Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα της σταυροδοσίας. Οι ψηφοφόροι επιλέγουν το κόμμα που ανταποκρίνεται περισσότερο στα πιστεύω και τα θέλω τους και ακολούθως τους υποψήφιους που κρίνουν ότι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο θα εκφράσουν τις θέσεις αυτές στη Βουλή. Εν προκειμένω, το δίλημμα που αυτονόητα τίθεται ενώπιον των βουλευτών της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και των άλλων κομμάτων, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση είναι το εξής: Θα θυσιάσουν ό,τι έλεγαν προεκλογικά στο όνομα του εθνικού συμφέροντος ή θα μείνουν πιστοί σε όσα έλεγαν προεκλογικά ότι δηλαδή υπάρχουν τα περιθώρια άσκησης μιας άλλης πολιτικής, χωρίς να αμφισβητείται η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη με το ρίσκο που τούτο συνεπάγεται;
Η απόφαση μόνο εύκολη δεν είναι. Η κοινωνία βράζει δικαίως, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική της χρόνιας λιτότητας δεν αποτελεί λύση. Οι πιστωτές πιέζουν και οι φονταμενταλιστές των αγορών ζητούν την κεφαλή της χώρας, μάλλον των πολιτών της, επί πίνακι. Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν. Οι βουλευτές καλούνται να αποφασίσουν υπό τις γνωστές συνθήκες που αντιμετωπίζουν από το 2009 και μετά όσοι εκλέγονται στη Βουλή. Με το πιστόλι στον κρόταφο και τον λαιμό στην αγχόνη. Αυτό θα κάνουν κι ετούτη τη φορά. Η κρισιμότητα των στιγμών είναι που επιβάλλει οι αποφάσεις να ληφθούν από πολιτικούς, που αναλαμβάνουν το βάρος της ευθύνης και όχι από πρόβατα, που είτε θα υποκύψουν σε πιέσεις, είτε θα επιχειρήσουν να καλυφθούν πίσω από το μέτρο της κομματικής πειθαρχίας.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου