"Χάρτινα" δημόσια κτίρια

Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική. Παγκόσμια είναι και πήρε αμπάριζα και μας, μόνο που στην ελληνική περίπτωση συμβαίνει ό,τι συνέβη στο τεμπέλικο γουρουνάκι του παραμυθιού που επειδή βαριόταν έστησε το τσαρδί του με άχυρο. Όταν ήρθε το κακό, τότε το άχυρο δεν μπόρεσε να αντέξει στιγμή. Αυτό συνέβη και με μας. Τον καιρό που ήταν παχιές όχι μόνο οι αγελάδες, αλλά και οι μύγες, οι ολίγιστοι που κυβερνούσαν τον έρμο τόπο δεν έμπαιναν ποτέ στον κόπο να σκεφτούν κάτι που υπερέβαινε τον ορίζοντα της εκάστοτε εκλογικής αναμέτρησης. Αντί να προσπαθήσουν να βάλουν μια τάξη στον κρατικό κορβανά, αβαντάριζαν με το αζημίωτο, είτε απλά ανέχονταν τη ρεμούλα και τη διαφθορά σε βάρος του κοινού μας σπιτιού. Κάποιοι ήταν πιο ατζαμήδες ή αδηφάγοι και κατέληξαν στη φυλακή, ενώ οι περισσότεροι αδιαφορούσαν τόσο ώστε να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.



Δεν ήταν μόνο το ατέλειωτο πάρτυ αρπαχτής στα μεγάλα δημόσια έργα. Ήταν και η παντελής αδιαφορία των κυβερνώντων για τη μόνωση των δημοσίων κτιρίων, που κατασπαταλούσαν αφειδώς ενεργειακούς πόρους. Στη χώρα που έχει ηλιοφάνεια 10-11 μήνες τον χρόνο, ελάχιστα δημόσια κτίρια το εκμεταλλεύονται, ενώ ένας άλλος πόρος ανανεώσιμης ενέργειας, η γεωθερμία, αναγγέλλεται από καιρού εις καιρόν, με κύριο στόχο τις εντυπώσεις. Τώρα που η κρίση έχει περιορίσει δραματικά τα διαθέσιμα κονδύλια ακόμα και για τη θέρμανση σε τούτη τη χώρα υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες που για να θερμανθούν χρειάζονται πολλαπλάσια ενέργεια από αυτή που θα χρειάζονταν εάν κατασκευάζονταν με στοιχειώδη ορθολογισμό. Αλλά κονδύλια για τη μόνωση ή για βιοκλιματισμό δεν περίσσευαν ποτέ, αφού πήγαιναν κατευθείαν στον κοινό λογαριασμό κατασκευαστών και πολιτικών.



Το χειρότερο είναι ότι το πρόβλημα δεν περιορίστηκε στα δημόσια κτίρια. Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, τα δημόσια κτίρια δίνουν τον τόνο, με συνέπεια η ίδια απαράδεκτη τάση να ακολουθείται και σε επίπεδο κατοικιών, όπου οι περισσότεροι εργολάβοι κατασκεύαζαν κτίρια γυμνά ή σχεδόν γυμνά για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο λύκος της κρίσης βρίσκεται από έξω και φυσά είναι αργά για δεύτερες σκέψεις. Πολύ περισσότερο για κατασκευαστικές παρεμβάσεις.

Νίκος Σπιτσέρης