Δικαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι η επιδότηση του κόστους εργασίας δεν είναι μέτρο αναπτυξιακού χαρακτήρα. Πράγματι. Αλλά σε τούτη τη συγκυρία χρειάζονται και οι ασπιρίνες, που μάλιστα μπορεί να αποδειχθούν σωτήριες σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που περνάμε. Η απάντηση στο δίλημμα αν πρέπει να επιδοτείται η εργασία ή η ανεργία –διότι περί αυτού πρόκειται- είναι αυτονόητη. Η εργασία πρέπει να επιδοτείται. Όχι άνευ όρων. Όχι δίχως έλεγχο. Αλλά με θέσπιση εντατικών ελέγχων ώστε να μην διανοείται ο εργοδότης να προβεί σε απολύσεις. Με τα ίδια –αυτονόητα- μέτρα και σταθμά εντός της ίδιας περιφέρειας. Επιχειρήματα του τύπου δεν υπάρχουν κονδύλια περίσσια και γι’ αυτό δεν δίνονται δεν στέκει.
Εάν αυτό ήταν το πρόβλημα, τότε η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να κάνει το στοιχειώδες. Να αναζητήσει άλλες πηγές κονδυλίων από τα ευρωπαϊκά ταμεία, που είναι βέβαιο ότι υπάρχουν, και στο μεταξύ να διανείμει τα υπάρχοντα εντός της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης ισομερώς. Με τα ίδια μέτρα και σταθμά σε όλη την Περιφέρεια. Σε τούτη την περίπτωση θα μπορούσε για παράδειγμα αυτή η επιδότηση να μην ανέρχεται στο 12%, αλλά στο 9 ή στο 8%. Ο διαχωρισμός μεταξύ των νομών Καβάλας-Δράμας και των νομών της Θράκης δεν είναι μόνο πέρα για πέρα απαράδεκτος και διχαστικός. Υπονομεύει σαφώς την ανάπτυξη περιφερειακής συνείδησης και καταδεικνύει μια πάγια –ενδεχομένως δε την πιο σοβαρή- παθογένεια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης: Την ανοησία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου