Αστεγοι και δήμοι

Η δήλωση του προέδρου της ΚΕΔΕ Κώστα Ασκούνη κατά το κλείσιμο του συνεδρίου της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας στην Κομοτηνή το περασμένο Σαββατοκύριακο πως «αν καταρρεύσουν οι δήμοι δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο τόπος να σηκώσει κεφάλι» δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής. Έτσι είναι. Οι δήμοι, παρά τα προβλήματα και τα ελλείμματά τους, παρά τα ενίοτε ασυγχώρητα λάθη των αιρετών, παρά τη διαφθορά που έγινε σύμφυτη της λειτουργίας τους τα τελευταία χρόνια, είναι αντικειμενικά πιο κοντά στον πολίτη. Οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι είναι πολλές φορές κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά δεν είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Περπατούν στους ίδιους δρόμους με τους πολίτες, αγοράζουν από τα ίδια μαγαζιά, μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, διασκεδάζουν στους ίδιους χώρους. Ξέρουν τα προβλήματα των πολιτών από πρώτο χέρι και όχι με τη μεσολάβηση άλλων.

Οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους όταν τονίζουν ότι θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Όταν προτάσσουν την οικονομική ασφυξία στην οποία έχει καταδικάσει τους δήμους η κεντρική εξουσία. Όταν ζητούν να μην τους συγκρίνουν με τις δημοτικές Αρχές άλλων –«χρυσών» για την αυτοδιοίκηση- εποχών, που και οι κεντρικοί αυτοτελείς πόροι έφταναν στην ώρα τους και οι πόροι των κοινοτικών προγραμμάτων εκταμιεύονταν πολύ πιο σύντομα και με πολύ λιγότερες διατυπώσεις. Τότε, που υπήρχε και η λύση του δανεισμού από τις τράπεζες.

Μα, όλα αυτά που πράγματι συμβαίνουν καταρρέουν ως επιχειρήματα όταν ένας μόνο άστεγος διανυκτερεύει στο κατώφλι του δημαρχείου Καβάλας μέσα στην παγωνιά. Σαφώς και δεν ευθύνεται η δημοτική Αρχή για το πρόβλημά του. Αλλά είναι υπόθεση του δήμου να βρει ένα δημοτικό ακίνητο να βολέψει με κάποιο τρόπο τους ανθρώπους αυτούς. Να φροντίσει, σε συνεργασία με την Εκκλησία ενδεχομένως, να τους εξασφαλίσει ένα πιάτο φαϊ. Την ώρα που η ζωή ενός αστέγου κινδυνεύει μέσα στο κρύο δεν υπάρχει χρόνος για παράθεση επιχειρημάτων και αναζήτηση ευθυνών. Ναι, δεν φταίει ο δήμος Καβάλας, ο κάθε δήμος, που αυξάνονται οι άστεγοι, αλλά την ώρα εκείνη που ένας άνθρωπος πλαγιάζει στα χαρτόκουτα δεν μένει χρόνος για συζητήσεις.

Την ώρα εκείνη οι αιρετοί ζυγίζονται με τις ευθύνες τους. Μέχρι σήμερα βρέθηκαν ελλιπείς.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Σεγκόντο

«Απόψε σε θέλω σεγκόντο», του είπε. Μάλλον του ξανάπε μετά από αρκετές δεκαετίες. Ουδείς άλλος στο καφενείο κατάλαβε. Αλλά αυτοί τραγούδησαν πρίμο-σεγκόντο αναπολώντας μια βραδιά της δεκαετίας του ‘50 στα Λιμενάρια της Θάσου. Πρώτη φωνή (πρίμο δηλαδή) ήταν ο μικρότερος από τους δυο, που ήταν μες τους δυο τρεις καλλίφωνους που ξεχώριζαν στο χωριό. Σεγκόντο (δεύτερη φωνή) ήταν ο μεγαλύτερος, που μόλις λίγα χρόνια πριν είχε υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στη Μακρόνησο. Τριάμισι χρόνια φαντάρος και όπλο δεν του δώσανε γιατί φοβούνταν μη βγει στο βουνό με τους αντάρτες. Η θητεία είχε τελειώσει, είχε γυρίσει στο χωριό και δούλευε, αλλά βρισκόταν διαρκώς υπό τον αδιάκριτο έλεγχο της αστυνομίας. «Απόψε σε θέλω σεγκόντο», του είπε ο μικρότερος μια βραδιά που είχε νταλκάδες. Ο άλλος δίστασε προς στιγμήν γιατί φοβήθηκε πιθανά μπλεξίματα. Όχι δικά του, αυτός είχε συνηθίσει πια, αλλά της παρέας. Μα ο μικρός δεν του άφησε περιθώρια. Ήταν μερακλής και ήθελε να τραγουδήσει.

Δεν ήταν ο μόνος. Την εποχή εκείνη στα Λιμενάρια συνέρρεαν εργαζόμενοι από όλη τη Βόρεια Ελλάδα για να δουλέψουν στα Μεταλλεία. Τα Λιμενάρια και τα Καλύβια έσφυζαν από ζωή όχι μόνο γιατί ήταν πολλοί οι νέοι που δούλευαν, αλλά και γιατί οι άνθρωποι τότε γλεντούσαν συχνά σα να μην υπήρχε αύριο. Οι τραυματικές μνήμες από την Κατοχή, τον πόλεμο και τον εμφύλιο είχαν επηρεάσει καταλυτικά νοοτροπίες και συμπεριφορές. Όταν ο θάνατος σου ‘χει χτυπήσει την πόρτα προσωπικά, έχει περάσει μέσα από το σπίτι σου ή τη γειτονιά σου, αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα. Γλεντάς τώρα που μπορείς και αναβάλλεις τις σκέψεις για το αύριο.
Εκείνη τη βραδιά, οι δυο μερακλήδες τραγούδησαν μέχρι αργά. Όταν κάποια στιγμή πλησίασε ένας αστυνομικός, ο «σημαδεμένος αριστερός» έσπευσε να αναλάβει όλη την ευθύνη για το παραστράτημα της παραβίασης του ωραρίου, αλλά δεν χρειάστηκε. Είχε μερακλώσει και ο αστυνομικός.

Τα χρόνια πέρασαν και τα Μεταλλεία έκλεισαν. Οι δουλειές λιγόστεψαν δραματικά και πια δεν έφταναν όχι για τους εργαζόμενους από τους γύρω νομούς, αλλά ούτε καν για τους Λιμεναριώτες. Οι δυο πρωταγωνιστές της ιστορίας έφυγαν. Ο ένας για το εξωτερικό, ο άλλος βρήκε δουλειά και εγκαταστάθηκε σε έναν νομό της δυτικής Ελλάδας. Σαν βρέθηκαν ξανά μετά από δεκαετίες στο καφενείο τραγούδησαν ξανά πρίμο-σεγκόντο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αδιάβαστοι δήμαρχοι

Οι κατά μέτωπον επιθέσεις που δέχονται οι δήμαρχοι από την αντιπολίτευση, διανθισμένες με σκληρές εκφράσεις είναι απλά μια έκφραση του απολύτου αδιεξόδου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο σύνολό της. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο Ξουλόγης, ούτε ο Σιμιτσής, ούτε ο Μιχαηλίδης, ούτε ο Χατζηεμμανουήλ προσωπικά, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν έχουν τις ευθύνες τους ή ότι οι αντιπολιτευόμενοι δεν οφείλουν να επισημαίνουν τα λάθη και τις ολιγωρίες τους. Αυτός είναι ο ρόλος τους και αυτό οφείλουν να πράττουν.

Το πρόβλημα όμως είναι συνολικό και οφείλεται στο γεγονός ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση πιάστηκε αδιάβαστη να αντιμετωπίσει την κρίση, που ταλανίζει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Έχουν δίκιο οι δήμαρχοι, όλοι οι δήμαρχοι αυτής της περιόδου, να δηλώνουν ότι τους αδικεί η συγκυρία. Πράγματι, έτσι είναι. Ανέλαβαν να διοικήσουν μεγάλους αυτοδιοικητικούς οργανισμούς που μάλιστα ακόμα δεν έχουν βρει τον βηματισμό τους, όπως οι δήμοι Νέστου και Παγγαίου για παράδειγμα ή οργανισμούς με πολύ μεγάλες ανελαστικές δαπάνες όπως ο δήμος Καβάλας, με ελάχιστους πόρους. Το βήμα του «Καλλικράτη», όπως και αυτό του «Καποδίστρια» που προηγήθηκε έμεινε μετέωρο. Παρά την έντονη κριτική, το μείζον ζήτημα των πόρων της αυτοδιοίκησης δεν λύθηκε θεσμικά, με συνέπεια οι εκάστοτε αυτοδιοικητικοί παράγοντες να παραμένουν δέσμιοι των επιλογών της κεντρικής εξουσίας, που εν μέσω αυτής της πρωτοφανούς κρίσης έκοψε μαχαίρι τις χρηματοδοτήσεις. Στο μεταξύ, η αυτοδιοίκηση «φορτώθηκε» με ένα σωρό αρμοδιότητες που ποτέ πριν δεν είχε όπως για παράδειγμα η συντήρηση των σχολείων ή η μεταφορά των μαθητών.

Το δύσκολο στοίχημα που οφείλουν να κερδίσουν σε τούτη την ιστορική καμπή οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης –συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι- είναι να δώσουν τη μάχη για την οριστική οικονομική χειραφέτηση της αυτοδιοίκησης με τον ορισμό συγκεκριμένου ποσοστού επί των ήδη εισπραττόμενων φορολογικών εσόδων για την αυτοδιοίκηση, δίχως την ανάμιξη της κεντρικής εξουσίας. Παράλληλα, εξίσου σημαντικό είναι να αλλάξουν άρδην σχεδιασμό και στόχευση ανταποκρινόμενοι στα νέα δεδομένα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα των δημάρχων του νομού Καβάλας. Ασκούν τα καθήκοντά τους εγκλωβισμένοι σε ένα μοντέλο λειτουργίας που πια ξεπεράστηκε από τις εξελίξεις. Οι δήμοι σήμερα οφείλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα. Να βρουν νέους πόρους δια της αξιοποίησης κοινοτικών προγραμμάτων, μα και να εξοικονομήσουν κονδύλια από δραστηριότητες ζημιογόνες, με κύριο γνώμονα την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.

Εύκολο δεν είναι, αλλά δεν εκλέχθηκαν για τα εύκολα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εθνοφύλακες εκ του πονηρού

Το μόνο που ξεκαθαρίζει η απάντηση του διοικητή της Ταξιαρχίας των Σερρών είναι ότι δεν δόθηκαν όπλα στους εθνοφύλακες. Ακόμα. Πάντως, όσοι έσπευσαν να παρουσιαστούν και να επανδρώσουν τα Τάγματα Εθνοφυλακής άλλα διέδιδαν έμπλεοι ενθουσιασμού, που επιτέλους υπηρετούν την πατρίδα με τον τρόπο που αυτοί επιθυμούν. Διότι την πατρίδα δεν την υπηρετούν μόνο όσοι φορούν στολές και υπακούουν σε στρατιωτικά παραγγέλματα. Την υπηρετούν όσοι καλλιεργούν τη γη, όσοι σώζουν ζωές τιμώντας τον όρκο του Ιπποκράτη, όσοι γενικότερα αντεπεξέρχονται άψογα και αγόγγυστα σε όλες τις απαιτήσεις του ρόλου που επέλεξαν, βάζοντας ένα λιθαράκι να σηκωθεί ετούτος ο τόπος λίγο ψηλότερα.

Όλα τα άλλα ερωτήματα όμως μένουν αναπάντητα και «ρητές» απαντήσεις στρατιωτικών του τύπου «ο στρατός ασχολείται με εξωτερικές απειλές, όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού» είναι κατάλληλες για την πρωινή αναφορά και όχι για τον δημόσιο διάλογο. Διότι στον δημόσιο διάλογο στρατιωτικό θέσφατο δεν υπάρχει. Ουδεμία ρητή διαβεβαίωση ή δέσμευση μπορεί να διαγράψει γεγονότα σαν ετούτο το σχέδιο περί τη συγκρότηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής σε νομούς που δεν έχουν συνοριακή γραμμή να διαφυλάξουν όπως αυτός της Καβάλας. Πολλώ δε μάλλον, που το «δρομολογημένο υπηρεσιακό σχέδιο» το οποίο υπερασπίζεται ο στρατιωτικός είναι φυρό, με άλλα λόγια μπάζει από παντού. Ποια μπορεί να είναι τα «άλλα συμβάντα που μπορεί να οφείλονται στο πλήθος ή τη διασάλευση της τάξης και στην υπερσυγκέντρωση πλήθους», όπως επί λέξει αναφέρονται στο σχέδιο; Πώς ορίζεται η εγκληματική και η τρομοκρατική ενέργεια;

Αλλά ακόμα και αν έλειπαν αυτές οι επισημάνσεις, η συγκρότηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής στο εσωτερικό της χώρας δεν χωρά απολύτως σε καμμιά λογική υπεράσπισης των εξωτερικών συνόρων της χώρας έναντι οιασδήποτε απειλής. Εάν οι επιτελείς του υπουργείου Εθνικής Αμυνας και οι επικεφαλής του Ελληνικού Στρατού δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί ότι οι πόλεμοι σήμερα δεν κερδίζονται με λιανοντούφεκα και με ιαχές «αέρα», αλλά με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, τα οποία χειρίζονται επαγγελματίες απολύτως εξειδικευμένοι, έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε για την ακεραιότητα της χώρας.

Εάν το γνωρίζουν, που είναι και το πιθανότερο, αλλά παρ’ όλα αυτά καταστρώνουν σχέδια σαν και τούτο με τη συγκρότηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής και μάλιστα στο εσωτερικό της χώρας έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε για τη δημοκρατική ομαλότητα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Μωβ" βραδιές

Οι «μωβ» βραδιές στο ισόγειο του Εμπορικού Κέντρου Καβάλας έχουν ποικιλία και διαφορές, με έναν κοινό παρονομαστή: την ποιότητα. Το καλό ελληνικό τραγούδι, έτσι νέτα σκέτα, που δεν χρειάζεται ούτε ορισμούς, ούτε αποδείξεις. Απλώς είναι το τραγούδι, που απευθύνεται από τη μέση και πάνω. Τα σαχλοτράγουδα μιας χρήσης απευθύνονται από τη μέση και κάτω και είναι τόση η διαφορά που την αντιλαμβάνονται άπαντες. Ακόμα και εκείνοι που προσπαθούν χρόνια τώρα να πείσουν ότι διαφορά δεν υφίσταται. Τις Παρασκευές τα κλειδιά της διασκέδασης κρατά στα χέρια του ο Τάσος Καλαφάτης. Όσοι τυχόν δεν τον απολαύσατε από κοντά σπεύσατε. Δεν είναι μόνο το ρεπερτόριο και η συνολικότερη παρουσία του. Είναι το πηγαίο του χιούμορ, που συνοδευόμενο από τον απαραίτητο αυτοσαρκασμό, προσφέρουν μια ολοκληρωμένη μουσική παράσταση. Ξεχωριστή στιγμή τα «ντουέτα» που κάνει απουσία των «προσκεκλημένων» του.

Το περασμένο Σάββατο τη σκυτάλη από τον Καλαφάτη πήραν οι Σταύρος Κητής και Λίτσα Ασωνίτου, που με τη συνοδεία των Γιώργου Σεμερτζίδη και Θεολόγη Παπαστεργίου έκαναν αυτό που καλά γνωρίζουν από την εποχή του «Μποέμ»: Πρόσφεραν μια υπέροχη μουσική βραδιά με τη γνώση του επαγγελματία και το μεράκι του ερασιτέχνη, που κάποια στιγμή επέλεξε να μην τραγουδάει επαγγελματικά. Όταν όμως βγαίνουν στο πάλκο αραιά και πού έχουν την άνεση και τη σιγουριά που είχαν και τότε. Αλλά και τη γνώση και το ταλέντο. Με μια μόνο διαφορά. Οι φωνές τους είναι πιο ώριμες. Όπως και οι ερμηνείες τους. Όπως και το κοινό τους, που το περασμένο Σάββατο έσπευσε να διασκεδάσει μαζί τους γνωρίζοντας καλά πως «γυρίζει το γρανάζι, χωρίς να λογαριάζει».

Γύρισε το γρανάζι και δεν λογάριασε τίποτα. Το «Μποέμ», όπως και το «Βιλλάζ» είναι πια μακρινή ανάμνηση και το άλλοτε ζωηρό Παληό, που ξενυχτούσε με χάρη και στυλ ιδίως τα καλοκαίρια έγινε υπνωτήριο κατ’ απαίτηση όσων το κατοικούν. Η Καβάλα, που τότε αναπολούσε τα περασμένα μεγαλεία της καπνεργασίας, αντιλαμβάνεται ότι εκείνα τα χρόνια ήταν υπέροχα, παρά την γκρίνια που κυριαρχεί σε τούτη την όμορφη περιοχή θαρρείς και είναι στοιχείο της χλωρίδας. Μα ορισμένα πράγματα αλλάζουν για να παραμένουν ίδια, όπως η ερμηνεία του Σταύρου και της Λίτσας, αλλά και όσων τους ακολουθούν με τα ίδια μάτια, που χρώμα δεν αλλάξανε. Μόνο τρόπο να κοιτάνε.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Προσοχή. Κουμπουροφόροι

Η συγκρότηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής με στόχο την ενίσχυση της άμυνας της χώρας σε πόλεις όπως η Καβάλα δεν χωρά σε καμμιά απολύτως λογική. Είναι κίνηση επικίνδυνη, που δυναμιτίζει τα θεμέλια της ομαλότητας και της αδιατάρακτης δημοκρατικής λειτουργίας όπως τη ζήσαμε σε τούτη τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά. Οι «αρματολοί» που θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας στο όνομα της ενίσχυσης της εθνικής άμυνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να σηκώσουν τα κουμπούρια εναντίον εξεγερμένων πολιτών, που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα λόγω κρίσης. Όχι, δεν πρόκειται για δίκη προθέσεων. Τα κίνητρα των εμπνευστών αυτής της ενέργειας μπορεί να είναι αγαθά, όπως υποστήριξε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Παπουτσής μετά την επικοινωνία του με τον αρμόδιο υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Κώστα Σπηλιόπουλο. Αλλά ακόμη και αν κανείς δεχτεί αξιωματικά ετούτη την υπόθεση, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Η αυτονόητη ενίσχυση της εθνικής άμυνας δεν μπορεί να γίνει με τη συγκρότηση ομάδων κουμπουροφόρων στο εσωτερικό της. Η συγκρότηση ομάδων ενόπλων πολιτών έτοιμων ανά πάσα στιγμή να υπερασπιστούν την πατρίδα έχει λογική μόνο στους ακριτικούς νομούς. Πουθενά αλλού. Εάν παρ’ όλα αυτά οι επιτελείς του υπουργείου Εθνικής Αμυνας εκτιμούν ότι πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των ενόπλων που θα είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα, αν και στον 21ο αιώνα η αύξηση της δύναμης των τυφεκιοφόρων για στρατιωτικούς σκοπούς μοιάζει με ανέκδοτο, μπορούν να το κάνουν με συχνές κλήσεις εφέδρων. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι μόνο τα κριτήρια επιλογής των αρματολών, αλλά πως όλα έγιναν εν κρυπτώ και παραβύστω. Μόνο κάτι σκόρπιες φήμες για διανομή στρατιωτικών «λουκάνικων» με πλήρη εξοπλισμό, συνοδευόμενες με σχόλια περί κινδύνων εξεγέρσεων κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα εντείνοντας τους λόγους ανησυχίας.

Μα ακόμα και αν όλα γίνονταν αλλιώς. Ακόμα και αν προηγούνταν εξαντλητικός δημόσιος διάλογος και η στελέχωση αυτών των μονάδων γινόταν με ανακοινώσεις δια του Τύπου ώστε κάθε ενδιαφερόμενος να προσέλθει για να γίνει η επιλογή και μόνον η συγκρότησή Ταγμάτων Εθνοφυλακής είναι επικίνδυνο ολίσθημα. Εάν η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας δεν έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει τα τάγματα αυτά για την καταστολή κινητοποιήσεων, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα το κάνει η επόμενη.

Read More

Ο φύλαρχος αποφασίζει

Η παρέμβαση του Χρήστου Μποσμπότη για τη σύνθεση του «γαλάζιου» ψηφοδελτίου ενόψει των εθνικών εκλογών κέρδισε τις εντυπώσεις εντός και εκτός Ν.Δ. γιατί λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ο δημοτικός σύμβουλος Παγγαίου πρότεινε να κατέλθουν οι ίδιοι υποψήφιοι που στήριξαν το κόμμα στις δύσκολες εκλογές του 2009, τότε που όλοι ήξεραν ότι μία έδρα αναλογούσε στη Ν.Δ., ώστε να δοθεί η ευκαιρία εκλογής σε αυτούς που «τράβηξαν κουπί». Δεν είναι κακή ιδέα, μόνο που στην πολιτική το «κουπί» δεν είναι κριτήριο. Είναι πολύ συνηθισμένο άλλοι να τραβούν κουπί και άλλοι να βγαίνουν στον αφρό. Είναι ζήτημα συγκυριών, στρατηγικής, συμπτώσεων. Άλλωστε, όπως δηλώνει ο πρόεδρος της ΝΟΔΕ Καβάλας Κώστας Ευθυμιάδης δυο εκ των υποψηφίων σε κείνες τις εκλογές δεν επιθυμούν να θέσουν εκ νέου υποψηφιότητα.

Μα ακόμα και αν το επιθυμούσαν, δεν καταρτίζονται έτσι τα ψηφοδέλτια. Το ζητούμενο για τη Ν.Δ. είναι να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό στην προσπάθειά της να διεκδικήσει τον αντικειμενικά πολύ δύσκολο στόχο της αυτοδυναμίας και όχι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ούτε οι επετηρίδες νοιάζουν την ηγεσία της, ούτε το αίσθημα δικαιοσύνης. Ή καλύτερα, όλα παίζουν τον ρόλο τους, αλλά εν τέλει το βασικό κριτήριο είναι η επίτευξη του στόχου. Άρα, η καλύτερη δυνατή σύνθεση του ψηφοδελτίου με στόχο το καλύτερο αποτέλεσμα.

Το πρόβλημα για την τοπική Ν.Δ., αλλά και συνολικότερα για το κόμμα του οποίου ηγείται ο Αντώνης Σαμαράς περικλείεται στην αλήθεια της δήλωσης του πρώην βουλευτή Γιώργου Καλαντζή, ο οποίος με αφορμή τον θόρυβο περί τη σύνθεση του ψηφοδελτίου, τόνισε ορθά κοφτά ότι ο ρόλος της τοπικής ΝΟΔΕ είναι εν τέλει διακοσμητικός. Οι υποψηφιότητες θα περάσουν από την τοπική ΝΟΔΕ για τυπικούς λόγους και θα αξιολογηθούν στην Αθήνα και μάλιστα την τελευταία κουβέντα θα την πει ο Σαμαράς αυτοπροσώπως. Με άλλα λόγια, στο κόμμα-φυλή, πολλοί θα πάρουν τον λόγο και θα πουν το μακρύ τους και το κοντό τους, αλλά την τελική απόφαση θα την πάρει ο φύλαρχος.


Το ερώτημα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν τα στελέχη, τα μέλη και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. είναι το εξής: Την προηγούμενη φορά, που επί Κ. Καραμανλή τα έκαναν σκατά, τι έφταιξε; Οι εσφαλμένες αποφάσεις του τότε φύλαρχου ή ο ρόλος του;

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αλλαγές συσχετισμών

Οι εκλογές που έγιναν προ ημερών στο σωματείο των εργαζομένων στον ΟΑΕΔ της Καβάλας είναι ένα ελάχιστο, αλλά απτό δείγμα των πολύ μεγάλων αλλαγών που συντελούνται στη βάση της κοινωνίας και αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών. Ένας ανεξάρτητος συνδυασμός αντί της πανίσχυρης διαχρονικά ΠΑΣΚΕ πήρε την πρώτη θέση και στις εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης όπου κατέλαβε 3 έδρες, έναντι 2 εδρών της ΔΑΚΕ και 2 της ΠΑΣΚΕ (4 ΠΑΣΚΕ, 3 ΔΑΚΕ στις περασμένες εκλογές), αλλά και στους αντιπροσώπους για την Ομοσπονδία όπου κατέλαβε 4 έδρες έναντι 2 της ΠΑΣΚΕ και 1 της ΔΑΚΕ. Δεν πρόκειται για δημοσκόπηση, οι τάσεις της οποίας μπορεί εν τέλει να καταγραφούν στον έναν ή στον άλλο βαθμό στην κάλπη. Είναι αποτέλεσμα δεδομένο, που αποτελεί ισχυρό χαστούκι και στις δύο συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα δύο μεγάλα κόμματα.

Δεν είναι πια μόνον οι δημοσκοπήσεις που αποτυπώνουν την κρίση ταυτότητας του απόλυτα κυρίαρχου διπολισμού από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι παραδείγματα σαν και αυτό, που εμπεριέχουν και ένα ιδιαζόντως σημαντικό ποιοτικό στοιχείο. Μέχρι σήμερα, η άνοδος και η κάθοδος της εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. αντικατοπτρίζονταν στους συσχετισμούς στον συνδικαλιστικό χώρο κατά το μάλλον ή ήττον, αλλά τούτο δεν έθετε ποτέ υπό αμφισβήτηση το απόλυτο της κυριαρχίας τους. Μάλιστα, σε ορισμένους χώρους, οι αρχαιρεσίες στα σωματεία πήγαιναν κόντρα στις γενικότερες τάσεις, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας τους και του πολύ σημαντικού παράγοντα των διαπροσωπικών σχέσεων. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που η απόρριψη των δυο μεγάλων κομμάτων εκφράζεται τόσο εμφαντικά σε έναν εργασιακό χώρο.

Ένα άλλο εξίσου σημαντικό στοιχείο είναι ότι η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ στον συγκεκριμένο χώρο δεν ισχυροποιεί τις άλλες υφιστάμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις. Όσοι διαφοροποιούνται δεν αναζητούν νέα συνδικαλιστική στέγη, αλλά προτιμούν να φτιάξουν μια καινούργια από την αρχή. Με υλικά της επιλογής τους. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι αν ετούτη η τάση που αποτυπώθηκε στον συγκεκριμένο εργασιακό χώρο είναι προοίμιο του τι πρόκειται να ακολουθήσει στον χώρο του συνδικαλισμού, που όπως αποδεικνύεται πλέον αφορά ακόμα και αυτούς που μέχρι πρότινος απλά αδιαφορούσαν. Τώρα όμως αντιλαμβάνονται ότι η οργανωμένη δράση είναι ζήτημα επιβίωσης, δίχως κατά πώς φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν παλιές δοκιμασμένες συνταγές.

Read More

Η γοητεία του Κουβέλη

Τρεις είναι οι παράγοντες της δημοσκοπικής έκρηξης της Δημοκρατικής Αριστεράς. Πρώτον, η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ με συνέπεια την απελευθέρωση δυνάμεων που αναζητούν νέο υποκείμενο πολιτικής έκφρασης. Δεύτερον, η ξεκάθαρη θέση της ότι φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο της κυβερνώσας Αριστεράς και όχι να αρκείται σε έναν ρόλο εξ ορισμού αντιπολιτευτικό όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια συγκυρία που οι πολίτες αναζητούν διακαώς ένα άλλο εφικτό μοντέλο διακυβέρνησης. Τρίτον, το πρόσωπο του αρχηγού της του Φώτη Κουβέλη, που όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις από την ίδρυση ακόμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, έχει τη μακράν μεγαλύτερη αποδοχή από το εκλογικό Σώμα μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών. Επειδή δε, η αποδοχή του κ. Κουβέλη προϋπήρχε της δημοσκοπικής ανόδου του κόμματός του, αντιλαμβάνεται κανείς τον καταλυτικό του ρόλο στην αποδοχή του νέου κομματικού σχηματισμού.

Το αξιοσημείωτο με την περίπτωση του κ. Κουβέλη είναι ότι είναι δημοφιλής με έναν τρόπο αλλιώτικο. Καταρχήν, ο κ. Κουβέλης δεν είναι ένα άφθαρτο και άγνωστο πρόσωπο, που έτυχε να αναδειχθεί λόγω συγκυρίας, όπως φερ’ ειπείν συνέβη πρόσφατα με τα μεγάλα ποσοστά αποδοχής του Λουκά Παπαδήμου αφού αναδείχθηκε πρωθυπουργός ή με τον Αλέξη Τσίπρα παλαιότερα. Ο κ. Κουβέλης βρίσκεται στην πολιτική σκηνή αδιαλείπτως από τη δεκαετία του ’80 μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ΕΑΡ και μάλιστα είναι στέλεχος πρώτης γραμμής.

Η πολιτική του γοητεία δεν οφείλεται ούτε στα νιάτα του, ούτε στον θεσμικό του ρόλο όπως συνέβη με τους Κωστή Στεφανόπουλο και Κάρολο Παπούλια μετά την εκλογή τους στην προεδρία της Δημοκρατίας. Επιπροσθέτως, ο κ. Κουβέλης δεν διαθέτει αβανταδόρικο επώνυμο, ούτε την απαράμιλλη ρητορική δεινότητα του αείμνηστου Λ. Κύρκου.

Αυτό που τον ξεχωρίζει σε τούτη την τόσο δύσκολη συγκυρία είναι η υπευθυνότητα και ο μειλίχιος λόγος του, σε συνδυασμό με την πολιτική του εμπειρία, που εμπνέει εμπιστοσύνη. Κοντολογίς, σπάει τα κοντέρ στις δημοσκοπήσεις με στοιχεία που σε άλλους καιρούς δεν θα θεωρούνταν καν πλεονεκτήματα. Είναι όμως σε τούτη την ξεχωριστή για τον τόπο ιστορική συγκυρία. Στην περίπτωση του κ. Κουβέλη δεν θα ήταν υπερβολή να γίνει λόγος για τα καπρίτσια της Ιστορίας, που σε τούτη τη δεδομένη στιγμή αναδεικνύει σε μεγάλα πλεονεκτήματα τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού ηγέτη, που σε μια άλλη περίοδο θα μπορούσαν να είναι τα μειονεκτήματά του.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ανατροπή σκηνικού

Η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue για την «Καθημερινή» αποτυπώνει τις μεγάλες ανατροπές που συντελούνται στο πολιτικό σκηνικό λόγω της κρίσης. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, η ΝΔ αναδεικνύεται πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία με ποσοστό 30,5%, ενώ ακολουθεί το χρεοκοπημένο στη συνείδηση των ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚ με 14%. Με μόλις μισή μονάδα διαφορά και ποσοστό 13,5% ακολουθεί η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, ενώ σημαντική άνοδο καταγράφουν και το ΚΚΕ με 12,5% και ο ΣΥΡΙΖΑ με 12%. Ο ΛΑΟΣ συγκεντρώνει ποσοστό 5,5%, οι Οικολόγοι-Πράσινοι 4%, ενώ εκτός Βουλής μένει η Δημοκρατική Συμμαχία συγκεντρώνοντας ποσοστό 2,5%. Στο 5,5% βρίσκεται το ποσοστό των ερωτηθέντων που έδωσαν για απάντηση άλλα κόμματα. Μοιρασμένες είναι σχεδόν οι εκτιμήσεις της κοινής γνώμης για την αναγκαιότητα προκήρυξης βουλευτικών εκλογών. Μόλις το 50% εκτιμά ότι δεν πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές έναντι του 46% που εκτιμά το αντίθετο.

Το μέγεθος των ανατροπών που βρίσκονται εν εξελίξει δεν επιτρέπει ούτε την εξαγωγή βιαστικών συμπερασμάτων, ούτε υπεραπλουστεύσεις του τύπου ποιο είναι συνολικά το ποσοστό των δυνάμεων της Αριστεράς. Διότι τα ποσοστά των κομμάτων της Αριστεράς δεν αθροίζονται. Ναι μεν και η Δημοκρατική Αριστερά και το ΚΚΕ στην Αριστερά ανήκουν, αλλά εκκινούν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, χρησιμοποιούν εκ διαμέτρου αντίθετα μέσα για να επιτύχουν τους στόχους τους, που εν τέλει είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Η Δημοκρατική Αριστερά υπερασπίζεται την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, ενώ το ΚΚΕ επιζητά την άμεση αποχώρηση της χώρας από την Ε.Ε. και την έξοδο από το ευρώ.

Από την άλλη όμως, έστω συγκυριακά, έστω σε δημοσκόπηση, που –για να μην ξεχνιόμαστε- είναι φωτογραφία στιγμής και πέραν τούτου ουδέν, είναι η πρώτη φορά από το μακρινό 1958 που ένα κόμμα της Αριστεράς διεκδικεί τη δεύτερη θέση στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων με άλλα δυο κόμματα του ίδιου χώρου να ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής. Δεν είναι καθόλου βέβαιο τελικά πως έτσι θα γίνει. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα μεγάλο κόμμα, που σχεδόν τρεις δεκαετίες εκπροσώπησε τον χώρο του κοινωνικού κέντρου και μπορεί ακόμα και σε τούτη την τόσο δυσμενή συγκυρία να καταφέρει να ανακάμψει. Από την άλλη πλευρά, η ευθύνη των κομμάτων της Αριστεράς γίνεται πολύ μεγάλη. Από τον τρόπο διαχείρισης της εμπιστοσύνης των πολιτών θα εξαρτηθεί η πορεία τους για τις επόμενες δεκαετίες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Σκάνδαλα και "πολιτική ευθύνη"

Η «μυστηριώδης εξαφάνιση» ενός ποσού 50.000 ευρώ που προοριζόταν για το εφάπαξ των υπαλλήλων των Παιδικών Σταθμών του δήμου Παγγαίου ξανάφερε στην επικαιρότητα το σκάνδαλο, που κλόνισε τον νεοπαγή δήμο Παγγαίου από τα πρώτα του βήματα. Πρόκειται για την περίπτωση του ταμία του πρώην δήμου Ελευθερούπολης, που όπως ο ίδιος έχει δηλώσει πήρε χρήματα από το ταμείο. Σύμφωνα με τις ίδιες δηλώσεις δεν το ‘κανε με κακή πρόθεση αλλά για να βοηθήσει κάτι φίλους, που τον εξέθεσαν. Πάντως, τα χρήματα έφυγαν από το ταμείο και δεν επιστράφηκαν, ενώ το συνολικό ποσό σύμφωνα με τον επιθεωρητή που έκανε τον έλεγχο ανέρχεται στα 340.000 ευρώ.

Δεν είναι το μοναδικό οικονομικό σκάνδαλο που έγινε σε επαρχιακό δήμο. Η κατά βάση σωστή στην κατεύθυνσή της τομή με τον νόμο «Καποδίστρια» αντί του επιδιωκόμενου εκσυγχρονισμού αποδείχθηκε καλός αγωγός της ρεμούλας και της διαφθοράς, με κορυφαίο παράδειγμα ό,τι συνέβη στον πρώην δήμο Παγγαίου, που κατέληξε με τη δολοφονία του πρώην δημάρχου Παγγαίου Τριαντάφυλλου Κουκούδη. Αλλά το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε ως εδώ. Υπό ποιες συνθήκες ένας ταμίας έβαλε χέρι σε δημοτικό χρήμα.

Το συμπέρασμα που αβίαστα εξάγεται είναι ότι ενθαρρύνθηκε λόγω των πλημμελών ή ανύπαρκτων ελέγχων. Διότι εάν είχε τον φόβο των καθημερινών ελέγχων δεν θα τολμούσε στιγμή να βάλει χέρι στο ταμείο. Φταίει καταφανώς το θεσμικό πλαίσιο, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο σε τούτη τη χώρα αντιλαμβάνονται οι πολιτικές ηγεσίες στο σύνολό τους τον ρόλο και την αποστολή τους. Από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον δήμαρχο του πιο μικρού δήμου, άπαντες ολιγωρούν. Σπεύδουν δε να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη όταν στριμώχνονται. Αλλά το κάνουν δίχως κόστος. Βγαίνουν και το δηλώνουν με περισσότερο ή λιγότερο στόμφο και λίγο αργότερα είναι έτοιμοι να ξανακάνουν τα ίδια λάθη.

Μια φορά υπήρξε ουσιαστική καταδίκη αιρετού, αυτή του Παναγιώτη Ψωμιάδη γιατί ως νομάρχης Θεσσαλονίκης σχεδόν διέγραψε τα πρόστιμα που επιβλήθηκαν σε πρατηριούχο που συνελήφθη επανειλημμένως για συστηματική νοθεία καυσίμων και υπάρχουν ακόμα πολιτικοί που τον υπερασπίζονται και επιμένουν να κάνουν λόγο για δίωξη. Το πράττει συχνά ανερυθρίαστα ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης. Πριν και μετά σταυροκοπιέται και κάνει κήρυγμα υπέρ βωμών και εστιών, που κινδυνεύουν να χαθούν από τέτοιες πρακτικές και νοοτροπίες.

Read More

Τέλειωσαν τα μπερεκέτια

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο υπουργός Εσωτερικών Τάσος Γιαννίτσης απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή της Δημοκρατικής Συμμαχίας Λευτέρη Αυγενάκη η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων τα δυο τελευταία χρόνια έχει ως εξής: Για τις εκλογές έλαβαν: Το ΠΑΣΟΚ 3.084.772,47 ευρώ, η ΝΔ 2.932.510,15 ευρώ, το ΚΚΕ 602.940,19 ευρώ, ο ΛΑΟΣ 346.073,03 ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 371.039,65 ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 191.614,51 ευρώ. Για το 2010 το ΠΑΣΟΚ έλαβε 1.768.724,80 ευρώ, η ΝΔ 1.344.300,66 ευρώ, το ΚΚΕ 418.936,30 ευρώ, ο ΛΑΟΣ 356.412,18 ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ 312.866,84 ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 155.902,08 ευρώ. Το 2011 τα πολιτικά κόμματα ως οικονομική ενίσχυση για ερευνητικούς και επιμορφωτικούς σκοπούς δικαιούνται: το ΠΑΣΟΚ 1.941.547,36 ευρώ, η ΝΔ 1.517.818,04 ευρώ, το ΚΚΕ 466.526,6 ευρώ, ο ΛΑΟΣ 389.063,72, ο ΣΥΡΙΖΑ 347.366,00 ευρώ και οι Οικολόγοι Πράσινοι 160.769,72 ευρώ.

Ποσά που φαντάζουν και είναι προκλητικά υψηλά ιδίως σε τούτη την τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία, πολλώ δε μάλλον εάν συνυπολογίσει κανείς τα υπέρογκα δάνεια που έχουν συναφθεί στο μεταξύ από τα πολιτικά κόμματα με εχέγγυο τις χρηματοδοτήσεις μέχρι το 2018. Η αναγκαιότητα της δραστικής περικοπής αυτών των χρηματοδοτήσεων είναι πρόδηλη. Από την άλλη, όσοι κατά καιρούς έχουν αναμιχθεί με τα κόμματα ή την πολιτική γενικότερα γνωρίζουν ότι υπάρχει κόστος και μάλιστα συχνά υψηλό. Τα ενοίκια των γραφείων, το έντυπο υλικό, οι διαφημίσεις στις εκλογές, τα πάντα κοστίζουν.

Μόνο που κοστίζουν πολύ και πια χρήμα δεν υπάρχει. Η αναγκαιότητα της επιχορήγησης των πολιτικών κομμάτων προκειμένου να μην εξαρτώνται από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα με ό,τι τούτο μπορεί να σημαίνει για τη λειτουργία της δημοκρατίας δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σκάσει η φούσκα, που και στη συγκεκριμένη περίπτωση διογκώθηκε τα τελευταία χρόνια. Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να περικόψουν δραστικά τις δαπάνες τους σε συνθήκες απόλυτης διαφάνειας με τακτικούς οικονομικούς ελέγχους από ανεξάρτητη αρχή.

Τα μπερεκέτια των τελευταίων ετών τέλειωσαν γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς. Άλλωστε, δεν συνέβαλαν ιδιαίτερα στην άνοδο του επιπέδου λειτουργίας των κομμάτων και της δημοκρατίας μας κατ’ επέκταση. Τα κόμματα οφείλουν να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Read More

Φιλοδοξίες

Η πρωτοβουλία του πρώην αντινομάρχη Γιάννη Πασχαλίδη να καταθέσει την υποψηφιότητά του για το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στις επόμενες εκλογές στην Αθήνα και όχι στην Καβάλα για να έχει το κεφάλι του ήσυχο είναι χαρακτηριστική της κρίσης που διέρχονται τα κόμματα. Όλα τα κόμματα, μα κυρίως τα δύο μεγάλα. Αυτές οι φυλές, τα ετερόκλητα μπουλούκια στελεχών με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και στοχεύσεις, που εντάχθηκαν στους δυο κυρίαρχους πολιτικούς οργανισμούς με μοναδικό στόχο την πάση θυσία προσωπική ανάδειξη.

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι οι φιλοδοξίες των στελεχών. Άλλωστε, οι προσωπικές φιλοδοξίες δεν είναι μόνον θεμιτές, αλλά και αποτελούν ζωογόνο δύναμη για κάθε πολιτικό οργανισμό. Το πρόβλημα εν προκειμένω των δύο μεγαλύτερων κομμάτων είναι ότι οι φιλοδοξίες αυτές δεν είναι ενταγμένες σε ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών. Έτσι, μην έχοντας άλλο πεδίο αντιπαράθεσης ή σύγκλισης, απουσία μιας διαρκούς πολιτικής ζύμωσης επί της ουσίας των προβλημάτων, το μόνο που μένει είναι η προσωπική φιλοδοξία ενός εκάστου. Σε τούτη την αδιάλειπτη σύγκρουση προσωπικών μηχανισμών είναι λογικό να συμβαίνουν και «παραλείψεις» υποψηφιοτήτων ή «λάθη» στην αποστολή μέσω ταχυδρομείου, με συνέπεια έμπειρα στελέχη όπως ο κ. Πασχαλίδης να κρατούν πισινή.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως το κίνητρο του κ. Πασχαλίδη δεν ήταν μόνο το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους συνοδοιπόρους του στην τοπική Ν.Δ. Εάν αυτός ήταν όντως ο μοναδικός του στόχος θα έμενε εκεί. Δεν θα το διατυμπάνιζε. Οι δηλώσεις του περί την οδό που επέλεξε είχαν στόχο να στείλουν μηνύματα στους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ότι πια δεν αστειεύεται και είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί κόντρα στις εσωκομματικές παγίδες, που πλέον καλά γνωρίζει. Δικαίωμά του. Τον ίδιο αφορά και τα στελέχη της τοπικής Ν.Δ. στα οποία στόχευσε.

Το ερώτημα είναι αν ετούτοι οι βυζαντινισμοί που καλά κρατούν ακόμα στα δύο μεγάλα κόμματα κατά κύριο λόγο ενδιαφέρουν έστω κατ’ ελάχιστον τους πολίτες, που εξουθενωμένοι από την οικονομική κρίση αναζητούν μια άλλη πολιτική πρόταση ικανή να βγάλει τη χώρα από το απόλυτο αδιέξοδο. Μια πρόταση ολοκληρωμένη, που να μπορεί να αποσοβήσει τη χρεοκοπία δίχως να ρίχνει σωρηδόν ανθρώπους στον Καιάδα κατ’ εντολήν της τρόικας.

Read More

Η λάσπη και ο βούρκος του ΒΙΟΠΑ

Η υπόθεση του Βιοτεχνικού Πάρκου Καβάλας παίρνει τον δρόμο της δικαιοσύνης μετά την ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της «Βιοτεχνικό Πάρκο Καβάλας ΑΕ». Η μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου αφορά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τα ακόμα μεγαλύτερα λάθη στον βούρκο που επελέγη να δημιουργηθεί το Βιοτεχνικό Πάρκο. Το επιχείρημα που προέταξε η τότε διοίκηση της Νομαρχίας Καβάλας υπό τον Θόδωρο Καλλιοντζή είχε τη δική του λογική. Παρά τα όποια προβλήματα ήταν η μοναδική διαθέσιμη έκταση που θα μπορούσε να αποδοθεί για τη συγκεκριμένη χρήση. Πήρε λοιπόν το ρίσκο να προχωρήσει παρά τις φωνές περί το ακατάλληλο του υπεδάφους, που δεκαετίες πριν ήταν έλος, με το σκεπτικό ότι στην ίδια περιοχή έχει ανοικοδομηθεί ένα χωριό και δυο βιομηχανίες. Μόνο που δεν υπολόγισε το επιπλέον κόστος που απαιτεί η εξυγίανση του υπεδάφους και το οποίο αλλάζει δραματικά τα δεδομένα.

Η νυν διοίκηση του ΒΙΟΠΑ βρέθηκε μπροστά σε δραματικό αδιέξοδο. Εάν εγκατέλειπε το έργο θα ήταν σαν να αποφάσιζε να πετάξει στον βούρκο τα 3,2 και πλέον εκατομμύρια ευρώ που έχουν δαπανηθεί μέχρι σήμερα, εκ των οποίων μάλιστα το 1,3 εκατομμύριο ευρώ θα έπρεπε να επιστραφεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε περίπτωση που δεν τεθεί σε λειτουργία το πάρκο. Εάν προχωρούσε θα έπρεπε να αναπροσαρμόσει πλήρως προϋπολογισμούς και δεδομένα, αφού οι εργασίες στις οποίες πρέπει να προβούν οι ενδιαφερόμενοι θα καλυφθούν από το ΒΙΟΠΑ είτε άμεσα, με έργα εξυγίανσης, είτε έμμεσα. Προτίμησε τη δεύτερη επιλογή. Θέμα χρόνου ήταν να παραπέμψει την υπόθεση στη δικαιοσύνη για να πληρώσουν τα σπασμένα αυτοί που αγνόησαν τις προειδοποιήσεις του ΤΕΕ-ΑΜ, που εγκαίρως είχε προειδοποιήσει για το ακατάλληλο του υπεδάφους.

Τον λόγο έχει πλέον η δικαιοσύνη. Μα, στο μεταξύ, ό,τι και να αποφασιστεί στις αίθουσες των δικαστηρίων αυτό που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι η ουσία της υπόθεσης, που εκθέτει τις τοπικές εξουσίες. Τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς που στη Νομαρχία, τον Δήμο, το Επιμελητήριο δεν μέτρησαν καλά τα δεδομένα. Δεν έλαβαν υπόψιν την άποψη του ΤΕΕ-ΑΜ, του επίσημου συμβούλου της Πολιτείας δηλαδή σε θέματα τεχνικά.

Γνήσια τέκνα του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος πέταξαν εκατομμύρια ευρώ στον βούρκο και όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τις κατηγορίες αναζητούν ποιος πέταξε λάσπη στον ανεμιστήρα. Θαρρείς και δεν έχουν έναν καθρέφτη διαθέσιμο.

Read More

Βήμα προόδου διαδικτυακό

Δεν έτυχε της προβολής που της άξιζε. Υπάρχουν ακόμα μαθητές και εκπαιδευτικοί που αγνοούν την ύπαρξή του. Παρ’ όλα αυτά η ηλεκτρονική σελίδα του υπουργείου Παιδείας, www.study4exams.gr, η οποία ενισχύει τους μαθητές για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις είχε περί τις 600.000 επισκέψεις μέσα σε έναν χρόνο. Ας μην βιαστούν οι υπέρμαχοι των νέων τεχνολογιών να κάνουν λόγο περί την ψηφιακή απάντηση στο φροντιστήριο που πια δεν θα έχει λόγο ύπαρξης ή οι δύσπιστοι να υπερασπιστούν τον αναντικατάστατο ρόλο του εκπαιδευτικού και της σχέσης του με τον μαθητή. Το www.study4exams.gr δεν υποκαθιστά ούτε το σχολείο, ούτε το φροντιστήριο. Είναι όμως ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για τους μαθητές και τους καθηγητές που εμπλέκονται με τις γενικές εξετάσεις. Καθηγητές και μαθητές μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατρέχουν στην ιστοσελίδα και να βρίσκουν εξαιρετικά χρήσιμο υλικό: Θεωρία, ερωτήσεις, ασκήσεις, προβλήματα, διαδραστικές εφαρμογές που διευκολύνουν την κατανόηση της θεωρίας, επαναληπτικά θέματα, καθώς και διαγωνίσματα είναι εκεί για όποιον επιζητά περαιτέρω εξάσκηση, αλλά και για τα παιδιά που για διάφορους λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν φροντιστηριακά μαθήματα.

Ετούτο το σημαντικό βήμα προόδου που έχει γίνει πρέπει σε κάθε περίπτωση να ενισχυθεί και να διαφυλαχθεί από τους κινδύνους που ελλοχεύουν λόγω του ζόφου της οικονομικής κρίσης. Η Πολιτεία, αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα οφείλουν να υποστηρίξουν αυτή τη σημαντική προσπάθεια και να την ενισχύσουν με την παραγωγή υλικού και για τις άλλες τάξεις του Λυκείου και του Γυμνασίου σε πρώτη φάση και –γιατί όχι;- και του δημοτικού. Όχι με στόχο την πρόωρη εισαγωγή των μικρότερων στην ψυχοφθόρα διαδικασία της κρησάρας των πανελλαδικών, αλλά με στόχο την καλύτερη δυνατή εμπέδωση της διδακτέας ύλης και ασκήσεων που θα δίνουν βαρύτητα στην ενίσχυση της κριτικής της αφομοίωσης.

Παράλληλα με ένα πρόγραμμα που θα στοχεύει στην προμήθεια όλων ανεξαιρέτως των μαθητών με υπολογιστές συνδεδεμένους στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο για τους μαθητές του σήμερα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απολύτως απαραίτητο εργαλείο για το σήμερα και το αύριο που δεν πρέπει να το στερείται ούτε ένα παιδί.

Read More