Έργα

Να κι ένα πραγματικά μεγάλο έργο που σχεδιάζει ο δήμος Καβάλας. Ένας πεζόδρομος από την Καλαμίτσα ως τον Μπάτη για να μπορούν να ασκούνται οι Καβαλιώτες. Πεζόδρομος φαρδύς και περιποιημένος δίχως εμπόδια, σαν τους ντεμέκ πεζόδρομους του κέντρου, που θα διευκολύνει τους πολλούς Καβαλιώτες που πεζοπορούν συχνά είτε με συνταγή γιατρού, είτε άνευ. Μπορεί ετούτο το έργο να μην αποτελεί απάντηση στην κρίση και την ανεργία που καλπάζει. Ούτε να δημιουργεί τις προϋποθέσεις να πούμε ένα μεγαλοπρεπές άι σιχτίρ στους νεοφιλελεύθερους κόρακες τύπου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που ξεσαλωμένοι πλέον, αναμιγνύονται ευθέως στα εσωτερικά μας ζητήματα απαιτώντας να υπερψηφιστούν στις επόμενες εκλογές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. εάν επιθυμούμε συνέχιση της βοήθειας. Δίνει όμως την αφορμή σε όλους συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους να επανακαθορίσουν τι είναι μεγάλο και τι μικρό έργο στην αυτοδιοίκηση. Αρκετά με τις προεκλογικές πομφόλυγες των υποψηφίων δημάρχων, που προεκλογικά δηλώνουν πανέτοιμοι να αλλάξουν τα πάντα και μετεκλογικά μεταθέτουν τις ευθύνες τους στη γραφειοκρατία, στο κράτος των Αθηνών ή στα καπρίτσια του καιρού.


Οι οργανισμοί της αυτοδιοίκησης μπορεί να μην είναι σε θέση να κάνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις στον τομέα της οικονομίας, παρά μόνον να διευκολύνουν όσο και όποτε μπορούν την έλευση επενδυτών στο πλαίσιο ενός συνολικότερου σχεδιασμού, αλλά σίγουρα μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα του πολίτη. Να δημιουργήσουν πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους για να περπατούν ανεμπόδιστα οι πεζοί. Να κάνουν τα κέντρα των πόλεων προσβάσιμα στους ανάπηρους. Να δώσουν έμφαση στους τομείς της καθαριότητας και της ανακύκλωσης των υλικών, για την οποία παρεμπιπτόντως στην Καβάλα έχουν σταματήσει ακόμα και οι σχεδιασμοί επί χάρτου. Να συντηρούν και όχι να παρατούν θεσμούς όπως το Cosmopolis, που τόσο έχει λείψει και από την πόλη και από τους επαγγελματίες της Παναγίας.

Ο πεζόδρομος αυτός πρέπει οπωσδήποτε να γίνει και μάλιστα να αποτελέσει τον μπούσουλα για τη δημιουργία ενός δικτύου πεζόδρομων και ποδηλατόδρομων τόσο απαραίτητων σε τούτη την πόλη. Ορθώς ο αντιδήμαρχος Θόδωρος Μουριάδης σχεδιάζει από τώρα την επέκτασή του μέχρι το Παληό, αλλά το σημαντικότερο είναι η επίσπευση των εργασιών. Να γίνει. Να ολοκληρωθεί το συντομότερο και να μη μείνει στη μέση όπως για παράδειγμα εκείνο το παρκάκι στο Σούγιελο, που θαρρείς πως στοίχειωσε.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στη φουρτούνα

Αυτός που πνίγεται γιατί δεν ξέρει κολύμπι δεν μπορεί να έχει στυλ. Ούτε τον τρόπο να κολυμπά γνωρίζει, ούτε έχει τον χρόνο να χαλαρώσει και να προσπαθήσει να κάνει εκείνες τις κινήσεις που θα τον κρατήσουν στην επιφάνεια. Έτσι, δίχως ίχνος ψυχραιμίας κλοτσά δεξιά και αριστερά, τινάζει χέρια και πόδια σπασμωδικά, με συνέπεια να επισπεύδει τον χαμό του. Άλλη επιλογή δεν έχει. Μοναχά κάτι φωτεινές εξαιρέσεις αλλάζουν τους κανόνες. Συνέβη στη Θάσο χρόνια πριν. Η φουρτούνα πέτυχε την ψαρόβαρκα μακριά από την ακτή και το ναυάγιο ήταν θέμα χρόνου. Ο ένας από τους επιβαίνοντες ήταν δεινός κολυμβητής. Έπεσε με πίστη στις δυνάμεις του και επιχείρησε να βγει έξω κολυμπώντας. Δεν τα κατάφερε. Ο δεύτερος δεν ήξερε να κολυμπά ή ήξερε τα στοιχειώδη. Όταν αναποδογύρισε η βάρκα σκαρφάλωσε πάνω της. Έμεινε γαντζωμένος εκεί για ώρες ώσπου πέρασε η μπόρα και κατάφερε να βγει στη στεριά πετώντας και τραβώντας την άγκυρα. Αυτό μπορούσε. Αυτό έκανε και τελικά σώθηκε.

Ό,τι δεν κάνουν αυτοί που κυβερνούν ετούτη τη χώρα εν μέσω αυτής της μπόρας που ξέσπασε διεθνώς. Αντί να αναζητήσουν με ηρεμία μια λύση ικανή να κρατήσει τη χώρα στον αφρό επιδίδονται σε σπασμωδικές ενέργειες, που εν τέλει επιτείνουν το πρόβλημα και επισπεύδουν το μοιραίο. Έκλεισαν την Εργατική Εστία και την Εργατική Κατοικία καθ’ υπόδειξη των τροϊκανών και όταν ξέσπασαν οι αναμενόμενες και απολύτως δικαιολογημένες διαμαρτυρίες άρχισαν να αυτοσχεδιάζουν παραπέμποντας ευθέως σε αυτόν που πνίγεται και αντιδρά σπασμωδικά. Μην έχοντας τι άλλο να προτείνουν, κάποια στιγμή είπαν πως ουδείς απολύεται και όλοι θα μεταφερθούν στον ΟΑΕΔ όπου θα δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός. Μεταθέτοντας έτσι το πρόβλημα στον ΟΑΕΔ, που αύριο ξαφνικά μπορεί να είναι το επόμενο κομμάτι αυτού του καταστροφικού ντόμινο που ισοπεδώνει τον δημόσιο τομέα, αντί να τον ανασυντάξει και να τον απαλλάξει από τις παθογένειές του.

Ο πολιτικός χαμός των μοιραίων πρωταγωνιστών αυτού του δράματος που ζούμε είναι κατά πάσα πιθανότητα βέβαιος. Μόνο που το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι θα χαθούν αυτοί, αλλά ότι μαζί τους βουλιάζει η χώρα, που πρέπει πάση θυσία να σωθεί. Έστω αυτοσχεδιάζοντας. Έστω με τη βάρκα αναποδογυρισμένη και με μοναδικό τιμόνι μια άγκυρα που πετώντας και τραβώντας θα τη βγάλει στη στεριά.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Χρωμοσώματα και γονίδια

Γυναίκες μην κλαίτε. Οι δυσοίωνες εκτιμήσεις περί την εξαφάνιση του ανδρικού φύλου σε πέντε εκατομμύρια χρόνια μάλλον δεν θα επαληθευτούν. Το αρσενικό χρωμόσωμα Υ δεν χάνεται σιγά-σιγά σύμφωνα με την προηγούμενη θεωρία που είχε υποστηρίξει το 2003, ο καθηγητής γενετικής Μπράιαν Σάικς. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Η κατάρα του Αδάμ: Ένα μέλλον χωρίς άνδρες», είχε προβλέψει την σταδιακή εκφύλιση και τελική εξαφάνιση του χρωμοσώματος Υ, ξεκινώντας από το γεγονός ότι σήμερα το γυναικείο χρωμόσωμα Χ έχει περίπου 800 γονίδια, ενώ το αρσενικό Υ λίγες μόλις δεκάδες.

Τώρα, οι ερευνητές, με επικεφαλής την Τζένιφερ Χιουζ και τον Ντέιβιντ Πέιτζ του Ινστιτούτου Βιοϊατρικών Ερευνών Whitehead της Μασαχουσέτης και του τμήματος βιολογίας του πανεπιστημίου ΜΙΤ μελέτησαν τη διαχρονική εξέλιξη του χρωμοσώματος Υ μιας μαϊμούς (ρέζους μακάκου), που διαχωρίστηκε γενετικά από τον άνθρωπο πριν από περίπου 25 εκατ. χρόνια, και τη συνέκριναν με την εξέλιξη του αντίστοιχου χρωμοσώματος του ανθρώπου και του χιμπατζή. Οι επιστήμονες, από τις συγκριτικές μελέτες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το χρωμόσωμα Υ δεν έχει χάσει καθόλου γονίδια κατά τα τελευταία έξι εκατομμύρια χρόνια και έχει χάσει ένα μόλις γονίδιο εδώ και 25 εκατ. χρόνια. «Το Υ δεν πάει πουθενά και η απώλεια γονιδίων έχει πιθανότατα σταματήσει», δήλωσε η Τζένιφερ Χιούζ και πρόσθεσε: «Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα να ξανασυμβεί κάποτε, αλλά τα γονίδια που έχουν μείνει στο Υ, βρίσκονται εδώ για να μείνουν».

Τώρα πια που λύθηκε και τούτο το πρόβλημα μένει να λύσουμε όλα τα άλλα κοινά για αρσενικούς και θηλυκούς προβλήματα για τα οποία η επιστήμη δεν έχει απαντήσεις. Όπως για παράδειγμα το ύψος μισθών ικανών για την επιβίωση και αναπαραγωγή αρσενικών και θηλυκών που έχει παγώσει ένεκα λιτότητας, δίχως να έχει διευκρινιστεί ο χρονικός ορίζοντας ανάκαμψης σε εκατομμύρια χρόνια. Τον τρόπο που η εξουσία αλλοιώνει χαρακτηριστικά αρσενικών και θηλυκών, που θαρρείς και μεταλλάσσονται στον πυρήνα τους σε ένα σωματίδιο «Ε», που κάνει ό,τι μπορεί για να μακροημερεύσει στους θώκους που ευδοκιμεί χιλιάδες χρόνια τώρα. Αυτό κι αν είναι μυστήριο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το δίκιο του Παπουτσή

Η οργισμένη απάντηση του Δημήτρη Παπουτσή στην απειλή διαγραφής την οποία επισείουν οι συνάδελφοί του στον Δικηγορικό Σύλλογο είναι μια καλή αφορμή για να επιστρέψει στον δημόσιο λόγο η σοβαρότητα. Ε, λοιπόν όχι. Ετούτη η χώρα δεν είναι γεμάτη με προδότες του έθνους, πουλημένα τομάρια και κοπρόσκυλα ολκής. Δεν είναι και οι τριακόσιοι της Βουλής για κρέμασμα, ούτε όποιος κατέχει κάποιο αιρετό αξίωμα είναι εκ προοιμίου ένοχος για την κατάντια της χώρας. Η «λογική» βάσει της οποίας οι Παπουτσής και Παναγιωτόπουλος σήμερα, ο Τιμοσίδης αύριο και ο Σιμιτσής μεθαύριο είναι εξ ορισμού υπόλογοι με την ιδιότητα των εκπροσώπων του δικομματικού κατεστημένου, που δημιούργησε τα αδιέξοδα, μπορεί να σταθεί μέχρις ενός σημείου. Δεν δικαιολογεί ούτε βαρύτατους χαρακτηρισμούς σε προσωπικό επίπεδο τύπου «εθνοπροδότες», ούτε πολύ περισσότερο δίνει το δικαίωμα στον Δικηγορικό Σύλλογο να απειλεί βουλευτές με διαγραφές εκβιάζοντας την ψήφο τους. Αγνοώντας προκλητικά το ίδιο το Σύνταγμα, που είναι υποχρεωμένος να προασπίζει.

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και η δικαίως συσσωρευμένη οργή μπορεί να αδικεί κατά καιρούς πρόσωπα και καταστάσεις. Το γεγονός αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να μετατρέπει την πολιτική σκηνή σε αρένα. Το λιντσάρισμα ικανοποιεί προσωρινά την οργή του όχλου, αλλά αυξάνει τις κανιβαλιστικές τάσεις. Οι υψηλοί τόνοι που εκ των πραγμάτων επιβάλλει αυτή η πολιτική, που έχει φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού μπορούν και επιβάλλεται να είναι ακριβείς και να αφορούν πολύ συγκεκριμένα ζητήματα, στάσεις και συμπεριφορές. Είναι διαφορετικό να χαρακτηρίζει κανείς ως φασιστική την απαράδεκτη απόφαση του δημάρχου Καβάλας Κωστή Σιμιτσή και της προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Αννας Σπανδώνη να αλυσοδέσουν το δημαρχείο και να καλέσουν ισχυρή αστυνομική δύναμη να κάνει φέις κοντρόλ στους πολίτες που ήθελαν να μπουν και είναι διαφορετικό να τους αποκαλεί φασίστες.

Όχι, δεν πρόκειται για παιχνίδι με τις λέξεις. Στις λέξεις κρύβεται η ουσία των πραγμάτων. Είναι διαφορετικό να χαρακτηρίζει κανείς κάποιον φασίστα και είναι άλλο να χαρακτηρίζει μια συγκεκριμένη πράξη ή επιλογή του ως φασιστική. Η απειλή της διαγραφής των Παπουτσή και Παναγιωτόπουλου από τον Δικηγορικό Σύλλογο Καβάλας δεν στρέφεται μόνον ευθέως εναντίον του Συντάγματος. Τους απαξιώνει προσωπικά. Τους κολλάει τη ρετσινιά του αποσυνάγωγου αποδίδοντάς τους σε προσωπικό επίπεδο πολιτικές στάσεις και επιλογές. Η οργισμένη απάντηση του Παπουτσή, που δεν δέχεται να απολογηθεί νομιμοποιώντας αυτό τον πολιτικό κανιβαλισμό, ήταν η πρέπουσα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Φέις κοντρόλ

Η εικόνα του φρουρούμενου δημαρχείου από δεκάδες αστυνομικούς ένστολους και με πολιτικά και το «φέις κοντρόλ» στους πολίτες που ήθελαν να μπουν στον χώρο του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας για να καταθέσουν επιχειρήματα, να διεκδικήσουν λύσεις ή απλώς να πουν τον πόνο τους αρκεί για να ακυρώσει κάθε συζήτηση περί τις αιτίες που προκάλεσαν αυτή την απαράδεκτη απόφαση του δημάρχου Κωστή Σιμιτσή και του προεδρείου του Δημοτικού Συμβουλίου. Οι Κ. Σιμιτσής και Αν. Σπανδώνη έστησαν τo πνεύμα της δημοκρατικής λειτουργίας της αυτοδιοίκησης στο απόσπασμα και το εκτέλεσαν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της προστασίας του. Οι επικλήσεις του δημάρχου στην απόπειρα «μπαχαλοποίησης» του Συμβουλίου δεν μπορούν να σταθούν στοιχειωδώς. Ενώπιον ετούτου του απόλυτου αδιεξόδου στο οποίο η δημοτική Αρχή εγκλωβίστηκε με δική της ευθύνη, μια επιλογή υπάρχει. Η επιστροφή στη λογική και στη δημοκρατική λειτουργία του θεσμού τον οποίο είναι υποχρεωμένη να υπηρετεί. Η επόμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου πρέπει να γίνει στον φυσικό του χώρο, που για λόγους κοινής λογικής βρίσκεται στο ισόγειο του διοικητηρίου, χωρίς αστυνομικούς και χωρίς φέις κοντρόλ.

Μα, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος πολιτικός φίλος του δημάρχου, αυτή η προσέγγιση δεν λαμβάνει υπόψιν της τις ευθύνες της άλλης πλευράς. Το ακραίο στη διατύπωσή του αίτημα της Κίνησης Πολιτών ενάντια στα Χαράτσια να καταδικάσει το Δημοτικό Συμβούλιο τη νέα δανειακή σύμβαση και να κηρύξει ανεπιθύμητους τους βουλευτές που υπερψήφισαν το μνημόνιο. Την απροθυμία της δημοτικής Αρχής να ικανοποιήσει το δεύτερο αίτημα της κίνησης να συμπαρασταθεί στους πολίτες που δεν πλήρωσαν το χαράτσι και κινδυνεύουν να μείνουν δίχως ρεύμα, παρά το γεγονός ότι οι διοικήσεις άλλων δήμων το έπραξαν. Τα υβριστικά συνθήματα που ακούστηκαν.

Από τη στιγμή που ο δήμαρχος και το προεδρείο του Δημοτικού Συμβουλίου αποφάσισαν να προστατευτούν από αιτήματα των πολιτών με τη συνδρομή ισχυρής αστυνομικής δύναμης και με φέις κοντρόλ πολιτών, κάθε συζήτηση σταματά. Η αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου είναι η έδρα της δημοκρατίας και ουδείς μπορεί να απαγορεύσει την είσοδο σε κανέναν. Εάν η διοίκηση του δήμου ήταν σίγουρη πως οι πολίτες που ανήκουν στη συγκεκριμένη κίνηση σκόπευαν να προκαλέσουν μπάχαλο και να τραυματίσουν τη δημοκρατική λειτουργία του οργάνου προπηλακίζοντας τους συμβούλους δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Όφειλε να θέσει υπό συζήτηση τα αιτήματά τους ή να τα απορρίψει ασυζητητί ως εκτός τόπου και χρόνου, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Εάν τότε κάποιοι εκ των πολιτών παρεκτρέπονταν, σήμερα ο δήμαρχος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει ως εχθρούς της δημοκρατίας και ενδεχομένως να το προχωρήσει παραπέρα αποδίδοντας σε αυτούς την ευθύνη της αστυνομικής προστασίας του τόπου των συνεδριάσεων στο εξής. Που στο μεταξύ, σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να αποφασίζονταν διαπαραταξιακά.

Δεν το έπραξε. Αντιμετωπίζοντας το ζήτημα ωσάν «τρικυμία στο ποτήρι», ο δήμαρχος υιοθέτησε μια φασιστική επί της ουσίας πρακτική, που τραυμάτισε βαρύτατα και τη δημοκρατία και την αυτοδιοίκηση εν ονόματι όσων υποτίθεται θα γίνονταν εάν λειτουργούσε ως όφειλε. Μόνο ο ίδιος μπορεί πια να σκίσει αυτή τη μελανή σελίδα και να την πετάξει το συντομότερο, πριν αυτή η κάκιστη στιγμή προσλάβει άλλες διαστάσεις.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αδιέξοδο

Η οργή των κτηνοτρόφων για την παραίτηση του Αστέριου Ροντούλη από τη θέση του υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης δεν οφείλεται στη καταπληκτική χημεία που είχαν αναπτύξει το βραχύ διάστημα κατά το οποίο ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κάθισε στον υπουργικό θώκο. Εκτίμησαν το γεγονός ότι είναι γνώστης των προβλημάτων του χώρου, αλλά ίσαμε εκεί. Σε άλλα πράγματα συμφώνησαν και σε άλλα διαφώνησαν. Σε ορισμένα θέματα υπήρξε ταύτιση απόψεων, σε άλλα όχι. Αλλά αυτό που τρελαίνει τους κτηνοτρόφους είναι οι συχνές εναλλαγές υπουργών και υφυπουργών, με συνέπεια να μην μπορεί τίποτα να προχωρήσει. Με το που ενημερώθηκε ο Ροντούλης παραιτήθηκε γιατί ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ είδε να κατακρημνίζονται τα ποσοστά του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις και αποφάσισε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

Είναι άδικο να κατηγορείται ο Ροντούλης γιατί πειθάρχησε στις εντολές του αρχηγού του, αλλά οι πολίτες έχουν σιχαθεί αυτό το πολιτικό αλισβερίσι, που εν τέλει όχι μόνο δεν εξυπηρετεί, αλλά στρέφεται εναντίον των συμφερόντων τους. Δεν τους νοιάζει ούτε αν ο Ροντούλης ή ο κάθε υπουργός ανήκει ή δεν ανήκει στο ένα ή στο άλλο κόμμα και άρα είναι υποχρεωμένος σε κάποιες στιγμές να πειθαρχεί στα κελεύσματα της εκάστοτε ηγεσίας. Αυτό που θέλουν είναι να λειτουργήσει επιτέλους αυτή η ρημάδα η δημόσια διοίκηση και να αποκτήσει ο τόπος μια ηγεσία, που θα μπορεί να λύσει προβλήματα.

Να ξέρουν ότι για τα επόμενα 4 χρόνια θα αναλάβει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ή Παιδείας ο τάδε υπουργός, ο οποίος θα έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων με τους οποίους θα συμφωνούν ή θα διαφωνούν. Σε μια τέτοια πραγματικότητα η διαπραγμάτευση με τον εκάστοτε υπουργό έχει νόημα. Θέτει μια ομάδα πολιτών, οι κτηνοτρόφοι εν προκειμένω, τα αιτήματα και τις θέσεις του κλάδου για την επίλυση των προβλημάτων που τους αφορούν. Αλλού συμφωνούν και αλλού διαφωνούν και εν τέλει κατόπιν διαπραγμάτευσης καταλήγουν σε πέντε πράγματα, που υλοποιούνται. Που εντάσσονται σε κάποιον σχεδιασμό και αποφέρουν καρπούς στον έναν ή στον άλλο βαθμό.

Όταν όμως η πολιτική σκηνή μοιάζει με «survivor», με τις αποχωρήσεις των παικτών να είναι μέρος του παιχνιδιού, τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αλληλεγγύη

Δεν είναι εύκολο να χαμογελάς όταν βιώνεις μια τόσο ζοφερή πραγματικότητα. Ούτε οι κλασσικές πλέον καθυστερήσεις μισθών, ούτε οι περικοπές επί περικοπών, ούτε οι απολύσεις, ούτε τα λουκέτα των μαγαζιών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα μπορούν να αντιμετωπιστούν με στωικότητα. Πολύ περισσότερο με χαμόγελο. Δεν είναι μόνο τα συσσωρευμένα προβλήματα ενός εκάστου, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αυτή η θλίψη που περπατά στους δρόμους, δίχως να μπαίνει στα μαγαζιά. Αυτή η αδιόρατη καταχνιά, που δεν υποχωρεί κατ’ ελάχιστον ούτε με το φως του ήλιου, που παρεμπιπτόντως δείχνει να έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ θαρρείς γιατί δεν αντέχει να βλέπει τους Έλληνες σε αυτό το χάλι.

Η επίσημη στατιστική δείχνει την οξύτητα του προβλήματος. Σε έρευνα που παρουσίασε στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Επαγγελματιών Ψυχιάτρων ο Γιάννης Χιώτης, ειδικευόμενος ψυχίατρος στον Ευαγγελισμό, τόνισε ότι στο συγκεκριμένο νοσοκομείο έχει παρατηρηθεί αύξηση των ασθενών με αντιδραστική κατάθλιψη σε ποσοστό 118%, την τριετία 2008-20011. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, σε σχέση με το μορφωτικό επίπεδο των ψυχικά νοσούντων, έχει παρατηρηθεί μία αύξηση της τάξης του 134% των ασθενών που είναι απόφοιτοι πανεπιστημίων, ενώ η αύξηση αριθμού των εργαζόμενων ασθενών είναι της τάξης του 165%. Το ποσοστό των ανέργων και των απόρων ασθενών έχει αυξηθεί σε ποσοστό 75% και όσον αφορά τα ηλικιακά χαρακτηριστικά των ασθενών, στις ηλικίες άνω των 50, δηλαδή μεταξύ αυτών που βρίσκονται σε προσυνταξιοδοτικό στάδιο, έχει παρατηρηθεί αύξηση της τάξης του 44%.

Εξίσου ανησυχητικά είναι τα συμπεράσματα σε όλες τις πληθυσμιακές ομάδες. Στους συνταξιούχους που βλέπουν τις ελπίδες για αξιοπρεπή γηρατειά να εξανεμίζονται μαζί με το εισόδημά τους, στους άνεργους που δεν έχουν πού να ελπίσουν, στους επαγγελματίες που μέρα με τη μέρα βουλιάζουν στα χρέη, στους νέους που αντί να χαίρονται αναζητούν τόπο μετανάστευσης, στους γονείς που τους παρακολουθούν ανήμποροι να βοηθήσουν. Σε τούτη τη συγκυρία, επιβάλλεται να ανακαλύψουμε ξανά την αξία της αλληλεγγύης. Τη σημασία της βοήθειας προς τον πλησίον. Αυτό το χέρι του αγνώστου, που δεν σ’ αφήνει να πέσεις στον γκρεμό. Ένα πιάτο φαί την ώρα που τα πάντα γύρω σκοτεινιάζουν. Όχι, δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα που δημιουργούν πολιτικές επιλογές. Οι απαντήσεις στα πολιτικά αδιέξοδα είναι εξόχως πολιτικές.

Μα στο μεταξύ, ας τείνουμε το χέρι στον πλησίον κι ας του χαμογελάσουμε από καρδιάς. Το ‘χουμε ανάγκη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Άχνα για τους εθνοφύλακες

Τέσσερις ερωτήσεις έχουν κατατεθεί στη Βουλή για την ίδρυση Τάγματος Εθνοφυλακής στην Καβάλα. Μία από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Παπουτσή και άλλες τρεις από τις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Σε όλες τις ερωτήσεις, καθώς και στην τηλεφωνική επικοινωνία του κ. Παπουτσή με τον υφυπουργό Άμυνας Κώστα Σπηλιόπουλο, επισημάνθηκαν η εύλογη ανησυχία των πολιτών και τα εξίσου εύλογα ερωτήματα για τη σχέση της συγκρότησης τέτοιων σωμάτων στο εσωτερικό της χώρας με ορισμένες εξαιρετικά ύποπτες αναφορές στο υπηρεσιακό σχέδιο πολιτικής προστασίας. Ποια μπορεί να είναι τα «άλλα συμβάντα που μπορεί να οφείλονται στο πλήθος ή τη διασάλευση της τάξης και στην υπερσυγκέντρωση πλήθους», όπως επί λέξει αναφέρονται στο σχέδιο; Πώς ορίζεται η εγκληματική και η τρομοκρατική ενέργεια;

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας μήνας από την υποβολή της πρώτης ερώτησης, αλλά απάντηση δεν έχει δοθεί. Σε τούτη την τόσο κρίσιμη συγκυρία με τις κατηγορίες περί την πλημμελή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών να δίνουν και να παίρνουν, θα περίμενε κανείς μια άμεση απάντηση από τον ευαίσθητο σε αυτά τα ζητήματα υπουργό Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλο. Μια απάντηση ξεκάθαρη, ικανή να καθησυχάσει τους πολίτες για τη σκοπιμότητα αυτής της κίνησης και να στρέψει ενδεχομένως τη συζήτηση σε άλλες όψεις του ζητήματος, που θα μπορούσαν να αφορούν το κόστος της εν λόγω ενέργειας. Κι όμως ακόμα δεν δόθηκε απάντηση. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν αντελήφθησαν ούτε τη βαρύτητα της καταγγελίας, ούτε τις συνέπειες από την καλλιέργεια ενός διχαστικού κλίματος που υφέρπει στη βάση της κοινωνίας. Θαρρείς και δεν είμαστε η χώρα που απαλλάχθηκε από χουντικό καθεστώς 38 χρόνια πριν. Αδιαφορώντας αν οι μνήμες από τον ρόλο των Ταγμάτων Εθνοφυλακής είναι ακόμα ζωντανές στη συλλογική μνήμη από τις διηγήσεις των παλαιότερων.

Δυο ερμηνείες χωρούν για τούτη την ανεπίτρεπτη ολιγωρία. Η πρώτη είναι πως δεν υπάρχει κυβέρνηση, αλλά ένα συνονθύλευμα πολιτικών, που προσηλωμένοι στον αγώνα τους να διασωθούν από το δεδομένο ναυάγιο του πολιτικού συστήματος το οποίο υπηρέτησαν και υπηρετούν, αδιαφορούν προκλητικά για την άσκηση των καθηκόντων τους. Για τη μοίρα ετούτου του τόπου εν μέσω μιας κρίσης υπαρξιακού χαρακτήρα. Η δεύτερη πως προσπαθούν να βρουν τρόπο να καλύψουν ένα σχέδιο που πράγματι συνιστά άμεση απειλή για τη δημοκρατική ομαλότητα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ιδού η διέξοδος

Δεν θα μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε τη Γερμανία στη βαριά βιομηχανία. Είναι πολύ αργά για να προλάβουμε τη Φινλανδία στην κατασκευή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Ιταλία και Γαλλία έχουν παράδοση στην κατασκευή αυτοκινήτων. Τα πλεονεκτήματά μας είναι συγκεκριμένα: Ο τουρισμός, η παραγωγή ποιοτικών αγροτικών προϊόντων λόγω κλίματος και εδαφών και η στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που είναι εκεί έξω και μας καλούν να τις εκμεταλλευτούμε. Δεν είναι δυνατόν να προηγούνται Γερμανία και Ολλανδία στα φωτοβολταϊκά και μεις να το θεωρούμε φυσιολογικό και να εισάγουμε αβέρτα. Δεν γίνεται. Ό,τι τελικά και να συμβεί είτε χρεοκοπήσουμε, είτε όχι, το στοίχημα της ελληνικής οικονομίας θα κριθεί στη βάση της πραγματικής οικονομίας. Στην παραγωγή, που πρέπει να υπερβαίνει την κατανάλωση σε κάθε υγιή οικονομία. Στην αλλαγή του ισοζυγίου εξαγωγών-εισαγωγών, που πρέπει να γίνει θετικό.

Απτό παράδειγμα των δυνατοτήτων, αλλά και των προβλημάτων της εθνικής οικονομίας είναι η αδυναμία των Ελλήνων παραγωγών, μεταξύ των οποίων και Καβαλιώτες, να ανταποκριθούν στη ζήτηση σουλτανίνας από μεγάλες αλυσίδες γνωστών ευρωπαϊκών σούπερ μάρκετ. Στη διεθνή έκθεση Fruit Logistica, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Βερολίνο, αυτοί οι μεγάλοι παίκτες στον τομέα της κατανάλωσης ζήτησαν από τους Έλληνες παραγωγούς και εξαγωγείς αύξηση της παραγωγής κατά 50%, αλλά τούτο δεν είναι δυνατόν γιατί υπερβαίνει τις δυνατότητές μας. «Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε αυτό το μεγάλο ποσοστό, εξηγεί ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Ορφανού Κώστας Παπαμερής. Συμφωνήσαμε και υπογράψαμε, όσον αφορά την περιοχή μας, για 20% αύξηση της παραγωγής με τοποθέτηση τριών γραμμών παραγωγής και συσκευασίας στην εταιρία «ΑΛΚΥΩΝ ΑΕ» με τις τρεις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ σε Πανευρωπαϊκό Επίπεδο». Εξηγώντας τους λόγους της αδυναμίας αύξησης της παραγωγής στα επιθυμητά επίπεδα, ο κ. Παπαμερής εξηγεί: «Δεν υπάρχει η δυνατότητα για πάνω από 30 μέρες. Είναι προϊόν ημέρας. Δεν είναι όπως το ακτινίδιο. Από την κοπή, σε τρεις ημέρες πρέπει να έχει συσκευαστεί. Να έχει γίνει δηλαδή η πρόψυξη του, η συντήρηση του και να φύγει».

Το ερώτημα είναι γιατί να μην υπάρχει η δυνατότητα. Γιατί σε τούτη τη χώρα να μην υπάρχει εκείνος ο υψηλός βαθμός εξειδίκευσης στον τομέα της συντήρησης και συσκευασίας των αγροτικών προϊόντων που να επιτρέπει αυτό που σήμερα φαντάζει και είναι αδύνατο. Ιδού η διέξοδος. Ιδού οι προκλήσεις του μέλλοντος, που θα κρίνουν τη μοίρα ετούτου του τόπου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ανατροπή του Λιν

Ένας αμερικανοκινέζος ονόματι Τζέρεμυ Λιν, που ήρθε από πουθενά βρίσκεται εδώ και λίγες μέρες στην κορυφή του NBA και του παγκόσμιου αθλητισμού, αποδεικνύοντας πως όλα, μα όλα, είναι δυνατά. Ήδη, ο άσος των «Νιου Γιορκ Νικς» έχει δώσει το όνομά του στην τρέλα που έχει προκληθεί με τα κατορθώματά του: Λινσάνιτυ (Linsanity) είναι η τρέλα με τον Λιν και έχει πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις. Αυτός ο περίεργος κομήτης στον πλανήτη του NBA κατάφερε μέσα σε 6 μόλις παιχνίδια να "ζωντανέψει" όλη την οικονομία των «Νικς»: οι τιμές των εισιτηρίων έχουν αυξηθεί, οι πωλήσεις στο on-line store της ομάδας έχουν αυξηθεί κατά 3.000%, τα μεγάλα ασιατικά δίκτυα έχουν βάλει εσπευσμένα παιχνίδια των «Νικς» στο πρόγραμμα τους, το όνoμά του έχει γίνει η 3η δημοφιλέστερη λέξη-αναζήτησης στο "Baidu.com" (το... google της Κίνας), τα tweets με το όνομα του ξεπερνούν αυτά των Λεμπρόν Τζέημς και Μπλέικ Γκρίφιν, ενώ ακόμη κι η μετοχή του "Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν " έχει ανέβει 10.8%.

Όπως γράφει ο Μάικλ Ρόζενμπεργκ: "O Λιν ήρθε από το πουθενά σε μια λίγκα, που κανείς δεν έρχεται από το πουθενά». Δεν έγινε ποτέ ντραφτ. Δεν πήρε καν αθλητική υποτροφία για να πάει σε κολέγιο. Φοίτησε στο Χάρβαρντ, από όπου είχε "βγει" τελευταία φορά παίκτης ΝΒΑ πριν πέντε δεκαετίες. Πριν αρχίσει η "Λινσάνιτυ" είχε σκοράρει 38 πόντους σε 9 παιχνίδια. Οι «Νικς» μετρούσαν 11 ήττες σε 13 ήττες. Μέχρι να υπογράψει εγγυημένο συμβόλαιο (800.000 δολαρίων) κοιμόταν στο σπίτι του αδερφού του. Πριν το παιχνίδι που τα άλλαξε όλα (με τους «Νετς»), ο αδερφός του δεν είχε χώρο στο σπίτι κι έτσι ο Λιν αναγκάστηκε να τη... βγάλει στον καναπέ του συμπαίκτη του Λάντρυ Φιλντς. Μα στα τελευταία πέντε ματς, τα πρώτα που ξεκίνησε βασικός, έχει πετύχει 136 πόντους. Τους περισσότερους από κάθε άλλον παίκτη στην ιστορία από την ένωση του ΝΒΑ με το ΑΒΑ.

Όμορφη ιστορία για κινηματογράφο και ήδη στο Χόλυγουντ ψάχνονται. Μα, όμορφη και για τούτο τον τόπο και τους ανθρώπους του που έχουν χάσει δικαίως το κέφι τους. Τα όνειρά τους. Τη μαγκιά τους. Ε, λοιπόν όσο και αν γελοιοποιούνται οι καραγκιόζηδες που εμείς επιλέξαμε για πολιτικούς και όσο και αν οι συντηρητικές ύαινες που ξεσκίζουν τα ιμάτια της Ενωμένης Ευρώπης διψούν για αίμα, πάντα θα υπάρχει περιθώριο για μια ανατροπή. Για κάποιον Λιν, ικανό να πεταχτεί από το πουθενά και να αλλάξει τις ισορροπίες.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κακές κουβέντες

Τώρα που περιθώρια εφησυχασμού δεν υπάρχουν. Τώρα, που τα δυο μεγάλα κόμματα είναι πεσμένα στο καναβάτσο και είναι η μεγάλη ευκαιρία αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού σε νέες, υγιείς βάσεις, η μεγαλύτερη παγίδα που ελλοχεύει είναι αυτή της ισοπεδωτικής προσέγγισης των πάντων. Αυτής της φασιστικής στον πυρήνα της λογικής που θεωρεί κάθε άνθρωπο που ασχολείται με την πολιτική εκ προοιμίου λαμόγιο. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την πολιτική, ούτε περιορίζεται μόνο σε αυτήν. Είναι γενικευμένο.

Το Νοσοκομείο Καβάλας είναι ένα καλό νοσοκομείο, στεγάζεται σε ένα ολοκαίνουργιο κτίριο, διαθέτει υψηλού επιπέδου ιατρικό προσωπικό κι όμως δύσκολα ακούς μια καλή κουβέντα. Χιλιάδες άνθρωποι εγχειρίζονται, θεραπεύονται, διατηρούν τη μοναδική σχέση γιατρού-ασθενούς, αλλά με κάθε ευκαιρία θα ακούσεις και μια κακή κουβέντα για το Νοσοκομείο και τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Εξίσου ισοπεδωτικά είναι τα σχόλια για τούτη την πανέμορφη πόλη. Τα τελευταία 25 χρόνια ακούς ότι είναι ξενέρωτη, «πεθαμένη», δεν έχει πού να πας κι ας είναι μια κούκλα με ένα σωρό επιλογές. Την εποχή του «Παλιού Ωδείου» έρχονταν κόσμος από τις γύρω πόλεις για να παρακολουθήσει τις συναυλίες σε κείνον τον μοναδικό χώρο, μα στην Καβάλα η συζήτηση αφορούσε το ύψος του εισιτηρίου.

Δεν έχουμε όμως την πολυτέλεια ούτε για γκρίνιες, ούτε για ομφαλοσκοπήσεις. Οφείλουμε να προχωρήσουμε και για να το πράξουμε πρέπει να πάψουμε να δηλητηριάζουμε τον δημόσιο διάλογο γενικώς και αορίστως. Τα λαμόγια και τα τρωκτικά της πολιτικής πρέπει να γυρίσουν στις τρύπες τους, αλλά με τη γνώση της αξίας των δημοκρατικών θεσμών. Όχι με την απαξίωσή τους. Το πάρτυ με τους επίορκους γιατρούς που τα παίρνουν είτε σε φακελάκι, είτε μέσω φαρμακευτικών εταιριών πρέπει να τελειώσει οριστικά, αλλά με τη γνώση ότι το Νοσοκομείο Καβάλας, όπως και το Εθνικό Σύστημα Υγείας πρέπει να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού. Η Καβάλα δεν είναι μόνο μια πόλη χαμένων ευκαιριών με κάτι ντεμέκ τυπάκια που κυκλοφορούν με το φρύδι υψωμένο κι ας μην έχουν τίποτα να πουν. Παραμένει μια όμορφη πόλη, με μεγάλες δυνατότητες, που γίνονται ακόμα μεγαλύτερες λόγω της γειτνίασης με τα αναπτυσσόμενα κράτη της Βαλκανικής.

Η επανεκκίνηση που έχει ανάγκη ετούτος ο τόπος δεν μπορεί να γίνει μόνο πάνω στα συντρίμμια. Υπάρχουν και ντουβάρια γερά που πατούν σε γερά θεμέλια και μπαξέδες με αρωματικά τριαντάφυλλα. Μην το ξεχνάμε.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Παραζάλη

Την ώρα που οι μισάνθρωποι έκαιγαν ανενόχλητοι για πολλοστή φορά το κέντρο της Αθήνας, καταστρέφοντας κτίρια που αποτελούσαν μέρος της ψυχής της όπως οι κινηματογράφοι Αστικό και Αστυ, οι φρουροί του νόμου και της τάξης ψέκαζαν με δακρυγόνα τους Μανώλη Γλέζο και Μίκη Θεοδωράκη, αυτούς τους δυο ζωντανούς θρύλους της αντίστασης που κάλεσαν τους πολίτες να διαδηλώσουν μαζικά και ειρηνικά. Παρ’ όλα αυτά, ο Χρήστος Παπουτσής, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν ένιωσε την ανάγκη να παραιτηθεί ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο. Βγήκε μάλιστα ξετσίπωτα να δηλώσει πως υπήρχε οργανωμένο σχέδιο για να καεί το κέντρο της Αθήνας από συγκεκριμένες ομάδες «μπαχαλάκηδων». Θαρρείς και δεν ήταν δική του ευθύνη να έχει έτοιμο σχέδιο εξουδετέρωσης αυτών των ακραίων στοιχείων. Θαρρείς και δεν όφειλαν να το περιμένουν. Αδυνατώντας να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ ρεπορτάζ και ασκούμενης πολιτικής.

Στο μεταξύ, την ίδια ώρα κάποιοι έκλειναν και πάλι τα μάτια μπρος στην τρομερή καταστροφή και τη δράση των «μπαχαλάκηδων», επιμένοντας να κάνουν λόγο για προβοκάτορες και οργανωμένο σχέδιο συκοφάντησης της μεγάλης ειρηνικής διαδήλωσης στο Σύνταγμα, αρνούμενοι να παραδεχτούν το προφανές. Ότι πρόκειται για οργανωμένες ομάδες, που εδώ και χρόνια δρουν με κίνητρο πολιτικό μέσα στο θολωμένο τους μυαλό. Εθελοτυφλώντας εν τέλει εξίσου με αυτούς που βρήκαν την ώρα να δηλώσουν ότι διαφωνούν πολιτικά με τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη. Αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι η στιγμή, που αυτοί οι δυο θρύλοι στα ογδόντα τους κατέβηκαν στον δρόμο για να διαδηλώσουν για την πατρίδα τους, ήταν εξ ορισμού ιερή. Σε μια τέτοια στιγμή, ουδεμία σχέση έχει η συμφωνία ή διαφωνία μαζί τους περί τις πολιτικές τους θέσεις. Ο σεβασμός είναι αυτονόητος και πρέπει να είναι καθολικός.

Μέσα σε τέτοια παραζάλη ψηφίστηκε το μνημόνιο Νο 2 από 199 βουλευτές, συνοδεία 48 διαγραφών βουλευτών, σηματοδοτώντας με τον πλέον εμφαντικό τρόπο το τέλος της μεταπολίτευσης. Με τον Καρατζαφέρη να κάνει κωλοτούμπα ολκής στέλνοντας Βορίδη και Αδωνι στη Ν.Δ. Τον Σαμαρά να διαγράφει όσους καταψήφισαν το μνημόνιο λίγους μήνες μετά τη διαγραφή της Μπακογιάννη επειδή είχε υπερψηφίσει το πρώτο μνημόνιο. Τον Παπανδρέου να διαγράφει στενούς του συνεργάτες, που μέχρι πρότινος υποστήριζαν ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ και τις δανειακές συμβάσεις ήταν μονόδρομος.

Ενας νέος μονόδρομος ανοίγει. Αυτός της αναθεώρησης αυτής της δανειακής σύμβασης που όπως επισημαίνει η βρετανική εφημερίδα Telegraph επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τη Γερμανία με όρους «Καρχηδονιακούς». Τόσο εξουθενωτικούς σαν αυτούς που επέβαλαν οι Ρωμαίοι στους Καρχηδόνιους μετά το τέλος του Γ’ Καρχηδονιακού Πολέμου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ραγιάδες και κοτσαμπάσηδες

Η διευκρίνιση της αντιδημάρχου Παγγαίου Μαρίας Τσίλογλου ότι οι δήμοι δεν δίνουν μόρια για το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας καταδεικνύει εμφαντικά το άλυτο πρόβλημα του βολέματος ημετέρων από τους πολιτικούς ταγούς όλων των επιπέδων. Βουλευτών, δημάρχων, νομαρχών, κομματαρχών και πάει λέγοντας. Αυτό το φαινόμενο ραγιαδισμού και κοτσαμπασισμού που ακόμα επιβιώνει εν Ελλάδι στον 21ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα πολλά βαρίδια που επιβάλλεται να αποτινάξουμε μια για πάντα. Οι προσπάθειες που έγιναν για την αντιμετώπισή του και επί Νέας Δημοκρατίας με τον διαγωνισμό που είχε αποφασίσει και υλοποιήσει ο Μιλτιάδης Εβερτ και επί ΠΑΣΟΚ με τη μεγάλη τομή του νόμου Πεπονή υπονομεύτηκαν εκ των έσω από την πρώτη στιγμή. Όχι μόνο με το βόλεμα ημετέρων από παράθυρα και φεγγίτες, παρακάμπτοντας συστηματικά το ΑΣΕΠ και τον νόμο Πεπονή. Μα και με τη διαιώνιση του φαινομένου όπου μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η μείωση των διαθέσιμων θέσεων στον ξεχειλωμένο, υπερφορτωμένο και χρεοκοπημένο δημόσιο τομέα δεν πτόησε τους πολιτικούς του διπολισμού, που άρχισαν να βολεύουν κόσμο παντού: Σε δίμηνα, τρίμηνα, τετράμηνα, σε δήμους, σούπερ μάρκετ, βιοτεχνίες. Παντού. Το δέλεαρ πλέον μπορεί να μην ήταν σοβαρό, αφού πια δεν απόμειναν αναπηρικές συντάξεις για να μοιράσουν σε υγιή κοπρόσκυλα, ούτε θέσεις στον δημόσιο τομέα που να προσφέρουν εξασφάλιση για μια ζωή με ένα καλό εισόδημα εν αντιθέσει με την αθλιότητα των μισθών και των συνθηκών εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ο νόμος της αδράνειας διατήρησε το αλισβερίσι αμείωτο. Ετσι, οι μεν προσκυνημένοι ραγιάδες ή απλώς απελπισμένοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με το πρότυπο του βολεμένου καπάτσου, που τα κατάφερε μια χαρά συνέχισαν να σπεύδουν σωρηδόν στα γραφεία των πολιτευτών και οι πολιτευτές απτόητοι να μοιράζουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς.

Το πρόγραμμα κοινωνικής εργασίας, αυτή η παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του, που προσφέρει ένα μηνιάτικο των 625 ευρώ για 5 μήνες δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το αλισβερίσι. Τα πολιτευτάκια που είναι βέβαια, ενώ η χώρα καταρρέει, ότι κύρια δουλειά τους είναι το βόλεμα όσων περισσότερων γίνεται με στόχο την επανεκλογή τους άρχισαν να διαδίδουν δεξιά κι αριστερά πως έχουν άκρες σε αυτό το πρόγραμμα. «Κάνε κανονικά την αίτηση κι άστο πάνω μου», λένε στους απελπισμένους ανέργους, που προ του απολύτου αδιεξόδου, διαιωνίζουν με τη στάση τους τον ίδιο φαύλο κύκλο.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Το πάρτυ τέλειωσε

Εδώ που φτάσαμε μία επιλογή μας μένει. Να τα αλλάξουμε όλα. Όχι μόνο την ντροπιαστική σύμβαση του μνημονίου, που επιβάλλεται να επαναδιαπραγματευτούμε αγωνιζόμενοι από κοινού με συμμάχους που υπάρχουν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι μόνο στον νότο, αλλά και μέσα στη Γερμανία, αλλά και το πελατειακό κράτος των ραγιάδων και των κοτζαμπάσηδων, που πια επιβάλλεται να αλλάξει εκ βάθρων. Να επανιδρυθεί σε υγιείς βάσεις. Διότι το σημερινό αδιέξοδο δεν δημιουργήθηκε μόνο εξαιτίας της διεθνούς κρίσης και της δράσης των διεθνών κοράκων του ξεσαλωμένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Πρώτα και κύρια φταίει το πελατειακό κράτος που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μεταπολιτευτικά. Φταίνε αυτοί, που αφού έβαλαν στρατιές οπαδών από πόρτες και παράθυρα και δημιούργησαν έναν δημόσιο τομέα φαύλο, σπάταλο, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό, τώρα ψάχνουν να βρουν τρόπο να αμπαλάρουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις απολύσεις χιλιάδων ανθρώπων εις το όνομα του εθνικού συμφέροντος.

Φταίνε αυτοί που έκαναν επάγγελμα την πολιτική και άμα τη εκλογή τους με τις δικές μας ψήφους έπραξαν αυτό για το οποίο εξελέγησαν. Βόλεψαν και βολεύτηκαν. Έφαγαν και ήπιαν, δίνοντας μερίδιο και στους γύρω τους. Όχι, δεν ήταν πολιτικές παρέες με κοινές αντιλήψεις περί την πολιτική, δηλαδή τη διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων των πολιτών, αλλά μπουλούκια αποφασισμένα να λεηλατήσουν. Όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και στην αυτοδιοίκηση. Δεν είναι τυχαία η υπερβολή στις αργομισθίες. Ούτε η αναποτελεσματικότητα των μηχανισμών διοίκησης. Είναι προϊόν μιας διαδικασίας που ξεκινά από τον τρόπο εκλογής των αιρετών σε όλα τα επίπεδα. Στις εθνικές εκλογές με τον δεσποτικό ρόλο των δυο κομμάτων-φυλών και στην αυτοδιοίκηση με τις κομματικές παρέες.

Μόνο που το πάρτυ τέλειωσε. Μαζί με το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και η χώρα. Τώρα πια δεν αρκεί να αλλάξουμε πρωταγωνιστές, αλλά δομές. Τις διαδικασίες εκείνες που δημιούργησαν αυτούς τους Φρανκεστάιν της πολιτικής κατά παραγγελία μας. Μόνο που οι ατομικές παραγγελιές ήταν πολλές και αντικρουόμενες και η τερατογένεση μαθηματικώς βέβαιη.

Η αρχή μπορεί να γίνει από τις επόμενες γενικές εκλογές σε επίπεδο συσχετισμών. Μα τούτο δεν αρκεί. Οι δομές πρέπει να αλλάξουν. Ο τρόπος εκλογής βουλευτών και λειτουργίας της Βουλής. Η θέσπιση ενός άλλου εκλογικού συστήματος και σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο. Η πρόταση του πολύπειρου τέως υπερνομάρχη Κώστα Τάτση περί την επιλογή του δημάρχου χωριστά σε σχέση με το δημοτικό συμβούλιο και με απλή αναλογική είναι μια καλή αρχή.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με το πιστόλι στον κρόταφο

Το νέο μνημόνιο είναι γεγονός. Δένει πιστάγκωνα τη χώρα στην κλίνη του Προκρούστη και κόβει ό,τι κρίνουν οι δανειστές μας ότι περισσεύει. Μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, ζωές, όνειρα, ακόμα και το πρωινό των παιδιών, που ζαλίζονται θεονήστικα στο σχολείο. Κόβει σε φέτες φιλέτα αυτής της γης που δανειστήκαμε από τους γονείς μας για να την παραδώσουμε στα παιδιά μας για να τα βγάλει στο σφυρί. Πουλά κομμάτι-κομμάτι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και δημιουργεί με μαθηματική ακρίβεια τις προϋποθέσεις του φαύλου κύκλου που θα προκαλέσει το επόμενο δημοσιονομικό αδιέξοδο και θα καταστήσει απαραίτητη μια νέα δανειακή σύμβαση με ακόμα πιο ταπεινωτικούς όρους, με συνέπεια ακόμα περισσότερους άνεργους, ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και ούτω καθεξής. Σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό.

Το πρόβλημα όμως είναι πολύ πιο σύνθετο από την απλοϊκή διελκυστίνδα μνημονιακών-αντιμνημονιακών. Άλλωστε, στο αντιμνημονιακό μέτωπο σπεύδουν να συνταχθούν άπαντες από το ΚΚΕ ως τη «Χρυσή Αυγή», χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνει γενικότερη ταύτιση απόψεων, ενώ στην πλευρά των μνημονιακών υπάρχουν μόνο κοψοχέρηδες και μετανοούσες Μαγδαληνές, που βασανισμένοι από τις τύψεις μεταξύ των ψηφοφοριών με το πιστόλι στον κρόταφο αδυνατούν να πράξουν το παραμικρό που θα μπορούσε να διορθώσει έστω και ελάχιστα την κατάσταση. Ετσι ψηφίζουν επονείδιστα μέτρα για τα οποία σπεύδουν να ομολογήσουν επισήμως ότι δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερήφανοι, αλλά μετά εξαντλημένοι προφανώς ψυχολογικά, αδυνατούν να βάλουν χέρι στη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ή να φροντίσουν να κινηθεί στοιχειωδώς η οικονομία αν και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ περιμένουν ανεκμετάλλευτα στη γωνία.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Το ζητούμενο σε τούτη την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον του τόπου είναι η ανάδειξη νέων συσχετισμών, ικανών να διαχειριστούν την πολυεπίπεδη κρίση σε δυο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας, τη δημιουργία ενός δημοσίου τομέα σύγχρονου και αποτελεσματικού και η αντιμετώπιση των χρόνιων παθογενειών όπως η διαφθορά και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, με τη γνώση ότι πια δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Ή θα γίνουμε κράτος σοβαρό και σύγχρονο, αποβάλλοντας μια για πάντα φαινόμενα ραγιαδισμού και κοτσαμπασισμού ή θα μας πάρει ο διάβολος.

Η δεύτερη είναι η ακύρωση αυτών των ντροπιαστικών δανειακών συμβάσεων και η ριζική αλλαγή των απαράδεκτων όρων που έχουν τεθεί. Δεν είναι ανέφικτο. Ακόμα και ενώπιον του δικαστηρίου συμφωνίες που συνάφθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο δεν έχουν ισχύ.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Στρατηγικό καψώνι

Δυο έφεδροι συνελήφθησαν προ ημερών με κάτι ελάχιστα γραμμάρια χασίς στην κατοχή τους. Τιμωρήθηκαν. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι ο στρατός έχει κανονισμούς τους οποίους παρέβησαν. Το πρόβλημα είναι ότι ο διοικητής της μονάδας XX Τεθωρακισμένης Μεραρχίας που εδρεύει στην Καβάλα αντί να φροντίσει να τους συμβουλέψει για το ατόπημά τους και να τους τιμωρήσει σιωπηρά όπως άλλωστε προβλέπει ο κανονισμός, τους έβγαλε στην αναφορά και τους εξευτέλισε ενώπιον όλων των συναδέλφων τους. Όχι για να τους συνετίσει. Αλλά για να τους καταρρακώσει. Να τους ποδοπατήσει με τις καλογυαλισμένες του αρβύλες και να τους στείλει να εκτίσουν την ποινή τους ταπεινωμένοι. Έχοντας νιώσει στο μεδούλι τους τι εστί Ελληνικός Στρατός.

Μόνο που αυτός είναι ο Ελληνικός Στρατός όπως τον αντιλαμβάνεται ο εν λόγω διοικητής και αρκετοί άλλοι που δυστυχώς ακόμα είτε υπηρετούν στο στράτευμα είτε συμφωνούν με τέτοιες ενέργειες. Ο Ελληνικός Στρατός όπως τον αντιλαμβάνεται στον 21ο αιώνα η πλειοψηφία των λογικών πολιτών δεν τσαλαπατά, δεν εξοντώνει, δεν καταρρακώνει συνειδήσεις και προσωπικότητες. Ο Ελληνικός Στρατός εκπαιδεύει αλλά και νουθετεί συνάμα τους νέους που υπηρετούν στις τάξεις του. Οι δύο φαντάροι έσφαλαν αναμφιβόλως και δεδομένης της πειθαρχίας που υπάρχει στον στρατό έπρεπε να τιμωρηθούν. Έτσι λειτουργεί ένας στρατός. Αλλά σιωπηρά. Δίχως να το αντιληφθεί –αν είναι δυνατόν- ουδείς άλλος.

Δεδομένου ότι διανύουμε αισίως το σωτήριον έτος 2012 και πια ο Ελληνικός Στρατός, αλλά και όλα τα Σώματα Ασφαλείας έχουν αποτινάξει από πάνω τους και το τελευταίο ίχνος σκόνης από άλλες σκοτεινές εποχές, η τιμωρία του διοικητή της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας πρέπει να είναι παραδειγματική. Όχι για να αντιληφθεί το μέγεθος του ολισθήματός του. Ίσως είναι αργά να αλλάξει αντιλήψεις και απόψεις. Αλλά για να σταλεί ένα εμφαντικό μήνυμα σε όλους τους στρατιωτικούς που είναι πια καιρός να αντιληφθούν ότι ο ρόλος τους δεν είναι μόνο να διατάζουν και να εκπαιδεύουν τους νεαρούς φαντάρους. Μα και να τους νουθετούν. Να τους συμβουλεύουν. Να τους προστατεύουν από τις κακοτοπιές με το αίσθημα ευθύνης που επιβάλλει και η ηλικία τους και το αξίωμα που φέρουν.

Ο Ελληνικός Στρατός δεν μπορεί να βρίσκεται απέναντι στον πολίτη. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές, που έπαιζε τον ρόλο του τιμωρού ή του μπαμπούλα. Οφείλει να είναι στο πλευρό του.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αντιδήμαρχοι

Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού αν στο μεταξύ δεν έχει αρχίσει να κατρακυλάει στα πρανή. Χιλιάδες άνεργοι σπεύδουν για ένα ξεροκόμματο κοινωνικής εργασίας, χιλιάδες νοικοκυριά ξεπαγιάζουν όπως δείχνει η δραματική πτώση του τζίρου των πρατηρίων υγρών καυσίμων σε πετρέλαιο θέρμανσης, αλλά οι πολιτικοί μας ταγοί δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τι συμβαίνει. Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής μοιραίοι κι άβουλοι γίνονται έρμαια στις διαθέσεις των τροϊκανών έχοντας στο μεταξύ απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Αποδεδειγμένα ανίκανοι να κάνουν το παραμικρό βήμα προόδου στην αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς στέκονται κλαρίνο μπρος στους πιστωτές και συμφωνούν σε ό,τι τους ανακοινώνεται με την ψυχολογία του αδιάβαστου μαθητή. Ξέροντας καλά ότι τα έχουν κάνει σκατά δεν τολμούν να αναζητήσουν ισοδύναμα ή να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους.

Ίδια είναι η γεύση και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης. Δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι επικαλούνται δικαίως τη δραματική περικοπή δαπανών από τον κρατικό κορβανά, αλλά δεν είναι ικανοί να προβούν στην παραμικρή τομή για να δείξουν στην πράξη ότι έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών. Όχι μόνο σε επίπεδο έργων, όπου πράγματι μπορούν να επικαλεστούν την αρνητικότατη συγκυρία, αλλά ούτε και στα στοιχειώδη όπως το συμμάζεμα των δαπανών. Στη μείωση συμβούλων και αντιδημάρχων για λόγους ουσίας. Στον «Καλλικράτη 2» τίθενται πληθυσμιακά όρια στον αριθμό των αντιδημάρχων που μπορούν να οριστούν. Βάσει αυτών, στον δήμο Καβάλας αντί 6 αντιδημάρχων θα έπρεπε να έχουν οριστεί 4, στον δήμο Παγγαίου το ίδιο-δηλαδή αντί 6-4, στον δήμο Νέστου αντί 5-3 και στον δήμο Θάσου αντί τεσσάρων σήμερα, δύο αντιδήμαρχοι.


Δηλαδή σε όλους τους δήμους του νομού Καβάλας, το νέο νομοσχέδιο προβλέπει μείωση του αριθμού των αντιδημάρχων κατά δύο. Σε όλους. Το ερώτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι αν οι δήμαρχοι του νομού Καβάλας –και οι τέσσερις- μπήκαν στη διαδικασία να περικόψουν τις ανελαστικές δαπάνες που προορίζονται για μισθούς αντιδημάρχων και άλλων συνεργατών από μόνοι τους. Δίχως να τους το επιβάλλει η νομοθεσία. Εάν σε τούτη τη συγκυρία σκέφτηκαν ότι οι δήμοι Καβάλας και Παγγαίου μπορούν να διοικηθούν με 4 αντιδημάρχους, ο δήμος Νέστου με 3 και ο δήμος Θάσου με 2.

Για λόγους ουσίας αλλά και ουσιαστικών εντυπώσεων γνωρίζοντας ότι η γυναίκα του καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Πρέπει και να φαίνεται.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Με το δάχτυλο στην περόνη

Όταν το ζητούμενο δεν είναι η εξόντωση του οφειλέτη, αλλά η αποπληρωμή των δανεικών, το κυρίαρχο δεν είναι το ύψος της δόσης που θα καταβάλλεται, αλλά η συνεχής ροή χρημάτων προς τον δανειστή, που δικαίως ζητά τα χρήματά του. Έτσι συμβαίνει ανέκαθεν και στις καθημερινές συναλλαγές φυσικών προσώπων, έτσι συμβαίνει και στις δοσοληψίες μεταξύ οφειλετών και τραπεζών. Οι πιστωτές ασκούν πιέσεις, οι οφειλέτες προβάλλουν την αδυναμία ανταπόκρισής τους στους όρους του δανεισμού για μια σειρά λόγους, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι στο μεταξύ έμειναν άνεργοι ή έπεσε σημαντικά ο κύκλος εργασιών του μαγαζιού και ακολουθεί νέος διακανονισμός. Μία είναι η «κόκκινη γραμμή» για τον πιστωτή: Η τακτική καταβολή των νέων μικρότερων δόσεων, προκειμένου η «μηχανή» να συνεχίζει να κινείται. Όλα τούτα δεν ισχύουν μόνον όταν στόχος του πιστωτή δεν είναι η καταβολή των οφειλομένων, αλλά η εξόντωση του πιστωτή. Όταν ο πραγματικός στόχος είναι να βάλει στο χέρι τα υποθηκευμένα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη.

Βάσει της πρώτης λογικής, αυτής της αποπληρωμής των οφειλομένων δίχως την εξόντωση του οφειλέτη ψηφίστηκε ο Νόμος 4038 που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 2/2/2012, που προβλέπει την ευνοϊκή ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο. Δεδομένου του απόλυτου οικονομικού αδιεξόδου, ο νόμος προβλέπει την αποπληρωμή των οφειλομένων φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων σε 60 δόσεις, με κατώτατη δόση το ποσό των 100 ευρώ υπό προϋποθέσεις. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Η εισροή ρευστού στα στεγνά κρατικά ταμεία από οφειλέτες που αντικειμενικά αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στις υφιστάμενες συμφωνίες και συνάμα μια σημαντική ανάσα για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που ασφυκτιούν ακόμα και όταν έχουν προοπτικές λόγω του δυσμενέστατου κλίματος στην οικονομία. Λόγω της δραματικής πτώσης του τζίρου δίχως δική τους υπαιτιότητα.

Κι όμως αυτή η επιβεβλημένη ως εκ των ων ουκ άνευ νομοθετική πρωτοβουλία τορπιλίστηκε αιφνιδιαστικά κατ’ εντολήν της τρόικας όπως λέγεται. Η κίνηση αυτή μπορεί να γίνει μια πραγματικά «κόκκινη γραμμή» για την Ελλάδα, που αν και στο χείλος του γκρεμού κρατά στο χέρι το «ατού» της χρεοκοπίας. Εάν, όπως όλα δείχνουν, ο στόχος της τρόικας δεν είναι ο εξορθολογισμός των οικονομικών και η ρύθμιση των οφειλομένων, αλλά η καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της, άλλο δεν απομένει από το να απασφαλίσουμε την περόνη, απειλώντας με ολοκαύτωμα.

Εάν τολμούν ας το ρισκάρουν.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εκτεθειμένη λόγω κακοκαιρίας

Η διοίκηση, κάθε διοίκηση, δεν κρίνεται μόνο από τα «ναι», αλλά και από τα «όχι» της. Άλλωστε, μια διοίκηση, κάθε διοίκηση οιουδήποτε επιπέδου, είναι αδύνατον να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα, που άλλωστε συχνά συγκρούονται μεταξύ τους. Δεν είναι για παράδειγμα ούτε λογικό, αλλά ούτε και εφικτό η διοίκηση του δήμου Παγγαίου να ικανοποιήσει και το αίτημα των μικροπωλητών περί τη λειτουργία λαϊκής αγοράς στην παραλία της Τούζλας και το αίτημα του Εμπορικού Συλλόγου που ζητά το ακριβώς αντίθετο. Στην προκειμένη περίπτωση, η διοίκηση του δήμου οφείλει να σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά των δύο αντιτιθέμενων προτάσεων και να αποφασίσει με γνώμονα το συμφέρον του τόπου, όπως ορίζεται στο πρόγραμμα με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές και ζήτησε την ψήφο των πολιτών. Όχι στα κουτουρού. Όχι υπό την πίεση της συγκυρίας και μόνον και σε καμμία περίπτωση με μόνο στόχο να χαϊδέψει αυτιά, ιδίως κατόπιν εορτής.

Επίσης, όσες διαμαρτυρίες και αν υπάρχουν και όσο έντονες και αν είναι δεν είναι δυνατόν ένας δήμος όπως της Καβάλας να είναι πανέτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει κακοκαιρίες σαν την τελευταία που συμβαίνουν μια φορά στα τέσσερα ή πέντε χρόνια. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο δήμος οφείλει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να κρατήσει τους δρόμους ανοιχτούς και να διευκολύνει τη ζωή των δημοτών του, αλλά με την επιστράτευση του προσωπικού που ασχολείται σε άλλες υπηρεσίες. Θα ήταν ηλίθιο, απαράδεκτο και σκανδαλώδες ο δήμος Καβάλας να διατηρεί πολυάριθμο προσωπικό και πληθώρα μηχανημάτων καλοσυντηρημένων ώστε να είναι έτοιμα ανά πάσα στιγμή να επέμβουν με το κόστος που τούτο συνεπάγεται ώστε όταν και αν μια φορά στα τέσσερα-πέντε χρόνια προκύψει κακοκαιρία να είναι σε θέση να είναι τόσο αποτελεσματικός όσο για παράδειγμα ο δήμος Αμυνταίου ή Κάτω Νευροκοπίου.

Η εισήγηση της διοίκησης του δήμου Καβάλας περί την πρόσληψη 24 ατόμων για την αντιμετώπιση φαινομένων κακοκαιρίας την περασμένη Παρασκευή, όταν πια τα φαινόμενα είχαν υποχωρήσει δύο ερμηνείες χωρά: Ή η διοίκηση όντως συνελήφθη απροετοίμαστη και αποφάσισε κατόπιν εορτής να προβεί σε αυτές τις προσλήψεις όπως δήλωσαν οι δημοτικοί σύμβουλοι της μειοψηφίας ή είχε αποφασίσει να μην δεσμεύσει κονδύλια για την αντιμετώπιση φαινομένων κακοκαιρίας για λόγους κοινής λογικής και ορθής διαχείρισης, αλλά το σχέδιο εγκαταλείφθηκε ατάκτως κατόπιν της πιέσεως των αγανακτισμένων πολιτών.

Ό,τι και από τα δυο να συμβαίνει, η διοίκηση Σιμιτσή είναι εκτεθειμένη.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ανασχηματισμός Παγγαίου

Οι ορισμοί ή οι αλλαγές των αντιδημάρχων είναι μικροί ανασχηματισμοί. Σηματοδοτούν κατευθύνσεις, οριοθετούν την αρχή ή το τέλος πολιτικών δεσμών και προσφέρονται για πολιτικό κουτσομπολιό. Ποιος παύτηκε, γιατί, ποιος τον αντικαθιστά και γιατί, πού το πάει ο δήμαρχος. Όλα αυτά τα στοιχεία τα είχε και ο σαρωτικός «ανασχηματισμός αντιδημάρχων» στο Παγγαίο. Από τους αντιδημάρχους που συμπορεύτηκαν με τον Βασίλη Ξουλόγη κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας του απόμεινε μόνον ο Σταμάτης Ματσάγκος που αναβαθμίστηκε σε νούμερο 2. Πέντε νέα πρόσωπα της δημοτικής ομάδας της πλειοψηφίας χρίστηκαν αντιδήμαρχοι, ενώ η πλέον σημαντική αποχώρηση, αυτή του δυναμικού στελέχους του τοπικού ΠΑΣΟΚ και μέχρι πρότινος αντιδημάρχου τεχνικών υπηρεσιών Τάκη Ηλιάδη, συνοδεύτηκε με την ανάληψη των καθηκόντων του από τον ίδιο τον δήμαρχο. Ίσως γιατί ο δήμαρχος θέλει να δώσει ο ίδιος την εκκίνηση για μια καινούργια αρχή στον τομέα των έργων. Ίσως γιατί τόλμησε μεν να αποκαθηλώσει τον κ. Ηλιάδη, αλλά απέφυγε να κάνει το επόμενο βήμα να τον αντικαταστήσει με άλλον.

Στο ίδιο κλίμα ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσεις του Χρήστου Μποσμπότη από την παράταξη Φιλόσογλου που έκανε λόγο για αλισβερίσι, που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του δήμου, αλλά τις ισορροπίες στην παράταξη της πλειοψηφίας. Πρόκειται για την γνωστή τακτική των δημάρχων να δημιουργούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κύκλο έμμισθων συνεργατών, τους οποίους εναλλάσσουν περιοδικά ώστε ουδείς να ισχυροποιείται τόσο ώστε αύριο να καταστεί επικίνδυνος, αλλά και όλοι να γεύονται ή να επιδιώκουν να γευτούν τη γλύκα της εξουσίας από θέση ευθύνης. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή στους δήμους, που κάθε άλλο παρά προς το συμφέρον τους λειτούργησε.

Θα ήταν όμως άδικο αν στον συγκεκριμένο «ανασχηματισμό» μείνει κανείς μόνο στον παραπολιτικό του χαρακτήρα που έχει αναμφιβόλως τη σημασία του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο δήμαρχος Παγγαίου έκανε «δομικό ανασχηματισμό». Αντί μιας αντιδημαρχίας συγκεκριμένου τομέα, αυτή των τεχνικών υπηρεσιών και πέντε τοπικές, όρισε έξι αντιδημάρχους σε συγκεκριμένους τομείς.

Με άλλα λόγια μετά τον πρώτο αναγνωριστικό χρόνο λειτουργίας του Καλλικρατικού δήμου, που στόχος της δημοτικής Αρχής ήταν η εμπέδωση της αλλαγής και η ενασχόληση με τα τοπικά προβλήματα ενός εκάστου προκειμένου να αποσβεστούν οι κραδασμοί με τοπικιστικό χρώμα, κατεύθυνση την οποία εξυπηρετούσαν οι τοπικοί αντιδήμαρχοι, προχώρησε σε ένα νέο διοικητικό σχήμα με συγκεκριμένους τομείς που πλέον αφορούν την ολότητα του νέου δήμου Παγγαίου.

Είτε επιτύχει, είτε όχι, έχει ενδιαφέρον.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ελπίδα

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο φιλόδοξος στόχος της «Δημωφέλειας» για ανάδειξη των λασπόλουτρων Κρηνίδων θα επιτευχθεί. Ο σχεδιασμός για την ανάδειξη και του ιαματικού νερού της περιοχής παράλληλα με τη λάσπη κινείται αναμφιβόλως προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά από τη θεωρία μέχρι την πράξη μεσολαβεί ένας ωκεανός κινήσεων, πρωτοβουλιών, αποφάσεων που εν τέλει συμβάλλουν στην επιτυχία ή αποτυχία ενός εγχειρήματος. Στα μείον του εγχειρήματος μπορεί κανείς να συνυπολογίσει το αρνητικότατο οικονομικό κλίμα που κυριαρχεί και φέρνει πολλές φορές ανυπέρβλητα εμπόδια ακόμα και στα πιο καλά καταστρωμένα σχέδια. Στα υπέρ είναι το γεγονός ότι πια δεν πάει άλλο. Άπαντες, ακόμα και οι τροϊκανοί, αντιλαμβάνονται ότι η σκληρή μονεταριστική πολιτική που ακολουθείται οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο, που όχι μόνο δεν θα οδηγήσει κάποια στιγμή στην υπέρβαση της κρίσης, αλλά θα τη φέρει νομοτελειακά και στην αυλή της Γερμανίας. Αλλά τότε θα είναι ίσως αργά και για δάκρυα και για πρωτοβουλίες για μια καινούργια αρχή. Άρα, εφόσον η «Δημωφέλεια» κινηθεί σωστά και μεθοδικά, το επενδυτικό σχέδιο που έχει στα σκαριά μπορεί να χρηματοδοτηθεί και να υποστηριχθεί με κοινοτικούς πόρους, προκειμένου να τονώσει την ανάπτυξη της περιοχής.

Ό,τι όμως και να συμβεί τελικά, είτε πετύχει, είτε όχι ο σχεδιασμός της «Δημωφέλειας» κομίζει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στον δημόσιο διάλογο. Την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι είναι. Παρά την καταχνιά στην οποία έχουν βυθίσει ετούτο τον ευλογημένο τόπο χρεοκοπημένες πολιτικές ηγεσίες. Παρά τα φτιαγμένα με ευρωπαϊκά κονδύλια κουφάρια που είναι διάσπαρτα στην ελληνική επικράτεια ελλείψει ενός στοιχειώδους αναπτυξιακού σχεδιασμού, η ανάπτυξη είναι εφικτή σε πολλούς τομείς. Αρκεί να υπάρχει έμπνευση, φαντασία και σχέδιο. Φτάνει πια με τις δοκιμασμένες συνταγές αποτυχίας τύπου «πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής» που ρημάζουν εγκαταλελειμμένα δείχνοντας το μέγεθος της ανικανότητας όσων τα υλοποίησαν αδιαφορώντας για τη χρήση τους.

Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι παρεμβάσεις με αρχή, μέση και τέλος. Παρεμβάσεις που να είναι ενταγμένες στο πλαίσιο ενός γενικότερου σχεδιασμού και να δημιουργούν ανάπτυξη. Θέσεις εργασίας. Το συγκεκριμένο σχέδιο της «Δημωφέλειας» τα διαθέτει αυτά τα στοιχεία. Δεν «πρωτοτυπεί» για λόγους εντυπώσεων. Ο στόχος είναι η αύξηση της υφιστάμενης κίνησης. Ο πολλαπλασιασμός των επισκεπτών των λουτρών, που εφόσον επιτευχθεί θα προσφέρει ευκαιρίες για επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Θα τονώσει στην πράξη την τοπική οικονομία.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Λάθος λιμάνι

Συμβαίνουν αυτά με τα πλοία. Μια εσφαλμένη εκτίμηση των καιρικών συνθηκών από την αρμόδια λιμενική Αρχή, ένα λάθος του καπετάνιου, μια στιγμιαία ολιγωρία ενός μέλους του πληρώματος αρκεί για να γίνει το κακό. Κάπως έτσι το «Θάσος 6», το καλύτερο σκάφος των πορθμειακών γραμμών που συνδέουν τη Θάσο με τη στεριά, υπό την έννοια ότι μπορεί να εκτελεί δρομολόγια και υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες ως διπύθμενο κλειστού τύπου, βρέθηκε κολλημένο στα αβαθή του λιμανιού του Λιμένα με 120 ανθρώπους εγκλωβισμένους για εννιάμιση ώρες.

Η αναζήτηση ευθυνών είναι υπόθεση των αρμοδίων αρχών. Μα, ό,τι και να έφταιξε αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί είναι το απερίγραπτο χάλι του «λιμανιού» του Λιμένα, που απεδείχθη ακατάλληλο. Όχι το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προστατευτικών σαν τα αντίστοιχα στο λιμάνι της Καβάλας ώστε η θάλασσα να μη χτυπά το πλοίο στον λιμενοβραχίονα. Δεν είναι καν η έλλειψη ενός λιμενοβραχίονα, που θα μπορούσε να προστατεύει τα σκάφη που ελλιμενίζονται από τον βοριά. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το λιμάνι είναι ένα λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ένα λάθος που ακολούθησε το έτερο μεγάλο λάθος της κατασκευής της μαρίνας του Λιμένα στην εκβολή του μεγάλου ρέματος της περιοχής. Το ρέμα αυτό, που αγνόησαν συνειδητά οι ντόπιοι παράγοντες και οι κατασκευαστές στο όνομα της προόδου, είναι που μπαζώνει την είσοδο της μαρίνας και δεν επιτρέπει τον ελλιμενισμό μεγαλύτερων σκαφών. Το ρέμα αυτό είναι που μπαζώνει τον πυθμένα μπροστά από τον προβλήτα όπου δένουν τα φέρυ μπωτ και ακυρώνει οιαδήποτε σκέψη δημιουργίας ενός μόλου που θα κόβει τον βοριά και θα προστατεύει τα πλήρως εκτεθειμένα σήμερα σκάφη που δένουν στον προβλήτα. «Αν ανεβείς στην ταράτσα του «Λάιος» θα καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος, έλεγε προχθές ναυτικός.

Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι η ανάλυση των δεδομένων και η αναζήτηση πιθανών λύσεων, που μπορούν ενδεχομένως να ξεπεράσουν το σημερινό αδιέξοδο. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε κάποια στιγμή τη σημασία του σεβασμού της φύσης. Το να αγνοεί κανείς τα ρέματα, δηλαδή τους φυσικούς πανάρχαιους δρόμους του νερού, πριν κάνει παρεμβάσεις σε στεριά ή θάλασσα δεν είναι μόνον ηλίθιο. Είναι εγκληματικό.

Read More