Μυσταγωγία στο "Μετά τις Δέκα"

Η προχθεσινή εμφάνιση των Θόδωρου Βαλσαμίδη (κιθάρα, τραγούδι), Οσλέμ (τραγούδι), Κώστα Κατιώνη (κιθάρα) και Κυριάκου Μιμίδη (μπουζούκι) στο «Μετά τις Δέκα» δεν έκρυβε εκπλήξεις. Όλα κύλισαν αναμενόμενα. Προβλέψιμα. Τέσσερις επαγγελματίες μουσικοί με γνώση και ταλέντο έκαναν αυτό που καλά γνωρίζουν. Σεργιάνισαν τους μουσικόφιλους επί τρεις ώρες σε ορισμένους από τους ομορφότερους δρόμους του καλού ελληνικού τραγουδιού, με φόντο τις Καμάρες και το Φρούριο. Σε ένα κλίμα μέθεξης σε ένα από τα κλασσικά μπαρ της Καβάλας στο οποίο συμμετείχαν όλοι όσοι έδωσαν το παρών σε αυτή τη μουσική μυσταγωγία. Έστω σχεδόν όλοι.

Συνοδοιπόροι της ζωής από την Αγία Βαρβάρα, τον Προφήτη Ηλία, το Σούγιολου ξόρκισαν την καταχνιά της οικονομικής κρίσης τραγουδώντας. Έτσι γινόταν ανέκαθεν σε τούτο τον τόπο. Με τραγούδια ξεπέρασαν οι πρόσφυγες τον ξεριζωμό στις αρχές του 20ου. Με τραγούδια αλάφρωσε κάπως η κατοχή. Με τραγούδια εκφράστηκε η Ελλάδα του εμφυλίου και η Ελλάδα του ξενιτεμού. Με τραγούδια άλλοτε απαγορευμένα και άλλοτε σκωπτικά ξεπεράστηκε η καταχνιά της χούντας.

Αντίσταση κάναμε προχθές στο «Μετά τις Δέκα». Αντίσταση στην γκρίνια, τη μιζέρια και τη φτήνια της εποχής. Με στίχους του Γκάτσου και του Παπαδόπουλου. Του Γκούφα και του Ελευθερίου. Αλλά και με τραγούδια αλληλεγγύης σαν τον σπουδαίο Τζακ Ο’ Χάρα του Γιώργου Ζαμπέτα, που μοιάζει να γράφτηκε χθες. Ένα βιωματικό τραγούδι, που έγραψε ο Ζαμπέτας όταν αντίκρισε σε μια περιοδεία του στην Αμερική έναν κοκκαλιασμένο άστεγο, σαν αυτούς που πυκνώνουν τελευταία λόγω της κρίσης, που πια άπαντες αντιλαμβάνονται ότι πέρα από οικονομική και πολιτική είναι βαθύτατα ανθρωπιστική.

Ή σαν την άλλη μεγάλη στιγμή του λαϊκού τραγουδιού με το απαγορευμένο τραγούδι του Ακη Πάνου, που λογοκρίθηκε από την χούντα γιατί χαλούσε την ιλουστρασιόν εικόνα της χώρας που προσπαθούσαν να περάσουν στο εξωτερικό οι συνταγματάρχες. Τρία χρόνια αργότερα ο ανατρεπτικός στίχος «τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια/μαράζωσε η φτώχεια την καρδιά» που τραγούδησε εκπληκτικά ο Μπιθικώτσης, κυκλοφόρησε σε ερωτική εκδοχή με τη Μοσχολιού: «Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ/με πότισες τον πιο γλυκό καημό».

Τότε ήταν που θαρρείς και βγήκαν λευκά περιστέρια και κάθισαν πάνω στους μύστες της βραδιάς. Στον Βαλσαμίδη και την Οσλέμ, που τραγουδούν καλύτερα από πολλές φίρμες της δισκογραφίας. Στον Κατιώνη και τον Μιμίδη, που παραδίδουν μαθήματα ερμηνείας και ύφους σε κάθε τους εμφάνιση. Με θέα την ιστορία της Καβάλας σε ένα από τα ομορφότερα μπαλκόνια της.

Νίκος Σπιτσέρης