Μπάτσοι και κουκουλοφόροι

Αυτή η αστυνομία που είδαμε άπαντες επί διήμερο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες να ξυλοκοπά αγρίως και αδιακρίτως τους διαδηλωτές είναι θανάσιμος εχθρός της δημοκρατίας. Αντί του ρόλου του εγγυητή της ομαλότητας και του προστάτη του πολίτη, επέλεξε τον ρόλο του τιμωρού και του μπαμπούλα όλων όσοι αντιδρούν σε τούτη τη βαθύτατα αντιλαϊκή και ταξική πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση υπό τις οδηγίες της τρόικας. Οι αστυνομικοί που παρακολουθούσαν ασυγκίνητοι κουκουλοφόρους να πυρπολούν εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν στενά με κουκουλοφόρους, οι αστυνομικοί που έριξαν τόνους δακρυγόνα επί δικαίων και αδίκων υποβίβασαν εαυτόν στον ρόλο του μπάτσου. Του μπάτσου, που δέρνει. Που εκδικείται. Που όχι μόνο ουδεμία έγνοια περί την προστασία του πολίτη έχει, αλλά τουναντίον είναι εχθρός του πολίτη. Αντίπαλος.

Ομοίως με τους κουκουλοφόρους, που συνεπείς στο προβοκατόρικο έργο τους φρόντισαν να δώσουν την ευκαιρία στις αστυνομικές δυνάμεις να επιτεθούν κατά των φιλειρηνικών διαδηλωτών. Μάλιστα, δεν δίστασαν να επιχειρήσουν μια επανάληψη του δράματος της Marfin, χωρίς τούτη τη φορά ευτυχώς να τα καταφέρουν. Κρυμμένοι μεταξύ των διαδηλωτών άνοιξαν μεθοδικά –κατά πώς το συνηθίζουν- πόλεμο με τα ΜΑΤ, βάσει οργανωμένου σχεδίου. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Δεν θα ‘ναι η τελευταία. Το τανγκό θέλει δύο και όπως φαίνεται μπάτσοι και κουκουλοφόροι είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν να το χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Όχι δική τους. Των πολιτών που αντιστέκονται και επιμένουν να μην εκχωρούν σε κανέναν το δικαίωμα στην έκφραση, τη διαμαρτυρία, τον αγώνα.

Είναι φως φανάρι. Το ετερόκλητο και ανομοιογενές πλήθος των αγανακτισμένων, που έδωσε δυναμικό παρών και επηρέασε καταλυτικά τις εξελίξεις είναι αντίπαλος και των δυο. Των μπάτσων, που λειτουργούν στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας και δίνουν τον τόνο συκοφαντώντας τους αστυνομικούς που επιμένουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο λειτουργώντας ως ένστολοι πολίτες. Μα και των κουκουλοφόρων, που είτε προβοκατόρικα, είτε σε διατεταγμένη υπηρεσία, είτε σε πολιτικό παραλήρημα θαρρούν ότι αντίπαλός τους είναι ο μικροεπαγγελματίας. Ο ειρηνικός διαδηλωτής. Τα κόμματα, έτσι γενικώς και αορίστως, με μια καθαρά ναζιστική στον πυρήνα της αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης.

Μόνο που δεν πάει άλλο πια. Είναι καιρός κάτι να γίνει. Μια αρχή, που πρέπει να γίνει με την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Χρήστου Παπουτσή. Είναι στοιχειώδες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Διάλογος κωφών

Δεν είναι πρόβλημα ότι η σύναψη δανείου ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ για τις ανάγκες του δήμου Καβάλας εγκρίθηκε μόνον με τις ψήφους της παράταξης της πλειοψηφίας. Ούτε η «κόκκινη γραμμή», που έχει χαράξει ο τέως δήμαρχος Ελευθερούπολης και επικεφαλής της παράταξης της μειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο Παγγαίου Γιάννης Φιλόσογλου στη σύναψη δανείου, που προγραμματίζει η διοίκηση του δήμου Παγγαίου για την κάλυψη οφειλών, που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και δημοτική περιουσία μέσω αγωγών και πλειστηριασμών. Το πρόβλημα είναι ότι και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι παρατάξεις και οι δημοτικοί σύμβουλοι δεν αίρονται στο ύψος των περιστάσεων. Δεν καθορίζουν τη στάση τους με κύριο γνώμονα τις ανάγκες του δήμου, αλλά βάσει μιας ξεπερασμένης αντίληψης περί την αντιπολιτευτική λειτουργία, που αποφεύγει πάση θυσία τη συνεννόηση. Ή την ταύτιση όπως εννοούν στα Δημοτικά Συμβούλια συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, προκειμένου να μην αποδυναμώνεται ή ακυρώνεται ο αντιπολιτευτικός λόγος της αντιπολίτευσης.

Είναι μαθηματικώς βέβαιο, αν και πολιτική με υποθέσεις δεν γίνεται, ότι εάν το αποτέλεσμα ήταν αντίστροφο και αντί της επικράτησης του Σιμιτσή στον δήμο Καβάλας και του Ξουλόγη στον δήμο Παγγαίου, κέρδιζαν τις εκλογές οι Θόδωρος Καλλιοντζής στην Καβάλα και Γιάννης Φιλόσογλου στο Παγγαίο το ίδιο έργο θα παιζόταν πιθανότατα με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε ρόλους αντίστροφους. Τότε, θα ήταν ο Καλλιοντζής που θα εισηγούνταν τη σύναψη δανείου για την κάλυψη των συσσωρευμένων οφειλών των δύο πρώην δήμων, που συναποτελούν τον Καλλικρατικό δήμο Καβάλας προς εργολάβους και προμηθευτές με τον Σιμιτσή να καταψηφίζει προβάλλοντας την ανάγκη εξεύρεσης οικονομικών πόρων με άλλον τρόπο. Ομοίως και στο Παγγαίο, ο Φιλόσογλου θα εισηγούνταν το δάνειο προβάλλοντας την ανάγκη συνεννόησης και σύμπνοιας που πρέπει να πρυτανεύει στην αυτοδιοίκηση, με τον Ξουλόγη σε κόντρα ρόλο να τον εγκαλεί για υποθήκευση του μέλλοντος του δήμου και των δημοτών του ελαφρά τη καρδία.

Πρόκειται για το ίδιο έργο που παίζεται ξανά και ξανά με τους εκάστοτε πρωταγωνιστές της αυτοδιοίκησης να βολεύονται σε αυτούς τους ξεκάθαρους κόντρα ρόλους όχι με βάση τη λογική και τις ανάγκες του τόπου, αλλά με βάση τα στερεότυπα περί την άσκηση της αντιπολίτευσης. Ανταποκρινόμενοι εν τέλει στις διαθέσεις των δημοτών και ψηφοφόρων τους, που βλέπουν το έργο που ανταποκρίνεται στο γούστο και τις απαιτήσεις τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στην Αυστραλία

Ο Παύλος φεύγει στην Αυστραλία. Δούλεψε σαν το σκυλί για χρόνια. Άνοιξε και έκλεισε διάφορες επιχειρήσεις με κείνη τη θέληση και την πίστη που τον χαρακτήριζε από τα χρόνια τα μαθητικά ότι θα πετύχει. Θα τα καταφέρει. Δεν τα κατάφερε. Έφαγε τα μούτρα του ξανά και ξανά και πήρε πια την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του αλλού. Κάπου, που θα ‘χει ψωμί για όλους. Κάπου που ο μικροεπαγγελματίας δεν θα είναι ο πρώτος, κύριος και συχνά μοναδικός στόχος των ελεγκτικών μηχανισμών. Πίσω του αφήνει όνειρα γκρεμισμένα. Ένα μεράκι για τον τόπο, τις μουσικές του, την προοπτική του, που μετά από απανωτά στραπάτσα έγινε παράπονο. Λυγμός. Μα και οργή για τούτη τη χώρα που τρώει τα παιδιά της. Οργή για όσους εκ του ασφαλούς βγάζουν συμπεράσματα για τον νεοέλληνα στη νοοτροπία του οποίου προσάπτουν όλα τα δεινά της έρμης χώρας. Το ξέρει καλά ότι δεν συμμετείχε στο πάρτυ.

Μπορεί να έκανε λάθος επιλογές στην προσπάθειά του να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια καλύτερη ζωή. Μπορεί να την πάτησε με κείνο το franchise, όπως τόσοι άλλοι, όταν πείστηκε ότι αγοράζει τη δοκιμασμένη συνταγή του επιχειρείν, που δεν λαθεύει. Δεν ήταν ο μόνος. Λίγα μόλις χρόνια πριν οι τράπεζες σταματούσαν στον δρόμο τους περαστικούς και τους έδιναν δάνεια για να ξεκινήσουν μια δουλειά ή για να πάρουν καινούργιο αυτοκίνητο με εξοργιστική ευκολία. Το παραμύθι του επιχειρείν μέσω του franchising ήταν τόσο καλά τυλιγμένο με τις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών και των ειδικών εκδόσεων, που δεν ήθελε και πολύ να την πατήσεις. Όχι, ο Παύλος δεν μάσησε αμάσητο το παραμύθι προσδοκώντας να γίνει ο μεγιστάνας, που θα κυκλοφορούσε στην πιάτσα με τα πούρα, τα κάμπριο και τις δίμετρες καλλονές. Μια δουλειά καλή ήθελε που να του επιτρέπει να ζει άνετα και να ονειρεύεται.

Τώρα φεύγει από την ντυμένη ξανά με τα κουρέλια Ψωροκώσταινα, που λίγα χρόνια πριν φάνταζε ως σύγχρονη ισχυρή Ελλάδα με λούσα και φορέματα δανεικά. Διωγμένος από τον τόπο του. Νικημένος. Η πίστη του για μια καλύτερη ζωή ποδοπατήθηκε από την ισχύ και την αναλγησία του κρατικού μηχανισμού.

Κάπου στο βάθος σαν να ακούγεται η φωνή του Μπιθικώτση στο απαγορευμένο επί χούντας τραγούδι του Ακη Πάνου: «Θα κλείσω τα μάτια/θ' απλώσω τα χέρια/μακριά από τη φτώχεια/
μακριά απ΄τη μιζέρια/θα πάρω την στράτα/και εγώ τη μεγάλη/θα κλείσω τα μάτια/και όπου με βγάλει".

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ξύλινα τείχη

Σαφώς και δεν είναι κακό να στρέφονται περισσότεροι από κάθε άλλη φορά νέοι προς τις σχολές του Εμπορικού Ναυτικού. Κάθε άλλο. Από την αρχαιότητα ακόμα η θάλασσα ήταν τόπος προνομιακός για τους κατοίκους ετούτης της χώρας. Οδός περιπέτειας, μα και προκοπής. Οι μικρές Οδύσσειες των Ελλήνων ναυτικών έφεραν πρόοδο, πολιτισμό, συνάλλαγμα και συνέβαλαν καταλυτικά στην εθνική αφύπνιση και την εθνική παλιγγενεσία του 1821. Ως εκ τούτου, η στροφή που παρατηρείται φέτος, το ζωηρό ενδιαφέρον για δουλειά στο εμπορικό ναυτικό, όπως καταγράφεται από τους απόφοιτους Λυκείου που σπεύδουν στα ιατρεία να πάρουν τις βεβαιώσεις που απαιτούνται για να διεκδικήσουν μια θέση στις αντίστοιχες σχολές, είναι καλό σημάδι.

Ίσως, συνολικότερα αν το δει κανείς, είναι και μια πρόταση για την υπέρβαση του αδιεξόδου της χώρας. Μια σύγχρονη ερμηνεία του περίφημου χρησμού του μαντείου των Δελφών για τα «ξύλινα τείχη», που με τη διορατικότητα του Θεμιστοκλή οδήγησε στον θρίαμβο των Ελλήνων κατά των Περσών στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Το ναυτικό και ο τουρισμός, παρά τα όποια προβλήματα που αντιμετωπίζουν ως μέρη του σώματος της βαριά άρρωστης χώρας, μοιάζουν ως οι πλέον υγιείς τομείς, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αναγέννησή της.

Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι οι νέοι ετούτης της χώρας, δηλαδή το μέλλον της και η προοπτική της, φαίνεται να οδηγούνται μαζικά σε μια επαγγελματική επιλογή με κύριο κριτήριο την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Όχι, πως δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί το τι μέλλει γενέσθαι μετά την αποφοίτησή τους από μια σχολή. Αλλά από την άλλη, η τάση αυτή χρόνια πριν με τις ακαδημίες που παρήγαγαν σωρηδόν δασκάλους και με τη στροφή των καλύτερων μαθητών στις σχολές των Σωμάτων Ασφαλείας στερεί τη χώρα από πολύτιμο κεφάλαιο σε άλλους επαγγελματικούς τομείς. Μεταξύ των παιδιών αυτών που σήμερα υπηρετούν στην Αστυνομία όχι επειδή το επέλεξαν αλλά για να έχουν μια σίγουρη δουλειά, που έγιναν δάσκαλοι βάσει της ίδιας λογικής ή που σε λίγα χρόνια θα σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά στο Εμπορικό Ναυτικό, υπάρχουν οι σκηνοθέτες του αύριο. Παιδιά που θα μπορούσαν να διαπρέψουν σε άλλους τομείς, αλλά που οδηγούνται σε μια επιλογή με μοναδικό στόχο την επαγγελματική τους αποκατάσταση.

Το τίμημα που κάποια στιγμή θα πληρωθεί θα είναι μεγάλο για τους ίδιους. Μα και την ίδια τη χώρα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αλληλεγγύη. Ή στατιστική

«Στην κρίση απαντάμε με αλληλεγγύη», είναι το εύστοχο μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Ναρκωτικών στις 26 Ιουνίου. Μα και ένα από τα κεντρικά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σύνολό της, αλλά και όλου του πλανήτη. Διότι στην αργκό των δημοσίων οικονομικών που έχουν ως ευαγγέλιο οι ιερείς και τα εξαπτέρυγα του ξεσαλωμένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου δεν υπάρχει η λέξη αλληλεγγύη. Ούτε καν συνώνυμή της. Υπάρχουν ΑΕΠ. Ρυθμοί ανάπτυξης. Χρέη. Υποχρεώσεις. Υπάρχει λιτότητα με ένα ασύλληπτο πλήθος συνωνύμων. Από τη στενωπό και το συμμάζεμα, μέχρι το μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο.

Στο μεταξύ, υπάρχει και η άλλη παγκόσμια αριθμητική που δεν είναι της μόδας. Κάθε τρία δευτερόλεπτα που περνούν ένα παιδί πεθαίνει στη γη από πείνα. Κάθε τρία τικ-τακ. Κι όμως ουδείς θορυβείται. Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σαρκοζί, ούτε ο Ομπάμα. Με το φρύδι σηκωμένο επιπλήττουν τους σπάταλους Νεοέλληνες, τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς κι ας το ξέρουν καλά πως δεν πληρώνουν μόνο δικές τους αμαρτίες, αλλά και τις συνέπειες του πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία πειράματος της ύπαρξης νομίσματος δίχως εθνική οικονομική πολιτική. Διότι αυτό σημαίνει νόμισμα. Η συναλλαγματική αξία σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο που ορίζεται από μια οικονομική πολιτική εντός συγκεκριμένων συνόρων. Στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η δημιουργία του κοινού υπερεθνικού νομίσματος δεν ανάγεται και δεν ορίζεται από την αναγκαία και απολύτως αντίστοιχη υπερεθνική πολιτική.

Μα στο μεταξύ, κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει. Κι άλλο. Κι άλλο. Ξανά και ξανά. Σε μια ακολουθία αμείλικτη. Με την ακρίβεια μαθηματικού μοντέλου. Κι άλλο. Κι άλλο. Μα κι ένα πρεζόνι εξαθλιωμένο, που δεν βρήκε θέση στα προγράμματα αποτοξίνωσης. Ενας άλλος εξαρτημένος, που ελλείψει αλληλεγγύης ξαναβούτηξε στην κόλαση των ναρκωτικών γιατί δεν βρήκε δουλειά. Πού να βρει; Το σκληρό μοντέλο δημοσιονομικής πολιτικής που ακολουθείται δεν δίνει φράγκο για την απασχόληση. Το ζητούμενο είναι η περιστολή δαπανών και ο περιορισμός των εξόδων. Το συμμάζεμα. Το νοικοκύρεμα.

Κι άλλα δευτερόλεπτα πέρασαν. Κι άλλα παιδάκια πέθαναν. Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο. Να μην είναι αστοχία της πολιτικής που ακολουθείται, αλλά μέρος της μεγάλης εξίσωσης που διέπει τα οικονομικά του πλανήτη. Ψυχραιμία. Τα παιδάκια που πέθαναν ενώ γράφονταν ετούτες οι αράδες είναι πιθανότατα απλή στατιστική. Εκείνη η σταθερά που διασφαλίζει όση ευημερία απόμεινε για να μοιραστούμε. Αμήν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το λάθος

Είναι να απορεί κανείς με την πικρία του τέως δημάρχου Ελευθερών Χαράλαμπου Χρυσανίδη για την καταδίκη του από το Εφετείο Θράκης για υπόθεση λυμάτων. Ο Χρυσανίδης θεωρεί ότι ειδικά για τη διαχείριση των λυμάτων αγωνίστηκε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα δημάρχου και τελικά τα κατάφερε να δημιουργήσει βιολογικό καθαρισμό στον οποίο σήμερα καταλήγουν τα λύματα και άλλων περιοχών του νέου δήμου Παγγαίου. Σωστά ως εδώ. Πράγματι έτσι είναι. Ο Χρυσανίδης αγωνίστηκε με το πείσμα του επιχειρηματία και τη γνώση του τεχνοκράτη και τα κατάφερε. Κακώς όμως απορεί και πικραίνεται για την καταδίκη του. Εισπράττει τα επίχειρα. Καλά να πάθει. Σε τούτη τη χώρα όποιος πασχίζει να προσφέρει ουσιαστικό έργο τιμωρείται παραδειγματικά. Συνέβη με τον Χρυσανίδη. Είχε συμβεί με τον Νίκο Αμπεριάδη όταν ασκώντας τα καθήκοντα του διοικητή του Νοσοκομείου Καβάλας τόλμησε να προβεί σε μια μικρής τάξεως πολεοδομική αυθαιρεσία για να αποκτήσει χώρο για το ογκολογικό τμήμα στο συγκρότημα του Σανατορίου.

Συνέβη με τον τέως διοικητή του Νοσοκομείου Καβάλας Σάββα Κοσμίδη. Αυτός δεν τιμωρήθηκε από την τυφλή δικαιοσύνη αλλά από το κράτος του ΠΑΣΟΚ, που μια ζωή υπηρέτησε, όταν τόλμησε να δηλώσει καθαρά ότι ως πρόεδρος είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με τους μανδαρίνους του κρατικού μηχανισμού για τα συμφέροντα του Νοσοκομείου. Άσε που τόλμησε να φέρει σε χρόνο ρεκόρ εις πέρας το τιτάνιο έργο της μεταφοράς του Νοσοκομείου στο νέο κτιριακό συγκρότημα δίχως να ανοίξει ρουθούνι. Μια ωραία πρωϊα ενημερώθηκε ότι η παραίτηση που τον είχαν παρακαλέσει να ανακαλέσει είχε δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Συμπερασματικά, ο Χρυσανίδης οφείλει να αναγνωρίσει το λάθος του και να μη ζητά και τα ρέστα. Εάν αδιαφορούσε για τα λύματα και το περιβάλλον όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του δήμαρχοι θα είχε πιθανότατα αποφύγει την καταδίκη. Αυτός όμως προκάλεσε την τύχη του. Πήγαινε φιρί-φιρί να φάει το κεφάλι του, όπως και έγινε.

Μα θα αντιτείνει κανείς, είναι δυνατόν να τιμωρείται ο Χρυσανίδης για την πρόθεσή του να δουλέψει και να προσφέρει έργο με καθυστέρηση; Αφού πια δεν είναι δήμαρχος. Είναι. Όχι για λόγους ρεβανσισμού. Απλώς, για να δοθεί το μήνυμα στους εν ενεργεία δημάρχους να προσέχουν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ο ΑΟΚ είναι οι οπαδοί του

Η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα ετούτη τη στιγμή είναι να σωθεί ο ΑΟΚ. Να ματαιωθεί πάση θυσία ετούτο το βρώμικο παιχνίδι, που είναι φανερό ότι παίζεται με αφορμή τη διένεξη της διοίκησης Ψωμιάδη με τη διοίκηση του δήμου Καβάλας. Άλλη είναι η αιτία. Μπορεί η δίκη για την κατηγορία της κακουργηματικής υπεξαίρεσης κατά του Μάκη Ψωμιάδη από την εμπλοκή του με τα διοικητικά της ΑΕΚ, που μετά από αλλεπάλληλες αναβολές έχει οριστεί τον επόμενο Δεκέμβριο. Μπορεί η υπόθεση των στοιχημάτων, που πήρε την οδό της δικαιοσύνης. Αλλά ό,τι και να κρύβεται, η ουσία είναι ότι αυτό το έγκλημα κατά του ΑΟΚ πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί.

Διότι ο ΑΟΚ είναι οι αφηγήσεις για την ομάδα του ’70 με Κοψαχείλη, Χαραλαμπίδη, Μπουγατσά, Τάτση, Καραμπετάκη. Είναι η καταπληκτική αφήγηση του Γιώργου για κείνο τον οριακό αγώνα εκείνων των χρόνων, που έκρινε τον τίτλο του πρωταθλητή μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Οι δυο ομάδες ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση και ο τίτλος κρινόταν σε δυο αναμετρήσεις. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε στην Τούμπα με τη σπουδαία Παναχαϊκή που βγήκε τότε στην Ευρώπη και ο Ολυμπιακός στην Καβάλα με τον ΑΟΚ. Οι Παοκτζήδες, βέβαιοι για τη νίκη τους στην Τούμπα, ευελπιστούσαν ότι ο Ολυμπιακός θα άφηνε βαθμούς στην Καβάλα όπως και έγινε. Μα δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Εκείνη τη μέρα το Εθνικό Στάδιο είχε τρία χρώματα: το γαλανόλευκο των οπαδών του ΑΟΚ, το ερυθρόλευκο αυτών του Ολυμπιακού και το ασπρόμαυρο του ΠΑΟΚ. Το παιχνίδι της Καβάλας έληξε 0-0, αλλά η Παναχαϊκή κέρδισε 3-5 στην Τούμπα και το πρωτάθλημα κατέληξε στον Ολυμπιακό.

Μα και η αφήγηση του έτερου Γιώργου για κείνον τον άλλο αγώνα, που η αντίπαλη ομάδα μας είχε πάρει κοινώς τα σώβρακα. Ο 12ος παίκτης βουβός στην κερκίδα παρακολουθούσε ανήμπορος να αντιδράσει την απόλυτη κυριαρχία των αντιπάλων. Ώσπου στο 80’ ένας αντίπαλος έκανε ένα τάκλιν, που ξήλωσε ένα μεγάλο κομμάτι χλοοτάπητα και έδωσε την αφορμή για το ξέσπασμα που χρειαζόταν. Έγινε μεγάλη φασαρία για τον ασεβή, που δεν πρόσεξε το χορτάρι του σταδίου.

Ο ΑΟΚ είναι οι ιαχές για τον σπουδαίο Πολωνό Λέσεκ Πις, το πρώτο βιολί της σπουδαίας ομάδας του Γιώργου Παράσχου, που έχασε παρ’ ολίγο την έξοδό της στην Ευρώπη. Είναι οι πανηγυρισμοί για τα γκολ του Γιώργου Νασιόπουλου. Τα πνευμόνια του Μάλλιου και τα παλικαρίσια γκολ του Παπανδρέου. Οι ντρίμπλες του Αμπντούν πάνω στη γραμμή και το ξεπέταγμα του Ονουάτσι. Αλλά κυρίως είναι οι μεγάλες χαρές και οι μεγάλες λύπες που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του κάθε οπαδού. Το καλαμπούρι της Δευτέρας. Οι εκτιμήσεις για το ματς της επόμενης Κυριακής. Η συζήτηση για τις μετεγγραφές που πρέπει να γίνουν.

Κοντολογίς, ο ΑΟΚ ούτε ήταν ποτέ, ούτε θα είναι ένας απλός κλειδάριθμος. Ενας αριθμός ΑΦΜ στη διάθεση του εκάστοτε προέδρου του. Είναι μέρος της συλλογικής μνήμης. Ο ΑΟΚ είναι κυρίως οι οπαδοί του δίχως τους οποίους θα ήταν ένα τίποτα. Όπως κάθε ομάδα απανταχού της γης. Από την Μπαρτσελόνα και την Μπόκα Τζούνιορς, έως τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον ΑΟΚ.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δεν υπάρχει χώρα

Το ρεσιτάλ αναλγησίας κατά των αναπήρων, που για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια κινδυνεύουν να μην πάνε κατασκήνωση στη χώρα που υπερήφανη ασχολείται με το πανηγύρι των «Special Olympics» δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Είναι πια δεδομένο και επιβεβαιωμένο πολλαπλώς: Δεν υπάρχει χώρα. Ετούτος ο βαριά άρρωστος οργανισμός, που έχει αφεθεί έρμαιο στις διαθέσεις των σαλτιμπάγκων που κάνουν πολιτική καριέρα, δεν είναι ικανός για τα στοιχειώδη. Παραπέμπει στο εντελώς ακραίο παράδειγμα του τυχοδιώκτη γονιού, που είναι ικανός να διαθέσει τα λίγα χρήματα που του απόμειναν για να νοικιάσει ρούχα για ένα κοσμικό πανηγυράκι όπου είναι προσκεκλημένος, αδιαφορώντας για τα παιδιά του που υποφέρουν. Τόσο ακραία είναι η συμπεριφορά της ελληνικής Πολιτείας έναντι των αναπήρων, που αγωνιούν για την πραγματοποίηση του φετινού κατασκηνωτικού προγράμματος. Ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για τη διοργάνωση των «Special Olympics», ενώ το κατασκηνωτικό πρόγραμμα 3.000 ανθρώπων είναι στον αέρα.

Όπως επισημαίνει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες σε επιστολή – τελεσίγραφο προς την κυβέρνηση μέσω του συγκεκριμένου προγράμματος, 3.000 άτομα με κάθε μορφής αναπηρία, εκ των οποίων 500 που διαβιούν σε ιδρύματα και δομές κλειστής περίθαλψης και φροντίδας, για 15 ημέρες απο-ιδρυματοποιούνται και πάνω από 2.500 παιδιά και ενήλικοι νέοι με αναπηρία, απολαμβάνουν το αγαθό της αναψυχής και της ψυχαγωγίας, ως ίσοι μεταξύ ίσων, με τους άλλους νέους της χώρας. Παράλληλα, 3.000 οικογένειες αυτών των αναπήρων νέων, που για 350 ημέρες το χρόνο αγόγγυστα υπηρετούν αυτά τα παιδιά, βρίσκουν την ευκαιρία να ανασάνουν, να ανασάνουν βαθιά, να ζήσουν όπως οι άλλοι γονείς αυτού του τόπου, απολαμβάνοντας λίγες ημέρες χαλάρωσης.

Μόνο που αυτή η ανάσα των ανθρώπων αυτών που επί 350 μέρες αυτές αγόγγυστα υπηρετούν αυτά τα παιδιά δεν βγαίνει φωτογραφία. Δεν προσφέρεται για το διαφημιστικό υλικό των υποψηφίων που στις επόμενες εκλογές θα πεταχτεί και πάλι σωρηδόν καταγής προκαλώντας ασυστόλως τους πολίτες που υποφέρουν. Δεν γράφει στο γυαλί. Ομοίως και η ανείπωτη χαρά των αναπήρων που χρόνια τώρα απολαμβάνουν το δικαίωμά τους στη χαρά και την ψυχαγωγία έστω και για αυτές τις 15 μέρες. Δεν πουλάει.

Εν αντιθέσει με το πανηγύρι των «Special Olympics» που έχει τις κατάλληλες διαστάσεις για το σελοφάν, που τυλίγει τα τηλεοπτικά και τα πολιτικά σκατά, που μας σερβίρουν καθημερινά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι"

Οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας του Καπνεργάτη ανάρτησαν πανό με το ναζιστικής έμπνευσης σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σύνθημα, που ομοίως με τα άλλα δημοφιλέστατα στις ημέρες μας συνθήματα «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» και «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» στηρίζεται στη χιτλερική αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης. Με την ίδια λογική και την ίδια άνεση που οι ναζί έστηναν στον τοίχο και εκτελούσαν εκατό Έλληνες για ένα σαμποτάζ ή μια επίθεση που τους είχε κοστίσει, οι «αγανακτισμένοι» της πλατείας έκλεισαν τους λογαριασμούς τους με όλους τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ συλλήβδην. Ισοπεδωτικά. Φασιστικά. Με την ίδια ακριβώς λογική του κράτους του Ισραήλ, που κρατά φυλακισμένους ενάμισι εκατομμύριο Παλαιστίνιους στη Λωρίδα της Γάζας και της Αμερικής με τα εμπάργκο κατά της Κούβας και του Ιράκ.

Ολόκληρο το σύνθημα έχει ως εξής: «ΜΜΕ Εξαπατούν, προβοκάρουν, παραπληροφορούν με την συνδρομή του κράτους. Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Πρόκειται για την πρακτική εφαρμογή της επινόησης του Γιουνγκ περί «συλλογικού υποσυνείδητου» που δεν είχε αποδέκτη μόνο τους εθνικοσοσιαλιστές αλλά εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ευρέως. Αυτή η ισοπεδωτική προσέγγιση των πραγμάτων δεν είναι μόνο ναζιστική, αλλά και πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική, αφού το μελάνι που απλώνει αδιακρίτως καλύπτει εν τέλει αποτελεσματικά αυτό που υποτίθεται ότι πολεμά. Διότι εάν αντί να μπεις στη βάσανο του διαχωρισμού μεταξύ των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και των δημοσιογράφων που προσπαθούν να παίξουν συνειδητά τον ρόλο τους και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και των δημοσιογράφων που γίνονται με εξαιρετική ευκολία βαποράκια ειδήσεων της Αστυνομίας, του κράτους ή ισχυρών ιδιωτικών πατρώνων, τότε άθελά σου συμβάλλεις στην απόκρυψη του ρόλου αυτού που υποτίθεται ότι καταγγέλλεις.

Πρόκειται για την ίδια παγίδα στην οποία ευχαρίστως έπεσαν οι «αγανακτισμένοι» μουντζώνοντας αδιακρίτως τη Βουλή και τους βουλευτές. Όταν όμως αντί του εντοπισμού του πολύ συγκεκριμένου διεφθαρμένου βουλευτή, δημοσιογράφου, αστυνομικού, γιατρού ή δημοσίου υπαλλήλου εξακοντίζεις μια κατηγορία γενικώς αορίστως και αδιακρίτως, προσφέρεις διαφυγή στον διεφθαρμένο. Δεν έχει πια για τίποτα να απολογηθεί. Αφού το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό αλλά κλαδικό, δεν έχει πια να δώσει εξηγήσεις σε κανέναν. Δεν φταίει αυτός, αλλά η δουλειά που επέλεξε ή έτυχε να κάνει.

Θα ήταν όμως πέρα για πέρα άδικο και εξίσου φασιστικό στη σύλληψή του να κατηγορήσει κανείς αδιακρίτως όλους τους «αγανακτισμένους» της πλατείας για το συγκεκριμένο πανό. Ναι μεν αναρτήθηκε, αλλά προηγήθηκε διάλογος και έντονη αντιπαράθεση που κράτησε γύρω στις δύο ώρες. Οι λαϊκίστικες φωνές υπερίσχυσαν, αλλά αντίθετη άποψη υπήρξε και υπάρχει και θα κρίνει πολλά σε τούτη την υπόθεση. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» εμπεριέχει πολλές ετερόκλητες τάσεις και απόψεις, που μπορούν να το στρέψουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Ίδωμεν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Επικοινωνιακό χαρακίρι

Η απειλή της διοίκησης της ΠΑΕ Καβάλα να πάρει την ομάδα και να πάει σε άλλη πόλη την ίδια ακυρώνει. Διαγράφει μεμιάς την πολύ σημαντική προσπάθεια που καταβάλλει τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ένα αξιόμαχο αγωνιστικό σύνολο στην Σούπερ Λιγκ και την προσπάθεια να φέρει κοντά στην ομάδα τους Καβαλιώτες. Να τους πείσει ότι είναι η ομάδα τους. Ουσιαστικά, οι Μάκης Ψωμιάδης και υιός οργισμένοι από την αντιπαράθεσή τους με τον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για το ζήτημα της διαχείρισης του γηπέδου «Ανθή Καραγιάννη» στρέφονται κατά των φιλάθλων και της μοναδικής συναισθηματικής σχέσης που διατηρούν με την ομάδα τους ακόμα και στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού.

Με αφορμή την απόφαση της διοίκησης του δήμου να παραχωρήσει το γήπεδο για συναυλίες το καλοκαίρι και τις ζημίες που μπορεί να προκληθούν στο χλοοτάπητα, η οικογένεια Ψωμιάδη λέει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους Καβαλιώτες φιλάθλους πως η ομάδα αυτή δεν είναι δική τους. Είναι ένα μαγαζί όπως το Villa Mercedes, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταφερθεί σε άλλη πόλη. Εάν όμως έτσι είναι, αυτομάτως χάνει το δικαίωμα να τους καλεί στο γήπεδο για να ενισχύσουν την ομάδα με την παρουσία τους. Αν αυτή η ομάδα που πέρυσι έκανε ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα με Αμπντούν, Ντουγκλάο, Ονουάτσι, Γκαλίνοβιτς δεν είναι η ομάδα της Καβάλας που διοικείται τα τελευταία χρόνια από την οικογένεια Ψωμιάδη, αλλά μια εταιρεία της οικογένειας Ψωμιάδη, που απλά έτυχε να έχει έδρα την Καβάλα, τότε οι επικλήσεις στον πατριωτισμό των Καβαλιωτών να πάψουν γιατί προκαλούν.

Αλλά ετούτο το ατόπημα της διοίκησης της ΠΑΕ Καβάλα δεν συνιστά μόνο ένα επικοινωνιακό χαρακίρι των Σταύρου και Μάκη Ψωμιάδη. Άλλωστε, είναι δικαίωμά τους να ακυρώνουν εαυτόν. Η στάση τους αυτή καταδεικνύει μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου: Την έλλειψη παραγόντων ικανών να αντιληφθούν τα στοιχειώδη, όπως τη μοναδική σχέση οπαδού-ομάδας. Αυτή τη σχέση, που σέβεται η εκάστοτε διοίκηση της Μπαρτσελόνα, που ναι μεν είναι επιχειρηματικός κολοσσός, αλλά παραμένει το καμάρι της Καταλονίας. Αυτή τη σχέση, που διατηρεί ακόμα τον μύθο της Μίλαν, της Ιντερ, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ, του Αγιαξ. Επιχειρηματικών κολοσσών πια, που όμως σέβονται απόλυτα αυτή τη μεταφυσική σχέση οπαδών και ομάδας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κεκτημένα

Η αμηχανία και η ειλικρινής μεν φιλολογική δε συμπαράσταση που έτυχαν προχθές από το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας οι λιμενεργάτες αναδεικνύει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας: της δυσκαμψίας στις εργασιακές σχέσεις. Το μοντέλο που εφαρμόστηκε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν αυτό του πλέγματος προστασίας των επαγγελματικών σχέσεων σε κάθε τομέα, έτσι που να διασφαλίζονται τα επαγγελματικά δικαιώματα ενός εκάστου από την αυθαιρεσία των εργοδοτών. Η κατεύθυνση δεν ήταν εσφαλμένη. Το σφάλμα έγινε στην υπερβολή.

Καταρχήν, τα κεκτημένα κάθε κλάδου δεν ήταν συνέπεια μιας ορθολογικής αξιολόγησης, που να αφορά την επικινδυνότητα ορισμένων εργασιακών χώρων ή κάποιες ειδικές συνθήκες και γνώσεις, αλλά εξαρτιόταν άμεσα από τη συνδικαλιστική ισχύ κάθε χώρου και τη διαστρεβλωμένη έννοια του κεκτημένου. Έτσι, το επίδομα επικίνδυνης εργασίας που δικαίως κέρδιζε για παράδειγμα ο εναερίτης της ΔΕΗ, που έπαιζε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, μετακυλιόταν στον χαρτογιακά που κινδύνευε μόνο από το καθισιό. Οι υψηλοί μισθοί των πιλότων της Ολυμπιακής συμπαρέσυραν και τους μισθούς των καθαριστριών της εταιρείας, που αμείβονταν καλύτερα από γιατρούς. Τα επιδόματα των λιμενεργατών τους έδιναν το δικαίωμα σε ορισμένες περιπτώσεις να πληρώνουν αλλοδαπούς για τη χαμαλοδουλειά.

Ετσι, δημιουργήθηκε ένα περίεργο μοντέλο, εντελώς δυσκίνητο που απλά δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί εσαεί και για τούτο δεν ευθύνονται τα νεοφιλελεύθερα γεράκια των Βρυξελλών, αλλά οι ελληνικές παθογένειες. Το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή του και η απώλεια των κεκτημένων λιμενεργατών, φαρμακοποιών, δημοσιογράφων και ούτω καθεξής. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη αλλαγή απαιτεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μετάβασης σε μια νέα πραγματικότητα. Αλλά σχέδιο δεν υπάρχει ούτε στα χαρτιά. Το πρόβλημα με τους λιμενεργάτες εν προκειμένω δεν είναι αυτή καθεαυτή η απελευθέρωση του επαγγέλματός τους, αλλά ότι αυτή πιθανότατα θα σημάνει την εργασιακή και οικονομική τους εξαθλίωση. Εάν υπήρχε ένας μηχανισμός για την επανεκπαίδευση και επανειδίκευση όσων ενδεχομένως χρειαστεί να αλλάξουν επάγγελμα, πρόβλημα θα υπήρχε αφού ουδείς δέχεται να ξεβολευτεί, αλλά θα ήταν σαφώς άλλης τάξεως.

Στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες ένας εργαζόμενος μπορεί κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου να αλλάξει τρία, τέσσερα ή πέντε αντικείμενα, αλλά με αξιοπρεπείς μισθούς και κατοχυρωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα. Στην Ελλάδα του σήμερα η απώλεια κεκτημένων σημαίνει κατά κανόνα φτώχεια και περιθωριοποίηση.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ισχύς των αγανακτισμένων

Το αυθόρμητο, πολύχρωμο και αντιφατικό κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες δεν είχε ατζέντα. Δεν είχε συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδίκησης. Δεν είχε στόχους. Δεν ανεχόταν καν τον πολιτικό διάλογο λόγω της συνολικότερης οργής εναντίον του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Εναντίον όλων των κομμάτων αδιακρίτως. Τα στοιχεία αυτά αξιοποιήθηκαν και από ακροδεξιά και από ακροαριστερά στοιχεία, που αλώνισαν τούτη την περίοδο.

Κι όμως ετούτο το συνονθύλευμα κατάφερε να επηρεάσει καταλυτικά τις εξελίξεις όχι μόνο σε εθνικό, αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η οργή και ο θυμός που βγήκαν με ορμή στους δρόμους και περικύκλωσαν τα κοινοβούλια της Ελλάδας και της Ισπανίας έστειλαν μήνυμα σαφές στα νεοφιλελεύθερα γεράκια που διοικούν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ανεξέλεγκτη δυναμική ενός κινήματος αυθόρμητου, που δεν ελέγχεται από κόμματα και συνδικάτα φόβισε τους χαρτογιακάδες που δίνουν απόλυτη προτεραιότητα στους αριθμούς και τους υπενθύμισε ότι υπάρχουν και άνθρωποι πίσω από τα νούμερα των δημόσιων οικονομικών στοιχείων, που κάποτε εξεγείρονται. Ατακτα. Ανεξέλεγκτα. Χωρίς να μπορεί κανείς να ελέγξει ή να κατευθύνει την οργή τους.

Από την άλλη επιβάλλεται να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους για τους προπηλακισμούς δημοσιογράφων και πολιτικών. Για τις άναρθρες κραυγές, που δεν συνιστούν στοιχείο προόδου στον 21ο αιώνα. Αυτό το ετερόκλητο μωσαϊκό που βρίσκεται συγκεντρωμένο στις πλατείες δεν έχει ανάγκη από κανακέματα. Το δίκαιο της οργής κατά της πολιτικής του μνημονίου, που απειλεί να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων δεν μπορεί να συγχέεται με τον αυτονόητο σεβασμό στην άλλη άποψη. Ούτε η δικαιολογημένη αγανάκτηση για τη σήψη των δημοκρατικών θεσμών να στρέφεται εν τέλει εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, που μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσλειτουργίες, αλλά παραμένει μακράν το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης που δοκιμάστηκε τα τελευταία 100 χρόνια.

Μόνο που για να βελτιωθεί απαιτείται αλλαγή συσχετισμών, που δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την παρουσία των πολλών στις πλατείες και τους δρόμους. Ο θυμός αυτός πρέπει να γίνει πολιτικό κεφάλαιο ικανό να επηρεάσει καταλυτικά το πολιτικό σκηνικό, ώστε να μπορέσει η δημοκρατία να επανακτήσει κάτι από τη χαμένη της γοητεία.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αυτοσχεδιασμός δίχως έμπνευση και ταλέντο

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Η απάντηση του Γιώργου Παπανδρέου στο απόλυτο αδιέξοδο της πολιτικής του είναι ο ανασχηματισμός. Βαθύς, ριζικός, χλιαρός ή προσχηματικός δεν έχει πια καμμιά σημασία. Η ουσία του πράγματος είναι ότι ο γενικός τίτλος στην κακοπαιγμένη πολιτική παράσταση που παρακολουθούμε είναι το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Μόνο που τούτο δεν γίνεται για να δοθεί κάποιο μήνυμα, αλλά απλά γιατί δεν υπάρχει σενάριο. Η ομάδα περί τον πρωθυπουργό που αντιλαμβάνεται την πολιτική ωσάν φτηνό επικοινωνιακό τέχνασμα γράφει και ξαναγράφει σενάρια στο ποδάρι, που προκαλούν με την προχειρότητά τους την κοινή λογική. Ένα μπουλούκι, που στερείται έμπνευσης και ταλέντου.
Από την αρχή φαινόταν πως ο πρωθυπουργός αυτοσχεδίαζε. Αυτό που έκρυβε η ανακοίνωση της έκτακτης συνάντησής του με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια ήταν το τίποτα, που συνήθως κρύβεται στον πυρήνα της πολιτικής του. Πήγε, συνοφρυωμένος και σε βαθιά περισυλλογή σαν τον μαθητή που όλη τη χρονιά δεν άνοιξε βιβλίο και καταλαμβάνεται από πανικό λίγη ώρα πριν δώσει εξετάσεις, για να πει στον πρόεδρο σοβαρά-σοβαρά ότι η κατάσταση της χώρας είναι κρίσιμη και ότι απαιτείται εθνική συνεννόηση. Μα, οι συναντήσεις του προ ημερών με τους πολιτικούς αρχηγούς που είχαν στόχο τη συνεννόηση και τη συναίνεση δεν απέδωσαν καρπούς. Άρα, η χθεσινή συνομιλία μπορεί να συνοψιστεί στη λαϊκή παροιμία «κάτσε Γιάννη να πούμε και τι να πούμε».
Στην πορεία όμως το παιχνίδι των αυτοσχεδιασμών φάνηκε να παίρνει τη δική του δυναμική. Η πρόταση του Αντώνη Σαμαρά για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων με μοναδικό στόχο την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου άλλαξε το σκηνικό. Το ίδιο και η άνεση με την οποία ο Γιώργος Παπανδρέου δέχθηκε να αποχωριστεί τον πρωθυπουργικό θώκο για το συμφέρον της χώρας. Για μερικές ώρες δόθηκε η εντύπωση πως κάτι μπορεί να συμβεί σε τούτη την έρμη χώρα, αλλά τελικά επικράτησε η άποψη πως ο αυτοσχεδιασμός γίνεται καλύτερα από θέση ισχύος.
Στο μεταξύ, ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας είναι η προστασία του κινήματος των αγανακτισμένων πολιτών από ακροδεξιούς και ακροαριστερούς μπαχαλάκηδες, που χθες κατάφεραν να δώσουν και πάλι τον δικό τους τόνο, καίγοντας, σπάζοντας και ξυλοκοπώντας δημοσιογράφους και πολιτικούς. Η αντίδραση των διαδηλωτών στη συγκέντρωση της Αθήνας, που δεν δίστασαν να έρθουν σε σύγκρουση με τους κουκουλοφόρους που παρεισέφρησαν στην πορεία, είναι ένα πρώτο δείγμα θετικό.
Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Νέες ισορροπίες

Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό μας και σε τούτη την λαίλαπα του μνημονίου, που θαρρείς πως δεν θα περάσει αν δεν αφήσει τίποτα όρθιο, παραλείπουμε να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Κι όμως οι εξελίξεις με την πανηγυρική εκλογή του Ταγίπ Ερντογάν για παράδειγμα στην Τουρκία μας αφορούν άμεσα. Ο απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής της γειτονικής Τουρκίας, έχοντας εξουδετερώσει πλήρως την αντιπολίτευση και έχοντας επιβληθεί πια του στρατιωτικού κατεστημένου συνεχίζει τις μεθοδικές του κινήσεις στην παγκόσμια σκακιέρα, με στόχο την ανάδειξη της χώρας του σε περιφερειακή δύναμη με ακόμα πιο σημαίνοντα ρόλο από αυτόν που ήδη έχει. Η Τουρκία επιβάλλεται στον περίγυρό της – Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Καύκασος – ως ήπια δύναµη, µια δύναµη αγαθοεργή, ικανή να ηγηθεί στα πιο δύσκολα ζητήµατα, από το ιρανικό έως το παλαιστινιακό. «Η δύναµη του Ερντογάν», εξηγεί ένας ευρωπαίος διπλωµάτης που τον γνωρίζει από παλιά, «είναι πως νιώθει επιφορτισµένος µε µια αποστολή: να ξαναδώσει στο Ισλάµ τη θέση που του πρέπει στην Τουρκία και να ξαναδώσει στην Τουρκία, την κληρονόµο της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, τη θέση της στον κόσµο».
Ενδεικτικό των φιλοδοξιών του είναι το σχέδιο διάνοιξης διώρυγας παράλληλης προς τα Στενά, που θα συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τον Μαρμαρά και το Αιγαίο. Το φαραωνικής σύλληψης έργο το οποίο σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις θα στοιχίσει περισσότερο από 10 δισεκατομμύρια δολάρια, αποτελεί ακόμη έναν κρίκο στο σχέδιο του ισλαμιστή Τ. Ερντογάν να μεταφέρει το κέντρο της νέας Τουρκίας, που οραματίζεται, στην Κωνσταντινούπολη, σε μια συμβολική κίνηση επιστροφής στις οθωμανικές ρίζες. Με τη νέα διώρυγα ο Ερντογάν απαλλάσσει τη χώρα του από τις υποχρεώσεις της Συνθήκης του Μοντρέ, καθώς πλέον θα υπάρχει εναλλακτική δίοδος για την έξοδο των πετρελαίων της Μαύρης Θάλασσας, της Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας προς τη Μεσόγειο, στην οποία θα υπάρχει αποκλειστικός τουρκικός έλεγχος. Ταυτοχρόνως, όμως, θέτει υπό αμφισβήτηση την κατασκευή περιφερειακών αγωγών, όπως αυτόν του Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, με μια Τουρκία που ενισχύεται με γεωμετρική πρόοδο, την ώρα που η Ελλάδα ακυβέρνητη οδηγείται στον γκρεμό μιας χρεωκοπίας ήδη συντελεσμένης, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ετεροβαρής καθίσταται ο ελληνοτουρκικός διάλογος σε όλα τα επίπεδα.
Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ο δικομματισμός αντέχει

Η αγανάκτηση μπορεί να ξεχειλίζει στις πλατείες και να κυριαρχεί στις καθημερινές κουβέντες στο σπίτι, στη δουλειά, στα καφέ, στις ουρές του ΙΚΑ και των τραπεζών, αλλά δεν αρκεί για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, όπως καταδεικνύει η δημοσκόπηση της Public Issue για λογαριασμό της “Καθημερινής”. Ναι μεν το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίζεται, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της δυσαρέσκειας εισπράττει τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, που αποκτά πλέον προβάδισμα τεσσάρων μονάδων 31-27% και κάνει όνειρα για κατάληψη της εξουσίας. Όχι πως είναι εύκολος στόχος η αυτοδυναμία. Τα στοιχεία της δημοσκόπησης βγάζουν επτακομματική Βουλή, ενώ εάν η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη καταφέρει να αυξήσει την επιρροή της από το 2,5 στο 3%, μπορεί και οκτακομματική.

Ωστόσο, υπό τις παρούσες συνθήκες και με νωπή την απόλυτη πολιτική χρεωκοπία των κυβερνήσεων της Ν.Δ. υπό τον Κώστα Καραμανλή, φαίνεται πως ο δικομματισμός αντέχει.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με τη δημοσκόπηση που καταγράφει την εκτίμηση της επιρροής των πολιτικών κομμάτων και όχι την πρόθεση ψήφου η ΝΔ προηγείται με 31%, έναντι 27% του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιστρέφει στα επίπεδα των εκλογών του 1977 (25,3%), ακολουθεί το ΚΚΕ με 11%, ο ΛΑΟΣ με 8%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 6,5%, οι Οικολόγοι Πράσινοι με 3,5%, η Δημοκρατική Αριστερά με 3% , η Δημοκρατική Συμμαχία με 2,5%, ενώ η αποχή φτάνει το 38%.

Πέραν της δεδομένης ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού και την πολύ μεγάλη πρόθεση για αποχή, που θα διεκδικήσουν άπαντες για λογαριασμό τους, αυτές οι τέσσερις μονάδες της διαφοράς υπέρ της Ν.Δ. δείχνουν ότι το δίλημμα των ισχυρών κυβερνήσεων που προβάλλουν τα δυο μεγάλα κόμματα έχει ξεθωριάσει μεν, αλλά ακόμα κρατά. Τάση, που πλησιάζοντας προς την κάλπη είναι πολύ πιθανόν να ενισχυθεί όσο η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική, αυτή των συμμαχικών κυβερνήσεων, υπονομεύεται στην πράξη από τους μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς.

Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού δεν επιτρέπει ασφαλή συμπεράσματα. Άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις δεν διαβάζονται σαν ευαγγέλιο, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από φωτογραφίες στιγμής. Ωστόσο, τα μηνύματα δεν αφορούν μόνο το υπό κατάρρευση ΠΑΣΟΚ και τον χρεωκοπημένο δικομματισμό. Αφορούν εξίσου και τα μικρότερα κόμματα, που κινδυνεύουν να χάσουν μια ακόμα ευκαιρία να πλήξουν τον δικομματισμό, τον οποίο πολεμούν εδώ και χρόνια με ανακοινώσεις και συνθήματα.

Στην πράξη όμως τον ενισχύουν συστηματικά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το λιμάνι της Καβάλας

Το ζήτημα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του λιμανιού είναι της απολύτου προτεραιότητας του δήμου Καβάλας. Μα και αν δεν είναι πρέπει να γίνει αν στο μεταξύ δεν είναι πολύ αργά. Διότι είναι πολύ πιθανόν να εκποιηθεί πακέτο με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Πολλά θα μπορούσε κανείς να πει για την ολιγωρία των επικεφαλής του δήμου Καβάλας όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο που σε αυτή τη συγκυρία η απόδοση ευθυνών είναι το τελευταίο. Το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας οφείλει με σύμπνοια να διεκδικήσει αυτό που ανήκει στην πόλη της Καβάλας. Την παραλιακή ζώνη και το παλιό λιμάνι, που πια από τη στιγμή που το εμπορικό κομμάτι μεταφέρθηκε στα «Σπαθιά» πρέπει να περάσει στην κυριότητα του δήμου.
- Πήραμε στα στρατόπεδα, τα αξιοποιήσαμε και εσύ θέτεις και θέμα λιμανιού. Πλάκα μας κάνεις;
- Όχι δεν κάνω πλάκα. Απλά δεν υπάρχει χρόνος. Η περίοδος αυτή είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον του δήμου Καβάλας.
- Μα αυτοί δεν έχουν λεφτά για μπλάνκο και μολύβια και συ βάζεις στο τραπέζι θέματα όπως το λιμάνι και τα στρατόπεδα;
- Ναι. Δεν φταίω εγώ, αλλά η συγκυρία που εμπεριέχει όλες αυτές τις αντιφάσεις. Από τη μια ο δήμος Καβάλας, όπως όλοι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν έχει πόρους για τα τρέχοντα έξοδα, αλλά από την άλλη παίζονται πολλά και στο θέμα των στρατοπέδων και στο θέμα του λιμανιού. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για επιλογές και ιεραρχήσεις. Μαζί με τον αγώνα για να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη που λείπουν, πρέπει να δοθεί και ο αγώνας για τούτους τους δυο στόχους, που είτε στη μια, είτε στην άλλη περίπτωση θα διαμορφώσουν καταλυτικά το προφίλ και τις δυνατότητες της πόλης.
Μεγάλη η πρόκληση και η ευθύνη για τη δημοτική Αρχή κατά πρώτο λόγο, αλλά και για τις υπόλοιπες παρατάξεις. Οφείλουν να συντονίσουν τον αγώνα τους και σε συνεργασία με τους άλλους τοπικούς φορείς να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων. Η χθεσινή σύσκεψη ήταν το απολύτως απαραίτητο πρώτο βήμα, αλλά θα πάει στον βρόντο εάν δεν γίνει ένας προγραμματισμός. Εάν δεν συμφωνηθεί ένας προγραμματισμός δράσης. Δεν είναι οι συσκέψεις που μας λείπουν, αλλά ο προγραμματισμός και η συντονισμένη διεκδίκηση.
Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Προτάσεις

Οι επτά προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος δεν είναι σε καμμία περίπτωση η απάντηση στην κρίση που διέρχεται η χώρα και το πολιτικό σύστημα. Σε άλλους μπορεί να φανούν ανατρεπτικές και σε άλλες μια συντηρητική ή λαϊκίστικη πρόταση για την επιβίωση του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Μα όπως και να το δει κανείς είναι μια πρόταση για την αλλαγή της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτικού παιχνιδιού. Προβλέπει τη μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200, πράξη που θα αποφέρει εξοικονόμηση 11 εκατ. ευρώ για τον κρατικό προϋπολογισμό. Την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, ώστε να δικαιούνται σύνταξη μόνο από έναν ασφαλιστικό φορέα. Την κατάργηση του επιδόματος για συμμετοχή των βουλευτών σε επιτροπές της Βουλής, μέτρο με το οποίο μπορούν να εξοικονομηθούν περίπου 3,6 εκατ. ευρώ το χρόνο. Το κλείσιμο του καναλιού της Βουλής, που κοστίζει περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ. Την κατάργηση στην πράξη της βουλευτικής ασυλίας και τη διαχρονική ανάρτηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών στο διαδίκτυο.

Είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση ενός πολιτικού, που δεν αρκείται απλά να καταγγείλει την πράγματι επικίνδυνη απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών. Αναγνωρίζει το δίκαιο της οργής των πολιτών, που προσάπτουν ευθύνες στους πολιτικούς για τη χρεωκοπία της χώρας και αντιδρά με πρόταση συγκεκριμένη, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιες παθογένειες της πολιτικής ζωής. Σημαντικότερη όμως και από την πρόταση αυτή καθεαυτή είναι η ύπαρξή της. Το γεγονός δηλαδή ότι διατυπώθηκε μια πρόταση, που διέπεται από λογική και κατατίθεται στον δημόσιο διάλογο. Δεν έχει τόση σημασία αν εγκριθεί, γίνει εν μέρει αποδεκτή ή απορριφθεί. Αλλά είναι πρόταση. Συγκεκριμένη. Απτή. Με λογική συνοχή.

Αυτό είναι που λείπει. Προτάσεις συγκεκριμένες από τους πολιτικούς, τους εξεγερμένους πολίτες, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους. Προτάσεις, που να μπορούν να σταθούν στον δημόσιο διάλογο. Χρήσιμες είναι και οι μούντζες εναντίον αυτών που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας. Χρήσιμες είναι και οι δηλώσεις όσων αντί να χαϊδεύουν τα αυτιά των εξεγερμένων, επισημαίνουν τους κινδύνους που συνεπάγονται οι ισοπεδωτικές προσεγγίσεις και την αναγκαιότητα στήριξης των κοινοβουλευτικών θεσμών, αφού φυσικά πρώτα απαλλαγούν από τη διαφθορά.

Δίχως προτάσεις όμως προσφέρουν μονάχα εκτόνωση, που δεν είναι το ζητούμενο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ζήτημα κοινής λογικής

Η παρέμβαση του αρχιτέκτονα Γιάννη Ιακωβίδη εκ μέρους της Δημοκρατικής Αριστεράς Καβάλας για το θέμα της δημιουργίας κι άλλων θέσεων στάθμευσης στο νέο Νοσοκομείο Καβάλας συνδυάζει δυο αρετές: Τη γνώση του αντικειμένου από έναν εξειδικευμένο επιστήμονα, με την κοινή λογική, που θεωρεί προκλητικά παράλογο να διατεθεί το ποσόν των 3 εκατομμυρίων ευρώ συνολικά για τη δημιουργία 350 θέσεων χώρων στάθμευσης στο ύψωμα που απόμεινε στον περιβάλλοντα χώρο.

Όπως επισημαίνει, η ισοπέδωση αυτού του υψώματος επιδεινώνει απαγορευτικά την αλλοίωση της περιοχής για τη δημιουργία ενός έργου, που σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, που σε αυτές τις περιπτώσεις αλλάζει στον έναν ή στον άλλο βαθμό, θα προσφέρει ένα πάρκινγκ για κάθε θέση του οποίου θα έχουν ξοδευτεί με τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις 8.571 ευρώ! Κι όμως, όπως προτείνεται, με μικρές παρεμβάσεις είναι εφικτό και οι θέσεις στάθμευσης να αυξηθούν σημαντικά και κυρίως να διευκολυνθεί σημαντικά η αστική συγκοινωνία. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε άπαντες σε τούτη τη χώρα ότι η εποχή που κατεβαίναμε για καφέ και τσιγάρα με το αυτοκίνητο έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είναι πλέον καιρός να ανακαλύψουμε τις αρετές των μαζικών συγκοινωνιών, αφού τα κέντρα των σύγχρονων πόλεων έχουν υπερκορεστεί και άλλο κυκλοφοριακό φόρτο δεν σηκώνουν.

Η ύπαρξη εγκεκριμένης χρηματοδότησης για την οποία προφανώς φρόντισε ο Καβαλιώτης υφυπουργός Υγείας Μιχάλης Τιμοσίδης αποτελεί τον δεύτερο λόγο για τον οποίο το έργο αυτό δεν πρέπει να γίνει. Οι χρηματοδοτήσεις, είτε από τον κρατικό κορβανά, είτε από τα ευρωπαϊκά ταμεία, αντιμετωπίζονται τα τελευταία χρόνια ως φρούτα εποχής, που πρέπει πάση θυσία να κόβονται στην ώρα τους για να μη χαθούν. Αλλά αυτή η νοοτροπία είναι μια από τις πολλές συνιστώσες της κρίσης, που ταλανίζει τη χώρα. Διότι τα τελευταία 20 χρόνια δεν εκταμιεύτηκαν λίγα κονδύλια από τον κρατικό και κυρίως τον ευρωπαϊκό κορβανά για έργα, που εάν ήταν ενταγμένα σε έναν άλλο σχεδιασμό θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει καταλυτικά το αναπτυξιακό προφίλ της χώρας.

Αντί όμως να διατεθούν βάσει ενός συνολικού σχεδίου για τη χώρα, είτε έγιναν πασατέμπος από τα τρωκτικά που κατατρώνε τις σάρκες της χώρας, είτε πετάχτηκαν εδώ κι εκεί σε έργα αμφιβόλου αισθητικής και αξίας, σαν το έργο που σχεδιάζεται για την αύξηση των χώρων στάθμευσης στο νέο Νοσοκομείο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Γραφεία Τύπου

Το ζήτημα του τρόπου λειτουργίας του γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που θέτει ο περιφερειακός σύμβουλος της παράταξης «Αριστερή Οικολογική Κίνηση» Τάκης Χαρίτου δεν αφορά μόνο την ηγεσία της Περιφέρειας, αλλά συνολικά τους οργανισμούς αυτοδιοίκησης και των δύο βαθμίδων σε όλη τη χώρα. Κατά μία εντελώς περίεργη και αδικαιολόγητη νοοτροπία, τα γραφεία Τύπου των οργανισμών αυτοδιοίκησης είναι ο προσωπικός προπαγανδιστικός μηχανισμός του εκάστοτε δημάρχου, περιφερειάρχη και την εποχή πριν τον Καλλικράτη, νομάρχη.

Πληρώνονται όμως για να κάνουν μια άλλη δουλειά. Να αντιμετωπίζουν εγκαίρως την παραπληροφόρηση σε ζητήματα της περιφέρειας ή του δήμου όχι όμως με τη ιδιότητα του μυστικοσυμβούλου του εκάστοτε επικεφαλής, αλλά με μια ευρύτητα, που δεν είναι δυνατόν να αποκλείει τους εκπροσώπους των άλλων παρατάξεων. Σε ό,τι αφορά μια περιοχή σαν τη δική μας, πέραν της διεκπεραίωσης των τρεχόντων ζητημάτων, τα γραφεία Τύπου μπορούν και οφείλουν να ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας με μέσα ενημέρωσης γειτονικών χωρών, με στόχο την τόνωση του τουρισμού και γενικότερα της ανάπτυξης. Να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες σε αυτούς τους τομείς, σε αγαστή συνεργασία πάντα με την εκάστοτε δημοτική ή περιφερειακή Αρχή. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το γραφείο Τύπου θα κάνει αντιπολίτευση στον εκάστοτε περιφερειάρχη ή δήμαρχο. Σαφώς και όχι. Άλλο πράγμα όμως είναι η συνεργασία στο πλαίσιο του θεσμοθετημένου ρόλου τους με στόχο την προστασία των συμφερόντων του δήμου ή της περιφέρειας και άλλο πράγμα είναι να λειτουργούν και να αντιμετωπίζονται ως προσωπικός προπαγανδιστικός μηχανισμός.

Η ουσία του προβλήματος αφορά τα κενά στο θεσμικό πλαίσιο. Αντί ο ρόλος και η λειτουργία ενός γραφείου Τύπου να ορίζεται πολύ συγκεκριμένα και η επιλογή να γίνεται με τη δέουσα διαφάνεια, ο εκάστοτε «άρχοντας» της αυτοδιοίκησης ξεπερνά με διάφορα τερτίπια τα όποια εμπόδια θεσμικής φύσεως και προβαίνει στην πρόσληψη αυτού που θεωρεί ότι θα τον βοηθήσει να επανεκλεγεί δια της προπαγάνδας. Αφού τα καταφέρει, του δίνει κι ένα θυμιατό και απαιτεί να του φιλοτεχνεί τη δημόσια εικόνα του νυχθημερόν.

Πρακτική που επιτείνει περαιτέρω τα φαινόμενα αλαζονείας και αμετροέπειας δημάρχων και περιφερειαρχών, που τείνουν να λάβουν χαρακτηριστικά επιδημίας ανεξέλεγκτης. Μα και φορτώνει με ένα ακόμα περιττό κονδύλι, τους ήδη επιβαρημένους προϋπολογισμούς, γεγονός που προκαλεί τους δικαίως εξοργισμένους πολίτες. Όχι τόσο για το κονδύλι. Όσο για τους λόγους για τους οποίους κατασπαταλείται.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι αγανακτισμένοι

Όλα τα σχόλια για τους «αγανακτισμένους» των πλατειών μαρτυρούν την αλήθεια τους. Μια αλήθεια αντιφατική, ασαφής και ακαθόριστη σε μια εποχή που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι γεγονός ότι στις πλατείες κατεβαίνουν άνθρωποι όλων των κομμάτων, των ηλικιών και των χρωμάτων ορμώμενοι από ένα ξέσπασμα απολύτως δίκαιο και τυφλό συνάμα. Ξέρουν καλά ότι τους έχουν κουρσέψει τη ζωή.

Ξέρουν καλά ότι είναι θύματα ενός παιχνιδιού που παίζεται για αυτούς χωρίς αυτούς. Ξέρουν καλά ότι ο καναπές, η ιδιώτευση και οι παντούφλες δεν είναι λύση. Γνωρίζουν εν μέρει τις αιτίες του κακού. Το διαρκές πάρτι ρεμούλας και διαφθοράς σε τούτη τη χώρα, στο οποίο κάποτε μπορεί και οι ίδιοι να πήραν μέρος, έστω και με μια πρόσκληση που έπεσε τυχαία στα χέρια τους. Τη γιγάντωση ενός δημοσίου τομέα αναποτελεσματικού και βαθύτατα διεφθαρμένου, που σε συνδυασμό με τον κρατικοδίαιτο και σκανδαλωδώς υποστηριζόμενο ιδιωτικό τομέα οδήγησαν σε μια πομφόλυγα ανάπτυξης, που ήταν μοιραίο κάποια στιγμή να σκάσει. Τα διεθνή κερδοσκοπικά παιχνίδια για χάρη των οποίων θυσιάζονται χώρες ολόκληρες. Κάτι έχουν αντιληφθεί για τις συνέπειες του πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία πειράματος της ύπαρξης κοινού νομίσματος (ευρώ), χωρίς κοινή οικονομική πολιτική. Δεν είναι καθόλου βέβαιοι ποιος ακριβώς είναι ο αντίπαλος. Αλλά είναι αποφασισμένοι κάτι να κάνουν. Να αντιδράσουν. Να πέσουν, αν πέσουν, μαχόμενοι αντί της μοιρολατρικής αντιμετώπισης των δεινών που υφίστανται.

Εξίσου μεγάλο μέρος αλήθειας έχουν και αυτοί που παίρνουν αποστάσεις, αρνούμενοι να μουντζώσουν το Κοινοβούλιο και τους πολιτικούς με έναν τρόπο ισοπεδωτικό και ασφαλώς επικίνδυνο. Τους ενοχλούν οι ακροδεξιές και ακροαριστερές απόψεις που βρίσκουν οπαδούς σε μια συγκυρία που βολεύει όσους αντί να μπαίνουν στη βάσανο της διατύπωσης προτάσεων αρκούνται στην άρνηση και την καταγγελία. Οι εύκολοι λαϊκίστικοι αφορισμοί. Δικαίως, σημειώνουν ότι τα ποδοσφαιρικού τύπου συνθήματα που κυριαρχούν δεν συνιστούν διεκδικητικό πλαίσιο, που οφείλει να έχει ένα κίνημα. Σωστά λένε ότι το Πολυτεχνείο είχε πολύ συγκεκριμένα συνθήματα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, που συνοψίζονταν στο αίτημα της ελευθερίας και της πτώσης της χούντας. Άλλωστε, το σκηνικό που διαμορφώνεται σε όλη την Ευρώπη με την κρίση και την απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών, παραπέμπει στη σκοτεινή περίοδο που προηγήθηκε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, που η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία θεωρούνταν ξεπερασμένο σύστημα διακυβέρνησης.

Εν τέλει συνταγές δεν υπάρχουν. Ίσως το ζητούμενο να είναι η σύνθεση του κύματος αγανάκτησης που γεμίζει τις πλατείες, με την ανάγκη υπεράσπισης των κοινοβουλευτικών θεσμών, που μπορούν και πρέπει να διαφυλαχθούν αφού όμως πρώτα απαλλαγούν από τα σκατά του βαθύτατα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ισως η ελπίδα κρύβεται μέσα σε όλο τούτο το συνονθύλευμα, που δεν εμπόδισε ένα παλληκαράκι να κόψει ένα τριαντάφυλλο χθες κατεβαίνοντας την οδό Θέμιδος. Υπάρχει ελπίδα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Έλλειμμα σοβαρότητας

Οι οργισμένες αντιδράσεις εκπροσώπων συλλόγων και φορέων της Νέας Καρβάλης στο ενδεχόμενο δημιουργίας ΚΔΑΥ (Κέντρου Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών) σε οικόπεδο του Βιοτεχνικού Πάρκου καταδεικνύει ότι το πρόβλημα ετούτης της χώρας δεν είναι μόνο, όπως νομίζουν οι περισσότεροι, η δεδομένη και εμφαντική χρεωκοπία των πολιτικών κομμάτων. Η χρεωκοπία είναι συνολική και αφορά τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές ενός εκάστου. Όλων δίχως εξαίρεση. Εν προκειμένω, η καταφανής απουσία λογικής χροιάς στις αντιδράσεις των κατοίκων της Νέας Καρβάλης στο ενδεχόμενο δημιουργίας ΚΔΑΥ αναδεικνύει δυο από τις πολλές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας: Το «ιερόν δίκαιον» των τοπικών κοινωνιών να εξεγείρονται εναντίον οιουδήποτε σχεδίου τάχατες εξυφαίνεται εναντίον του υποτιθέμενου σχεδιασμού που έχουν αποφασίσει άγνωστο πώς και πότε και το δεδομένο έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτικών θεσμών.

Μόνο που τώρα πια, στο χείλος του γκρεμού, περίσσεψαν οι πολυτέλειες. Είναι καιρός να σοβαρευτούμε. Καταρχάς από πουθενά δεν προκύπτει το θέσφατο του δικαίου των τοπικών κοινωνιών. Η Νέα Καρβάλη στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι κάποια αυτόνομη περιοχή του νομού Καβάλας ή της ελληνικής επικράτειας που έχει ξεχωριστή χωροταξική πολιτική και αναπτυξιακό πλάνο. Είναι ένα μέρος του όλου, που είναι ενταγμένο στον συνολικότερο σχεδιασμό, που έστω και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση πρέπει να γίνει στην περίπτωση της διαχείρισης των απορριμμάτων. Τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, όπως μαρτυρά ο τίτλος τους, ουδεμία σχέση έχουν με σκουπιδότοπους και υποβάθμιση περιβάλλοντος όπως οργισμένα υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας, που είναι υποχρεωμένοι να αντιληφθούν τι σημαίνει ανακυκλώσιμα υλικά και ποια η χρήση τους πριν πάρουν τα φλάμπουρα.

Στο σημείο που έχουν δίκιο οι άνθρωποι της Νέας Καρβάλης είναι το δεδομένο έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτικών θεσμών. Έχουν λόγους να μην εμπιστεύονται τους πολιτικούς θεσμούς και τον σχεδιασμό του νεοελληνικού κράτους, που είναι σύντομο ανέκδοτο. Ακούν ΚΔΑΥ και φοβούνται ότι θα τους φυτέψουν πυρηνικό σταθμό. Ακούν ανακύκλωση και ο νους τους πάει σε έναν νέο περιβαλλοντικό εφιάλτη, που σε συνδυασμό με τη λειτουργία της ΒΦΛ, θα τους κάνει τον βίο αβίωτο.

Αλλά έτσι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Το δεδομένο έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτικών δεν μπορεί να μην επιτρέπει σε τούτη τη χώρα να κάνει τα στοιχειώδη, όπως είναι η διαχείριση των απορριμμάτων εσαεί.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε μια αρχή.
Νίκος Σπιτσέρης

Read More