Η ΝΕΟΓΑΛ και οι εκβιασμοί

Η συνεταιριστική ΝΕΟΓΑΛ εκβιάζει τους εργαζομένους με στόχο τη δραστική μείωση των μισθών τους, καταγγέλλουν με ερώτησή τους προς τον υπουργό Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας δεκαοκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές καταγγέλλουν ότι η διοίκηση της συνεταιριστικής κατά τα άλλα επιχείρησης πιέζουν αφόρητα τους εργαζόμενους να υπογράψουν μειώσεις της τάξης του 20%, απειλώντας τους ότι διαφορετικά θα προβεί σε ατομικές συμβάσεις με τον καθένα ξεχωριστά. Η ερώτηση ούτε εκπλήσσει, ούτε ξενίζει, αφού περιγράφει μια σκηνή της καθημερινότητας στην Ελλάδα του 2012. Αυτό συμβαίνει από τις Καστανιές μέχρι τη Σητεία. Οι ξεσαλωμένες τράπεζες πιέζουν ασφυκτικά τους εργοδότες και αυτοί με τη σειρά τους μετακυλίουν το πρόβλημα στους εργαζόμενους, που συχνά έχουν να επιλέξουν μεταξύ των απόλυτα εξευτελιστικών αμοιβών και της ανεργίας, που αυξάνεται με εφιαλτικούς ρυθμούς.



Το πρόβλημα δεν αφορά ούτε μόνο τους εργοδότες, ούτε μόνο τους εργαζόμενους. Υπάρχουν εργοδότες που λόγω της πολιτικής των τραπεζών οδηγούνται στο λουκέτο και τούτη η πορεία δεν ανατρέπεται όσο τσεκούρι και να πέσει στο ήδη πιεσμένο εργασιακό κόστος. Αλλά υπάρχουν και «καπάτσοι», που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να συμπιέσουν όσο περισσότερο μπορούν το εργατικό κόστος. Εμφαντικό είναι το παράδειγμα της ΙΚΕΑ, που πιέζει για μειώσεις στους μισθούς κατά 8-11% και για ατομικές συμβάσεις, σα να μην της φτάνει το καπέλο που φοράει στις τιμές των προϊόντων που εμπορεύεται στην Ελλάδα.



Σε τούτη την κατηγορία, καταγγέλλουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει η ΝΕΟΓΑΛ, που παρά την κρίση των τελευταίων τριών χρόνων παραμένει κερδοφόρα. Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο το ήθος που δείχνει κάθε εταιρία και στις μέρες μας αποτελεί συστατικό στοιχείο του προφίλ της και κατ’ επέκταση της εμπορικότητάς της. Όπως επισημαίνουν στην ερώτησή τους οι βουλευτές, τα τελευταία χρόνια η ΝΕΟΓΑΛ έχει χρηματοδοτηθεί για το επενδυτικό πρόγραμμά της με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, επωφελούμενη από τους αναπτυξιακούς νόμους. Άρα, η Πολιτεία δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη τις εξελίξεις. Οφείλει να παρέμβει υπέρ των εργαζομένων, αν και σε τούτες τις συνθήκες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορεί να καταφέρει κάτι.



Μάλλον, όφειλε να παρέμβει πολύ πριν, όταν έδινε τις χρηματοδοτήσεις, επιβάλλοντας όρους όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις θέσεις εργασίας. Η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας είναι απαραίτητη, αλλά δεν είναι δυνατόν να δίνεται άνευ όρων.



Νίκος Σπιτσέρης