Αλληλεγγύη

“Φιλανθρωπία είναι να δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα πετρόψαρο από τα ψάρια που έπιασες. Αλληλεγγύη είναι να πηγαίνετε μαζί για ψάρεμα.” Η φιλανθρωπία πιστοποιεί την οικονομική και κοινωνική ανωτερότητα του χορτάτου, που έχει την ευαισθησία να ανακουφίζει τον φτωχό. Τον δυστυχή. Όχι για να τον βοηθήσει να αλλάξει τη μοίρα του και να διεκδικήσει κάποια στιγμή μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας που μοιράζεται, αλλά απλώς για να καταλάβει ότι ο πλούσιος είναι καλός και βρίσκει τον χρόνο να ασχολείται μαζί του. Αυτό που έγινε με τον ραδιομαραθώνιο της «Ε» και του Στούντιο 7 για να αποκτήσει γυμναστήριο η μονάδα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ στο «Σίγμα» ήταν παράδειγμα αλληλεγγύης. Πρόσφερε την ευκαιρία στους ανθρώπους που πήραν μέρος, να δώσουν ένα χέρι βοήθειας σε αυτά τα παιδιά, που αγωνίζονται να απαλλαγούν από τα ναρκωτικά, δίχως καμμία απολύτως διάθεση επίδειξης ισχύος ή ανωτερότητας.

Όχι δεν είναι οι καλοί και καθαροί, που έχουν την άνεση να βοηθούν τους εξαρτημένους. Είναι η κοινωνία που έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών την αφορά άμεσα. Κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους. Μέσα στα σπίτια μας. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή άλλωστε είναι και η σταθερή κατεύθυνση του ΚΕΘΕΑ, που επιδιώκει το άνοιγμα στην κοινωνία. Επιζητά τη συμμετοχή των πολιτών, όχι μόνο γιατί καμμία προσφορά δεν περισσεύει σε τούτο τον αγώνα, αλλά κυρίως γιατί η υπόθεση των ναρκωτικών είναι και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως υπόθεση της κοινωνίας.

Όχι τις Κυριακές και τις αργίες. Όχι με διάθεση να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας. Αλλά με τη συναίσθηση της φύσης του προβλήματος, που μας αφορά όλους. Τα παιδιά των θεραπευτικών κοινοτήτων δεν είναι ένα είδος εξωτικό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Της δικής μας οικογένειας. Η αντιμετώπιση των ναρκωτικών δεν γίνεται με όρους ιατρικούς. Με όρους κοινωνικούς γίνεται. Μόνο αν οι άνθρωποι αυτοί αναθεωρήσουν τις κοινωνικές τους σχέσεις θα πάρουν τη δύναμη να μην ξαναμπλέξουν με την κόλαση των ουσιών. Μόνο αν η κοινωνία τους δώσει το χέρι ανυπόκριτα θα μπορέσει να τους ξανακερδίσει μια για πάντα.

Πολλώ δε μάλλον στις μέρες που ζούμε, που η αξία της αλληλεγγύης γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ.