Η αποκαθήλωση του έργου της εικαστικού Γεωργίας Λαλέ από την έκθεσή της στο ελληνικό Γενικό Προξενείο της Νέα Υόρκης είναι λογοκρισία ατόφια. Καθαρή. Είναι δείγμα μακαρθικού τύπου δίωξης στον 21ο αιώνα. Μικρή σημασία έχει αν η επιλογή της κ. Λαλέ να δημιουργήσει μια παραλλαγή της ελληνικής σημαίας σε χρώμα ροζ και μάλιστα φτιαγμένη από κομμάτια σεντονιών που προέρχονται από ελληνικά σπίτια οι γυναίκες των οποίων έχουν ζήσει στο πετσί τους τη φρίκη της ενδοοικογενειακής βίας αρέσει ή δεν αρέσει. Αν κάποιους συγκινεί ή και κάποιους εξοργίζει. Όπως κάθε έργο τέχνης μπορεί να προκαλεί, να ανοίγει συζητήσεις και εντάσεις.
Αλλά η αποκαθήλωση του έργου και μάλιστα με εντολή της ηγεσίας του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών είναι μια επιλογή καθαρής λογοκρισίας στον 21ο αιώνα. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η επιλογή επιβλήθηκε από τον αρχηγό της «Νίκης» Δημήτρη Νατσιό, ο οποίος υποχρέωσε τον κατά τα άλλα εκσυγχρονιστή υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη να συμμορφωθεί στα κελεύσματα των φανατικών. Φταρνίστηκε ο Νατσιός και πούντιασε η «πανίσχυρη» κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Μια συζήτηση για το έργο αυτό καθεαυτό περιττεύει. Είναι ωστόσο χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη φόρμα, μια παραλλαγή ενός εθνικού συμβόλου, ακολουθείται συχνά από την κ. Λαλέ για να καυτηριάσει ή να σχολιάσει τα κακώς κείμενα. Το έχει επαναλάβει με τη σημαία των ΗΠΑ και τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να περάσει μηνύματα υπέρ της εξάλειψης της φτώχειας ή του στίγματος του καρκίνου με τον οποίο και η ίδια πάλεψε γενναία τα τελευταία χρόνια. Επίσης, είναι περιττό, αλλά χρήσιμο να γνωρίζουμε, ότι η Τζόρτζια Λαλέ είναι μια πρωτοποριακή καλλιτέχνιδα που μπορεί να ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν παραλείπει να εκφράζει συχνά πυκνά την αγάπη της για την Ελλάδα.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι το εν λόγω έργο λογοκρίθηκε με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως βέβαιο είναι ότι όπως αποδείχθηκε εμφαντικά η πανίσχυρη κατά τα άλλα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τρέμει την ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της. Η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη, που υπερασπιζόμενη τη στοιχειώδη λογική έσπευσε να καυτηριάσει το γεγονός έχει τη σημασία της, αλλά ίσως εντάσσεται στη γνωστή προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να πατάει «σταθερά» σε δυο βάρκες. Στη βάρκα του εκσυγχρονισμού από τη μια και της ακροδεξιάς από την άλλη. Έτσι που να ακολουθείται από τη μια η κοινή λογική στο ζήτημα της τροπολογίας για τη χορήγηση αδειών διαμονής σε παράνομους μετανάστες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και από την άλλη ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να την καταψηφίζει συντασσόμενος με τους βουλευτές της Νίκης, των Σπαρτιατών και της Ελληνικής Λύσης. Έτσι, που από τη μια να προωθείται ένα σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης να επισείει την απειλή της παραίτησης εάν τεθεί ζήτημα κομματικής πειθαρχίας.
Κάθε επί της ουσίας συζήτηση για το αν το εθνικό σύμβολο προσβάλλεται από μια σύλληψη ενός καλλιτέχνη περιττεύει. Το εθνικό σύμβολο προσβάλλεται μόνο από όσους το χρησιμοποιούν σαν σημαία ευκαιρίας στο όνομα της πατρίδας. Η πατρίδα, όπως και η σημαία, ανήκουν εξίσου σε όλους μας και είναι βέβαιο ότι λεκιάζονται με πράξεις λογοκρισίας στον 21ο αιώνα, όταν η απόφαση λαμβάνεται στο όνομα του ελληνικού κράτους. Από μια κυβέρνηση που από τη μια φαίνεται και είναι πανίσχυρη με το 41% των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά αποδεικνύεται φτερό στον άνεμο σε κάθε αντίδραση της ακροδεξιάς. Και αυτό ναι, είναι μείζον πολιτικό ζήτημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου