Ο Μπόλονι, ο Φερέιρα και οι ανίκανοι

Η –δίχως ίχνος υπερβολής- επική εμφάνιση και νίκη-πρόκριση του ΠΑΟΚ στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν επί της πανίσχυρης Τότεναμ προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και όχι μόνο αμιγώς ποδοσφαιρικές. Καταρχήν, δεν υπάρχει αγώνας χαμένος από χέρι. Όλοι οι αγώνες μπορούν να κερδηθούν υπό μια προϋπόθεση: Να δοθούν, με πρόγραμμα και σχέδιο. Οι έντεκα παίκτες που παρέταξε ο Λάζλο Μπόλονι, ο προπονητής που γεννήθηκε και νιώθει Ρουμάνος, αλλά όπως έχει διευκρινίσει στην κουλτούρα και στο μυαλό είναι Ούγγρος, αντιμετώπισαν από την αρχή το παιχνίδι με επιθετικό πνεύμα στην έδρα της πανίσχυρης Τότεναμ. Χτύπησαν τον αντίπαλο εκεί που πονούσε με τους γρήγορους Γεωργιάδη, Σαλπιγγίδη, Αθανασιάδη στην επίθεση και πέτυχαν στο πρώτο 20λεπτο αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Τίποτα όμως δεν έγινε συμπτωματικά. Όλοι οι ποδοσφαιριστές από τον 17χρονο Σταφυλίδη μέχρι τον πολύπειρο Πάμπλο Γκαρσία ήξεραν τι ακριβώς να κάνουν μέσα στο γήπεδο. Κι όμως ο μαέστρος αυτού του θριάμβου αμφισβητείται. Με την κοντόθωρη λογική που κυριαρχεί σε τούτη τη χώρα κάποιοι βιάζονται να τον ξεγράψουν.

Ό,τι δηλαδή παρ’ ολίγον να γίνει με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα του Παναθηναϊκού. Τον έφεραν τον άνθρωπο καταμεσής της περσινής χρονιάς και είχαν την αξίωση να βγάλει το μαγικό ραβδί και να μεταμορφώσει άμεσα την ομάδα. Δεν τα κατάφερε. Ευτυχώς τα διοικητικά προβλήματα του Παναθηναϊκού του εξασφάλισαν χρόνο και ηρεμία για να προσφέρει αυτή την περίοδο το πιο θεαματικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρο στο πρώτο τρίτο του πρωταθλήματος. Η αναγκαιότητα παραμονής του Μπόλονι στον ΠΑΟΚ είναι πασιφανής.

Όπως και η σύγκριση με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία χρόνια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί να μεγαλουργήσει εφόσον υπάρχει πρόγραμμα και σχέδιο ή να πελαγοδρομεί χωρίς αυτό. Κι όμως ολόκληρη χώρα βάδιζε τα τελευταία χρόνια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η φαντασία των πολιτικών των δυο μεγάλων κομματικών σχηματισμών εξαντλούνταν στο πώς να κερδίσουν τις εκλογές και όχι στο πώς να κυβερνήσουν ετούτο τον έρμο τόπο και να δώσουν λύσεις συγκεκριμένες στα προβλήματα που ήταν γνωστό πως υπήρχαν. Ούτε επί των κυβερνήσεων Καραμανλή, ούτε επί Παπανδρέου υπήρξε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος.

Η πανωλεθρία και ο διασυρμός ήταν καθαρά ζήτημα χρόνου.