Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Ανεμος αλλαγής απειλεί να σαρώσει το πολιτικό σύστημα

Τα υψηλότατα ποσοστά αποδοχής των υπό δημιουργία κομμάτων υπό τον Φώτη Κουβέλη και τη Ντόρα Μπακογιάννη, όπως καταγράφτηκαν στη δημοσκόπηση της Alco για την ιστοσελίδα Newsit.gr είναι ενδεικτικά των υπογείων ρευμάτων που διατρέχουν την ελληνική κοινωνία σε τούτη την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, το «κόμμα Κουβέλη» μετρήθηκε στο 5,9% και αυτό της Ντόρας Μπακογιάννη στο 9,1%, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μετρήθηκε στο 1,4% και η Νέα Δημοκρατία στο 12,7%. Η δύναμη των υπολοίπων κομμάτων αποτυπώθηκε ως εξής: ΠΑΣΟΚ 19,8%, ΚΚΕ 7,2%, ΛΑΟΣ 2,8%, Οικολόγοι-Πράσινοι 1%.


Αυτό που καταδεικνύει η δημοσκόπηση είναι ότι ο συσσωρευμένος θυμός των Ελλήνων απειλεί για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά να αλλάξει άρδην δεδομένα και ισορροπίες, που θεωρούνταν παγιωμένα. Τίποτα δεν είναι βέβαιο πια. Ο μέχρι πρότινος ακλόνητος δικομματισμός μοιάζει ευάλωτος όσο ποτέ. Δεν είναι προεκλογική περίοδος και ως εκ τούτου δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα, αλλά δεν είναι λίγο οι προτιμήσεις για τα δυο μεγάλα κόμματα να υπολείπονται αθροιστικά του 35% του εκλογικού σώματος.

Μα, θα αντιτείνει δικαίως κανείς τέτοιες δημοσκοπικές «στρακαστρούκες» ανύπαρκτων ή και υπαρκτών κομμάτων έσκασαν και στο παρελθόν, αλλά έσβησαν δίχως να αφήσουν τίποτα πίσω τους. Μια τέτοια στρακαστρούκα ήταν το ΔΗΚΚΙ του Τσοβόλα, που έγινε καπνός. Η Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά, που μια φορά κι έναν καιρό σάρωνε στις δημοσκοπήσεις, έφτασε ως το 8,7% σε επίπεδο ευρωεκλογών και μετά μπήκε σε διαδικασία συρρίκνωσης ώσπου εξαφανίστηκε. Το «κόμμα Αβραμόπουλου», που έδειχνε ικανό να αλλάξει το δικομματικό σκηνικό, αλλά που ουδέποτε δοκιμάστηκε σε πραγματικές εκλογές. Τελευταίο εμφαντικότατο παράδειγμα ήταν η δημοσκοπική άνοιξη του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεφούσκωσε άδοξα.

Μόνο που τότε υπήρχε ακόμα κοινωνία συγκροτημένη. Τότε, τα δυο κόμματα εξουσίας είχαν μηχανισμούς ικανούς να ελέγξουν μεγάλα τμήματα της εκλογικής βάσης. Τότε, δεν είχαν γκρεμιστεί τα πάντα στο ασφαλιστικό και στον εργασιακό τομέα.

Τώρα, κανείς δεν είναι βέβαιος για τίποτα. Μόνο μια βεβαιότητα υπάρχει. Ότι πρέπει να αλλάξουν όλα εκ βάθρων. Αυτός ο άνεμος αλλαγής και ανατροπής που πνέει σε όλο και μεγαλύτερη ένταση μοιάζει ικανός να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Αυτός ο άνεμος είναι που φυσάει ούριος τα πανιά των υπό δημιουργία κομμάτων υπό τον Φώτη Κουβέλη και τη Ντόρα Μπακογιάννη. Είναι ο ίδιος άνεμος που φυσούσε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν τον εκμεταλλεύτηκε και έριξε το σκαρί σε ξέρα.

Νίκος Σπιτσέρης

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Η επιβίωση του ΔΗΠΕΘΕ

Σε τούτη την εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο για το μέλλον του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας είναι απολύτως απαραίτητο να διασφαλιστεί πάση θυσία η ύπαρξή του. Να περάσει από το Δημοτικό Συμβούλιο πριν την 1η Ιουλίου η προγραμματική σύμβαση με το υπουργείο προκειμένου να διασφαλιστούν ακόμα και αυτά τα λίγα ψιχία των 155.000 ευρώ, που είναι βέβαιο ότι δεν αρκούν για να διασφαλίσουν στοιχειωδώς την ομαλή του λειτουργία. Αλλωστε, ούτε τα 200.000 ευρώ που επρόκειτο να δοθούν από το υπουργείο Πολιτισμού θα ήταν αρκετά. Αλλά σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία πρέπει να διασφαλιστούν πάση θυσία, όσα διαθέσιμα κονδύλια υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας να συνεχίσει να λειτουργεί έστω με τεχνητές αναπνοές. Εστω φυτοζωώντας. Ετσι, που όταν κάποια στιγμή περάσει η μπόρα να υπάρχει στην Καβάλα αυτό το "σπίτι" του θεάτρου. Μια εστία με λίγους επαγγελματίες, που θα μπορούν να συνεχίσουν να ασχολούνται με το θέατρο. Να στηρίζουν με το βεστιάριο του ΔΗΠΕΘΕ τις μαθητικές και γενικότερα τις ερασιτεχνικές παραστάσεις. Να κρατούν ανοιχτό το "μαγαζί". Για μια δυο-καλές παραστάσεις το χρόνο.

Υπάρχουν άνθρωποι του χώρου, που διαφωνούν οριζοντίως και καθέτως. Πιστεύουν ότι τούτες οι μεσοβέζικες καταστάσεις δεν αφορούν παρά ελάχιστους και εν τέλει αποπροσανατολίζουν αφού "η τέχνη ή είναι τέχνη ή είναι σκατά" κατά τον αφορισμό του σπουδαίου Ουρουγουανού συγγραφέα και δημοσιογράφου Εδουάρδο Γκαλεάνο. Χρήσιμες φωνές που δεν επιτρέπουν τον εφησυχασμό και τον συμβιβασμό με τη μετριότητα. Κρατούν σε εγρήγορση όσους ασχολούνται με το ΔΗΠΕΘΕ και τους υποχρεώνουν να κρατούν όσο γίνεται ψηλότερα τον πήχυ με αλχημείες έστω, αφού είναι βέβαιο ότι χωρίς χρήματα δεν μπορείς να κάνεις πολιτισμό.

Αλλά η πολιτική απόφαση που καλείται να πάρει άμεσα το Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας είναι δεδομένη. Το ζήτημα εν προκειμένω δεν είναι -δυστυχώς- η ποιότητα των παραστάσεων, δεν μπορεί να είναι υπό τέτοιες συνθήκες, αλλά η επιβίωση αυτού του μοντέλου των περιφερειακών θεάτρων, που πράγματι μπορεί να μην απέδωσαν αυτά που ενδεχομένως αναμενόταν, αλλά πρόσφεραν στην αποκέντρωση της θεατρικής παραγωγής. Κράτησαν τους θεατρόφιλους της επαρχίας "ζεστούς" χειμώνα-καλοκαίρι.

Δεν είναι λίγο. Είναι βέβαιο ότι απαιτούνται μεγάλες αλλαγές στο μοντέλο λειτουργίας και κυρίως χρήματα, αλλά αλλαγές επιδέχεται μόνο ένα μοντέλο, που βρίσκεται σε λειτουργία. Όταν πια αποσυρθεί είναι πολύ αργά για αλλαγές.

Νίκος Σπιτσέρης

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Απόλυτο αδιέξοδο

Η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν αποδέχθηκε την αντιπροσωπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα ήλεγχε προκαταρκτικά τη γενική κατάσταση της οικονομίας, προκειμένου να δοθεί λύση σε κρατικό χρέος 7,5 δισ. δολαρίων του Μπουένος Αϊρες προς τη "Λέσχη των Παρισίων" (ΗΠΑ, Ιαπωνία και ευρωπαϊκά κράτη δανειστές). "Θέλουμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος αυτό. Κάνουμε διάφορα σενάρια, αλλά σε κανένα δεν εμπλέκεται -προκαταρκτικά- το ΔΝΤ", δήλωσε χθες ο υπουργός της Οικονομίας, Αμάδο Μπουντού. Η "εχθρότητα" του Μπουένος Αϊρες προς το ΔΝΤ σχετίζεται με τον "κακό ρόλο" που το πρώτο εκτιμά ότι διαδραμάτισε το δεύτερο, όταν η χώρα υπήχθη στο ΔΝΤ μετά την "στάση πληρωμών" της του 2001. Επιπλέον, ο σύζυγος της προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ, Νέστορ, προκάτοχός της στο ύπατο αξίωμα, διέγραψε μονομερώς χρέος της χώρας προς το ΔΝΤ, από 9,5 δισ. δολάρια... Η συνέχεια θα δοθεί τώρα στο Τορόντο (η Αργεντινή ανήκει στην Ομάδα των "20"), όταν θα γίνει λόγος εκεί για συνολική μεταρρύθμιση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και των πολυμερών διεθνών οικονομικών οργανισμών.

Αλλωστε, στην Αργεντινή έχουν πολλούς λόγους να μην έχουν εμπιστοσύνη στις "αυθεντίες" και τις συνταγές του ΔΝΤ, που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη χρεωκοπία της χώρας το 2001. Αρχικά, η αυστηρή τήρηση των συνταγών του ΔΝΤ είχε ως συνέπεια την κατακόρυφη βελτίωση των οικονομικών δεικτών και τη μείωση χρεών και ελλειμμάτων. Αλλά τελικά όπως αποδείχθηκε η συνταγή της "δολαριοποίησης" του αργεντίνικου πέσο έγινε η θηλιά που έπνιξε την οικονομία της χώρας και την οδήγησε στην πτώχευση.

Στα καθ' ημάς από τις συνταγές των αξιωματούχων του ΔΝΤ και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης απουσιάζει η μέριμνα για τη μεσαία τάξη, που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο. Μόλις χθες οι εισαγωγείς αυτοκινήτων δήλωσαν ότι η κατακόρυφη μείωση των πωλήσεων συνεπάγεται απώλεια εσόδων για τον κρατικό κορβανά της τάξεως του 1 δισ. ευρώ. Δεν είναι μόνο ο τομέας του αυτοκινήτου. Η οικονομία και κυρίως ο κλάδος της οικοδομής, που όχι άδικα έχει χαρακτηριστεί η "ατμομηχανή" της οικονομίας έχει μπει στο ψυγείο.

Με τους μισθούς να μειώνονται, την ανεργία να αυξάνεται βδομάδα τη βδομάδα και τις τιμές να αυξάνονται διαρκώς, οι συνταγές των "ειδικών" του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που κυριαρχεί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρες αδιέξοδο.

Νίκος Σπιτσέρης

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Τους χαστουκίζει και απαιτεί σεβασμό

Δεν είναι συμπτωματικό. Το ΚΚΕ και η συνδικαλιστική του έκφραση πήραν την απόφαση να στραφούν ευθέως εναντίον της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, σε μια ύστατη προσπάθεια να τον αφυπνίσουν. Συνέβη με τα κρουαζιερόπλοια, όπου οι ξένοι επισκέπτες όφειλαν να αντιληφθούν το δίκιο του εργάτη. Συνέβη χθες με τα πλοία της γραμμής προς τις Κυκλάδες. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ απαγόρευσαν τον απόπλου, αδιαφορώντας εάν στρέφονταν εναντίον των πολιτών που ξεκινούσαν τις διακοπές τους, αλλά και των ταλαίπωρων επιχειρηματιών που τους περίμεναν. Όταν η κ. Παπαρήγα ρωτήθηκε, τόνισε ότι αυτοί που ταλαιπωρήθηκαν ήταν άνθρωποι που είχαν κοινά συμφέροντα με τους ναυτεργάτες. Άνθρωποι που μπορεί αύριο να μείνουν άνεργοι. Άρα όφειλαν να αντιληφθούν ότι ο αγώνας των ναυτεργατών γίνεται για το καλό τους και να σωπάσουν. Να χειροκροτήσουν τους αγωνιστές, που βγήκαν στους δρόμους για το κοινό καλό, αδιαφορώντας εάν στο μεταξύ έχαναν μια διανυκτέρευση από την άδεια μιας εβδομάδας που προγραμμάτιζαν καιρό.

Όχι, δεν ήταν κατά την κ. Παπαρήγα το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ που όφειλαν να μετρήσουν καλά ποιους βάζουν απέναντι. Ήταν οι απέναντι, οι πολίτες τους οποίους το κόμμα της καλεί στο δρόμο του αγώνα που όφειλαν να αντιληφθούν ότι ταλαιπωρούνται για το καλό τους. Έπρεπε να αντιληφθούν ότι χθες το ΠΑΜΕ απεργούσε για το καλό τους. Να το καταλάβουν πληρώνοντας το ανάλογο τίμημα.

Προχθές ήταν ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ από τον Εβρο, που κατηγόρησε τους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ ότι ξεπούλησαν τον αγώνα με την απόφασή τους για αναστολή της αποχής των βαθμολογητών των γραπτών των πανελλαδικών εξετάσεων. Προφανώς, κατά την εκτίμησή του όφειλαν να μην υποχωρήσουν. Να συνεχίσουν την αποχή επ' αόριστον, αδιαφορώντας εάν με τούτη την τακτική τους στρέφονταν ευθέως σε μετωπική σύγκρουση με τις χιλιάδες των μαθητών και των γονιών τους που αγωνιούσαν για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ώστε να ξέρουν τι θα πράξουν.

Παραβιάζοντας την πάγια αρχή του ΚΚΕ και της αριστεράς να συνάπτει κοινωνικές συμμαχίες. Να επιλέγει κάθε φορά μέτωπο. Αλλά αυτές οι αρχές αφορούσαν άλλο ΚΚΕ. Ένα κόμμα που και στην παρανομία ακόμα στόχευε στις πλατιές μάζες. Στον πολύ κόσμο. Το κόμμα της κ. Παπαρήγα και της κ. Κανέλλη έχει μεταλλαχθεί σε ένα αριστερίστικο -ενίοτε εθνικιστικό- μόρφωμα, που απαξιεί να νοιαστεί για τους πολλούς.

Τους χαστουκίζει και απαιτεί σεβασμό. Για το καλό τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το δικαίωμα στην εργασία και τη ζωή

Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι αντιδράσεις από την παρατήρηση του δημάρχου Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για την ανοχή που τόσα χρόνια δείχναμε στη μόλυνση του περιβάλλοντος που προκαλούσε η ΒΦΛ χάριν των θέσεων εργασίας που πρόσφερε ως αντιστάθμισμα η λειτουργία της, ήρθαν οι αγωνιζόμενοι ιδιοκτήτες φορτηγών, που πλήττονται από την άτεγκτη στάση της νέας διοίκησης όσον αφορά το ύψος των κομίστρων να επαναλάβουν το ίδιο απαράδεκτο επιχείρημα. Σε μια ξαφνική επίδειξη κυνισμού, που έρχεται ως αντίδραση στην πολιτική της νέας διοίκησης της εταιρείας. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι επιχειρήματα αυτού του τύπου εκτός από γελοία είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Διότι, ο δήμαρχος σε πρώτη φάση και οι φορτηγατζήδες σε δεύτερη, ομολόγησαν σε μιαν έξαρση κυνισμού ότι επί τόσα χρόνια εξέθεταν εν γνώσει τους τα παιδιά τους στη ρύπανση χάριν των θέσεων εργασίας. Με άλλα λόγια εγκληματούσαν εν γνώσει τους, θυσιάζοντας το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών, αλλά και το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν οι γενιές του μέλλοντος. Αν έτσι είναι, τότε δεν είναι η ΒΦΛ που πρέπει να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αλλά όλοι εμείς που τόσα χρόνια σιωπούσαμε. Ολοι όσοι επί δεκαετίες βάφτιζαν τους ρύπους που εξέπεμπε η Βιομηχανία κολόνιες, χάριν της τοπικής οικονομίας. Θαρρείς η οικονομία και η δημόσια υγεία μπορεί ποτέ να είναι έννοιες αντικρουόμενες.

Μόνο που δεν είναι έτσι. Αυτές οι ατυχέστατες δηλώσεις δεν περιγράφουν τη στάση που τήρησε η τοπική κοινωνία στο σύνολό τους. Καταρχήν, δεν καμώνονταν όλοι πως η ΒΦΛ εξέπεμπε αιθέρια έλαια. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ασκούσαν σκληρή κριτική και για την απόρριψη του φωσφογύψου στους λόφους που δημιουργήθηκαν έξω από το εργοστάσιο και για τις ελλείψεις του εργοστασίου σε αντιρρυπαντική τεχνολογία. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που προς τιμήν τους, δεν δίσταζαν να καταγγείλουν την ΒΦΛ και να ασκήσουν πιέσεις για να σέβεται το περιβάλλον, δίχως να απαιτούν το κλείσιμο του εργοστασίου, αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας.

Ετσι συμβαίνει στη ζωή και στην πραγματική κοινωνία. Ζητήματα όπως αυτά του τρόπου λειτουργίας της ΒΦΛ βρίσκονται σε μια δυναμική διαδικασία πιέσεων, υποχωρήσεων, διαλόγου και συναινέσεων, που προχωρά τα πράγματα προς τα μπρος. Ετσι, που η πασιφανής αναγκαιότητα διατήρησης των θέσεων εργασίας, όχι μόνο στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, αλλά διαχρονικά, να μην έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δικαίωμα στη ζωή. Διότι εν τέλει αυτή είναι στην ουσία της η έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος.

Το ιερό και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα στη ζωή.

Νίκος Σπιτσέρης

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Τέχνη κάνουν οι άνθρωποι

Το ζήτημα της παντελούς έλλειψης μέτρων αντιχαλαζικής προστασίας έθεσε ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου του Δήμου Ορφανού Κώστας Παπαμερής, με αφορμή τις μεγάλες ζημιές που υπέστησαν οι αγρότες της περιοχής από τη χαλαζόπτωση του Σαββατοκύριακου. Αλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που το αγρόκτημα του δήμου Ορφανού πλήττεται από χαλαζόπτωση. Τα δυο προηγούμενα χρόνια, η αγροτική παραγωγή υπέστη πολύ μεγάλες ζημιές και οι αγρότες έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να αποζημιωθούν. Πίεσαν με κάθε πρόσφορο μέσο τους κυβερνώντες ώστε να καταβληθούν οι αποζημιώσεις στο ύψος που αξίωναν και στον κατάλληλο χρόνο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Παράλληλα, όμως είχαν θέσει και το ζήτημα της αντιχαλαζικής προστασίας. Της δημιουργίας της απαραίτητης υποδομής για να προλαμβάνεται η καταστροφή. Λύσεις υπάρχουν. Τις ξέρουν και οι αγρότες και οι κρατούντες.

Αλλά παρά τις αλλεπάλληλες καταστροφές, ουδέν συνέβη. Το αίτημα περί την αντιχαλαζική προστασία των αγροκτημάτων της περιοχής ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όπως κατά παράδοση συμβαίνει σε τούτη τη χώρα. Μια παράδοση, που τηρείται με ευλαβική προσοχή στα κυβερνητικά κλιμάκια. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η προχειρότητα και η παντελής απουσία πρόβλεψης, σχεδιασμού, δημιουργίας υποδομής για την αποτροπή της εκδήλωσης των προβλημάτων, μένει πάντα ίδια.

Αλλωστε, δεν είναι και άσχημο το επαναλαμβανόμενο σκηνικό. Εχει ένα ενδιαφέρον. Καταρχήν είναι οι φωνές απόγνωσης των αγροτών, που επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ανώτερης αρχής, που ασχολείται με τα προβλήματά τους. Μετά είναι οι επισκέψεις των βουλευτών στα αγροκτήματα. Μια εξαιρετική ευκαιρία για να θυμηθούν άπαντες ότι δεν αρνούνται την ταπεινή καταγωγή τους, ούτε μεγαλοπιάστηκαν άμα τη εκλογή τους. Εκεί. Με σπορ ντύσιμο, τσαλαβουτούν στα λασπωμένα αγροκτήματα και κάνουν πρωτότυπες δηλώσεις του τύπου "οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες" και "είμαι στο πλευρό των αγροτών και υπόσχομαι να αγωνιστώ μέχρι την τελική τους δικαίωση".

Κανείς δεν ασχολείται με τις ευθύνες όσων όφειλαν να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα για να προληφθεί το κακό. Αλλωστε, οι ευθύνες δεν είναι το κατάλληλο φόντο για καλή φωτογράφιση. Πολύ περισσότερο για τηλεοπτικό γύρισμα.

Δεν κάνουν πολιτική. Τέχνη κάνουν οι άνθρωποι.

Νίκος Σπιτσέρης

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Η Θάσος και η Natura

"Η Βιομηχανία της Θάσου είναι ο τουρισμός. Σε αυτή έχει συμφέροντα έμμεσα η άμεσα το 85% των κατοίκων. Τα σχέδια των βιομηχάνων για μετατροπή της σε ένα απέραντο λατομείο δεν θα περάσουν. Η Θάσος έχει τοπία καταπληκτικής ομορφιάς και μια σειρά οικοσυστημάτων μεγάλης αξίας για την βιοποικιλότητα. Η Σαμοθράκη εντάχθηκε όλη στο Natura, ενώ σχεδόν όλα τα Ελληνικά νησιά έχουν μεγάλες περιοχές προστασίας. Μέσα στην νέα ΖΕΠ κρύβεται η άγνωστη Θάσος που θα αγαπηθεί από ντόπιους και ξένους. Αν προσέξουμε το νησί και δεν το καταστρέψουμε, όσο περνούν τα χρόνια τόσο η αξία του στο τουριστικό χρηματιστήριο θα αυξάνει και τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα πάνω σε αυτό θα έχουν να ελπίζουν σε ένα μέλλον καλύτερο από τα κομπρεσέρ και τα φορτηγά των λατομείων".

Ετσι τελειώνει η δικαίως οργισμένη ανακοίνωση της Περιβαλλοντικής Κίνησης Θάσου για την παρέμβαση του Σάββα Εμινίδη στη Βουλή κατά της ένταξης του νησιού στη συνθήκη Natura. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δίχως να κάνει τον κόπο να προσεγγίσει το θέμα με τη σοβαρότητα που απαιτούν οι καιροί, έσπευσε να υιοθετήσει άκριτα τις κινδυνολογίες περί των συνεπειών που θα έχει αυτή η εξέλιξη για το νησί, κάνοντας λόγο ακόμα και για απαγόρευση της μελισσοκομίας. Αυτής της πανάρχαιας ενασχόλησης του ανθρώπου, που όχι μόνο δεν βλάπτει το περιβάλλον, αλλά αντίθετα συμβάλλει καταλυτικά στην επικονίαση δέντρων και λουλουδιών.

Εν προκειμένω, το μείζον πρόβλημα δεν είναι καταφανώς η ένταξη της Θάσου σε καθεστώς προστατευόμενων περιοχών, ούτε καν η καταφανώς ατυχής παρέμβαση του βουλευτή. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Εμινίδης, παρά το νεαρό της ηλικίας, λειτούργησε με όλα τα παλαιοκομματικά βαρίδια της μεταπολίτευσης. Μόνο που αυτή η εποχή, που έχει οδηγήσει τη χώρα στη χρεωκοπία, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πολίτες και πολιτικοί οφείλουν να αντιληφθούν ότι η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι μια πομφόλυγα για ρομαντικούς, αλλά βασικός πυλώνας της αναπτυξιακής προοπτικής ενός τόπου.

Πολλώ δε μάλλον, ενός τόπου όπως η Θάσος, που στηρίζεται κατά 85% στον τουρισμό. Σε έναν τέτοιο τόπο, όλες οι δραστηριότητες, της εξόρυξης μαρμάρων συμπεριλαμβανομένης, πρέπει να συνδέονται με την τουριστική προοπτική. Να λειτουργούν συμπληρωματικά. Προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας. Γίνεται. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση.

Μα και πολιτικοί ικανοί να στέκονται με γνώση, παρρησία και φαντασία στις προκλήσεις των καιρών.

Νίκος Σπιτσέρης

Ανούσιες εσωκομματικές κόντρες

Ο αγώνας αλληλοεξόντωσης στον οποίο έχουν αποδυθεί στελέχη της Ν.Δ. ενόψει των εκλογών στο δήμο Καβάλας δεν είναι απλά το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν στον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή. Είναι η επιβεβαίωση του κανόνα, βάσει του οποίου ο δήμαρχος της μιας θητείας είναι το μεγάλο φαβορί για τη δεύτερη συναπτή. "Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις τον δήμο Καβάλας", έλεγε χθες απογοητευμένο στέλεχος της Ν.Δ. περικλείοντας σε μια φράση όλη την αλήθεια αυτής της κόντρας των "γαλάζιων". Εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράλογο. Mα δεν είναι. Αλλωστε, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και ανάλογες συμπεριφορές έχουν συμβεί κατ' επανάληψη στο παρελθόν και στο δήμο Καβάλας και σε άλλους δήμους και νομαρχίες. Όταν ο εν ενεργεία δήμαρχος ανήκει στη Ν.Δ., οι πρωταγωνιστές του ενδοπαραταξιακού σπαραγμού ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ όταν ο δήμαρχος ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, όπως στην προκειμένη περίπτωση, "σκοτώνονται" στη Ν.Δ.

Η αλήθεια, που δεν λέγεται, είναι ότι σε επίπεδο στελεχικού δυναμικού, ελάχιστοι στη Ν.Δ. θα ήθελαν να δουν τον Καλλιοντζή ή τον Καλαντζή ή όποιον άλλο να κερδίζει τον δήμο της Καβάλας και αυτομάτως να διεκδικεί τα πρωτεία στον εσωκομματικό ανταγωνισμό. Προτιμούν να έχουν να κάνουν με τον Σιμιτσή, παρά με κάποιον που αύριο μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στα μελλοντικά πολιτικά σχέδιά τους. Μόνο που στο μεταξύ αυτά τα παιχνίδια δεν αγγίζουν την ευρισκόμενη στα όρια της κατάθλιψης κοινωνία. Απλά ενισχύουν την απαξίωση της πολιτικής στη συνείδηση του κόσμου, που συνειδητοποιεί κάθε μέρα που περνά ότι αυτού του τύπου οι αντιπαραθέσεις δε γίνονται με κριτήριο το κοινό καλό.

Οι αντιπαραθέσεις του Καλλιοντζή και του Καλαντζή εν προκειμένω, οι ντρίμπλες και τα κολπάκια προς άγραν εντυπώσεων δεν εδράζονται σε διαφωνίες πολιτικές, που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την αυτοδιοίκηση και τα προβλήματα ετούτου του έρμου τόπου. Είναι οι αντιπαλότητες επί προσωπικού, που έχουν δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου και ουδένα άλλον αφορούν πλην των άμεσα ενδιαφερομένων.

Νίκος Σπιτσέρης

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

DDT και οικολογία

Στο πλέον εμφαντικό παράδειγμα της θεωρίας του χάους, σύμφωνα με το οποίο το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Βραζιλία, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Ιαπωνία, παραπέμπει η περίπτωση της απαγόρευσης του DDT. Τέσσερις δεκαετίες μετά από την επιτυχία των οικολόγων ακτιβιστών, το θέμα έρχεται στην επικαιρότητα με τη βαρύτατη κατηγορία ότι οι οικολογικές ευαισθησίες των χορτάτων Αμερικανών και Ευρωπαίων σκοτώνουν ένα παιδί κάθε 45 δευτερόλεπτα από μαλάρια στην Αφρική. Η υπόθεση έχει ως εξής. Το DDT απαγορεύτηκε το 1972 στην Αμερική μετά από μακρόχρονους αγώνες μιας ομάδας δικηγόρων και επιστημόνων που είχαν συγκροτήσει το EDF (Environmental Defense Fund). Το δικαστήριο δέχθηκε ότι το εντομοκτόνο που τότε μονοπωλούσε την αγορά δηλητηριάζει την άγρια φύση και τον άνθρωπο. Μάλιστα, βαρύνοντα ρόλο στην απόφαση εκείνη έπαιξε η παρατήρηση επιστημόνων ότι τα αυγά γερακιών και άλλων άγριων πουλιών της Καλιφόρνιας, στα οποία ανιχνευόταν DDT σε αυξημένα επίπεδα, είχαν συχνά πιο λεπτό τσόφλι. Ακολούθησε ομοβροντία απαγορεύσεων και σταδιακή αποκαθήλωση του DDT, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Η βιομηχανία στράφηκε στην ανακάλυψη εναλλακτικών (και ακριβότερων) λύσεων.

Το 2006 ο συγγραφέας Michael Crichton στο βιβλίο του, "Κράτος του φόβου", που γνώρισε πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία υποστήριξε ότι "η απαγόρευση του DDT σκότωσε περισσότερους ανθρώπους από τον Χίτλερ". Υποστήριξε ότι εξαιτίας της απαγόρευσης του πλέον αποτελεσματικού και φτηνού εντομοκτόνου για την αντιμετώπισης της ελονοσίας και όχι μόνον κάθε χρόνο πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι, συνήθως παιδιά. Μα δεν είναι μόνο ο Crichton. Ο Ιάπωνας γιατρός και ειδικός στη δημόσια υγεία Arata Kochi, διευθυντής του προγράμματος κατά της ελονοσίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκλιπαρεί τους πλούσιους ακτιβιστές της οικολογίας: "Βοηθήστε να σώσουμε τα μωρά της Αφρικής, όπως βοηθάτε να σωθεί το περιβάλλον". Ο Robert Gwadz, του National Institute of Health, στις ΗΠΑ ανέλαβε να κάνει τον επίσημο μακάβριο απολογισμό του οικολογικού ακτιβισμού: "Η απαγόρευση του DDT μπορεί να έχει σκοτώσει 20 εκατομμύρια παιδιά".

Το μεγάλο πλεονέκτημα του DDT είναι ότι είναι φτηνό και το πλέον αποτελεσματικό ιδίως στους οικιακούς ψεκασμούς. Αλλά οι φτωχές χώρες δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ψεκασμούς δίχως τη βοήθεια των δυτικών, που δεν τολμούν να επιδοτήσουν την αγορά DDT, υπό τον φόβο των αντιδράσεων του οικολογικού κινήματος.

Νίκος Σπιτσέρης

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Ο μάγος και ο Δαβίδ

Αρκεί μια στιγμή ποδοσφαιρικής μαγείας σαν το υπέροχο γκολ του Βραζιλιάνου Μαϊκόν από τη γραμμή του άουτ για να αποζημιώσει τους λάτρεις της στρογγυλής θεάς ανά την υφήλιο. Αυτός ο "δαίμονας" έκανε αυτό που ελάχιστοι θα έκαναν στη θέση του. Αντί να σεντράρει, σουτάρισε στην κλειστή γωνία του εμβρόντητου βορειοκορεάτη τερματοφύλακα και άνοιξε με ιδανικό τρόπο το χορό των γκολ για τη Βραζιλία. Σε μια στιγμή ποδοσφαιρικού μεγαλείου ακινητοποίησε θαρρείς το χρόνο. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου ετούτος ο καλλιτέχνης της μπάλας έβγαλε θαρρείς διαβήτες και μοιρογνωμόνια, κατάστρωσε ολόκληρο σχέδιο αιφνιδιασμού του αντιπάλου και το εκτέλεσε στην εντέλεια. Αψογα. Με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Μέσα σε μόνο μια στιγμή κατάφερε να κάνει όσους υπολογισμούς θα έκαναν στη θέση του μια ντουζίνα ατάλαντοι χαρτογιακάδες. Δεν ήταν τυχαίο. Προηγήθηκαν ατέλειωτες ώρες προπονήσεων με τη μπάλα και χωρίς αυτήν. Ωρες μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθεί τα κατορθώματα των ινδαλμάτων του. Του Πελέ, του Μαραντόνα, του Ζιντάν, του Γκαρίντσα. Ωσπου έφτασε η στιγμή να κατακτήσει κι αυτός το δικό του Εβερεστ. Να βάλει ένα γκολ από αυτά που μένουν χαραγμένα στη μνήμη κάθε ποδοσφαιρόφιλου.

Σε έναν αγώνα, που δεν ξεχώρισε μόνο για αυτό το υπέροχο γκολ, αλλά και γιατί αποτέλεσε μια επανάληψη μιας αναμέτρησης Δαβίδ και Γολιάθ, τέτοια που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει. Η υπερομάδα της Βραζιλίας με τα ακριβοπληρωμένα αστέρια της δεν μπορούσε για ένα ημίχρονο να διασπάσει την καλοστημένη αμυντική διάταξη των παντελώς άγνωστων Βορειοκορεατών, με τις ελάχιστες παραστάσεις σε διεθνές επίπεδο. Αυτής της καλογυμνασμένης μεν, αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων ομάδας, που μάλιστα αφού δέχθηκε και δεύτερο γκολ σε μια ακόμα υποδειγματική βραζιλιάνικη επίθεση βγήκε μπροστά και κατάφερε να μειώσει το σκορ σε 2-1. Δεν τα κατάφερε τελικά. Ο Γολιάθ κέρδισε.

Μα λίγες ώρες αργότερα, χθες το απόγευμα, ήταν η σειρά του Δαβίδ να ζυγίσει τη σφενδόνα και να κατανικήσει τον Γολιάθ. Ηταν η Ελβετία του σπουδαίου Γερμανού προπονητή Οτμαρ Χίτσφελντ, που νίκησε καθαρά και δίκαια την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, κάνοντας την πρώτη μεγάλη έκπληξη στο Μουντιάλ. Οι εικαστικές παρεμβάσεις των Βραζιλιάνων, η φρέσκια νεανική Γερμανία, οι πάντα κομψοί Ατζούρι που ξεκίνησαν κατά παράδοση με αγκομαχητά και η Αργεντική του Μέσι και του μέγιστου Μαραντόνα, που δεν κρύβει πως δε χωρά σε κοστούμια, υπόσχονται συγκινήσεις και ανατροπές. Η γιορτή έχει ξεκινήσει.

Νίκος Σπιτσέρης

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Επικίνδυνο παιχνίδι

Αυτό που συμβαίνει στα Νοσοκομεία ετούτη την περίοδο είναι υπεράνω περιγραφής. Δεν υπάρχουν γάζες και ασπιρίνες, ασκοί για την αιμοδοσία, υλικά για λαπαροσκοπικές μεθόδους, με αποτέλεσμα οι γιατροί να υποχρεώνονται να κάνουν επεμβάσεις για αφαίρεση χολής με ανοιχτό χειρουργείο. Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης είναι η περίπτωση μιας 30χρονης γυναίκας από τη Χαλκιδική που κινδυνεύει να μείνει παράλυτη επειδή στο "Ιπποκράτειο", το μεγαλύτερο νοσοκομείο των Βαλκανίων, δεν είχαν τα απαραίτητα υλικά για σπονδυλοδεσία και ορθοπαιδικά εμφυτεύματα για την αποκατάσταση των καταγμάτων που υπέστη στη λεκάνη και τα κάτω άκρα, λόγω πτώσης από τον 4ο όροφο οικοδομής. Τα υλικά βρέθηκαν έπειτα από αγώνα δρόμου και ένα μαραθώνιο τηλεφωνημάτων από Νοσοκομείο σε Νοσοκομείο, όπως κατά κανόνα συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, αλλά στο μεταξύ χάθηκε πολύτιμος χρόνος που μπορεί να αποβεί μοιραίος.

Η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ωστόσο επιμένει στη μετωπική της κόντρα με τους προμηθευτές, τονίζοντας ότι το "πάρτυ στο χώρο της υγείας έχει τελειώσει". Δεν έχει άδικο. Είναι αλήθεια ότι οι προμηθευτές εξελίχθηκαν συν τω χρόνω στους "νταβατζήδες" της δημόσιας υγείας. Είναι αλήθεια ότι πολλά φαρμακευτικά και παραφαρμακευτικά υλικά πωλούνταν στα ελληνικά Νοσοκομεία σε τιμές πολλαπλάσιες από αυτές σε άλλες χώρες! Μιλάμε για τα ίδια υλικά. Πρόκειται για άλλο ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της διαφθοράς και της κατασπατάλησης, που καλούμαστε τώρα όλοι να πληρώσουμε.

Οπότε ορθώς πράττει η υπουργός Υγείας. Καλά κάνει και δε βάζει νερό στο κρασί της. Οντως ήταν πια καιρός να τελειώσει το πάρτυ.

Μόνο, που αυτό δεν θα έπρεπε επ' ουδενί να γίνει εις βάρος της δημόσιας υγείας. Καμμιά πολιτική απόφαση όσο επιβεβλημένη και σωστή κατά βάση κι αν είναι δεν μπορεί να στερεί από μια 30χρονη γυναίκα τη δυνατότητα να μη μείνει ανάπηρη. Δεν μπορεί να απαγορεύει στους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους. Άρα, η κ. Ξενογιαννακοπούλου όφειλε πριν την κόντρα της με τους προμηθευτές να αναζητήσει εναλλακτική λύση. Να φροντίσει να προμηθευτεί το απαραίτητο για τη λειτουργία των Νοσοκομείων υλικό από την Κύπρο για παράδειγμα και μετά να κηρύξει τον ανένδοτο αγώνα στους προμηθευτές.

Δεν έχει κανένα δικαίωμα να παίζει με τις ανθρώπινες ζωές. Ούτε να λειτουργεί στην πράξη ως ατζέντης των ιδιωτικών συμφερόντων στον τομέα της υγείας δια της κατασυκοφάντησης των δημόσιων Νοσοκομείων.

Νίκος Σπιτσέρης

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Είναι η οικονομία ανόητε

Η επικράτηση του κόμματος των Φλαμανδών αυτονομιστών στις εκλογές του Βελγίου είναι μαχαιριά στην καρδιά της Ευρώπης. Αντί της πορείας ενοποίησης και δημιουργίας μιας μεγάλης Ευρώπης, ικανής να σταθεί με αξιώσεις στο διεθνή ανταγωνισμό απέναντι στην Αμερική και την Κίνα, μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης και της ευημερίας, οι ευρωπαίοι μοιάζει να γυρνούν στο 19ο αιώνα, στην εποχή της δημιουργίας των σύγχρονων ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, για να "διορθώσουν" την ιστορία. Εν προκειμένω, οι πλούσιοι ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί του Βορρά διεκδικούν βελούδινο διαζύγιο από τους φτωχότερους γαλλόφωνους Βαλόνους του νότου, δοκιμάζοντας τα όρια της αντοχής του κράτους, που δημιουργήθηκε 177 χρόνια πριν ως ένα πείραμα ειρηνικής συνύπαρξης δυο κοινοτήτων, που στόχο είχε να περιορίσει τις ηγεμονικές βλέψεις της Γαλλίας μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Οι συνέπειες του αποκαλούμενου και "διαζυγίου της πραλίνας" στη χώρα όπου εδρεύει η Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν είναι εύκολο να αποτιμηθούν, αλλά είναι βέβαιο πως στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα τονώσουν τα αυτονομιστικά κινήματα Βάσκων και Καταλανών στην Ισπανία, τον αγώνα των Ιρλανδών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Θα έχουν αντίκτυπο στην αντίθεση αναπτυγμένου βιομηχανικού βορρά και υποβαθμισμένου νότου στην Ιταλία, που υποβόσκει από την εποχή της συγκρότησής της. Οι εξελίξεις έχουν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό δεδομένου ότι συμβαίνουν στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά το κυριότερο είναι πως θέτουν επιτακτικά το ζήτημα της ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ενωσης.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οσο συντηρούνται και μάλιστα επιτείνονται οι διαφορές μεταξύ πλούσιων Γερμανών και φτωχών Ελλήνων, ισχυρών οικονομικά Ολλανδών και εξαθλιωμένων ένεκα των οικονομικών συνταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ούγγρων, θα ενισχύονται οι τάσεις αυτονόμησης και διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διότι ναι μεν τα αυτονομιστικά κινήματα έχουν ιστορική και πολιτισμική βάση, αλλά ενισχύονται ή αποδυναμώνονται στη βάση της οικονομίας. "Είναι η οικονομία ανόητε", θα μπορούσε κάποιος να πει στους μετριοτάτου αναστήματος πολιτικούς ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών, που αποδεικνύονται ανίκανοι να διαχειριστούν το όραμα μιας Ευρώπης δίχως σύνορα.

Τούτο είναι το στοίχημα για τα κουστουμαρισμένα "γκόλντεν μπόις" των Βρυξελλών και όχι οι ενημερωτικές καμπάνιες στις οποίες αναλώνονται τάχατες για την ενίσχυση του ξεθωριασμένου οράματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρόν για μια ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση δεξιάς-αριστεράς στις σύγχρονες προκλήσεις των καιρών.

Νίκος Σπιτσέρης

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Μέσα από τις στάχτες

Οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού βρίσκονται σε ανοιχτή επικοινωνία με οικολόγους και δυσαρεστημένους του σοσιαλιστικού χώρου για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα της δημοκρατικής-μεταρρυθμιστικής αριστεράς, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη επισπεύδει τις διαδικασίες δημιουργίας ενός νέου φιλελεύθερου δεξιού κόμματος. Δεν είναι τυχαίο. Είναι η οξύτητα των προβλημάτων και η αδυναμία του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος να τα διαχειριστεί, που δημιουργούν αυτές τις φυγόκεντρες τάσεις. Μόνο εύκολη δεν είναι η αποστολή τους. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο, που -με μοναδική εξαίρεση το εθνικιστικό μόρφωμα του Καρατζαφέρη, που φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει- μεταπολιτευτικά όλες οι προσπάθειες δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων απέτυχαν. Ισως όμως όντως ζούμε την απαρχή μιας "νέας μεταπολίτευσης". Μιας εκ βάθρων αλλαγής του πολιτικού συστήματος, που πια έχει ξεπεράσει τα όριά του. Το "μοντέλο" των δυο μεγάλων κομμάτων που νέμονται την εξουσία και διαπλέκονται συστηματικά με τους μιντιοκράτες-εργολάβους δεν αντέχει πια. Η ψυχρή ομολογία Μαντέλη, που τάχατες συγκλόνισε τους πάντες θαρρείς και ειπώθηκε κάτι πρωτοφανές, ίσως σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Αλλά το αδιέξοδο δεν αφορά μόνο την κεντρική πολιτική σκηνή. Αφορά και το συνδικαλισμό, που στην Καβάλα εκπροσωπείται από το ΕΥΚ του Τιάκα και πανελλαδικά από στελέχη, που στόχο έχουν την κατάληψη υπουργικών θώκων. Αφορά τις συνεταιριστικές οργανώσεις, που όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις αδυνατούν να εκφράσουν τα αιτήματα και τις ανάγκες αυτών που εκπροσωπούν.

Σε τούτες τις συνθήκες, με την ελληνική κοινωνία σε κατάσταση αποσύνθεσης, νέα σχήματα και νέα πρόσωπα θα κληθούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Να καλύψουν το πολιτικό κενό. Να συνεγείρουν πολίτες πλήρως απογοητευμένους και οργισμένους. Η επιτυχία των ανανεωτικών του ΣΥΝ και των συμμάχων τους και της κ. Μπακογιάννη δεν είναι καθόλου βέβαιη. Αλλά ακόμα και αν αυτά τα δυο εγχειρήματα αποτύχουν είναι βέβαιο ότι νέα πολιτικά υποκείμενα θα δώσουν τις απαντήσεις.

Συνέβη πριν από χρόνια στην Τουρκία, όταν μέσα από τις στάχτες δημιουργήθηκε το κόμμα του Ερντογάν, που τώρα κυριαρχεί. Συνέβη στην Πορτογαλία πρόσφατα όταν περίπου εκ του μηδενός δημιουργήθηκε ένας νέος πολιτικός πόλος στην αριστερά, που σε χρόνο ρεκόρ έφτασε σε διψήφια ποσοστά. Συνέβη στην Ουγγαρία όπου το σοσιαλιστικό κόμμα που εφάρμοσε πιστά τις εντολές του ΔΝΤ καταβαραθρώθηκε από το 44% στο 19%.

Στην Ουγγαρία, οι οργισμένοι πολίτες στράφηκαν στην ακροδεξιά. Εδώ;

Νίκος Σπιτσέρης

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Καλλιοντζής εναντίον Σιμιτσή

Ο κύβος έχει πια ριφθεί. Στις εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου ο νομάρχης Θόδωρος Καλλιοντζής θα διεκδικήσει το αξίωμα του δημάρχου στο νέο δήμο που συγκροτείται από τους δήμους Καβάλας και Φιλίππων απέναντι από τον Κωστή Σιμιτσή. Άλλωστε, δεν έχει εναλλακτικές επιλογές. Η Νέα Δημοκρατία, κατά κράτος ηττημένη και ταχέως συρρικνούμενη, δεν μπορεί να προσδοκά σε κάτι περισσότερο από τη μία έδρα που έλαβε στις προηγούμενες εθνικές εκλογές. Μια έδρα, που θα διεκδικήσουν μέχρις εσχάτων ο μοναδικός βουλευτής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εκλογική περιφέρεια Καβάλας Νίκος Παναγιωτόπουλος και ο πρώην βουλευτής και υπουργός Γιώργος Καλαντζής που έχει δηλώσει αποφασισμένος να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, αδιαφορώντας για τις κομματικές σειρήνες που τον καλούν επίμονα να θέσει υποψηφιότητα στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Αρα ο Καλλιοντζής δεν έχει άλλη επιλογή: Σπεύδει να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την πορεία του στο δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης τα τελευταία 12 χρόνια, προκειμένου να μη βρεθεί πρόωρα στη γωνία, ως "χρυσή" εφεδρεία. Αλλά ο δρόμος μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένος. Όχι μόνο γιατί ο Στάθης Εριφυλλίδης επιμένει στην υποψηφιότητά του, αλλά και γιατί εκτός από φίλους, ο Καλλιοντζής έκανε και ουκ ολίγους εχθρούς στην πορεία του, που είναι βέβαιο πως θα τον περιμένουν στη γωνία.

Στην αντίπερα όχθη, ο νυν δήμαρχος Καβάλας Κωστής Σιμιτσής ναι μεν κατέρχεται στις εκλογές με τον αέρα του εν ενεργεία δημάρχου και τη στήριξη του κυβερνώντος κόμματος, η απήχηση του οποίου μπορεί να είναι και διπλάσια της Ν.Δ. παρά τη φθορά λόγω της πρωτοφανούς λιτότητας και του ΔΝΤ, αλλά αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα συσπείρωσης του χώρου που τον ανέδειξε. Οι Αρης Βέρρος και Κώστας Κουνάκος το δηλώνουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι στο ΠΑΣΟΚ, που δε βρίσκουν λόγους να υποστηρίξουν με θέρμη τον προεκλογικό του αγώνα.

Το κοινό πλεονέκτημα των δυο αντιπάλων στις εκλογές του Νοεμβρίου είναι ότι έχουν βάσιμες ελπίδες διεμβολισμού του αντιπάλου στρατοπέδου και φανερής ή αφανούς στήριξης από δυσαρεστημένους αντιπάλους της άλλης παράταξης. Το κοινό τους μειονέκτημα είναι ότι αντιμετωπίζουν τα μεγαλύτερα προβλήματα αποδοχής εντός των τειχών. Στη δεύτερη Κυριακή το πλεονέκτημα το έχει σαφώς ο Σιμιτσής λόγω γειτνίασης με την αριστερά. Αρκούν όμως δυο τρία ακόμα επικοινωνιακά χαρακίρια σαν αυτό με την επιστολή του στη διοίκηση της ΒΦΛ για να το χάσει.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε τούτη την αναμέτρηση δεν πρόκειται να πλήξουμε.

Νίκος Σπιτσέρης

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Θέμα προτεραιοτήτων

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει καθημερινά εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Από τον κίνδυνο της χρεωκοπίας, τον οποίο φροντίζουν να πολλαπλασιάζουν καθημερινώς τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια, μέχρι την αναγκαιότητα της πλήρους ανασύνταξης του δημοσίου τομέα. Του δημόσιου τομέα, που είναι πολυδάπανος, φαύλος, αναποτελεσματικός και παγιδευμένος στη μέγγενη μεγαλοεργολαβικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Μια αντικειμενικά δύσκολη αποστολή, που δεν αντιμετωπίζεται με τσιτάτα και τηλεοπτικές ατάκες του ποδαριού, στα οποία συχνά καταφεύγουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ούτε όμως και με την προχειρότητα, που επιδεικνύουν τα κυβερνητικά στελέχη, τα οποία συχνά δίδουν την εντύπωση και στον πλέον καλόπιστο παρατηρητή ότι αυτοσχεδιάζουν, στο ίδιο μοτίβο με τους προκατόχους τους. Μόνο που η άσκηση πολιτικής δεν είναι ούτε τζαζ, ούτε ρεμπέτικα. Περιθώρια αυτοσχεδιασμού δεν υπάρχουν. Αυτό που απαιτείται είναι ολοκληρωμένος σχεδιασμός με σαφείς και προκαθορισμένους στόχους, που θα ελέγχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Μόνο έτσι μπορεί να βγει η χώρα από το τέλμα.

Τελευταίο παράδειγμα απαράδεκτης προχειρότητας τα "σχέδια" για έναν "Καλλικράτη" στη δημόσια υγεία. Η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου έκανε λόγο για μια "νέα αρχιτεκτονική των δομών Υγείας, σύμφωνα με τον νέο υγειονομικό χάρτη, που προκύπτει από το πρόγραμμα Καλλικράτης" και ήδη άρχισαν να κυκλοφορούν σενάρια περί το ενδεχόμενο διοικητικής ενοποίησης των νοσοκομείων της περιφέρειας είτε ανά ζεύγη (Καβάλας-Δράμας, Ξάνθης-Κομοτηνής), είτε σε μια προοπτική δημιουργίας δυο μεγάλων σύγχρονων νοσοκομείων, ένα για Καβάλα-Δράμα-Ξάνθη και ένα σε Κομοτηνή-Αλεξανδρούπολη. Απολύτως εύλογη η ένσταση του βουλευτή Δράμας Μαργαρίτη Τζίμα, που με ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή, ρωτά τι πρόκειται να συμβεί με τα έκτακτα περιστατικά από το Παρανέστι εάν το Νοσοκομείο Δράμας υποβαθμιστεί σε ένα μεγάλο Κέντρο Υγείας.

Η απάντηση δεν απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις. Πολλοί θα χάνουν τη μάχη μεσοστρατίς. Μέσα σε ασθενοφόρα εγκλωβισμένα στο δρόμο που συνδέει την Καβάλα με τη Δράμα, που κάθε άλλο παρά ταχείας κυκλοφορίας μπορεί να χαρακτηριστεί.

Μα, ουδέν κακόν αμιγές "καλού". Μια τέτοια προοπτική μπορεί να μειώσει σημαντικά όχι μόνο το λειτουργικό κόστος που απαιτεί η λειτουργία περισσότερων νοσοκομείων, αλλά και τις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων λόγω της αύξησης των πρόωρων θανάτων. Δίχως να συνυπολογιστεί το κέρδος από την εξοικονόμηση των κονδυλίων για συντάξεις. Σατανικό.

Σαφώς οικονομικότερο του θεσμού των οικογενειακών γιατρών και της δημιουργίας κέντρων υγείας αστικού τύπου, που λειτουργούν ευεργετικά υπέρ της δημόσιας υγείας, αλλά βλάπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Τελικά, όλα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Νίκος Σπιτσέρης

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Για την προστασία του πολίτη

"Το χέρι του δράστη την ώρα που πυροβολούσε ήταν στραμμένο προς το πλήθος. Δεν ήταν ούτε πάνω ούτε κάτω... Εμείς είμαστε ιατροδικαστές. "Παζάρια" με τις μοίρες δεν κάνουμε". Ρητά. Κατηγορηματικά. Όχι βάσει απόψεων, αλλά βάσει ευρημάτων. Με τη γλώσσα των ευρημάτων μίλησε στη δίκη για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο ιατροδικαστής Συμεών Μεσογίτης. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας σήκωσε το όπλο του και το έστρεψε προς το συγκεντρωμένο πλήθος σκοτώνοντας τον 15χρονο Αλέξη. Το ξέσπασμα του αγαπημένου των μεσημεριανάδικων εκπομπών Αλέξη Κούγια και συνηγόρου του Κορκονέα κατά του μάρτυρα δεν προκαλεί έκπληξη.

Αυτό που πρέπει να προβληματίσει κάθε στοιχειωδώς νοήμονα κάτοικο ετούτης της χώρας είναι το γεγονός. Ότι δηλαδή, να το ξαναπούμε για να αντιληφθούμε τι συνέβη στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ένας ένστολος υπερασπιστής του νόμου σήκωσε το κουμπούρι και πυροβόλησε εναντίον του πλήθους. Ενας άνθρωπος, που όφειλε να έχει ως πρώτη προτεραιότητα την προστασία των πολιτών, πολλώ δε μάλλον 15χρονων παιδιών, σήκωσε το όπλο που του έδωσε η ελληνική Πολιτεία για να σκοτώσει. Ή, για να το πούμε αλλιώς, αδιαφορώντας παγερά αν σκοτώσει τα παιδιά που βρέθηκαν απέναντί του. Το ίδιο είναι. Όχι, δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Ήταν απόρροια της ηθικής και πολιτικής χρεωκοπίας της χώρας. Της Ελληνικής Αστυνομίας, που επιτρέπει να καλλιεργούνται τέτοια λουλούδια στις τάξεις της. Της ελληνικής κοινωνίας, που έχοντας απωλέσει προ πολλού τη συνοχή της, αφοσιωμένη στην προτεραιότητα της κονόμας και της αρπαχτής, άφησε το περιθώριο τα τελευταία χρόνια να καλλιεργούνται τέτοιες συμπεριφορές.

Το ζητούμενο εν προκειμένω δεν μπορεί να είναι μόνον η αυτονόητη παραδειγματική τιμωρία των δραστών, αλλά η δημιουργία μιας άλλης Ελληνικής Αστυνομίας, που θα έχει προτεραιότητα την προστασία των 15χρονων παιδιών. Των πολιτών που διαδηλώνουν. Με αστυνομικούς καλά εκπαιδευμένους, ικανούς να διακρίνουν τους επικίνδυνους κακοποιούς από εξεγερμένους νεαρούς. Ή για να το πούμε πιο σωστά με αστυνομικούς, που δεν θα κιοτεύουν μπροστά στο οργανωμένο έγκλημα και κατόπιν θα ξεσπούν την οργή τους σε ανυπεράσπιστα 15χρονα παιδιά. Επαγγελματίες ικανούς να κάνουν τη δουλειά σωστά.

Σε μια κοινωνία που ο τίτλος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, στο οποίο υπάγεται η Ελληνική Αστυνομία θα ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και δεν θα είναι επικοινωνιακή πομφόλυγα της σειράς.

Νίκος Σπιτσέρης

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Εκπλήξεις ενόψει

Οι λογαριασμοί στην πολιτική δεν έχουν άμεση σχέση με τα μαθηματικά. Είναι φορές που 1+1 κάνουν 3 ή 5 και άλλες που το άθροισμά τους αποδεικνύεται μικρότερο και αυτής ακόμα της μονάδας. Άπειρα τα παραδείγματα, καθ' όσον οι ψήφοι ενός κόμματος ή μιας παράταξης δεν είναι δεμένοι σε κάποιο σακκούλι ώστε να μπορεί κανείς να τους μεταφέρει δεξιά και αριστερά κατά το δοκούν. Οι ψήφοι κάθε κόμματος ή παράταξης είναι η αποτύπωση της απήχησής τους στο εκλογικό σώμα σε μια συγκεκριμένη περίοδο, υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Ένα-δυο χρόνια μετά τα πάντα μπορεί να έχουν αλλάξει όπως κατέδειξε με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τον περασμένο Σεπτέμβριο η εκλογική πανωλεθρία που υπέστη η Ν.Δ. του "καταλληλότερου" Κ. Καραμανλή. Δυο μόλις χρόνια μετά τον τρίτο αλλεπάλληλο εκλογικό του θρίαμβο επί του Γ. Παπανδρέου, που έθεσε σε σοβαρότατη δοκιμασία και αυτήν ακόμα τη συνοχή του ΠΑΣΟΚ.

Γι αυτό και δεν επιτρέπονται προβλέψεις, πολύ περισσότερο βεβαιότητες, ενόψει των εκλογών που θα γίνουν το Νοέμβριο για τους νέους δήμους και τις περιφέρειες. Πολλώ δε μάλλον όταν το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, ειδικά των δύο μεγάλων κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι τα κόμματα που δεν άσκησαν εξουσία δεν αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος και κατ' επέκταση δεν υφίστανται φθορά.

Με αυτά τα δεδομένα θα διεξαχθούν οι εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου σε δήμους και περιφέρειες. Με το ΠΑΣΟΚ να απειλείται από τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του, που αναπτύσσονται λόγω της πολιτικής που ακολουθεί με τις προσταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά σε διαδικασία αποσύνθεσης να έχει εγκαταλείψει συνειδητά την πολιτική του μεσαίου χώρου που την έφεραν στην εξουσία επί Κ. Μητσοτάκη και Κ. Καραμανλή και να οδηγείται σε περιχαράκωση στη δεξιά ακρούλα της πολιτικής σκηνής.

Με το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να επιμένουν στην αυτοπεριθωριοποίησή τους σε σχήματα "καθαρά", αποκλείοντας τη συμμετοχή τους σε ευρύτερα σχήματα συνεργασίας. Με τον ΛΑΟΣ έτοιμο να στριμώξει τη Ν.Δ. στα σχοινιά.

Οι συνθήκες φαντάζουν ιδανικές για τη σύμπραξη των ανανεωτικών με δυνάμεις του κεντρώου χώρου. Αν και οι ανανεωτικοί βρίσκονται ακόμα στο κατώφλι της εξόδου, οι ζυμώσεις σε επίπεδο δήμου Καβάλας έχουν κιόλας ξεκινήσει.

Νίκος Σπιτσέρης

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων

Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το Συνέδριο του Συνασπισμού

είναι η φυσιολογική εξέλιξη μιας πορείας, που εδώ και χρόνια έθετε

συστηματικά στο περιθώριο τις απόψεις της. Μιας συνειδητής

παρελκυστικής πορείας προς τον αριστερισμό, που είχε ως συνέπεια τη

μετάλλαξη του κόμματος της ανανεωτικής αριστεράς. Η αριστερίστικη

στροφή της ηγεσίας του Συνασπισμού ξεκίνησε από το 2004 και μετά όταν

με πρωτοβουλία του τότε προέδρου του και νυν επικεφαλής του "Μετώπου

Αλληλεγγύης και Ανατροπής" Αλέκου Αλαβάνου δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ένας πολιτικός χυλός δίχως αρχή, μέση και τέλος, που στο όνομα της

ενότητας της αριστεράς, που παραμένει ζητούμενο από τη δημιουργία της,

ουσιαστικό στόχο είχε τη δημιουργία μιας πέραν του ΚΚΕ αριστεράς

καθολικώς διαμαρτυρόμενης.

Μιας αριστεράς, που κύριο στόχο είχε έναν αγώνα άγονο με την ηγεσία

του ΚΚΕ σε θέσεις τάχα αντισυστημικές, πέρα για πέρα αντιευρωπαϊκές,

που έβαζαν την αριστερά οικειοθελώς στη γωνία. Η παγίδα για όσους

εννοούσαν εαυτούς μέλη και στελέχη της ανανεωτικής-μεταρρυθμιστικής

αριστεράς προφανής. Βήμα το βήμα, χρόνο το χρόνο, βρέθηκαν μέλη ενός

κόμματος που στο όνομα στόχων μαξιμαλιστικών για τη δημιουργία μιας

άλλης κοινωνικής-πολιτικής πραγματικότητας, αρνούνταν να ασχοληθεί με

το σήμερα. Ενός κόμματος, που όταν η κρίση του πολιτικά χρεωκοπημένου

δικομματισμού απαιτούσε τη διατύπωση μιας πρότασης ρεαλιστικής για τη

δημιουργία συμμαχικών κυβερνήσεων, γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στην

ελληνική κοινωνία, εισπράττοντας το ανάλογο τίμημα. Ενός κόμματος που

άλλοτε ανεπαισθήτως και άλλοτε ευθέως μετατράπηκε συν τω χρόνω από

κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς σε ένα κόμμα που απέφευγε να πάρει θέση

για την Ευρώπη εις το όνομα της κοινής πολιτικής πορείας με δυνάμεις,

που ουδέποτε έκρυψαν την "αλλεργία" τους για την Ευρωπαϊκή Ενωση όπως

η ΚΟΕ. Ενός κόμματος που στο όνομα ενός ανένδοτου κατά των δυο

μονομάχων του δικομματισμού, τους άφηνε συνειδητά να αλωνίζουν και

στον ανέκαθεν προνομιακό για την αριστερά χώρο της αυτοδιοίκησης.

Οι δραματικοί τόνοι για τη διάσπαση του κόμματος της αριστεράς δεν

πρέπει να καλύψουν το μείζον πολιτικό μήνυμα, που σαφώς υπερβαίνει την

εκλογική απήχηση και του Συνασπισμού και των δυνάμεων της ανανεωτικής

αριστεράς. Διότι το πρόβλημα δεν αφορά ούτε την αριστερά, ούτε τους

ανανεωτικούς. Το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι ότι στην

εποχή του ευρώ, τα κόμματα της δραχμής αδυνατούν να δώσουν λύσεις.

Το ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων, ικανών να

δώσουν πειστικές απαντήσεις στα δύσκολα προβλήματα των καιρών.

Νίκος Σπιτσέρης