Μπλουζ γενεθλίων

Είναι ωραίες οι γιορτές. Όλες. Είναι εκείνες οι απαραίτητες στάσεις στην πολύβουη λεωφόρο της καθημερινότητας, που παρασέρνει με την ορμή της, τους πάντες και τα πάντα. Μα, στις γιορτές σταματάς έστω και για λίγο και λες ένα «γεια» από καρδιάς. Αναπολείς με φίλους καλούς ακριβές στιγμές, που με την απόσταση του χρόνου εξιδανικεύονται. Το ξέρεις κατά βάθος πως εκείνα τα περιστατικά δεν ήταν τόσο καλά όσο τα θυμάσαι, ή αντιλαμβάνεσαι ότι στην πραγματικότητα ήταν πολύ καλύτερα από όσο τότε νόμιζες πως ήταν. Μα το κυριότερο είναι τα «χρόνια πολλά». Αυτό το ξόρκι κατά της φθοράς και του αναπόφευκτου τέλους. Αυτή η σπονδή στην αθανασία.

Μια τέτοια σπονδή κατά της φθοράς και του χρόνου έγινε το βράδυ της Πέμπτης στο Jazz Rock, με αφορμή τη συμπλήρωση 18 χρόνων λειτουργίας. Φίλοι καλοί ή απλώς γνωστοί, μα και λιγότερο γνωστοί, βρέθηκαν στο ρετιρέ της παλιάς πολυκατοικίας επί της Φιλελλήνων και το γιόρτασαν δεόντως. Με τούρτα, κεριά, σφηνάκια και ποτά, τιμώντας την ενηλικίωση του μαγαζιού σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Νοερά σε τούτη τη γιορτή πήραν μέρος όσοι κατά καιρούς δέθηκαν με τον χώρο. Όσοι γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν. Όσοι χώρισαν. Όσοι μάλωσαν ή φίλιωσαν. Τα ουκ ολίγα μουσικά σχήματα που κατέθεσαν καρδιά και συναισθήματα γραμμένα στη γλώσσα της μουσικής. Αυτοί που τραγούδησαν μαζί τους σε τούτη την παγκόσμια γλώσσα που κατέχει πολύ καλά ο κορυφαίος της βραδιάς.

Ο Φέλιξ Σλιμ, έκανε αυτό που πολύ καλά γνωρίζει. Ήταν μια ορχήστρα μόνος του. Η κιθάρα του ακουγόταν σαν δυο-τρεις κιθάρες μαζί, οι φυσαρμόνικές του συνόδευαν ιδανικά, ενώ η σκηνική του παρουσία παρέπεμπε στις απαρχές του μπλουζ. Τότε που ο τραγουδιστής δημιουργούσε διάλογο ανάμεσα στη φωνή και την κιθάρα του, τραγουδώντας έναν στίχο και απαντώντας οργανικά.

Τραγούδι το τραγούδι, τα οινοπνεύματα φέραν μαζί τους τα πνεύματα, καθώς συμβαίνει σε τούτες τις μαζώξεις. Σα να μας παρακολουθούσαν από καμμιά γωνιά ο Μάντι Γουότερς με τον Ρόμπερτ Τζόνσον. Όταν δε ήρθε η ώρα της «Φραγκοσυριανής» σε μπλουζ εκτέλεση με μια κιθάρα και μια τσαμπούνα, σα να χαμογέλαγαν από μια γωνιά ο Μανώλης Τζίμας, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, κουτσοπίνοντας και συγχαίροντας τον μικρό. «Είναι καλός» είπαν κι έφυγαν μ’ ένα χαμόγελο. Ο Τζίμας κλασικά με ένα «σαντέ» άφιλτρο ανάμεσα στα κιτρινισμένα του δάχτυλα.