Μαριονέτες

Η παραίτηση ενός έντιμου ανθρώπου, όπως του Αδάμ Κοσμίδη από την προεδρία του Οργανισμού Λιμένα Καβάλας, είναι πάντα μια σημαντική απώλεια. Πολλώ δε μάλλον στις μέρες μας, που η εντιμότητα έφτασε να θεωρείται πολιτική αρετή μείζονος σημασίας. Το χειρότερο σε τούτη την παραίτηση δεν είναι ούτε οι πολιτικές πιέσεις, που όπως δήλωσε δεχόταν, ούτε οι κάκιστες σχέσεις με τον δήμαρχο Καβάλας Κωστή Σιμιτσή για κείνη την απαλλοτρίωση, ούτε καν το παιχνίδι συμφερόντων για τα μπάζα του Εσκί Καπού, αλλά ο κίνδυνος να καταντήσει μια μαριονέτα σε ένα παιχνίδι, που πλέον φαντάζει και είναι ανεξέλεγκτο.



Το πρόβλημα δεν είναι πια μόνο του ΟΛΚ, αλλά μιας ολόκληρης χώρας, που μοιάζει με καρυδότσουφλο σε χείμαρρο ορμητικό, που οδηγεί σε καταρράκτες. Δεν αποκλείεται να σκαλώσει κάπου σε μια γωνιά και τελικά να τη γλιτώσει, αλλά το πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή να τσακιστεί στα βράχια. Στην περίπτωση του ΟΛΚ, ο μέχρι χθες πρόεδρός του κατάλαβε πως όχι μόνο ότι δεν μπορεί να έχει αποφασιστικό λόγο στην υπόθεση της απαλλοτρίωσης της έκτασης της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, αλλά ούτε στο ενδεχόμενο συνένωσης των Οργανισμών Λιμένων Καβάλας-Θεσσαλονίκης, που είναι καταφανώς παράλογη. Παραιτήθηκε αρνούμενος τον ρόλο του αχυράνθρωπου, που «διοικεί» με δανεικές ατάκες. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι στην ύπαρξη υποβολέα, αλλά στον διαρκή αυτοσχεδιασμό στη βάση ενός σεναρίου που γράφεται διαρκώς ερήμην όσων υποτίθεται θα έπρεπε να έχουν εμπεδώσει τον ρόλο. Μα και ερήμην όσων τους αφορά.



Η ουσία του προβλήματος είναι ότι το μακρύ πάρτυ της μεταπολίτευσης έγινε με δανεικά, από αδίστακτα ανθρωποειδή, που έχουν υποθηκεύσει τα πάντα. Έφαγαν, ήπιαν, καταχράστηκαν και έπεισαν τους νεοέλληνες ότι ο δημόσιος κορβανάς μπορεί να ξεχειλώνεται επ’ άπειρον για να συντηρεί τα κοπρόσκυλα των κομματικών γραφείων ή όσους απελπισμένα έψαχναν μια δουλειά, μέσω των μόνων αξιόπιστων γραφείων ευρέσεως εργασίας: του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τώρα που οι τοκογλύφοι απαιτούν πίσω δανεικά και τόκους άλλοι κρύφτηκαν στα λαγούμια τους, ενώ άλλοι δίχως τσίπα φόρεσαν ένδυμα αντιμνημονιακό και κουνούν το δάχτυλο προκλητικά. Μα στο μεταξύ, η χώρα χρειάζεται σενάριο δικό της. Σχέδιο δικό της ελληνικό και ευρωπαϊκό μαζί. Μα και πολιτικούς που δεν ανέχονται να παίξουν τον ρόλο της μαριονέτας. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως απαραίτητο.



Νίκος Σπιτσέρης