Ουδείς ετούτη τη στιγμή μπορεί να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Ό,τι όμως και να γίνει τελικά ένα είναι βέβαιο: Το εφεύρημα του αντιμνημονιακού μπλοκ δεν μπορεί να κρατήσει στον χρόνο γιατί είναι βαθιά απολίτικο. Εκφράζει θυμό, αγανάκτηση, οργή, αλλά δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να εξελιχθεί σε πρόταση πολιτική με αρχή, μέση και τέλος. Άλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι στο λεγόμενο «αντιμνημονιακό μπλοκ» συνυπάρχουν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ηλία Κασιδιάρη της «Χρυσής Αυγής» αρκεί για να γίνει στους πάντες κατανοητό ότι «αντιμνημονιακό μπλοκ» ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι άπαντες πρέπει να αποδεχθούν την αναγκαιότητα των μνημονίων και να σπεύσουν να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στους τροϊκανούς. Όχι. Αλλά από την άλλη, είναι επιτέλους καιρός να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Τα μνημόνια είναι επονείδιστες συμφωνίες, τις οποίες δεν προσυπέγραψαν δωσίλογοι, προδότες και προσκυνημένοι. Είναι κάκιστες συμφωνίες που έγιναν αποδεκτές από τους περισσότερους τουλάχιστον με το πιστόλι στον κρόταφο και τη θηλιά στον λαιμό λόγω της παγκόσμιας κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Το γεγονός ότι κάποιοι πιστεύουν ότι εναλλακτική πρόταση υπάρχει, δεν αρκεί για να χωριστεί η χώρα και ο πολιτικός χάρτης σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Ας πάψει αυτός ο τεχνητός διαχωρισμός και ας γίνει συζήτηση επί της ουσίας.
Το πρόβλημα των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στον πυρήνα του είναι ο «αντιμνημονιακός» του χαρακτήρας. Το γεγονός δηλαδή ότι άνθρωποι με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές απόψεις συστεγάστηκαν σε έναν πολιτικό χώρο με μοναδικό κοινό παρονομαστή την αντίθεση στο μνημόνιο. Αλλά τούτο δεν συνιστά βάση πολιτική. Εξ ου και οι φυγόκεντρες τάσεις.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου