Η αγανάκτηση του Ρουπακιώτη

«Οι δανειστές μάς πάτησαν στον λαιμό. Κατήργησαν στοιχειώδη δικαιώματα των δικηγόρων, ιδίως των νεόπτωχων που εργάζονται για 400-500 ευρώ. Απαίτησαν και πέτυχαν να μην υπάρχουν κατώτατα όρια στους έμμισθους δικηγόρους, που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό επιβλήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών και την τρόικα χάριν των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών». Η δήλωση αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη, που έσπευσε να προκαταλάβει τις κατηγορίες περί συντεχνιακών αντιλήψεων, δηλώνοντας πως αδιαφορεί αν τον αποκαλούν «υπουργό των δικαστών και των δικηγόρων» προκάλεσε νέες τριβές στην τρικομματική κυβέρνηση, αλλά και ένα κύμα αποδοκιμασίας με κάθε τρόπο από όλους όσοι νιώθουν και αισθάνονται τόσο φιλελεύθεροι, που δηλώνουν και αισθάνονται «μνημονιακοί». Χαρακτηρισμό που έσπευσαν να υιοθετήσουν πολλοί ίσως και ως αντίδραση στο αντιμνημονιακό μπλοκ, που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει.



Αλλά μεταξύ των ακραιφνών μνημονιακών, ορισμένοι εκ των οποίων έσπευσαν προεκλογικά να στείλουν ανενδοίαστα γράμμα και γραφή στη Μέρκελ αποκαλώντας την «εξοχοτάτη» και των αντιμνημονιακών, που υψώνουν φράχτες και ντουβάρια, μοιράζοντας αφειδώς χαρακτηρισμούς του τύπου «δωσίλογοι», «χαφιέδες», «εθνοπροδότες» και «χούντα» υπάρχουν πολλοί σε τούτο τον τόπο, που αρνούνται να τρελαθούν και κατανοούν απολύτως το αδιέξοδο, τη στάση και την οργή του κ. Ρουπακιώτη, που εν τέλει είπε το στοιχειώδες: Ότι τα μνημόνια είναι συμφωνίες που επιβλήθηκαν εκβιαστικά από δανειστές σε οφειλέτες που ευρισκόμενοι σε δεινή θέση, δεν έχουν πολλά περιθώρια αντίδρασης. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση, για την οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν είναι ο υπουργός που αρνείται να υπογράψει τέτοιες συμφωνίες και όταν το πράττει το κάνει με την απόλυτη συναίσθηση του ανθρώπου που υπογράφει με το πιστόλι στον κρόταφο γιατί εκτιμά ότι η άλλη επιλογή είναι το απόλυτο χάος.



Το πρόβλημα είναι αντιθέτως οι πρόθυμοι να υπογράψουν ό,τι κωλόχαρτο τους πασάρουν στο όνομα ενός ευρωπαϊσμού κενού περιεχομένου. Η έννοια «μνημονιακός» δεν μπορεί παρά να δηλώνει διαστροφή. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας και δεν έχει γραμμάτια να ξοφλήσει πουθενά να πετάει τη σκούφια του για μια πολιτική, που πετά μαζικά κόσμο στη φτώχεια και την ανεργία. Με βάση τη λογική δυο κατηγορίες πρέπει να υπάρχουν. Αυτοί, όπως ο Ρουπακιώτης, που υποχρεώνονται με το στανιό να συνυπογράψουν σε μια πολιτική με την οποία διαφωνούν επειδή εκτιμούν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και οι «αντιμνημονιακοί» που είτε διαφωνούν επειδή πιστεύουν ότι όντως υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο ή απλά αδιαφορούν διότι επενδύουν στο χάος.



Νίκος Σπιτσέρης