Τρεις μερακλήδες για ένα καραβόσκαρο

Ο κόσμος μας καταρρέει. Η ανεργία ξεπερνά κάθε όριο και πρόβλεψη, η ύφεση βαθαίνει, το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποσυντίθεται, το πολιτικό σκηνικό μοιάζει οριστικά ξεπερασμένο, με συνέπεια η τράπουλα να ξαναμοιράζεται από την αρχή. Μα, μέσα σε τούτο τον χαμό, η ζωή συνεχίζεται άλλοτε με αμείλικτους ρυθμούς και άλλοτε με φωτεινά ξέφωτα, ικανά να δώσουν λίγη λάμψη μέσα στην καταχνιά. Ένα τέτοιο ξέφωτο έλαμψε στο ρεπορτάζ του Μάκη Λιόλιου στην «Ε» για το καραβόσκαρο που συντηρείται στο ανελκυστήριο του ναυπηγού Σταύρου Μανίτσα στη Νέα Πέραμο. Ένα ιστορικό σκαρί, που ξεκίνησε να σκαρώνεται το 1935 στο Καρλόβασι της Σάμου από την οικογένεια των ναυπηγών Ρολογάδων και τελικά «χτίστηκε» και παραδόθηκε το 1938.

Τρεις είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της ωραίας ιστορίας. Ο ιδιοκτήτης του, που είχε αποφασίσει να το «κόψει», αφού άλλο δεν μπορεί να αντέξει το κόστος της συντήρησης, αλλά τελικά δεν το άντεξε και του ‘δωσε μια ακόμα ευκαιρία. Θα επισκευαστεί και θα δουλέψει σαν ψαροκάικο. Ο καραβομαραγκός Γιώργος Ναυπηγός, που σαν σε ιεροτελεστία θαρρείς καίει τις παλιές μπογιές για να το καλαφατίσει και να το βάψει. Δίχως βιάση. Το σκαρί είναι παλιό και απαιτεί προσοχή. Αυτή την στιγμή αλλάζονται κάποια από τα πλαϊνά του, αλλά λόγω της παλαιότητάς του οι εργασίες γίνονται με μεγάλη προσοχή. Ακόμα και το σφυρί που βαστά στα χέρια του χαϊδεύει θαρρείς το παλιό σκαρί. Τρίτος στη σειρά ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, μοντελιστής, ερευνητής παλιών σκαφών και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Μουσείου Καβάλας, που μόλις το είδε στο ναυπηγείο έσπευσε να μάθει. Να ρωτήσει για την ιστορία του. Για την τύχη του.

Όχι, ετούτοι οι τρεις μερακλήδες δεν ανακάλυψαν τον τρόπο της αποστασιοποίησης από όλα όσα θλίβουν εμάς τους υπόλοιπους. Τα ίδια αδιέξοδα αντιμετωπίζουν. Τα ίδια και μεγαλύτερα ενδεχομένως προβλήματα. Αλλά όταν είναι για καλά σκαριά χάνονται. Τα αγγίζουν, τα χαϊδεύουν, τα καμαρώνουν, αναζητούν ιστορικά στοιχεία. Έχοντας επίγνωση της αξίας αυτών των παλιών σκαριών, αγωνιούν για την τύχη τους. Ξέρουν ότι πολλά καλά σκαριά κόπηκαν για τις επιδοτήσεις. Γνωρίζουν το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί. Γι αυτό και όταν βλέπουν ένα ξεχωριστό σκαρί παθιάζονται. Παραμερίζουν δίχως δεύτερη σκέψη όλες τις άλλες έγνοιες κι ασχολούνται με αυτό και με τη σωτηρία του.

Αρκεί να βρεθεί ένας φορέας να καλύψει το ετήσιο κόστος συντήρησης που υπολογίζεται στα 5.000 ευρώ. Ο ιδιοκτήτης του το χαρίζει.

Νίκος Σπιτσέρης