Δημοσκοπήσεις σε κινούμενη άμμο

Η τελευταία δημοσκόπηση της Alco για λογαριασμό του «Kontra», που δημοσιεύτηκε χθες στο «Έθνος» αποτυπώνει το μέγεθος της κρίσης του δικομματισμού και τη δυναμική που αναπτύσσουν τα κόμματα της Αριστεράς. Αναλυτικά στην πρόθεση ψήφου καταγράφονται τα εξής ποσοστά: ΝΔ: 21,4%, ΠΑΣΟΚ: 12,9%, ΚΚΕ: 9,3%, ΔΗΜΑΡ: 6,9%, ΣΥΡΙΖΑ: 6%, ΛΑΟΣ: 5%, Οικολόγοι: 3,2%, ΔΗΣΥ: 2,5%, Άρμα: 0,4%, Άλλο: 4,2%, Λευκό/Άκυρο: 9,1%, ΔΞ/ΔΑ: 3,3%, Αποχή: 15,8%. Η συνολική επιρροή των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στο 34,3%, ενώ της σημερινής πολιτικής υποστήριξης στην κυβέρνηση Παπαδήμου στο 39,3%. Αντίστοιχα, τα σχήματα της ευρύτερης Αριστεράς αθροίζουν ποσοστό που φτάνει το 26,8%.

Δεδομένου ότι πρόκειται για δημοσκόπηση, που όπως κάθε δημοσκόπηση δεν είναι κάλπη, αλλά μια φωτογραφία στιγμής, που δεν διαβάζεται σαν ευαγγέλιο, αλλά απλώς ως μια αποτύπωση τάσεων και προτιμήσεων του εκλογικού σώματος, το πρώτο πασιφανές συμπέρασμα είναι η πρωτοφανής και απολύτως φυσιολογική κρίση που διέρχεται ο δικομματισμός. Είναι λογικό. Μετά την τελευταία μαζική στροφή των εκλογέων στο ΠΑΣΟΚ το 2009, με κύριο στόχο να φύγει η χρεοκοπημένη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή και ό,τι επακολούθησε, οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δεν συνιστά λύση. Τα δυο κόμματα φυλές, που κυβέρνησαν ετούτο τον τόπο τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πείσει ακόμα και πολλούς από τους πλέον ένθερμους άλλοτε υποστηρικτές τους ότι δεν μπορούν.

Το δεύτερο όχι υποδεέστερης σημασίας συμπέρασμα είναι η μεγάλη αύξηση (δημοσκοπικά πάντα) των κομμάτων της Αριστεράς. Μια τάση, που δείχνει ότι οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά. Ελπίζουν να δώσει λύσεις. Όχι απλώς να διοργανώσει μέτωπα πάλης, συλλαλητήρια και απεργίες κατά της ασκούμενης πολιτικής, γιατί σε αυτή την περίπτωση το ΚΚΕ θα έφτανε, ίσως και θα ξεπερνούσε, το 20%. Οι πολίτες προσβλέπουν στην Αριστερά για να δώσει λύσεις σε επίπεδο κυβερνητικό. Έτσι εξηγείται η σταθερά αυξητική τάση των ποσοστών της Δημοκρατικής Αριστεράς, που προτάσσει ότι φιλοδοξεί να παίξει τον ρόλο της κυβερνώσας Αριστεράς. Αντί να δίνει μάχη επιβίωσης στο όριο του 3% φαίνεται ότι είναι σε θέση να ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε την ευκαιρία του με τη δημοσκοπική άνοδο του 2008, αλλά την έχασε.

Εν κατακλείδι, σε τούτη την κινούμενη άμμο του πολιτικού σκηνικού τα πάντα ρει. Τα πάντα είναι πιθανά. Ακόμα και δομικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, ικανές να ορίσουν νέες σταθερές. Νέα σημεία αναφοράς. Με το στοιχείο της ανατροπής να ελλοχεύει. Για όλους.

Νίκος Σπιτσέρης