Έτσι από εβδομάδα σε εβδομάδα, άλλοτε προχωρά η Περιμετρική, άλλοτε απομένουν κάτι τυπικές λεπτομέρειες για να τεθεί σε εφαρμογή το Σχέδιο Πόλης Περιγιαλίου, άλλοτε τη διαχείριση των λιμανιών τη διεκδικούν ισραηλινές και άλλοτε κινεζικές εταιρείες. Μόνο που με την τακτική μια στο καρφί και μια στο πέταλο δεν υπάρχει προοπτική. Η ανάπτυξη ενός τόπου, του κάθε τόπου, απαιτεί ένα συνολικό σχέδιο στο πλαίσιο του οποίου να είναι ενταγμένοι οι διάφοροι τομείς έτσι, που η ανάπτυξη του ενός να μην επηρεάζει τον άλλο. Για παράδειγμα η κατά τα άλλα αναγκαία ανάπτυξη του εμπορικού λιμανιού συνεπάγεται μια περιβαλλοντική επιβάρυνση σε κάθε περίπτωση. Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι το ιδεατό, δηλαδή να μην επιβαρυνθεί καθόλου το περιβάλλον, αλλά η δεδομένη επιβάρυνσή του να είναι η μικρότερη δυνατή και σε καμμία περίπτωση να μην αντίκειται στην άλλη προτεραιότητα που είναι η τουριστική ανάπτυξη. Πολλώ δε μάλλον όταν το λιμάνι δεν απέχει πολύ από το πολύτιμο οικοσύστημα του Νέστου.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της Περιμετρικής, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποσπασματικά, αλλά με δεδομένη την οικοδόμηση του Περιγιαλιού. Άρα, είτε το σχέδιο προχωρήσει άμεσα, είτε όχι, οι αποφάσεις δεν μπορεί να λαμβάνονται με τα σημερινά δεδομένα, γιατί σε 10-20-30 χρόνια οι ανάγκες θα είναι διαφορετικές και τότε θα είναι ίσως αργά για διορθωτικές παρεμβάσεις. Στο μεταξύ, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο στη σημερινή συγκυρία και συνεχίζουν να αυτοσχεδιάζουν στα κουτουρού.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου