Το παραμύθι των υπόγειων πάρκινγκ

Η παρουσίαση των δύο μελετών για τη δημιουργία υπόγειων πάρκινγκ στην κεντρική πλατεία και τη Ροδόπη θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ως μια χαρακτηριστική περίπτωση ιδιότυπου χιούμορ της δημοτικής Αρχής, που έχει μόνο ένα στόχο: Να προσφέρει στους δημότες της μια ευκαιρία να ξεφύγουν έστω και για λίγο από το ζόφο της οικονομικής κρίσης και των επαπειλούμενων μαζικών απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που ελλοχεύει η εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού αδιεξόδου. Αν ετούτος ήταν ο στόχος έχει καλώς.

Εάν όμως τα σχέδια για τη δημιουργία δύο υπόγειων χώρων στάθμευσης στο κέντρο μέσω ΣΔΙΤ δεν είναι χοντροκομμένο αστείο, καλά θα κάνουν οι διοικούντες τον δήμο να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει. Ζούμε μια οικονομική κρίση πρωτοφανή, που μάλιστα κατά πάσα πιθανότητα θα διαρκέσει αρκετά χρόνια. Εύκολες υπεραπλουστευμένες απαντήσεις του τύπου "την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία" δεν μπορούν να σταθούν, παρά την αλήθεια που εμπεριέχουν. Δεν πρόκειται για μια απλά δύσκολη κατάσταση. Είναι η χρεωκοπία ενός ολόκληρου μοντέλου αδηφάγας ανάπτυξης και δανεικής ευημερίας. Είναι η κατάρρευση του μοντέλου της υπερκατανάλωσης υλικών αγαθών, που βόλευε επί σειρά ετών τη βιομηχανικά αναπτυγμένη Γερμανία, που τώρα υποκριτικά στηλιτεύει όσους το είχαν ασπαστεί. Χαρακτηριστικό σύμπτωμα αυτού του μοντέλου είναι ο κατακλυσμός των ευρωπαϊκών πόλεων από αυτά τα θηριώδη και παντελώς αχρείαστα πολυτελή τζιπ.

Με τούτα τα δεδομένα το εργαλείο των ΣΔΙΤ δεν πρέπει να ξοδεύεται σε εξαγγελίες για έργα που ούτε πρόκειται να γίνουν, ούτε πολύ περισσότερο πρέπει να γίνουν. Αυτά τα δύο υπόγεια πάρκινγκ στο κέντρο δεν πρόκειται να γίνουν γιατί δεν υπάρχει τρελός που να επενδύσει δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ σε υπόγεια πάρκινγκ στην Καβάλα, αφού απλά δεν πρόκειται να πάρει τα χρήματά του πίσω. Μα το κυριότερο είναι ότι τα πάρκινγκ αυτά δεν πρέπει να γίνουν γιατί η δημιουργία τους θα προσέλκυε στο κέντρο την κυκλοφορία, όταν το ζητούμενο είναι διαφορετικό.

Η μεγάλη πρόκληση είναι η δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα πείσουν τους Καβαλιώτες να μετακινούνται στο ιστορικό κέντρο δίχως τα αυτοκίνητά τους. Η ιδέα της δημιουργίας ενός ανελκυστήρα που θα συνδέει το Τελωνείο με την Παναγία φαντάζει ένα πολύ καλό δείγμα γραφής προς αυτή την κατεύθυνση.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Φονιάδες νέτα σκέτα

Αυτοί οι φονιάδες που τοποθέτησαν προχθές το βράδυ σακ βουαγιάζ με εκρηκτικό μηχανισμό έξω από το κτίριο της Ελληνικής Εταιρίας Διοίκησης Επιχειρήσεων στα Κάτω Πατήσια με συνέπεια να χάσει τη ζωή του ένας 15χρονος Αφγανός ρακοσυλλέκτης δε λάθεψαν. Όχι πως σχεδίασαν να ανοίξει το σακ βουαγιάζ ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς και να γίνει κομμάτια. Αλλά δε νοιάστηκαν κιόλας. Αλλωστε, σύμφωνα με την παρανοϊκή λογική τους είμαστε όλοι ένοχοι και άρα εξ ορισμού υποψήφιοι στόχοι της εκδικητικής τους μανίας. Θα μπορούσε να ανοίξει τον κάδο απορριμμάτων οιοσδήποτε ανυποψίαστος κάτοικος της περιοχής ή περαστικός. Ετυχε να τον ανοίξει ένας "φτωχοδιάβολος". Ένα παλικαράκι από το Αφγανιστάν, που έχασε τον πατέρα του από βόμβα στην πατρίδα του και πέρασε από σαράντα κύματα για να φτάσει στην "ασφαλή" Ελλάδα με τη μάνα του και τη μικρή του αδελφή. Όταν άνοιξε το σάκο έγινε κομμάτια επί τόπου.

Όταν αυτοί οι φονιάδες τοποθετούσαν το σακ βουαγιάζ με τη βόμβα έξω από το κτίριο ήξεραν καλά ότι θέτουν σε κίνδυνο ζωές αθώων. Ηξεραν καλά ότι ανά πάσα στιγμή ο εκρηκτικός μηχανισμός μπορεί να πυροδοτηθεί και να σκορπίσει τον θάνατο. Αλλά δε δίστασαν στιγμή, διότι θεωρούν εχθρό οιονδήποτε δεν ασπάζεται τις δικές τους ταραγμένες αντιλήψεις. Μέσα στο ταραγμένο τους μυαλό δεν υπάρχουν ένοχοι και αθώοι. Θύτες και θύματα. Εξομοιώνουν τον τραπεζίτη με τον μεροκαματιάρη που συναλλάσσεται με την τράπεζα για να εξυπηρετήσει το στεγαστικό του δάνειο. Τους διεθνείς κερδοσκόπους με τον έρμο τον μικρομεσαίο μαγαζάτορα που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να κρατηθεί σε τούτο τον χαμό. Τα τρωκτικά που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες το δημόσιο κορβανά, με τον ρακοσυλλέκτη μετανάστη, που ψάχνει στα σκουπίδια για τα προς το ζην, αντί να "επαναστατήσει".

Γι αυτό και οι πολιτικές αναλύσεις περί τα αίτια των πράξεών τους πρέπει να γίνονται με μέτρο. Διότι ναι μεν ετούτες οι αντικοινωνικές συμπεριφορές είναι απόρροια συγκεκριμένων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών, που καλλιεργούν τις συνθήκες για την εμφάνιση της τρομοκρατίας, αλλά η αντιμετώπισή τους με πολιτικά κριτήρια τους παρέχει πολιτική νομιμοποίηση, που σαφώς δεν δικαιούνται. Είναι φονιάδες νέτα σκέτα και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η επίσημη Αστυνομία έχει πια βγει στην παρανομία

Τα δεδομένα του προβλήματος έχουν ως εξής: Η Πολιτεία απαγόρευσε τις μετακινήσεις φιλάθλων μετά τα φοβερά επεισόδια που έγιναν προ μηνών στα γήπεδα της Καβάλας και των Ιωαννίνων. Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, αυτός ο αμείλικτος τιμωρός του κοινού εγκλήματος και της τρομοκρατίας, μια μορφή μοντέρνα μα και αρχετυπική συνάμα, κάτι μεταξύ Ζορό και Ελ Σιντ ή Μπάτμαν-αν επιθυμείτε κάτι πιο σύγχρονο, έλαβε τότε την απόφαση να απαγορεύσει τις μετακινήσεις οπαδών. Ορθά, κοφτά. Ξεκάθαρα. Από κοντά και ο Σπύρος Βούγιας, που μπορεί κάλλιστα να είναι ο Ρόμπιν στην περίπτωση που για τον Μιχάλη επιλεγεί η στολή του ανθρώπου-νυχτερίδα, ανέλαβε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Με το γνωστό στακάτο και ξεκάθαρο πολιτικά λόγο που τον διακρίνει βγήκε πριν τον ημιτελικό αγώνα κυπέλλου μεταξύ του Αρη και του ΑΟΚ στα ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης και δήλωσε ξεκάθαρα: "Ουγκάγκα μπουμ μπουμ χι γκάπα γκουμ μπιρλί γκαγκά αούγκιγκι αούγκιγκι μπάγκαλα γκάουγκα γκα". Σε περίπτωση δε που κάποιοι που δεν διαθέτουν τη δική του παιδεία παρερμήνευαν τα λεγόμενά του, πρόσθεσε εμφαντικά: "Ζαβαρακατρανέμια ζαβαρακατρανέμια. Ίλεως ίλεως ίλεως λάμα λάμα νάμα νάμα νέμια. Αλληλούια αλληλούια".

Κι όμως οι τόσο ξεκάθαρες τοποθετήσεις ετούτων των δύο ογκόλιθων της πολιτικής παρερμηνεύτηκαν. Οι οπαδοί της ομάδας του Αρη εξέλαβαν την ξεκάθαρη στάση του Βούγια ως την έμμεση κατάφαση ενός πολιτικάντη της πλάκας, που χρησιμοποιεί το αξίωμά του με μόνο στόχο την επανεκλογή του. Σαν το 'μαθαν αυτό οπαδοί άλλης ομάδας της Θεσσαλονίκης εξανέστησαν και εξέλαβαν τη στάση της Πολιτείας ως πρόκληση που πρέπει να απαντηθεί στο γήπεδο. Αυτό και έπραξαν. Φόρεσαν κουκούλες, πήραν τα κοντάρια και όρμησαν στους απέναντι.

Παρεμπιπτόντως, η ψύχραιμη και αντικειμενική στάση επί του ζητήματος πρέπει να θεωρεί κάθε πράξη εναντίον των οργανωμένων οπαδών του Αρη που εισέβαλλαν στο "Ανθή Καραγιάννη" ανήμερα της εθνικής επετείου ως μη γενόμενη. Αφού οπαδοί του Αρη δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις κερκίδες του σταδίου και μάλιστα να υποστηρίζουν εν χορώ την ομάδα τους, οιαδήποτε επίθεση εναντίον τους πρέπει να θεωρείται ως άτοπη. Ως μη εφικτή.

Μα επειδή άπαντες σε τούτη τη χώρα, πολύ περισσότερο σε τούτο τον τόπο γνωρίζουν καλά πως οπαδοί του Αρη όντως εισέβαλλαν στο "Ανθή Καραγιάννη", όπου μάλιστα έφτασαν συνοδευόμενοι από ισχυρή αστυνομική δύναμη της Διεύθυνσης Καβάλας, που μάλιστα ειδικά για την περίσταση ενισχύθηκε και από αστυνομικές δυνάμεις της Περιφέρειας δε μένει παρά μια μονάχα ερμηνεία.

Η αστυνομική διεύθυνση Καβάλας, επικουρούμενη από αστυνομικές δυνάμεις της περιφέρειας βγήκε στην παρανομία! Τα στελέχη της Αστυνομικής Διεύθυνσης Καβάλας και της Περιφέρειας, παρά την κρυστάλλινη αντίθεση των πολιτικών τους προϊσταμένων, όρθωσαν το ανάστημά τους κόντρα στην ηγεσία, που τους όρισε στις θέσεις τους.

Συνελόντι ειπείν άλλη ερμηνεία δε μένει: Ζούμε σε περίοδο τω όντι επαναστατική. Η επίσημη αστυνομία βγαίνει οσονούπω στο βουνό. Αρα, πολύ σωστά οπαδοί του ΠΑΜΕ κατέλαβαν προ μηνός το ναό του χρήματος, τη Σοφοκλέους, θεωρώντας ότι ήγγικεν η ώρα της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων. Αλλο δε μένει παρά το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν πάρουν τα άρματα για να βγουν στο βουνό να ανακηρύξουν ως επίτιμο αρχηγό των ενόπλων τμημάτων τους τον αστυνομικό διευθυντή Καβάλας Μανώλη Λουπεϊδη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πετεινούς σφυρίζουν

Η στοιχειώδης λογική είναι αυτή που λείπει. Ο εντοπισμός, η ιεράρχηση των προβλημάτων και η εξεύρεση λύσεων, που να υπακούνε στους νόμους της λογικής. Η σοφία του αυτονόητου, όπως τη διδαχτήκαμε στα προβλήματα αριθμητικής στο δημοτικό και μαθηματικών αργότερα. Μας το 'λεγαν οι δάσκαλοι. Όταν το αποτέλεσμα είναι φανερό πως είναι λάθος, ξαναλύνεις το πρόβλημα από την αρχή, μέχρι να βρεις τη λάθος πράξη ή τη λάθος κίνηση και να τη διορθώσεις. Μας δίδαξαν επίσης πως συχνά δεν υπάρχει ένας τρόπος επίλυσης του προβλήματος. Υπάρχουν δύο, μπορεί και περισσότεροι. Αλλά το σωστό αποτέλεσμα είναι ένα. Επίσης, πως μπορεί μετά από δύο λάθη να οδηγηθεί κανείς στο σωστό αποτέλεσμα, αλλά τούτο δε σημαίνει πως έλυσε σωστά την άσκηση.

Αυτές οι απλές μαθηματικές αλήθειες είναι που διαφεύγουν από τους κυβερνώντες τούτο τον έρμο τόπο. Το πρόβλημα είναι δεδομένο και εξαιρετικά δύσκολο: Τα λίγα χρήματα που υπάρχουν δεν αρκούν για να συντηρήσουν τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα. Τούτο είναι βέβαιο. Μόνο που η λύση δεν είναι να περικόπτεις αβέρτα κονδύλια δεξιά και αριστερά μέχρι να βγάλεις το λογαριασμό. Απαιτούνται τομές, διαρθρωτικές αλλαγές, άλλο μοντέλο λειτουργίας, που να επιτρέπει τον δημόσιο τομέα να κινηθεί αποτελεσματικά με λιγότερα χρήματα. Για την επίτευξη αυτού του πραγματικά δύσκολου προβλήματος απαιτείται μια εντελώς διαφορετική λογική. Μια άλλη διάρθρωση του δημοσίου. Απαιτείται εξοικονόμηση πόρων, που σήμερα κατασπαταλώνται δίχως νόημα και αποτέλεσμα δεξιά και αριστερά. Μα ετούτοι οι απίθανοι, που διαδέχθηκαν την πλέον ανίκανη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης περί άλλα τυρβάζουν. Για να το πούμε με τη θασιακή θυμοσοφία "πετεινούς σφυρίζουν". Τουτέστιν, αντί να βοσκούν όρνιθες παραγωγικές, σπαταλούν χρόνο και κόπο για να βοσκήσουν αντιπαραγωγικούς πετεινούς.

Απτό παράδειγμα ο τομέας της υγείας. Είπαν οι κυρίες, που διαδέχθηκαν τον Αβραμόπουλο να κάνουν περικοπές και βρέθηκαν προ του προφανούς αδιεξόδου να μην καλύπτονται από τον Απρίλιο οι εφημερίες. Με άλλα λόγια, από τις 15 του μηνός οι κλινικές δεν θα μπορούν να εφημερεύουν. Να το ξαναπούμε για να γίνει κατανοητό. Δεν θα υπάρχουν γιατροί στις κλινικές όλο το 24ωρο! Τέτοιο αδιέξοδο. Τέτοιο αυτονόητο και προφανές λάθος.

Μα αυτές δεν συγκινήθηκαν. Δεν αναρωτήθηκαν πού έγινε το λάθος στο λογαριασμό. Ισως να μην το έχουν ακόμα αντιληφθεί. Κι αυτό είναι το πιο τραγικό.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δεν μπορούν να συνεννοηθούν

Το χάσμα στην επικοινωνία των Πασόκων της Θάσου με τους Πασόκους της στεριάς δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, όσοι ασχολούνται με τα της πολιτικής επικαιρότητας γνωρίζουν καλά ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλα ή σχεδόν όλα τα κόμματα. Προβλήματα που αναδεικνύουν το μεγάλο έλλειμμα στη λειτουργία όλων των κομμάτων εν Ελλάδι, που αδυνατούν να προσαρμοστούν στη μία δεδομένη ιδιαιτερότητα του νησιού: Την τουριστική περίοδο κατά την οποία ουδείς και για κανένα λόγο ασχολείται με τα κομματικά δρώμενα. Το τελευταίο επεισόδιο αφορά το ΠΑΣΟΚ και τη "βιασύνη" των Πασόκων της Θάσου να επιλέξουν υποψήφιο δήμαρχο ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου. Αντιδρούν οι "στεριανοί" γιατί όπως λένε το κόμμα σε όλη την Ελλάδα μελετά αυτή την περίοδο τον Καλλικράτη. Μάλιστα, επεμβαίνουν ζητώντας αναβολή της προγραμματισμένης ψηφοφορίας της δημοτικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ της Θάσου για την ανάδειξη υποψηφίου.

Καλά κάνουν. Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι εσωκομματικό ζήτημα του ΠΑΣΟΚ. Ζήτημα προγραμματισμού. Μόνο που ετούτη η τυπολατρική προσέγγιση του ζητήματος ελλοχεύει έναν κίνδυνο: Να χαθούν από τώρα αμαχητί οι εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Να απωλέσει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ τις λίγες έστω πιθανότητες διεκδίκησης του δήμου, που μπορεί να πολλαπλασιαστούν αν όντως ο χώρος της Ν.Δ. κατεβεί στις εκλογές κατακερματισμένος. Διότι εάν η συζήτηση για τον Καλλικράτη κρατήσει μέχρι τα τέλη Απριλίου και η διαδικασία επιλογής υποψηφίων οριστεί τον Μάιο και λήξει οριστικά περί τα τέλη Μαϊου ή αρχές Ιουνίου το καλύτερο για το ΠΑΣΟΚ είναι να μην υποδείξει υποψήφιο. Να μην ασχοληθεί καν με τις εκλογές, αφού όποιος επιλεγεί θα καταδικαστεί να διεκδικήσει την ανατροπή των συσχετισμών από τις αρχές Σεπτεμβρίου όταν λήγει η τουριστική περίοδος μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου διότι μετά ο κόσμος βγαίνει στις ελιές.

Η ουσία του προβλήματος εν τέλει δεν αφορά ούτε την επίμαχη διαδικασία επιλογής υποψηφίου, που έχει εγείρει αντιδράσεις, ούτε την θεμιτή κατά τα άλλα απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην ασχοληθεί με τις εκλογές στο δήμο Θάσου.

Το πρόβλημα και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλων των κομματικών σχηματισμών στις σχέσεις τους με τη Θάσο είναι ότι δεν διαθέτουν τη στοιχειώδη ευελιξία και αντίληψη των πραγμάτων. Οι Θάσιοι με το πρακτικό τους μυαλό και τη γνώση των αναγκών του τόπου τα διαθέτουν. Εξ ου και η αδυναμία συνεννόησης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Απίστευτες "ευαισθησίες"

Μετά τα περιστέρια, αποκαλύφθηκε ότι και σκυλιά γίνονται εδέσματα από μετανάστες που αναγκάζονται να καταφύγουν σε αυτή τη λύση λόγω... πείνας. Αυτήν την απίστευτη αποκάλυψη έκαναν φιλοζωικές εταιρείες, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι σε μία τουλάχιστον περίπτωση είχαμε εκτροφή του σκύλου από μία οικογένεια προκειμένου να το... φάει. Παράλληλα, μέλη φιλοζωικών εταιρειών καταγγέλλουν την ιστορία του... Σπύρου, τον οποίο μεγάλωνε οικογένεια στη Νέα Σμύρνη με αυτήν την προοπτική: να μεγαλώσει δηλαδή το μικρό κουτάβι και αφού γίνει φαγανό και παχύ, να αποτελέσει ένα ωραίο έδεσμα στο πιάτο των συγκεκριμένων μεταναστών. Πράγματι απίστευτα και πρωτοφανή τα συμβάντα. Μόνο που οι χαρακτηρισμοί δεν αφορούν τους μετανάστες. Αυτοί πεινούν και χορταίνουν την πείνα τους όπως μπορούν. Το πρόβλημα είναι εν προκειμένω οι χορτάτοι φιλόζωοι, που έχουν την πολυτέλεια να «συγκλονίζονται» από τέτοια φοβερά και τρομερά συμβάντα, που στρέφονται τάχατες κατά των δικαιωμάτων των ζώων.

Οποία υποκρισία και ξετσιπωσιά. Διότι ο απεριόριστος σεβασμός στα δικαιώματα των ζώων είναι πολυτέλεια των χορτάτων κοινωνιών. Το πρόβλημα όσον αφορά τον αυτονόητο σεβασμό των δικαιωμάτων των ζώων είναι εκείνα τα δίποδα κτήνη, που τα καταδικάζουν σε μαρτυρικό θάνατο πετώντας φόλες για την πλάκα ή το βίτσιο τους. Το πρόβλημα είναι τα δίποδα εκείνα ανθρωποειδή, που τα βασανίζουν, τα κρατούν δεμένα βδομάδες και μήνες στα μπαλκόνια και όταν τα ακούν να γρυλίζουν τα ξυλοφορτώνουν για να κάνουν «χαρακτήρα» κατά πώς λένε. Το πρόβλημα είναι εκείνα τα ανεύθυνα ανθρωπάρια, που τα αμολούν δεξιά και αριστερά, όταν αυτοί ή τα κακομαθημένα παιδιά τους βαρεθούν το σκυλί ή το γατί, που αγόρασαν ή περιμάζεψαν με την ίδια λογική που σπεύδουν να αποκτήσουν το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου. Το πρόβλημα είναι οι ανύπαρκτες δομές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του κράτους για την προστασία των αδέσποτων.

Αντιθέτως, όταν άνθρωποι τρώνε περιστέρια, σκυλιά ή γατιά όχι λόγω επιλογής, αλλά για να χορτάσουν την πείνα τους, το πρόβλημα δεν αφορά τα δικαιώματα των ζώων. Αλλά των ανθρώπων αυτών που πεινούν και μηχανεύονται κάθε τρόπο για να χορτάσουν. Να επιβιώσουν. Με κάθε τρόπο.

Οσοι «συγκλονίζονται» από τέτοια συμβάντα δεν έχουν παρά να διαδηλώσουν και εναντίον των γάτων, που δίχως ευαισθησία καμμιά τρώνε περιστέρια, φίδια και ποντίκια. Αδιαφορώντας προκλητικά για τα δικαιώματά τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Πανελλαδική προβολή διαρκείας

Σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς έχουμε ανάγκη να χαρούμε. Αποζητούμε εναγωνίως μια αφορμή για να γελάσουμε, να ξεφύγουμε λίγο από τον εφιάλτη των σπρεντς και το ενδεχόμενο προσφυγής στη μέγκενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που συνεπάγεται μαζικές απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σε τούτη τη δύσκολη περίοδο οι ουκ ολίγοι φίλαθλοι που έσπευσαν το απόγευμα του Σαββάτου να γεμίσουν τις κερκίδες του κλειστού γυμναστηρίου της Καλαμίτσας χάρηκαν με την καρδιά τους σε μια καταπληκτική ατμόσφαιρα τη νίκη της ομάδας μπάσκετ της Καβάλας επί της Ολύμπιας Λάρισας. Δεν ήταν απλώς μια νίκη. Ήταν η καθολική επικράτηση μιας ομάδας που αν δεν προηγούνταν μια σωρεία λαθών σήμερα δεν θα αγωνιζόταν για να αποφύγει τον υποβιβασμό, αλλά για να διεκδικήσει μια θέση στην οκτάδα.

Μια ομάδα, που προχθές είχε τα πάντα. Στη θέση του πλέι μέικερ τον Μίλτον Παλάσιο, έναν παίκτη που έκανε το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ κόντρα στους Σικάγο Μπουλς του Τζόρνταν και του Πίπεν. Στη θέση του σούτινγκ γκαρντ τον καταπληκτικό Αλέξη Κυρίτση, που σκόραρε όπως και όποτε ήθελε. Στους ψηλούς τους Σούντοβ, Ραϊτσεβιτς και Τσέρανιτς να κάνουν πάρτυ κάτω από τα καλάθια και να προσφέρουν θέαμα αφειδώς. Προπονητή, τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, που έχει φάει τα γήπεδα της Α1 με το κουτάλι και ήξερε πολύ καλά τι εννοούσε όταν έλεγε ότι η ομάδα θα κάνει τις νίκες που χρειάζεται για να μην κινδυνεύσει. Στον προχθεσινό δύσκολο αγώνα, η ομάδα ήταν πανέτοιμη να κερδίσει όπως μαρτυρούν τα ποσοστά ευστοχίας και ιδίως στις βολές, που ήταν η αχίλλειος φτέρνα των προηγούμενων αγώνων.

Αυτή η ομάδα και αυτός ο κόσμος αξίζουν ένα καλύτερο γήπεδο. Μα, αν λόγω της γενικότερα δύσκολης συγκυρίας τούτο φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο, είναι απαραίτητο ένα γενναίο λίφτινγκ του κλειστού της Καλαμίτσας. Πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν. Όχι μόνο γιατί αυτό το υπέροχο κοινό το αξίζει. Αλλά γιατί δε νοείται καλή ομάδα, χωρίς καλό γήπεδο και κόσμο.

Εξάλλου, πέραν του υψηλού θεάματος που προσφέρει στους φιλάθλους η συμμετοχή της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία του μπάσκετ, είναι και η διαρκής προβολή της Καβάλας πανελλαδικά. Το μπάσκετ, όπως και το ποδόσφαιρο είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές του τόπου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αυτός δεν τα κατάφερε

Εγραψε ντροπή και έβαλε τέλος στη ζωή του στα 40 του χρόνια, αφήνοντας εν γνώσει πίσω του ορφανά τα δυο ανήλικα κορίτσια του. Συνέβη προχθές στο Κερατσίνι. Θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε στην Ελλάδα. Είναι ένα από τα πολλά δράματα, απότοκος ετούτης της κρίσης, που δεν είναι μονάχα οικονομική. Καταστρέφει ζωές και οικογένειες. Διαλύει ανθρώπους με φιλότιμο, που στη ζωή τους έμαθαν να δουλεύουν σκληρά και να αγωνίζονται κόντρα σε κάθε αντιξοότητα, αλλά γονατίζουν όταν συνειδητοποιούν ότι το μέγεθος της κρίσης τους ξεπερνά. Όταν αντιλαμβάνονται πως ό,τι και να κάνουν δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Η ιστορία του εστιάτορα συνηθισμένη. Από μικρός ρίχτηκε στη βιοπάλη. Πότε οδηγός, πότε γκαρσόνι, δουλειά και άγιος ο Θεός. Με τους κόπους μιας ζωής αποφάσισε δυο χρόνια πριν να ανοίξει εστιατόριο μαζί με έναν συνέταιρο στη Χαραυγή, μια περιοχή με ταβέρνες, που κάποτε είχε πολλή κίνηση. Με τις οικονομίες του ξεκίνησε, αλλά χρειάστηκε να πάρει και κάποια δάνεια γιατί έκανε επένδυση σοβαρή. Με τη λογική του ανθρώπου, που ξέρει πως σήμερα αν δε δώσεις, αν δεν προσφέρεις, δεν θα πάρεις.

Μα το μαγαζί, με εξαίρεση τη θεαματική έναρξη, δεν τράβηξε. Ολη η περιοχή, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έσφυζε από κίνηση έπεσε. Οι βδομάδες δουλειάς έγιναν προοδευτικά τετραήμερα, τριήμερα για να μείνουν κάτι κολοβά διήμερα. Σάββατα και Κυριακές μεσημέρι. Το εστιατόριο του αυτόχειρα, στο οποίο επένδυσε τα όνειρα μιας ζωής, βούλιαζε μήνα το μήνα στα χρέη. Δεν τα παράτησε. Έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να το σώσει και μαζί να σωθεί κι αυτός. Μέχρι τον "τηλεοπτικό μάγειρα", αυτό τον "Μπάτμαν" των εν Ελλάδι εστιατορίων επιστράτευσε, αλλά τίποτα. Ωσπου έφτασε το τέλος. Όταν πια συνειδητοποίησε ότι οι κόποι μιας ζωής πήγαν στράφι, πως ό,τι έκανε μέχρι τα 40 του εξαϋλώθηκε και καλείται να ξεκινήσει τον αγώνα από την αρχή, προκειμένου μετά από αρκετά χρόνια να ξεχρεώσει, δε βρήκε τη δύναμη. Πήγε στο πατρικό του και έβαλε τίτλους τέλους.

Όχι μόνο για το μαγαζί. Μα με την ιδιότητα του μέλους μιας κοινωνίας, που μετρά την αξιοπρέπεια με τα μηδενικά τραπεζικών λογαριασμών και τα ντουβάρια, που μπόρεσε κανείς να αποκτήσει. Αυτός δεν τα κατάφερε.

Νίκος Σπιτσέρης

ΥΓ: Εάν ετούτοι οι απίθανοι που μας κυβερνούν καταφύγουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μην παραλείψουν να παραγγείλουν και μπόλικες νεκρόκασες. Θα χρειαστούν.

Read More

Παιχνίδι «χωρίς νόημα» στην εποχή του

Μετά από την επί μακρόν διαμονή σε ένα σπίτι συνδεδεμένο με κάμερες, όπου οι "παίκτες" είχαν ως αποστολή να ξεφορτωθούν τους συγκατοίκους τους παντί τρόπω προκειμένου να τσεπώσουν τα φράγκα. Με ίντριγκες, ρουφιανιά, βυζαντινισμούς. Μετά από αναμετρήσεις Ελλήνων και Τούρκων σε παιχνίδια ισορροπίας, μυαλού και αντοχής στις κακουχίες για μια χούφτα παράδες.

Μετά από τη διαβίωση σε ερημονήσια δίπλα σε φίδια και άλλα ερπετά, δίχως φαϊ και νερό και κυρίως χωρίς σκοπό, δίχως τα στοιχειώδη μέτρα υγιεινής, με κοινό παρονομαστή πάλι τα φράγκα, έφτασε ο καιρός για ένα ριάλιτι που όχι μόνο δεν θα έχει απολύτως νόημα, αλλά αυτός θα είναι ο τίτλος του: "Χωρίς νόημα".

"Pointless" είναι ο τίτλος του στην αγγλική, ετοιμάζεται για το BBC και επιβραβεύει τους πλέον ηλίθιους. Ακόμα και αυτούς που με εξυπνάδα και πονηριά θα επιλέγουν την πλέον ηλίθια απάντηση στις ερωτήσεις που θα τίθενται. Αλλωστε, ηλίθιος με πατέντα είναι αυτός που χρησιμοποιεί την ευφυία του για να δώσει την πλέον ηλίθια απάντηση. Το κριτήριο θα είναι αντικειμενικό. Όλα κι όλα. Η ίδια ερώτηση θα τίθεται σε 100 ανθρώπους και θα κερδίζει αυτός που θα επιλέγει την απάντηση που θα συμφωνεί με τους λιγότερους. Για παράδειγμα, μπορεί να επιβραβευτεί κάποιος που θα απαντήσει πως ο Αλμπερτ Αϊνστάιν ήταν αναπληρωματικός σέντερ μπακ του ΠΑΟΚ του '30. Ή αυτός που θα δηλώσει ότι η Τζούλια Αλεξανδράτου υπήρξε η πρώτη σύζυγος του Μεγαλέξανδρου.

Η απόλυτη ευστοχία του τίτλου και του περιεχομένου του παιχνιδιού δεν αφορά μόνο το απέραντο τίποτα του κόσμου της τηλεόρασης. Αντικατοπτρίζει με φοβερή ενάργεια την εποχή του τίποτα. Αυτό είναι που ζούμε. Τίποτα. Τίποτα και φράγκα. Φράγκα καλά και ξεκούραστα. Μα και φράγκα, που πλέον διαθέτουν άνθρωποι κενοί περιεχομένου, που όχι μόνο ουδέν έχουν οι ίδιοι να πουν, αλλά δεν νιώθουν καν την ανάγκη να συναναστραφούν με ανθρώπους του πνεύματος. Τίποτα και φράγκα παντού. Στις επιχειρήσεις και στην πολιτική.

Απόλυτο κενό. Με συνέπεια οι ψηφοφόροι -κενοί περιεχομένου και οι ίδιοι ως επί το πλείστον- να αντιλαμβάνονται γρήγορα ότι με την ψήφο τους ανέδειξαν κάτι τιποτένια ξόανα σαν τον Καραμανλή στην Ελλάδα, τον Σαρκοζί στη Γαλλία και ούτω καθεξής. Μα, είτε επειδή δε σπαταλούν χρόνο να σκεφτούν, είτε επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή, οδηγούνται και πάλι σε ένα νέο τίποτα.

Χωρίς νόημα. Pointless. Ιδού το πραγματικά μεγάλο αδιέξοδο της εποχής. Σαφώς δραματικότερο του δημοσιονομικού.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Σκουριασμένες σιδερόβεργες παντού

Οι σιδερόβεργες που μπήκαν χθες πέριξ της υπό κατάρρευση καπναποθήκης της οδού Δαμιανού είναι μέρος της ταυτότητας του ελληνικού κράτους. Οχι μονάχα αυτές. Αλλά όλη η διαδικασία που προηγήθηκε μέχρις ότου αποφασιστεί η απαραίτητη πλέον πρόχειρη περίφραξη ετούτου του βιομηχανικού μνημείου για να μην κινδυνεύσουν οι περαστικοί. Εν αρχή ην η τρομακτική αδιαφορία της Πολιτείας για τη διαφύλαξη της μνήμης σε μια συνέχεια αδιατάρακτη από τον καιρό της χουντικής επέλασης κατά των αρχοντικών του Αη-Γιάννη δια της αντιπαροχής μέχρι σήμερα. Μα και η ασυγχώρητη αποχή της αυτοδιοίκησης από έναν τομέα προνομιακό και τόσο σημαντικό για τον τόπο. Όταν -απόρροια αυτής της συγκεκριμένης επιλογής της Πολιτείας- μοιραία πια προ ημερών κατέρρευσε τμήμα της στέγης της καπναποθήκης της Δαμιανού άλλο δεν έμενε από την προστασία των περαστικών. Ό,τι έχει συμβεί και πρόκειται να συμβεί και για τις υπόλοιπες καπναποθήκες. Μα δεν είναι μόνο οι καπναποθήκες.

Η ίδια παρελκυστική τακτική ακολουθήθηκε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα στον τομέα της οικονομίας. Ήξεραν καλά ότι το σαθρό οικοδόμημα θα κατέρρεε κάποια στιγμή. Μα αυτοί συνέχιζαν να βάζουν αβέρτα κόσμο από πόρτες και παράθυρα με μοναδικό στόχο να διαιωνίσουν την εξουσία τους. Δίχως καμιά φιλοδοξία να αφήσουν αχνάρι για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Μόνο τους μέλημα το σήμερα και το αύριο. Ενα μεγάλο τενεκεδένιο κατασκεύασμα ματαιοδοξίας με οδηγό για να τους πηγαίνει και να τους φέρνει. Η διασφάλιση ποσοστών επί του τζίρου και το βόλεμα της οικογένειας. Σήμερα, που πια ένα τμήμα της στέγης έχει καταρρεύσει δεν είχαν άλλη επιλογή από το να το περιφράξουν με σιδερόβεργες και να εξηγούν στους εμβρόντητους περαστικούς τους κινδύνους που διατρέχουν. Παραλείποντας -όσο μπορούν- αναφορές στις ευθύνες τους.

Σιδερόβεργες παντού. Σκουριασμένες. Στην υγεία, στην παιδεία, τον τουρισμό, την αγροτική πολιτική, τον πολιτισμό. Παντού. Σιδερόβεργες που είναι συνέπεια μιας απερίγραπτης πολιτικής αφασίας και ανικανότητας. "Ηγετών" και ηγετίσκων που απλά παρακολουθούν την προϊούσα παρακμή του τόπου και όταν πια το αποτέλεσμα της ανικανότητάς τους φτάσει στο μη παρέκει περιφράζουν τις συνέπειες της καταστροφικής για τον τόπο πορείας τους.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Οι Γερμανοί φταίνε

- Οι Γερμανοί φταίνε για τούτη την καταιγίδα προστίμων στα καταστήματα της παραλιακής της Καβάλας από την υπηρεσία δημοσίων κτημάτων. Οι Γερμανοί και αυτό το καταραμένο ευρώ, που από τότε που τέθηκε στην κυκλοφορία όλα μας πάνε στραβά κι ανάποδα. Ενώ αν είχαμε ακόμα δραχμούλες στην τσέπη θα ζούσαμε σα βασιλιάδες.

- Από πού και ως πού φταίνε οι Γερμανοί για το χάλι των τελευταίων χρόνων στην παραλιακή ζώνη της Καβάλας; Οι Γερμανοί έδωσαν το σύνθημα να κάνει καθένας του κεφαλιού του;

- Φταίνε γιατί ποτέ δεν πίστεψαν σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη με ενιαίους όρους και κανόνες. Φταίνε οι σουπιές που θέλουν την ενοποιημένη αγορά και το κοινό νόμισμα μόνο για να εξάγουν τα προϊόντα τους.

- Δηλαδή, για να καταλάβω, τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Γερμανοί και δεν το 'καναν.

- Μα να θεσπίσουν όρους και κανόνες, τέτοιους που να μην κάνει ο καθένας ό,τι του κατεβεί. Διότι τώρα τι έγινε; Κάποιοι επιχειρηματίες αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το χώρο των τραπεζοκαθισμάτων 12 μήνες το χρόνο και όχι μονάχα 4-5 τη θερινή περίοδο. Εκαναν λοιπόν "πιο μόνιμες" τέντες, έκλεισαν το χώρο δεξιά και αριστερά και αυτομάτως επέκτειναν τα καταστήματά τους σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς.

- Ουδείς θορυβήθηκε. Η υπηρεσία δημοσίων κτημάτων, ο δήμος, η νομαρχία, η αστυνομία ή όποιος άλλος είχε την ευθύνη είχε άλλες σοβαρότερες ασχολίες από την αστυνόμευση της παραλιακής.

- Μα στο μεταξύ, άρχισαν οι γκρίνια και οι μουρμούρες για αθέμιτο ανταγωνισμό. Οι καταστηματάρχες που δεν μπορούσαν να στήσουν και έξω μαγαζί δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι αυτές τις κινήσεις.

- Ωσπου βγήκε παγανιά συνεργείο της υπηρεσίας δημοσίων κτημάτων και άρχισε να παίρνει κεφάλια.

- Ένα δεν καταλαβαίνω. Τι φταίνε οι Γερμανοί;

- Μα αν οι Γερμανοί μοίραζαν το παιχνίδι εντός της Ενωμένης Ευρώπης δεν θα 'κανε ο καθείς ό,τι ήθελε στην παραλιακή. Με την πρώτη παρασπονδία θα επενέβαινε η αρμόδια υπηρεσία και θα επέβαλε την τάξη.

- Μα τότε δεν θα τους κατηγορούσαμε για απώλεια εθνικής κυριαρχίας;

- Άλλο το 'να, άλλο τ' άλλο. Πάντως, για το σημερινό αδιέξοδο φταίνε. Αναμφιβόλως.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

"Ερασιτεχνική" καταστροφή

Τα "κατορθώματα" ερασιτεχνών ψαράδων, που με τη δράση τους απειλούν ευθέως τον πλούτο της ιχθυοπανίδας λιμνών και ποταμών, ενίοτε και θαλασσών, όπως ειπώθηκε χθες σε ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στη Δράμα αποτέλεσαν χθες το θέμα συζήτησης μεταξύ των θαμώνων του Ψηφιακού Καφενείου "Η Καβάλλα". Ετούτου του φανταστικού μεν, ψηλοτάβανου δε, χώρου διαλόγου κάπου στο Ιντερνετ, που προσφέρει έναν πολυπρόσωπο σχολιασμό της πολιτικής και όχι μόνον επικαιρότητας. Ο καφετζής έψησε τα κατά κανόνα σκέτα καφεδάκια για να μη χάνεται η γεύση του αφεψήματος και η συζήτηση αρχίνησε:

ΓΙΩΡΓΗΣ: Ωραίοι ερασιτέχνες. Τη στήνουν στις καλύτερες θέσεις, στα μέρη αναπαραγωγής, εκκόλαψης και ανάπτυξης ψαριών. Δεν αφήνουν τα ψάρια σε χλωρό κλαρί. Συνέπεια αυτής της τακτικής είναι να απειλούνται με εξαφάνιση η ορεινή άγρια πέστροφα και η μπριάνα.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ: Μάλιστα ορισμένοι ψαρεύουν με κάτι απαγορευμένες συσκευές που παράγουν ηλεκτρικές εκκενώσεις. Τις οποίες τοποθετούν στο νερό και πεθαίνουν όλα τα ψάρια σε απόσταση ενός ή δυο μέτρων. Πρόκειται για γενοκτονία. Για μέθοδο που αφανίζει τον πλούτο του βυθού.

ΚΩΣΤΑΣ: Μάλιστα, δεν είναι λίγοι αυτοί που πουλάνε τα ψάρια που πιάνουν.

ΝΙΚΟΣ: Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στις λίμνες και στα ποτάμια. Πρόβλημα υπάρχει και στη θάλασσα. Ναι μεν οι θάλασσες δε στερεύουν με το παραδοσιακό καλάμι και την πετονιά, αλλά κάποια στιγμή πρέπει άπαντες να αντιληφθούν τι εστί ερασιτεχνικό ψάρεμα. Δεν είναι συνήθεια ερασιτέχνη να αραδιάζει ο άλλος μια ντουζίνα καλάμια και να τρέχει σαν τρελός πάνω κάτω να ελέγχει.

ΤΑΣΟΣ: Ούτε φυσικά να δολώνουν ασύδοτοι όσα παραγάδια θέλουν. Καλή και η πετονιά, καλό και το παραγάδι, αλλά είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι ο πλούτος του βυθού είναι πεπερασμένος. Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ψαρεύουμε οφείλουμε να τον προστατεύουμε.

ΓΙΩΡΓΗΣ: Είναι ζήτημα νοοτροπίας. Χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν αυτοί οι τύποι με την πετονιά και το καλάμι και πληθαίνουν αυτοί που ξοδιάζουν έναν σκασμό λεφτά για να ψαρέψουν. Από κει ξεκινάει το κακό. Αυτός που ξοδεύει, απαιτεί κάποια στιγμή να βγάλει τα χρήματα που "επένδυσε". Ετσι έμαθε, έτσι ξέρει ότι συμβαίνει σε τούτο τον κόσμο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το Θαλασσινό Τριφύλλι

Η αποψινή συναυλία του Λίνου Κόκοτου με ερμηνευτή τον Θόδωρο Βαλσαμίδη στην "Παλιά Βιβλιοθήκη" προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Όπως κάθε γεγονός. Καλλιτεχνικά συναντώνται επί σκηνής μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές του "Νέου Κύματος", με έναν τραγουδιστή που επιμένει να αντιστέκεται πολλαπλώς. Ο συνθέτης δίσκων-σταθμών στο ελληνικό τραγούδι όπως "Οι Ωρες" και "Το Θαλασσινό τριφύλλι" με έναν μουσικό, που επέλεξε να μείνει στην επαρχία παίρνοντας όρκο να μην εφησυχάσει με το μεροκάματο. Μα, μαζί με τον αγώνα της επιβίωσης, να ενημερώνεται διαρκώς, να μελετά και να κατακτά συνεχώς νέες κορφές. Είναι η συνάντηση δυο μουσικών, που αντιστέκονται στην ευτέλεια των καιρών, πληρώνοντας το τίμημα. Ο Κόκοτος, αυτός ο σπουδαίος μουσικός, μένει στο περιθώριο αρνούμενος συνειδητά να γράψει τραγουδάκια της σειράς και παρακολουθεί από απόσταση το πάρτι των ατάλαντων που έχει στηθεί με ευθύνη των δισκογραφικών εταιρειών. Ο Βαλσαμίδης επιμένει να υπηρετεί με συνέπεια το καλό τραγούδι και να μην αρκείται στο μικρό σε ύψος ταβάνι του ανταγωνισμού στην ελληνική επαρχία.

Μα δεν είναι μόνο ο Βαλσαμίδης, που αντιστέκεται στη φτήνια των καιρών και τη μιζέρια που συχνά χαρακτηρίζει την ελληνική επαρχία. Άνθρωποι από όλους τους τομείς επιμένουν να δημιουργούν και να βάζουν διαρκώς νέους υψηλότερους στόχους σε μια αέναη αναμέτρηση με τον εαυτό τους.

Εύλογος ο αντίλογος. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η αποψινή συνάντηση δεν αφορά παρά ελάχιστους. Όσους αρνούνται να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις των καιρών και μένουν ακόμα κολλημένοι σε δίσκους που κυκλοφόρησαν το μακρινό 1972, όπως το "Θαλασσινό Τριφύλλι" σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη. Εξάλλου, ούτε ο Κόκοτος, ούτε ο Βαλσαμίδης αξίζουν έπαινο, αφού εν τέλει άλλο δεν κάνουν από το να υπερασπίζονται εαυτόν. Τις απόψεις και το γούστο τους. Η ζωή δεν προχωρά με νοσταλγικές αναδρομές στο παρελθόν, αλλά με ρήξεις και τομές.

Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας τελικά. Απόψεων και αναγκών ενός εκάστου. Το βέβαιο είναι ότι όσοι συγκινούνται με την ποίηση του Ελύτη δεν θα λείψουν από την Παλιά Βιβλιοθήκη. Εξάλλου, είναι φορές που το θαλασσινό τριφύλλι φυτρώνει στη στεριά. Όπως απόψε.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αντίσταση και ευκαιρία

Η αντίσταση μέχρις εσχάτων σε τούτη τη ακραία νεοφιλελεύθερη επέλαση εναντίον των εισοδημάτων των πολλών, πρέπει να πάει χέρι-χέρι με την επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης. Διότι η λύση στο αδιέξοδο σίγουρα δεν είναι η γενικευμένη δυστυχία της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά παράλληλα πρέπει άπαντες να αντιληφθούν ότι ετούτη η κρίση είναι μοναδική ευκαιρία να μπει ένα τέλος στον υπερτροφισμό του δημόσιου τομέα, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον μεταπολιτευτικά ως μηχανισμός βολέματος και κοινωνικής προστασίας. Αλλά και στη νεοελληνική παράδοση της απουσίας ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος. Ο υπερτροφισμός του ελληνικού δημοσίου και οι πάγιες απώλειες φορολογικών εσόδων λειτουργούν όπως το φυτοπλαγκτόν. Όπως ο υπερτροφισμός του φυτοπλαγκτού δημιουργεί ένα αδιαπέραστο στρώμα, που απειλεί με ασφυξία τον πλούτο του βυθού, έτσι και η φορολογική ασυδοσία σε συνδυασμό με τον υπερτροφισμό του δημοσίου απειλούν με ασφυξία την ελληνική οικονομία.

Ιδού η ανάλυση του ελληνικού προβλήματος στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ στους "Financial Τimes". Από την εποχή της ανεξαρτησίας το 1830, τονίζει, τα δημόσια οικονομικά βασίζονται στην υψηλή έμμεση φορολόγηση, τα "άπιαστα αόρατα κέρδη" και την προσφυγή στον δανεισμό. "Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Θεό γι' αυτό ή την εμπειρία του οθωμανικού ζυγού. Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, όμως, οι πολιτικοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν την απασχόληση στον δημόσιο τομέα ως ένα υποκατάστατο δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας και ένα εργαλείο ευνοιοκρατίας. Τα άφθονα ευρωπαϊκά κεφάλαια επέτρεψαν έναν κύκλο χρέους "σταμάτα- ξεκίνα" που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις να τρέχουν με το κύπελλο στο χέρι στην Ευρώπη για έκτακτη βοήθεια, να εφαρμόζουν δρακόντεια μέτρα σταθεροποίησης ως αντάλλαγμα και έπειτα να χαλαρώνουν τα χαλινάρια μόλις σωρεύεται (προ) εκλογική πίεση".

Ο Μαζάουερ, βαθύς γνώστης της ευρωπαϊκής και της ελληνικής ιστορίας, καλεί τους ευρωπαίους να αντιληφθούν ότι οι αντιδράσεις των Ελλήνων θα οξύνονται όσο η Ευρώπη συμπεριφέρεται ως η τελευταία μεγάλη δύναμη, που προσπαθεί να ελέγξει τη μοίρα της έρμης χώρας.

Όσο για μας, αφού σκίσουμε ως απαράδεκτη τη συνταγή γενικευμένης φτώχειας του νεοφιλελεύθερου φαρμακείου των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που δεν μπορεί να είναι πανάκεια για τα προβλήματα σε όλες τις χώρες του πλανήτη, οφείλουμε να αποκτήσουμε ένα αξιόπιστο φορολογικό σύστημα και ένα δημόσιο τομέα, απαλλαγμένο από τα κατάλοιπα του οθωμανικού ρουσφετιού.

Καιρός να απαλλαγούμε και από τα τελευταία κατάλοιπα της κακώς εννοούμενης ανατολίτικης παράδοσης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Φταίμε και μεις

Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό και το χαλασμό που φέρνει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση είναι ευκαιρία να αναθεωρήσουμε άπαντες τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το δημόσιο. Διότι μπορεί πράγματι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης να οφείλεται στη ληστρική πολιτική των τραπεζών και των διεθνών κερδοσκόπων. Μπορεί οι ευθύνες των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες να είναι και μεγάλες και αυταπόδεικτες. Αλλά φταίμε και μεις. Όλοι μας. Φταίμε γιατί αδιαφορούσαμε επί χρόνια για το πλιάτσικο σε βάρος του δημοσίου, που το βλέπαμε να γίνεται μπροστά στα μάτια μας. Φταίμε που με τη στάση μας επιβραβεύαμε τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά στις καθημερινές μας συναλλαγές. Φταίμε ακόμα και για τα αιτήματα, που κατά καιρούς διατυπώνουμε ως τοπικές κοινωνίες, αδιαφορώντας προκλητικά για τα δημόσια οικονομικά.

Χαρακτηριστική περίπτωση της πλήρους ανισορροπίας του δημοσίου τομέα είναι η ύπαρξη τριών κέντρων μελισσοκομίας σε ακτίνα 150 χιλιομέτρων στην Εδεσσα, τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Δημιουργήθηκαν επειδή είναι γεγονός ότι η μελισσοκομία δεν μπορεί να σταθεί και να προχωρήσει δίχως επιστημονική υποστήριξη. Αλλά αρκούσε ένα κέντρο, άριστα εξοπλισμένο, που θα μπορούσε να λειτουργεί με λιγότερο από το μισό προσωπικό και το κόστος λειτουργίας που συνεπάγεται η λειτουργία τριών διαφορετικών κέντρων. Αν αναρωτιέστε γιατί δημιουργήθηκαν τρία κέντρα με το ίδιο αντικείμενο τόσο κοντά το ένα στο άλλο, αναζητήστε την απάντηση στα κατά καιρούς αιτήματα των τοπικών κοινωνιών. Στο ρόλο του πλασιέ που με προθυμία διεκπεραιώνουν οι Ελληνες βουλευτές, που δεν διανοούνται να πάνε κόντρα στα "θέλω" των ψηφοφόρων και ας είναι καταφανώς παράλογα. Αλλωστε, όλοι βολεύονται. Μάλλον βολευόμασταν χρόνια τώρα. Διότι η λειτουργία ενός παραπανίσιου κέντρου ή μιας παραπανίσιας δημόσιας υπηρεσίας συνεπάγεται παραπανίσιες προσλήψεις προσωπικού, που και τις τοπικές κοινωνίες εξυπηρετούν και τα μικροπολιτικά συμφέροντα των βουλευτών που τις εκπροσωπούν.

Μα στο μεταξύ, τα πεπερασμένα κονδύλια για την έρευνα και την επιστημονική υποστήριξη της πρωτογενούς παραγωγής σπαταλώνται δίχως λόγο, με συνέπεια να μην περισσεύουν κονδύλια για τη λειτουργία του Ινστιτούτου Αλιευτικών Ερευνών Νέας Περάμου, που αποδεδειγμένα προσφέρει και κερδίζει συν τω χρόνω διεθνή αναγνώριση. Είναι τόσο απλό. Μα και τόσο επιζήμιο εν τέλει για τη χώρα. Για το κοινό μας σπίτι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ο σπορέας των άστρων

Όλα θέλουν την ώρα και το «φως» τους, είναι το εισαγωγικό μήνυμα σε ένα από τα ωραιότερα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στην πρώτη φωτογραφία είναι ένα μπρούτζινο άγαλμα, που ορθώνεται σε μια πράσινη γωνιά ενός πάρκου στο Κάουνας της Λιθουανίας. Μια αυστηρή λιπόσαρκη αντρική φιγούρα με μουστάκι, που περπατά. Στο ‘να χέρι κρατά ένα κασελάκι κολλημένο στο μηρό, ενώ το άλλο είναι μια σφιγμένη χούφτα που φαίνεται σαν κάτι να κρατά. Ένα μνημείο συνηθισμένο, σοβιετική κληρονομιά, κατά το σχόλιο, φωτογραφημένο τη μέρα. Πίσω στο βάθος, σε ένα μαρμάρινο τοίχο υπάρχει μια συστάδα αστεριών. Στη φωτογραφία φαίνεται και μια εργαζόμενη της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου να μαζεύει τα πεσμένα φύλλα. Τα πάντα αλλάζουν στη δεύτερη φωτογραφία που είναι τραβηγμένη τη νύχτα. Το άγαλμα βρίσκει τ’ όνομά του, καθώς η σκιά του συνδυάζεται με τα αστέρια του τοίχου. Η σκιά του φωτισμένου αγάλματος είναι που σπέρνει αστέρια. Τα παίρνει με τη χούφτα από το κασελάκι και τα ρίχνει, καθώς περπατά στα αυλάκια του ουρανού.

Αυτοί είναι που μας λείπουν. Οι σπορείς των άστρων. Ανθρωποι που με τα λόγια και τις πράξεις τους τις καθημερινές δεν παραλείπουν να δουν τα αστέρια τις νύχτες. Μα και να τα σπείρουν, βέβαιοι ότι κάποια στιγμή θα βλαστήσουν και θα δώσουν τροφή στα όνειρα. Με τέτοια σιγουριά ο μπαρμπα-Μήτσος από τη Θάσο μπόλιασε πρόσφατα μια αγριαχλαδιά στη μέση του πουθενά για τους διαβάτες του μέλλοντος. Με τέτοιο μεράκι, που όμως ουδέποτε αναγγέλλεται με στόμφο που δεν ταιριάζει σε σπορέα, ο Γιώργης φτιάχνει κάθε χρόνο τσίπουρο και μαζεύει κρίταμα από τα βράχια, ετούτο τον εξαιρετικό μεζέ που συνοδεύει το τραπέζι των μερακλήδων από την αρχαιότητα. Με τέτοιο ενθουσιασμό η μακαρίτισσα η γιαγιά Μαρίκα, που –καημό το ‘χε- μόνο τρεις τάξεις στο Δημοτικό τέλειωσε, διάβαζε στα ογδόντα της «Το τέλος της μικρής μας πόλης» του Δημήτρη Χατζή.

Οι σπορείς των άστρων είναι που μας λείπουν. Αυτοί που όχι πολλά χρόνια πριν, δεν παρέλειπαν κάθε χρόνο να φτιάξουν γλυκό από τριαντάφυλλα και μεζέδες από κολοκυθολούλουδα. Γνωρίζοντας καλά πως αντιστέκονται στην ευτέλεια των καιρών. Δίχως στόμφο. Που δεν ταιριάζει σε σπορείς άστρων.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τα υπερεθνικά προβλήματα απαιτούν υπερεθνικές απαντήσεις

Αυτός που θέλει να ψαρέψει πάει στο γιαλό. Στη θάλασσα. Σε λίμνες ή ποτάμια. Σε κάθε περίπτωση. Όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν τηρεί στάση αναμονής, αναβάλλει κάποιο διάστημα τα σχέδιά του και περιμένει για να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να πάει στο γιαλό να ψαρέψει. Ακόμα και αν -όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό- το φυτοπλαγκτόν κάνει σχεδόν αδύνατο το εγχείρημα. Ακόμα κι αν η θάλασσα ή η λίμνη έχουν "στερέψει". Όσα προβλήματα ή δυσκολίες και αν υπάρχουν, ο ψαράς πάει στο γιαλό. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει τα σύνεργά του και να ροβολήσει προς την πλησιέστερη βουνοκορφή, εκτός αν έχει σαλέψει ή παίρνει ενεργά μέρος σε δρώμενο εικαστικό. Μια παρέμβαση σουρεαλιστική, που κάτι συγκεκριμένο θέλει να καταδείξει.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο ψαράς δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν περιμένει απλά να περάσει ο χρόνος για να δράσει. Όταν το πρόβλημα οφείλεται -όπως συχνότατα συμβαίνει- σε ανθρωπογενείς αιτίες μπορεί να αντιδράσει συλλογικά και να απαιτήσει την προστασία του οικοσυστήματος και κατ' επέκταση των δικών του συμφερόντων. Που εξαρτώνται από το γιαλό. Τον πλούτο του βυθού.

Αυτή η τόσο απλή αλήθεια είναι που διαφεύγει από το ΚΚΕ και ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που με αφορμή τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που σαρώνει εισοδήματα, δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές εν τέλει, θέτουν θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Διότι τα υπερεθνικά προβλήματα όπως η δράση των διεθνών κερδοσκοπικών fund απαιτούν υπερεθνικές απαντήσεις. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι κουτό και ανεύθυνο να αρνείσαι τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, όταν ξέρεις καλά πως άλλη εναλλακτική επιλογή δεν υπάρχει.

Τούτο δεν σημαίνει πλήρη παραίτηση στις πολιτικές, που επιβάλλουν τα νεοφιλελεύθερα γεράκια, που -δίχως αμφιβολία- κρατούν τα τελευταία χρόνια το τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την οδηγούν από ξέρα σε ξέρα, αδιαφορώντας για τις ζημιές που προκαλούν στα ύφαλα, που εν προκειμένω είναι οι ευρωπαίοι πολίτες. Τουναντίον. Η απάντηση πρέπει να δοθεί και σε επίπεδο κυβερνήσεων, μια συντονισμένη παρέμβαση των χωρών του νότου φερ' ειπείν που έχουν κοινά προβλήματα, και σε επίπεδο μαζικών κινημάτων, με στόχο μια άλλη Ευρώπη. Μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μια Ευρώπη των πολιτών και όχι των κερδοσκόπων. Εν μέσω αυτού του φοβερού αντιλαϊκού κυκλώνα, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή.

Η αέναη σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς έχει νόημα ουσιαστικό μόνο ως προς την πολιτική κατεύθυνση ετούτης της πορείας. Δεν είναι τωρινές οι διαπιστώσεις. Είναι θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς από τη δεκαετία του ’80, τότε που ήταν της μόδας η «ξεκάθαρη» πολιτική της άρνησης και της εξόδου από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων», που πρέσβευσαν το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνους τους δύσκολους καιρούς, η ανανεωτική αριστερά είχε την τόλμη να πάει κόντρα στο ρεύμα και να προτάξει τον αγώνα για την Ευρώπη των λαών και των πολιτών. Αργότερα, όταν ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων δεν μπορούσαν ούτε τουαλέτα να βρουν δίχως μεταφραστή, ήταν οι ευρωβουλευτές της ανανεωτικής αριστεράς, που με τη δράση τους έδιναν υπόσταση στο σύνθημα για την Ευρώπη των λαών. Ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και νυν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου κατά δήλωσή του Αλέκος Αλαβάνος με τις πρωτοβουλίες και τις παρεμβάσεις τους στο Ευρωκοινοβούλιο καθιέρωσαν την ανανεωτική αριστερά ως την ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη της αριστεράς. Της αριστεράς, που όχι μόνο δεν αισθάνεται άνετα στο ευρωπαϊκό κουστούμι, αλλά τουναντίον κινείται σαν το ψάρι στο νερό σε ευρύτερους υπερεθνικούς θεσμούς έχοντας το διεθνισμό στο DNA της.

Αυτή η αριστερά είναι φανερό ότι δε χωρά στο σαφώς αντιευρωπαϊκό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορεί να ανέχεται να καπελώνεται συχνά-πυκνά από όσους θέτουν θέμα κατάργησης παλαιότερα της συνθήκης του Μάαστριχτ, εσχάτως της συνθήκης της Λισαβόνας. Αίτημα, που εκφράζει κομψά το παλαιότερο «όχι στην ΕΟΚ», αφού οι συνθήκες αυτές άλλο δεν είναι παρά σημεία ορόσημα της ευρωπαϊκής πορείας. Το ζητούμενο είναι η επόμενη συνθήκη που θα υπογραφεί στη Βαρκελώνη, τη Θεσσαλονίκη ή αλλαχού να σηματοδοτεί τη στροφή προς μια Ευρώπη κοινωνικά δίκαιη. Μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, αντίστοιχη της αμερικανικής, ικανή να σταθεί στο διεθνή ανταγωνισμό κόντρα σε Αμερική και Κίνα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μια ιστορία ενός θύματος του εν εξελίξει πολέμου

Δεν έκοβε αποδείξεις. Χρόνια τώρα. Ήταν επιλογή του. Όχι δεν φοροδιέφευγε. Τουναντίον. Πλήρωνε προκαταβολικώς τοις μετρητοίς όλα αυτά τα χρόνια, βάσει του τεκμαρτού τρόπου υπολογισμού των εισοδημάτων, το φόρο που αντιστοιχούσε στη μικρή επιχείρηση ενοικιαζομένων δωματίων, που διατηρεί στη Θάσο. Τον Απρίλη ή τον Μάη περνούσε από την Εφορία και κανόνιζε τους λογαριασμούς του κι αν καμμιά φορά το αμελούσε πλήρωνε μαζί και τις προσαυξήσεις. Οι πελάτες του, που όλα αυτά τα χρόνια έκαναν τις διακοπές τους, δεν το ήξεραν. Άλλοι του 'κλειναν συνωμοτικά το μάτι λέγοντάς του πως δεν θέλουν απόδειξη, αδιαφορώντας αν με την κάλυψη που αφειδώς προσέφεραν τόσα χρόνια στους φοροφυγάδες έκλεβαν το ίδιο τους το βιος. Άλλοι τον αντιμετώπιζαν καχύποπτα βέβαιοι ότι φοροδιαφεύγει, ενώ άλλοι ζητούσαν και έπαιρναν απόδειξη, που απλά πιστοποιούσε το εισπραχθέν ποσό. Φυσικά και δεν ήταν τρυπημένη και θεωρημένη, αφού σύμφωνα με το νόμο δεν ήταν υποχρεωμένος να εκδίδει αποδείξεις.

Κάποια στιγμή συζητώντας με έναν γείτονα, που -αντιθέτως- είχε επιλέξει να διατηρεί βιβλίο εσόδων-εξόδων συνειδητοποίησε πως δια του τεκμαρτού πλήρωνε περισσότερα, αλλά δεν μπήκε στη διαδικασία. Προτιμούσε να μη διατηρεί βιβλία, να 'χει το κεφάλι του ήσυχο και ας πλήρωνε 50-100 ευρώ περισσότερα από αυτά που του αναλογούσαν.

Τους τελευταίους μήνες την έχει ψωνίσει με τούτη την επικοινωνιακή καταιγίδα των ειδικών αναλυτών του "κινήματος -τι άλλο θα ακούσουμε σε τούτο τον τόπο- των αποδείξεων". Την ψώνισε γιατί θεωρεί πως όλος ετούτος ο θόρυβος τον αδικεί κατάφωρα. Θεωρεί ότι τον έχουν στοχοποιήσει άδικα των αδίκων όλοι ετούτοι οι αδρά αμειβόμενοι γραβατοφόροι των καναλιών. Ότι τον έχει πάρει η μπάλα, αν και αυτός πλήρωνε κάθε χρόνο τακτικότατα το φόρο που του αναλογούσε.

Μα σα να μην έφτανε αυτό, ο ΕΟΤ του χρωστά από πέρυσι ένα διόλου ασήμαντο για το μέγεθος της επιχείρησής του ποσό από τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού. Τα προηγούμενα χρόνια πληρωνόταν το αργότερο ως τον Φλεβάρη. Φέτος μπήκε ο Μάρτης, μα τίποτα. Ρώτησε κι έμαθε πως ο ΕΟΤ έχει άνοιγμα περί τα 180 εκατομμύρια ευρώ και άλλο δεν του μένει από το να περιμένει όπως πολλοί άλλοι να έρθουν καλύτερες μέρες.

Μα στο μεταξύ, πλησιάζει ο καιρός να καταβάλλει στον ΕΟΤ τα χρήματα που απαιτούνται για το ειδικό σήμα λειτουργίας. Εχει πια καταλήξει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της επιχείρησής του είναι το ανάλγητο ελληνικό κράτος, που καλείται να σώσει βάζοντας και πάλι βαθιά το χέρι στην τσέπη γιατί "έχουμε πόλεμο", κατά πώς είπε και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Συμφώνησε. Μα με μια διαφορά. Αυτός αντιλαμβάνεται τον πόλεμο ως μια ακήρυχτη εναντίον του εκστρατεία από τον ανάλγητο κρατικό μηχανισμό, που -είναι πια ξεκάθαρο- στόχο έχει να βγάλει από τη μέση κάθε έντιμο ιδιοκτήτη μικρής επιχείρησης. Μαζί με το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Αδιακρίτως. Και αυτών που δουλεύουν συνειδητά μια ζωή και αυτών που ζούσαν παρασιτικά με αργομισθίες στην ΕΡΤ και αλλαχού. Μα και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Είναι θέμα χρόνου να τεθεί θέμα κατάργησης του 14ου μισθού και στους εργαζόμενους των 700 ευρώ, με πρόσχημα την τόνωση της ανταγωνιστικότητας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Φαντάσματα της αριστεράς κυνηγιόνταν στους δρόμους της Καβάλας

Ο πόλεμος έχει ούτως ή άλλως κηρυχθεί, όπως και αν το δει κανείς. Κατά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου είναι πόλεμος για τα ιερά και τα όσια της φυλής, πόλεμος υπέρ εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Για τα συνδικάτα είναι πόλεμος ταξικός. Μια αναμέτρηση που απειλεί με γενικευμένη φτώχεια τους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Όπως και να το δει κανείς όμως πόλεμος είναι. Πέφτουν πυρά πραγματικά και κατεδαφίζουν ζωές. Κόβονται μισθοί και επιδόματα, που δεν κάλυπταν το κόστος διαμονής σε σαλέ στις Ελβετικές Αλπεις, αλλά φροντιστήρια και στεγαστικά δάνεια. Άνθρωποι βγαίνουν σωρηδόν στην ανεργία στην ηλικία των πενήντα χρόνων και δεν έχουν πού να πάνε. Είναι πολύ νωρίς να βγουν στη σύνταξη και είναι αργά για να βγουν και πάλι στην παραγωγή σε άλλο τομέα. Πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα και σε μια εποχή, που δουλειά που κλείνει δεν ξανανοίγει. Ούτε αντικαθίσταται με κάτι άλλο.

Για να το πούμε σχηματικά, κάποια εποχή μοιραία οι πεταλωτές και οι λούστροι έχασαν τις δουλειές τους. Μα άνοιξαν βουλκανιζατέρ, συνεργεία αυτοκινήτων και βιοτεχνίες κατασκευής υποδημάτων, όπου απορροφήθηκαν οι άνεργοι. Σήμερα δεν συμβαίνουν απλά δραματικές αλλαγές στην παραγωγή, που πετούν στο περιθώριο όσους δεν είναι ικανοί, πρόθυμοι ή συναισθηματικά ισχυροί για να αντέξουν το σοκ που συνεπάγεται η αλλαγή επαγγέλματος. Το πρόβλημα είναι ότι απλά δεν υπάρχουν δουλειές και με τα μέτρα σκληρής λιτότητας που εξαγγέλθηκαν και τίθενται άμεσα σε εφαρμογή, το πρόβλημα θα επιταθεί. Απουσία ρευστού, είναι θέμα χρόνου ο πολλαπλασιασμός των λουκέτων στην αγορά. Ενδεχόμενη κατάρρευση της οικοδομής θα σημάνει κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, προειδοποίησε χθες δραματικά ο πρόεδρος του ΤΕΕ Γιάννης Αλαβάνος.

Κι όμως, σε τούτη τη συγκυρία, σε αυτές τις συνθήκες χθες το απόγευμα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ κυνηγιόνταν στους δρόμους της Καβάλας. Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό, που ο ρόλος της πολιτικής γενικότερα και της αριστεράς ειδικότερα βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο, οι συγκεντρωθέντες του ΠΑΜΕ έκαναν ζιγκ ζαγκ για να κρατούν σε απόσταση τους συγκεντρωθέντες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι με τη σειρά τους επιμένουν να παίζουν κάκιστα το έργο "ενότητα της αριστεράς", που δεν αφορά παρά μονάχα τους άμεσα εμπλεκόμενους.

Θέαμα θλιβερό, φανερά ανάξιο της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς. Μα και σαφώς αναντίστοιχο με τις ανάγκες των πολιτών, που η αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η Μάρθα Φριντζήλα στη "Θαλασσογραφία"

Ανέβηκε στο πάλκο της "Θαλασσογραφίας" γύρω στις 11 προχθές το βράδυ φορώντας μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου και άρχισε να άδει περιπαθώς το "Ανοιξε πέτρα για να μπω", κοιτώντας όπως η Μαρινέλλα το ταβάνι. Τραγούδησε εξίσου καταπληκτικά με τη Μαρινέλλα την πρώτη στροφή. Μετά έβγαλε τα γυαλιά, έριξε ένα χαμόγελο και έκλεισε πονηρά το μάτι σε όσους κατέκλυσαν τη "Θαλασσογραφία" για το χατίρι της. Δικαίως. Η Μάρθα Φριντζήλα, αυτή η θεατρίνα της νέας γενιάς του ελληνικού τραγουδιού δεν διαθέτει απλώς σπουδαία φωνή. Τραγουδά εικόνες. Τις αναπλάθει επί σκηνής και τις τραγουδά σε ένα σόου μοναδικό. Η αριστούχος της σχολής Βεάκη με σπουδές θεάτρου, φωνητικής και τραγουδιού δεν έχει λόγους να οχυρώνεται πίσω από το σπουδαίο μέταλλο της φωνής της και να κερδίζει τους πάντες εκ του ασφαλούς. Συνδυάζει την πρόζα με το τραγούδι. Σκηνοθετεί εαυτόν. Στο "Ανοιξε Πέτρα" ήταν τα μαύρα γυαλιά. Στο "Μακριά σου ένα χρόνο" από την ταινία "Η νύφη το 'σκασε" με την Τζένη Καρέζη ήταν ένα παιχνίδι πίστας με το μικρόφωνο και το σάλι της. Ο πραγματικός άθλος και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι η Φριντζήλα έκανε παιχνίδι με τα δυο αυτά τραγούδια, δίχως στιγμή να πέσει στην παγίδα της ειρωνείας. Μα γέλασε, χόρεψε, έκλεισε το μάτι στο κοινό, αφού το τραγούδι άλλο δεν είναι από χαρά, διασκέδαση, ψυχαγωγία.

Το προχθεσινό ταξίδι στη χώρα του τραγουδιού ήταν ένα ταξίδι στον κόσμο. Στα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Κούβα, στην Αμερική του Παπακωνσταντίνου και του Μάνου Χατζιδάκι, στο Σαντιάγκο του Θεοδωράκη. Σε ένα "νανούρισμα" δικό της και του Βασίλη Μαντζούκη. Κάθε τραγούδι και ρόλος. Κάθε τραγούδι και ένα τερτίπι σκηνοθετικό. Η κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν αναμφίβολα η ερμηνεία της στο "Θα με δικάσει" του πρόωρα χαμένου Δημήτρη Λάγιου. Μια ερμηνεία -δίχως υπερβολή- εφάμιλλη της μεγάλης Σωτηρίας Μπέλλου. Η βραδιά έκλεισε όπως άνοιξε με μαύρα γυαλιά και Μαρινέλλα και ολοκληρώθηκε με δημοτικό τραγούδι. Η Ματούλα Ζαμάνη και οι "Kubara Project" φρόντισαν για τα υπόλοιπα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Τρελαίνομαι

Τρελαίνομαι όταν ο πρωθυπουργός ετούτης της χώρας τολμά ευθαρσώς να δηλώνει ότι τον πλησιάζουν απλοί άνθρωποι για να του πουν ότι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τον μισθό τους για να σώσουν τη χώρα από τη χρεωκοπία. Τρελαίνομαι γιατί αποκλείεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μα ακόμα και αν συνέβαινε θα ήταν φως φανάρι ότι πρόκειται για θύμα της φοβερής προπαγανδιστικής υστερίας των τελευταίων μηνών, που διεκπεραιώνουν καλά αμειβόμενοι τηλε-αστέρες. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο κ. Παπανδρέου θα όφειλε -με την ιδιότητα και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μην ξεχνιόμαστε- να συνεφέρει τον έρμο πολίτη, που παραζαλισμένος από όσα ακούει νυχθημερόν έφτασε στο σημείο να πιστεύει ότι η οικονομία μπορεί να σωθεί από μέρος του δικού του γλίσχρου εισοδήματος.

Τρελαίνομαι όταν στα σοβαρά καλούνται οι πολλοί και στη συντριπτική τους πλειοψηφία αθώοι του αίματος τούτου να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες που δημιούργησαν κολαούζοι και παρακοιμώμενοι της εξουσίας. Όταν είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μια σύγχρονη εκδοχή του μαρτυρίου του πίθου των Δαναϊδων των διεθνών κερδοσκοπικών fund.

Τρελαίνομαι με την αφωνία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φυσικά και αδυνατεί να παίξει το ρόλο του, αφού έχει καταλυτικές ευθύνες για αυτό το απερίγραπτο αδιέξοδο της εθνικής οικονομίας. Αντιμετώπισαν τη χώρα ως λάφυρο με μοναδικό στόχο να εξουσιάσουν, να κονομήσουν και να μοιράσουν ιμάτια που δεν τους ανήκαν στους κολλητούς τους. Δίχως ένα στοιχειώδες σχέδιο διακυβέρνησης της έρμης χώρας.

Τρελαίνομαι που σε τούτη τη συγκυρία ένα ακροδεξιό λαϊκίστικο μόρφωμα όπως το ΛΑΟΣ διατηρεί σταθερή τη δυναμική του και έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει τους όρους του και να ωθεί την πολιτική κατάσταση σε επικίνδυνες ατραπούς όπως συμβαίνει με το δημοψήφισμα για τους μετανάστες.

Τρελαίνομαι όταν σε τούτες τις συνθήκες τα κόμματα της αριστεράς δεν μπορούν να πείσουν εγκλωβισμένα στα αδιέξοδά τους. Όταν δυνάμεις του ΚΚΕ σπεύδουν να καταλάβουν το Χρηματιστήριο αγνοώντας (;) ότι οι ηλεκτρονικές συναλλαγές μπορούν να συνεχιστούν απρόσκοπτα. Όταν δεν εννοούν να καταλάβουν ότι στις μέρες δεν υπάρχουν χειμερινά ανάκτορα που προσφέρονται για κατάληψη.

Τρελαίνομαι όταν ο Συνασπισμός τη μια αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα κοινής δράσης μεταξύ των εργαζομένων στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά την άλλη υποκύπτει στη... γοητεία των αριστερίστικων αντιευρωπαϊκών κηρυγμάτων.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More