Το κλειστό κολυμβητήριο και οι περικοκλάδες

Η παρελκυστική πολιτική της διοίκησης του δήμου όσον αφορά το θέμα της λειτουργίας ή μη του κλειστού κολυμβητηρίου είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της ατολμίας της. Μιας τακτικής, που αποφεύγει με κάθε τρόπο να πει «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη» στο όνομα μιας «επικοινωνιακής» τάχατες πολιτικής, που την εκθέτει αδικαιολόγητα στην κοινή γνώμη. Καταρχήν, το πρόβλημα της λειτουργίας του κολυμβητηρίου δεν της ανήκει. Δεν είναι ευθύνη της διοίκησης του Κωστή Σιμιτσή ούτε οι αστοχίες στην κατασκευή του, ούτε η πρωτοφανής περικοπή των πόρων προς την αυτοδιοίκηση μεταπολιτευτικά ένεκα της κρίσης. Το κλειστό κολυμβητήριο είναι ίσως ένα από τα τελευταία δημόσια κτίσματα που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα, δίχως να λαμβάνεται υπόψιν το κόστος λειτουργίας τους. Αντί η Νομαρχία, αλλά και οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου, να θέσουν ως ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας την ανέγερση ενός κτιρίου, που θα εφαρμόζει παραδειγματικά τις εξελίξεις στον τομέα των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και της βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής, έφτιαξαν ένα ενεργοβόρο θηρίο, η σκεπή του οποίου μάλιστα ξηλώθηκε με τον πρώτο δυνατό αέρα.

Θαρρείς και δεν είχαν ακούσει λέξη περί φωτοβολταϊκών συστημάτων. Θαρρείς και το ζητούμενο στην ανοικοδόμηση δημοσίων κτιρίων είναι ποιος θα κόψει την κορδέλα των εγκαινίων και θα παρουσιάσει το έργο στο προεκλογικό του φυλλάδιο και όχι η λειτουργία του σε βάθος χρόνου. Αυτό το λάθος δημόσιο κτίριο παρέλαβε η διοίκηση του Σιμιτσή και κλήθηκε να θέσει σε λειτουργία και μάλιστα σε μια περίοδο όπου οι κρουνοί του δημοσίου χρήματος στέρεψαν. Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός, που οι καπάτσοι δήμαρχοι εκμεταλλεύονταν γνωριμίες και τσαμπουκά και έφερναν κονδύλια στον τόπο τους. Σήμερα, όσο καπάτσος και να είναι ο δήμαρχος, όσες γνωριμίες και να έχει δεν μπορεί να πάρει εκ του μη έχοντος.

Ο Κωστής Σιμιτσής όμως και οι συνεργάτες του δεν βγήκαν να πουν την αλήθεια στους δημότες δίχως σελοφάν και αχρείαστα περιτυλίγματα. Εδώ και μήνες πετούν σκόρπιες κουβέντες και ατάκες δεξιά και αριστερά, με τη φήμη περί το κλείσιμο του κολυμβητηρίου να υφέρπει. Διέρρευσαν τον πολλαπλασιασμό του κόστους λόγω της μη ρύθμισης των μηχανημάτων. Διαφήμισαν τις παρεμβάσεις που έγιναν για τον εξορθολογισμό λειτουργίας και κόστους.

Δεν τολμούν όμως να πουν ξεκάθαρα αν ο δήμος μπορεί ή δεν μπορεί να λειτουργήσει το κολυμβητήριο. Αν έχουν επιλέξει να διαθέσουν τα χρήματα αυτά στην κοινωνική πολιτική, όπως έχουν πει κατά καιρούς μεταξύ τυρού και αχλαδίου. Αλλά ποτέ στα ίσια. Ξεκάθαρα. Δίχως αχρείαστες περικοκλάδες.

Read More

Δυο παραιτήσεις

Οι παραιτήσεις των Νίκου Κούτρα και Ανδρέα Γράσσου από το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας έχουν σαφές πολιτικό υπόβαθρο. Τα δυο έμπειρα στελέχη της παράταξης κινούμενα από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετικές στοχεύσεις αποφάσισαν σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία να ξεκόψουν τους δεσμούς τους με την παράταξη του Κωστή Σιμιτσή, που στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις υποστηρίχτηκε από το ΠΑΣΟΚ. Ο μεν Κούτρας οδεύει προς τη Δημοκρατική Αριστερά και είναι αποφασισμένος να ξεκόψει από κάθε πράσινο βαρίδι σε τούτη την νέα αρχή, πολλώ δε μάλλον που τα χνώτα του δεν ταίριαζαν ούτως ή άλλως με αυτά του δημάρχου εδώ και χρόνια. Άλλωστε, το καμπανάκι χτύπησε πολύ νωρίς. Είχε παραιτηθεί την πρώτη τετραετία από αντιδήμαρχος, δεν ήταν καθόλου σίγουρο αν θα είναι υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές, ενώ διαφοροποιήθηκε από τις πρώτες κιόλας μέρες της δεύτερης θητείας του με την απόφασή του να καταθέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του Δημοτικού Συμβουλίου κόντρα στην υποψηφιότητα της Αννας Σπανδώνη. Δεν το έκανε για να εκλεγεί, αλλά για να εκφράσει με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τη διαφωνία του ως προς τον τρόπο λήψης εκείνης της απόφασης. Από τότε και μέχρι την οριστική του παραίτηση φρόντιζε πάντα να παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη διοίκηση.

Η περίπτωση του Γράσσου, που μάλιστα υπαινίχθηκε εξελίξεις από Δευτέρα είναι εντελώς διαφορετική. Ο Γράσσος εκπροσωπεί το λεγόμενο παλιό ΠΑΣΟΚ, που ουδέποτε είδε με ενθουσιασμό την υποψηφιότητα Σιμιτσή. Παρ’ ότι στην πορεία η στήριξη του δημάρχου ήταν σαφής και δεδομένη και μάλιστα στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο κ. Γράσσος την έκαναν δική τους υπόθεση, ο Σιμιτσής ουδέποτε έγινε πλήρως αποδεκτός από τον χώρο του κυβερνώντος κόμματος. Τον ανέχθηκαν ως τη μοναδική επιλογή που θα μπορούσε να κερδίσει τον Στάθη Εριφυλλίδη. Αλλά δεν τον αποδέχθηκαν. Τον αντιμετώπιζαν ως αναγκαίο κακό.

Οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες. Το ΠΑΣΟΚ σπαράσσεται και το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο τον Σιμιτσή. Πολλώ δε μάλλον, που ο δήμαρχος με τη στάση του έχει δημιουργήσει αρκετές εστίες τριβής. Δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση το γεγονός ότι πέραν των Κούτρα και Γράσσου ήρθε σε ρήξη με άλλα τρία στελέχη της παράταξης που όρισε αντιδημάρχους, τους Αρη Βέρρο, Κώστα Κουνάκο και Τάσο Κακουλίδη. Ούτε ότι συχνά-πυκνά αμελεί να συγκαλέσει τη δημοτική ομάδα πριν τις συνεδριάσεις, όπως του καταλογίζουν. Από την άλλη, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια νέα φόρμουλα συνεργασίας Σιμιτσή-Γράσσου.

Ίδωμεν.

Read More

Η απειλή και οι ερασιτεχνικές μπλόφες

Οι δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου της Ενεργειακής Αιγαίου Μαθιού Ρήγα από το βήμα του συνεδρίου του Ινστιτούτου Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΙΕΝΕ) δίνουν σαφές στίγμα: Η Εταιρία πιέζει μέχρις εκβιασμού για να προχωρήσει το έργο της αποθήκευσης φυσικού αερίου σε υπόγεια δεξαμενή ανενεργού κοιτάσματος στη θέση «Νότιος Καβάλα». Ο κ. Ρήγας, αφού παρουσίασε αναλυτικά τι συμβαίνει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου όπως υποστήριξε οι υφιστάμενοι κάτοχοι αδειών έρευνας και εκμετάλλευσης διαθέτουν δικαίωμα προτεραιότητας στην ανάπτυξη υπόγειων αποθηκών αερίου, αναρωτήθηκε: Θέλει το ελληνικό δημόσιο σήμερα αποθήκη φυσικού αερίου και επενδύσεις στην έρευνα; Αμφισβητεί τους υφιστάμενους νόμους και παραχωρήσεις; Αντέχει η κοινωνία της Καβάλας να δει την Kavala Oil με λουκέτο;

Τα ερωτήματα και ο εκβιασμός του κ. Ρήγα είναι σαφή και ξεκάθαρα, αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Ο διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρίας, που έχει υποβάλλει συγκεκριμένο επενδυτικό πρόγραμμα για την υπόγεια δεξαμενή ύψους 400 εκατομμυρίων ευρώ είναι λογικό να μην είναι διατεθειμένος να παίζει παιχνιδάκια με τους απίθανους παράγοντες ενός υπό κατάρρευση κράτους. Έχει την ευθύνη της διαχείρισης τεράστιων ποσών, λογοδοτεί στους μετόχους της εταιρίας και σε τούτη τη συγκυρία και με την ανεργία στο ζενίθ εκβιάζει και απειλεί. Λογικό. Δεν είναι πια πολλές οι εταιρίες σε τούτη τη χώρα που επενδύουν, που απασχολούν όσους εργαζόμενους απασχολεί η Ενεργειακή Αιγαίου, που υποβάλλουν επενδυτικά σχέδια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Το θέμα είναι τι κάνουν αυτοί οι επικίνδυνοι τύποι που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Εάν τα έβαλαν κάτω και έχουν εναλλακτικό σχέδιο, που ενδεχομένως είναι πιο συμφέρον για τον τόπο και τη χώρα έχει καλώς. Εάν αποτιμώντας τα πραγματικά δεδομένα της αγοράς πιστεύουν ότι μπορούν να πετάξουν έξω την «Ενεργειακή», που ειρήσθω εν παρόδω υποστηρίζει ότι έχει κατοχυρωμένα τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της υπόγειας δεξαμενής ως ανενεργό κοίτασμα, ας παίξουν σε τούτη την παρτίδα πόκερ σκληρά. Διεκδικώντας προς το συμφέρον του τόπου το καλύτερο.

Εάν όμως όλη ετούτη η παρτίδα στήθηκε, που είναι και το πιθανότερο, στα κουτουρού υπό το βάρος πιέσεων άλλων παικτών της ενεργειακής αγοράς με τον κίνδυνο κάποια στιγμή η Ενεργειακή Αιγαίου να αποχωρήσει, με συνέπεια το κλείσιμο της Καβάλα Oil και τη ματαίωση της επένδυσης ας κάνουν πάσο όσο είναι καιρός. Μπλόφες με τις τύχες εκατοντάδων εργαζομένων είναι ανεπίτρεπτες ειδικά σε τούτη τη συγκυρία.

Άλλωστε, χρόνος δεν υπάρχει. Εάν στο μεταξύ κατασκευαστούν αποθήκες στη Βουλγαρία, το ζήτημα μπορεί να έχει λήξει άδοξα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η φρύξη και οι ρεμπεσκέδες

Δούλεψε μια ζωή σκληρά. Ακόμα θυμάται τις βάρδιες στη μονάδα της φρύξης τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της ΒΦΛ. Έχει μια ευαισθησία στα περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά όταν καμμιά φορά το φέρνει η κουβέντα στη ρύπανση που εκλύεται από τη ΒΦΛ, επισημαίνει ότι σε σχέση με κείνα τα πρώτα χρόνια, η βιομηχανία εκλύει κολόνιες και αιθέρια έλαια. Μετά από σκληρή δουλειά σε ένα τέτοιο άκρως ανθυγιεινό περιβάλλον, που αναπόφευκτα επηρέασε την υγεία του, έπαιρνε μια σύνταξη καλή. Ένα μηνιαίο εισόδημα που του επέτρεπε να ζει ανθρώπινα, μα και να βοηθά παιδιά και εγγόνια. Μα το εισόδημα αυτό εξανεμίζεται σιγά-σιγά. Περικοπή την περικοπή, η σύνταξη δεν του φτάνει πια να ζει όπως του αξίζει. Κατέβηκε προχθές να πληρωθεί και διαπίστωσε ότι του αφαίρεσαν άλλα 300 ευρώ λόγω μνημονίου, λιτότητας και λαθών που δεν τον βαραίνουν προσωπικά. Πικραμένος πήγε να πιει έναν καφέ σε ένα καφενείο του κέντρου και το βλέπει γεμάτο γεροντάκια. Ρώτησε τη σερβιτόρα αν υπάρχει κάποια εκδήλωση και αυτή του απάντησε καταφατικά:

«Μνημόσυνο έχουμε. Οι συνταξιούχοι κλαίνε τη μοίρα τους».

Μετά τον καφέ πήγε στο σούπερ-μάρκετ να ψωνίσει κι έγινε μάρτυρας ενός διόλου ευχάριστου επεισοδίου. Ένας συνομήλικός του έπεσε λιπόθυμος και διακομίστηκε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο. «Σε λίγο έτσι θα μας μαζεύουν όλους. Σαν τα κοτόπουλα», είπε. Δεν περίμενε την απάντηση. Βαρέθηκε να ακούει απαντήσεις και ερμηνείες για το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας και τους αφορισμούς της Μέρκελ και του Σαρκοζί περί τεμπέληδων Ελλήνων. Αυτός δούλεψε όσο τρεις-τέσσερις άνθρωποι μαζί. Πιτσιρικάς ακόμα πουλούσε πορτοκαλάδες στους κινηματογράφους της Καβάλας, αργότερα δούλεψε στην οικοδομή και μετά στη Β.Φ.Λ. Στα χρόνια του έκανε δυο και τρεις δουλειές για να τα καταφέρει και τώρα ό,τι κατάφερε εξανεμίζεται επειδή κάποια κοράκια των αγορών επενδύουν στην κρίση και το πολιτικό προσωπικό της χώρας απεδείχθη ακατάλληλο να διαχειριστεί στοιχειωδώς σωστά τα κοινά. Να προστατέψει το δικαίωμα των πολιτών σε μια αξιοπρεπή ζωή. Το δικαίωμα στους επιζήσαντες της ΒΦΛ εν προκειμένω να παίρνουν μια σύνταξη αντάξια των κόπων και των κινδύνων που διέτρεξαν.

«Ούτε ξέρουν, ούτε θα μάθουν ποτέ τι εστί φρύξη. Τι ξέρουν αυτοί οι ρεμπεσκέδες από δουλειά», είπε μονολογώντας και πάλι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λύσσα για εξουσία

Τρομάζει κανείς από τη βιασύνη των στελεχών της Ν.Δ. να αναλάβουν και πάλι την εξουσία αυτού του έρμου τόπου, προβάλλοντας εαυτόν ως τη μοναδική αξιόπιστη πολιτική λύση σε τούτη την κρίσιμη για τον τόπο καμπή. Βγήκε προχθές στην τηλεόραση εκείνος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων Καραμανλή Νίκος Δένδιας και έβαλλε ασυγκράτητος κατά του ΠΑΣΟΚ, μην παραλείποντας να δηλώσει ότι οι λύσεις για τη χώρα δεν θα έρθουν εξ ουρανού, αλλά από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην πολιτική, έλεγε και ξανάλεγε με το ίδιο ακριβώς στιλάκι των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που δυο μόλις χρόνια πριν δήλωναν έτοιμοι να σώσουν τη χώρα από τα ολέθρια σφάλματα των κυβερνήσεων του Καραμανλή. Ίδια είναι και η στάση των αντιπάλων. Τότε το ένδυμα των εκπροσώπων της υπεύθυνης πολιτικής δύναμης, που αναγνωρίζει ότι τα έχει κάνει σκατά είχαν ενδυθεί τα στελέχη της Ν.Δ. Τώρα το ίδιο ρούχο φορούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Με μια διαφορά. Τον χρόνο που μεσολάβησε από την προηγούμενη παραδοχή της ήττας και της εκλογικής συντριβής, που τη συνόδευσε. Το 2009 τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν συμπληρώσει μια γεμάτη πενταετία στην αντιπολίτευση, ενώ τώρα τα στελέχη της Ν.Δ. δηλώνουν πανέτοιμα να σώσουν τη χώρα έχοντας συμπληρώσει δυο χρονάκια στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δυο χρονάκια, που πέρασαν έτσι όμορφα. Με εσωκομματικούς βυζαντινισμούς, ανάδειξη νέου αρχηγού και εξωραϊσμό του προφίλ του κόμματος. Χρόνος για αυτοκριτική και επί της ουσίας επεξεργασία ενός πολιτικού προγράμματος για την έξοδο της χώρας από την κρίση δεν υπάρχει στα κόμματα εξουσίας, όπως μάθαμε να τα λέμε. Το κυρίως ζητούμενο είναι να εκλεγούν και μετά πορεύονται βλέποντας και κάνοντας. Αυτό υπερασπιζόταν προχθές ο Δένδιας με το αγριεμένο μάτι του επιβήτορα της εξουσίας, που δεν μπορεί να κρύψει ότι του τρέχουν τα σάλια.

Δεν είναι μόνον ο Δένδιας. Οι επιβήτορες της εξουσίας στριγγλίζουν τα κανάλια και αμολούν ατάκες περί παρθενογένεσης, φοβούμενοι τη γέννα ενός καινούργιου πολιτικού σκηνικού που είναι πιθανόν να μην τους χωρά. Δεν αποκλείεται τελικά να τα καταφέρουν. Αλλά ο χρόνος λειτουργεί εναντίον τους. Η γυαλιστερή εικόνα του Καραμανλή ξέφτισε σε μόλις πέντε χρόνια. Του Παπανδρέου σε δυο. Του Σαμαρά σα να άρχισε από τώρα να θαμπώνει. Η εικόνα των λυσσασμένων για εξουσία στελεχών του είναι –αν μη τι άλλο- αποκρουστική.

Read More

Αλήθειες

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να εκφραζόμαστε περίπλοκα. Να μιλάμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις κρυπτόμενοι στην ασφάλειά μας. Αποφεύγουμε τις γυμνές αλήθειες γιατί ξέρουμε ότι πονάνε. Εμάς και τους γύρω μας. Δεν είναι κακό αυτό, μόνο που βήμα-βήμα λησμονάμε να λέμε τις αλήθειες ως έχουν. Γυμνές. Στακάτες. Μεγαλειώδεις μέσα στη σκληρότητά τους σαν αυτή που εμπεριείχε η ερώτηση που έκανε στον πατέρα του το μικρότερο παιδί της πυρόπληκτης οικογένειας από τον Καραβαγγέλη: «Μπαμπά, το σπίτι μας πέθανε;». Μα ο θάνατος ενός σπιτιού δεν είναι απλή υπόθεση. Συμπαρασύρει μαζί του στον χαμό συναισθήματα και αγωνίες. Φιλιά και αγκαλιές. Καρδιοχτύπια πάνω από το προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού. Όνειρα για ένα καλύτερο αύριο. Όταν ένα σπίτι καίγεται και πεθαίνει, πεθαίνουν μαζί του και οι σκιές όσων κατά καιρούς το έχουν κατοικήσει.

Η δεύτερη μεγαλειώδης αλήθεια από ετούτο το περιστατικό στον Καραβαγγέλη είναι η αλληλεγγύη της τοπικής κοινωνίας, που ούτε στιγμή προσποιήθηκε πως δεν πήρε χαμπάρι την απώλεια. Από την πρώτη στιγμή συνειδητοποίησε τον θάνατο του σπιτιού και τον πόνο της επταμελούς οικογένειας. Η πρώτη πράξη συμπαράστασης ήταν η άμεση επισκευή μιας αποθήκης για να στεγαστούν προσωρινά οι άστεγοι. Η δεύτερη ήταν η επιχείρηση ανοικοδόμησης του καμένου σπιτιού. Δεν περίμεναν ούτε τον δήμο, ούτε τις αρμόδιες αρχές. Ναι μεν αποτάθηκαν και στον δήμο Παγγαίου, η διοίκηση του οποίου από την πρώτη στιγμή έσπευσε να προστρέξει στους πυρόπληκτους και να βοηθήσει με κάθε τρόπο στην ανοικοδόμηση του καμένου σπιτιού, αλλά δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια Από το σπίτι της οικογένειας περνούν καθημερινά και βοηθούν όλοι οι συγχωριανοί και οι φίλοι τους. Οι τεχνίτες της σκεπής, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί κ.α. παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Δωρεάν.

Δεν το κάνουν στο πλαίσιο κάποιου διαγωνισμού. Δεν περιμένουν ανταμοιβή. Συμπαραστέκονται στον πλησίον γιατί έτσι έμαθαν. Έτσι μεγάλωσαν. Με την αξία της αλληλεγγύης να θεωρείται και να είναι αυτονόητη. Σε τούτη τη συγκυρία, με την κρίση της ελληνικής κοινωνίας να κορυφώνεται, το παράδειγμα του Καραβαγγέλη παίρνει άλλες διαστάσεις. Ο αγώνας για την υπέρβαση της κρίσης πρέπει να δίνεται και σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων. Αλληλεγγύης στον πλησίον, το σπίτι του οποίου καίγεται κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς. Είναι θέμα ανθρωπιάς. Αλλά και ενστίκτου για την αποτροπή της επέκτασης της πυρκαγιάς.

Read More

Η εκδίκηση της πολιτικής

Η φαγωμάρα που έχει εσχάτως ξεσπάσει στη Νέα Δημοκρατία με φαρμακερές δηλώσεις μεταξύ του συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά Φαϊλου Κρανιδιώτη και του Κυριάκου Μητσοτάκη με φόντο τον νεοφιλελευθερισμό θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμη εάν όντως είχε έρεισμα πολιτικό και ιδεολογικό. Εάν πράγματι οι δυο πρωταγωνιστές διαφωνούσαν ως προς την ιδεολογική κατεύθυνση του κόμματος της Ν.Δ. Μα, ακόμα και τώρα, σε τούτη τη συγκυρία, με τη χώρα να βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου της χρεωκοπίας, η συζήτηση εντός της Ν.Δ. εν προκειμένω, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται στη βάση ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών. Όπως φαίνεται από τις δηλώσεις των δυο πρωταγωνιστών, αλλά και άλλων στελεχών της Ν.Δ., η «ουσία» της αντιπαράθεσης είναι η επικράτηση στο εσωτερικό της «γαλάζιας φυλής». Το ζητούμενο για τα στελέχη της Ν.Δ. είναι αν χωρά ή δεν χωρά ένας Μητσοτάκης στη γαλάζια φυλή με φύλαρχο τον Σαμαρά και όχι αν η Ν.Δ. θα ακολουθήσει τη μια ή την άλλη οδό για την αντιμετώπιση του οικονομικού αδιεξόδου.

Άλλωστε, τα στελέχη και των δυο μεγάλων κομμάτων κουκιά έφαγαν, κουκιά μολογούν. Τα τελευταία τριάντα χρόνια τα δύο κόμματα έθαψαν βαθιά τις όποιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές των στελεχών τους, με έναν στόχο. Την πάση θυσία κατάληψη και νομή της εξουσίας. Έγιναν κόμματα φυλές, με επικεφαλής πολιτικούς φυλάρχους όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Μητσοτάκης, που μάζεψαν τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα όχι στη βάση μιας θεμιτής πολιτικής συμφωνίας με προκαθορισμένους στόχους, όπως π.χ. την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου για την ανάπτυξη της χώρας και πολύ συγκεκριμένων μοντέλων στην Παιδεία και στην Υγεία, αλλά με μόνο στόχο την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας. Την άλωση του δημοσίου. Το βόλεμα των κομματικών στρατών. Την εξυπηρέτηση πολύ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων που είχαν ταχθεί με τη μία ή με την άλλη παράταξη για λόγους που ουδεμία σχέση με την πολιτική είχαν.

Μόνο που πια περιθώρια δεν υπάρχουν. Όχι μόνο γιατί δεν διαθέτουν φύλαρχους του διαμετρήματος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αλλά γιατί τα προβλήματα της εποχής απαιτούν απαντήσεις πολιτικές. Τα δυο κόμματα είτε θα μετασχηματιστούν σε πολιτικούς οργανισμούς, είτε θα διαλυθούν.

Read More

Μπλουζ γενεθλίων

Είναι ωραίες οι γιορτές. Όλες. Είναι εκείνες οι απαραίτητες στάσεις στην πολύβουη λεωφόρο της καθημερινότητας, που παρασέρνει με την ορμή της, τους πάντες και τα πάντα. Μα, στις γιορτές σταματάς έστω και για λίγο και λες ένα «γεια» από καρδιάς. Αναπολείς με φίλους καλούς ακριβές στιγμές, που με την απόσταση του χρόνου εξιδανικεύονται. Το ξέρεις κατά βάθος πως εκείνα τα περιστατικά δεν ήταν τόσο καλά όσο τα θυμάσαι, ή αντιλαμβάνεσαι ότι στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερα από όσο τότε νόμιζες πως ήταν. Μα το κυριότερο είναι τα «χρόνια πολλά». Αυτό το ξόρκι κατά της φθοράς και του αναπόφευκτου τέλους. Αυτή η σπονδή στην αθανασία.

Μια τέτοια σπονδή κατά της φθοράς και του χρόνου έγινε το βράδυ της Πέμπτης στο Jazz Rock, με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων λειτουργίας. Φίλοι καλοί ή απλώς γνωστοί, μα και λιγότερο γνωστοί, βρέθηκαν στο ρετιρέ της παλιάς πολυκατοικίας επί της Φιλελλήνων και το γιόρτασαν δεόντως. Με τούρτα, κεριά, σφηνάκια και ποτά, τιμώντας την ενηλικίωση του μαγαζιού σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Νοερά σε τούτη τη γιορτή πήραν μέρος όσοι κατά καιρούς δέθηκαν με τον χώρο. Όσοι γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν. Όσοι χώρισαν. Όσοι μάλωσαν ή φίλιωσαν. Τα ουκ ολίγα μουσικά σχήματα που κατέθεσαν καρδιά και συναισθήματα γραμμένα στη γλώσσα της μουσικής. Αυτοί που τραγούδησαν μαζί τους σε τούτη την παγκόσμια γλώσσα που κατέχει πολύ καλά ο κορυφαίος της βραδιάς.

Ο Φέλιξ Σλιμ, έκανε αυτό που πολύ καλά γνωρίζει. Ήταν μια ορχήστρα μόνος του. Η κιθάρα του ακουγόταν σαν δυο-τρεις κιθάρες μαζί, οι φυσαρμόνικές του συνόδευαν ιδανικά, ενώ η σκηνική του παρουσία παρέπεμπε στις απαρχές του μπλουζ. Τότε που ο τραγουδιστής δημιουργούσε διάλογο ανάμεσα στη φωνή και την κιθάρα του, τραγουδώντας έναν στίχο και απαντώντας οργανικά.

Τραγούδι το τραγούδι, τα οινοπνεύματα φέραν μαζί τους τα πνεύματα, καθώς συμβαίνει σε τούτες τις μαζώξεις. Σα να μας παρακολουθούσαν από καμμιά γωνιά ο Μάντι Γουότερς με τον Ρόμπερτ Τζόνσον. Όταν δε ήρθε η ώρα της «Φραγκοσυριανής» σε μπλουζ εκτέλεση με μια κιθάρα και μια τσαμπούνα, σα να χαμογέλαγαν από μια γωνιά ο Μανώλης Τζίμας, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, κουτσοπίνοντας και συγχαίροντας τον μικρό. «Είναι καλός» είπαν κι έφυγαν μ’ ένα χαμόγελο. Ο Τζίμας κλασικά με ένα «σαντέ» άφιλτρο ανάμεσα στα κιτρινισμένα του δάχτυλα.

Read More

Το παγκόσμιο ποτάμι των πολιτών

«Η απόφαση δικιά σας αλλά η καρέκλα που κάθεστε είναι δικιά μας», είπε προχθές το βράδυ στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας ο Πλουμής Καρακούσης εκ μέρους του συντονιστικού οργάνου πολιτών που αντιδρούν στο χαράτσι του τέλους ακινήτων, που έχει επιβληθεί στους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Μια φράση χαρακτηριστική της αφύπνισης των πολιτών, που λόγω κρίσης αντιλαμβάνονται ότι οι δημόσιες υποθέσεις τους αφορούν άμεσα. Επηρεάζουν το σήμερα και το αύριο. Τις ζωές τους. Γι’ αυτό πολιτικοποιούνται. Διεκδικούν, απαιτούν, προσέχοντας όμως να μην μπλέξουν στα γρανάζια των κομματικών κρεατομηχανών


Ετούτο το πολύχρωμο ποτάμι οργής και αγανάκτησης, που προχθές πέρασε από την αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας, αλλά και πολλών άλλων Δημοτικών Συμβουλίων ανά τη χώρα, γίνεται συν τω χρόνω παγκόσμιο. Άλλοτε περικυκλώνει τη Wall Street και άλλοτε την πλατεία Συντάγματος. Εκεί που θαρρείς πως ήταν ένας χείμαρρος που στέρεψε πια, ξαναφουσκώνει και παρασέρνει ό,τι βρει στο διάβα του. Περικυκλώνει τα Κοινοβούλια στην Ελλάδα και την Ισπανία. Χορεύει συρτάκι στη Γαλλία του Σαρκοζί. Διαδηλώνει στη Γερμανία. Στήνει αντίσκηνα στην καρδιά των πρωτευουσών της Ευρώπης, απαιτώντας την επιστροφή στην κοίτη της. Την ανασύσταση του κοινωνικού κράτους, που κατεδαφίζεται μέρα με τη μέρα στο όνομα της καταπολέμησης των ελλειμμάτων και της ανασύστασης και εξορθολογισμού των δυτικών οικονομιών, από τους ίδιους που με την πολιτική τους δημιούργησαν το πρόβλημα. Την ανασύσταση της ίδιας της δημοκρατίας, που δεν πλήττεται μόνο από τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα και στην Ιταλία στο όνομα της προστασίας τους. Αλλά και όταν οι πολλοί πεινούν. Όταν οι πολλοί στερούνται το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Ετούτο το ποτάμι δεν δροσίζει μόνο την στέρφα κοίτη της πολιτικής που τόσα χρόνια έχουν ξεράνει οι χαρτογιακάδες, τα κοπρόσκυλα, οι κολλητοί και οι διαπλεκόμενοι των κομματικών μηχανισμών εξουσίας κατά κύριο λόγο. Ενίοτε, όταν ξεχειλίζει, προκαλεί ζημιές. Συμβαίνει αυτό στα ποτάμια που πλημμυρίζουν. Όταν όμως περάσει αυτή η μπόρα διαρκείας, που με ευθύνη των κυρίαρχων του πλανήτη απειλεί να παρασύρει το δικαίωμα των πολλών σε μια ανθρώπινη ζωή, αυτό το ποτάμι θα έχει αλλάξει καταλυτικά και τη χλωρίδα και την πανίδα στις παρόχθιες περιοχές. Το ποτάμι των πολιτών θα παρασύρει και τα σιδερωμένα -απολύτως προβλέψιμα- λόγια των επαγγελματιών της πολιτικής και τις δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές του χτες, που μέσα στην ταραχή προβάλλουν ως δήθεν εναλλακτικές λύσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι φταίχτες τιμώρησαν αθώους

Η άρνηση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών να εκδικάσει τις υποθέσεις των Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας, που ζητούσαν να ακυρωθεί η απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού για μη χορήγηση πιστοποιητικού συμμετοχής στα επαγγελματικά πρωταθλήματα, έκλεισε με τον χειρότερο τρόπο το κακοπαιγμένο σήριαλ με τίτλο «εξυγίανση του ποδοσφαίρου». Μα, στην ουσία, ούτε στιγμή αυτής της σαπουνόπερας οι πρωταγωνιστές έπεισαν στο ελάχιστο για τις καλές και αγαθές τους προθέσεις. Ατάλαντοι, απαίδευτοι και προκλητικά ανίκανοι περιέφεραν τα αδειανά τους πουκάμισα από σκηνή σε σκηνή, επαναλαμβάνοντας ατάκες γραμμένες στο ποδάρι περί την εξυγίανση και το ποδόσφαιρο. Δίχως να ξέρουν επί της ουσίας ούτε τι εστί εξυγίανση, ούτε τι εστί ποδόσφαιρο.

Η απόφαση να βγάλουν οριστικά από το κάδρο τους Μάκη Ψωμιάδη και Αχιλλέα Μπέο ήταν αναμφιβόλως σωστή. Το νταβατζιλίκι στον χώρο της Σούπερ Λιγκ έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει. Όχι πως τώρα καθάρισε η κόπρος του Αυγείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ψωμιάδης, Μπέος και οι συν αυτοίς θα έπρεπε να αλωνίζουν ανενόχλητοι μέχρι την σε βάθος κάθαρση του ποδοσφαίρου. Στο κάτω-κάτω πάντα από κάπου γίνεται μια αρχή.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπήκαν ούτε στιγμή στη διαδικασία να διαχωρίσουν τους Ψωμιάδη και Μπέο από τις ομάδες της Καβάλας και του Βόλου, θαρρείς και πριν από αυτούς οι ομάδες αυτές δεν υπήρχαν. Το ακόμα χειρότερο είναι το υψωμένο δάχτυλο και φρύδι με το οποίο αντιμετώπισαν τους οπαδούς αυτών των ομάδων, χρεώνοντάς τους ότι ανέχθηκαν τις συμπεριφορές των δύο προέδρων και ως εκ τούτου δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Θαρρείς και οι οπαδοί ευθύνονται για τον βίο και την πολιτεία των δυο παραγόντων. Θαρρείς και οι δυο παράγοντες εξελέγησαν με δημοκρατικές διαδικασίες και συνευθύνη των οπαδών. Η αλήθεια όμως είναι πως η Πολιτεία έχει την απόλυτη ευθύνη για το γεγονός ότι τύποι σαν τον Ψωμιάδη και τον Μπέο αλώνιζαν στο ποδόσφαιρο και όχι μόνον. Οι προκάτοχοι του Γερουλάνου και του Μπιτσαξή είναι που έχουν ολοκληρωτικά την ευθύνη.

Μα, θα αντιτείνει κανείς, οι δυο ομάδες ωφελήθηκαν αγωνιστικά από τη δράση των δυο παραγόντων. Σε αυτή την περίπτωση το δίκαιο θα ήταν ο υποβιβασμός στην αμέσως επόμενη κατηγορία. Όχι η εξαφάνισή τους από τον χάρτη.

Read More

Λεόντειος συμφωνία για το "Ασημακοπούλου"

Η συμφωνία που προτείνει ο Ελληνικός Στρατός στον δήμο Καβάλας για το στρατόπεδο «Ασημακοπούλου» είναι λεόντειος και ως τέτοια πρέπει να απορριφθεί. Οι δημοτικοί σύμβουλοι Καβάλας οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και με συναίσθηση του μεγέθους της ευθύνης τους έναντι των μελλοντικών γενιών να εξουσιοδοτήσουν τη δημοτική Αρχή να αρχίσει από μηδενικής βάσεως τη διαπραγμάτευση, που με βάση την προτεινόμενη συμφωνία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων, ο δήμος έκανε αλλεπάλληλες εκδηλώσεις στο πλαίσιο του προγράμματος FATE για την αξιοποίηση των στρατοπέδων, αλλά το αποτέλεσμα είναι κακό. Άδικο για την Καβάλα και τις μελλοντικές γενιές.
Ο δήμαρχος Καβάλας Κωστής Σιμιτσής υποστηρίζει ότι είναι μια καλή συμφωνία, δεδομένου του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και του νόμου Τσοχατζόπουλου του 1999 περί την παραχώρηση των στρατοπέδων στις τοπικές κοινωνίες. Κάνει λάθος και στα δυο. Πρώτον, το ιδιοκτησιακό καθεστώς του «Ασημακοπούλου» είναι εκ των πραγμάτων αμφισβητήσιμο. Όχι μόνο στη βάση της γενικότερης αλήθειας περί την παραχώρηση στον στρατό πριν από δεκαετίες οικοπέδων φιλέτων κοντά στις πόλεις για την αστυνόμευση του «εσωτερικού εχθρού». Αλλά και γιατί ο στρατός δεν έχει στα χέρια του τίτλους ιδιοκτησίας, παρά μόνο για τα 20 στρέμματα από τα 90 συνολικά, εν αντιθέσει για παράδειγμα με το στρατόπεδο Κωτσάλου, όπου ο στρατός διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας. Δεύτερον ο νόμος Τσοχατζόπουλου περί την παραχώρηση των στρατοπέδων έχει τροποποιηθεί το 2010, προς όφελος των δήμων.
Επιπροσθέτως, τόσα χρόνια μετά την εγκατάλειψη των στρατοπέδων από τον στρατό δεν μπορεί να σταθεί το επιχείρημα της αποζημίωσης του στρατού για τη μετεγκατάσταση των μονάδων, που προέβλεπε να καλύψει ο νόμος Τσοχατζόπουλου. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία που προτείνεται πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη, αλλά και να γίνει η αφορμή για την αλλαγή της στάσης του δήμου Καβάλας έναντι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για τα στρατόπεδα.
Η συναινετική στάση της δημοτικής Αρχής εκλήφθηκε ως αδυναμία, όπως καταδεικνύει η πρόταση. Ο στρατός όχι μόνο δεν δείχνει καλή θέληση, αλλά τουναντίον συμπεριφέρεται ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, που τα παίρνει όλα, δεδομένου ότι η «παραχώρηση» των 62 στρεμμάτων στον δήμο, με αντάλλαγμα τα 38 δομημένα στρέμματα στα βόρεια είναι ψευδεπίγραφη. Ούτως ή άλλως το 50% περίπου της συνολικής έκτασης δίνεται για κοινόχρηστους χώρους. Άρα, όχι μόνο δεν δείχνει καλή θέληση, αλλά τουναντίον εμπαίζει την τοπική κοινωνία.

Read More

Πρωινό Άστρο

Είναι ένα βίντεο ανεβασμένο στο youtube (http://www.youtube.com/watch?v=MJ5mBQJN8Xs), που πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία. Στους μαθητές, αλλά κυρίως στους καθηγητές. Μια φιλόλογος, η Ευαγγελία Στάμου, που κάποια χρόνια πριν δούλευε στο Γυμνάσιο-Λύκειο Χρυσοβίτσας Ιωαννίνων πήρε την πρωτοβουλία να διδάξει τον Γιάννη Ρίτσο αλλιώς. Στο πλαίσιο κάποιου προγράμματος, άγνωστο ποιο, άφησε κατά μέρους κάθε γνωστό κανόνα διδασκαλίας και δημιούργησε ένα βίντεο με μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Ρίτσου από το «Πρωινό Αστρο»: Το ποίημα του μεγάλου ποιητή για την κόρη του Ερη. Η παρουσίαση ξεκινά με τη μουσική και σταδιακά γράμματα και λέξεις πέφτουν σα βροχή από τον ουρανό και σχηματίζονται οι στίχοι, παρατεταγμένοι σε μορφή εικονικής ποίησης. Στίχο, τον στίχο, λέξη τη λέξη, ο θεατής παρακολουθεί με την ένταση που επιβάλλει το παιχνίδι της εικόνας, μα και με την ηρεμία που μεταδίδει η μουσική της Ρεμπούτσικα, να σχηματίζονται μπρος του οι στίχοι. Μικρή σημασία έχει αν ο θεατής έχει διαβάσει και γνωρίσει το ποίημα.

Είτε το διαβάζει κανείς για πρώτη, είτε για εκατοστή φορά παρακολουθεί αιχμαλωτισμένος στην οθόνη του να σχηματίζονται οι υπέροχοι στίχοι, που λέξη τη λέξη σχηματίζουν το περίγραμμα μιας πιτσιρίκας, που κοιμάται στο κρεβατάκι της υπό το βλέμμα του ποιητή, που γράφει γι αυτήν: «Κοριτσάκι μου,/θέλω να σου φέρω/τα φαναράκια των κρίνων/να σου φέγγουν στον ύπνο σου./Κοιμήσου κοριτσάκι/είναι μακρύς ο δρόμος./Πρέπει να μεγαλώσεις».

Το θαύμα, με την καμωμένη από πολύχρωμες λέξεις, πιτσιρίκα ολοκληρώνεται σε 3 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Σε αυτό τον χρόνο η παραγωγός του βίντεο δεν χώρεσε την ποίηση του Ρίτσου. Ούτε το καταπληκτικό ποίημα. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο στόχος της. Κατάφερε όμως να δώσει την καλύτερη αφορμή στους μαθητές της για να ασχοληθούν με την ποίηση και με τον Ρίτσο. Να παρακολουθήσουν λέξη τη λέξη πώς σχηματίζεται ένα ποίημα. Να νιώσουν συναισθήματα, που μόνο η ποίηση μπορεί να μεταδώσει. Να μάθουν ποιος είναι ο Γιάννης Ρίτσος και ποια η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Το ζητούμενο δεν είναι φυσικά να αποδυθούν οι φιλόλογοι σε έναν αγώνα παραγωγής βίντεο με ποιήματα προκειμένου να ξεχωρίσουν. Αλλά οι εκπαιδευτικοί, ανεξαρτήτως ειδικότητας, να προσεγγίσουν με φαντασία τους μαθητές αξιοποιώντας την τεχνολογία. Είναι ασύλληπτο τι μπορούν να καταφέρουν.

Read More

Ανατροπή στο κλειστό της Καλαμίτσας

Εάν η αναμέτρηση των ομάδων μπάσκετ Καβάλας και Ρεθύμνου το περασμένο Σάββατο διεξαγόταν οπουδήποτε αλλού θα κέρδιζε η ομάδα του Ρεθύμνου. Όχι γιατί είναι καλύτερη. Αλλά γιατί η Καβάλα στη συγκεκριμένη αναμέτρηση ήταν πολύ κακή. Διεξήχθη όμως στο κατάμεστο κλειστό της Καλαμίτσας και κέρδισε η Καβάλα. Δίχως ακρότητες. Δίχως εικόνες ντροπής με εκσφενδονισμό αντικειμένων επί του παρκέ και τους παίκτες να προσπαθούν να αποφύγουν από κέρματα μέχρι σιφόνια! Αλλά με μια ατμόσφαιρα καταπληκτική, που από το 30-40 υπέρ του Ρεθύμνου στα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου συνέβαλε καταλυτικά σε ένα επιμέρους σκορ 30-17 υπέρ της Καβάλας, που πήρε την αγχωτική νίκη με 60-57. Η κερκίδα, που παρακολουθούσε άναυδη μέχρι τότε τον ψυχωμένο Κατσαρέ, τον καταπληκτικό Κρίστμας και τον αέρινο Πέτγουεϊ να κυριαρχούν, μπήκε στο παιχνίδι. «Αμυνόταν» και «οργάνωνε» το παιχνίδι μαζί με τον Καραποστόλου και έκανε σκριν στις επιθετικές προσπάθειες του Αγγελόπουλου. Σε κάθε τάιμ άουτ βοηθούσε τον Πρίφτη να εμψυχώσει τους παίκτες, συμβάλλοντας καταλυτικά στη νίκη.
Ο Πρίφτης δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ότι ο κόσμος πήρε το παιχνίδι. Αλλά είχε την έμπνευση να το αντιληφθεί πολύ νωρίτερα. Όταν είδε ότι οι Αμερικανοί δεν μπορούν, τους άφησε στον πάγκο και έπαιξε με τα ελληνόπουλα. Στηρίχτηκε στον Καραποστόλου, τον καταπληκτικό Αγγελόπουλο, τον Στεφανίδη και τον Σίμτσακ, που δεν είναι γυρολόγοι. Αποτελούν μέρος της ομάδας. Επικοινωνούν αλλιώς με τον κόσμο. Λίγα τους νεύματα ήταν αρκετά να αφυπνίσουν την κερκίδα, που με τη σειρά της τους πήρε από το χέρι και τους οδήγησε στη νίκη.
Ουδέν αναίτιον, καθώς έλεγε ο Ηράκλειτος. Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ταλαντούχος και ικανότατος προπονητής, ενώ η δημιουργία ενός ελληνικού κορμού, που με την προσθήκη καλών Αμερικανών έκανε πέρυσι την ομάδα πρωταγωνίστρια στην Α1, είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού του πολυτιμότερου παίκτη της ομάδας: Του προέδρου Κώστα Παπακωνσταντίνου, που επιμένει να ματώνει οικονομικά σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς και να προσφέρει στους Καβαλιώτες την ευκαιρία να απολαμβάνουν μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Να συμμετέχουν σε τούτη την υπέροχη γιορτή, που σε κάθε εντός έδρας αγώνα στήνεται στο κλειστό της Καλαμίτσας.
Όσοι τυχόν δεν έχετε πάει, μην χάσετε την ευκαιρία. Όσοι αναβάλατε λόγω κρίσης την αγορά εισιτηρίου διαρκείας προλαβαίνετε.

Read More

Ελλειψη προοπτικής

Η γιορτή των σπουδαστών του τμήματος Βιομηχανικής Πληροφορικής του ΤΕΙ Καβάλας στο Εκθεσιακό Κέντρο «Απόστολος Μαρδύρης» στη Νέα Καρβάλη είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων της χώρας και του κατασυκοφαντημένου ανθρώπινου δυναμικού της. Δεν είμαστε ούτε τεμπέληδες, ούτε χαραμοφάηδες. Οι Έλληνες καθηγητές και φοιτητές δεν είναι εξ ορισμού φυγόπονοι. Τουναντίον, δουλεύουμε, καινοτομούμε, πασχίζουμε και είναι φορές που καταφέρνουμε ουκ ολίγα, αν και σε αντίξοες συνθήκες. Πρόβλημα νοοτροπίας υπάρχει διότι είναι αλήθεια ότι το βόλεμα, η αρπαχτή και η εύκολη κονόμα αναδείχθηκαν σε υπέρτατες αξίες τα τελευταία χρόνια, αλλά εστίες αντίστασης υπάρχουν πολλές. Μόνο που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι καταδικασμένες, ελλείψει προοπτικής. Όπως και η πράγματι αξιόλογη δουλειά που γίνεται στο τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής. Καλή δουλειά. Με φαντασία. Οι σπουδαστές, με τη βοήθεια των καθηγητών τους, δεν μένουν μόνο στη θεωρία. Καινοτομούν στην πράξη, με συσκευές που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο χρήσιμες. Κάποιες από αυτές θα μπορούσαν με κάποια μετατροπή ενδεχομένως να περάσουν αύριο στην παραγωγή. Αν όχι οι συγκεκριμένες ιδέες αυτές καθαυτές, οι δημιουργοί τους.

Αλλά σε τούτη τη χώρα που είναι συνηθισμένη να τρώει τα παιδιά της, οι προσπάθειες των νέων ανθρώπων δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα σοβαρότητα. Η παρουσίαση της δουλειάς των σπουδαστών στην τοπική κοινωνία είναι σημαντικό και απαραίτητο βήμα, αλλά δεν αρκεί. Το τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής θα έπρεπε να έχει μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με τον κόσμο της παραγωγής. Παρά τα σχέδια του γαλλογερμανικού άξονα, το μέλλον ετούτης της χώρας δεν βρίσκεται στον περαιτέρω εξευτελισμό των ήδη χαμηλών αμοιβών, αλλά στον τουρισμό, την παραγωγή επώνυμων ποιοτικών αγροτικών προϊόντων και την παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας ικανών να σταθούν στον διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτά όμως δεν γίνονται με κούφια λόγια. Με πομφόλυγες πουκάμισων αδειανών, σαν αυτά που αφθονούν στα δυο μεγάλα κόμματα-φυλές που έχουν αυτοσκοπό την κατάληψη της εξουσίας. Απαιτείται σχέδιο. Στρατηγική. Η ύπαρξη πολιτικών φορέων, που θα έχουν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας όχι για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των φυλάρχων και των υποτακτικών τους, αλλά για να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχέδιο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το εθνικό στοίχημα μιας νόθας κυβέρνησης

Η συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο σηματοδοτεί το τέλος της μεταπολίτευσης. Υπό τις ασφυκτικές πιέσεις των ευρωπαίων εταίρων και στο χείλος του γκρεμού, τα δυο μεγάλα κόμματα, που μοιράζονται την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, σύρθηκαν στη συγκρότηση μιας μεταβατικής κυβέρνησης, που πιστοποιεί με εμφαντικό τρόπο την αναξιοπιστία τους. Η ευθεία εμπλοκή του γαλλογερμανικού άξονα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και δεδομένη και προκλητική. Αλλά από την άλλη πλευρά, η αξίωση των ευρωπαίων να συνομιλούν σε τούτη την κρίσιμη καμπή με ένα πραγματικά αξιόπιστο πρόσωπο εκτός των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μέχρι ενός σημείου εύλογη, δεδομένης της γελοιότητας των δυο πόλων εξουσίας.

Είναι μια εξέλιξη, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αποτελεί ένα σημαντικό βήμα προόδου και μια πρόβα εθνικής συνεννόησης και ενός άλλου τύπου διακυβέρνησης. Μα δεν είναι. Όσο ικανός και να είναι ο νέος πρωθυπουργός δεν ηγείται μιας κυβέρνησης συνεργασίας με την κλασσική έννοια του όρου. Δεν ηγείται ενός κυβερνητικού σχήματος, που συγκροτήθηκε στο πλαίσιο μιας μίνιμουμ προγραμματικής σύγκλισης τριών κομμάτων για τη διακυβέρνηση του τόπου. Είναι μια νόθα κατάσταση, που επιβλήθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο στη βάση της ανόητης εν τέλει προσέγγισης των ευρωπαίων δανειστών μας, ότι η κοινωνική δυναμική μπορεί να ταπωθεί με παρέμβαση των ηγετών των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν είναι έτσι. Ο οργισμένος άνεργος, ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις καθημερινές του υποχρεώσεις δεν θα δώσουν άφεση αμαρτιών επειδή ο πρωθυπουργός ονομάζεται Λουκάς Παπαδήμος. Πολύ περισσότερο επειδή τον στηρίζουν οι Σαμαράς, ο Παπανδρέου, ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη.

Μα, έστω και με αυτό τον νόθο τρόπο, το νέο κυβερνητικό σχήμα υπό έναν τεχνοκράτη, που χαίρει της εκτίμησης των ξένων ηγετών, αναλαμβάνει μια εθνική αποστολή. Να σώσει τη χώρα από τον όλεθρο. Από το φάσμα της άμεσης χρεοκοπίας. Μα και από τη γελοιοποίησή της με ευθύνη των όπως αποδείχθηκε ολίγιστων ηγετών των δυο μεγάλων κομμάτων, που εξευτέλισαν τα τελευταία 24ωρα τους δημοκρατικούς θεσμούς. Άλλωστε, ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική. Δεν είναι κόμματα με καθαρό ιδεολογικό στίγμα στη βάση μιας συμφωνίας πολιτικής. Είναι φυλές, που μόνο στόχο έχουν την άλωση του κρατικού μηχανισμού. Γι αυτό και το ερώτημα δεν είναι πώς φτάσαμε σε αυτό το χάλι. Αλλά πώς και δεν φτάσαμε νωρίτερα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Προοπτικές και επικίνδυνα παιχνίδια

Η είδηση για το ενδιαφέρον επενδυτών από τη Σαουδική Αραβία για μια «πράσινη» επένδυση στην περιοχή Μοναστηράκι κοντά στην Κεραμωτή δεν προσφέρεται ούτε για πανηγυρισμούς, ούτε για ανέκδοτα. Ανακοινώθηκε επισήμως κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Νέστου από τον δήμαρχο Σάββα Μιχαηλίδη, με τη δέουσα προσοχή και τη σύνεση. Ο κ. Μιχαηλίδης δεν έκανε λόγο για πλημμυρίδα πετροδόλαρων, που θα αλλάξει οριστικά τη μοίρα του τόπου, αλλά για ένα φιλόδοξο επενδυτικό σχέδιο για την παραγωγή βιοντίζελ, που μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη του τόπου και μάλιστα δια της αξιοποίησης στέρφων δημοτικών χωραφιών, που δεν κάνουν ούτε για βοσκοτόπια. Ίδωμεν. Πάντως, ό,τι και να γίνει η πρόταση αυτή, εν μέσω αυτής της φρενίτιδας των σεναρίων περί το πρόσωπο του πρωθυπουργού της μεταβατικής κυβέρνησης, είναι εξαιρετικά χρήσιμη γιατί υπενθυμίζει σε όλους ότι παρά τη γενική κατήφεια ετούτος ο τόπος έχει προοπτικές. Σε όλους τους τομείς.

Με μια προϋπόθεση. Την πραγματική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με όρους μέλλοντος. Το θέμα δεν είναι να φύγει ο Παπανδρέου και να ρθει ο Σαμαράς. Άλλωστε, δυο χρόνια πριν περίπου ήταν που έφυγε μετά από μια καταστροφική πενταετία η Ν.Δ. του Καραμανλή και επέστρεψε θριαμβευτικά στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου με μια διαφορά 10 ποσοστιαίων μονάδων. Το ζητούμενο είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι καλή στον πολλαπλασιασμό και όχι στη διαίρεση. Να πολλαπλασιάζει δηλαδή τις ευκαιρίες, που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αντί της διαίρεσης της κοινής μας περιουσίας σε όρνια και τρωκτικά, που σπεύδουν στο πλευρό κάθε κυβέρνησης για να φάνε και να πιουν.

Είναι βέβαιο ότι τούτο δεν μπορεί να γίνει όσο ο καημός των εκλεγμένων είναι κατά κύριο λόγο η επανεκλογή τους δια του βολέματος των ημετέρων. Όσο στη Βουλή αναδεικνύονται απρόσωποι αντιπρόσωποι σαν αυτούς που χρεοκόπησαν ετούτο τον ευλογημένο τόπο. Μετά δε, τη χθεσινή φαρσοκωμωδία για την ανάδειξη μεταβατικού πρωθυπουργού, που εξευτέλισε τους δημοκρατικούς θεσμούς, δεν μπορεί να υπάρχει καμμία αμφιβολία: Αυτά τα κόμματα, με αυτές τις ηγεσίες παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τους δημοκρατικούς θεσμούς και το μέλλον της χώρας, με μοναδικό κριτήριο ιδιοτελή μικροκομματικά οφέλη. Είναι επικίνδυνοι για τον τόπο και τη δημοκρατία και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν στις επόμενες εκλογές. Τον λόγο πλέον έχουν οι πολίτες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με τη φτώχεια δεν παίζουν

Ο δήμος Καβάλας πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παράσχει συσσίτιο στους άπορους, είπε προχθές στη συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Καβάλας Παναγιώτης Βελισσάρης και ουδείς τον κατηγόρησε για υπερβολές ή λαϊκισμό. Τουναντίον. Άλλος έθεσε το θέμα της δημιουργίας χώρων για αστέγους, που πολλαπλασιάζονται. Άλλος την ίδρυση ενός ταμείου αρωγής για την πληρωμή λογαριασμών ή έκτακτων εισφορών προκειμένου να μην στερηθούν συνάνθρωποι την ηλεκτροδότηση. Άλλος την ανάγκη εντοπισμού με τη δέουσα διακριτικότητα των μαθητών που στερούνται τα στοιχειώδη, ώστε τουλάχιστον να έχουν ένα σάντουϊτς να φάνε ή τη δυνατότητα να βοηθηθούν με δωρεάν μαθήματα, αφού χρήματα για φροντιστήρια δεν υπάρχουν.

Την ίδια μέρα ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος εξέφραζε την αγωνία του για τις επιπτώσεις της διακοπής της ηλεκτροδότησης σε περίπτωση μη πληρωμής του ειδικού τέλους ακινήτων- στην υγεία ενός εκατομμυρίου πασχόντων. Κινδυνεύουν άμεσα όσοι παίρνουν τα συνήθη φάρμακα που χρειάζονται ψύξη για τη διατήρησή τους δηλαδή αντιβιοτικά, σιρόπια, καθαρτικά, εμβόλια, ορούς, ερυθροποιητίνες, αντικαρκινικά, ινσουλίνες κλπ. Επίσης, άμεσο κίνδυνο διατρέχουν οι χρόνιοι αναπνευστικοί ασθενείς που χρησιμοποιούν συσκευές οξυγόνου και εισπνεόμενα φάρμακα, όσοι χρησιμοποιούν ηλεκτρικά στρώματα (για αποφυγή κατακλίσεων) και μηχανήματα κατ’ οίκον κινησιοθεραπείας, που λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια.

Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία greek statistics, που δεν αφορά ούτε τους δανειστές μας, ούτε τους γαλλογερμανούς «σωτήρες» μας. Αφορά όμως εμάς. Τον καθένα χωριστά και κυρίως την τοπική αυτοδιοίκηση, που τούτες τις στιγμές οφείλει να ανταποκριθεί σε έναν ρόλο, που ίσως την ξεπερνά, αλλά είναι υποχρεωμένη να παίξει. Πώς το ‘πε ο Σαμαράς κουνώντας με αποφασιστικότητα τα χέρια του σε μια σκηνοθετημένη τάχατες ηγετική κίνηση. "Παιχνίδια δεν παίζω». Ε, λοιπόν κομμένα τα παιχνίδια με τους πεινασμένους, τους άστεγους, τα παιδιά και τους αρρώστους. Ο δήμος Καβάλας, όπως και όλοι οι δήμοι της χώρας, οφείλουν σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να γίνουν το απάγκιο των θυμάτων της δημοσιονομικής κρίσης, που έχει αλλοιώσει δραματικά τη φυσιογνωμία της Ευρώπης.

Να γίνουν ο πολιτικός πόλος, που θα έχει στο επίκεντρό του τον πολίτη, τον άνθρωπο, σε τούτη τη συγκυρία που ο έτερος πόλος, οι κεντρικές κυβερνήσεις, μοιάζουν δεμένες χειροπόδαρα στις αυλές των νταβατζήδων του χρήματος. Ακούσια ή εκούσια. Όποια εκδοχή και να πάρει κανείς, προσφέρουν χείριστες υπηρεσίες στο δημοκρατικό πολίτευμα, που απαξιώνεται ή καταξιώνεται στις συνειδήσεις ανάλογα με την προσφορά του.

Read More

Με το πιστόλι στον κρόταφο

Η επιβολή της μεταβατικής κυβέρνησης με το πιστόλι στον κρόταφο των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις, που αναδεικνύουν πολλές παθογένειες τόσο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όσο και της κρίσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, το πρώτο συμπέρασμα που ουδόλως κολακεύει τους Γ. Παπανδρέου και Αν. Σαμαρά είναι ότι για να φανούν αντάξιοι των περιστάσεων και της ιστορικότητας των στιγμών έπρεπε να συρθούν σε μια πορεία συναίνεσης για τη σωτηρία του τόπου. Δεν το έπραξαν γιατί αυτό επέβαλε η κρισιμότητα των στιγμών. Το εθνικό συμφέρον. Υποχρεώθηκαν να το πράξουν εκόντες άκοντες διότι απλά δεν είχαν άλλη επιλογή. Για να αποσείσουν από πάνω τους την ιστορική ευθύνη της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ, με καταστροφικές συνέπειες για το παρόν και το μέλλον.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι αυτή η ιδιότυπη διελκυστίνδα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Αυτό το αόρατο νήμα, που συνδέει θαρρείς αυτή την ισορροπία μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας μεταπολιτευτικά και τη διαιώνιζε μέχρι χθες αποτελεσματικά. Ετούτη τη φορά όμως, είναι πολύ πιθανόν να σημάνει το τέλος τους. Το καταρρέον ΠΑΣΟΚ αναζητούσε διακαώς να μοιραστεί την ευθύνη, που το βάραινε, κάτι που απέφευγε με κάθε τρόπο η ηγεσία της Ν.Δ. αντιλαμβανόμενη την παγίδα. Τελικά, δεν τα κατάφερε. Η Ν.Δ. σύρθηκε στο στρατόπεδο του μνημονίου, αποκαθηλώνοντας τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα, που ανέμιζε επιδεικτικά μέχρι πρότινος. Ό,τι επιχειρήματα και αν χρησιμοποιήσουν τα στελέχη της Ν.Δ. για να χρυσώσουν το χάπι έχουν ήδη γίνει μέρος του προβλήματος.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η χώρα τίθεται πλέον και επισήμως σε καθεστώς κηδεμονίας υπό τις δυνάμεις των συμμάχων. Η επιτήρηση της τρόικας καθίσταται μόνιμη, ενώ η απροκάλυπτη ανάμιξη του γαλλογερμανικού άξονα στην ελληνική πολιτική σκηνή παραπέμπει στα πρώτα αβέβαια βήματα της Ελληνικής Δημοκρατίας ή στο καθεστώς πολιτικής κηδεμονίας δεκαετιών μετά τον εμφύλιο. Με ανάλογη πολιτική μυωπία όπως και τότε. Επέβαλαν τον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό, θαρρείς και τούτο αρκεί για να θέσει υπό έλεγχο τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Προσέγγιση υπεραπλουστευτική, ρηχή και εν τέλει ανόητη. Εξίσου ανόητη με τις κυρίαρχες πολιτικές των Βρυξελλών.

Read More

Οι δυο νάρκισσοι

Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ για την πορεία της χώρας προς την άβυσσο είναι και δεδομένες και αυταπόδεικτες. Οι κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου είχαν πράγματι να αντιμετωπίσουν την πιο κρίσιμη και την πιο δύσκολη συγκυρία μεταπολιτευτικά, εξαιτίας της διεθνούς συγκυρίας αλλά και της καταστροφικής πολιτικής των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή την πενταετία 2004-2009 και έπραξαν ουδέν. Αρκέστηκαν να «κάνουν ρεπορτάζ», δηλαδή να περιγράφουν την πραγματικότητα και να επισημαίνουν τις βαρύτατες ευθύνες της Ν.Δ. Δεν τόλμησαν να κάνουν μιαν απόπειρα έστω συμμαζέματος του σπάταλου και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα. Δεν επιχείρησαν ούτε μια σημαντική τομή προς την κατεύθυνση της τόνωσης της πραγματικής οικονομίας, ενώ διαχειρίστηκαν το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας με τον χειρότερο τρόπο.

Όχι γιατί δεν είναι πατριώτες. Αλλά γιατί δεν είχαν σχέδιο. Τα πέντε χρόνια στην αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ ήταν αφοσιωμένο στην επιχείρηση επανάκτησης της εξουσίας και ο αρχηγός του στην ενίσχυση του ηγετικού του προφίλ. Ο οργανισμός ΠΑΣΟΚ έχοντας ξεχάσει να λειτουργεί πολιτικά δεν φρόντισε να κάνει μια σοβαρή ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα και διεθνώς και το κυριότερο να συγκροτήσει ένα σχέδιο για τη διακυβέρνηση του τόπου. Τα περισσότερα στελέχη του, χορτάτοι καριερίστες, κομματικά κοπρόσκυλα που συνέδεσαν την επαγγελματική τους πορεία με την κομματική τους ταυτότητα, αποδύθηκαν σε μια προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης ή προσωπικής ανέλιξης.

Ό,τι δηλαδή έκανε η Ν.Δ. από το 2009 μέχρι σήμερα. Αφού έκλεισαν οι εσωκομματικοί λογαριασμοί με τον Αντώνη Σαμαρά να επικρατεί, η Ν.Δ. προσπάθησε να συμμαζέψει τα του οίκου της και συνάμα να ασκήσει τα καθήκοντά της ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η εικόνα της Ν.Δ. μοιάζει με την εικόνα της Ν.Δ. του Καραμανλή το 2004 και του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου το 2009. Είναι η εικόνα ενός εν αναμονή κυβερνητικού κόμματος, που έχει έναν στόχο. Να κερδίσει τις επόμενες εκλογές ει δυνατόν με αυτοδυναμία.

Αλλά πέραν τούτου ουδέν. Να κυβερνήσουν θέλουν, όχι να λύσουν τα προβλήματα της χώρας ακόμα και στις τόσο κρίσιμες συνθήκες, που περνάμε. Γι αυτό και συνάντησε τόσες δυσκολίες η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Τα δυο μεγάλα κόμματα αδυνατούν να συναντηθούν όπως ο Νάρκισσος με το είδωλό του. Μπορεί χάρη στην επέμβαση της Αφροδίτης να μην υπήρχε το εμπόδιο του καθρέφτη, αλλά ήταν τόσο όμοιοι οι δυο Νάρκισσοι που έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, με συνέπεια να αδυνατούν να αγκαλιαστούν.Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν η παρέμβαση της Αφροδίτης, που ξεπέρασε το εμπόδιο του καθρέφτη. Ήταν η αξίωση του γαλλογερμανικού άξονα για να υποστηριχθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση η πολιτική των μνημονίων. Η Ν.Δ. σύρθηκε αν και δεν τό 'θελε στις δυνάμεις που στην πράξη στηρίζουν το μνημόνιο. Αλλά το σχήμα αυτό δεν έχει μέλλον, όχι λόγω μεγάλων και αγεφύρωτων διαφορών, αλλά λόγω ομοιότητας. Τα δυο μεγάλα κόμματα, όπως και οι δύο νάρκισσοι δεν θα τα καταφέρουν τελικά να αγκαλιαστούν γιατί σκέφτονται και λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Δεν θα τα καταφέρουν, ακόμα και αν πρόσκαιρα το προσπαθήσουν.

Read More

Ζήτημα κοινής λογικής

Η είδηση έρχεται από τον δήμο Θάσου, αλλά έχει ευρύτερο ενδιαφέρον. Ο δήμος Θάσου συντάσσει διαχειριστική μελέτη καθαρισμού των δημοτικών δασών, προκειμένου και τους δημότες να διευκολύνει δίνοντάς τους τη δυνατότητα να κόψουν ή να αγοράσουν ξύλα σε χαμηλή τιμή, αλλά και να περιορίσει το φαινόμενο της παράνομης κοπής δέντρων, που φέτος έχει πάρει διαστάσεις. Όπως ειπώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο, κάτοικοι του νησιού τρομοκρατημένοι από το γενικότερο κλίμα, αλλά και πιεσμένοι από το κύμα ακρίβειας κόβουν ό,τι δέντρο βρουν μπροστά τους, ώστε να έχουν φτηνή καύσιμη ύλη για τον χειμώνα. Συνέπεια ετούτης της στάσης είναι να έχουν κοπεί αιωνόβια δέντρα, που δεν θα έπρεπε να κοπούν. Η διαχειριστική μελέτη θα δώσει τη δυνατότητα στον δήμο και τα δάση να καθαρίσει αραιώνοντας κάποια σημεία, αλλά και να διαφυλάξει τον φυσικό πλούτο του νησιού.

Αντιμετωπίζοντας την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα. Διότι το ζητούμενο δεν είναι η διαρκής αστυνόμευση και η επιβολή αυστηρών ποινών, αλλά η ανάλυση του προβλήματος. Ο εντοπισμός των αιτίων. Η δημιουργία μιας άλλης δυναμικής, ικανής να συνετίσει τους περισσότερους. Αφού τούτο γίνει, τότε ναι, το επόμενο βήμα μπορεί να είναι η επιβολή αυστηρών ποινών σε όσους επιμένουν. Τότε η αστυνόμευση θα είναι και δίκαιη, αλλά και σαφώς πιο αποδοτική, αφού οι παράνομοι θα είναι πολύ λιγότεροι.

Εν προκειμένω, ο δήμος Θάσου κάνει ό,τι δεν έχει γίνει σε πανελλαδικό επίπεδο με τη φοροδιαφυγή και την παράνομη δόμηση. Διότι εάν αύριο μια κυβέρνηση πείσει τους πολίτες ότι ουδέν έχουν να φοβηθούν εάν δεν κρύβουν εισοδήματα, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον περιορισμό του προβλήματος σε τέτοια κλίμακα που θα είναι σαφώς ελέγξιμη. Εάν οι οικιστικές ανάγκες που υπάρχουν καλύπτονται από την οργανωμένη δόμηση, τότε πολύ λιγότεροι θα μπουν στη διαδικασία ανέγερσης αυθαιρέτων και όταν το πράττουν θα είναι τόσο λίγοι, που θα εντοπίζονται άμεσα.

Αλλά ποιος να ασχοληθεί με τα προφανή; Η σκιά ενός πρωθυπουργού που κάθεται μπροστά στη Μέρκελ σαν τον αδιάβαστο μαθητή ή ο Βενιζέλος, που σπεύδει να κάνει ρητορικές ασκήσεις στη Βουλή ακόμα και με όσα διαφωνεί, όπως στην περίπτωση του δημοψηφίσματος; Ή ο έτερος αποτυχημένος θίασος των «γαλάζιων», που άρχισαν να ράβουν κοστούμια θαρρείς και δεν ήταν αυτοί που χαντάκωσαν τη χώρα την καταστροφική πενταετία 2004-2009;

Read More

Το παραμύθι και οι δράκοι

Οι ανεύθυνοι χειρισμοί του Γεωργίου Παπανδρέου δεν έφεραν μόνο τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Δεν έθεσαν μόνον εν αμφιβόλω την εκταμίευση των απολύτως απαραίτητων δόσεων του μηχανισμού στήριξης για την πληρωμή μισθών και συντάξεων τους επόμενους μήνες και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο. Κατέρριψαν με πάταγο τα παραμύθια με τα οποία βαυκαλιζόμασταν καιρό τώρα περί την καπατσοσύνη ημών και την «ανάγκη» των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση να μας στηρίζουν εσαεί για να μην καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αυτό που είπαν από κοινού Μέρκελ και Σαρκοζί στον ψοφοδεή Ελληνα πρωθυπουργό ήταν μια ηχηρή και ξεκάθαρη απάντηση όχι μόνο στο χρεοκοπημένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό, αλλά σε όλους τους Έλληνες: «Εάν θέλετε μπορείτε να συνεχίσετε να ανήκετε σε αυτόν τον ευρωπαϊκό μηχανισμό με τους όρους και τις προϋποθέσεις που τούτο συνεπάγεται. Εάν όχι, θα λυπηθούμε, θα ματώσουμε, αλλά θα τα καταφέρουμε και χωρίς εσάς. Στο καλό».

Ό,τι και αν τελικά συμβεί, ακόμα και αν τελικά η ανεκδιήγητη πρόταση Παπανδρέου αποσυρθεί μαζί με την κυβέρνησή του, ό,τι και αν τελικά επακολουθήσει, θα πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί μια απάντηση στο ερώτημα από τα πολιτικά κόμματα και την κοινωνία συνολικά. Τώρα, που κανείς δεν μπορεί να σταθεί στα παραμύθια του χτες, καλούμαστε άπαντες να απαντήσουμε στο δίλημμα «στην Ευρώπη με τις υποχρεώσεις που τούτο συνεπάγεται ή εκτός αυτής»; Είναι προφανές ότι οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν με ένα ξερό ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε ένα δημοψήφισμα.

Είναι επίσης βέβαιο ότι η καταφατική απάντηση, το ΝΑΙ στην Ευρώπη, δεν σημαίνει άκριτη αποδοχή των βαθύτατα αντιλαϊκών πολιτικών, που σήμερα ασκούνται στο όνομα της ορθοδοξίας των αγορών. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει απόλυτη συμφωνία, αλλά μπορεί να σημαίνει και κάθετη διαφωνία και πάλη για την αλλαγή συσχετισμών και κατευθύνσεων, με την ίδια λογική που σε επίπεδο εθνικών κρατών η διαφωνία με τις πολιτικές που ασκούνται δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη την αυτοεξορία των διαφωνούντων. Επειδή δε, τα καλαμπούρια και τα παραμύθια τέλειωσαν γενικώς θα πρέπει κάποια στιγμή όσοι πρεσβεύουν ελαφρά τη καρδία την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ να πουν τι ακριβώς εννοούν. Οι δράκοι των αγορών καιροφυλακτούν και αναζητούν ανυπεράσπιστα θύματα.

Read More

Επικίνδυνα άσχετοι

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή ελλοχεύουν τον κίνδυνο να περάσει στα ψιλά η τοπική επικαιρότητα. Πράγματι, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου παίζει στα ζάρια το μέλλον της χώρας και προτείνει ένα εκβιαστικό δημοψήφισμα, προκαλώντας ταραχή στις χρηματαγορές του πλανήτη και συναγερμό στις τάξεις των ηγετών των 20 πλουσιότερων κρατών της γης, δεν μένει χρόνος να ασχοληθεί κανείς με τα όσα για παράδειγμα συμβαίνουν στο Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας. Αλλά συμβαίνουν. Όπως το ψήφισμα αποδοκιμασίας των όσων συνέβησαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, που πρότεινε ο δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής, επισείοντας τη φαιοκόκκινη απειλή. Μια κίνηση που δείχνει ότι ακόμα το πολιτικό προσωπικό δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Διότι ναι μεν οι προπηλακισμοί και οι ύβρεις κατά των πολιτικών δεν είναι καλό σημάδι για τη δημοκρατία μας, αλλά ετούτη είναι μόνο η μία πλευρά του ζητήματος.

Η άλλη πλευρά είναι ότι ο δικαιολογημένος θυμός των πολιτών κατά των πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία σεργιανάει πια στους δρόμους. Πίνει ούζα στις ταβέρνες. Εγείρεται και ζητά την άμεση τιμωρία των ενόχων. Είναι άδικο να εισπράττει όλη τη χλεύη ο Δημήτρης Παπουτσής προσωπικά για παράδειγμα, αλλά από την άλλη πλευρά είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Επιφανές στέλεχος του κόμματος, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία με την εντολή να βγάλει το κάρο από τη λάσπη και αντί αυτού το βύθισε ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο. Η βία και οι ύβρεις εναντίον των πολιτικών προσώπων δεν βαθαίνουν τη δημοκρατία σίγουρα, αλλά αυτές είναι πολύ σύνθετες σκέψεις για τα ζευγάρια των ανέργων. Για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα που πληρώθηκαν το προηγούμενο δεκαπενθήμερο με 100 ευρώ και λιγότερα. Με άλλα λόγια ο προβληματισμός για τις αιτίες των επεισοδίων κατά των πολιτικών είναι πολύ πιο χρήσιμος από τα ψηφίσματα καταδίκης.

Που ανέδειξαν ένα σοβαρότατο πρόβλημα των τελευταίων χρόνων. Ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι συχνά δεν ξέρουν τι ψηφίζουν. Δεν είναι μόνον ο Νίκος Κιοσσές της παράταξης Καλλιοντζή που δεν κατάλαβε τι ψήφισε. Συμβαίνει συχνά. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι δημοτικοί σύμβουλοι που σπεύδουν την επομένη να διορθώσουν τα πρακτικά. Αναδεικνύοντας ότι το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας δεν αφορά μόνο την κεντρική πολιτική σκηνή.

Read More

Εκλογές τώρα

Η αναγγελία δημοψηφίσματος για την επικύρωση της τελευταίας δανειακής σύμβασης για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους δεν είναι απλώς μακράν η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε να γίνει. Είναι μια επιλογή, που προσβάλλει κατάφωρα τη νοημοσύνη των πολιτών και δίνει τη χαριστική βολή σε ό,τι ψήγμα αξιοπιστίας είχε απομείνει στον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Αποδεικνύει ότι δεν είναι απλά ακατάλληλοι, αλλά επικίνδυνοι για τον τόπο. Καταρχήν, γιατί αυτά τα «αμερικάνικα κόλπα» περί την έκφραση της λαϊκής βούλησης δεν είναι απλώς ξένα με την ελληνική νοοτροπία και πολιτική. Είναι ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, βαθύτατα διχαστικά και δεν μπορούν ούτε να αγγίξουν την ουσία ενός θέματος, πολλώ δε μάλλον του συγκεκριμένου, που μπορεί να κρίνει την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.

Αν εξαιρέσει κανείς τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που με το ΟΧΙ θα εκφράσουν την κάθετη άρνησή τους με τη δανειακή σύμβαση, την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ευρώ, και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί και έναν πολύ σκληρό πυρήνα Πασόκων, που θα ψηφίσουν δίχως δισταγμούς ΝΑΙ όχι στη δανειακή σύμβαση, αλλά στη συναισθηματική ή στην αμιγώς επαγγελματική σχέση τους με το ΠΑΣΟΚ, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι αδύνατον να εκφραστεί με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ.

Διότι το ΝΑΙ στη δανειακή σύμβαση μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί ως άκριτη αποδοχή της αποδεδειγμένα αδιέξοδης πολιτικής των αλλεπάλληλων μνημονίων, που «αντιμετωπίζουν» την κρίση βαθαίνοντάς την. Το ΟΧΙ μπορεί να ερμηνευθεί ως απόρριψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ συνολικά. Τι μπορούν άραγε να ψηφίσουν όσοι απορρίπτουν την πολιτική των μνημονίων, αλλά πρεσβεύουν την αναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων που έχουν συναφθεί; Τι μπορούν να ψηφίσουν όσοι επιμένουν να αγωνίζονται για μια άλλη Ευρώπη και πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν με κοινούς αγώνες με τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς και τους Γερμανούς πολίτες; Τίποτα. Ούτε ΝΑΙ, ούτε ΟΧΙ.

Προ του απόλυτου αδιεξόδου, η μοναδική δημοκρατική διέξοδος είναι η προσφυγή στις κάλπες. Άμεσα. Το ζήτημα της νέας δανειακής σύμβασης ασφαλώς και θα τεθεί στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου και τα κόμματα θα κριθούν για τις θέσεις τους. Η νέα Βουλή, με νωπή τη λαϊκή εντολή, θα αποφανθεί και για τη δανειακή σύμβαση και για την πορεία του τόπου.

Read More

Η μισή αλήθεια

Η αλματώδης αύξηση του χρέους έφερε τη λιτότητα και τις απολύσεις. Η λιτότητα και οι απολύσεις την αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού και το απόλυτο αδιέξοδο. Η αναμέτρηση, που αυτή η χρεοκοπημένη κυβέρνηση αδυνατεί μα και αδιαφορεί να δώσει, θα δοθεί στην οικονομία. Στην πραγματική οικονομία. Στην αύξηση της πρωτογενούς παραγωγής, που εγκαταλείφθηκε τις τελευταίες δεκαετίες διότι οι Έλληνες πείστηκαν ποικιλοτρόπως ότι τούτο είναι το σωστό. Στην αύξηση του δευτερογενούς τομέα και στον περιορισμό του τριτογενούς τομέα που έχει γιγαντωθεί. Εν τέλει στην εξισορρόπηση των τριών τομέων παραγωγής, προκειμένου να υπάρχουν πλεονάσματα. Έτσι, που κάποια στιγμή αυτά που θα παράγουμε να είναι περισσότερα από όσα καταναλώνουμε. Ο εύκολος αφορισμός των νεοφιλελεύθερων κοράκων των Βρυξελλών είναι ότι οι Έλληνες έμαθαν να τεμπελιάζουν και να καταναλώνουν περισσότερα από όσα παράγουν. Αφορισμός, που δεν εξακοντίζεται μόνον εναντίον ημών, αλλά και κατά των Ισπανών, των Ιταλών, ενίοτε και κατά των Γερμανών δια στόματος Μέρκελ.

Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι προς αυτή την κατεύθυνση έστρεψαν την οικονομία οι πολιτικές των κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του ξεσαλωμένου κεφαλαίου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού στις δυτικές χώρες και η μεταφορά της παραγωγής στις χώρες της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση μιας αέναης αφθονίας υλικών και αγαθών στην Ευρώπη δίχως τις έγνοιες της παραγωγής, δεν ήταν συνέπεια κλιματολογικών συνθηκών. Δεν απαξιώθηκε από τη μια μέρα στην άλλη η αγροτική παραγωγή, ούτε η μαζική μεταφορά βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων της Καβάλας στη Βουλγαρία ή στα Σκόπια οφείλεται σε ένα όραμα που έτυχε να δουν κατά σατανική σύμπτωση ομαδικά οι επιχειρηματίες της περιοχής.

Είναι απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών, που επιβλήθηκαν γιατί εξυπηρετούσαν τις ξεσαλωμένες αδηφάγες αγορές. Τις ίδιες αγορές, που τώρα επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και ζητούν δίχως τύψεις τα ρέστα από τα θύματα. Τόσο σύνθετο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της. Για αυτό και η αναμέτρηση επιβάλλεται να δοθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος συντεταγμένα και αμιγώς πολιτικά. Τα εύκολα συνθήματα περί εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και οι παπαριές περί την επιστροφή στη δραχμή δεν συνιστούν σοβαρή απάντηση.

Read More