Για την "Αγία Μαρίνα"

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το ίδρυμα για το Ειδικό Παιδί «Αγία Μαρίνα» δεν είναι η επίσχεση εργασίας των εργαζομένων, ούτε τα συσσωρευμένα χρέη. Είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που χάθηκε για το πέρασμά του στον δήμο ή το δημόσιο με ευθύνη όσων διοίκησαν κατά καιρούς ένα σωματείο, που δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο με τα έσοδα από τη δεδομένη αλληλεγγύη των Καβαλιωτών. Αλλά οι διοικούντες σε τούτη τη χώρα, από τον πρωθυπουργό μέχρι και τους προέδρους των συλλόγων δεν συνηθίζουν να κάνουν μακρόπνοους σχεδιασμούς. Δεν νοιάζονται για το αύριο. Το σήμερα είναι που μετράει. Η επιβίωση. Η έξυπνη κίνηση, που μπορεί να κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και κυρίως οι επιδέξιοι χειρισμοί προεκλογικά. Μετεκλογικά; Έχει ο Θεός. Μόνο που δεν είχε ο Θεός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κυκλοφορούσε το δημόσιο χρήμα τις τελευταίες δεκαετίες. Δήμοι και Νομαρχίες έβρισκαν πάντα εύκολα ή δύσκολα τον τρόπο να πάρουν κάποια αδιάθετα κονδύλια από κάποιο υπουργείο για έναν λόγο παντελώς άσχετο με το αντικείμενο. Τόσο άσχετο, που κατά καιρούς τα κονδύλια αυτά γίνονταν σπίτια και αυτοκίνητα για την επιβράβευση των κομματικών εγκάθετων.

Κάπως έτσι λειτουργούσε και η Αγία Μαρίνα και τα κατάφερνε να επιβιώνει επί χρόνια αν και ουδέποτε είχε θεσμοθετηθεί κάποιο κονδύλι που να καλύπτει μέρος έστω των λειτουργικών της εξόδων. Αλλά το πράγμα τσουλούσε. Το ίδρυμα λειτουργούσε. Τα παιδιά αυτά, βαριές περιπτώσεις στην πλειοψηφία τους, απασχολούνταν κάποιες ώρες εκτός σπιτιού. Ένιωθαν αλλιώς. Και αυτά και οι οικογένειές τους που έπαιρναν πολύτιμες ανάσες για να αντέξουν τον Γολγοθά τους.

Τελευταία φωτεινή περίοδος για το ίδρυμα ήταν λίγα χρόνια πριν με την αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων για την κατάρτιση των παιδιών και την αμέριστη στήριξη από τον τότε νομάρχη Θόδωρο Καλλιοντζή, που είχε βρει κάτι κονδύλια για το ίδρυμα. Αλλά το τέλος των νομαρχιών και των αδιάθετων κονδυλίων έφερε την «Αγία Μαρίνα» προ του απολύτου αδιεξόδου. Η νυν διοίκηση μπορεί να πληρώνει δικά της λάθη, όπως δηλώνουν οι αντίπαλοί της, αλλά κυρίως πληρώνει την απρονοησία ή την ανικανότητα των προηγούμενων διοικήσεων, που αντί του μέλλοντος του ιδρύματος προέταξαν τη δική τους ματαιοδοξία. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Μικρή σημασία έχει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η κρίση πάει Γερμανία

Η κρίση καταστρέφει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου προς όφελος των χωρών του ευρωπαϊκού βορρά και κυρίως της Γερμανίας, έλεγαν. Παρέθεταν μάλιστα και ακόμα παραθέτουν και στοιχεία βάσει των οποίων η γερμανική οικονομία σωρεύει κέρδη. Μόνο που αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι το επιχειρηματικό κλίμα στη Γερμανία τον Αύγουστο επιδεινώθηκε όπως δείχνει ο δείκτης επιχειρηματικού κλίματος που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το Ινστιτούτο Ifo. Συγκεκριμένα, τον μήνα που πέρασε ο δείκτης υποχώρησε στις 102,3 μονάδες, από τις 103,2 μονάδες που ήταν τον Ιούλιο, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία. Η πτωτική πορεία του δείκτη συνεχίζεται για τέταρτο συνεχή μήνα, υποχωρώντας στο χαμηλότερο επίπεδο από τον Μάρτιο του 2010. «Η πτωτική του πορεία συνεχίζεται καθώς οι γερμανικές επιχειρήσεις είναι ολοένα και πιο απαισιόδοξες για το μέλλον», σχολίασε στο Reuters ο Κάρστεν Μπρζέσκι από την ING. «Τα τελευταία στοιχεία υποδηλώνουν ακόμη και συρρίκνωση το τρίτο τρίμηνο», συμπλήρωσε. Τα στοιχεία Αυγούστου ήταν εναρμονισμένα με τις εκτιμήσεις των αναλυτών, οι οποίοι σύμφωνα με έρευνα του Reuters ανέμεναν ο δείκτης να διαμορφωθεί στα επίπεδα των 102,6 μονάδων.

Η πτώση του δείκτη Ifo αντανακλά τις ανησυχίες των εταιριών ότι οι εξαγωγές στις κύριες ευρωπαϊκές αγορές υποχωρούν και ότι η ζήτηση στις αναδυόμενες οικονομίες ίσως να μην αυξηθεί. Η εξέλιξη αυτή επιβεβαιώνει τα στοιχεία του δείκτη PMI της προηγούμενης εβδομάδας, σύμφωνα με τα οποία η κρίση στον Νότο της ευρωζώνης έχει αρχίσει να επηρεάζει τις οικονομίες του πυρήνα του ευρώ όπως της γερμανικής.

Αναμενόμενο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία του σήμερα. Η καταβαράθρωση του οικονομικού επιπέδου των πολιτών-καταναλωτών των χωρών της νότιας Ευρώπης θα φέρει σταδιακά την κρίση στην αυλή της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας. Είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσουν να κλείνουν τα εργοστάσια της βόρειας Ευρώπης λόγω της δραματικής πτώσης της κατανάλωσης, που σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίας όπως η κινεζική.

Το ερώτημα είναι πως όταν τούτο συμβεί πού θα βρίσκεται η Ελλάδα. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μοιραία θα αλλάξει ρότα προ της καταστροφής ή εκτός;

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μια γιορτή "αλανιάρικου" μπάσκετ

Το διήμερο «αλανιάρικου» μπάσκετ στην πλατεία του δημαρχείου στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου είναι εξαιρετική ιδέα από κάθε άποψη. Καταρχήν, όσον αφορά το ίδιο το άθλημα και τη χαρά που προσφέρει σε παίκτες και θεατές. Όταν παίζουν τρεις εναντίον τριών δεν υπάρχει χώρος για συστήματα και περίπλοκες άμυνες ζώνης. Τον πρώτο λόγο έχει το ταλέντο. Ο αυτοσχεδιασμός. Η χαρά του αθλήματος, που ναι μεν υπάρχει και στις πολύπλοκες άμυνες του Ζοτς και του Ίβκοβιτς, που δεν μένουν πια εδώ, αλλά υπάρχει και στο μπάσκετ αλάνας, που παίζεται καθημερινά στην Καλαμίτσα από παρέες μικρότερων και μεγαλύτερων πιτσιρικάδων.

Η ιδέα ανήκει σε τρεις μπασκετόφιλους, που ιδρώνουν τη φανέλα συχνά πυκνά στα ανοιχτά γήπεδα της Καλαμίτσας. Οι Θόδωρος Πορλίδης, Χρήστος Ελιόγλου και Στέλιος Καρασάββας σκέφτηκαν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία πολλών φίλων του αθλήματος με στόχο όχι μόνο την προβολή του αθλήματος, όπως σημειώνουν στη σελίδα που δημιούργησαν στο facebook, «αλλά παράλληλα και η προβολή της πόλης. Έτσι, ο χώρος της Πλατείας του Δημαρχείου στάθηκε για εμάς χώρος – κλειδί, ενώ η αντίδραση του δήμου Καβάλας και της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Καβάλας ήταν να δεχτούν αυτήν την ιδέα με ενθουσιασμό, να την αγκαλιάσουν και να γίνουν αρωγοί της. Πιστεύουμε ότι η εικόνα που θα βγει από αυτό το διήμερο, φωτογραφία και βίντεο, μία ολοκληρωμένη εκδήλωση, θα είναι πέρα από μπασκετική και αντιπροσωπευτική του τι έχει να δείξει αυτή η πόλη…».

Το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει μόνο μπάσκετ, αλλά και μουσική, χορευτικά συγκροτήματα από τη «Δημωφέλεια» και εκπλήξεις που, όπως σημειώνει ο Θ. Πορλίδης «θα αποκαλυφθούν μόνο τότε. Πρόκειται για μία μπασκετική γιορτή, βέβαια και, ακόμη και μόνο από αυτό, ο κόσμος που θα έρθει μπορεί να είναι σίγουρος ότι θα απολαύσει θέαμα. Έτσι, νομίζω ότι ο λόγος για να δώσει οποιοσδήποτε το “παρών” είτε ασχολείται με το άθλημα είτε όχι είναι ο εξής απλός: ποιος δε θα ήθελε να πάρει μέρος σε μια γιορτή; Όλοι θέλουν! Και αυτό θα ‘ναι…».

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μάχες οπισθοφυλακής

Η χώρα δεν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αλλά κατρακυλάει στα πρανή και αναζητά ένα κλαδάκι κάπου να σκαλώσει, οι φονταμενταλιστές των αγορών αδιαφορούν παγερά όχι μόνο για την τύχη της Ελλάδας, αλλά και για την τύχη της Ευρώπης, και μεις εδώ ανάγουμε σε μείζον ζήτημα το πιθανό κλείσιμο των ΔΟΥ Ελευθερούπολης και Χρυσούπολης. Όχι με επιχειρήματα ουσίας όπως για παράδειγμα ότι δεν πρέπει να κλείσουν πριν την κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων, αλλά με πατριωτικές κορώνες καφενειακού επιπέδου σαν και αυτή του πρώην δημάρχου Ελευθερούπολης Γιάννη Φιλόσογλου, που δήλωσε ότι αν αυτός ήταν δήμαρχος δεν θα το επέτρεπε με τον τσαμπουκά του. Ευτυχώς που βρέθηκε ο Κώστας Γάκης να αντιτάξει τη φωνή της λογικής, επισημαίνοντας το αυτονόητο. Εν τέλει, εφόσον καταργηθεί ο Κώδικας και μειωθεί η χαρτούρα, η κατάργηση της υπηρεσίας δεν μπορεί να αφορά παρά μόνο τους υπαλλήλους της υπηρεσίας και τους συγγενείς τους.

Αλλά στο μεταξύ, αυτή η χώρα δεν έχει καμμία απολύτως ελπίδα ανάκαμψης όσο επικρατεί ο νόμος της αδράνειας. Η λειτουργία υπηρεσιών, πανεπιστημιακών σχολών και επιστημονικών ινστιτούτων, πολύ περισσότερο ο αμυντικός σχεδιασμός της χώρας δεν μπορεί να εντάσσεται στην πολιτική της γκαρσονιέρας. Ούτε είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται με όρους ενός κακώς εννοούμενου πατριωτισμού, του τύπου η Ελευθερούπολη δικαιούται ΔΟΥ. Αυτό που δικαιούται η Ελευθερούπολη και οι κάτοικοί της είναι ευκαιρίες υπέρβασης της σημερινής ζοφερής κατάστασης που βιώνουν. Διασφάλιση και επέκταση των κοινωνικών δομών. Ανάπτυξη της Ελευθερούπολης και του κάμπου ώστε να τονωθεί η αγορά. Εάν με βάση αυτή τη λογική αύριο επιλεγεί η Ελευθερούπολη ως έδρα ενός παγκόσμιου οργανισμού, τότε έχει καλώς. Εάν με βάση την ίδια λογική, η ΔΟΥ πρέπει να κλείσει γιατί απλώς δεν χρειάζεται, τότε να κλείσει.

Αρκετά με τις μάχες οπισθοφυλακής, στις οποίες διακρίνονται τα πολιτευτάκια με μόνο στόχο να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων. Αυτή η χώρα πρέπει να αλλάξει γιατί μόνο έτσι μπορεί να έχει προοπτική. Όχι μόνο γιατί εδώ που φτάσαμε το επιβάλλουν οι δανειστές. Αλλά γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Ανθρωπισμός" με ελληνόμετρο

Η εξόχως ρατσιστική πρωτοβουλία της «Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας» να μαζεύει σχολικά και τρόφιμα από Έλληνες για Έλληνες στην κεντρική πλατεία της Καβάλας δεν προκαλεί έκπληξη. Άλλωστε, έχει επαναληφθεί και πέρυσι με επιτυχία. Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι μέχρι πού θα προχωρήσει ο εναγκαλισμός της διοίκησης του δήμου Καβάλας με τη συγκεκριμένη οργάνωση. Διότι, η Πατριωτική Κίνηση Πολιτών μαζεύει σχολικά και τρόφιμα από Έλληνες για Έλληνες σε χώρο που της παραχώρησε ο δήμος Καβάλας. Άρα η διοίκηση του δήμου Καβάλας, παραχωρώντας τον χώρο, αποδέχεται στην ουσία τον διαχωρισμό των κατοίκων του δήμου με βάση την εθνικότητα. Σαφώς και δεν είναι η πρώτη φορά που η διοίκηση του δήμου Καβάλας ανέχεται ή υποθάλπει πρωτοβουλίες της Πατριωτικής Κίνησης, που την εκθέτουν. Ο διωγμός των τσιγγάνων από την κεντρική πλατεία έγινε με την ανοχή, αν όχι με την ενθάρρυνση της διοίκησης του δήμου, που αρκέστηκε σε μια «λάιτ» δήλωση με την οποία ο δήμαρχος διαχώριζε τάχατες τη θέση του. Στο μεταξύ, ο αντιδήμαρχος και στενός του συνεργάτης Χριστόδουλος Μιχαλάκης παρακολουθούσε ανέκφραστος εκ του σύνεγγυς το «θεάρεστο» έργο των μελών της Πατριωτικής Κίνησης.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, η διοίκηση του δήμου Καβάλας δεν είναι εκτεθειμένη μόνο επειδή υποθάλπει τέτοιες ρατσιστικές ενέργειες σαν αυτή του διαχωρισμού των φτωχών παιδιών με βάση την εθνικότητά τους. Εκθέτει και την Πατριωτική Κίνηση Πολιτών, που μπορεί άθελά της να βοηθήσει ένα παιδί, που δεν είναι απολύτως εξακριβωμένο ότι έχει ατόφια ελληνική καταγωγή. Μπορεί δηλαδή άθελά τους να ξαστοχήσουν και η ανθρωπιστική βοήθεια να καταλήξει εκτός της ομάδας-στόχου. Μα, θα αντιτείνει κανείς, πού το πρόβλημα; Σημασία έχει να βοηθηθούν τα παιδιά όλων των φτωχών οικογενειών ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκεύματος, φυλής ή χρώματος δέρματος. Πράγματι, έτσι είναι αλλά όταν μία ενέργεια γίνεται υπό την αιγίδα του δήμου Καβάλας πρέπει να γίνεται σωστά. Με άλλα λόγια, ή είμαστε ρατσιστές ή δεν είμαστε.

Άσε που αν η διοίκηση του δήμου Καβάλας βρει το μέτρο μέτρησης της ελληνικότητας των φτωχών παιδιών μπορεί να το αξιοποιήσει ποικιλοτρόπως και όχι μόνο για την εξυπηρέτηση της πολιτικής του δήμου. Μπορεί φερ’ ειπείν να δανείσει το «ελληνόμετρο» στην «Πατριωτική Κίνηση Πολιτών» ώστε να κάνει έναν έλεγχο μεταξύ των μελών της καλού-κακού. Ποτέ δεν ξέρεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μη κυβερνητικό ανέκδοτο

Η απόλυση της άνεργης ανύπαντρης μητέρας με παιδί από το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας ανακλήθηκε λογικά. Δεν θα μπορούσε να περάσει. Δεν ήταν μόνο προκλητική, αδικαιολόγητη και ανεπίτρεπτα κυνική. Ήταν κυρίως παράνομη και καταχρηστική. Αλλά η ανάκλησή της δεν αρκεί. Αυτή η απόφαση του προέδρου Ομίλου Φίλων Θαλάσσης Νέας Καρβάλης πρέπει να γίνει η αφορμή να τελειώσει το κακόγουστο αστείο με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σε τούτη τη χώρα. Ο τόπος χρειάζεται οργανώσεις κυβερνητικές για να ξέρει πού θα αποταθεί. Με ποιον θα τα βάλει. Ποιον επιτέλους θα βρίσει. Αυτή ήταν και η αιτία του ξεσπάσματος του προέδρου του Ομίλου. Ότι τον έβρισε η εργαζόμενη.

Μόνο που αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η γυναίκα αυτή, που μπήκε στο πρόγραμμα για να παίρνει αυτά τα 625 ευρώ για πέντε μήνες, δεν είχε καβάντζες. Τα χρειαζόταν τα χρήματα γιατί μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί. Μπήκε στο πρόγραμμα και ξεκίνησε να δουλεύει στον δήμο Παγγαίου από τον Ιούνιο. Ζήτησε τα χρήματά της ξανά και ξανά και έπαιρνε την ίδια απάντηση. Ότι καθυστερούν από την Αθήνα. Δεν έφταιγε γι αυτό ο πρόεδρος του Ομίλου. Είναι γνωστό. Αλλά τύποις αυτός είναι ο εργοδότης της, μέσω του ομίλου που διοικεί έγινε η πρόσληψη, και αυτή η γυναίκα έπρεπε κάπου να απευθυνθεί. Κάποιον να πιέσει.

Μα στο μεταξύ ο πρόεδρος κουράστηκε, μπούχτισε, βαρέθηκε να ακούει τα σχολιανά του από τους εργαζόμενους του προγράμματος χωρίς να φταίει και αποφάσισε να κλείσει το κινητό. Τότε ήταν που το ποτήρι ξεχείλισε και η εργαζόμενη του ‘στειλε μήνυμα με όχι κομψό τρόπο. Αυτός όμως αντί να κατανοήσει την οργή της, την απέλυσε με το σκεπτικό ότι «έτσι κάνουν στον ιδιωτικό τομέα». Παραλείποντας μες τη θολούρα του ότι αυτή η γυναίκα δουλεύει για να ταϊσει ένα παιδί. Αποδεικνύοντας με τον πλέον εμφαντικό και κυνικό τρόπο τη μεγαλύτερη πληγή του προγράμματος: Την εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για να κάνουν τις προσλήψεις.

Οι πρόεδροι των συλλόγων που ενεπλάκησαν για να «τρέξει» το πρόγραμμα μπορεί να είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Να έχουν περισσότερη ή λιγότερη υπομονή. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν έχουν καμιά δουλειά με αυτές τις προσλήψεις. Πολύ περισσότερο με επιχορηγήσεις. Επιτέλους, αυτό το κακόγουστο αστείο, που συχνά γίνεται βρώμικη συναλλαγή, πρέπει να τελειώσει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Υπουργικό χιούμορ

Μου αρέσει ο Ευριπίδης Στυλιανίδης γιατί έχει χιούμορ. Τόσα χρόνια τον παρατηρούσα κι άλλα έβλεπα. Έβλεπα ένα μάτι αχόρταγο για εξουσία. Μια σιγουριά για τον εαυτό του και τον τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων, που διακρίνει δυο κατηγορίες ανθρώπων: Τους εντελώς ηλίθιους και τους αμετροεπείς επιβήτορες της εξουσίας. Ο Στυλιανίδης είναι έξυπνος οπότε αυτομάτως κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία. Ώσπου ήρθε αυτή η εγκύκλιος για την αναθεώρηση του Καλλικράτη να ανατρέψει άρδην την εικόνα του ανδρός. Όχι, ο Στυλιανίδης δεν είναι άλλος ένας μανικός επιβήτορας της εξουσίας (χωρίς τούτο να αποκλείει αυτή την ιδιότητα), αλλά ένας τύπος με αίσθηση του χιούμορ. Δεν αραδιάζει ανέκδοτα στη σειρά στηριγμένος στη φοβερή του μνήμη, αλλά έχει ένα χιούμορ φλεγματικό. Βρετανικό. Πετάει την ατάκα ασυγκίνητος και συνεχίζει να μιλά ωσάν να μη συνέβη τίποτα.

Ό,τι δηλαδή έπραξε με την εγκύκλιο περί τις αλλαγές στον Καλλικράτη. Πέταξε έτσι ξαφνικά μια αναφορά περί ενδεχόμενων αλλαγών χωροταξικής υφής και ωσάν να μη συνέβη τίποτα συνέχισε να αραδιάζει την υπόλοιπη διαταγή προς τους υπηκόους του. Έτσι απλά. Χωρίς να σκάσει χαμόγελο. Γιατί άραγε; Θαρρείτε πως μόνος αυτός σε όλη τη χώρα, αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα της αυτοδιοίκησης είναι η επαναχάραξη των συνοριακών γραμμών μεταξύ των δήμων και όχι ότι βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Όχι. Ξέρει καλά ο υπουργός τι συμβαίνει. Άρα; Άρα έχει αίσθηση του χιούμορ σε συνδυασμό με μια σκανταλιάρικη διάθεση, που παραπέμπει σε εκείνους τους αθόρυβους μαθητές, που ήταν πάντα η πέτρα του σκανδάλου, αλλά οι ίδιοι ουδέποτε βρίσκονταν εκτεθειμένοι. Πετούσαν την ατάκα και μετά κάθονταν σοβαροί σοβαροί στη θέση τους παρακολουθώντας με προσήλωση τάχατες τη διδασκαλία.

Έτσι και ο υπουργός. Αντί να δώσει εξηγήσεις στους αιρετούς της αυτοδιοίκησης για τον Γολγοθά που περνούν, αντί να δεσμευτεί ότι η αρμοδιότητα των σχολείων –τουλάχιστον αυτή- θα συνοδευτεί με τους απαραίτητους για τη λειτουργία τους πόρους, θέτει θέμα χωροταξικό. Ξύνει συνειδητά την πληγή, που ξέρει καλά ότι αιμορραγεί από άκρου σε άκρο σε όλη την επικράτεια και περιμένει να ξεσπάσει ένα κύμα διεκδικήσεων και επανακαθορισμού ορίων μεταξύ των δήμων. Σαν να τον βλέπω αραχτό στο γραφείο του να γελάει σαρδόνια κοιτώντας τον χάρτη της αυτοδιοίκησης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ψέματα;

Τον εκνευρίζουν οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις. Δεν μπορεί τους επαγγελματίες δημοσιογράφους γιατί έχει πειστεί πως λένε ψέματα. Μόνο ψέματα. Αυτός όμως δεν είναι κορόιδο. Φορά το βιομαγνητικό του βραχιολάκι από καθαρή σιλικόνη κόστους κάτι λεπτών του ευρώ, το οποίο το πλήρωσε ακριβά για να μην τον εμπαίξουν οι Νιγηριανοί που κυκλοφορούν στις παραλίες, παρήγγειλε και το βιομαγνητικό του γιλέκο για τον χειμώνα και είναι πανέτοιμος για τα δύσκολα. Στ’ αλήθεια. Όσο για την ενημέρωση, προτιμά την ανεξαρτησία των μπλογκ και του φέισμπουκ. Καθαρά πράγματα. Μπορεί καθένας να δημοσιεύει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, αλλά τουλάχιστον δεν το κάνει γιατί του το υπαγόρευσαν τα αφεντικά του. Από καρδιάς το κάνει και τούτο έχει τη σημασία του.

Ξέρει πως μερικές φορές οι «φίλοι» του στο φέισμπουκ το παρακάνουν, όπως συνέβη με τον πανικό για τα κρούσματα του ιού του δυτικού Νείλου και την δήθεν «καραντίνα» όπως βάφτισαν την προληπτική διακοπή των αιμοληψιών στα μέρη όπου εντοπίστηκαν κρούσματα του ιού. Αλλά δεν κολλάει σ’ αυτά. Άλλωστε, μπορεί το γιλεκάκι με την τεχνολογία της NASA, που οσονούπω παραλαμβάνει να τον βοηθήσει ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση. Ξέρουν αυτοί. Ή –ποιος ξέρει;- μπορεί το βιομαγνητικό του βραχιολάκι, που του προσφέρει ευλιγισία, ευεξία, δύναμη και αντοχή να βοηθά ακόμα και στην περίπτωση αυτού του περίεργου ιού. Όχι, τίποτα τέτοιο δεν ειπώθηκε. Το ξέρει. Τα παρακολουθεί. Αλλά και να βοηθά, θα επέτρεπαν οι φαρμακευτικές εταιρίες να γίνει γνωστό; Όχι, δεν θα το επέτρεπαν.

Γι’ αυτό δεν ακούει τους φυσικούς επιστήμονες, που τάχατες εξέτασαν αυτά τα βραχιολάκια και δεν εντόπισαν εκπομπή ακτινοβολίας. Ούτε το υπουργείο Υγείας, που εξέδωσε εκείνη την ανακοίνωση που έβγαζε άχρηστη την δήθεν οικολογική μπάλα πλυσίματος, που καθαρίζει τα ρούχα με έναν συνδυασμό ιόντων και ανόδου του ph, που λένε οι διαφημίσεις. Όλα είναι παιχνίδια των πολυεθνικών και των φαρμακευτικών εταιρειών που θέλουν το κακό του. Έχει αποφασίσει να μην τσιμπάει πια. Θα συνεχίζει να χρησιμοποιεί αυτά τα καινούργια προϊόντα που παίζουν με την ακτινοβολία, απαλλαγμένος από απορρυπαντικά και άλλα χημικά. Στ’ αλήθεια. Κι ας είναι ψέματα. Ποιος νοιάζεται;

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λάθος θύτης

Η σιωπή των ανθρώπων της Λυδίας για την χρόνια κακοποίηση της 9χρονης μικρής από τη Βουλγαρία από τον θετό παππού και συγχωριανό τους ήταν ηχηρή και τρομακτική συνάμα. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να πει δυο κουβέντες. Να εκφράσει την απορία του ή τον θυμό του. Απέφυγαν τους δημοσιογράφους και έσπευσαν να κλειστούν στο καβούκι τους. Γνώριζαν καλά τι είχε συμβεί. Ύστερα από τρία ολόκληρα χρόνια σεξουαλικής κακοποίησης, η μικρή πήγε στην αστυνομία με μια θεία της και κατήγγειλε τι περνούσε στα χέρια του «παππού» της στο χωριό. Οι καταγγελίες επιβεβαιώθηκαν από ιατροδικαστή. Ο «παππούς» συνελήφθη. Αλλά οι συγχωριανοί του δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να πουν μια κουβέντα. Σιώπησαν. Έκλεισαν την πόρτα και είδαν τη συνέχεια επί της οθόνης.

Άλλωστε, τι να πουν; Όσοι ήξεραν τι συνέβαινε, καθώς και όσοι κάτι υποψιάζονταν αλλά απέφυγαν να ανακατευτούν σε «ξένες υποθέσεις» τήρησαν την ίδια στάση, που τηρούσαν χρόνια τώρα. Έκλεισαν πίσω τους την πόρτα έτσι απλά. Σιγά μη νοιαστούν για το τι περνούσε ένα εννιάχρονο από τη Βουλγαρία. Αλλά και όσοι δεν μπορούσαν να φανταστούν τι συνέβαινε στο χωριό τους τόσα χρόνια βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια αντικειμενική δυσκολία. Τι να πουν; Πώς να το προσεγγίσουν; Ένας συγχωριανός τους κατηγορείται ότι κακοποιούσε σεξουαλικά επί τρία χρόνια το εγγόνι της Βουλγάρας συντρόφου του. Δύσκολο πράγμα.

Οι δηλώσεις θα ήταν πολύ πιο εύκολες αν ήταν διαφορετικές οι εθνικότητες θύτη και θύματος. Εάν δηλαδή ο 63χρονος ήταν Βούλγαρος, Πακιστανός ή Αλβανός και η 9χρονη ελληνόπουλο, θα μπορούσαν εύκολα να ξιφουλκήσουν μπροστά στις κάμερες για τα δεινά που έχει προκαλέσει στην έρμη πατρίδα η εγκληματικότητα των αλλοδαπών. Θα μπορούσαν να απαιτήσουν από την Πολιτεία να καθαρίσει τον τόπο από τα «κατακάθια» της γης. Είναι πολύ πιθανό κάποιοι να ζητούσαν άμεση επέμβαση από τα «παληκάρια» της «Χρυσής Αυγής». Σε μια τέτοια περίπτωση, θα είχαν πολλά να πουν.

Ενώ τώρα, που ο θύτης είναι 63χρονος Έλληνας και μάλιστα συγχωριανός και το θύμα 9χρονη από τη Βουλγαρία δεν είναι εύκολο να προβεί κανείς σε γενικεύσεις. Ίσως να θεωρήθηκε ζήτημα στατιστικής. Συμβαίνουν αυτά. Ανέκαθεν συνέβαιναν και για τούτο δεν προσφέρονται για εύκολα συμπεράσματα. Εκτός αν ο θύτης είναι αλλοδαπός. Τότε, όλα είναι διαφορετικά.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Θεολόγος

Μια πεταμένη πινακίδα του Θεολόγου στην αυλή της εκκλησίας του Ποτού είναι η ντροπή του φετινού καλοκαιριού, που όμως ελάχιστους αγγίζει. Μόνον ο Κώστας από απέναντι δεν λέει να το χωνέψει. Το λέει και το ξαναλέει. Μα, ουδείς συγκινείται. Ουδείς νιώθει τη ντροπή. Δεν προλαβαίνουμε. Είναι και οι δουλειές. Άλλος με το ξενοδοχείο, άλλος με δωμάτια, άλλος με σούπερ μάρκετ, καφετέρια ή μπαρ, ποιος να ασχοληθεί θα μου πεις; Μόνο που αυτή η πινακίδα είναι μέρος της δουλειάς και δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ο Θεολόγος δεν είναι μόνο υπέροχα σχοινοτενής, ούτε απλώς ένας ορεινός οικισμός φημισμένος για τις ταβέρνες του. Είναι μέρος της ταυτότητας του νησιού. Μέρος της ψυχής του, μαζί με όλους τους ορεινούς οικισμούς, που τα χρόνια που έρχονται οφείλουμε να αναδείξουμε όχι μόνο για αυτονόητους λόγους σεβασμού στην ιστορία του τόπου, αλλά και ως απαραίτητο μέρος της τουριστικής προβολής του τόπου.

Ας το δούμε κυνικά. Με έναν ψυχρό επαγγελματισμό. Το τρίπτυχο ήλιος, θάλασσα, «μουζάκα» μας τελειώνει εάν δεν έχει ήδη τελειώσει. Με την ίδια λογική, που τα δωμάτια του ’80 δεν νοικιάζονται σήμερα εάν στο μεταξύ δεν εκσυγχρονιστούν εκ βάθρων και οι ταβέρνες εκείνου του καιρού δεν μπορούν να σταθούν σήμερα, η τουριστική ανάπτυξη του νησιού δεν μπορεί να έχει προοπτική εάν το τουριστικό πακέτο δεν έχει το απαραίτητο βάθος. Την απαραίτητη πληρότητα. Εάν το τουριστικό προϊόν δεν συνδεθεί με την ιστορία και τον πολιτισμό του τόπου, καθώς και με την πρωτογενή παραγωγή. Ο σημερινός επισκέπτης και κυρίως ο αυριανός και ο μεθαυριανός απαιτούν πολλά περισσότερα από ένα απλό κατάλυμα, καλό φαγητό, ωραίες παραλίες και βραδινή διασκέδαση.

Μέρος αυτού του συνολικού πακέτου είναι η αγροτική παραγωγή και τούτο πρέπει να γίνει ακόμα πιο οργανωμένα. Ο επισκέπτης που βλέπει παντού λιόδεντρα θέλει να γεύεται ντόπιο λάδι, που επιβάλλεται να χρησιμοποιούν όλες οι ταβέρνες και τα εστιατόρια. Θέλει να γευτεί τη θρούμπα και να ξέρει πως αυτή είναι η βρώσιμη ελιά όπως την φτιάχνουμε στη Θάσο. Θέλει να φάει ντόπιο πευκόμελο, με κερήθρα και κουταλάκι του γλυκού. Να πιεί ντόπιο κρασί και τσίπουρο. Όχι πως τούτο δεν γίνεται, αλλά δεν γίνεται τόσο οργανωμένα όσο πρέπει.

Μα μέχρι τότε. Μέχρι να αντιληφθούμε τον τουρισμό άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία, την παράδοση και τις ντόπιες γεύσεις ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ας ανεβάσουμε την πινακίδα που δείχνει πού βρίσκεται ο Θεολόγος άμεσα. Σήμερα. Τώρα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τουριστική προβολή

Το ζήτημα της τουριστικής προβολής του νομού Καβάλας είναι τα τελευταία χρόνια ψηλά στην ατζέντα συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων δήμων και νομαρχίας. Δικαίως. Ο νομός Καβάλας στηρίζει και περιμένει πολλά από τον τουρισμό και η προβολή είναι στις μέρες μας εξίσου σημαντική με την υποδομή. Αλλά η προβολή έτσι γενικώς και αορίστως δεν αρκεί. Απαιτούνται στοχευμένες ενέργειες προκειμένου να επιτυγχάνεται κάθε φορά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με το μικρότερο δυνατό κόστος, ιδίως στη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Η πρώτη και αυτονόητη κίνηση της αντιπεριφέρειας τουρισμού και των δήμων είναι να ρίξουν το βάρος στις βαλκανικές αγορές, που τα τελευταία χρόνια είναι ο βασικός αιμοδότης της τουριστικής αγοράς, που πλήττεται από τη δραματική συρρίκνωση του εσωτερικού τουρισμού. Μάλιστα, το μεγάλο πλεονέκτημα αυτών των αγορών είναι ότι δεν χειραγωγούνται από τους μεγάλους tour operators, που κατευθύνουν την τουριστική αγορά. Οι επισκέπτες μπαίνουν στο αυτοκίνητό τους και κατεβαίνουν στην Ελλάδα, που είναι ο πλησιέστερος αγαπημένος τουριστικός προορισμός.

Η σημαντική και δεδομένη παρουσία στις τουριστικές εκθέσεις όμως δεν αρκεί. Η αντιπεριφέρεια οφείλει να κάνει μια αυτονόητη και χαμηλού κόστους κίνηση, που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Να δημιουργήσει μια ηλεκτρονική πλατφόρμα, ένα δυναμικό site, στο οποίο να φιλοξενεί δωρεάν ή έναντι ενός πολύ μικρού τιμήματος όλες τις ιστοσελίδες των καταλυμάτων και των άλλων τουριστικών επιχειρήσεων της περιοχής. Όχι όμως για να το παρουσιάσει σε μια συνέντευξη Τύπου ή για να βγει από την υποχρέωση. Αλλά για να επενδύσει μακροπρόθεσμα στα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει εφόσον έχει επισκεψιμότητα. Εφόσον, χρόνο με τον χρόνο ανεβαίνει στις προτιμήσεις των χρηστών, που θέλουν να κάνουν τις διακοπές τους στην περιοχή.

Μόνο που για να κάνει τη διαφορά πρέπει να προβληθεί καταλλήλως σε δημοφιλείς ιστοσελίδες και μέσα μαζικής επικοινωνίας της Σερβίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας και της Τουρκίας. Το κόστος δεν είναι μεγάλο και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι εντυπωσιακά εφόσον αυτή η κίνηση στηριχθεί σε βάθος χρόνου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Διατίμηση

Η ανεργία καλπάζει ανεξέλεγκτη. Χιλιάδες εργαζόμενοι πληρώνονται με «έναντι» μπαξίσια από τις δουλειές τους και φορολογούνται για εισόδημα που ουδέποτε απόκτησαν. Τα εισοδήματα των συνταξιούχων μειώνονται από μήνα σε μήνα. Οι μικρομεσαίοι προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια. Τα εισοδήματα μειώνονται δραματικά, ενώ η φορολόγηση έχει πολλαπλασιαστεί με στόχο τη συγκέντρωση ποσών που είναι αδύνατον να συγκεντρωθούν. Σε μια τέτοια συγκυρία δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να παρακολουθεί αμέτοχη το ράλι της αύξησης των τιμών στα καθημερινά είδη διατροφής. Οι συνθήκες που έχει διαμορφώσει η κρίση και η παρατεινόμενη ύφεση της οικονομίας καθιστούν περιττές ακόμα και τις συζητήσεις περί τον σεβασμό στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και των κανόνων της. Η χώρα βρίσκεται «σε κατάσταση πολέμου».

Σε αυτές τις συνθήκες οι κυβερνώντες οφείλουν να βρουν τρόπους να ρίξουν σημαντικά τις τιμές στα βασικά είδη διατροφής. Όχι με διαπραγματεύσεις και κινήσεις καλής θέλησης, ούτε με έκκληση για συγκράτηση τιμών, αλλά με διατίμηση. Με ορισμό τιμών προκειμένου το «καλάθι της νοικοκυράς» να ξαναγεμίσει. Είναι βέβαιο πως σε μια τέτοια περίπτωση οι θιγόμενοι θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή σε άλλους οργανισμούς για να βρουν το δίκιο τους, αλλά στο μεταξύ η κυβέρνηση θα έχει στείλει το πρώτο πειστικό μήνυμα στο εσωτερικό ότι κάτι γίνεται. Ότι η επιχείρηση ανάταξης της οικονομίας και της χώρας δεν αφορά μόνο τη βιωσιμότητα των τραπεζών, αλλά και την τσέπη του καθενός. Για πρώτη φορά από το ξέσπασμα της κρίσης, οι Έλληνες πολίτες θα αντιλαμβάνονταν ότι η κυβέρνηση πράγματι νοιάζεται για τα προβλήματά τους και δεν αρκείται σε κούφια λόγια παρηγοριάς στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον και η εκδίκαση των αγωγών κατά της επιβολής διατίμησης στα βασικά είδη διατροφής. Θα συγκρούονταν από τη μια οι απόψεις περί τη σημασία της ελευθερίας της αγοράς, με τη σημασία της αξίας της ανθρώπινης ζωής, που δίχως υπερβολή κινδυνεύει λόγω της κρίσης και της ακρίβειας. Και τούτη η συζήτηση είναι βέβαιο πως δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να τραβήξει το σκοινί

Η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στην κυβέρνηση συνεργασίας δεν ήταν ούτε αυτονόητη, ούτε επιβεβλημένη. Ο αριθμός των εδρών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου ήταν αρκετός για τον σχηματισμό κυβέρνησης, άρα κίνδυνος προσφυγής για τρίτη συνεχόμενη φορά στις κάλπες –σενάριο που οδηγούσε κατευθείαν στην κόλαση- δεν υπήρχε. Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει στην κυβέρνηση είχε ως στόχο να αποδείξει στην πράξη ότι είναι «κυβερνώσα Αριστερά», που δεν διστάζει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. Μάλλον, ιδίως σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία. Ένα «παρών» στον αγώνα κατά της χρεοκοπίας και της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, καθώς και στον αγώνα της προστασίας των πολλών. Αυτή την έννοια είχε η εμμονή του προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη σε όλη την προεκλογική περίοδο στην αναζήτηση ισοδύναμων μέτρων, που θα ήταν ικανά να διασφαλίσουν τη συμμετοχή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, δίχως να πλήξουν περαιτέρω τα συνήθη υποζύγια μισθωτούς και συνταξιούχους επιτείνοντας τον καταστροφικό φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Ενόψει των κρίσιμων συναντήσεων και αποφάσεων για το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει να μην μπει στη διαδικασία συζητήσεων περί το μέτρο της εφεδρείας ή τη μείωση συντάξεων από χαμηλοσυνταξιούχους. Με δεδομένες τις θέσεις του κόμματος περί την αναποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής, η ΔΗΜΑΡ οφείλει να τραβήξει το σκοινί και να θέσει επί τάπητος θέμα αποχώρησης από την κυβέρνηση σε περίπτωση που οι τροϊκανοί απαιτήσουν να συνεχιστεί αυτή η πολιτική εξαθλίωσης των πολλών στο όνομα μιας οικονομικής εξυγίανσης, που εν τέλει δεν αφορά παρά μόνο τους έχοντες.

Σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία, με την ανεργία να καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα ρεκόρ από μήνα σε μήνα και την οικονομία στα τάρταρα δεν έχει πια θέση η πολιτική υπολογισμού των ελλειμμάτων με τα κομπιουτεράκια. Απαιτούνται αποφάσεις πολιτικές, ικανές να θέσουν το αδιέξοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις πραγματικές του διαστάσεις. Εξάλλου, μια κυβερνητική κρίση μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο διαπραγματευτικό ατού του Έλληνα πρωθυπουργού στις κρίσιμες συσκέψεις, που ακολουθούν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μια πρόταση

Το πρόβλημα των μεταναστών είναι πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο και δεν επιδέχεται εύκολες λύσεις. Επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζεύς» σε σκηνοθεσία-εκτέλεση Νίκου Δένδια και μάλιστα εν αγνοία των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων που συγκροτούν την κυβέρνηση, αλλά και των τοπικών κοινωνιών όπου εκτοπίζονται οι μετανάστες έχουν στόχο να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ουσιαστικά, ένα μέρος μόνο του προβλήματος που απασχολεί την Αθήνα μετατέθηκε στην επαρχία, επιτείνοντας το αίσθημα αδικίας που βιώνουν οι άνθρωποι που ζουν εκτός Λεκανοπεδίου. Οι μεσοβέζικες λύσεις άλλο δεν κάνουν παρά να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Έχουν δίκιο αυτοί που τονίζουν ότι το πρόβλημα επί της ουσίας είναι η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, μόνο που λένε τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι και να υπήρχε μεταναστευτική πολιτική δεν θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε ένα πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε εντός συνόρων μεν, αλλά είναι διεθνές δε.

Η άνιση κατανομή του πλούτου διεθνώς, σε συνδυασμό με τις πολεμικές συρράξεις για το ξαναμοίρασμα του παιχνιδιού στην Αφρική είναι που δημιουργούν στρατιές απελπισμένων ανθρώπων, που παίρνουν των ομματιών τους και καταφεύγουν μαζικά στην Ευρώπη με πρώτο σταθμό στην Ελλάδα, όπου εγκλωβίζονται εξαιτίας και της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ». Μα στο μεταξύ, είναι αναπόφευκτο να υπάρξουν και κάποιες μεσοβέζικες λύσεις. Επιλογές εκτόνωσης της εκρηκτικής κατάστασης για κάποιο χρονικό διάστημα, που θα μπορούσαν να συζητηθούν σοβαρά.

Μια τέτοια πρόταση είναι αυτή που εξέφρασε ο πρώην δήμαρχος Καβάλας Στάθης Εριφυλλίδης για τη μετατροπή του «κάτω Νοσοκομείου» σε κέντρο φύλαξης μεταναστών. Ένας χώρος στον οποίο σήμερα μπαινοβγαίνουν ανεξέλεγκτα διάφοροι, θα μπορούσε να συμβάλλει στην εκτόνωση του προβλήματος, προσφέροντας στον δήμο Καβάλας ένα σημαντικό έσοδο σε τούτη την τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία. Δεν πρόκειται ούτε για μαγική λύση, ούτε για την πλέον καταπληκτική ιδέα που κατατέθηκε ποτέ στον δημόσιο διάλογο. Αλλά είναι μια πρόταση, που αξίζει τον κόπο να συζητηθεί σοβαρά και να προχωρήσει ή απορριφθεί, αφού εξεταστεί. Η εποχή των εύκολων αναθεμάτων έχει παρέλθει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More