Το γνωστό ανάθεμα περί το βόλεμα στον καναπέ λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Ναι, οι πολίτες έχουν καθίσει στον καναπέ και δεν δείχνουν καμμία διάθεση να τον εγκαταλείψουν, αλλά τούτο δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Έγινε μέρα με τη μέρα. Μήνα τον μήνα. Χρόνο τον χρόνο. Τετραετία την τετραετία, από δημοτικές παρατάξεις, που σπανίως λειτουργούσαν ως δημοτικές και ακόμα σπανιότερα ως παρατάξεις με την ουσία του όρου. Δημοτικές δεν ήταν γιατί δεν είχαν στο επίκεντρό τους την ανάδειξη και την αναζήτηση τρόπων αντιμετώπισης των προβλημάτων του δήμου. Παρατάξεις ουδέποτε έγιναν διότι αντί της ευρύτητας πολιτικής και κοινωνικής που συνεπάγεται ο όρος παράταξη ήταν το μακρύ χέρι των κομμάτων στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Ή μάλλον για να το θέσουμε πιο σωστά τους μήνες της προεκλογικές περιόδου, που οι επικεφαλής έκαναν δηλώσεις περί την ανεξαρτησία τους και πάσχιζαν να βρουν υποψηφίους από άλλους χώρους με μόνο στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων.
Μετά, ο κάθε κατεργάρης πήγαινε στον πάγκο του. Ο κυρίαρχος λαός γυρνούσε σπίτι ηττημένος και παρακαλούσε για μια θεσούλα κάπου τον εκάστοτε δήμαρχο, που ασκούσε τα καθήκοντά του μεταξύ κολλητών, βαστάζων, παραταξιακών κοπρόσκυλων και καλών φίλων από τον χώρο των εργολάβων. Αντί της αυτοδιοίκησης, δηλαδή μιας εξουσίας άμεσα ελεγχόμενης από τους δημότες και ανεξάρτητης από τη δημόσια διοίκηση, οι δήμοι κατάντησαν εστίες διαφθοράς και βολέματος ημετέρων με συνέπεια να χάσουν την ίδια τους την ταυτότητα και τη μοναδική σχέση με τους δημότες.
Αυτό το έλλειμμα αποτυπώθηκε στην απολογιστική συνέλευση του δήμου Παγγαίου. Αυτό το ίδιο έλλειμμα είναι πολύ πιθανόν να αποτυπωθεί τώρα που αιρετοί και εργαζόμενοι ζητούν διακαώς τη στήριξη της κοινωνίας.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου