Αυτή είναι η μία όψη της εκπαίδευσης. Η ζοφερή. Υπάρχει όμως και η άλλη, που δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής. Η φωτεινή όψη, που υπάρχει όσο υπάρχουν δάσκαλοι και μαθητές ανεξαρτήτως συνθηκών και δυσκολιών. Γιατί ο δάσκαλος δεν μπορεί να μένει μόνο στον εντοπισμό των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Όταν μπαίνει μέσα στην τάξη είναι υποχρεωμένος να βρει τρόπους να κερδίσει το δύσκολο κοινό που έχει απέναντί του. Μια τέτοια προσπάθεια περιέγραφε προ ημερών εκπαιδευτικός. Ότι ενώ πέρυσι, μόνη αυτή χρησιμοποιούσε στη διδασκαλία προτζέκτορα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών, φέτος οι τέσσερις-πέντε προτζέκτορες που υπάρχουν στο σχολείο που υπηρετεί γίνονται ανάρπαστοι κάθε πρωί.
Ακόμα και δάσκαλοι που βρίσκονται στο κατώφλι της συνταξιοδότησης και δεν είναι εξοικειωμένοι όσο οι νεότεροι με τις νέες τεχνολογίες φροντίζουν να εξασφαλίσουν προτζέκτορα για τις ανάγκες της διδασκαλίας. Μέχρι πέρυσι δεν το ‘καναν. Είτε αδιαφορούσαν, είτε δεν τολμούσαν, είτε λόγω άγνοιας υποτιμούσαν τη δύναμη του μέσου. Όταν όμως συνειδητοποίησαν τι μπορεί να τους προσφέρει δεν έμειναν αδιάφοροι. Δεν μπορούσαν να μείνουν.
Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν λύνονται ούτε με προτζέκτορες, ούτε γενικότερα με την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Αλλά από την άλλη, οι καταστροφολογικές προσεγγίσεις όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά σε όλους τους τομείς δεν βοηθούν. Μπορεί η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε να είναι πρωτοφανής και συχνά να φαντάζει και να είναι απολύτως αδιέξοδη, αλλά από την άλλη όσο υπάρχουν άνθρωποι, που πασχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, υπάρχει και ελπίδα. Δεν είναι όλα μαύρα και άραχλα. Η ελπίδα υπάρχει στις μικρές καθημερινές νίκες. Σαν αυτές που κερδίζονται με τους προτζέκτορες, που γίνονται πλέον ανάρπαστοι τα πρωινά.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου