Από το 1999 μέχρι σήμερα το πρόγραμμα της διαχείρισης απορριμμάτων στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης –καθώς και στις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας- σχεδιάζεται. Γίνονται συσκέψεις, εκπονούνται μελέτες, κατατίθενται προτάσεις, απόψεις και διαφωνίες, αλλά στο μεταξύ 14 χρόνια μετά ουδέν έχει συμβεί. Το πρόγραμμα παραμένει μπερδεμένο στον λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας και πια δεν έχει σημασία αν θα θανατωθεί από τον Μινώταυρο. Ο χρόνος τελειώνει, οι κάδοι για τα ανακυκλώσιμα υλικά σαπίζουν σε κάποιο οικόπεδο κάπου στην Κομοτηνή και από 1η Ιουλίου οι «κακοί Ευρωπαίοι» ετοιμάζουν πρόστιμα για αθέτηση των συμφωνηθέντων.
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε ένα συγκεκριμένο στάδιο του προγράμματος, αλλά στην παροιμιώδη ανικανότητα της αυτοδιοίκησης και τη γραφειοκρατική ακαμψία του δημόσιου τομέα όπου έχουν εμπλακεί τα πάντα: Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, Σταθμοί Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και το σύμφωνα με τις εξαγγελίες υπερσύγχρονο εργοστάσιο στο οποίο θα κατέληγε η μάζα των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί. Ίσως όμως το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι αυτό που συμβαίνει με τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, που είναι αυτό ακριβώς που μαρτυρά η ονομασία τους. Χώροι για τη διαλογή των ανακυκλώσιμων υλικών. Δηλαδή χώροι όπου διαχωρίζονται τα χαρτιά, τα αλουμίνια, τα πλαστικά και τα σίδερα προκειμένου να οδηγηθούν στην ανακύκλωση. Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργία και η λειτουργία τους θα έπρεπε να είναι μια διαδικασία σχετικά απλή, αφού ούτε την περιβαλλοντική επιβάρυνση των Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων συνεπάγονται, ούτε -πολύ περισσότερο- μπορούν να προβληθούν ενστάσεις για τη μια ή την άλλη επιλογή, όπως συμβαίνει με το εργοστάσιο αποδόμησης της μάζας των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί.
Η εμπλοκή οφείλεται στην πολεοδομία. Στη Δράμα, στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή έχτισαν ΚΔΑΥ θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να εκδοθεί οικοδομική άδεια και τώρα δεν μπορούν να πάρουν άδεια λειτουργίας. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα κτίρια εκ των υστέρων μέσω του νόμου 4014 διότι θα υπάρχει πρόβλημα από την χρηματοδότρια ΕΕ. Επί της ουσίας το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι δεν παίζεται με ξεκάθαρους όρους. Το δημόσιο φάσκει και αντιφάσκει παγιδεύοντας τους επενδυτές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοπαγιδεύτηκε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου