Με τη φτώχεια δεν παίζουν

Ο δήμος Καβάλας πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παράσχει συσσίτιο στους άπορους, είπε προχθές στη συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Καβάλας Παναγιώτης Βελισσάρης και ουδείς τον κατηγόρησε για υπερβολές ή λαϊκισμό. Τουναντίον. Άλλος έθεσε το θέμα της δημιουργίας χώρων για αστέγους, που πολλαπλασιάζονται. Άλλος την ίδρυση ενός ταμείου αρωγής για την πληρωμή λογαριασμών ή έκτακτων εισφορών προκειμένου να μην στερηθούν συνάνθρωποι την ηλεκτροδότηση. Άλλος την ανάγκη εντοπισμού με τη δέουσα διακριτικότητα των μαθητών που στερούνται τα στοιχειώδη, ώστε τουλάχιστον να έχουν ένα σάντουϊτς να φάνε ή τη δυνατότητα να βοηθηθούν με δωρεάν μαθήματα, αφού χρήματα για φροντιστήρια δεν υπάρχουν.

Την ίδια μέρα ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος εξέφραζε την αγωνία του για τις επιπτώσεις της διακοπής της ηλεκτροδότησης σε περίπτωση μη πληρωμής του ειδικού τέλους ακινήτων- στην υγεία ενός εκατομμυρίου πασχόντων. Κινδυνεύουν άμεσα όσοι παίρνουν τα συνήθη φάρμακα που χρειάζονται ψύξη για τη διατήρησή τους δηλαδή αντιβιοτικά, σιρόπια, καθαρτικά, εμβόλια, ορούς, ερυθροποιητίνες, αντικαρκινικά, ινσουλίνες κλπ. Επίσης, άμεσο κίνδυνο διατρέχουν οι χρόνιοι αναπνευστικοί ασθενείς που χρησιμοποιούν συσκευές οξυγόνου και εισπνεόμενα φάρμακα, όσοι χρησιμοποιούν ηλεκτρικά στρώματα (για αποφυγή κατακλίσεων) και μηχανήματα κατ’ οίκον κινησιοθεραπείας, που λειτουργούν με ηλεκτρική ενέργεια.

Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν σε μια άλλη κατηγορία greek statistics, που δεν αφορά ούτε τους δανειστές μας, ούτε τους γαλλογερμανούς «σωτήρες» μας. Αφορά όμως εμάς. Τον καθένα χωριστά και κυρίως την τοπική αυτοδιοίκηση, που τούτες τις στιγμές οφείλει να ανταποκριθεί σε έναν ρόλο, που ίσως την ξεπερνά, αλλά είναι υποχρεωμένη να παίξει. Πώς το ‘πε ο Σαμαράς κουνώντας με αποφασιστικότητα τα χέρια του σε μια σκηνοθετημένη τάχατες ηγετική κίνηση. "Παιχνίδια δεν παίζω». Ε, λοιπόν κομμένα τα παιχνίδια με τους πεινασμένους, τους άστεγους, τα παιδιά και τους αρρώστους. Ο δήμος Καβάλας, όπως και όλοι οι δήμοι της χώρας, οφείλουν σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές να γίνουν το απάγκιο των θυμάτων της δημοσιονομικής κρίσης, που έχει αλλοιώσει δραματικά τη φυσιογνωμία της Ευρώπης.

Να γίνουν ο πολιτικός πόλος, που θα έχει στο επίκεντρό του τον πολίτη, τον άνθρωπο, σε τούτη τη συγκυρία που ο έτερος πόλος, οι κεντρικές κυβερνήσεις, μοιάζουν δεμένες χειροπόδαρα στις αυλές των νταβατζήδων του χρήματος. Ακούσια ή εκούσια. Όποια εκδοχή και να πάρει κανείς, προσφέρουν χείριστες υπηρεσίες στο δημοκρατικό πολίτευμα, που απαξιώνεται ή καταξιώνεται στις συνειδήσεις ανάλογα με την προσφορά του.