι τσιγγάνοι έχουν το δικαίωμα να βρωμίζουν ασυστόλως και να αφοδεύουν στην κεντρική πλατεία της Καβάλας, ούτε τα μέλη οιουδήποτε συλλόγου έχουν το δικαίωμα να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, υποκαθιστώντας τις τοπικές αρχές. Η δημοκρατία σημαίνει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σεβασμό στους δημόσιους χώρους και στον πλησίον ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος και θρησκείας. Εν προκειμένω, μεγαλύτερο πρόβλημα από την επέμβαση των μαυροφορεμένων της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών είναι ότι εμφανίστηκαν σε μια ρωγμή της δημοκρατίας και της ευνομούμενης Πολιτείας, που δεν λειτουργούν σωστά. Όπως συμβαίνει με τη «Χρυσή Αυγή». Όπως συνέβη με την άνοδο των φασιστικών κομμάτων στην εξουσία στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες στην εποχή του μεσοπολέμου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ασπιρίνες ανάπτυξης

Τίποτα καινούργιο δεν φέρνει η επιστολή του περιφερειάρχη Αρη Γιαννακίδη προς τον υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Μεταφορών και Δικτύων Κωστή Χατζηδάκη, την οποία κοινοποιεί στον Υπουργό Οικονομικών Ιωάννη Στουρνάρα. Ο περιφερειάρχης ζητά την άμεση καταβολή της επιδότησης του κόστους εργασίας κατά 12%, την ισχύ του μέτρου και στους πέντε νομούς της περιφέρειας (περιέργως, από το 2010 οι νομοί Καβάλας και Δράμας έπεσαν στο 4% θαρρείς και ανήκουν σε άλλη γεωγραφική ενότητα) και σε περίπτωση που τα δημοσιονομικά δεν το επιτρέπουν να υπάρξει συμψηφισμός απαιτήσεων - υποχρεώσεων από και προς το Δημόσιο των επιχειρήσεων.


Είναι μια ακόμα επιστολή, που κάποιος πολιτικός αντίπαλος του κ. Γιαννακίδη θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρίσει ανέξοδη, με την οποία δεν ζητά μέτρα που θα φέρουν την ανάπτυξη, αλλά αναπνευστήρα. Τεχνητές αναπνοές, που δεν λύνουν το πρόβλημα, αλλά όπως εκτιμάται μπορούν να συμβάλλουν στην άμβλυνσή του κατά το δυνατόν, ώστε να αποσοβηθεί η οικονομική και κοινωνική καταστροφή της Περιφέρειας, που όπως τονίζεται στην επιστολή «δεν είναι μακριά». Μα από την άλλη, με τη χώρα να κατρακυλά στα πρανή του γκρεμού, δεν υπάρχει ούτως ή άλλως χρόνος για άλλες προτάσεις. Την ώρα, που η μικρομεσαία επιχείρηση απειλείται με αφανισμό και μαζί της παρασύρει στην ανεργία κι άλλους εργαζόμενους, δεν υπάρχει χρόνος για πολλά-πολλά. Το ζητούμενο σε τούτη τη συγκυρία είναι να βρεθεί τρόπος να μην πέσει γιατί είναι πολύ πιθανό να μην ξανασηκωθεί.


Να παραμείνουν σε λειτουργία όσο το δυνατόν περισσότερες επιχειρήσεις και συνάμα όσες περισσότερες θέσεις εργασίας, αρκεί με την επιδότηση η Πολιτεία να παίξει τον ρόλο της και να προστατέψει τους εργαζόμενους από τις συμβάσεις γαλέρας, που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Είναι γεγονός ότι η υπανάπτυξη δεν αντιμετωπίζεται ούτε με επιστολές, ούτε με επιδοτήσεις, ούτε με την επιμονή στην ευρωπαϊκή της προοπτική, δεδομένου ότι η ευρωζώνη δείχνει να καταρρέει λόγω των εσωτερικών της αντιφάσεων.


Μα από την άλλη, δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις σε τούτη τη συγκυρία. Τώρα το ζητούμενο είναι να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται ώστε την επόμενη μέρα να υπάρχουν λιγότερα ερείπια.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μπανανία

Οι τέσσερις άνθρωποι που άφησαν την τελευταία τους πνοή κυριακάτικα στην Εγνατία μπορεί να μην σώνονταν ούτως ή άλλως, ακόμα και αν υπήρχε ασθενοφόρο δίπλα στον τόπο του συμβάντος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σε τροχαία δυστυχήματα είναι –ούτως ή άλλως- αργά, όσο γρήγορα και να επέμβουν τα σωστικά συνεργεία. Αλλά το γεγονός αυτό δεν αλλάζει την ουσία της υπόθεσης. Τα ασθενοφόρα ξεκίνησαν από την Καβάλα και έφτασαν στον τόπο του συμβάντος όσο πιο γρήγορα γινόταν. Σίγουρα θα έφταναν νωρίτερα εάν η περιοχή της Τούζλας που το καλοκαίρι φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες καλυπτόταν από ασθενοφόρα. Και τότε, μπορεί και να υπήρχε χρόνος για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή. Μπορεί και όχι. Αλλά το περιστατικό θα αντιμετωπιζόταν με άλλους όρους.

Άλλωστε, στον σχεδιασμό για την αντιμετώπιση των εκτάκτων περιστατικών είτε λόγω τροχαίων, είτε για παθολογικούς λόγους, το ζητούμενο είναι η αμεσότητα της επέμβασης. Η μάχη με τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα τις πρώτες στιγμές του συμβάντος, προκειμένου να παρασχεθούν το συντομότερο δυνατόν οι πρώτες βοήθειες. Αυτή η τόσο κρίσιμη μάχη με τον θάνατο δεν δόθηκε με τους καλύτερους δυνατούς όρους στο συγκεκριμένο περιστατικό εξαιτίας της γενικευμένης λιτότητας που έχει σμπαραλιάσει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ελάχιστη σημασία έχει αν στην προκειμένη περίπτωση αυτές οι τέσσερις ζωές μπορούσαν εν τέλει να σωθούν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η μάχη αυτή δεν δόθηκε όπως θα έπρεπε και όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική υποχρηματοδότησης της δημόσιας υγείας, το φαινόμενο αυτό θα παίρνει διαστάσεις. Οι κακοπληρωμένοι και ταπεινωμένοι γιατροί και νοσηλευτές που υπηρετούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, τα ελάχιστα κονδύλια για τη συντήρηση ή την αγορά καινούργιων ασθενοφόρων, οι οριζόντιες περικοπές κονδυλίων υποβαθμίζουν συν τω χρόνω δραματικά την ποιότητα των υπηρεσιών του ΕΣΥ.

Η επιβαλλόμενη λόγω συγκυρίας περικοπή κονδυλίων δεν μπορεί να γίνεται οριζοντίως και καθέτως. Είναι άλλο πράγμα η μείωση του κόστους προμηθειών, η κατακόρυφη μείωση διοικητικού προσωπικού όπου τούτο είναι εφικτό –και σίγουρα πολλά περιθώρια υπάρχουν- και άλλο η γενικευμένη λιτότητα, που βάλλει ευθέως εναντίον της ποιότητας των υπηρεσιών που προσφέρονται. Ο τομέας της υγείας ήταν ένας από τους ελάχιστους που πλησίαζε τα ευρωπαϊκά στάνταρ και τώρα καταρρέει προσεγγίζοντας τα στάνταρ μπανανίας.

Ειρήσθω εν παρόδω, τούτο συμβαίνει στο όνομα της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τα φωνήεντα είναι αυτά

Η θρασύτητα των 140 γλωσσολόγων πανεπιστημιακών καθηγητών, που τολμούν να αμφισβητούν το θέσφατο του διαδικτύου και την αυταπόδεικτη αλήθεια όσων υπερασπίζονται το όσια και τα ιερά της φυλής ξεπερνάει κάθε όριο. Αυτό έλειψε να αφήσουμε στους γλωσσολόγους και τους φιλόλογους να αποφασίζουν πώς πρέπει να διδάσκονται την ελληνική τα ελληνόπουλα. Εμείς, με εφόδια μια εικόνα του Αη-Γιώργη και τα γκολ της Εθνικής Ελλάδας στο Euro του 2004 σε περιγραφή του Γιώργου Χελάκη ξέρουμε τι πρέπει να διδάσκονται και τι όχι τα ελληνόπουλα και μεις θα πάρουμε τις αποφάσεις.

Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά, που το κοινό περί δικαίου αίσθημα δίνει τον τόνο σε τούτη τη χώρα. Προηγήθηκε το βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, που αποσύρθηκε κακήν κακώς από την εκπαίδευση, επειδή απομονώθηκε μια φράση του κόντρα σε κάθε λογική και κάθε επιστημονική αρχή και μάλιστα έκτοτε οι συγγραφείς του λοιδωρούνται ως «εφιάλτες» των ιδεωδών της φυλής. Σε επίπεδο νομού Καβάλας προηγήθηκε η δημόσια χλεύη κατά των καθηγητών Πανεπιστημίου που είχαν τολμήσει να έρθουν στη Θάσο για να υποστηρίξουν ότι η ακτινοβολία των ραντάρ λειτουργεί τελείως αντίθετα από ό,τι υποστήριζαν όσοι αγωνίζονταν κατά της εγκατάστασης ραντάρ στο Υψάριο.

Εν προκειμένω, αυτά περί διαχωρισμού φωνηέντων και φωνηεντικών φθόγγων, ώστε να μην μπερδεύονται οι μικροί μαθητές μοιάζουν με ψιλά γράμματα και κατά πάσα πιθανότητα είναι ενταγμένα σε ένα ή περισσότερα σχέδια των δυτικών για να βλάψουν τον ελληνισμό. Εμείς προτιμάμε τις απλές στακάτες αλήθειες, σαν αυτές που υποστήριξε η δασκάλα Μαρία Χρυσού που υπηρετεί στη Ραφήνα. Προφανώς, κάποιος ανθέλληνας φιλόλογος έκανε ό,τι έκανε με στόχο την «εθνική εξολόθρευση», που επιδιώκουν οι δυτικοί. Τι κι αν ο ίδιος διαχωρισμός γινόταν εν αγνοία της κ. Χρυσού στη μεγάλη γραµµατική του Τριανταφυλλίδη από το 1941, την οποία κατά τα άλλα επικαλείται. Τόσο το χειρότερο για τον Τριανταφυλλίδη και τη γραμματική του.

Σιγά μην μπούμε εμείς, που είμαστε απολύτως πεπεισμένοι για την παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος του ελληνισμού, στη διαδικασία να αξιολογήσουμε επιστημονικά κάθε παπαριά, που εκτοξεύεται επί δικαίων και αδίκων. Σε τούτη τη συγκυρία, που το έθνος απειλείται, δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, παρά δράση για να αντιμετωπίσουμε τους οχτρούς. Είτε θα απαγορεύσουμε στα παιδιά μας να παραλάβουν το βιβλίο, είτε θα το κάψουμε, είτε δεν θα στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο. Ο αγών είναι εθνικός.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και εκλογές

Η πιθανότατη αποχώρηση της Δημοκρατικής Αριστεράς από τη «Συμπαράταξη Πολιτών» καθιστά ακόμα πιο ανοιχτό σε προβλέψεις το παιχνίδι ενόψει των δημοτικών εκλογών του 2014 στον δήμο Καβάλας. Όχι πως σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρχε φαβορί, αλλά σίγουρα ο κοινός υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ θα είχε έναν αέρα έστω και σε ψυχολογικό επίπεδο. Τώρα, αυτός ο αέρας δεν υπάρχει. Όλοι θα ξεκινήσουν από την ίδια πάνω-κάτω αφετηρία. Μα στο μεταξύ, ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τελικά και πώς θα διαμορφωθεί το κλίμα τα επόμενα δυο χρόνια σε μια περίοδο που ο πολιτικός χρόνος ρέει πολύ πυκνός, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ καλούνται να αναζητήσουν φόρμουλα συνεργασιών. Οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί καθιστούν εξαιρετικά πιθανή την εκλογή αριστερών δημάρχων σε αρκετούς δήμους και τα δύο κόμματα της αριστεράς είναι υποχρεωμένα να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου και να αναζητήσουν τα σημεία που τους ενώνουν.

Μα στο μεταξύ, το εγχείρημα αποκτά δυσκολίες συν τω χρόνω, όπως δείχνει και το αδιέξοδο στη «Συμπαράταξη Πολιτών». Στη ΔΗΜΑΡ δεν συγχώρησαν στον επικεφαλής της παράταξης Αρη Βέρρο ότι προεκλογικά πήρε ανοιχτά θέση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Από την πλευρά του ο Βέρρος αντιτείνει πως η προεκλογική συμφωνία που συνάφθηκε στο πλαίσιο της δημοτικής παράταξης, δεν απαγόρευε σε κανέναν να ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική σκηνή και ανέφερε ενδεικτικά τα ονόματα των Δημήτρη Εμμανουηλίδη και Βασίλη Τραϊφόρου που κατήλθαν ως υποψήφιοι βουλευτές με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΔΗΜΑΡ. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Η σφοδρή αντιπαράθεση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει στους γνωστούς οξύτατους τόνους που χαρακτηρίζουν τον πολιτικό του λόγο τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση συνεργασίας δημιουργεί σοβαρά εμπόδια. Ναι μεν, οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια άλλη αναμέτρηση με εντελώς διαφορετικά στοιχεία, αλλά δεν είναι εύκολο να αγωνιστούν από το ίδιο μετερίζι για την εκλογή δημάρχου, στελέχη κομμάτων που ανταλλάσσουν κατηγορίες περί προδοσίας, δωσιλογισμού και απύθμενου λαϊκισμού.

Από την άλλη, η ύπαρξη αυτών των εμποδίων δεν πρέπει να σταματήσει τις ζυμώσεις για το ενδεχόμενο συνεργασιών όπου τούτο είναι εφικτό. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδεύσει στις εκλογές πολιτικά απομονωμένος, ενώ η ΔΗΜΑΡ κινδυνεύει να δώσει ένα πολιτικό στίγμα, που –αν μη τι άλλο- δεν της ταιριάζει. Διότι είναι άλλο πράγμα η συμμετοχή σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού και άλλο η συνεργασία με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε όλα τα επίπεδα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Επιστροφή στην επαρχία

Η κρίση οδηγεί χιλιάδες κατοίκους των πόλεων στην επαρχία και στη γεωργία. Σύμφωνα με έρευνα του υπουργείου Γεωργίας περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες πολίτες που ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα έχουν εκδηλώσει την επιθυμία να επιστρέψουν στα χωριά για να ασχοληθούν με τη γεωργία. Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις, περί τους 80.000 έχουν κάνει ήδη το πρώτο βήμα. Οι άνθρωποι αυτοί, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, δεν έχουν αυταπάτες. Γνωρίζουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό ότι η ενασχόληση με τη γη δεν είναι ούτε το πιο εύκολο, ούτε το πιο επικερδές επάγγελμα στον κόσμο, αλλά δεν έχουν άλλες επιλογές. Το κόστος ζωής στις πόλεις είναι πολλαπλάσιο, ενώ η επιστροφή στη γη καλλιεργεί προσδοκίες για μιαν άλλη ποιότητα ζωής.

Σε μια χώρα όντως ευρωπαϊκή και στοιχειωδώς οργανωμένη, η τάση αυτή θα οδηγούσε στην εκπόνηση ενός σχεδίου για την καλύτερη δυνατή διαχείρισή της. Διότι ναι μεν η ελεύθερη οικονομία επιτρέπει στον κάθε πολίτη απόλυτη ελευθερία επιλογών, αλλά από την άλλη ένα σύγχρονο κράτος δεν μπορεί να αδιαφορεί για τις επιλογές των πολιτών του. Καταρχήν, η μαζική επιστροφή στη γη και η γιγάντωση του πρωτογενούς τομέα δεν μπορεί να είναι σοβαρή απάντηση στα προβλήματα της εθνικής οικονομίας στον 21ο αιώνα. Η μείωση του αγροτικού πληθυσμού και η στροφή των εργαζομένων στον δευτερογενή, τριτογενή και τεταρτογενή τομέα της οικονομίας τον 20ο αιώνα δεν ήταν σχέδιο του σατανά, ούτε κάποιας περίεργης λέσχης με μανδύες και σπαθιά, αλλά το αναγκαίο και πολύ σημαντικό βήμα εκσυγχρονισμού της Ελλάδας. Αυτό το βήμα μπορεί να έγινε στρεβλά. Μπορεί να υπήρξαν υπερβολές. Αλλά περίπτωση επιστροφής της χώρας στην εποχή που η αγροτική οικονομία απασχολούσε το 90, το 70, το 50 ή το 30% του ενεργού πληθυσμού απλά δεν υπάρχει.

Μέρος της απάντησης στην κρίση και τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας μπορεί να είναι όντως η τόνωση του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας, στην κατεύθυνση παραγωγής ποιοτικών αγροτικών προϊόντων σε συνδυασμό με τον τουριστικό τομέα, καθώς και με εταιρίες που θα στραφούν στην προβολή και προώθησή τους στις αγορές του κόσμου. Αλλά τούτο δεν μπορεί να γίνει στα κουτουρού. Ούτε μπορεί σε λίγα χρόνια να ξαναζωντανέψουν τα εγκαταλελειμμένα χωριά της επαρχίας. Διότι αν τούτο συνέβαινε θα δυστυχούσαν όλοι. Και οι νυν αγρότες, που παρεμπιπτόντως δεν ζουν με χρυσά κουτάλια, αλλά και οι νέοι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Έπαινος στον Μαλλελίδη

Όταν η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της δεν υπάρχει είδηση. Αυτή είναι η αποστολή της. Αυτό όμως που συμβαίνει στην Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας από τότε που ανέλαβε καθήκοντα αστυνομικού διευθυντή ο Αντώνης Μαλλελίδης υπερβαίνει τον κανόνα και καθίσταται είδηση. Μέσα σε λίγους μήνες η Αστυνομική Διεύθυνση συνέλαβε τη συμμορία των «23», τους υπευθύνους άλλων εννέα ληστειών, που όπως δείχνει η προανάκριση επικοινωνούσαν δια «συγκοινωνούντων δοχείων» και συνάμα δεν έχουν ακουστεί παρά ελάχιστες γκρίνιες για παρατράγουδα. Λείπουν το τελευταίο διάστημα καταγγελίες περί υπερβάλλοντος ζήλου αστυνομικών, ή περί προκλητικής συμπεριφοράς τους έναντι για παράδειγμα άτακτων νεαρών. Αν και είναι πρόωρο να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα είναι πολύ πιθανόν αυτά τα δυο να πάνε μαζί. Να μην είναι δηλαδή τυχαίο ότι η αστυνομία έχει επιτυχίες στον χώρο της εγκληματικότητας με το γεγονός ότι δεν ασχολείται με τα ήσσονα και αχρείαστους τσαμπουκάδες.

Έτσι συμβαίνει. Ο κάθε αστυνομικός χωριστά και η αστυνομική υπηρεσία συνολικά όταν έχουν στόχο να εξαρθρώσουν σπείρες επικίνδυνων εγκληματιών, που στην προκειμένη περίπτωση δεν δίσταζαν να διαπράττουν ένοπλες ληστείες στο κέντρο της πόλης ή να επιχειρούν να διαφύγουν πετώντας χειροβομβίδες εναντίον των διωκτών τους, δεν έχουν χρόνο να κάνουν κατάχρηση εξουσίας εις βάρος πιτσιρικάδων, που οδηγούν παπάκι χωρίς δίπλωμα. Όχι, πως δεν είναι σημαντικό να κάνουν ελέγχους με στόχο να συνετίσουν ξεσαλωμένους πιτσιρικάδες και εν τέλει να τους σώσουν τη ζωή. Αλλά είναι διαφορετικό να κάνεις ελέγχους για διπλώματα και κράνη και διαφορετικό να αντιμετωπίζεις έναν ξεσαλωμένο 17άρη σαν σκουπίδι ή σαν υποψήφιο εγκληματία.

Ο έπαινος στον Μαλλελίδη αξίζει πολύ περισσότερο επειδή επιτυγχάνεται υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες. Όλοι οι προκάτοχοί του θα μπορούσαν δικαίως να αναφερθούν σε προβλήματα ελλείψεων προσωπικού ή σωστής εκπαίδευσης, αλλά αυτός διαχειρίζεται μια κατάσταση που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Προϊσταται ανθρώπων κακοπληρωμένων και απαξιωμένων, που οφείλουν να καταδιώκουν τους δράστες των εγκληματικών πράξεων με κάτι σαράβαλα, με τα οποία κινδυνεύουν να βρεθούν δεύτεροι ακόμα και όταν τρέχουν μόνοι τους. Κι όμως υπό τόσο αντίξοες συνθήκες αυτός βρήκε τον τρόπο να τους εμπνεύσει. Οι κακοπληρωμένοι συνάδελφοί του, αντί να γκρινιάζουν δικαίως για το χάλι τους, κατάφεραν τον τελευταίο χρόνο ό,τι δεν πέτυχαν οι συνάδελφοί τους τα προηγούμενα 15 χρόνια. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε συμπτωματικό.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κουτουράδα

Το νέο εμπορικό λιμάνι της Καβάλας θα μπορούσε ήδη να αποτελεί μια πύλη για τα Βαλκάνια. Θα μπορούσε ήδη με τη λειτουργία του να δημιουργεί άλλης τάξεως προβλήματα όπως φερ’ ειπείν η αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης που θα συνεπάγονταν οι αλλεπάλληλες επεκτάσεις του προκειμένου να καλύψει την κίνηση. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μιας δυναμικής αναπτυξιακής ζώνης, η οποία με σημείο αναφοράς το λιμάνι θα έλκυε παραγωγικές μονάδες, που θα ήθελαν να επωφεληθούν από τη λειτουργία του σε συνδυασμό με την ύπαρξη της Εγνατίας Οδού και του αεροδρομίου «Μέγας Αλέξανδρος». Δίχως κίνητρα και επιδοτήσεις. Με μεγάλο κίνητρο τις ευκαιρίες που θα προσέφερε ένα λιμάνι όπως το είχε σχεδιάσει ο Φώτης Τουφεξής. Μόνο που τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Το λιμάνι συρρικνώθηκε σε μια χερσαία ζώνη έκτασης 18 στρεμμάτων, που δεν προσφέρει καμμία προοπτική. Τα έργα επέκτασης και θωράκισής του έμειναν στη μέση, με συνέπεια να μπαζώνεται από τη θάλασσα και σιγά-σιγά να χάνει το μεγάλο του συγκριτικό πλεονέκτημα.

Αναζητώντας τις ή τι πταίει οφείλει κανείς να ανατρέξει στην αρχή. «Στο ήμισυ του παντός» κατά την αρχαία ρήση. Τότε που όλα έγιναν στο ποδάρι. Καταρχήν, το λιμάνι αυτό δεν ήταν ενταγμένο σε κανέναν σχεδιασμό. Ξεκίνησε επειδή ο Γιάννης Τσακλίδης ήταν υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ και κατάφερε να αποσπάσει κονδύλια για να τα «ρίξει» στα «Σπαθιά» με τον τσαμπουκά του. Δημιουργώντας ένα δεδομένο που θα υποχρέωνε το κράτος των Αθηνών να μην το αγνοήσει. Υποχρεώνοντας την Πολιτεία να συμπεριλάβει στον λιμενικό σχεδιασμό και την Καβάλα. Αλλά τούτο δεν έγινε, ή έγινε μόνο εν μέρει. Ναι μεν οι αρχικές εργασίες δημιούργησαν μια δυναμική και δέσμευσαν πολλές υποσχέσεις και διακηρύξεις μαζί με λιγοστά κονδύλια, αλλά ο σχεδιασμός δεν άλλαξε. Οι μανδαρίνοι των Αθηνών επέμεναν ότι τα δυο μεγάλα λιμάνια της Βόρειας Ελλάδας έπρεπε να είναι της Θεσσαλονίκης και της Αλεξανδρούπολης. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος.

Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει πως έκανε λάθος τότε ο Τσακλίδης. Είχε τη δυνατότητα να ανατρέψει έναν σχεδιασμό, που ούτως ή άλλως είχε γίνει στο ποδάρι και το έπραξε συνειδητά. Το πρόβλημα είναι ότι έκτοτε δεν βρέθηκε τρόπος εκείνη η «κουτουράδα» να συνεχιστεί. Με αποτέλεσμα να έχουν πεταχτεί στο μεταξύ ουκ ολίγα κονδύλια για ένα λιμάνι, που σε λίγα χρόνια μπορεί να μην υπάρχει στον χάρτη. Εκτός αν μια άλλη «κουτουράδα», συλλογική τούτη τη φορά, παγκαβαλιώτικη, αλλάξει τον ρου των πραγμάτων.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δεν χρειάζονται σκιάχτρα

Το ξέσπασμα του δημάρχου Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για την πρόθεση του Οργανισμού Λιμένος Καβάλας να περιοριστεί στα 18 στρέμματα της χερσαίας ζώνης του νέου λιμανιού για να γλιτώσει το 1,5 εκατομμύριο ευρώ για την απαλλοτρίωση της έκτασης του δήμου Καβάλας είναι εύλογο ως προς την ουσία του, αλλά πάσχει και από πλευράς συγχρονισμού και στόχευσης. Με άλλα λόγια, ενώ επί της ουσίας έχει απόλυτο δίκιο ο δήμαρχος να δηλώνει οργισμένος ότι νέο λιμάνι με προοπτικές δεν μπορεί να υπάρξει με μια χερσαία ζώνη 18 στρεμμάτων, δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι αιφνιδιάστηκε. Ήξερε εδώ και έναν χρόνο ότι η διοίκηση του ΟΛΚ προσανατολιζόταν σε αυτή την επιλογή, γιατί δεν υπήρχαν διαθέσιμα κονδύλια για αυτή την απαλλοτρίωση. Το θέμα συζητήθηκε επανειλημμένως στις συνεδριάσεις της διοίκησης του ΟΛΚ στην οποία συμμετείχε ο Τάσος Χατζηαναστασίου, αντιδήμαρχος και στενός συνεργάτης του δημάρχου, ο οποίος δεν μπορεί να μην τον ενημέρωνε.

Το δεύτερο λάθος του δημάρχου είναι ότι η επιχείρηση δαιμονοποίησης της διοίκησης του ΟΛΚ και του προέδρου του Αδάμ Κοσμίδη προσωπικά, στο πνεύμα της εποχής που αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους με όνομα και επώνυμο ώστε να υπάρχει συγκεκριμένος αποδέκτης των αποδοκιμασιών, των ύβρεων ή των προπηλακισμών, που κατά τα άλλα ο κ. Σιμιτσής αποδοκιμάζει μετά βδελυγμίας. Παρά τις προφανείς προσωπικές ευθύνες οιουδήποτε αξιωματούχου για τις αποφάσεις που λαμβάνει, η ανάγνωση του δημάρχου είναι απλουστευτική. Διότι μπορεί να είναι αλήθεια ότι εν τέλει η επίμαχη απόφαση βαραίνει τη διοίκηση του ΟΛΚ και τον κ. Κοσμίδη προσωπικά, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν λειτουργούν εν κενώ. Η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη σε μια δεδομένη οικονομική συγκυρία αρνητικότατη, που δεν επέτρεπε την λήψη διαφορετικής απόφασης. Μα ακόμα και αν κόντρα στη συνολική πολιτική περικοπών μέχρι ασφυξίας, ο Κοσμίδης έπαιρνε την απόφαση να διαθέσει το1,5 εκατομμύριο ευρώ ή τέλος πάντων να μπει στα παζάρια για την εξαγορά της γης, δεν θα του το επέτρεπαν οι πολιτικοί του προϊστάμενοι. Η απόφαση θα ακυρωνόταν πάραυτα και ο ίδιος θα βρισκόταν εκτεθειμένος διότι ως πρόεδρος του ΟΛΚ θα αδιαφορούσε προκλητικά για το συμφέρον του οργανισμού τον οποίο διοικεί.

Ο αγώνας στον οποίο καλεί ο Σιμιτσής όλους τους Καβαλιώτες για να αποτραπεί η υποβάθμιση του στα σχέδια «νέου μεγάλου λιμανιού» πρέπει να δοθεί, αλλά τούτο πρέπει να γίνει συντεταγμένα και με τη σοβαρότητα που απαιτείται. Σκιάχτρα και κατασκευασμένοι οχτροί δεν χρειάζονται.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τουρισμός και φέρυ μπωτ

Ουδείς μπορεί να δηλώσει έκπληκτος με το συμπέρασμα της πρόσφατης συνεδρίασης της Επιτροπής Τουρισμού του Δήμου Καβάλας. Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την τουριστική ανάπτυξη και προβολή της πόλης και τούτο δεν χρειάζεται αναλύσεις ειδικών και μελέτες. Φαίνεται. «Φωνάζει». Όχι τώρα, αλλά εδώ και δεκαετίες, που η λέξη «τουρισμός» και «τουριστική ανάπτυξη» φοριέται πολύ ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους. Μα, στο μεταξύ ουδέν συνέβη. Η τουριστική ανάπτυξη στην Καβάλα είναι υπόθεση των λίγων ξενοδοχείων, που στο μεταξύ έχουν κάνει άλματα προόδου και συνιστούν μια πολύ καλή βάση για να γίνει επιτέλους μια αρχή.


Αλλά οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν μονάχοι σε μια περιοχή, που κατά τα άλλα διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία, που δικαιολογούν απολύτως τον στόχο της τουριστικής ανάπτυξης. Η πόλη είναι πανέμορφη ακόμα, παρά τη λαίλαπα της αντιπαροχής που προκάλεσε ανεπανόρθωτες ζημιές. Διαθέτει εξαιρετικές ακτές εντός οικιστικού ιστού όπως η Καλαμίτσα και ο Μπάτης. Τον σημαντικότατο αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων, που συνδυάζει την αρχαία ελληνική ιστορία και τη ρωμαϊκή με τα πρώτα βήματα του χριστιανισμού στην Ευρώπη και προσελκύει –έτσι χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό- χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Τις αναπτυσσόμενες τουριστικά περιοχές των δυτικών ακτών του νομού και φυσικά τη Θάσο, που ακόμα και σε τούτη την τόσο δύσκολη συγκυρία αντέχει.


Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Η τουριστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει σαν μάννα εξ ουρανού. Χρειάζονται στοχευμένες ενέργειες, για να κινηθεί ο τροχός. Να αποκτήσει δυναμική η υπόθεση του τουρισμού. Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν, με πρώτο στοιχειώδες βήμα τον εκσυγχρονισμό του υλικού προβολής, όπως τονίστηκε στη σύσκεψη. Αλλά το σημαντικότερο είναι αυτή η επιτροπή ή όποια άλλη συσταθεί να βρει τους ανθρώπους του τουριστικού τομέα και να μιλήσει μαζί τους, ικανοποιώντας βήμα-βήμα τις προτάσεις τους. Η αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει με έναν συνδυασμό καταπληκτικών κινήσεων, που αίφνης θα σημάνουν την απαρχή της νέας εποχής.


Σχέδιο χρειάζεται σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα στους επί μέρους στόχους, που θα τίθενται κάθε φορά. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για τουριστική ανάπτυξη και η πορθμειακή γραμμή Καβάλας-Πρίνου να είναι τόσο απαξιωμένη και να κινδυνεύει άμεσα με κατάργηση.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ανυπεράσπιστοι

Τα Σχέδια Αντιμετώπισης Τεχνολογικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης (ΣΑΤΑΜΕ) δεν προσφέρονται ούτε για την τάχατες απασχόληση κομματικών βυσμάτων με το αζημίωτο, ούτε για δημόσιες σχέσεις. Είναι ο αναγκαίος και απολύτως απαραίτητος σχεδιασμός για την προστασία του πληθυσμού από ένα λάθος ή μια αστοχία, που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Η ασπίδα προστασίας στο απρόβλεπτο, που ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Μα συνάμα και ένας αξιόπιστος δείκτης, που δείχνει τον βαθμό ανάπτυξης μιας χώρας. Έτσι είναι. Στις χώρες του τρίτου κόσμου δεν χωρούν τέτοιες πολυτέλειες. Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι μπορούν ανενόχλητοι να ξεσκίζουν το περιβάλλον και να θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων δίχως να χρειάζεται να πάρουν μέτρα προφύλαξης. Ανταγωνισμός είναι αυτός. Κόστος. Δείκτες παραγωγής σε ένα άκρως ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον. Όταν όμως ο κίνδυνος ενός ατυχήματος σε ένα εργοστάσιο απειλεί τη ζωή των κατοίκων της πολιτισμένης δύσης, τότε όλα αλλάζουν. Οι ευαισθησίες για τους κινδύνους που εγκυμονεί ένα ατύχημα σε μια βιομηχανία μπαίνουν σε προτεραιότητα. Γίνεται εκ των προτέρων σχεδιασμός, που να μπορεί να αμβλύνει όσο τούτο είναι δυνατόν τις συνέπειες.

Στον πολιτισμένο κόσμο. Στις ανεπτυγμένες χώρες. Όχι στην Ελλάδα. Έκπληκτος ο πρόεδρος του ΤΕΕ Ανατολικής Μακεδονίας Λάζαρος Βασιλειάδης προετοιμάζοντας την εισήγησή του σε μια ημερίδα ανακάλυψε προ ημερών ότι συμμετέχει σε τρεις επιτροπές ΣΑΤΑΜΕ με την ιδιότητα του καθηγητή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης χωρίς να το γνωρίζει. Που πάει να πει ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για τη συμμετοχή του και φυσικά ουδέποτε ειδοποιήθηκε να συμμετέχει στις εργασίες μιας από τις τρεις επιτροπές, γιατί πιθανότατα ουδέποτε συγκλήθηκαν. Δηλαδή, οι επιτροπές αυτές που συγκροτούνται και λειτουργούν με στόχο την προστασία του πληθυσμού και του περιβάλλοντος στην περίπτωση ενός βιομηχανικού ατυχήματος δεν λειτουργούν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Δεν είναι λεπτομέρεια. Δεν είναι ένα λαθάκι. Για να δείξει τη σοβαρότητα της κατάστασης, ο πρόεδρος του ΤΕΕ ΑΜ, υπενθύμισε το ατύχημα και τη διαρροή νιτρικών που έγινε το 2007 στη μονάδα αμμωνίας της ΒΦΛ, που όλοι τότε καθησύχαζαν ότι δεν έγινε τίποτα. Επίσης υπενθύμισε το ατύχημα που έγινε τον Απρίλιο του 2009 στην μονάδα πρώην BP ΣΑΜΕΡΚΑΣ, για το οποίο ενημέρωσαν την πυροσβεστική υπηρεσία διερχόμενοι.

Με άλλα λόγια ατυχήματα έχουν συμβεί και ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν, αλλά σχέδιο για την αντιμετώπισή τους ή την άμβλυνση των συνεπειών τους δεν υπάρχει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εμφαντικό ΟΧΙ στην ACTA

Η συντριπτική ήττα των μανατζαραίων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την καταψήφιση της ACTA δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Όχι μόνο γιατί αναδεικνύει ότι η Ευρώπη δεν είναι ούτε η κόλαση, ούτε ο παράδεισος, αλλά ένας υπερεθνικός οργανισμός, που πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους πολιτικής και όχι δαιμονολογίας, αλλά και γιατί τίποτα δεν τέλειωσε. Η πανηγυρική καταψήφιση αυτής της καθ’ όλα ύποπτης συμφωνίας δεν πρόκειται να αποθαρρύνει τους εμπνευστές της πλήρους χειραγώγησης του διαδικτύου, που θα επανέλθουν με νέες προτάσεις, ενδεχομένως πολύ χειρότερες και για τούτο η παγκόσμια κοινωνία των χρηστών του διαδικτύου, οφείλει να επαγρυπνεί. Τα γραβατοφορεμένα γεράκια των αγορών δεν αρκούνται μόνο στην επιβολή της ακραίας λιτότητας δίχως προοπτική εξόδου. Στο όνομα της ιερότητας της ιδιοκτησίας και του κέρδους βάλλουν ευθέως κατά της ελευθερίας των πολιτών όπου γης ξεπερνώντας κάθε όριο νοσηρότητας.

Ιδού τι σκέφτηκαν τα γεράκια των διεθνών αγορών και τι απερρίφθη πανηγυρικά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με 478 ψήφους κατά, 39 υπέρ και 165 αποχές την Τετάρτη 4 Ιουλίου: Στο όνομα της προστασίας των οικονομικών συμφερόντων των εταιρειών, τα προϊόντα των οποίων κυκλοφορούν πειρατικά ή κατεβάζονται μέσω του Διαδικτύου να δίνεται η δυνατότητα στους παρόχους πρόσβασης στο Ίντερνετ να παραδίδουν στους κατόχους των πνευματικών δικαιωμάτων τις διευθύνσεις IP των χρηστών για τους οποίους υπάρχουν υποψίες ότι κατεβάζουν παρανόμως προγράμματα. Ουσιαστικά, η συμφωνία θα καθιστούσε τους παρόχους (ISP) αποκλειστικά υπεύθυνους για τις όποιες παραβάσεις πνευματικών δικαιωμάτων πραγματοποιούνταν στο δίκτυό τους. Αυτό σημαίνει ότι προκειμένου να μην βρεθούν προ απροόπτου – ακόμα και κατηγορούμενοι – οι πάροχοι θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν συστήματα παρακολούθησης κάθε ιντερνετικού βήματος των χρηστών τους.

Θα τους δινόταν μάλιστα η δυνατότητα να αποστέλλουν προειδοποιήσεις στον χρήστη που θα επιδείκνυε “παραβατική” συμπεριφορά και εφόσον δεν συμμορφωνόταν θα είχαν το δικαίωμα να τον “πετάνε” έξω από το δίκτυό τους χωρίς τη συνδρομή της δικαστικής εξουσίας ή των διωκτικών αρχών, ακόμη και εκτός της νόμιμης τους δικαιοδοσίας.

Λογάριαζαν όμως χωρίς τους χρήστες του διαδικτύου σε όλο τον κόσμο. Χωρίς αυτούς τους πολίτες του κόσμου που ανταμώνουν καθημερινά στο παγκόσμιο διαδικτυακό χωριό και ξέρουν καλά τη δύναμή τους. Ένα μόνο ψήφισμα κατά της ACTA συγκέντρωσε 2,8 εκατομμύρια υπογραφές. Παραποιώντας ένα παλιό κλασικό σύνθημα μπορεί κανείς να πει πως το διαδίκτυο ανήκει στους πολίτες που το χρησιμοποιούν. Ακόμα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ζήτημα αξιοπρέπειας

Ένα από τα κλειδιά για τις αλλαγές στον δημόσιο τομέα, τόνισε σε ομιλία του στο συνέδριο του Economist ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Αντώνης Μανιτάκης, είναι η αξιοπρέπεια των υπαλλήλων που θα κληθούν να υλοποιήσουν τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Όπως επισήμανε, η απελευθέρωση του δημόσιου τομέα από περιττά γραφειοκρατικά βάρη και η αναδημιουργία του, «δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από συνθήκες δραστικής μείωσης των αποδοχών και συνθήκες ανασφάλειας που θίγουν την αξιοπρέπεια των υπαλλήλων». Αυτή είναι η λέξη κλειδί και αν αφορά μια φορά τον δημόσιο, αφορά πολύ περισσότερες τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Η χαμένη τιμή και αξιοπρέπεια των υπαλλήλων, που διαφεύγει της προσοχής όσων σχεδιάζουν τις αλλαγές στην οικονομία. Στο όνομα της αναθέρμανσης της οικονομίας και της τόνωσης της ανάπτυξης ισοπεδώθηκαν δικαιώματα και ταπεινώθηκαν αυτοί που είχαν αντικειμενικά τη μικρότερη ευθύνη για τα δομικά προβλήματα της οικονομίας. Αυτοί οι ταπεινωμένοι υπάλληλοι καλούνται να υλοποιήσουν τις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα, έτσι που να ξεπεράσει το σημερινό απόλυτο αδιέξοδο και να επιστρέψει σε αναπτυξιακή τροχιά. Αυτοί που βρίσκονται αναίτια χρεοκοπημένοι, με τον λαιμό στην αγχόνη και το πιστόλι στον κρόταφο καλούνται να δημιουργήσουν. Να καινοτομήσουν. Να καταναλώσουν επιτέλους.

Αλλά τα μοντέρνα οικονομικά μοντέλα που εφαρμόζονται με θρησκευτική ευλάβεια σε όλη την Ευρώπη δεν συμπεριλαμβάνουν τέτοια «ψιλά» γράμματα. Οι δείκτες είναι αυτοί που έχουν σημασία. Οι δείκτες και ο εκσυγχρονισμός δια της μηχανοργάνωσης και της αξιοποίησης των ανεξάντλητων δυνατοτήτων της τεχνολογίας. Βάσει αυτής της παράλογης λογικής, όχι πολλά χρόνια πριν, πρόεδρος δημόσιου οργανισμού είχε δηλώσει ενώπιον εμβρόντητων στελεχών ότι δεν τους είχε ανάγκη γιατί στο μεταξύ είχε βρει ένα καταπληκτικό πρόγραμμα μηχανοργάνωσης που θα έλυνε ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα. Θαρρείς και μπορεί ένα πρόγραμμα όσο καλοδουλεμένο και να είναι να λειτουργήσει χωρίς να υπάρχουν υπάλληλοι που θα δώσουν τις κατάλληλες εντολές. Χωρίς εκείνους τους υπαλλήλους, που δεν θα σταθούν μόνο στις αρχικές οδηγίες, αλλά θα ψάξουν να βρουν τους καλύτερους δυνατούς τρόπους για να επιτύχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.

Μα στο μεταξύ, τα τελευταία τρία χρόνια, οι υπάλληλοι του δημοσίου και κυρίως του ιδιωτικού τομέα, που στην Ελλάδα ήταν ούτως ή άλλως απαξιωμένος ταπεινώθηκαν. Τρομοκρατήθηκαν. Τσαλαπατήθηκαν. Πλήρως απαξιωμένοι και αλλοτριωμένοι από μια εργασία που πια δεν τους εξασφαλίζει ούτε τα στοιχειώδη, καλούνται να δημιουργήσουν. Πώς;

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ειδική Οικονομική Ζώνη

Με την ανεργία να χτυπά ταβάνι και τις Βιομηχανικές Περιοχές γεμάτες κουφάρια, που απόμειναν να θυμίζουν τα φιλόδοξα σχέδια περί τόνωσης της οικονομίας της ακριτικής Θράκης, το θέμα της δημιουργίας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης φαντάζει και είναι αυτονόητο. Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την έννοια της τόνωσης της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας ώστε οι μικρομεσαίοι να πάψουν να απασχολούνται κατ’ αποκλειστικότητα με καφέ, σνακ μπαρ και άλλα μικρομάγαζα, πρέπει να γίνει και φυσικά τούτο δεν μπορεί να αφορά μόνο τους νομούς της Θράκης, αλλά την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στο σύνολό της. Μια ζώνη, που κατά το πρότυπο της Silicon Valey και άλλων ζωνών καινοτομίας ανά την Ευρώπη θα παρέχει τη δυνατότητα στον επιχειρηματία να προχωρά στον σχεδιασμό του με τα λιγότερα δυνατά γραφειοκρατικά προσκόμματα, ενώ επιπλέον θα απολαμβάνει ειδικά κίνητρα για την αύξηση της απασχόλησης.

Μόνο που στο όνομα ετούτης της αναγκαιότητας, τα σενάρια που διαρρέουν στον Τύπο εγείρουν πολλές και σοβαρές ενστάσεις. Τούρκοι πράκτορες, επίσημοι και ανεπίσημοι, αλωνίζουν στη Θράκη επιχειρώντας να δημιουργήσουν κλίμα αναβρασμού στη μειονότητα, ενώ Γερμανοί επενδυτές καλοβλέπουν μια τέτοια προοπτική, αλλά με όρους που ουδεμία σχέση έχουν με την ανάπτυξη της περιοχής. Ουδεμία ένσταση θα μπορούσε να υπάρχει εάν Γερμανοί επενδυτές ήθελαν να δημιουργήσουν σύγχρονες βιομηχανικές μονάδες, που θα απασχολούσαν ντόπιο εργατικό δυναμικό και θα φοροδοτούσαν κανονικά στο ελληνικό κράτος, με τις φορολογικές ελαφρύνσεις που πρέπει να θεσπιστούν για αυτούς που συμβάλλουν στην τόνωση της απασχόλησης. Με τις διευκολύνσεις όσον αφορά τον βραχνά της γραφειοκρατίας.

Εάν όμως, το ζητούμενο στο όνομα της ανάπτυξης είναι να δημιουργηθεί μια περιοχή ασύδοτη φορολογικά, όπου η «ανάπτυξη» και η τόνωση της απασχόλησης θα σημαίνει εργασιακό καθεστώς γαλέρας και μάλιστα οι συναλλαγές θα μπορούν ακόμα και να γίνονται σε ξένο νόμισμα, να λείπει το βύσσινο. Εάν, στο όνομα της ανάπτυξης που πράγματι χρειάζεται, δημιουργηθεί μια ζώνη τόσο ουδέτερη, που ενδεχομένως κάποια στιγμή αποτελέσει μια ακόμα γκρίζα ζώνη στα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας, τότε να ακυρωθούν πάραυτα όλα τα σχέδια ειδικού σκοπού και στόχευσης.

Προτιμάμε να καμαρώνουμε τα κουφάρια, που άφησαν πίσω τους οι ανίκανες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, στρεφόμενοι σε άλλες κατευθύνσεις. Μπορούμε για παράδειγμα να οργανώσουμε εναλλακτικό τουρισμό προβολής των άθλων των τρωκτικών εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Σίγουρα θα συμφέρει περισσότερο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τιμωρία αναπήρων

Η επανεξέταση των αναπηρικών συντάξεων από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας θα μπορούσε να αποτελεί σημαντικό βήμα προόδου προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού του κοινωνικού κράτους. Θα μπορούσε να απαλλάξει τον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας από όσους χαραμοφάηδες παίρνουν συντάξεις μαϊμού, μα και συνάμα να απαλλάξει τους πραγματικούς δικαιούχους από τη δυσπιστία των υπολοίπων. Διότι εδώ που φτάσαμε, οι πραγματικοί δικαιούχοι ντρέπονται να πουν ότι παίρνουν αναπηρική σύνταξη, για να μην χαρακτηριστούν «λαμόγια».

Αντί όμως να γίνουν δραστικές αλλαγές ώστε να σπάει ο φαύλος κύκλος που επέτρεπε στα κομματικά καρτάλια της εξουσίας να μοιράζουν αναπηρικές συντάξεις «μαϊμού» σε κομματικούς εγκάθετους, η Πολιτεία αποφάσισε να τιμωρήσει παραδειγματικά όλους όσοι παίρνουν αναπηρικές συντάξεις. Αδιακρίτως. Θαρρείς και όλοι όσοι παίρνουν αναπηρικές συντάξεις συμμετείχαν σε αυτό το γαϊτανάκι διαφθοράς εις βάρος των δημοσίων οικονομικών, άρα και εις βάρος της χώρας. Η ποινή που επιβάλλεται στους δικαιούχους αναπηρικών συντάξεων ονομάζεται «απογραφή». Αντί η διαδικασία αυτή να γίνει προγραμματισμένα έτσι που να επενεξεταστούν ένας προς έναν οι δικαιούχοι αναπηρικών συντάξεων και να κοπεί η συνταξιοδότηση όσων αποδειχθεί πως δεν πληρούν τα κριτήρια, η επανεξέταση ξεκινά από της διακοπή της συνταξιοδότησης. Ενόψει της απογραφής, οι δικαιούχοι παύουν να πληρώνονται και καλούνται να υποβάλλουν τα χαρτιά τους ώστε να επανεξεταστούν από υγειονομική επιτροπή, η οποία έρχεται από την Αθήνα προκειμένου να είναι ανεπηρέαστη από τους τοπικούς κομματικούς εγκάθετους. Ουδείς όμως εγγυάται πόσος χρόνος μεσολαβεί μεταξύ της διακοπής της συνταξιοδότησης και της επανεξέτασης του δικαιούχου από την επιτροπή.

Οι περιπτώσεις ομαδοποιούνται ανά κατηγορία (π.χ. καρδιολογικά, ορθοπεδικά, κλπ) με στόχο τη μείωση του κόστους μετάκλησης των μελών της επιτροπής, οπότε μπορεί να μεσολαβήσουν 3, 4, 7 ή και περισσότεροι μήνες μέχρις ότου ο δικαιούχος παρουσιαστεί ενώπιον των γιατρών που θα κρίνουν αν δικαιούται ή όχι να παίρνει αναπηρική σύνταξη. Μέχρι τότε, η επιβίωσή του είναι δική του υπόθεση ή των οικείων του. Με άλλα λόγια, όποιος αντέξει. Οι δικαιούχοι αναπηρικών συντάξεων έχουν το δικαίωμα να απευθύνονται στους γονείς τους, τα αδέρφια τους, τους φίλους τους, για να επιβιώσουν μέχρις ότου συμπληρωθεί ο αριθμός των περιστατικών, που θα δικαιολογεί την εξέτασή τους από την επιτροπή του ΚΕΠΑ.

Τόσο κυνικά. Τόσο απάνθρωπα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η άλλη Ευρώπη

Η πρόσφατη σύνοδος των Βρυξελλών δεν έλυσε μεμιάς όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έβαλε οριστικά στη γωνία τη Μέρκελ και τις πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει και που συνέβαλαν καταλυτικά στη χρεωκοπία της χώρας. Αποτελεί όμως την πρώτη απτή απόδειξη της ύπαρξης μιας άλλης Ευρώπης, που δεν μετρά τα πάντα με τους οικονομικούς δείκτες, ούτε αντιτείνει ως μοναδική λύση την κατάρρευση του οικοδομήματος και το χτίσιμό του από την αρχή. Η αλλαγή μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιτέλους ήρθε ο καιρός να αντιληφθούμε ότι δεν είναι ούτε η κόλαση, ούτε ο παράδεισος. Είναι ένα υπερεθνικό μόρφωμα, στο πλαίσιο του οποίου οι εταίροι επιχειρούν να εξυπηρετήσουν με τη στενή ή την ευρεία έννοια τα συμφέροντά τους. Άλλοτε, τούτο μπορεί να προσεγγίζει και να ευνοεί τις ελληνικές θέσεις και άλλοτε όχι. Αλλά εν τέλει είναι δική μας υπόθεση να επιδιώκουμε τις καλύτερες δυνατές ρυθμίσεις στα προβλήματά μας, στο πλαίσιο μιας διαρκούς διαπραγμάτευσης, που μπορεί να προχωρά με συγκρούσεις και ανατροπές, αλλά και συμβιβασμούς.

Πρωταγωνιστής της συνόδου απεδείχθη ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι. Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας από το 1995 έως το 1999 και Ευρωπαίος Επίτροπος Ανταγωνισμού κατά την περίοδο 1999 έως 2004. Ο άνθρωπος των τραπεζιτών, όπως έσπευσαν να αναθεματίσουν από την πρώτη στιγμή πολλοί στη χώρα μας. Μια περίπτωση αντίστοιχη του δικού μας Λουκά Παπαδήμου, του τεχνοκράτη που κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά όταν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα έφτασε στα όριά του.

Αυτός έκανε την ανατροπή. Αυτός, συνεπικουρούμενος από τον συντηρητικό πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι και τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, εξήγησαν στην Μέρκελ ότι η αναχρηματοδότηση των τραπεζών που καταρρέουν δεν μπορεί να γίνεται με την επιβολή μνημονίων αντίστοιχων της Ελλάδας. Η μεγάλη νίκη του Ιταλού τεχνοκράτη πρωθυπουργού, επιμένουν οι παρατηρητές, είναι ότι κατάφερε να αποφύγει την ανάμειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις χρηματοοικονομικές υποθέσεις της χώρας του και να την αναδείξει συνάμα σε νέο πόλο δύναμης και συνήγορο του ευρωπαϊκού νότου.

Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, μένει να αποδειχθεί αν η κυβέρνηση αποδειχθεί ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Αλλά και αν η αντιπολίτευση είναι σε θέση να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών και να συμβάλλει στην άρση του αδιεξόδου, δίχως ανέξοδους αφορισμούς. Όπως συμβαίνει στην Ιταλία.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More