Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα σκουπίδια


Η εκδήλωση των Νομαρχιακών Επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας, Δράμας και Ξάνθης την ερχόμενη Δευτέρα στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου Καβάλας για τη διαχείριση των απορριμμάτων προβλέπεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Άλλωστε, η ευαισθησία της αριστεράς σε ζητήματα περιβάλλοντος δεν αμφισβητείται. Τρία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτής και υπεύθυνη του Τομέα Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη, και τα στελέχη του κόμματος Γιάννης Γρηγοριάδης και Μηνάς Μοναστηρίδης θα εξετάσουν επί τριήμερο τα προβλήματα. Θα επισκεφθούν τη Θάσο για να μιλήσουν με τους φορείς του νησιού και τη Νικήσιανη για να ενημερωθούν για τα προβλήματα με την ύδρευση και τη Δευτέρα θα παρουσιάσουν τις θέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το φλέγον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Αυτή τη βραδυφλεγή βόμβα κατά του περιβάλλοντος, αυτή την απειλή διαρκείας που κείτεται σε ρεματιές και λαγκάδια, απειλώντας με μόλυνση τον υδροφόρο ορίζοντα και την τροφική αλυσίδα. Και όχι μόνο. Είναι μια διαρκής εστία πιθανής πρόκλησης πυρκαγιάς το καλοκαίρι λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που αναπτύσσονται και των εύφλεκτων υλικών, που πετιούνται ελαφρά τη καρδία.



Επειδή όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε φιλολογικός σύλλογος, ούτε σωματείο φίλων της φιλοσοφίας, οφείλει τη Δευτέρα να πείσει ότι είναι σε θέση να εφαρμόσει όσα επαγγέλλεται. Που πάει να πει ότι είναι σε θέση να πείσει, να εξηγήσει, αλλά και να πάει κόντρα αν χρειαστεί με μια κοινή γνώμη εθισμένη στις αρνήσεις. Όταν δηλαδή στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου, που είναι δεδομένο ότι σήμερα δεν υπάρχει, αλλά που μπορεί αύριο κάλλιστα να προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει η ώρα της εφαρμογής. Δεν θα είναι απλό. Σε αυτή την περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένος να έρθει κόντρα σε συντηρητικές αντιλήψεις της κοινωνίας που σήμερα όχι μόνο ανέχεται, αλλά κανακεύει συστηματικά.



Εν τέλει αυτό που ζητά ο πολίτης να ακούσει και τη Δευτέρα, αλλά και γενικότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι οι δηλώσεις προθέσεων. Οι πολίτες ζητούν μια συνολική πρόταση εφαρμοσμένης πολιτικής ικανή να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Οι αναλύσεις του αδιεξόδου που σήμερα βιώνουμε είναι αναμφίβολα χρήσιμες. Αλλά δεν συνιστούν πολιτική πρόταση. Αυτός είναι ο λόγος της στασιμότητας των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών και όχι ο Πρετεντέρης.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Ξέρεις από βέσπα;


Μου αρέσουν οι καμπύλες της. Η ομορφιά της. Η ιταλική φινέτσα της κι ας βαριέμαι να την πλένω και να τη φροντίζω. Η βέσπα για μένα είναι κάτι περισσότερο από εξαιρετικά χρήσιμο και αποτελεσματικό εργαλείο της καθημερινότητας. Όχι, δεν είναι «ιδεολογία» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, αλλά είναι το κουστούμι το καλό. Ή μάλλον καλύτερα μοιάζει με εκείνο το λινό παντελόνι, που το ‘κλαψα όταν σκίστηκε πέρυσι. Δικαίως, κάποιος θα μπορούσε να κάνει λόγο για ανακύκλωση ενός μύθου, που αναπτύχθηκε μέσω της τηλεόρασης, των ταινιών, δημοσιευμάτων του ειδικού Τύπου και εν τέλει της πολιτικής της ιταλικής εταιρίας. Ναι, είναι κι έτσι. Από τον Γκρέγκορι Πεκ στο «Διακοπές στη Ρώμη» δεν επηρεάστηκα, αλλά έχω ζωηρή την εικόνα του Θανάση Βέγγου να κάνει προσπέραση και να πετά τη μνημειώδη ατάκα «Ξέρεις από βέσπα»; πριν σωριαστεί εκτός δρόμου. Έχω δει ουκ ολίγες φορές τον ερωτοχτυπημένο με την Τζένη Καρέζη Αλέκο Αλεξανδράκη στο «Δεσποινίς Διευθυντής» να προσπαθεί να βάλει μπρος εκείνη τη βέσπα για να προλάβει το κορίτσι. Μια τρελοπαρέα με τον Βουτσά και τον Τζανετάκο -αν θυμάμαι καλά- να καβαλούν τις βέσπες και να κάνουν τσάρκα.



Κοινός τόπος των πλέον ζωηρών εικόνων, του Βέγγου με το «ξέρεις από βέσπα» και του Αλεξανδράκη έξω φρενών και μουτζουρωμένου με το αναθεματισμένο μηχανάκι είναι η εμφαντική απουσία ίχνους εξιδανίκευσης. Στη μια περίπτωση ο Βέγγος όντας άσχετος ρωτούσε και ξαναρωτούσε επειδή δεν ήξερε πού ήταν το φρένο, ενώ στην άλλη ο Αλεξανδράκης προδόθηκε από τα καπρίτσια ενός δικύκλου, που αρνούνταν να πάρει μπρος. Πουθενά δεν υπάρχει ηρωισμός, μαγκιά και τσαμπουκάς. Πουθενά θρίαμβος.



Ίσως τελικά αυτή είναι και η αιτία της επιλογής. Το ατελές του πράγματος. Τα καπρίτσια της Ιταλίδας μου, που πέρυσι το καλοκαίρι μού ‘ψησε το ψάρι στα χείλη με τα ηλεκτρολογικά της, αλλά που σπανίως με έχει αφήσει στον δρόμο. Σα να λέμε τρελαμένο θηλυκό, που δεν σε αφήνει στιγμή σε ησυχία, σε τυραννά, σε φτάνει στα όρια, αλλά δεν σε εγκαταλείπει. Είναι πάντα εκεί. Πάντα έτοιμη για μια μικρή ή μεγαλύτερη τσάρκα. Για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή για μια σύντομη βουτιά στις παραλίες πέριξ της Καβάλας. Ναι. Ξέρω από βέσπα.

Ρευστό σκηνικό


Το μόνο βέβαιο ενόψει των εκλογών στον δήμο Καβάλας είναι πως δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Τούτο δεν σημαίνει πως τα σενάρια που κυκλοφορούν είναι σώνει και καλά ανυπόστατα, αλλά πως όλα –ή σχεδόν όλα- είναι απολύτως ρευστά. Τρεις φαντάζουν αυτή τη στιγμή οι μόνες σίγουρες υποψηφιότητες: Αυτή του υποψηφίου που θα στηρίξει το ΚΚΕ, του νυν δημάρχου Κωστή Σιμιτσή και του Άρη Βέρρου από τη «Συμπαράταξη Πολιτών» σε ένα σκηνικό απόλυτης ρευστότητας.



Ο Σιμιτσής θα κατέλθει προτάσσοντας την εμπειρία των δυο θητειών υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες που γνώρισε η αυτοδιοίκηση τα τελευταία 30 χρόνια. Οι αντίπαλοί του θα τον κατηγορήσουν για μετριότητα και αναποτελεσματικότητα, αλλά αυτός θα επικαλεστεί τις δραστικές περικοπές σε όλους τους τομείς. Θα προτάξει την ολοκλήρωση του Σχεδίου Πόλης Περιγιαλίου και τη χρηστή διοίκηση εν αντιθέσει με τις διώξεις εναντίον των διοικούντων τη Νομαρχία. Στα υπέρ του προσμετρώνται οι δύο στις δύο νίκες το 2006 και το 2010 και το γεγονός ότι κατεβαίνει ως εν ενεργεία δήμαρχος. Στα μείον, η δεδομένη φθορά μετά από δυο θητείες.



Ο Βέρρος έχει αντικειμενικά πιο δύσκολη αποστολή. Κατεβαίνει με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον δεν είναι ένα κόμμα μεταξύ 3-5%, αλλά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τον περασμένο Ιούνιο έλαβε το 26,89% και έχει αντικειμενικά στόχο τη νίκη. Το ενδεχόμενο να μην περάσει στον δεύτερο γύρο θα θεωρηθεί δικαίως καταστροφή, ενώ και η ήττα στον δεύτερο γύρο θα έχει πολύ πικρή γεύση. Το πρόβλημα για τον Βέρρο είναι η δυσαρμονία μεταξύ του εκλογικού ποσοστού και της οργανωμένης βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, οι τριβές μεταξύ συνιστωσών και η κάμψη που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.



Στο μεταξύ, η κατάσταση φαντάζει και είναι ακόμα πιο ρευστή δεδομένου ότι δεν είναι γνωστό ποιος θα υποδειχθεί ως υποψήφιος από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας. Το ενδεχόμενο της καθόδου του Γιώργου Καλαντζή μάλλον απομακρύνεται μετά την ανάδειξή του ως αντιπροέδρου της Βουλής, ο βουλευτής Ντίνος Κλειτσιώτης είναι έτοιμος να «ενδώσει» στις πιέσεις, ενώ οι Κώστας Αντωνιάδης και Θόδωρος Μαρκόπουλος θεωρούν πως είναι σε θέση να αποταθούν και εκτός κομματικής βάσης με αρκετές πιθανότητες. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.



Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Αυτοδιοικητική τομή


Ο κύβος φαίνεται πως έχει πια ριφθεί. Οι επόμενες δημοτικές εκλογές θα γίνουν τον ερχόμενο Ιούνιο μαζί με τις ευρωεκλογές, με τις οποίες θα συμπίπτουν στο εξής ανά 5 χρόνια, ενώ η κυβέρνηση εξετάζει τον διαχωρισμό της ψήφου για δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους, που θα ψηφίζονται σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο. Άρα από την 1η Ιανουαρίου του 2015, όταν θα αναλάβουν καθήκοντα οι νέοι δημοτικοί άρχοντες δεν θα ανέρχονται στην εξουσία παρατάξεις που θα ελέγχουν με απόλυτη πλειοψηφία το Δημοτικό Συμβούλιο. Ο δήμαρχος θα μπορεί να συγκαλεί τη δική του δημοτική ομάδα για να συζητούν τα θέματα, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ελέγχει απόλυτα το Σώμα, με συνέπεια να είναι υποχρεωμένος να μπει στη βάσανο ενός ουσιαστικού διαλόγου με το Δημοτικό Συμβούλιο, που συν τω χρόνω θα πρέπει να πείθει και όχι να ελέγχει.



Η τομή αυτή δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θα υπάρξουν αδιέξοδα, μπορεί και παραλυτικές ισορροπίες, ενώ είναι βέβαιο ότι οι δήμαρχοι άλλοτε θα επιχειρούν με κάθε τρόπο τον προσεταιρισμό των συμβούλων για να είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι και άλλοτε θα καταγγέλλουν την εν λόγω διάταξη ότι τους καθιστά λιγότερο αποτελεσματικούς κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, αφού κάποιες σημαντικές αποφάσεις θα καθυστερούν ή θα ακυρώνονται από τα Δημοτικά Συμβούλια.



Συν τω χρόνω όμως θα επέλθει μια νέα ισορροπία. Όταν οι ρόλοι ενός εκάστου εμπεδωθούν, ο δήμαρχος θα γίνει αυτό που έπρεπε να είναι μέχρι σήμερα: Το εκτελεστικό όργανο του Δημοτικού Συμβουλίου, που δεν θα το ελέγχει εξ ορισμού. Άρα θα εξαλειφθεί μια βασική αιτία που ο δημαρχιακός θώκος έφτασε να δημιουργεί Φρανκεστάιν της αυτοδιοίκησης. Θα ήταν ευχής έργον αυτή η τομή να συνοδευόταν με ανακατανομή των πόρων μεταξύ κεντρικής διοίκησης και δήμων και περιφερειών ώστε οι νέες αυτοδιοικητικές αρχές, να δικαιολογούν περισσότερο τον τίτλο τους. Να μην εξαρτώνται από τις διαθέσεις του εκάστοτε υπουργού Εσωτερικών και να είναι σε θέση να κάνουν το κουμάντο τους με τους δικούς τους πόρους.



Αλλά, σε κάθε περίπτωση, η τομή στην αλλαγή της ισορροπίας μεταξύ δημάρχων και δημοτικών συμβουλίων δεν είναι μικρή υπόθεση.

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Η ώρα της πληρωμής


Έφτασε η ώρα της πληρωμής για τα χρήματα που πετάχτηκαν συνειδητά στον βούρκο του Βιοτεχνικού Πάρκου Καβάλας. Μικρή σημασία έχει αν τελικά το μάρμαρο πληρώσουν κατά κύριο λόγο ο πρώην νομάρχης Θόδωρος Καλλιοντζής και ο στενός του συνεργάτης Ανδρέας Μπαλίκας που διώκονται με την κατηγορία της απιστίας σε βαθμό κακουργήματος ή εν τέλει οι ευθύνες διαχυθούν και στους άλλους εταίρους αυτής της υπόθεσης, δηλαδή τους διοικούντες τον δήμο και το Επιμελητήριο Καβάλας. Σε κάθε περίπτωση τα χρήματα πετάχτηκαν εκεί που δεκαετίες πριν οι κάτοικοι της Νέας Καρβάλης ψάρευαν γριβάδια. Πετάχτηκαν παρά τις ενστάσεις όσων αντιδρούσαν έντονα στην υλοποίηση του έργου και χρεώνονταν με συνοπτικές διαδικασίες τον χαρακτηρισμό του γραφικού.



Αλλά το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και στην προκειμένη περίπτωση βούλιαξε στον βούρκο και στην έκταση που είναι δεσμευμένη με δουλεία διόδου του αγωγού της Καβάλα Oil. Όταν το έργο έφτασε στην τελική ευθεία και αφού στο μεταξύ είχαν πεταχτεί τα χρήματα της ιδίας συμμετοχής και των κοινοτικών κονδυλίων, που σε τούτη τη χώρα αντιμετωπίζονταν από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ σαν μάννα εξ ουρανού για τη διάθεση του οποίου οι διοικούντες δεν αισθάνονταν την ανάγκη να δώσουν λογαριασμό, άρχισαν οι γεωτρήσεις, οι περενομετρήσεις και οι συσκέψεις επί συσκέψεων με στόχο την εξεύρεση τρόπων εγκατάστασης βιοτεχνικών μονάδων σε έναν χώρο που δημιουργήθηκε γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Με άλλα λόγια κλήθηκαν οι επιστήμονες να δώσουν λύσεις σε ένα πρόβλημα, που θα έπρεπε και θα μπορούσε να μη δημιουργηθεί.



Τεχνικά στον 21ο αιώνα τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα είναι εφικτά. Υπάρχουν τρόποι και για την εξυγίανση του εδάφους και την υπέρβαση των προβλημάτων, που όμως κοστίζουν. Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης δεν αναστέλλουν μόνο τα σχέδια μεταφοράς επαγγελματιών στο ΒΙΟΠΑ. Ενδέχεται να τα ακυρώσουν λόγω του κόστους εγκατάστασης.



Ευλόγως, το ενδιαφέρον της υπόθεσης επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Θόδωρου Καλλιοντζή, που στο μεταξύ διώκεται και για την υπόθεση με τις «μαϊμού» συναυλίες, εκδηλώσεις και εκτυπώσεις επί των ημερών του. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να καταδικαστεί η νοοτροπία των αιρετών, που λόγω έπαρσης και αλαζονείας πετούσαν το δημόσιο χρήμα σαν κομφετί. Δεν έγινε μόνο στην περίπτωση του ΒΙΟΠΑ.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Παλατάκι με ανοιχτό μυαλό


Η ημερίδα για τη διερεύνηση των δυνατοτήτων προστασίας, ανάδειξης και επανάχρησης του μεταλλευτικού συγκροτήματος Θάσου στα Λιμενάρια, που πραγματοποιείται αύριο Σάββατο 25 Μαΐου στα Μεταλλεία μπορεί να αποτελέσει την απαραίτητη τομή με το χτες και το σήμερα. Μπορεί να συμβάλλει ώστε να τεθούν οι βάσεις για την ανάδειξη του μνημείου στο σύνολό του. Αν και τα συμπεράσματα θα βγουν μετά τα όσα κατατεθούν κατά τη διάρκεια της ημερίδας, το κύρος της οποίας εγγυώνται οι διοργανώτριες αρχιτεκτονικές σχολές του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, είναι βέβαιο ότι η εικόνα του μνημείου πρέπει να αλλάξει συνολικά το συντομότερο δυνατόν και τούτο είναι εφικτό.

Όπως σημείωσε σε συνέντευξή του στην «Ε» ο Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θράκης και μέλος της οργανωτικής επιτροπής της ημερίδας Νικόλαος Λιανός η συντήρηση του συγκροτήματος δεν συνεπάγεται σώνει και καλά ένα κόστος απαγορευτικό, που μόνο ένας επιχειρηματικός κολοσσός θα μπορούσε να διαθέσει. Ο κ. Λιανός θεωρεί την ανακατασκευή του μνημείου και αντιεπιστημονική και ανέφικτη και προτείνει να γίνουν πολύ συγκεκριμένες κινήσεις εκ των ενόντων για την ανάδειξη του χώρου, κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει η ομάδα των κατοίκων που κινητοποιείται για την ανάδειξη του μνημείου. Είναι εφικτό για παράδειγμα να γίνει μια αποψίλωση από τα πευκάκια, που φυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρες και τα θεμέλια. Είναι επίσης εφικτό να μπουν επιγραφές, που να ενημερώνουν τον επισκέπτη για την αλυσίδα παραγωγής.

Όσον αφορά τα σενάρια περί την τουριστική αξιοποίηση του Παλατιού, δηλαδή των γραφείων διοίκησης του συγκροτήματος, ο κ. Λιανός απορρίπτει κατηγορηματικά την αξιοποίησή του χωριστά, υπό την έννοια ότι είναι το κερασάκι στην τούρτα του συγκροτήματος των μεταλλείων και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, χωρίς όμως να αποκλείει τίποτα. Όπως δηλαδή μπορεί να συμπεράνει κανείς διαβάζοντας τη συνέντευξή του, δεν απορρίπτει μια πρόταση για τη δημιουργία ενός ξενοδοχειακού συγκροτήματος εφόσον πληρείται ο όρος της συνολικής ανάδειξης του χώρου και όχι του Παλατιού μεμονωμένα.

Κοντολογίς, δεν χρειάζονται μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις. Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη του μνημείου και ο σεβασμός του χώρου. Η απάντηση δεν είναι ούτε η μετατροπή του Παλατιού σε καζίνο, ούτε η εμμονή σε σχέδια αυτοδιαχείρισης. Ανοιχτό μυαλό χρειάζεται.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Φίμωση


«Ακόμα κι αν όλοι οι άνθρωποι, εκτός από έναν, είχαν την ίδια γνώμη, δε θα ‘χαν το δικαίωμα να φιμώσουν αυτόν τον ένα, όπως ακριβώς κι αυτός δε θα είχε το δικαίωμα, αν διέθετε την απαιτούμενη δύναμη, να φιμώσει όλους τους άλλους», σημείωνε στο εμβληματικό του έργο «Περί Ελευθερίας» ο ωφελιμιστής Τζον Στιούαρτ Μιλλ το 1859. Ενάμιση περίπου αιώνα αργότερα, οι διοργανωτές του συνεδρίου TEDGlobal χρειάστηκε να ανακοινώσουν χθες πως η ομιλία του πρώην Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου θα πραγματοποιηθεί κανονικά βάσει του προγράμματος, παρά το αίτημα της ομάδας «Real Democracy Now Edinburgh». Το αίτημα της ομάδας που μάλιστα φέρει τον τίτλο «πραγματική δημοκρατία» ήταν να αφαιρεθεί το όνομα του Παπανδρέου από τον κατάλογο των ομιλητών. Με άλλα λόγια να φιμωθεί.



Είναι αναμφιβόλως σημαντικό που τελικά οι διοργανωτές του συνεδρίου δεν κάμφθηκαν από τους «αγανακτισμένους», που έσπευσαν να προσυπογράψουν το αίτημα, σημειώνοντας μάλιστα προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα πάρει δραχμή για να μιλήσει στο συνέδριο. Όχι, δεν είναι κάποιο σπουδαίο επίτευγμα. Αλλά στις μέρες μας κάθε μικρή νίκη κατά του σκοταδισμού στο όνομα της προόδου ή του φασισμού έχει τη σημασία της. Εν προκειμένω, το πρόβλημα δεν ήταν τι θα πει ο Παπανδρέου, παρά την άποψη των διοργανωτών που σημειώνουν στην ανακοίνωσή τους ότι η εμπειρία του είναι πολύτιμη γιατί διαθέτει «τη σπάνια γνώση ανθρώπου που έζησε από τα μέσα μια κρίσιμη στιγμή για την ήπειρο».



Αυτό που έχει σημασία είναι να το πει. Να μιλήσει. Να κάνει κοινό κτήμα την εμπειρία του και με όσους πιστεύουν ότι απλά υπήρξε άτυχος γιατί βρέθηκε στο επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης και με όσους πιστεύουν ότι τα έκανε σκατά. Μα, θα αντιτείνουν πολλοί οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας, ο Παπανδρέου έπαιξε το παιχνίδι των διεθνών νταβατζήδων συνειδητά και χαντάκωσε τη χώρα. Αν έτσι είναι δεν έχουν παρά να στηρίξουν τις κατηγορίες τους και να θέσουν το θέμα στους αρμόδιους θεσμούς για την απονομή δικαιοσύνης.



Σε κάθε περίπτωση, ό,τι να πιστεύει κανείς για τον Παπανδρέου και το πολιτικό σύστημα οιαδήποτε προσπάθεια φίμωσης συνιστά επικίνδυνο ολίσθημα.

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Χωρίς τσίπα


Αν είχαν λίγη τσίπα αυτοί που διοικούν το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Καβάλας θα το έκλειναν. Θα κατέβαζαν τα ρολά και θα παρέδιδαν τα κλειδιά σε πέντε-έξι παλιούς κοινής αποδοχής συνδικαλιστές για να διοργανώσουν εκλογές για την ανάδειξη μιας διοίκησης, που θα είναι νομιμοποιημένη στη συνείδηση των εργαζομένων και της κοινής γνώμης. Δεν το κάνουν, μάλλον δεν περνά ούτε κατά διάνοια από το μυαλό τους η σκέψη να το κάνουν, γιατί προφανώς δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι εκπροσωπούν και τι ζημιά κάνουν. Πόσες μαύρες σελίδες γράφουν καθημερινά στην ιστορία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Καβάλας και του συνδικαλιστικού κινήματος μιας πόλης, που έχει γράψει την εισαγωγή, αλλά και ουκ ολίγες σελίδες στο βιβλίο της ιστορίας του συνδικαλιστικού κινήματος της Ελλάδας.




Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί που σήμερα συγκροτούν τη διοίκηση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου δεν γνωρίζουν ότι στην Καβάλα τον Απρίλη του 1876 πραγματοποιήθηκε η πρώτη απεργία σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη συμμετοχή 3.000 καπνεργατών χριστιανών, μουσουλμάνων και Εβραίων. Ούτε είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σημασία της αιματοβαμμένης απεργίας του 1924 για την αποτροπή της εξαγωγής ανεπεξέργαστων καπνών. Αλλά ακόμα και αν τα γνωρίζουν σε επίπεδο πληροφορίας δεν είναι σε θέση να αποτιμήσουν τη σημασία των γεγονότων. Διότι αν γνώριζαν δεν θα έμεναν ούτε στιγμή στις καρεκλίτσες τους όταν βρίσκονται εκτός Εργατικού Κέντρου τα σωματεία της Καβάλα Oil και της ELFE. Όταν ξέρουν καλά ότι μένουν εκτός όχι από κάποιο καπρίτσιο, αλλά γιατί εξωθήθηκαν στην έξοδο από τους προκατόχους τους.



Έτσι εξηγείται ο προπηλακισμός του μέλους της διοίκησης συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Αναγνώστη Καραμπατζάκη, την προηγούμενη εβδομάδα, όταν τόλμησε να ασχοληθεί με τις εκλογές παρωδία ενός σωματείου σφραγίδα, όπως ο ίδιος κατήγγειλε. Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το συγκεκριμένο σωματείο. Δεν ήταν η συγκεκριμένη διαδικασία. Ο Καραμπατζάκης έθιξε την πάγια τακτική, που εφαρμόστηκε ευρέως τα τελευταία χρόνια με στόχο τον απόλυτο έλεγχο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου από μια παρέα «συνδικαλιστών». Έθιξε στον πυρήνα της τη λογική που κατάντησε το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο ένα κέλυφος αδειανό, που άλλο ρόλο δεν παίζει από το να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στο κέντρο της Καβάλας. Όχι γι αυτό που είναι. Αλλά γι αυτό που κάποτε υπήρξε.







Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Περισσότερο φως


Κέφι χρειάζεται. Διάθεση για αλλαγές στην καθεμέρα μας, έτσι που βήμα-βήμα να γίνει η ζωή μας κατά τι καλύτερη. Κατά τι φωτεινότερη. Αυτό έπραξαν το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη οι Beforelight. Πήραν χάρακα και μολύβι, μέτρησαν τις διαστάσεις του Λευκού Πύργου και δημιούργησαν μια φωτιστική εγκατάσταση στη Φιλικής Εταιρείας, τον δρομάκο που “καδράρει” το σύμβολο-μνημείο της πόλης. Οι διαβάτες του δρόμου έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν τον Λευκό Πύργο αλλιώς. Οι Beforelight δεν δίνουν μασημένη τροφή. Οι διαστάσεις του μνημείου (33,90 ύψος - 22,70 διάμετρος) δεν είναι θεατές σε όλο το μήκος της οδού. Πρέπει κανείς να σταθεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο, το οποίο σηματοδοτείται για να καδράρει τον Λευκό Πύργο με τις διαστάσεις που ορίζουν φωτιστικά LED.



Ποιος είπε ότι η ομορφιά βρίσκεται στο φεγγαρόφωτο και όχι στο τεχνητό φως; Αν δείτε τις φωτογραφίες θα αντιληφθείτε ότι τα φωτιστικά που τοποθετήθηκαν δείχνουν το μνημείο αλλιώς κάτω από τον νυχτερινό ουρανό. Για τους επόμενους έξι μήνες οι φωτογραφίες για τα οικογενειακά άλμπουμ θα έχουν και τις διαστάσεις του Λευκού Πύργου. Όπως αλλιώς έδειξε η οδός Ερνέστου Εμπράρ στα Άνω Λαδάδικα, με την παρέμβαση «το Φωτιστικό σου Αλλιώς». Τότε, τον Ιούνιο του 2010, οι Beforelight συνέλεξαν παλιά φωτιστικά που δεν χρησιμοποιούνται πια και φώτισαν έναν αδιάφορο δρόμο που φέρει το όνομα του σπουδαίου πολεοδόμου που άλλαξε την όψη της Θεσσαλονίκης, μετά την πυρκαγιά του 1917. Η επιτυχία εκείνης της φωτιστικής εγκατάστασης ήταν μεγάλη και οι beforelight την επανέλαβαν τον περασμένο χειμώνα στην οδό Πιτάκη του Ψυρρή στην Αθήνα.



Στην καταχνιά που ζούμε χρειαζόμαστε φως. Φως ατόφιο, αυθεντικό, από ομάδες νέων ανθρώπων, που δεν αρκούνται σε διαπιστώσεις και καταγγελίες, αλλά προτιμούν τη δράση. Προτιμούν να βάζουν στοιχήματα μικρά που μπορεί να μην αλλάζουν δραστικά τη μιζέρια που μας περιζώνει, αλλά που ρίχνουν φως στη σκοτεινιά. Έτσι, που δρομάκι το δρομάκι, μνημείο το μνημείο, σκαλοπάτι το σκαλοπάτι αυτή η υπέροχη χώρα να φωτιστεί κατά πώς της αξίζει. Όπως αξίζει και στην ομορφιά του τοπίου και στην ομορφιά των ανθρώπων που δεν έπαψαν να την κατοικούν. Λίγο φως μόνο χρειάζεται για να αναδειχθεί.



Παροιμιώδης ανικανότητα



Από το 1999 μέχρι σήμερα το πρόγραμμα της διαχείρισης απορριμμάτων στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης –καθώς και στις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας- σχεδιάζεται. Γίνονται συσκέψεις, εκπονούνται μελέτες, κατατίθενται προτάσεις, απόψεις και διαφωνίες, αλλά στο μεταξύ 14 χρόνια μετά ουδέν έχει συμβεί. Το πρόγραμμα παραμένει μπερδεμένο στον λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας και πια δεν έχει σημασία αν θα θανατωθεί από τον Μινώταυρο. Ο χρόνος τελειώνει, οι κάδοι για τα ανακυκλώσιμα υλικά σαπίζουν σε κάποιο οικόπεδο κάπου στην Κομοτηνή και από 1η Ιουλίου οι «κακοί Ευρωπαίοι» ετοιμάζουν πρόστιμα για αθέτηση των συμφωνηθέντων.



Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται σε ένα συγκεκριμένο στάδιο του προγράμματος, αλλά στην παροιμιώδη ανικανότητα της αυτοδιοίκησης και τη γραφειοκρατική ακαμψία του δημόσιου τομέα όπου έχουν εμπλακεί τα πάντα: Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, Σταθμοί Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και το σύμφωνα με τις εξαγγελίες υπερσύγχρονο εργοστάσιο στο οποίο θα κατέληγε η μάζα των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί. Ίσως όμως το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι αυτό που συμβαίνει με τα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, που είναι αυτό ακριβώς που μαρτυρά η ονομασία τους. Χώροι για τη διαλογή των ανακυκλώσιμων υλικών. Δηλαδή χώροι όπου διαχωρίζονται τα χαρτιά, τα αλουμίνια, τα πλαστικά και τα σίδερα προκειμένου να οδηγηθούν στην ανακύκλωση. Αυτό σημαίνει ότι η δημιουργία και η λειτουργία τους θα έπρεπε να είναι μια διαδικασία σχετικά απλή, αφού ούτε την περιβαλλοντική επιβάρυνση των Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων συνεπάγονται, ούτε -πολύ περισσότερο- μπορούν να προβληθούν ενστάσεις για τη μια ή την άλλη επιλογή, όπως συμβαίνει με το εργοστάσιο αποδόμησης της μάζας των απορριμμάτων που δεν μπορεί να ανακυκλωθεί.



Η εμπλοκή οφείλεται στην πολεοδομία. Στη Δράμα, στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή έχτισαν ΚΔΑΥ θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να εκδοθεί οικοδομική άδεια και τώρα δεν μπορούν να πάρουν άδεια λειτουργίας. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τα αυθαίρετα κτίρια εκ των υστέρων μέσω του νόμου 4014 διότι θα υπάρχει πρόβλημα από την χρηματοδότρια ΕΕ. Επί της ουσίας το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι δεν παίζεται με ξεκάθαρους όρους. Το δημόσιο φάσκει και αντιφάσκει παγιδεύοντας τους επενδυτές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοπαγιδεύτηκε.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Σκάνδαλο διαρκείας


Η παραίτηση του Γιώργου Τσαλουχίδη από όλες τις θέσεις που κατείχε μέχρι πρόσφατα στον δήμο Καβάλας σημαίνει την αντίστροφη μέτρηση για το σκάνδαλο της Νομαρχίας με τις συναυλίες που ουδέποτε έγιναν και τις εκδόσεις που ουδέποτε τυπώθηκαν, αλλά πληρώθηκαν αδρά. Στην παραίτησή του ενόψει της εκδίκασης της υπόθεσης, ο κ. Τσαλουχίδης κάνει λόγο για «μια συνήθη αυτοδιοικητική διαδικασία της περασμένης 8ετίας», περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο το σκάνδαλο διαρκείας της αυτοδιοίκησης από το 2002 έως το 2010 σε δήμους και νομαρχίες σε όλη τη χώρα. Όχι, πως πριν όλα ήταν καλώς καμωμένα ή ότι πια έχουν αντιμετωπιστεί όλες οι παθογένειες και πλέον όλα δουλεύουν ρολόι. Αλλά πραγματικά αυτό που έγινε εκείνες τις δυο τετραετίες ξεπερνά κάθε όριο. Το δημόσιο χρήμα έρεε ανεξέλεγκτα προς πάσα κατεύθυνση από στρατιές καπάτσων, που ήξεραν τους κανόνες του παιχνιδιού. Δηλαδή δεν ορρωδούσαν προ ουδενός ταΐζοντας όσο γίνεται περισσότερους από τον κρατικό κορβανά, προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσία τους.



Ανεξάρτητα αν ο κ. Τσαλουχίδης με την ιδιότητα του αντινομάρχη τότε έχει ή δεν έχει ευθύνες, «η συνήθης αυτοδιοικητική διαδικασία» στην οποία αναφέρεται είναι μια υπόθεση της τάξης των 220.000 ευρώ (500.000 με τις προσαυξήσεις) για συναυλίες που ουδέποτε έγιναν, έντυπο υλικό που ουδέποτε τυπώθηκε και ενημερωτικές ημερίδες που δεν πραγματοποιήθηκαν, σύμφωνα με το πόρισμα του οικονομικού ελεγκτή της Διεύθυνσης Οικονομικής Επιθεώρησης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Επαμεινώντα Αδαμακόπουλου. Δηλαδή κόπηκαν τιμολόγια συνολικού ύψους 220.000 ευρώ, που ουδείς γνωρίζει σε ποιανού τσέπες κατέληξαν. Διότι, παρά την πικρία του κ. Τσαλουχίδη πως καταλήγει στο εδώλιο του κατηγορουμένου για το πάθος του για τον νομό και την πόλη δια της ενασχόλησής του με τα κοινά, είναι μάλλον απίθανο αυτά τα 220.000 ευρώ να έχουν διατεθεί για αγαθοεργίες. Δεν είναι αυτή η οδός, που ακολουθείται σε αυτές τις περιπτώσεις.



Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι ότι ο πρώην νομάρχης Θόδωρος Καλλιοντζής και οι τότε συνεργάτες του κατηγορούνται για μια «συνήθη αυτοδιοικητική διαδικασία», αλλά η συγκυρία που ζητά κρεματόρια για την τιμωρία των ενόχων, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία. Ο κίνδυνος που πράγματι αντιμετωπίζει ο κ. Τσαλουχίδης και οι συγκατηγορούμενοί του είναι να τιμωρηθούν υπέρ του δέοντος αυστηρά και κάποιοι από αυτούς άδικα. Ίδωμεν.

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Στροφή στη λογική


«Είμαστε υπεύθυνοι δεν μπορούμε να παίζουμε με τα νεύρα της των μαθητών, ούτε με την κοινωνία, ούτε με τους συναδέλφους που έχουν στα χέρια τους το χαρτί της επιστράτευσης. Διακινδυνεύεται η απόλυση συναδέλφων, δεν θέλουμε να κλάψουν οικογένειες και να κλείσουν σπίτια. Ακούσαμε πολλά από τους ακραίους του χώρου. Αναλάβαμε, όμως, το πολιτικό κόστος της απόφασης αυτής» δήλωσε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Νίκος Παπαχρήστος μετά την απόφαση των προέδρων των ΕΛΜΕ να μην επιμείνουν στην απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Έστω την ύστατη στιγμή, έστω με τα φύλλα πορείας ανά χείρας οι εκπαιδευτικοί άκουσαν τη φωνή της λογικής. Σεβάστηκαν την ελληνική κοινωνία. Τα παιδιά, που διάβαζαν δυο χρόνια προκειμένου να είναι έτοιμα για τη μεγάλη δοκιμασία των πανελλαδικών. Τους συναδέλφους τους, που σε περίπτωση που απεργούσαν κινδύνευαν να απολυθούν.



Οι ακραίοι του χώρου στους οποίους αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ ήθελαν από την αρχή αίμα στην αρένα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Τίποτα λιγότερο. Κατάφεραν να ωθήσουν τους εκπαιδευτικούς σε μια σαφώς εσφαλμένη απόφαση, που ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τον ρόλο και το λειτούργημά τους. Με την ίδια τους την υπόσταση. Διότι δεν είναι δυνατόν ο εκπαιδευτικός που ζει καθημερινά την αγωνία των μαθητών του να εκβιάζει καταστάσεις με όπλο την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν είναι δυνατόν αυτός που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο κλάδο τι συνεπάγεται αυτή η προετοιμασία να ακυρώνει εαυτόν στρεφόμενος εναντίον των μαθητών του. Οι όποιες ενστάσεις για την εκπαίδευση δεν λύνονται λίγο πριν την έναρξη των εξετάσεων.



Τώρα είναι η σειρά του έτερου πόλου να πράξει το ίδιο. Ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος οφείλει να άρει το -ούτως ή άλλως- αντισυνταγματικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, από τη στιγμή που ανακλήθηκε η απεργιακή κινητοποίηση. Καιρός να πάψει ετούτη η διελκυστίνδα του παραλόγου. Όπως πικράθηκαν οι ακραίοι του χώρου των εκπαιδευτικών, που επιζητούσαν προσαγωγές, απολύσεις και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ενώπιον των μαθητών που θα έδιναν εξετάσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ας πικραθούν και όσοι από το κυβερνητικό στρατόπεδο έχουν μια τάση να ντύνουν στο χακί όποιον απεργεί.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

"Μαύρα" γιαούρτια


Διάλογος με ρίψη γιαουρτιών δεν γίνεται. Ούτε όταν αυτά εξακοντίζονται εναντίον βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που σαφώς ευθύνονται περίπου εις ακέραιον για το χάλι της χώρας, ούτε όταν αυτά στοχεύουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όπως έγινε στο Τυμπάκι της Κρήτης. Ας γίνει καθαρό στους πάντες. Τα γιαούρτια εναντίον του Άδωνι Γεωργιάδη και του Θόδωρου Πάγκαλου δεν ήταν διαφορετικής ποιότητας και ουσίας από αυτά που ρίχτηκαν εναντίον των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια φάρμα τα έβγαλε. Η φάρμα των άναρθρων κραυγών και του τσαμπουκά. Είναι η φάρμα, που χτίστηκε πάνω στα θεμέλια που έθεσε ο νόμος του Λιντς στην Αμερική χρόνια πριν και δεν έχει χρώματα. Δεν έχει ποιότητες.



Στον απόηχο της επεισοδιακής εκδήλωσης στο Τυμπάκι έσπευσαν κάποιοι να εξάγουν και πολιτικά συμπεράσματα, επισημαίνοντας ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν απλώς την αντίθεσή τους στο έργο κατασκευής ενός μεγάλου λιμανιού στο Τυμπάκι, χωρίς να έχουν αντιπρόταση. Σφάλμα. Όταν η συζήτηση εκτροχιάζεται με επιχειρήματα του τύπου «από πού είστε κύριοι, εδώ είναι Τυμπάκι και μεις κάνουμε κουμάντο», κυρίως δε όταν τα «επιχειρήματα» του είδους συνοδεύονται από ρίψη γιαουρτιών, οι πολιτικές αναλύσεις περιττεύουν. Το θέμα εν προκειμένω δεν είναι αν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καλώς ή κακώς θεωρούν ότι το λιμάνι δεν πρέπει να γίνει στο Τυμπάκι, αλλά το γεγονός ότι προπηλακίστηκαν. Ότι κυριάρχησαν «επιχειρήματα» του τύπου «σου αφαιρώ τον λόγο».



Καιρός να καταλάβουν άπαντες ότι ο διάλογος είναι σύμφυτος με τη δημοκρατία και κάθε πλήγμα εναντίον του, αυξάνει τις πληγές της. Διότι αυτό είναι το πρόβλημα. Η δημοκρατία μας νοσεί, ματώνει, ακυρώνεται ενίοτε, αλλά ουδεμία σχέση έχει με χούντα, όπως κατά κόρον λέγεται με περίσσια ανευθυνότητα. Δεν είναι λίγο ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από την Κρήτη αποφάσισαν να ενημερώσουν τους κατοίκους της περιοχής για την αντίθεσή τους στην κατασκευή του λιμανιού. Ούτε πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι οι κάτοικοι έσπευσαν να ακούσουν, να αντιπροτάξουν τα δικά τους επιχειρήματα και εν τέλει να πουν τη δική τους γνώμη, χωρίς να λογαριάσουν κανέναν.



Αλλά οι προπηλακισμοί και τα γιαούρτια αποτελούν μαύρα στίγματα που δεν κλείνουν τις χαίνουσες πληγές. Τις ανοίγουν απειλώντας θανάσιμα τη δημοκρατία.

Σημάδια φασισμού


«Θα μπορούσε να είναι ένας οποιοσδήποτε έφηβος από τα παιδιά μας. Που ερωτεύονται, πεισμώνουν, μάς θυμώνουν, τριγυρίζουν, ονειρεύονται. Αλλά όχι. Αυτός ήταν αλλιώς», έγραψε στο προφίλ του στο facebook ο Νικήτας Κανάκης από τους Γιατρούς του Κόσμου.

Αυτός που «ήταν αλλιώς» είναι ένας 15χρονος Αφγανός, που έπεσε προ ημερών θύμα ρατσιστικής βίας στο κέντρο της Αθήνας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του παιδιού, μια ομάδα ανδρών ντυμένοι με μαύρα ρούχα, του επιτέθηκαν, τον χτύπησαν και τον χαράκωσαν στο πρόσωπο με σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Το ζητούμενο για τις συμμορίες των μαυροφόρων δεν είναι πια απλά απλώς η κακοποίηση των αλλοδαπών. Πλέον τους χαρακώνουν για να αφήσουν σημάδια στο σώμα και την ψυχή τους, αλλά και μηνύματα στους συμπατριώτες τους. Από μικρή ηλικία. Από τα 15.

Το δεύτερο εξίσου σαφές μήνυμα στον κακοποιημένο 15χρονο στάλθηκε από τους γιατρούς του νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε, αφού θεώρησαν σκόπιμο να μην καταγράψουν καν το περιστατικό. Δεν θορυβήθηκαν που είδαν έναν 15χρονο έφηβο σημαδεμένο στο πρόσωπο. Δεν σκέφτηκαν στιγμή ότι μπορεί αυτό το παιδί να χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πέρασε στιγμή από το μυαλό τους ότι στη θέση του θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό τους παιδί. Γιατί άραγε; Λόγω του χρώματος του δέρματος;

«Πώς είναι δυνατόν σε ένα νοσοκομείο να πάει παιδί τραυματισμένο και να το αφήνουν να φύγει; Κανένας δεν ενδιαφέρεται τι γίνεται με αυτά τα παιδιά;» αναρωτιέται ο κ. Κανάκης. Στο μεταξύ το παιδί δέχθηκε τις περιποιήσεις των Γιατρών του Κόσμου, που φρόντισαν να του εξασφαλίσουν στέγη σε κάποιους ξενώνες και να επισπεύσουν τη διαδικασία για να βρεθεί ξανά με την υπόλοιπη οικογένειά του στην Ελβετία. Ο 15χρονος ήταν αυτός που έμεινε τελευταίος είτε ως εγγύηση για την αποπληρωμή όλων των χρημάτων του ταξιδιού, είτε γιατί απλά δεν έφτασαν τα ναύλα για όλους λόγω αυξήσεων της ύστατης στιγμής.

Έμεινε πίσω και τον σημάδεψαν δυο φορές. Την πρώτη μια συμμορία μαυροφόρων ρατσιστών. Τη δεύτερη οι γιατροί ενός νοσοκομείου.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Πτυχιούχοι άνεργοι και πουτάνες στη βιτρίνα


"Είμαι πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε", δήλωσε ο Hannibal Camel Holt, ένας Δανός άνεργος πολιτικός επιστήμονας και πήρε τη θέση του στη βιτρίνα του καταστήματος στην Κοπεγχάγη. Κρατώντας έναν φορητό υπολογιστή και φορώντας ένα σκούρο μπλε πουκάμισο προσπαθεί να προσεγγίσει κάποιον εργοδότη. Εδώ και τέσσερα χρόνια είναι άνεργος και ας μιλά έξι γλώσσες όπως αναφέρει. Στις διπλανές βιτρίνες εκτίθενται άλλοι άνεργοι. Όλοι υψηλών προσόντων. Δικηγόροι, πρώην γενικοί διευθυντές εταιριών εμπειρογνώμονες σε φορολογικά θέματα, υψηλά αμειβόμενα στελέχη μερικά χρόνια πριν εκθέτουν εαυτόν στους εν δυνάμει εργοδότες, που τυχαίνει να περάσουν μπροστά από το κατάστημα.



Όπως ακριβώς οι πουτάνες στις κόκκινες βιτρίνες του Άμστερνταμ. Διαλέγεις κορμί αναλόγως προσόντων με βάση την τρέχουσα τιμή στο χρηματιστήριο των σωμάτων. Εάν θες πουτάνα επικεντρώνεις στο πρόσωπο, το ανάστημα, τα στήθια ή τα οπίσθια με βάση τον τιμοκατάλογο. Είναι ζήτημα γούστου και επιλογής. Εάν θες εργαζόμενο στέκεσαι και παρατηρείς τον τρόπο που κινείται, ενώ παράλληλα διαβάζεις το βιογραφικό του. Έχει πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες, δυο μεταπτυχιακά, ένα διδακτορικό και γνωρίζει τρεις γλώσσες. Εάν κάνει για τη δουλειά μπορείς να τον δοκιμάσεις. Ο άνθρωπος αυτός που στέκεται στη βιτρίνα αποφασισμένος να πουλήσει το κορμί του και τις γνώσεις του για μια δουλειά έχει ήδη υποβαθμιστεί στην κατηγορία των προϊόντων. Κάτι μεταξύ απορρυπαντικού και ρούχου ή σφαχτού, αλλά η αξία του στην αγορά εργασίας είναι διαρκώς καθοδική. Όχι, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη χρεωκοπημένη Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου.



Στην ισχυρή οικονομικά και νοικοκυρεμένη Δανία, το 41% των πολιτών με πτυχία και μεταπτυχιακό, εξακολουθούν να ψάχνουν για δουλειά ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή τους. Εκεί το πρόβλημα μάλλον δεν οφείλεται σε χρεωκοπημένες πολιτικές ηγεσίες, αλλά στο αδιέξοδο του μοντέλου του χάρτινου καπιταλισμού και της πλήρους ανισορροπίας μεταξύ των τομέων παραγωγής και υπηρεσιών, που προώθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, που τώρα ζητάει τα ρέστα. Εδώ το πρόβλημα είναι άλλης τάξεως και συνοψίζεται στη μέγιστη ατάκα του επιφανούς πολιτικού ανδρός Νίκου Σηφουνάκη, που μάλιστα διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού: «Σου διόρισα τη γυναίκα, ρε γελοίε» πέταξε αγανακτισμένος στα μούτρα του πολιτευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Σ. Γαληνού, που αφού παραδέχθηκε πως «καλά έκανες», πέρασε στην αντεπίθεση.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Επίδειξη ηλιθιότητας


Το πρόβλημα με τον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα είναι κατά κύριο λόγο ποιοτικό και όχι ποσοτικό. Ζήτημα σωστής λειτουργίας. Ποτέ ή έστω σπανίως γίνονταν προσλήψεις ή ιδρύονταν υπηρεσίες με στόχο την κάλυψη πολύ συγκεκριμένων αναγκών ή την τόνωση συγκεκριμένων παραγωγικών τομέων με στόχο την τόνωση της εθνικής οικονομίας. Πέρα από την παραδοσιακή και συχνά ξεπερασμένη διάρθρωση ενός δυσκίνητου δημόσιου τομέα με τις κλασσικές υπηρεσίες (π.χ. Διευθύνσεις Παιδείας, Υγείας, Γεωργίας), ελάχιστες φορές το δημόσιο λειτουργούσε με γνώμονα την παραγωγή συγκεκριμένων αποτελεσμάτων σε συγκεκριμένους τομείς στο πλαίσιο ενός συνολικού αναπτυξιακού σχεδιασμού. Μονάχα αποσπασματικές κινήσεις γίνονταν με κύριο γνώμονα το βόλεμα ημετέρων (με συνέπεια να λειτουργούν τρία μελισσοκομικά επιστημονικά ινστιτούτα σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων).



Αλλά πλέον η σελίδα έχει γυρίσει. Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών, αλλά έχει γίνει κατανοητό ότι το δημόσιο, με την ευρεία του έννοια, συμπεριλαμβανομένων των δημοτικών επιχειρήσεων, πρέπει να λειτουργήσει σωστά. Στο πλαίσιο αυτού του νέου μοντέλου λειτουργίας τα δύο δημοτικά κάμπινγκ της Θάσου σε Πρίνο και Παναγία δεν έχουν το δικαίωμα να προσλάβουν –όπως όλες οι άλλες τουριστικές επιχειρήσεις του νησιού- εργαζόμενους για τους τέσσερις μήνες λειτουργίας τους. Λόγω παράβλεψης, αστοχιών, ηλιθιότητας, βλακείας ή στο πλαίσιο μιας πολιτικής αντίληψης που αντί της εξυγίανσης παραλύει κάθε τι δημόσιο ή δημοτικό, οι διοικούντες τα δύο κάμπινγκ είναι υποχρεωμένοι να υπογράψουν δίμηνες συμβάσεις με τους εργαζόμενους για μια περίοδο λειτουργίας τεσσάρων μηνών. Δηλαδή, οι 25 εργαζόμενοι για το κάμπινγκ της Παναγίας και οι 11 για το κάμπινγκ του Πρίνου θα προσληφθούν προκειμένου να εργαστούν από την 1η Ιουνίου μέχρι τις 31 Ιουλίου και την 1η Αυγούστου θα απολυθούν, προκειμένου να αντικατασταθούν από άλλους 25 συν 11 εργαζόμενους, που θα παραλάβουν τη σκυτάλη μέχρι τις 31 Σεπτεμβρίου.



Δυο επιλογές απομένουν στους διοικούντες τα κάμπινγκ. Η μία να ακολουθήσουν κατά γράμμα τη νομοθεσία, να απολύσουν όλους τους εργαζόμενους στην αρχή του Αυγούστου, με συνέπεια να τους πάρουν κατά πάσα πιθανότητα στο κυνήγι οι πελάτες γιατί στο μεταξύ θα έχει γίνει ο κακός χαμός. Η δεύτερη να μπουν στη διαδικασία να αναζητήσουν παραθυράκια για την παράταση των συμβάσεων, αναπαράγοντας μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Ελεημοσύνη και ΑΟΚ


Η κίνηση του δημάρχου Καβάλας να ανακοινώσει επισήμως ότι προτίθεται να συνδράμει από το Κοινωνικό Κατάστημα τους πεινασμένους παίκτες του ΑΟΚ επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Πρώτα από όλα ήταν εξόχως προσβλητική και ορθώς αντιμετωπίστηκε ως τέτοια με συνέπεια οι παίκτες να μην προσέλθουν για να… ευεργετηθούν. Η αλληλεγγύη χάνει πλήρως το νόημά της όταν επιδεικνύεται ή εντάσσεται σε μια λογική επικοινωνιακής εκμετάλλευσης. Ποιο θα ήταν άραγε το μήνυμα που θα εξέπεμπε η διανομή τροφίμων από τον δήμαρχο στους πένοντες παίκτες της ομάδας ενώπιον μάλιστα εκπροσώπων του Τύπου; Ότι ευτυχώς που υπάρχει και ο δήμαρχος και ταΐζει αυτά τα έρημα παιδιά; Με βάση τη λογική της αξιοπρέπειας βάσει της οποίας σωστά ο Γ. Καμίνης απαγόρευσε στη Χρυσή Αυγή να διοργανώσει συσσίτιο στην πλατεία Συντάγματος, ο Κωστής Σιμιτσής δεν θα έπρεπε να ανακοινώσει τη διανομή της βοήθειας στους παίκτες της ομάδας. Θα έπρεπε να το κάνει με απόλυτη εχεμύθεια σεβόμενος και τους αθλητές, αλλά και την ιστορία του ΑΟΚ, που διασύρεται ελλείψει στοιχειώδους ρευστότητας.



Άλλωστε, τέτοιες κινήσεις πραγματικής αλληλεγγύης γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς από φιλάθλους της ομάδας, με απόλυτη διακριτικότητα. Είναι γεγονός ότι οι παίκτες του ΑΟΚ μένουν σε σπίτια οι ιδιοκτήτες των οποίων δεν εισπράττουν ενοίκιο και συχνά τρώνε δωρεάν σε μαγαζιά.



Με μια άλλη ανάγνωση, η σαφώς προσβλητική και απαράδεκτη κίνηση του δημάρχου αναδεικνύει σε όλες της τις διαστάσεις τη γύμνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια πόλη όπως η Καβάλα να μην είναι σε θέση να συντηρήσει μια ομάδα με την ιστορία του ΑΟΚ στις μεγάλες κατηγορίες μετά τη φυγή του Μάκη Ψωμιάδη. Η αναζήτηση ευθυνών στη νοοτροπία των κατοίκων της Καβάλας είναι εξ ορισμού εσφαλμένη και αποπροσανατολιστική.



Πολιτικό είναι το πρόβλημα κατά βάση. Αφ’ ενός εάν η ελληνική οικονομία δεν ήταν υδροκέφαλη, θα υπήρχαν σε όλη τη χώρα επιχειρηματίες που θα είχαν την ισχύ να αναλάβουν ομάδες όπως ο ΑΟΚ, αφ’ ετέρου και αυτοί που υπάρχουν θα ήταν πολύ πιο πιθανό να εμπλακούν με τον χώρο εάν το ποδόσφαιρο ήταν αναπτυγμένο σε υγιείς βάσεις. Αλλά αυτή η οικονομία και αυτό το «επαγγελματικό ποδόσφαιρο» είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα παραγόντων τύπου Ψωμιάδη.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Δημουλά στην αρένα


Την ξέσκισαν τη Δημουλά. Την διέσυραν. Την σταύρωσαν αμέσως μετά την Ανάσταση για δηλώσεις που είχε κάνει σε μια εκδήλωση των Atenistas στη γειτονιά της, την Κυψέλη, την Κυριακή των Βαϊων. Μάλλον όχι για τις δηλώσεις. Αλλά με αφορμή το καυστικό σχόλιο της Άννας Δαμιανίδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για τις δηλώσεις της. Το μείζον πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι οι δηλώσεις αυτές καθαυτές, ούτε το εύστοχο σχόλιο από την δημοσιογράφο. Οι δηλώσεις έγιναν και πράγματι αποτύπωναν τον φόβο μιας 80χρονης γυναίκας, που ζει μόνη σε μια πόλη όπου το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι υπαρκτό και φοβίζει.



Από την άλλη πλευρά, το σχόλιο της κ. Δαμιανίδη καυτηρίασε δηκτικά, όσο και εύστοχα την απαράδεκτη αναφορά της κ. Δημουλά στα παγκάκια που είναι διαρκώς κατειλημμένα από αλλοδαπούς και την ανάγκη διαχωρισμού των χώρων για τους μεν και τους δε, επισημαίνοντας ότι ο λόγος της ποιήτριας δεν απείχε εν τέλει από τις καθημερινές στιχομυθίες γριών στο τρόλεϊ. Με αφορμή τις δηλώσεις της Δημουλά, η κ. Δαμιανίδη έκανε ένα εξαιρετικό σχόλιο κατά της ξενοφοβίας και της επικράτησης του ρατσιστικού λόγου χωρίς αιδώ και περίσκεψη ακόμα και από διακεκριμένους ποιητές και κατέληξε με τη Χάρτα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα την οποία χαρακτήρισε «κείμενο πιο ποιητικό απ’ όλα τα ποιήματα, πιο επαναστατικό απ’ όλες τις επαναστάσεις, πιο ουτοπικό απ’ όλες τις ουτοπίες, πιο ιστορικό απ’ όλες τις ιστορίες».



Αυτό που ακολούθησε στην αρένα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter) ήταν σταύρωση κανονική. Άνθρωποι που μπορεί να μην ήξεραν καν ότι η Δημουλά είναι ποιήτρια, ή μπορεί να μην έχουν διαβάσει ένα ποίημά της στη ζωή τους, έσπευσαν με μανία να την αποκαθηλώσουν, να την ποδοπατήσουν, να βρίσουν, να ξεσπάσουν με την άγρια χαρά του όχλου στην αρένα. Άνθρωποι που χρόνια τώρα καταγγέλλουν πολιτικούς και δημοσιογράφους για την κατάντια του δημόσιου λόγου απέδειξαν για πολλοστή φορά πόσο ανώριμοι είναι να τον χειριστούν.



Είναι δε βέβαιο πως το συγκεκριμένο περιστατικό δεν θα ωθήσει τους περισσότερους να ανακαλύψουν τον ποιητικό λόγο της Δημουλά και τα εξαιρετικά σχόλια της Δαμιανίδη. Αυτό που προέχει είναι να χυθεί αίμα στην αρένα.

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Σέρτικη ζωή


Απόψε στις 8 τιμάμε τη μνήμη του Μανώλη Τζίμα, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του. Τραγουδάμε τραγούδια που αγάπησε και ερμήνευσε μοναδικά. Ανακαλούμε στη μνήμη κουβέντες παλιές και επεισοδιακά στιγμιότυπα με τον Τζίμα να ρίχνει μπινελίκια στους ξενέρωτους πουριτανούς και τους βουλγαρογραμμένους νοικοκυραίους της Καβάλας. Η σκιά του θα είναι εκεί. Στο αμφιθέατρο του διοικητηρίου, στο πλευρό της μελών της οικογένειάς του και των παλιών μουσικών συνοδοιπόρων του. Θα είναι εκεί για να σιγοτραγουδήσει τα μεγάλα τραγούδια που ερμήνευε μια ζωή στο πάλκο και στις ταβέρνες με φίλους καλούς. Με ένα santé άφιλτρο να σιγοκαίει ανάμεσα στα κιτρινισμένα του δάχτυλα, σύμβολο θαρρείς μιας ολόκληρης στάσης ζωής σέρτικης και ατόφιας.



Ίσως αυτή η σέρτικη ζωή του είναι που μας λείπει περισσότερο και από τα τραγούδια και από τα πειράγματα και από τα τρυφερά μπινελίκια, που πάντα φύλαγε για τους φίλους. Ο Τζίμας δεν νοιάστηκε ποτέ ούτε για φράγκα, ούτε για δημόσιες σχέσεις. Υπήρξε ένας άνθρωπος ατόφιος που πληγωνόταν ζώντας σε μια Ελλάδα τραβεστί. Όταν τραγουδούσε στο αγαπημένο του «Τεμπελχανείο» το «Μακάρι να ‘χα δυο καρδιές» του Αντώνη Κατινάρη με όλα τα μόρια του κορμιού του ή μας μιλούσε για τους ζόρικους μουσικούς δρόμους του Θεοδωράκη και του Μούτση, από το λιθόστρωτο της Θεοδώρου Πουλίδου περνούσαν σωρηδόν τα ντεμέκ ανθρωπάκια, που σιχαινόταν με καινούργια θηριώδη τετράτροχα.



Ο Τζίμας, ο τελευταίος ρεμπέτης της Καβάλας, ήταν απόλυτος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους και την κοινωνία, με την επίγνωση του ανθρώπου που έκανε πάντα το καθήκον του, χωρίς να νερώνει το κρασί του. Αγαπούσε και συγκρουόταν με το πάθος του ανθρώπου, που ήξερε να προσκυνά το χώμα που πατούσε για τούτο και δεν γνώρισε ποτέ την έννοια της λέξης συμβιβασμός. Τώρα που η φούσκα της «νεοελληνικής ανάπτυξης» έσκασε με κρότο, τα διδάγματα ανθρώπων ακέραιων μιας άλλης εποχής, όπως του Τζίμα είναι χρήσιμα για να επαναπροσδιορίσουμε στόχους και αξίες. Όχι για να ασπαστούμε τον δικό του κώδικα αξιών. Αλλά για να αποκτήσουμε έναν κώδικα αξιών με ατόφια, αληθινά υλικά, σαν αυτά με τα οποία πορεύτηκε ο Τζίμας.



Τον τιμάμε σήμερα. Στις 8. Στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου.

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Για την Ανάσταση της αγοράς


Ο Γολγοθάς της αγοράς δεν θα έχει τέλος όσο δεν υπάρχουν καταναλωτές με χρήμα στην τσέπη. Δεν είναι ζήτημα ωρών λειτουργίας, ημερών λειτουργίας, αποτελεσματικής προβολής ή εμπέδωσης ενός κλίματος εμπιστοσύνης. Η εξίσωση της αγοράς είναι κατά βάση ένας πολλαπλασιασμός με δυο κύριους παράγοντες: Τα εμπορεύματα και τους καταναλωτές. Όσο η καταναλωτική δύναμη των καταναλωτών τείνει προς το μηδέν, το αποτέλεσμα θα ακολουθεί την ίδια πορεία: Θα τείνει προς το μηδέν. Άρα, η μοναδική λύση είναι η ανάκαμψη της καταναλωτικής ισχύος των καταναλωτών.



Η απάντηση που έδινε επί χρόνια το βαθύτατα διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα που διαχειριζόταν τις τύχες της χώρας ήταν απλούστατη. Διόγκωσε έναν δημόσιο τομέα αναποτελεσματικό, που αντί να λειτουργεί ως καταλύτης της οικονομικής ανάπτυξης κατάντησε άσυλο βολέματος κομματικών ημετέρων κατά κύριο λόγο (πλην των ολίγων που διορίστηκαν μέσω διαγωνισμών του ΑΣΕΠ), που συντηρούνταν με δανεικά, ενώ συνάμα δημιούργησε έναν ιδιωτικό τομέα, που κατά κύριο λόγο λειτουργούσε με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο. Οι εργολάβοι συμμετείχαν στο πάρτυ συνάπτοντες σκανδαλώδεις συμβάσεις εις βάρος του δημοσίου, οι προμηθευτές της δημόσιας υγείας θησαύριζαν εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ οι έμποροι συντηρούνταν ή αύξαναν τον τζίρο τους από τη διάχυτη δανεική ευμάρεια. Στο μεταξύ, χρόνο με τον χρόνο η ισορροπία μεταξύ του τομέα των υπηρεσιών δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και του πραγματικού παραγωγικού τομέα χανόταν και το χρέος διογκωνόταν όχι εν αγνοία των Ευρωπαίων εταίρων, που υποκριτικά καταγγέλλουν τώρα την ανισορροπία. Άπαντες ήξεραν τι συμβαίνει αλλά ήταν κατά πώς λένε στον επιχειρηματικό τομέα μια σχέση win-win. Οι σπατάλες των νοτίων αύξαναν τον τζίρο των βορείων, που πλέον κερδίζουν από την πτώση των επιτοκίων.



Αλλά το πρόβλημα δεν αφορά τους βόρειους. Εμάς αφορά. Οι εύκολες απαντήσεις του τύπου να δώσει η κυβέρνηση πίσω αυτά που έκοψε από τους μισθωτούς λόγω των μνημονίων δεν μπορούν να σταθούν, αφού η φούσκα του χάρτινου καπιταλισμού, που αδιαφορούσε προκλητικά για την παραγωγική βάση έσκασε οριστικά. Το πάρτυ με τα δανεικά τέλειωσε και αυτό δεν είναι θέμα νομίσματος. Είναι ζήτημα δημιουργίας μιας οικονομίας που δεν θα στηρίζεται πια σε δανεικά. Μέχρι τότε ο Γολγοθάς της αγοράς θα συνεχίζεται δίχως προσδοκία Ανάστασης.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Το χαστούκι του Καμίνη στη Χρυσή Αυγή


Το χαστούκι του πράου και μειλίχιου δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη στους τσαμπουκάδες της «Χρυσής Αυγής» ήταν εμφαντικό, όσο και διδακτικό σε πολλά επίπεδα. Κατά πρώτον, ο δήμαρχος έθεσε εξαρχής τους όρους του παιχνιδιού, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών. Ξεκαθάρισε ότι απαγορεύεται η διανομή συσσιτίων στην πλατεία Συντάγματος όχι για να κρύψει τις δραματικές επιπτώσεις της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει την Αθήνα, αλλά γιατί πέραν των προβλημάτων υπάρχει και η αξιοπρέπεια, καθώς και γιατί η αλληλεγγύη δεν πωλείται στα παζάρια. Η «Χρυσή Αυγή» από την πλευρά της, πιστή στην τακτική της αγνόησε την απόφαση της εκλεγμένης δημοτικής Αρχής και ανακοίνωσε πως θα κάνει διανομή συσσιτίου από Έλληνες για Έλληνες ανήμερα Μεγάλης Πέμπτης στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό που συνέβη ήταν τελικά απλό. Ο δήμαρχος έδωσε εντολή στην Αστυνομία να φροντίσει για την ισχύ της απαγόρευσης, όπως και τελικά έγινε. Οι Χρυσαυγίτες που επιχείρησαν ξημερώματα να στήσουν το ρατσιστικό πανηγυράκι φιλανθρωπίας τα μάζεψαν και έφυγαν άπρακτοι.



Ο κ. Καμίνης με τη γνωστή του μειλιχιότητα δεν παρέλειψε να καυτηριάσει την εκμετάλλευση της ανθρώπινης δυστυχίας, τονίζοντας ότι ο δήμος Αθηναίων διανέμει καθημερινά 9.000 γεύματα χωρίς να το διατυμπανίζει. Με τη διακριτικότητα και τη σεμνότητα που αυτονόητα οφείλει να επιδεικνύει αυτός που συνδράμει τον πλησίον. «Δεν κάνουμε σόου στις πλατείες. Είναι άλλο η αλληλεγγύη και άλλο οι θεατρικές παραστάσεις», τόνισε. Η στάση του δημάρχου Αθηναίων έδειξε κατά πρώτο λόγο εμφαντικά ότι η δημοκρατία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. Έχει όρους και κανόνες, που ουδείς μπορεί να παραβλέπει. Επιπροσθέτως, είναι καιρός να πάψουν τα πανηγυράκια «φιλανθρωπίας», που υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Η βοήθεια προς τον πλησίον απαιτεί σεμνότητα και ταπεινότητα. Απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπεια του συνανθρώπου που δέχεται βοήθεια. Εν τέλει, οι παράτες και τα πανηγύρια στις πλατείες δεν είναι πράξεις φιλανθρωπίας, αφού τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που δέχονται βοήθεια για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες.



Η επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιώργου Γερμενή λίγες ώρες αργότερα εναντίον του δημάρχου με θύμα ένα 12χρονο κορίτσι στο κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου Αθηναίων δικαίωσε τη στάση του Καμίνη. Παράλληλα, εξέθεσε όσους αντί της ξεκάθαρης στάσης υπέρ του δημάρχου, προτίμησαν τα «ναι μεν αλλά». Έτσι, δεν φτιάχνεται αντιφασιστικό μέτωπο.

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Πόρκα μιζέρια


«Η Ευρώπη είναι το ταξίδι μας, γραμμένο από εμάς, είναι ο ορίζοντάς μας. Το λιμάνι προς το οποίο κατευθυνόμαστε ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και το πλοίο μας είναι η δημοκρατία», δήλωσε ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας Ενρίκο Λέτα. Εν τέλει το δίλημμα στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι Ευρωπαίοι, όλοι οι Ευρωπαίοι, από τους ήδη εξαθλιωμένους λόγω του ασφυκτικού δημοσιονομικού κορσέ Έλληνες, Κύπριους, Ισπανούς, Ιταλούς, μέχρι τους Γερμανούς, τους Βέλγους και τους Ολλανδούς είναι το εξής όπως το έθεσε ο Λέτα: «Ή θα έχουμε ένα κοινό πεπρωμένο ή αλλιώς θα βρεθούμε στην κατάσταση των χωρών που θα προχωρούν η καθεμία μόνη της προς την παρακμή, μπροστά σε χώρες άνω του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων», όπως η Κίνα και η Ινδία.



Μα στο μεταξύ, το όραμα της Ευρώπης έχει χρεοκοπήσει –δικαίως- στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών. Στην Ελλάδα η έννοια της εργασίας έχει πλήρως απαξιωθεί. Όπως σημειώνει σε συνέντευξή του στο in.gr o Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός διευθυντής στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το κραχ ανεργίας που βιώνει η χώρα εδώ και δύο χρόνια, μετεξελίχθηκε σε κοινωνικό κραχ, ενώ οι απώλειες και οι παρενέργειες που προκαλεί ξεπερνούν κατά πολύ τα όποια δημοσιονομικά οφέλη και ας καμαρώνει όσο θέλει ο Στουρνάρας και οι συν αυτώ με τα νούμερα, που τάχατες δείχνουν ανάκαμψη από του χρόνου. Η συνέχιση της πολιτικής που επιβάλλει σήμερα η Μέρκελ, με τα όποια μερεμέτια, θα έχει ως συνέπεια μια ανάκαμψη δραματικά αργή, «άνεργη» με «κινεζικές» νησίδες εξαθλιωμένων εργατών χωρίς δικαιώματα. Η στρατηγική της «κινεζοποίησης» της αγοράς εργασίας δεν προορίζεται μάλιστα μόνο για την Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Σήμερα στη Γερμανία υπάρχουν 8,5 εκατ. Γερμανοί που παίρνουν 400 ευρώ στο πλαίσιο εφαρμογής ειδικών ευέλικτων μορφών εργασίας, ενώ ανάλογα φαινόμενα συναντώνται στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στην Αυστρία, στην Ολλανδία.



Η απάντηση στο αδιέξοδο που βιώνουμε είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά σύνθετη. Το ζητούμενο είναι περισσότερη Ευρώπη, αλλά όχι με αυτή την απάνθρωπη, όσο και οικονομικά αδιέξοδη συνταγή. Σε τούτη τη συγκυρία η μεν κυβέρνηση επαναφέρει το βόλεμα μέσω stage εκτός ΑΣΕΠ, ενώ η αντιπολίτευση αναζητά τη λύση στη δραχμή.



Πόρκα μιζέρια, που θα έλεγε και ο Λέτα.