Οι αποκαλύψεις Γιλμάζ και η ευθύνη της Πολιτείας

Οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων της Τουρκίας για εμπρησμούς σε ελληνικά δάση μεταξύ 1995 και 1997, όταν πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας ήταν η Τανσού Τσιλέρ, επιβεβαιώνει τις φήμες που κυκλοφορούσαν σχεδόν κάθε καλοκαίρι όταν η Ελλάδα καιγόταν απ’ άκρου σ’ άκρον. Φήμες που δεν κυκλοφορούσαν μόνο τα χρόνια στα οποία αναφέρονται οι δηλώσεις Γιλμάζ, αλλά και σχεδόν σε όλες τις πυρκαγιές από το 1985 και μετά. Κάθε φορά που Αυγουστιάτικα ως συνήθως καιγόταν όλη η Ελλάδα δύο ήταν τα σενάρια που κυκλοφορούσαν ευρέως: Της αποσταθεροποίησης με ευθύνη της Τουρκίας ή με ευθύνη νοσταλγών της χούντας. Ουδέποτε μέχρι σήμερα αποδείχθηκε το ένα ή το άλλο σενάριο, μέχρι τις δηλώσεις Γιλμάζ, που υποχρεώνουν την ελληνική κυβέρνηση να παρακολουθήσει αυτό το πολύ σημαντικό θέμα εκ του σύνεγγυς. Με τον αυτονόητο σεβασμό στη λειτουργία της τουρκικής δικαιοσύνης, που σαφώς και οφείλει να διερευνήσει την αλήθεια των καταγγελλόμενων.

Το συμπέρασμα που εξάγεται ανεξάρτητα από το τελικό πόρισμα της δικαιοσύνης, είναι η επικινδυνότητα της πόλωσης μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Και μόνο που ένας πρώην Τούρκος πρωθυπουργός καταγγέλλει μια πρώην Τούρκο πρωθυπουργό περί τη διάθεση μυστικών κονδυλίων για δολιοφθορά σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος της Ελλάδας αρκεί για να αντιληφθεί και ο πλέον καλοπροαίρετος παρατηρητής τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Αλλά και την επιθετικότητα του τουρκικού καθεστώτος, που είναι φορές που καταπατά προκλητικά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.

Αλλά οι δηλώσεις Γιλμάζ ελλοχεύουν έναν σοβαρότατο κίνδυνο: Τη μετάθεση των ευθυνών για την καταστροφή των δασών σε Τούρκους δολιοφθορείς ή άλλους σαμποτέρ που απεργάζονται σενάρια εναντίον της κατατρεγμένης πατρίδας. Η ελληνική Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να παρακολουθήσει ετούτο το σοβαρότατο θέμα. Αλλά στο μεταξύ, το σημαντικότερο είναι να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο μεγαλύτερος εχθρός του φυσικού πλούτου στην Ελλάδα σήμερα είναι ο ξεδοντιασμένος και άχρηστος κρατικός μηχανισμός, που τα τελευταία χρόνια δεν κάνει ούτε τα στοιχειώδη. Ελλείψει κονδυλίων και στρατηγικού σχεδίου οι δασικοί δρόμοι είναι από ασυντήρητοι μέχρι αδιάβατοι. Ο δασικός φυσικός πλούτος κινδυνεύει περισσότερο από την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού και των ωχαδελφισμό μας παρά από ξένους πράκτορες.

Οι δηλώσεις Γιλμάζ πρέπει να διερευνηθούν. Αρκεί να μην γίνουν το άλλοθι για να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας.

Νίκος Σπιτσέρης