Έτσι κύλησε η εκπαίδευση τις τελευταίες δεκαετίες. Φυλακισμένη στα τσιμέντα που χτίστηκαν για να μη λερώνονται τα παιδιά στα διαλείμματα και στα άλλα «τσιμέντα» των αναλυτικών προγραμμάτων, που ωθούσαν στην παπαγαλία, προκειμένου τα παιδιά να μην μπουν στη διαδικασία της σκέψης. Να γίνουν μηχανάκια αναπαραγωγής τυπωμένων σελίδων, συχνά με περιεχόμενο αμφιβόλου αξίας, ώστε να είναι σε θέση την κρίσιμη στιγμή να περάσουν τη βάσανο των πανελλαδικών εξετάσεων και να πάνε στο επόμενο στάδιο, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εξίσου τσιμενταρισμένης. Δίχως να κινδυνεύουν να «λερωθούν» από την αμφισβήτηση της αυθεντίας του δασκάλου και των σχολικών συγγραμμάτων.
Τώρα πια δεν αρκεί να μην πέσουν άλλα τσιμέντα και άλλη άσφαλτος, αλλά να προγραμματιστεί το σπάσιμο των παλιών. Ιδού ένας πραγματικά φιλόδοξος στόχος για τους δήμους. Να σπάσουν τσιμέντο και άσφαλτο για να αναδείξουν το χώμα. Να απελευθερώσουν τη γη από τα δεσμά των απογόνων των εργατών της γης, που θαρρείς και ήθελαν να ξορκίσουν το παρελθόν τους και να επιτρέψουν στα παιδιά να πάρουν δύναμη από την επαφή μαζί της. Να λερωθούν. Να πέσουν και να σηκωθούν. Τα μικρότερα να κάνουν σχέδια στο χώμα στα διαλείμματα. Τα μεγαλύτερα να συνειδητοποιήσουν συν τω χρόνω την αξία της. Να γράψουν ένα «σ’ αγαπώ» στο χώμα και να το δουν να σβήνεται.
Όχι, πως θα λυθούν μεμιάς τα προβλήματα της Παιδείας, αλλά είναι μια αρχή, που μπορεί και πρέπει να γίνει παράλληλα με το σπάσιμο των άλλων τσιμέντων, που ορθώνονται για να περιορίσουν τη φαντασία των παιδιών. Τη σκέψη τους. Την τάση τους να αμφισβητούν θέσφατα και δεδομένες αλήθειες.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου