Νίκο με λένε

Το όνομά μου είναι Νίκος. Πάει να πει ότι μαζί με εκατομμύρια άλλους κατοίκους ετούτου του μικρού πλανήτη, που έτυχε να φέρουν το ίδιο όνομα είμαστε οι πρωταγωνιστές της μέρας. Δεχόμαστε ευχές. Ξόρκια δηλαδή κατά της φθοράς. Του θανάτου. Ωραίο παιχνίδι. Βαθιά φιλοσοφημένο. Μια στάση απαραίτητη και απολύτως σημαντική στο πέρασμα του χρόνου, που περνά και χάνεται με δυσκολίες, προβλήματα και απώλειες. Αλλά αυτός ο αέναος υπερμαραθώνιος της ζήσης δεν βγαίνει δίχως τα ξέφωτα. Δίχως κάποιες στάσεις φωτεινές για ανάσες. Αυτό κάνουμε σήμερα. Φίλοι καλοί θα εύχονται από το πρωί «χρόνια πολλά και καλά» και γω, όπως και εκατομμύρια άλλοι συνάνθρωποι με το ίδιο όνομα, θα δεχόμαστε τις ευχές με το απαραίτητο χαμόγελο και το κατάλληλο ένδυμα για την περίσταση. Γνωρίζοντας και οι μεν και οι δε τους κανόνες του παιχνιδιού. Έχοντας επίγνωση ότι οι ευχές δεν αρκούν.

Από την άλλη, ούτε οι μοιρολατρικές προσεγγίσεις βοηθούν, ούτε η μάχη για μια καλύτερη ζωή μπορεί να δίνεται δίχως τα απαραίτητα διαλλείματα για ανασύνταξη δυνάμεων. Αυτό κάνουμε. Αφήνουμε προς στιγμήν όλα όσα κατατρύχουν την καθημερινότητα, ανταλλάσσουμε ευχές, φιλιά και χαμόγελα ώσπου να ξαναχυθούμε στη μάχη της επιβίωσης. Σαν εκείνους τους τριχωτούς προγόνους του παρελθόντος που έστησαν τις πρώτες γιορτές γύρω από τα θηράματα που τους εξασφάλιζαν τροφή για το άμεσο μέλλον. Αργότερα, οι τελετές αυτές καθιερώθηκαν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία που όριζαν την αρχή και το τέλος της σποράς, της συγκομιδής, του κυνηγιού.

Κάποια στιγμή ήρθαν άνθρωποι σοφοί να συστηματοποιήσουν τον χωρισμό του χρόνου και των εποχών και να δώσουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να ορίσουν με ακρίβεια τον άχρονο χρόνο για να μην χάνονται στην αμείλικτη αλληλουχία των γεγονότων. Ήταν η ώρα του Θαλή του Μιλήσιου να ορίσει τη διαίρεση του έτους σε 365 μέρες. Δεν είπε μόνο αυτό. Αυτός ο επιχειρηματίας του 6ου αιώνα π. Χ. που έγινε φιλόσοφος όρισε το ύδωρ ως την αρχή των πραγμάτων, χωρίς τούτο να σημαίνει πως εννοούσε το «υδαρές ύδωρ», το κοινό νερό. Μπορεί απλώς να αναζητούσε την πιο εμφανή εικόνα του όντος εντός του οποίου ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε.

Κοντολογίς, η μέρα δεν προσφέρεται απλώς: Απαιτεί ευχές. Εγώ ως τιμώμενο πρόσωπο βγήκα σε μια μικρή αγκάλη στον ωκεανό της καθημερινότητας, στέγνωσα κι άναψα φωτιά για να ρθουν οι φίλοι και να χαρούμε αυτό το τόσο κοινό, μα και τόσο ξεχωριστό συνάμα γεγονός. Είμαστε αποφασισμένοι.