Χριστούγεννα με άγεθρο

Τα Χριστούγεννα της μνήμης μοσχοβολούν άγεθρο. Μια υπέροχη μυρωδιά που κατέκλυζε το μικρό σπίτι της γιαγιάς στο Θεολόγο τέτοιες μέρες από μια μικρή κορφή από άγεθρο ίσαμε ένα μέτρο περίπου, που στολίζαμε για Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο άγεθρος, που κοβόταν παραμονές Χριστουγέννων για να αντέξει μέχρι του Αη Γιαννιού, έδινε τον τόνο, αλλά δεν ήταν η μοναδική μοσκοβολιά. Ήταν η μυρωδιά του καμένου ξύλου στις δυο ξυλόσομπες: μια μασίνα στην κουζίνα και μια πάπια στο υπνοδωμάτιο. Το μαγκάλι, που επίσης ζέσταινε το σπίτι, που έμπαζε από τα κουφώματα κατά παράδοση. Οι φλούδες πορτοκαλιού, πού ‘βαζαν η μάνα και η γιαγιά στα ζεστά μαντέμια. Μα πάνω από όλα, πρώτα από όλα, τα κάλαντα. Παίρναμε αμπάριζα το σχοινοτενές χωριό με τον φιλόδοξο στόχο να περάσουμε ει δυνατόν από όλα τα σπίτια για να στείλουμε το μήνυμα των γιορτών. Ήταν το καθήκον, που μας είχε πείσει η μάνα ότι είχαμε, τέτοιες μέρες, το οποίο εκπληρώναμε με το αζημίωτο.



Μα ήταν και οι επικοί καυγάδες για ψύλλου πήδημα, σαν εκείνη τη φορά, σε κάποια κάλαντα που είχαμε σκοτωθεί για ένα δεκάρικο. Η αιτία του καυγά ήταν ότι ο ένας αδελφός είχε πείσει τον άλλο ότι το δεκάρικο με το πιο τετραγωνισμένο «μηδέν» είχε μεγαλύτερη αξία από το άλλο, που ήταν παλαιότερης έκδοσης. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Σκοτωμός. Άλλωστε, το δεκάρικο στα κάλαντα δεν ήταν μικρή υπόθεση. Μόνο χουβαρντάδες το ‘διναν και γνωστοί. Τα δυο δεκάρικα για τα οποία έγινε ο καυγάς είχαν εξεταστεί από όλες τις πλευρές. Στα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα συγκαταλέχθηκαν η φάτσα του βασιλιά, που ήταν νεώτερος στο δεκάρικο με το πιο όμορφο «μηδέν» και η ποιότητα του μετάλλου για την οποία είχαμε αποφανθεί ωσάν ειδικοί.



Ήταν ένας καυγάς που ξέραμε καλά πως δεν έχει νόημα. Αλλά έδινε τη χαρά της αντιπαράθεσης. Της σύγκρουσης χωρίς αιτία και αφορμή, έτσι για να σπάσει η μονοτονία. Τα καταφέραμε. Αφού ξεσπάσαμε και αφού μοιραστήκαμε την αιτία της διαφωνίας μας με τους έκπληκτους μεγάλους, που δυσκολεύονταν να συγκρατήσουν το γέλιο τους, αλλά που δεν τολμούσαν να διακωμωδήσουν κι εντελώς το περιστατικό, έφτασε η ώρα του φαγητού. Σπουδαίος καυγάς.



Νίκος Σπιτσέρης