Αλυσόδεσαν ένα ξωκκλήσι-τάμα στην Περιμετρική της Καβάλας. Θα το 'χαν κλέψει επανειλημμένως. Άλλοτε θα του πήραν το λάδι και τα φυτίλια. Άλλοτε -ποιος ξέρει;- τις εικόνες. Οπότε ο κάτοχος, αυτός που για λόγους πίστης το παρήγγειλε και το όρθωσε στην Περιμετρική εις ανάμνησιν προσφιλούς προσώπου που χάθηκε ή σε ένδειξη ευγνωμοσύνης στο θείο γιατί τη γλίτωσε σε μια στροφή, αποφάσισε να το αλυσοδέσει.
Ακυρώνοντάς το μεμιάς. Διότι η πίστη -η όποια πίστη- δεν αλυσοδένεται. Από τη στιγμή που αλυσοδένεται ακυρώνεται. Τελειώνει. Μα, θα πει κανείς, τι να 'κανε στις μέρες που το ιερό δικαίωμα στην πίστη –στην όποια πίστη- τσαλαπατιέται έτσι απλά; Να το αφήσει έτσι απροστάτευτο, έρμαιο στις διαθέσεις του καθενός; Άλλωστε, δεν είναι μόνο αυτοί που κλέβουν ακόμα και τα εκκλησάκια-τάματα. Είναι και αυτοί που τα χρησιμοποιούν για διακίνηση ναρκωτικών. Κι αν δεν συνέβη με το συγκεκριμένο, συνέβη σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Μόνο, που αλυσίδες στην πίστη, στα ιερά και όσια του καθενός δε χωρούν. Την αλυσοδένουν και άρα την ακυρώνουν.
Δεν συμβαίνει μόνο με τα ξωκκλήσια-τάματα. Συμβαίνει καθημερινά. Αλυσοδένονται απόψεις προκειμένου να μην ενοχοποιηθούν από όσους σπεύδουν να σκυλεύσουν ό,τι δεν μπορούν ή δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν. Ακόμα και η κοινή λογική ή η πολιτική άποψη αλυσοδένονται για να προστατευτούν από τις άναρθρες κραυγές του τίποτα, που σκεπάζουν με τη χλαλοή τον ορθό λόγο. Από άδεια κουστούμια και ταγιέρ στο γυαλί, αυτούς τους κόρακες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που σαρώνει την Ευρώπη, μα και από τάχατες αντισυστημικές απόψεις, που αγνοούν επιδεικτικά την πραγματικότητα. Της κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα λαϊκίζοντας ασύστολα. Κραυγάζοντας ασυναρτησίες πασπαλισμένες άλλοτε με αριστερά τσιτάτα κι άλλοτε με υστερικές εθνικιστικές κραυγές, που βρίσκουν ανταπόκριση εν μέσω του ζοφερού τοπίου που έχει δημιουργήσει η κρίση.
Όμως οι αλυσίδες δεν είναι λύση, αλλά παγίδα. Δεν προστατεύουν. Εγκλωβίζουν. Ακυρώνουν. Και αφήνουν ελεύθερο το τοπίο για να συνεχίσουν τη δράση τους ετούτα τα πολιτικά υποπροϊόντα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή και τα οποία μοιάζουν με τους τενεκέδες που βαράνε από απέναντι σα δυο σταγόνες νερό.
Κάτω τα χέρια ρε από το ξωκκλήσι. Δεν σας κάνω τη χάρη να βάλω αλυσίδες.
Νίκος Σπιτσέρης
Ακυρώνοντάς το μεμιάς. Διότι η πίστη -η όποια πίστη- δεν αλυσοδένεται. Από τη στιγμή που αλυσοδένεται ακυρώνεται. Τελειώνει. Μα, θα πει κανείς, τι να 'κανε στις μέρες που το ιερό δικαίωμα στην πίστη –στην όποια πίστη- τσαλαπατιέται έτσι απλά; Να το αφήσει έτσι απροστάτευτο, έρμαιο στις διαθέσεις του καθενός; Άλλωστε, δεν είναι μόνο αυτοί που κλέβουν ακόμα και τα εκκλησάκια-τάματα. Είναι και αυτοί που τα χρησιμοποιούν για διακίνηση ναρκωτικών. Κι αν δεν συνέβη με το συγκεκριμένο, συνέβη σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Μόνο, που αλυσίδες στην πίστη, στα ιερά και όσια του καθενός δε χωρούν. Την αλυσοδένουν και άρα την ακυρώνουν.
Δεν συμβαίνει μόνο με τα ξωκκλήσια-τάματα. Συμβαίνει καθημερινά. Αλυσοδένονται απόψεις προκειμένου να μην ενοχοποιηθούν από όσους σπεύδουν να σκυλεύσουν ό,τι δεν μπορούν ή δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν. Ακόμα και η κοινή λογική ή η πολιτική άποψη αλυσοδένονται για να προστατευτούν από τις άναρθρες κραυγές του τίποτα, που σκεπάζουν με τη χλαλοή τον ορθό λόγο. Από άδεια κουστούμια και ταγιέρ στο γυαλί, αυτούς τους κόρακες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που σαρώνει την Ευρώπη, μα και από τάχατες αντισυστημικές απόψεις, που αγνοούν επιδεικτικά την πραγματικότητα. Της κλείνουν την πόρτα κατάμουτρα λαϊκίζοντας ασύστολα. Κραυγάζοντας ασυναρτησίες πασπαλισμένες άλλοτε με αριστερά τσιτάτα κι άλλοτε με υστερικές εθνικιστικές κραυγές, που βρίσκουν ανταπόκριση εν μέσω του ζοφερού τοπίου που έχει δημιουργήσει η κρίση.
Όμως οι αλυσίδες δεν είναι λύση, αλλά παγίδα. Δεν προστατεύουν. Εγκλωβίζουν. Ακυρώνουν. Και αφήνουν ελεύθερο το τοπίο για να συνεχίσουν τη δράση τους ετούτα τα πολιτικά υποπροϊόντα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή και τα οποία μοιάζουν με τους τενεκέδες που βαράνε από απέναντι σα δυο σταγόνες νερό.
Κάτω τα χέρια ρε από το ξωκκλήσι. Δεν σας κάνω τη χάρη να βάλω αλυσίδες.
Νίκος Σπιτσέρης
