Λύσσα για εξουσία

Τρομάζει κανείς από τη βιασύνη των στελεχών της Ν.Δ. να αναλάβουν και πάλι την εξουσία αυτού του έρμου τόπου, προβάλλοντας εαυτόν ως τη μοναδική αξιόπιστη πολιτική λύση σε τούτη την κρίσιμη για τον τόπο καμπή. Βγήκε προχθές στην τηλεόραση εκείνος ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων Καραμανλή Νίκος Δένδιας και έβαλλε ασυγκράτητος κατά του ΠΑΣΟΚ, μην παραλείποντας να δηλώσει ότι οι λύσεις για τη χώρα δεν θα έρθουν εξ ουρανού, αλλά από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην πολιτική, έλεγε και ξανάλεγε με το ίδιο ακριβώς στιλάκι των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που δυο μόλις χρόνια πριν δήλωναν έτοιμοι να σώσουν τη χώρα από τα ολέθρια σφάλματα των κυβερνήσεων του Καραμανλή. Ίδια είναι και η στάση των αντιπάλων. Τότε το ένδυμα των εκπροσώπων της υπεύθυνης πολιτικής δύναμης, που αναγνωρίζει ότι τα έχει κάνει σκατά είχαν ενδυθεί τα στελέχη της Ν.Δ. Τώρα το ίδιο ρούχο φορούν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Με μια διαφορά. Τον χρόνο που μεσολάβησε από την προηγούμενη παραδοχή της ήττας και της εκλογικής συντριβής, που τη συνόδευσε. Το 2009 τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν συμπληρώσει μια γεμάτη πενταετία στην αντιπολίτευση, ενώ τώρα τα στελέχη της Ν.Δ. δηλώνουν πανέτοιμα να σώσουν τη χώρα έχοντας συμπληρώσει δυο χρονάκια στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δυο χρονάκια, που πέρασαν έτσι όμορφα. Με εσωκομματικούς βυζαντινισμούς, ανάδειξη νέου αρχηγού και εξωραϊσμό του προφίλ του κόμματος. Χρόνος για αυτοκριτική και επί της ουσίας επεξεργασία ενός πολιτικού προγράμματος για την έξοδο της χώρας από την κρίση δεν υπάρχει στα κόμματα εξουσίας, όπως μάθαμε να τα λέμε. Το κυρίως ζητούμενο είναι να εκλεγούν και μετά πορεύονται βλέποντας και κάνοντας. Αυτό υπερασπιζόταν προχθές ο Δένδιας με το αγριεμένο μάτι του επιβήτορα της εξουσίας, που δεν μπορεί να κρύψει ότι του τρέχουν τα σάλια.

Δεν είναι μόνον ο Δένδιας. Οι επιβήτορες της εξουσίας στριγγλίζουν τα κανάλια και αμολούν ατάκες περί παρθενογένεσης, φοβούμενοι τη γέννα ενός καινούργιου πολιτικού σκηνικού που είναι πιθανόν να μην τους χωρά. Δεν αποκλείεται τελικά να τα καταφέρουν. Αλλά ο χρόνος λειτουργεί εναντίον τους. Η γυαλιστερή εικόνα του Καραμανλή ξέφτισε σε μόλις πέντε χρόνια. Του Παπανδρέου σε δυο. Του Σαμαρά σα να άρχισε από τώρα να θαμπώνει. Η εικόνα των λυσσασμένων για εξουσία στελεχών του είναι –αν μη τι άλλο- αποκρουστική.